Katjes, brokjes en dieven (BiB-BoX ruit)

Katjes, brokjes en dieven Do Van Ranst illustraties van Hester van de Grift

1 Sien heeft er de hele week ongeduldig naar uitgekeken om eindelijk nog een keer bij haar opa te gaan logeren!

Voor ze vertrok, heeft mama gezegd dat het er nu helemaal anders zal zijn, zo zonder oma. Die is vorige zomer, vlak voor haar tweeëntachtigste verjaardag, onverwacht gestorven.

Opa mist oma ongelooflijk erg en klaagt soms wel eens aan de telefoon dat hij zich eenzaam voelt en dat er niet vaak iemand binnenspringt. Maar opa woont ver weg in een onooglijk dorpje, nog meer dan een uur rijden nadat je van de autosnelweg af bent, langs kleine kronkelweggetjes waar Sien altijd een beetje misselijk van wordt.

2

Omdat opa zich vaak eenzaam voelt, heeft hij zich onlangs een hond aangeschaft. Een uit de kluiten gewassen schnauzer van bijna twee jaar oud, die uit het asiel komt. Zijn vorige baasjes vonden hem te ondeugend en hadden geen zin meer in hem.

Snorre is niet klein en niet groot en heeft stug, grijzig halflang haar, dat warrig naar alle kanten staat.

Hij heeft ook een prikkerig baardje, een kriebelsnor en piepkleine, schattige oren met een knik erin, precies bovenop zijn boevenkop.

Ook naar het spelen en stoeien met Snorre heeft Sien de hele week uitgekeken, want ze is stapelgek op honden.

3

@illustratie Snorre@

4

Ze zou er dolgraag zelf een willen, maar als het aan mama en papa ligt, komt er nooit een hond. Papa is allergisch, wat leidt tot niesbuien, snotteren, hoesten en waterige ogen als hij nog maar in de buurt van een hond komt.

Met een pluizig konijntje zou Sien al meer dan tevreden zijn, want daar kan papa gelukkig wel tegen.

Liefst een langharig exemplaar met één hangoor, want zo heeft ze er een zien staan in het Grote Plattelandsboek van opa. Maar er is altijd wel een excuus om er toch maar geen in huis te halen.

5

2 Wanneer Sien aankomt, roept ze de hond onmiddellijk bij zich. Die heeft duidelijk geen zin om te komen, want hij is druk bezig met snuffelen bij de haag van de buren.

Opa doet het voor. ‘Snorre, ik heb heerlijke, knapperige brokjes voor je!’ roept hij, maar de hond lijkt wel doof. ‘Hij heeft alleen maar interesse in de katten van de buren’, zegt opa, en hij wijst een beetje bezorgd naar een kat die nieuwsgierig haar kop door de taxushaag steekt.

Snorre rent er blaffend en grommend als een wild beest op af, maar de kat likt rustig aan haar voorpoot en wast likkend haar kop, alsof er niks aan de hand is.

Sien knijpt angstig haar ogen dicht voor wat er komen gaat, maar Snorre maakt geen schijn van kans, want de kat verdwijnt op het nippertje in de dichtbegroeide struik. Snorre jankt, piept, gromt, huilt, hijgt, graaft en kwispelt met zijn snoet in de haag, waarin de kat al lang verdwenen is.

‘En zo gaat het de hele dag maar door en door’, zucht opa.

6

7

3 Wat later op de dag zijn Sien en opa op zoek naar dieven in de tomatenserre.

Dat gaat zo: je hebt de dikste stengel van de tomatenplant, waarop kleinere stengels groeien. Waar die twee stengels samenkomen, heb je dus een hoekje. Je kunt het een beetje vergelijken met een oksel, maar dan bij een plant. In die oksel groeit soms ineens een blaadje, dat met belangrijke voedingsstoffen van de tomaten aan de haal gaat. En dat moet weg.

