Column Jasja de Vries

Laat ik allereerst beginnen mij zelf eens voor te stellen, aangezien ik tegenwoordig wat minder bij De Granaet betrokken ben en wanneer ik er kom ik vaak ook voor mij nieuwe gezichten zie. Ik ben Jasja de Vries en voor het grootste gedeelte van mijn leven op een of andere manier betrokken bij De Granaet. Dat zal er voor een deel mee te maken hebben dat mijn geboortejaar samenvalt met het jaar waarin De Granaet is opgericht. Voor de snelle rekenaars geeft dat ook meteen een indicatie van mijn leeftijd. Ik heb vanaf een jaar of 6 diverse teams doorlopen binnen De Granaet en heb het in mijn seniorenjaren tot de selectieeams geschopt. Maar naast het zelf spelen heb ik in de loop der jaren nog een aantal functies bekleed zoals lid PR commissie, voorzitter van het bestuur, scheidsrechter, trainer-coach selectie en omroeper bij het schoolkorfbaltoernooi. Mijn vrouw, Gerda, heeft nooit bij De Granaet gespeeld, maar onze beide zonen Alex en Stefan wel.

Terugkijkend op de rijke historie van onze vereniging is het niet gemakkelijk om daar de belangrijkste hoogtepunten uit te halen. Toch zal ik een poging doen aan de hand van hoe ik het ervaren heb. Allereerst is daar de verhuizing van het Harddraverspark naar het Tolhuispark. Van een veld dat soms meer op een zwembad leek na een matig buitje naar eindelijk een fatsoenlijk bespeelbaar veld. Bij de verhuizing zelf ben ik vooral op bestuurlijk niveau betrokken geweest. Vele gesprekken en (on) mogelijkheden later hebben we onze biezen gepakt richting Tolhuispark. In mijn ogen nog steeds een goede ontwikkeling, zeker gezien de volgende stap die er aan zit te komen met kunstgras op onze “nieuwe” locatie.

Recenter hebben we qua sporthal ook het Harddraverspark verlaten en de Trimmer ingewisseld voor de sporthal Tolhuispark. Qua accommodatie een grote stap vooruit, qua sfeer en beleving een stuk minder. Misschien komt dat door de prachtige tijden die ik zelf heb meegemaakt als speler en supporter in de Trimmer en ben ik daarom iets teveel bevooroordeeld. Het contact in de Trimmer tussen tribune en zaal was in ieder geval veel directer dan we die nu kennen in de nieuwe sporthal.

Als speler van de selectie maakte ik vaak mee dat we een beetje tussen de vierde en de derde klasse heen en weer pingpongden. Mijn allerlaatste wedstrijd in de zaal voor het eerste team was (op 37 jarige leeftijd) de beslissingswedstrijd tegen Udiros in Gorredijk voor handhaving in de derde klasse. Een wedstrijd die we wonnen en er voor zorgde dat we samen met een bus vol supporters weer feestend naar Dokkum terug konden. Daarna kon ik het rugnummer 9 met een gerust gevoel overdragen aan Gerben de Vries (geen familie) binnen de selectie. Ook heb ik goede herinneringen aan de diverse zaalteams waarin ik gespeeld heb die eigenlijk meer als vriendenteams waren opgezet.

Ik heb als trainer-coach van dichtbij meegemaakt hoe zowel het eerste als het tweede team de stap naar de tweede klasse heeft weten te maken. Een prachtige ontwikkeling die goed past in de omvang van een club als De Granaet. En heel recent is zelfs de volgende stap gezet door de selectie door een dubbele promotie in de zaal naar de eerste klasse! Het bewijst maar weer eens dat De Granaet vijftig jaar na het ontstaan nog volop aan de weg timmert.

Tot slot een aspect dat in mijn ogen altijd een minimaal net zo belangrijke rol heeft gespeeld als het sportieve: de sociale contacten en nevenactiviteiten. Of beter gezegd allerlei activiteiten binnen en buiten de vereniging om, die de ondelinge band alleen maar heeft versterkt. De divere feestjes georganiseerd door de activiteitencommissie die steevast goed bezocht werden en de verjaardagsfeestjes onderling. Maar ook de stapavondjes die spontaan onderling werden georganseerd, soms dicht bij huis (cafe De Granaet, Dockumer Lokaelstje, Ponderosa, etc.) en soms wat verder van huis (Marum, Zevenhuizen, tot aan Zak in

Duitsland toe). Voor mij heeft een groot deel van de kracht van De Granaet daar ook altijd in gelegen, dat het meer is dan alleen een paar uur per week samen sporten. Als ik zo het programma zie voor het komend jubileumfeest is dat gelukkig nog onveranderd!

Op naar de volgende 50 jaren in blakende gezondheid met deze prachtige vereniging.