Kerlingafjöll, vinna Sjá við göngustíga og brú 2003

Vinnuferð í Kerlingarfjöll 10. – 13. júlí 2003. Þátttakendur: Dóróthea Lárusdóttir, Helga Hausner, Signý Kristjánsdóttir, Sveinn Jóhannsson, Vigfús Óðinn Vigfússon.

Fimmtudagur 10. júlí 2003: Hópurinn hittist í Mjóddinni kl. 18 fimmtudaginn 10. júlí. Þar vorum við sótt af tveimur mönnum sem eiga félagið sem rekur Kerlingarfjöll. Þar voru á ferð Hans Kristjánsson og Óskar Einarsson sem á árum áður dvöldu langdvölum í Kerlingarfjöllum og þekkja þar hvern krók og kima. Við komum í fjöllin fyrir kl. 10 um kvöldið þar sem staðarhaldarar Eðvarð Hallgrímsson og kona hans Helga Guðmundsdóttir tóku á móti okkur.

Við fengum súpu þarna um kvöldið og komum okkur fyrir á lofti stóra skíðaskálans sem kallast Ásgarður. Áður en við lögðum af stað í ferðina stóðum við í þeirri meiningu að megin verkefni hópsins væri að stika gönguleiðir. Þegar þangað var komið fengum við þær fréttir að mikilvægara væri að laga gönguleið inn með Ásgarðánni að borholu, þar sem komið hefur verið upp heitum potti með borholuna í miðjunni eins og gosbrunn. Einnig var aðkallandi að laga göngubrú yfir Ásgarðsánna þar sem hún rennur í gegnum Hveradali og smíða aðra nýja á sömu slóðum. Áður en við tókum á okkur náðir fórum við á LandRover Óskars upp eftir Ásgarðsánni og litum á pottinn og gönguleiðina að honum. Hans fór heim um kvöldið en Óskar varð eftir yfir nóttina og skutlaði hópnum sem vann í Hveradölum þangað áður en hann hélt heim.

Föstudagur 11. júní 2003: Hópnum var skipt í tvennt þannig að Sveinn og Helga fóru í Hveradali að laga stikur en Dóróthea, Signý og Vigfús voru sett í að laga göngustíginn með Ásgarðsánni. Í Hveradölum höfðu stikur bæði losnað og brotnað og aðrar horfið.

Skipt var um brotnar stikur en þær brotnu nýttar inn í vörður eins og hægt var, þær föllnu reistar við og bætt inn í þar sem þurfa þótti.

Aðallega var unnið á neðra Hveradalasvæðinu en aðeins var litið inn á efra svæðið sem er miklu stærra að umfangi. Mishæðótt er í neðri Hveradölum þannig að þeir sem unnu þar þurftu að brölta upp og niður brekkur með stikur og sleggju. Í staðin fengu þau að skoða vel hveri og gufur í Hveradölum. Kannski helst til vel því þegar þau voru á leið frá Snorrahver og komin nokkra tugi metra frá honum, kvað við mikill hvellur og kölski sendi spýju á eftir þeim sem hæfði buxnaskálm formannsins.

Borholan við Ásgarðsánna átti upphaflega að nota til hitunar fyrir húsin í Hveradölum. Hitastig vatnsins reyndist aðeins vera baðvolgt, sem er alltof lítið til húshitunar. Hitinn í holunni fór auk þess lækkandi þegar komið var niður fyrir vissa vegalengd, sem bendir til þess að borinn hafi verið kominn út fyrir hitakeiluna undir Kerlingarfjöllum. Keilan er mjóst neðst þar sem hitinn streymir inn en

víkkar þegar ofar dregur. Þar sem ekki var hægt að bora með meiri halla en gert var liggur ljóst fyrir að frekari boranir á þessum slóðum munu verða árangurslausar. Annað vandamál var vegna vatnsins sem upp kom en það var súrefnissnautt sem tærir upp leiðslur. Til að gera gott úr öllu saman var hlaðinn garður í kringum borholuna, klæddur með plastdúk og þannig að úr varð heitur pottur. Borholan er svo í miðjunni eins og gosbrunnur. Við löguðum göngustíginn frá gamla skíðaskálanum að borholunni. Eðvarð var búinn að marka fyrir stígnum og eins hafði hann eitthvað verið genginn. Við stikuðum leiðina. Stígurinn sjálfur var lagaður með skóflum, breikkaður og ójöfnur lagaðar. Hjáleiðir voru stíflaðar og stígurinn gerður greiðfærari þannig að meiru líkur væru á að flestir gengju sömu leið. Þar sem stígurinn lá um gróðurlendi var hann að mestu látinn ósnertur. Hluti leiðarinnar lá um bratta skriðu þar sem þurfti að höggva slóðann í klöpp með járnkarli og haka. Hluti bergsins var sundursoðið af jarðhita og gekk þar nokkuð greiðlega að höggva leið í bergið. Annar staðar var bergið harðara svo hamast þurfti á því með járnkarlinum áður en það lét undan. Þegar við svo komum til baka að loknu dagsverki lágu Sveinn og Helga makindalega í heitu pottunum við skíðaskálann.