Sien vindt het altijd heerlijk om dit karweitje samen met opa te doen, want opa neuriet dan zelfbedachte deuntjes of hij zingt liedjes met woorden die hij zelf verzonnen heeft. Ze vindt het fijn om opa weer vrolijk te horen na het overlijden van oma.

8

Plots klinkt een stem: ‘Is hier toevallig een meisje op visite dat heel veel zin heeft om met deze jongen ballen te trappen?’ Het is Gust, de buurjongen, die over de haag heen roept met zijn handen als een trechter om zijn mond.

Sien zwaait giechelend van de pret naar Gust en roept plagerig terug dat ze niemand kent die daar zin in heeft, maar dat zij wel heel eventjes wil doen alsof, gewoon om hem te plezieren.

Sien klimt over de omheining, slaat haar hand in die van Gust, waarna hij in geen tijd een bal uit de boomhut grist en die met volle kracht naar Sien gooit.

9

@illustratie buurvrouw Anna, zie p. 11@

10

Lenig als een aap springt hij van de tak in het gras, waarop Sien de bal met grote snelheid naar haar vriend kopt, die hem loeihard in het houten doel bij de veranda schopt.

Dat doel hebben Sien en Gust twee zomers geleden, toen oma nog leefde, met de hulp van opa samen in elkaar geknutseld, net als de boomhut en de hoge ladder in het kippenhok.

In de tuin van opa slaat ineens Snorre aan, alsof hij opschrikt van iets.

‘Wat een verschrikkelijke herrie weer!’ roept Anna, de mama van Gust, die op het terras op de tippen van haar tenen naar de tuin van opa staat te turen.

11

‘Dat verschrikkelijke mormel vreet mijn arme katten nog een keer met huid en haar op’, gromt ze best gemeen.

‘De hond van je opa blaft zowat honderd keer per dag de hele buurt bijeen’, vergoelijkt Gust zijn boze moeder omdat hij ziet dat Sien nors naar haar kijkt.

‘Hij is best lief, hoor, maar hij heeft het niet zo hoog op met katten, geloof ik’, zegt ze verdedigend.

Een lapjeskat met rechtopstaande haren, een brede staart en hoge rug schiet krijsend en blazend vanuit de taxushaag midden tussen Gust en Sien door de tuin in.

‘Kom op, wie het eerst bij de knotwilg is’, zegt Gust, alsof hij ook wil wegvluchten van Snorre en zijn aanhoudende lawaai.

12

4 Die middag zit Sien op de vensterbank van de logeerkamer door het raam te turen. Ze ziet opa voorovergebogen door de tuin in de richting van de schuur lopen met een jutezak dicht tegen zijn buik geklemd, terwijl hij schichtig om zich heen kijkt.

Sien trekt een sprintje naar beneden, want, nieuwsgierig als ze is, wil ze weten wat opa aan het uitspoken is.

In de woonkamer wordt ze besprongen door een dolle Snorre.

Sien wil hem een dikke zoen op zijn neus geven, maar Snorre heeft aan zijn woeste baardje klodders modder hangen en er plakt van alles aan zijn neus.

Sien neemt een stukje keukenrol om een donkerrode, viezige vlek uit de snor van de hond te poetsen.

13

@Sien en opa onderzoeken Snorre met rood op snuit@

14

Snorre kwispelt zijn staart er haast af van opwinding om zoveel aandacht. ‘Jij bent de allerliefste schnauzer van de hele wijde wereld!’ zingt Sien, dicht bij zijn kop.

‘Snorre is de gemeenste tomatendief van heel de wereld, zul je bedoelen, want de snoodaard heeft weer van de tomatenplant gegeten’, zegt opa, die net binnenkomt.

Samen onderzoeken ze de kop van Snorre, want volgens Sien was het bloed op zijn snoet en geen tomatensap. ‘Hij heeft zich misschien wel heel erg pijn gedaan aan doornen of zo’, zegt ze.

