Buigend gras

BUIGEND GRAS

Het is voorjaar 2006, mijn zoontje en ik zijn in de keuken. Hij speelt met zijn auto’s en ik schrijf. ‘Wat ben je aan het doen mama?’ vraagt hij. ‘Ik ben aan het schrijven Nāga’ antwoord ik terwijl ik aan de eettafel achter de laptop zit.

Hij is gestopt met spelen en staat naast me met zijn goudrode haar, kijkt naar me en stelt een vraag: ‘Waar gaat het over mama?’ ‘Ziek zijn’ antwoord ik, ‘het wordt een boek om andere mensen die ziek zijn te helpen om sterk te zijn’. ‘Oké’, klinkt het en hij loopt terug naar zijn speelkleed om verder te spelen.

Buiten schijnt de zon. Al schrijvend, regent het in mij. De auto’s rijden even niet op het speelkleed. Het is stil, ook in huis. Mijn zoontje kijkt om, glimlacht en zegt: ‘Ik weet hoe je boek gaat heten mama!’ ‘Oh ja, hoe dan?’ vraag ik verbaasd en nieuwsgierig.

‘Buigend gras mama, want omdat je zo ziek bent, moet je veel buigen. En dat doet gras ook als het hard waait en dan breekt het niet!’

Mijn lieve wijze zoon.

‘Waarom huil je mama?’ vraagt hij even later, mij aankijkend met stralende ogen. ‘Omdat ik blij ben dat jij weet hoe mijn boek gaat heten lieverd’ antwoord ik. ‘Als het boek klaar is ga ik het Buigend Gras noemen, dat is een goed idee van jou’.

Bijzonder, het boek moet ik nog schrijven, maar de titel is er al denk ik. Naast mij staat mijn kind vol trots. In me smelt het verdriet door de zon in zijn ogen.

‘Oke’, klinkt het opnieuw ‘Ga maar weer schrijven mama, er zijn veel zieke mensen, net als jij.’ ‘Oké Nāga, doe ik zo, maar nu eerst een knuffel, omdat ik trots op je ben en dan weer lekker verder spelen en dan ga ik verder schrijven.’

Hij klimt bij me op schoot en drukt zijn warme lijfje dicht tegen me aan, zijn haar ruikt fris en IK? Ik kan moeilijk opstaan door mijn duizeligheid en sterke hoofdpijn en voel me geraakt tot in mijn ziel…

DE PRIJS VAN HET MOEDERSCHAP (1997)

Het is Kerst en ik ben hoogzwanger. Ik voel me zo verschrikkelijk beroerd.

De pijn in mijn lichaam voelt als een knellende jas, twee maten te klein. Het bloed kolkt door mijn aderen en door mijn hoofd. Mijn kookwater stijgt. Leg dat maar eens uit aan een arts. Mijn bloeddruk is zo wisselend dat het moeizaam meetbaar is, om van ontsluiting nog maar niet te spreken.

Na een extra controle in het ziekenhuis word ik weer naar huis gestuurd.

‘Het kind is eigenwijs’, zegt de gynaecoloog en ik denk, net als zijn moeder, want het kind ligt nog steeds in stuit. En mijn lichaam groeit, tegen de klippen op.

Aan het begin van het nieuwe jaar 1998 bij de zoveelste controle, vanwege een meer dan moeizame zwangerschap, kan ik niet meer. Ik ben uitgeput, mijn hele lijf giert van de stress en adrenaline, mijn hoofdpijn is ondraaglijk en ik, ik weet niet meer waar ik het moet zoeken. Dan maar bevallen…

Twee weken te vroeg wordt de bevalling gepland en ingeleid, want het kind is groot genoeg. Mijn vaste gynaecoloog brengt de volgende boodschap:

‘Rekent u maar op twee dagen mevrouw en het wordt moeizaam. Wat ik u nog mee wil geven is dat het kind kan stikken, zodra het de beentjes buiten uw lijf heeft. Zodra het contact maakt met de wereld buiten de baarmoeder, gaat het vanuit een reflex ademen. Zijn hoofd zit dan nog in uw buik (stuitbevalling) dus het ademt vruchtwater in.’ Over een paar dagen is het zover.

De angst die in mij al zo overweldigend aanwezig is, met daarin de hoofdvraag of dit kind het wél gaat halen, wordt door deze opmerking vergroot. De woorden van de gynaecoloog malen door mijn hoofd. ‘Ach het zijn maar woorden’, relativeert mijn man. Oké wil jij bevallen? denk ik.

