www.uitvaartcentrumelders.nl
www.hemelen.nl
www
www
15
Marije Huneman – 1974 www.hemelen.nl
worden aan de UvA Marije Huneman
‘Ik ken de overledene niet, dus het is niet mijn verdriet’ De zorgen van de nabestaanden een beetje verlichten, dat wil Marije Huneman. ‘Vaak wordt er zelfs gelachen’ Marije Huneman vindt niet snel iets gek als het om uitvaarten gaat. ‘Vrijwel alles is mogelijk. Soms komen mensen bij me met de vraag: hoe hoort het? Dan zeg ik: geen idee, hoe willen jullie het?’ Met haar eenmansbedrijf Hemelen is zij in korte tijd een bekende uitvaartonderneemster geworden in Amsterdam. Ze omschrijft haar bedrijf als ‘persoonlijk, creatief, en eigenwijs’ en stelt alles in het werk om aan de wensen van overledene en nabestaanden te voldoen. Klanten kunnen bijvoorbeeld kiezen voor een zelfbeschilderde kist, of vervoer per Volkswagenbus of rouwcaravan.
De drang om te regelen zat er al vroeg in bij Huneman, die ‘als punkertje’ opgroeide in Baarn. Na de havo ging ze Culturele Maatschappelijke Vorming studeren in Nijmegen met het idee om later feesten en festivals te organiseren. Maar na twee jaar vond ze de opleiding te zweverig, en switchte ze naar Film- en televisiewetenschap (nu Media en cultuur) aan de UvA. Die studie beviel haar uitstekend, zegt Huneman. Aan de ene kant deed ze praktijkervaring op, zoals bij het maken van een televisieprogramma voor TV Rijnmond waarvoor ze de productie deed. Maar ze leerde ook voor het eerst ‘een goed stuk te schrijven met argumenten en een conclusie’. Het meest interessant vond ze de onderwerpen waarbij ze een link kon leggen met de samenleving. ‘Mijn scriptie ging over de advocatenserie Ally McBeal. Iedereen had het erover hoe vernieuwend die was. Maar als je goed ging kijken, zag je een rollenpatroon
dat je helemaal terug kon voeren op Gone with the Wind.’ Veel tijd voor het studentenleven had Huneman niet, want naast haar studie werkte ze twintig uur per week bij een café in De Pijp. Via het netwerk dat ze hier opbouwde, belandde ze na haar afstuderen in de theaterwereld, want werk bij de televisie bleek niet te vinden. ‘Ik solliciteerde me suf. Ik heb zelfs een brief gestuurd aan Bart de Graaff van BNN, die toen nog leefde. Maar ik kwam er gewoon niet tussen.’ Na een debuut als nanny op een afscheidsfeest voor Henk van der Meijden, rolde Huneman zeven jaar lang van de ene theaterklus in de andere. Zo was ze locatiemanager van het Openluchttheater in Amsterdam, uitvoerend producent van het Gospelfestival, en toerde ze met het Chinees Staatscircus door Duitsland. De omslag kwam toen een goede vriend op jonge leeftijd ernstig ziek werd. Op een avond in de kroeg stelde Huneman spontaan voor om te helpen zijn uitvaart te regelen. Pas naderhand vroeg ze zich af: hoe moet dat eigenlijk? Ze zocht het uit, ontdekte dat er een opleiding was, en schreef zich in. Na twee maanden besefte ze: dit is wat ik wil. Gevraagd wat haar precies zo aanspreekt in het vak, zegt Huneman ‘Je betekent echt iets voor mensen. In hele korte tijd kun je ze helpen, bijstaan, begeleiden. Hun zorgen net een beetje verlichten.’ Om dat te kunnen is een aangeboren gevoel voor empathie volgens Huneman onontbeerlijk. Maar ze zegt ook veel profijt te hebben van haar studies en werkervaring: ‘Alles wat ik
• 1993-1995 Culturele Maatschappelijke Vorming, Nijmegen • 1997 propedeuse Geschiedenis UvA • 2001 Film- en televisie‑ wetenschap UvA (waarvan vijf maanden aan de • Universiteit van Turku, Finland) • 2002-2010 productie en tourbegeleiding bij verschillende theater‑ gezelschappen • 2007-2008 opleiding Uitvaartverzorger bij Stivu (nu Docendo) • 2009-heden Hemelen Uitvaartverzorging
in het verleden heb gedaan, komt in deze baan samen. Het creatieve van de Sociale Academie, het analytische van Film- en televisiewetenschap, de mensenkennis die ik heb opgedaan in het café en het theater.’ Gemiddeld besteedt Huneman tussen de vijfentwintig en dertig uur aan een uitvaart. Maar eigenlijk is ze constant met haar vak bezig, want de telefoon kan altijd gaan. Het is zwaar, maar je went eraan, zegt ze. ‘In het begin vond ik het heel heftig. Nu kan ik ook wel eens vergeten waar mijn telefoon ligt.’ Van emotionele stress heeft Huneman weinig last, al doet ze uit voorzorg geen uitvaarten van baby’s en kinderen. ‘Ik ken de overledene doorgaans niet, dus het is niet mijn verdriet. En daarnaast weten families zich als ik erbij ben opvallend goed bij elkaar te rapen. Vaak wordt er zelfs gelachen. Ik denk dat de diepe emoties er zijn wanneer ik er niet ben.’ Zou Huneman een eigen familielid kunnen begraven? ‘Absoluut. Ik heb het mijn ouders en schoonmoeder zelfs al beloofd. Het zal niet makkelijk zijn, maar ik zou ook niet kunnen aanzien dat een ander het deed.’ •