‘Er mankeert helemaal niks aan zijn guitige kop’, stelt opa haar gerust. ‘Snorre is gewoon een grote aansteller en een ordinaire tomatendief!’ lacht hij.

15

5 De volgende dag bekijken Sien en opa wat oude foto’s van oma en halen ze herinneringen aan haar op. Zo nu en dan pinken ze een traan weg, maar ze lachen ook vaak wanneer opa weer een grappige anekdote over oma vertelt. Daarna werken ze samen wat in de tuin, want er zijn heel wat bladeren te ruimen, borders te harken, onkruid te wieden en planten te snoeien. In de knotwilg hangen ze het rood met wit gestippeld vogelhuisje, dat Sien twee zomers geleden samen met Gust heeft gemaakt.

In het bos achter het huis proberen ze Snorre het apporteren aan te leren. Apporteren gaat zo: je gooit een stok, een tak of iets anders een heel eind weg en je zegt dingen als ‘Ga hem halen, Snorre, of go of ju!’

Maar de hond weigert het de hele tijd en gaat koppig wat in het rond snuffelen, alsof hij doof is.

Je probeert het vervolgens zo’n honderdduizend keer opnieuw, maar telkens weer moet je die stok zelf gaan halen.

‘Volgende keer proberen we het gewoon met tomaten’, bromt opa wanneer hij terugkomt met de stok én met Snorre onder de arm.

16

6 De volgende ochtend klimt Sien over de omheining naar de tuin van Gust, want ze heeft hem van in de logeerkamer in de hazelaar zien zitten, nors en met opgetrokken knieën tegen zijn borst aan.

‘Scheelt er wat?’ vraagt Sien voorzichtig, terwijl ze zo dicht ze kan bij Gust in de boom gaat zitten.

‘Er is wat met Rufus, onze kater’, zegt hij met een trillende stem en zonder haar een blik te gunnen.

‘Al twee dagen komt hij niet meer naar huis als ik hem roep’, huilt Gust, terwijl dikke tranen over zijn wangen rollen.

‘Katten blijven soms dagenlang weg’, probeert Sien hem gerust te stellen. Dat las ze in het Grote kattenboek voor grote kattenliefhebbers in de bieb.

‘Mijn moeder beweert dat Snorre Rufus heeft opgegeten!’ roept Gust ineens boos, waarna hij uit de boom springt en stampvoetend wegloopt.

17

@Sien met hangende bij opa, die plantjes plant@

18

Sien rent hem nog geschrokken achterna, maar Gust knalt de achterdeur hard achter zich dicht, vlak voor haar neus.

Met hangende schouders gaat Sien terug naar opa, die op het terras jonge plantjes in oranjerode terracotta potten zet.

‘Gust is boos op me,’ zegt ze, ‘en ik weet niet waarom!’

‘Jongens zijn jongens’, zegt opa.

‘Volgens Anna heeft onze Snorre hun kat opgegeten.’

‘Honden zijn honden’, zegt opa. ‘Katten zijn katten.

Die donzige lapjeskat van hiernaast komt heus wel weer met hangende pootjes terug. Wist je dat die Rufus het eerste huisdier uit de buurt was? Die gelukzak wordt door iedereen rot verwend en zit vast ergens in een of andere keuken, waar hij een lekkere biefstuk krijgt toegestopt.’

19

‘Zal ik de plantjes dan maar water geven?’ vraagt Sien, die gek is op planten sproeien met de lange tuinslang.

Vroeger spoot ze oma helemaal nat en daarna gingen ze samen liggen drogen in de zon, in de hangmatten onder de blauweregen, die tegen de schutting groeit.

Snorre rent naar Sien om naar de waterstraal te happen die glinstert in het zonlicht. Zo wild en enthousiast dat hij zelfs niet ziet dat er katten uit de haag komen gekropen.

‘Snorre doet niets of niemand kwaad’, fluistert Sien.

‘Niemand!’