Eftir að haf fengið kássu í kvöldmat hjá Helgu tókum við þessu fyrst rólega en fyrir náttmál fóru Helga, Sveinn og Vigfús í kvöldgöngu upp á Ásgarðsfjallið til að virða fyrir sér sólarlagið. Sólarlagið hvarf að mestu í þoku en úr varð ágætur göngutúr.

Laugardagur 12. júní 2003: Þennan dag hafði þykknað í lofti og súldaði nokkuð. Aftur var hópnum skipt í tvennt. Dóróthea, Helga og Signý fóru að laga stikur á leiðinni að Kerlingu en Eðvarð, Sveinn og Vigfús fóru í Hveradali að brúa Ásgarðsánna.

Aðstæður í Hveradölum voru þannig að brúin, sem var þar fyrir, hafði flotið af undirstöðunni í vorflóðum og borist smá spöl niður með ánni en stóð samt á sitt hvorum bakka árinnar. Grjótið sem var undirstaðan fyrir brúnna var hins vegar að mestu horfin. Þessi brú hafði verið bæði fyrir efri og neðri Hveradali. Svæðin höfðu svo verið tengd saman með göngustíg hinu megin við ánna. Sá stígur hafði skolast burtu um veturinn þannig að aðeins brött hallandi klöppin blasti við. Gera þurfti því nýja brú fyrir neðri Hveradali. Timbrið í brúnna var komið á bílastæðið við neðri Hveradali. Við renndum burðarbitunum í brúnna af bílastæðinu og langleiðina niður í dalinn. Þrepin í brúnna fóru sömu leið en sum þeirra fóru ekki nógu langt niður. Þurftu Sveinn og Vigfús að brölta eftir þeim upp og niður brekkuna. Eðvarð var í klofstígvélum og sá um að negla saman burðarbitana og stilla brúnna af. Síðan hvarf hann af vettvangi til annarra verkefna en við Sveinn sáum um rest. Eftir að við höfðum neglt niður brúargólfið hófst mikill burður af stórgrýti að burðarstólpum brúarinnar. Öðru megin brúarinnar var gnægð af þungu grjóti, sennilega með miklu járninnihaldi sem hentaði vel í

straumvörn. Hinu megin árinnar voru steinar svo laufléttir að ekki var hægt að nota þá nema til uppfyllingar og kölluðum við þessa steina ,,loftsteina”. Grjótið í straumvörnina þeim megin árinnar þurfti að bera og velta yfir brúnna. Þegar við vorum orðnir nokkuð vissir að brúin myndi ekki haggast í venjulegum vorflóðum snerum við okkur að hinni brúnni.

Hún var gegnsósa af vatni og það þung að það var ekki tveggja manna verka að færa hana við þær aðstæður sem þarna voru. Við tókum því að sækja grjót í væntanlega brúarstöpla og undirbúa þannig morgundaginn. Miklu minna var um nothæft grjót við þessa brú en þá fyrri. Nær alveg grjótlaust var þeim megin árinnar sem sneri að efri Hveradölum en hinu megin var steinn og steinn á stangli hér og þar margir hverjir meira og minna sokknir í jörð.

Grjótið var pjakkað upp úr jörð með járnkarli og velt niður með brauki og bramli úr smá urð sem var í hlíðinni fyrir ofan. Nokkra aðgát þurfti að viðhafa þarna svo ferðlangar yrðu ekki fyrir þessu steinkasti. Þessu verki var ekki lokið fyrir kvöldið.

Konurnar í ferðinni gengu þennan dag að Kerlingu sem er mikill klettadrangur suðvestan í Kerlingafjöllum og draga fjöllin þar af sitt nafn. Á leiðinni áttu þær að laga stikur og bæta inn í þar sem þurfti.

Engin stika var fallin á leiðinni og enga vantaði inní. Þær báru flestar stikurnar alla leið en bættu nokkrum inn í á bakaleiðinni og skildu afganginn eftir á krossgötum á leiðinni þannig að hægt er grípa til þeirra seinna ef á þarf að halda. Úr þessu varð nokkur göngutúr.

Leiðin var nokkuð upp og niður og eina á þurfti að vaða á leiðinni.

Um kvöldið fengum við grillað lambalæri en höfðum hægt um okkur um kvöldið.

Sunnudagur 13. júlí 2003: Þennan dag kláruð við brúarviðgerðina í Hveradölum. allur hópurinn vann við verkið. Við settum tvö rör undir brúnna og drógum hana þannig á réttan stað. Síðan var hlaðið grjóti að undirstöðunum eins og áður. Þar sem grjót var frekar af skornum skammti settum við þyngsta grjótið straummegin við brúnna en ,,loftsteinarnir” fóru í uppfyllingu og hlé megin við brúnna, en einnig þar reyndum við hafa þunga steina yst til að halda grjóthrúgunni saman. Þessu verki var lokið um hádegi og héldum við þá aftur í skálann og svo heim eftir að hafa fengið hressingu. Í þetta sinn keyrði Edvarð okkur út á gatnamótin á Kjalvegi og þar tókum við rútuna í bæinn.

Vigfús Óðinn Vigfússon