Column Peter van der Kloet

Het zal ergens in april 1979 zijn geweest toen ik met mijn klasgenootjes, Jelle Iedema en Jan Holwerda meeging naar hun korfbaltraining. Op de fiets richting sportpark de Harddraver, daar achter sporthal de Trimmer lag het trainingsveld van korfbalclub De Granaet. Trainster Tetje Smits had de korven al klaar staan en vroeg mij of ik ook mee wilde doen. Dit leek mij leuk dus in de lange broek en op gewone schoenen voor het eerst kennis gemaakt met korfbal. Hier bleef het niet bij, een week later was ik er weer en binnen een paar weken was ik lid.

Ik kan mij nog best veel herinneren uit die tijd maar één wedstrijd sprong er toch wel uit. Het was zaterdagmorgen en mijn vader moest rijden naar de uitwedstrijd in De Pein tegen de plaatselijke pupillen 1. Ik kon niet mee omdat ik moest afzwemmen voor diploma A (ja ik was vrij laat wat dat betreft). Maar ik kan mij nog goed herinneren dat we samen met De Pein bovenaan stonden. Ik was thuis toen mijn vader terug kwam van de wedstrijd met drie gefrustreerde jongens in de auto, Jelle, Jan en Gerlof Osinga. 4-2 verloren en verliezen was hun nog niet vaak overkomen. Het ging er hard aan toe en hun coach moest daar nogal behoorlijk tekeer zijn gegaan, thuis pakken we ze, klonk het uit drie monden. Mijn vader, totaal geen sporter, stond er bij te lachen. Maar goed, enkele weken later was het zo ver, op een dinsdag of woensdagavond werd de thuis wedstrijd tegen De Pein gespeeld. Bij winst waren wij kampioen en bij gelijkspel en verlies was De Pein kampioen. De broer van Gerlof, Ebbing, mocht de wedstrijd fluiten. Omdat ik nog maar net op korfbal zat en het wel om het kampioenschap ging zat ik op reserve. Hun coach ging als een razende tekeer en zwaaide driftig met haar paraplu heen en weer, Ebbing werd voor van alles en nog

wat uitgemaakt en ja jullie raden het al wij wonnen dit keer met 4-2 en werden zo dus kampioen. Na de wedstrijd zo snel mogelijk naar de kleedkamer om onze spullen te pakken want we waren doodsbang dat hun coach in de kleedkamer zou komen………..

Ik ben nog van de generatie die ook in de jeugd nog in drie vakken heeft gekorfbald, dus met middenvak. Ik heb het nooit erg gevonden omdat dat lopen en ver gooien mij wel goed afging.

Maar ik moet toegeven dat twee vakken mij meer aanspreekt en als ik dan mag kiezen tussen zaal en veld, dan kies ik voor de zaal.

In de zaal heb ik als speler ook de meeste hoogtepunten beleefd, drie jaar in de junioren gespeeld in de selectieklasse, tegenwoordige overgangsklasse. In het tweede jaar misschien wel het mooiste seizoen als ploeg beleefd, we zijn als derde geëindigd. Maar los daarvan, wat waren we als ploeg fanatiek, er werd bijna geen training overgeslagen. Trainingen die overigens door Klaas Houtstra werden gegeven (nog steeds betrokken bij onze club). Maandag en vrijdag werd er in sporthal de Trimmer getraind, voorafgaand aan de training van 1 en 2. Vrijdags na de training met zijn allen naar “het Dockumer Lokaaltje” voor 1 of maximaal 2 biertjes. Niet meer want zaterdags moesten we er weer staan, na de wedstrijd op zaterdag ook nog met z’n allen op stap of gezellig bij iemand thuis wat drinken. Een mooie tijd waar leuke vriendschappen zijn ontstaan (en soms meer). Het is mooi om te zien dat enkelen uit die tijd nog steeds bij de club betrokken zijn.

Het lijkt soms bijna familie…………..

Zelf ben ik nog betrokken bij de club als scheidsrechter (ondertussen ook al weer dertig jaar) maar mag graag naar mijn eigen kinderen kijken die het stokje, op meerdere fronten, hebben overgenomen.