Die nacht heeft Sien een vreselijk enge droom over een katje, waar Snorre eerst vrolijk mee speelt, maar waarnaar hij, eerst nog speels, dan steeds kwaadaardiger, gaat happen, tot het katje bloedt. Gust heeft alles gezien. Hij steekt woedend zijn vuist naar haar op en rent dan scheldend weg.

20

Anna staat hem op te wachten en laat hem binnen, waarna ze onmiddellijk de deur op slot doet, zodat Sien niet meer binnen kan. Een poosje later zit Gust boos en bijna onzichtbaar in een hoekje van de tuin te grommen dat hij nooit meer met haar wil voetballen. Met de hak van zijn laars trapt hij alle vogelhuisjes stuk. Opa huilt bittere tranen, want volgens de mensen in de buurt moet Snorre weg. Dat wil opa niet, want dan moet hij, naast oma, ook nog een keer Snorre missen.

Sien schiet wakker van Snorre die beneden loopt te janken en te krabben aan de achterdeur. En als ze goed luistert, kan ze vaag ook vreemde geluiden in de tuin horen.

Sien gluurt met een bang hart door de gordijnen en merkt dat er nog licht brandt in de schuur.

Door het matte glas ziet ze duidelijk bewegingen in de schuur en even later komt opa (gelukkig geen inbreker) in zijn werkkleren naar buiten.

21

@Sien schiet wakker@

22

Opa slaat hoestend het stof van zijn overall en krabt onder zijn pet.

Wat doet hij nog zo laat buiten?, vraagt Sien zich af en ze denkt terug aan opa die eergisteren met een jutezak naar de schuur ging en de hele tijd schichtig om zich heen keek.

Onmiddellijk daarop schiet er een gemene gedachte door haar hoofd: opa verbergt Rufus!

Natuurlijk niet, denkt ze er meteen achteraan, mijn droom en de werkelijkheid vermengen zich gewoon.

Opa zou nooit …

Maar dan herinnert ze zich de donkerrode vlek op de muil van Snorre, en weer dringt er zich een akelige gedachte op: misschien was die vlek helemaal geen tomatensap, zoals opa beweerde, maar Rufus’ bloed.

Ze schudt nog een keer en nog een keer haar verwarde hoofd, maar ze krijgt het nare idee niet weg.

Opa zou nooit … zou Snorre … zou opa?

23

7 De volgende dag is Sien al heel vroeg uit bed en, anders dan gewoonlijk, heeft ze al meteen gedoucht en zich aangekleed. Ze wil een kijkje nemen in de schuur, zodat ze met haar eigen ogen kan zien dat opa nooit zoiets zou doen als een dode kat verbergen.

‘Ontbijt, kindje!’ Opa zet triomfantelijk een dampende pan met eieren op de keukentafel.

‘Ik heb nog niet zo’n honger, geloof ik’, zegt Sien met een zenuwachtig stemmetje. ‘Ik wil eerst de kippen voederen’, zegt ze, omdat het kippenvoer natuurlijk in de schuur staat.

Ze trekt alvast de hoge rubberlaarzen van opa bij de achterdeur aan.

‘Je moet eerst zelf lekker ontbijten en je dan pas om de kippen bekommeren, gekkerd’, lacht opa.

24

Met de spatel snijdt hij een dampend stuk uit de omelet en legt het op een dikke bruine boterham, net gesneden van een brood dat hij vanmorgen zelf heeft gebakken.

‘En toch wil ik eerst de kippen eten geven’, zegt ze, waarop ze meteen de tuin in holt.

Opa schiet mopperend in zijn klompen en snelt haar achterna om net voor haar bij de schuur aan te komen.

Als Sien naar de deurknop wil grijpen, grabbelt opa haar vliegensvlug bij de pols.

‘Nu niet, Sien!’ Zijn greep is stevig en zijn stem klinkt streng.

Wanneer ze terug in de keuken zijn, propt Sien brood en ei in haar mond, maar het allerliefst zou ze willen huilen, want zo boos als vandaag zag ze haar opa nog nooit, en dat terwijl ze helemaal niets verkeerd had gedaan!

