INTELLECTUELE VUILNISBELT „Jouw leven, Victor, werd door papa en mama geregeld toen jij nog In de wieg lag.- Een bolleboos op school, een kei op de universiteit, eindexamen, wetenschappelijk medewerker, promotie, doktor in de economie, lector, lid van de academische raad en d a n . . . een dode door Iedereen gerespecteerd. Nooit In jouw leven heb je een werkelijk belangrijke beslissing genomen, nooit een risico gelopen. Loop naar de maan! Het Is beter een landloper te zijn en te mislukken, dan je hele leven lang een jongen te blijven, die de beslissingen van anderen moet uitvoeren" (New York Magazine). Tussen haakjes gezegd: de naam Victor Is gefingeerd, want er iemand anders kunnen s t a a n . . . Bij lezing van bovenstaand citaat, trof mij de bijna volmaakte parallellie met wat de leiders van de linkse studentenbeweging beweren. De linkse studenten ligt in de clinch met al deze Victors of hoe ze ook mogen heten, hij protesteert tegen een „gesteriliseerde orde", waar alle spelregels van te voren V&st staan, zodat de aardigheid van het spel eraf is, tegen een orde, waarin de toekomst en de carrière grotendeels intellectuele en morele vuilnisbelten zijn. Hij gaat de reactionaire student te lijf, die zichzelf wil bevredigen in zijn carrière, welke hem in staat stelt zich volledig te laten opgaan in de status quo. De reactionair weet dat het huidige bestel hem met open armen zal ontvangen, koesteren, betuttelen en dié zekerheden zal geven, welke hij nodig heeft voor zijn zelfbehoud. Zonder enige vorm van proces en bijna kritiekloos zal hij zijn ideaal kunnen verwezenlijken, ni. 'geadopteerd te worden door de politieke machthebbers, die in hun banier geschreven hebben dat macht recht is. De reactionair beseft maar al te goed dat hij noodgedwongen zal gaan behoren tot de club van mensen, die mateloos profiteren van de gevestigde orde. Hij sluit een bondgenootschap met lieden, die de voorhanden technische middelen misbruiken tot eigen eer en glorie. Het „dank-U-welletje" van de arme donders in de onderontwikkelde landen, dat op de keeper beschouwd uitgelokt wordt door een aalmoes, zal hem doen glimlachen en een
had evengoed
Kees of
gevoel van welbehagen geyen. Horribele dictu: hij wordt later degene, die, gezeten op een troon, elke vermaning in de wind slaat van mensen, die vanuit hun diepste ellende schreeuwen om fundamentele hervormingen, die smeken om een stukje mens-zijn, dat niet bestaat bij gratie van grillen, en die hardgrondig neen zeggen tegen armoede, napalmbommen, terreur, diktatuur, onverschilligheid, kortom elke vorm van onrecht. Helaas, de verklaring van de rechten van de mens heeft in haar handvest niet opgenomen dat deze „lijdzame toezieners" meer onheil aanrichten dan b.v. een bewind dat genoïcide pleegt. Mirabile dictu: ei is Bërpi>re(iwe generatie van revolutionairen aan het ontstran, die reageren op een nieuwe historische situatie, die de nadruk legt op verantwoordelijkheid t.a.v. zichzelf en anderen, op creativiteit en persoonlijke stellingname inzake mondiale vraagstukken. Zij beginnen te begrijpen dat verantwoordelijkheid betekent dat men vooraf niet zeker is van de resultaten van zijn daden. Zij distantiëren zich van de „oude progressieven", die in zeer radicale termen over maatschappelijke veranderingen gedacht hebben maar op zeer gematigde wijze eraan gewerkt hebben. Hun deelname aan de revolutionaire strijd versterkt hun bezorgdheid voor de mensheid. Deze (vervolg zie pag. 8)
Op pag. 3: BONEN & SCHERTSLIEDEREN - TUMTUM & GRIMASSEN &
5e jaargang no. 2 30 sept. 1968
KORTHARIGE OENKSCHUWE ELEMENTEN Hoera! De zevende zin! De intuïtie! De zienersgave! De paranormale kracht! Het is telkens een verrukkelijke gebeurtenis om nieuwe zijden, nieuwe onontgonnen gebieden van je eigen denken te ontsluieren, een gebeurtenis die je graag met vrolijk handgeklap en gekraal zou willen begroeten, ware het niet dat je de leeftijd van de piasgootjes en de borstvoeding, de veiligheidsspelden en de woef-woef reeds lang ontgroeid bent. Maar nu, reeds gevaarlijk dicht genaderd tot de jaren des verstands, wordt het akelig tot nog al ongepast, van je heugenis blijk te geven op een andere manier dan door tevreden glimlachjes of borstgeklop. Als er één ding Is, waaraan ik een ernstiger en gruwelijker hekel heb, dan aan het gekras van het raam dat ik 's avonds op de pin vastzet, dan is dat toch wel aan mensen die menen de waarheid in pacht te hebben. Dat zijn van die volledig gemeubileerde en gestoffeerde mensen, met kost en Inwoning en huiselijk verkeer die over elke zaak al een zééér uitgesproken mening hebben, en die daarom van niets anders willen weten dan van Haagse Hopjes, beschaving en van ceremonieel gebruik. In de tijd, die mij gegeven werd om tot bovenbeschreven leeftijd te geraken, Is mij door de ervaring toch wel geleerd dat er geen steenrots is waarop je 'n eeuwige kerk kunt bouwen. Dat er geen zekerheid is, waarop met ons aller Heintje, Schlösser te bouwen zfjn. Ën dat er geen stulp In ons landje Is, hoe klein ook, dat niet zijn kruisje kent. Waarmee ik weer terug ben op mijn uitgangspunt, ni. dat de rektoraatsoverdracht in "een open en kameraadschappelljke sfeer" werd voltrokken. (hv) TILBURGS ALGEMEEN STUDENTENBLAD Redaktie: Frans van Beek, Paul van Eeuwijk, Frans Godfrey, Gui van Hooydonk, WlWried Martens, Bram Smit, Harry Verkooyen.