EEN NIEUW BEGIN

Ik open mijn ogen en de kamer is lichter.

Ik zie de contouren van het gordijn om mijn bed. Ze zijn scherper.

Ik voel me ziek, zo ontzettend ziek. Maar het is licht in mijn hoofd. De druk is eruit.

Voorzichtig til ik mijn hoofd iets op, verrek de olifant is eraf. Ik kan mijn hoofd een paar centimeter optillen, zonder dat mijn nek gevoelsmatig bijna breekt. Het is onwerkelijk.

Het is het gevoel van vroeger, bekend. Er is rust in mijn hoofd.

Niets helemaal niets. Geen geluiden. Geen druk. Geen kraken of pulseren.

Het is stil.

Ongelooflijk wat een verschil. Dit is wat de professor bedoelde met het verschil. Ik huil droge tranen en voel een diepe warme stroom mijn hart ingaan. Het is dankbaarheid.

Naast mij zit mijn man, hij kijkt mij bezorgd aan. Het is avond, hij heeft lang gewacht. Het is donker, er brand één klein lampje. Ik begin te huilen, samen huilen we. Ik val weer weg.

Later op de avond vertel ik hem het verschil. Het is zo grootst, het doet zo’n pijn in mijn hart en lucht zo op in mijn hoofd. Mijn leed is ook zijn leed. Zou het nu dan eindelijk eens anders gaan worden?

Ik voel mijn verdriet en de vreugde als een overstromende rivier. De dualiteit van mijn emoties overspoelt me op dat moment. Ik geef me mee aan de rivier.

Het herstel wordt een lange weg dat weet ik. Ik ben er nog. Ik leef weer.

Ik kijk naar de babyfoto van mijn zoon (die iedere opname meegaat als talisman) op mijn kastje. Ik leef nog.

Mijn man is onderweg naar huis. We kunnen samen verder, al is het met beperkingen… Dit samen zal voor voorgoed anders zijn… Net zoals mijn eigen IK veranderd is…

IK leef weer… De mist is opgelost…

De zwaarte van de verandering hangt hijgend op mijn schouders. De leegte van de onzekerheid speelt lachend voor me uit.

Ik geef me over en denk aan thuis en aan mijn hond Bowy. Hij brengt mij troost en vreugde, staat me bij in stille uren. Hoe moeilijk het voor hem ook is. Een grappige zwart/witte Parson Russel die moet lopen en buiten zijn, als hij te weinig beweging heeft gaat hij springen als een kangoeroe tijdens het uitlaten. Eén meter hoog. Bowy zucht altijd als hij me aankijkt en legt dan zijn kop om mijn zere been, samen op de bank. Nou baas, het is weer niks he, ik ben er… Ik wou dat hij bij me was, zoals altijd, vierentwintig uur.

Straks als ik thuis ben zal alles anders zijn. Zal het beter zijn? Mijn hoop gloort zachtjes aan de horizon. Is dit het eindpunt van een lange weg? Ik ga voor een hernieuwd begin.

Mijn hoofd voelt alsof ik jong ben, een kind nog.

En ik herinner mij opeens die bizarre droom, eerder dit jaar geprent in mijn geheugen. Dromen laten uitkomen dat gaat niet vanzelf, dat is keihard werken.

Voor mij is een droom geen illusie, maar sinds de diagnose en laatste operatie realiteit.

de lachende professor

De volgende dag staat de professor tevreden lachend aan mijn bed en neemt even daarna plaats en legt een hand op mijn been. Hij neemt ruim de tijd voor een gesprek samen. Na de verwondering over de verandering in mijn lichaam en vooral hoofd, vraag ik de professor ‘Hoe kan dit?’ Hij antwoord: ‘Heel simpel Mevrouw, u doet het allemaal zelf. Wat u gegeven heeft, krijgt u nu terug ook van mij.’ Ik voelde me, bij zijn vertrek en het overdenken van zijn wijze woorden, vervuld en nietig, maar wist het is waar.

En mijn voorziende droom was achteraf gezien een voorbode… eindelijk een diagnose. Eindelijk het antwoord waar ik tien jaar voor heb gevochten. En toen pas realiseerde ik me: daar op dat moment gaf ik het vechten op, ik koos voor leven. Met als doel LEVEN in hoofdletters en GENIETEN, er was al genoeg tijd verloren gegaan…

Na dit hele proces volgde er een missie als antwoord op die bijzondere droom: van acceptatie naar overgave – op weg naar innerlijke vervulling – heelheid