25

8 Enkele uren later buigt opa zich in de garage over een groot spandoek dat hij op de werkbank heeft uitgerold. Hij schildert er in kanjers van rode letters een tekst op: ‘Grote zoektocht naar Rufus!’

Siens mondhoeken gaan meteen de hoogte in, want ook zij wil Gust maar al te graag helpen. ‘We vinden die kat, opa, maar mag ik dan nu de kippen …’

‘Laat die kippen nou’, onderbreekt opa haar nors. ‘Ik heb die verdomde kippen een uur geleden al te eten gegeven.’

De volgende dag trekken de buurtbewoners, samen met Sien en opa, door de straten en bossen.

Er gaan lange, onzekere uren voorbij waarin ze wel tienduizend keer met z’n allen de naam van het arme dier roepen, maar Rufus is nergens te vinden en geeft geen teken van leven.

26

@illustratie bij p. 26@

27

Wanneer de zoektocht er bijna op zit, tilt Anna Gust op om hem de laatste meters van de wandeling tot hun huis te dragen. Als een lappenpop hangt hij tegen zijn sussende moeder aan.

Sien werpt een blik naar haar opa die heel de tijd naar Anna en Gust loopt te kijken, triest, alsof hij net als Gust in tranen zou kunnen uitbarsten, om de kater die niet terecht is.

In de voortuin van Anna praten de buurtbewoners nog wat na over de vergeefse zoektocht.

‘Een kat, en dan zeker een kater, kan dagen, weken van huis wegblijven’, zegt iemand.

‘Ach, je zult het zien dat die morgen of overmorgen alweer opduikt, alsof er niks aan de hand is’, zegt iemand anders.

‘Misschien met een wondje aan een poot of met enkele verloren plukken vacht en, in het beste geval, triomfantelijk, met een vette muis tussen zijn kaken.’

28

De mensen moeten erom lachen en Gust en Anna lachen ingehouden mee. Dat doet Sien plezier.

‘Wisten jullie dat zieke of oude katten soms ergens stilletjes heengaan om er dood te gaan?’ zegt opa ineens.

Iedereen zwijgt en Anna en Gust houden zelfs tegelijk even de adem in.

‘Het is zo,’ zegt opa, ‘dan gaan ze rustig sterven onder een struik, een eind weg van hun vertrouwde omgeving.’

De stemming is plots weer omgeslagen naar somber en het lijkt alsof opa het niet eens doorheeft dat hij daarvoor gezorgd heeft.

Gust is ondertussen naar bed gebracht door Truus, de dochter van de buren aan de linkerkant.

Anna krijgt nu en dan vriendelijke schouderklopjes van buren die haar duidelijk willen maken dat alles goed komt.

29

Bill, die in de boerderij enkele akkers verderop woont, heeft worstjes op de barbecue gelegd, maar opa wil niet mee-eten en wil het liefst gewoon naar huis.

‘Kom op, opa!’ piept Sien, terwijl ze naar de dampende barbecue wijst waar de buurtbewoners omheen staan.

‘We moeten toch ook een keer wat eten’, zegt een buurman die Sien niet kent. Hij hapt in een gloeiende worst en vloekt omdat hij eerst vergat te blazen.

Anna drinkt haar glas ijsthee tot de bodem leeg en zet het dan met een knal in het midden van de tafel neer.

‘Hoe gaat het eigenlijk nog met die allerzachtaardigste Snorre van u?’ vraagt ze ineens.

‘Prima’, zegt opa, met twijfel in zijn stem, door het rare toontje van Anna en omdat hij de vraag helemaal niet had verwacht.

30

@illustratie bij p. 30@

31

‘Dat is me wel een ontzettende druktemaker, als je het mij vraagt’, zegt Anna.

‘Kom, we keren huiswaarts, meid.’ Opa duwt Sien wat ongeduldig voor zich uit.

‘Vanwaar die haast, meneer Vandervliet?’ vraagt Bill, waarbij hij met een grijns om de mond naar Anna kijkt en knipoogt.

‘Helemaal geen haast, maar morgen moeten we vroeg weer op om in de tuin te schoffelen’, zegt opa.

‘En de hond eten te geven’, lacht Anna schel.

De anderen lachen mee, maar het klinkt een beetje vals, waardoor Sien niet weet of ze nu ook mag lachen of niet. ‘Overheerlijke katjes’, zegt Susy van op de hoek, met een spottend trekje om de lippen.

‘Precies’, zegt Anna. ‘Katjes.’

Opa zet enkele stappen, houdt weer halt om zijn keel te schrapen en balt dan zijn beide vuisten. ‘Als jullie nu echt geloven dat die goedaardige Snorre jullie kat iets heeft aangedaan …’

32

‘Opa, hou daarmee op, alsjeblieft!’ roept Sien, harder dan ze zelf voor mogelijk hield, waardoor iedereen geschrokken haar richting uitkijkt.

Het lijkt alsof Sien geen vat heeft op haar gedachten en op wat ze zegt: ‘Dat ding in die jutezak waarmee je eergisteren door de tuin liep!’

‘Daar is helemaal niks mee’, zegt opa. Hij pulkt zenuwachtig aan de onderkant van zijn hemd, waardoor Sien medelijden met hem krijgt en daarenboven per seconde meer spijt heeft van wat ze heeft gezegd.

‘Dan hoeven we ons nergens zorgen om te maken’, zegt Bill, die uit zijn stoel komt en wel heel dicht bij opa gaat staan. ‘Als het werkelijk zo is dat die hond Rufus heeft omgebracht en dat u …’

‘Mensen, mensen’, zegt opa. ‘Snorre is dan misschien een druktemaker, maar hij zou nooit katten doodbijten en als hij het al zou doen, zou ik het bovendien niet voor mezelf houden.’

33

Iedereen kijkt eerst in stilte een beetje in het rond naar elkaar, maar algauw komen de beschuldigingen weer op gang.

Sien kan dingen horen als: ‘Een bijter.’ ‘Agressief beest’. ‘Niet te vertrouwen.’

‘Kom maar allemaal met me mee’, zegt opa, terwijl hij alvast de voortuin uit gaat. ‘Kom dan!’

‘Dessert bij opa Vandervliet’, lacht Bill, die als eerste, zelfs handenwrijvend alsof er iets spannends gaat gebeuren, in beweging komt.

De andere buren volgen opa en Bill op een sukkeldrafje.

Sien loopt de mensen voorbij tot bij opa en geeft hem een hand.

‘Wat gaan we doen, opa?’

‘In de schuur kijken naar wat ik daar allemaal verborgen houd, natuurlijk’, zegt opa, terwijl hij geheimzinnig glimlacht.

34

9 Wanneer ze omkijkt, merkt Sien dat een stoet van mensen hen volgt.

Ze probeert zich voor te stellen dat iedereen goedgemutst naar een feestje trekt, met toeters en gekke hoedjes op.

Bij de schuur diept opa een sleutel op uit zijn broekzak en draait die krakend om in het slot.

Sien knijpt haar ogen stijf dicht terwijl ze de deur langzaam en piepend hoort opengaan.

Bij de knip van het licht hoort ze hoe opa triomfantelijk ‘tadaaaa!’ zingt en hoe de mensen achter haar kreetjes slaken alsof ze naar een pasgeboren baby staan te kijken.

‘Hoe lief!’ piept Anna.

Opa slaat zijn arm om Sien heen en duwt haar voor zich uit de schuur in. ‘Kijk maar, liefje’, zegt hij trots.

In het midden van de schuur staat een soort lage omheining uit licht metaal. Er is een deken van stro in uitgestrooid en overal liggen papiersnippers.

35

@illustratie konijn@

36

Achterin zit een pluizig diertje, bijna onbeweeglijk, met één oor rechtop en één oor met een knik erin.

Voorzichtig betreden de mensen de schuur en gaan op de knieën zitten om het konijn te aaien, maar het diertje heeft er geen zin in en huppelt steeds van ze weg.

‘Ik laat jullie maar beter even alleen’, knipoogt opa naar Sien.

Tussen het stro en snippers aait Sien voorzichtig haar konijntje, met de knik in het oor, en luistert ze geamuseerd de gesprekken buiten af.

‘Daar gaan we toch samen een heerlijk glas op drinken’, hoort ze Anna opgewekt zeggen.

‘Rufus komt heus wel weer terug naar huis toe, Anna’, is het antwoord van opa.

Er wordt nog een paar keer ‘sorry’ gezegd, en dan is het heel stil in de tuin.

37

10 De dag daarna is opa heel zwijgzaam wanneer hij met Sien tomatendieven opspoort in de serre.

Al meer dan een halfuur heeft hij nog geen woord gezegd en hij neuriet ook geen liedjes zoals anders.

Sien vermoedt dat hij heel de tijd aan gisteren zit te denken, want het was best een bijzondere avond.

‘Sorry, opa, dat ik dacht dat jij …’ fluistert Sien.

‘Ach’, lacht opa. ‘Alles wees erop dat Snorre die dekselse kater wat had aangedaan, dat zul je mij niet horen ontkennen.’

‘Wat ik nog altijd niet begrijp, is waar die rode vlek in de snor van Snorre dan vandaan kwam’, zegt Sien.

Opa lacht en wijst naar de strook gras tussen de serre en de schuur waar Snorre, grommend van genot, een sappige tomaat ligt op te peuzelen. Het sap druipt van zijn muil.

38

Sien lacht. ‘We zijn op de verkeerde plek naar dieven aan het zoeken!’ roept ze uit.

Geconcentreerd op zijn prooi merkt Snorre niet eens dat er door de tuin een grijze kater loopt met witte vlekken rond de neus, die sprekend lijkt op …

‘Rufus!’ roept Gust, vanop het dak van het tuinhuis dat boven de haag tussen de tuinen uitsteekt.

‘Vanochtend stond hij als altijd weer aan het voeteneind van mijn bed alsof hij nooit was weggeweest!’ Gust springt opgewekt en lenig als een kat van het dak naar een tak om zijn kater goed in het oog te houden.

‘Ik ben heel blij dat hij teruggekomen is, buurjongen’, roept opa zwaaiend over de haag.

Gust steekt zijn duim op. ‘Ik had het toch allemaal precies zo voorspeld, meneer Vandervliet!’ knipoogt hij schelmachtig.

39

11 Sien draagt een plastic kooi met haar konijn erin naar de auto, terwijl mama, papa en opa elkaar wel al voor de vijfde keer omhelzen.

‘Niet eenzaam zijn, vader’, zegt mama met een krop in de keel.

Opa wijst naar Snorre die zijn kop, stilletjes jankend, tegen het been van Sien aanschurkt.

‘Eenzaam, met die warrige druktemaker in huis?’

Opa lacht en krabt de kop van zijn trouwe vriend.

‘Wanneer je weer hier bent, kan hij vast al uitstekend apporteren, want ik geef de moed niet op!’

‘Tomaten?’ vraagt Sien.

‘Stokken!’ roept opa lachend.

Ze slaan hun handen in elkaar, waarop opa zich een beetje voorover buigt om in het oor van Sien te kunnen fluisteren. ‘En katjes!’ lacht hij.

40

@illustratie Sien die naar huis gaat, met kooi, mama, papa, opa@

41

Sien en opa zetten een sprintje in naar de auto, maar halfweg houdt Sien al op.

Gust staat met hangende schouders en een pruillip bij het hek. Niet omdat er wat met Rufus scheelt, maar omdat hij nu al treurt om Sien, die straks weer een hele tijd weg is.

Gust omhelst haar heel stevig. Het voelt een beetje vreemd, maar tegelijk voelt het ook heel erg fijn.

Wanneer Sien, mama, papa en het konijn met de knik in het oor wegrijden, zwaaien opa en zijn buurjongen zo lang ze de auto kunnen zien.

Snorre loopt nog een heel eind met de auto mee, maar opa roept het beest weer terug: ‘Snorre! Hier! Brokjes!’

42

Over auteur Do Van Ranst Do Van Ranst werd geboren in Dendermonde maar woont al bijna zijn hele leven in Hamme met zijn zonen, Marcel (15) en Flor (13), vriendin Yasmin, Ierse Terriër Jef en Britse kortharen Rufus en Martha. De laatste drie bewoners zorgden voor heel wat stof in huis én in het hoofd van Do. Genoeg om een verhaal over honden en katten én hun baasjes te schrijven.

Do is gek op dieren. In al zijn boeken (en dat zijn er al zeker dertig!) verschijnt er hier en daar wel een hond of een kat. ‘Katjes, brokjes en dieven’ is wel het eerste boek waar de viervoeters zowat de hoofdrol wegkapen. Tip: als je de beschrijving van Snorre goed leest, weet je precies hoe de echte hond van Do eruitziet, want Jef stond model voor dit kwispelende en snuffelende personage.

Wil je meer lezen van Do en zo de dieren én mensen ontdekken in zijn boeken? Enkele titels zijn: ‘Dit is Dina!’, ‘Dina is terug’, ‘Mijn hondenjongen’, ‘Voluit Samuel’ ...

Voor meer info surf je naar www.facebook.com/do.v.ranst https://twitter.com/DoVanRanst - www.davisdsfonds.be

Andere boeken van Do in BiB-BoX: Vakantie, asfalt en draadjes Het voorval met het Beest in het bos Drie bladzijden voor een rol

Over illustrator Hester van de Grift Dieren vind ik leuk om te tekenen. Thuis hebben we een hondje dat Fien heet. Ze is al een oud dametje. Wandelen vindt ze nog wel leuk, maar niet te ver. Ze slaapt graag onder mijn tafel. Zo komt het dat Fien wel eens in een tekening terechtkomt.

Fotokopieerapparaten zijn algemeen verspreid en vele mensen maken er haast onnadenkend gebruik van voor allerlei doeleinden. Jammer genoeg ontstaan boeken niet met hetzelfde gemak als kopieën.

Boeken samenstellen kost veel inzet, tijd en geld. De vergoeding van de auteurs en van iedereen die bij het maken en verhandelen van boeken betrokken is, komt voort uit de verkoop van die boeken. In België beschermt de auteurswet de rechten van die mensen. Wanneer u van boeken of van gedeelten eruit zonder toestemming kopieën maakt, buiten de uitdrukkelijk bij wet bepaalde uitzonderingen, ontneemt u hun dus een stuk van die vergoeding. Daarom vragen auteurs en uitgevers u beschermde teksten niet zonder schriftelijke toestemming te kopiëren buiten de uitdrukkelijk bij wet bepaalde uitzonderingen.

Verdere informatie over kopieerrechten en de wetgeving met betrekking tot reproductie vindt u op www.reprobel.be. © Uitgeverij VAN IN, Wommelgem, 2016 Alle rechten voorbehouden. Behoudens de uitdrukkelijk bij wet bepaalde uitzonderingen mag niets uit deze uitgave worden vermenigvuldigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar gemaakt, op welke wijze ook, zonder de voorafgaande en schriftelijke toestemming van de uitgever.

Auteur: Do Van Ranst Tekeningen: Hester van de Grift Vormgeving en cover: Peer De Maeyer Zetwerk: D. Provo nv, Gierle Projectcoördinatie: Caroline Vanderhaegen Eerste druk 2016 ISBN 978-90-306-7541-9 D/2016/0078/7 Art. 563725/01 NUR 191