TON 102, juni 2022 by TON Magazine

MAGAZINE MAGAZINEVOOR VOORMENSEN MENSENDIE DIEWERKEN WERKENININTRANSPORT TRANSPORTEN ENLOGISTIEK LOGISTIEK

Joan heeft het naar haar zin TON-panel: is er aandacht voor veilig werken? Fietskoerier: sportief met leeg hoofd Adriaan heeft wel degelijk hobby’s TONMAGAZINE.NL 102 • 06 • 22

TON 102 06-22 • p 2

COLUMN

IN DIT NUMMER Veiligheid

Statushouder aan het werk De Lastdrager Het begon allemaal met Haitze Wiersma. Hij startte 150 jaar geleden een handel in turf. Het vervoer ervan gebeurde met een skûtsje. Die heette ‘de Lastdrager’. Die kreeg die naam omdat het daadwerkelijk de last droeg, maar ook omdat het leven in die tijd zwaar was. Een prachtige allesomvattende naam. Het schip is drie generaties gebruikt. Maar de tijden veranderden en ze zijn later overgestapt naar een vrachtwagen. Hun eerste truck was een Opel Blitz. En later kwam er een VW T1 pick-up. Dit mocht ik allemaal leren tijdens een toneelstuk. Toneelstuk, hoor ik je denken... Tja, die zag ik ook niet aankomen. Op uitnodiging van vriend Peter kwam ik terecht op het jubileum van de firma Wiersma in Oudehaske. Bij hun kantoor stonden grote tenten en foodtrucks. Iedereen stond met elkaar te praten en onder het genot van een heerlijke hamburger raakte ik ook al gauw met iemand aan de praat. Erg gezellig. Op een gegeven moment werden we in een grote tent uitgenodigd. Bij de entree stond een meer dan prachtig gerestaureerde VW T1 pick-up met tank. Precies zoals pake Wiersma had. Na een bak koffie en gebak kregen we op zeer leuke en originele wijze de geschiedenis van 150 jaar firma Wiersma te zien. In de vorm van dat toneelstuk. Na het applaus volgden nog lovende woorden over dit mooie familiebedrijf. Toen kwam het mooiste! De onthulling van een nieuwe ‘lastdrager’. Nee, niet die oude skûtsje. Die was helaas al vergaan. Muziek, flitsende lampen, rook en een groot zwart doek dat langzaam omhoogging onthulde de ‘Lastdrager II’! Een droom van een Scania Torpedo 660. Met op beide zijkanten een afbeelding van de eerste ‘Lastdrager’ en de tekst: “Je kan de richting van de wind niet bepalen maar wel de positie van de zeilen” Erik Pathuis (42) uit Winschoten is sinds 2001 vrachtwagenchauffeur en werkt bij Gebr. De Boer Transport in Oude Pekela.

Cao-vraag Strip

Vrouw achter het stuur

Ton-panel: veilig op werk en weg

Persoonlijk verhaal Maurice Bosscher Op de cover: Joan van Wijk

Pensioenvragen van Adriaan Fokkema Azerbeidzjanen helpen Oekraïners Op pad met de fietskoerier Puzzel

Adressen en colofon

TON 102 06-22 • p 3

VEILIGHEID?

Natuurlijk! Maar hoe krijg je collega’s zover?

HARD FIETSEN

Op de voorpagina en pagina 29: Joan heeft het naar haar zin.

Dat is niet genoeg als je fietskoerier wilt zijn. Het is belangrijk maar je moet ook de omgeving op je duimpje kennen. Dat vertellen Arthur en Sjoerd.

LIEFDE?

Via kamelenrace op de Kermis naar achter het stuur van de vrachtwagen. Zo werkte dat voor Judith.

TON 102 06-22 • p 4

VEILIGHEID

VEILIG OP DE WERKVLOER, VEILIG ONDERWEG

TON 102 06-22 • p 5

Veilig je werk doen zodat je zonder kleerscheuren weer thuiskomt. Dat wil iedereen, ook je werkgever. Daarom zijn er op en rond de werkvloer veiligheidsmaatregelen, bestaan er risico-inventarisaties en speciale toolboxen met vragenlijsten over uiteenlopende onderwerpen. En er is aandacht voor ongestoord onderweg zijn: MONO. Michelle Michels, Sjakie van der Heijden en Alexia Bosman weten er alles van. Zij houden zich bezig met veiligheid binnen en buiten het bedrijf.

TON 102 06-22 • p 6

ALS JE HET UITLEGT BEGRIJPEN ZE HET WEL Voor Michelle Michels betekent veiligheid bewust handelen zodat je heelhuids weer thuiskomt. Maar ook werken volgens veiligheidsregels zodat je over 20 jaar niet ziek wordt van het werk dat je vandaag doet. “Wij werken met chemicaliën. We hebben drie transportbedrijven. Die vervoeren allemaal vloeibare en vaak gevaarlijke stoffen.”

ook handleidingen en werkinstructies. Dat doen we samen met planners, chauffeurs en tankreinigers. De mensen op de werkvloer weten er zelf tenslotte het meeste van. Samen met informatie van de branche, ATCN (de organisatie van tankreinigers), het Sectorinstituut Transport en Logistiek (STL) en andere organisaties komt zo’n handleiding tot stand.”

Nog opleiding doen

RI&E

Sinds vier jaar is Michelle naast allround officemedewerker ook kwaliteitsmedewerker. Samen met collega Martin Weteling, kwaliteitsmanager en preventiemedewerker, is ze verantwoordelijk voor de veiligheid van alle medewerkers van Overmeer. “Martin loopt elke ochtend een ronde over het depot. Hij maakt een praatje en blijft hierdoor op de hoogte.” Martin heeft het diploma Hogere Veiligheidskunde. Hij leerde Michelle de kneepjes van het vak. “Ik wil nog een opleiding Veiligheidskunde doen. Onze directie streeft ernaar om de beste werkgever te zijn. Mede daarom is veiligheid een topprioriteit.”

Elk bedrijf met meer dan 25 werknemers is verplicht om een RI&E (Risico-Inventarisatie en Evaluatie) en een plan van aanpak te maken. Overmeer gebruikt daarvoor de RI&E die STL speciaal voor de branche heeft gemaakt. De vragen gaan over allerlei onderwerpen: van het gebruik van de juiste stoelen, beeldschermwerk, werkdruk en werksfeer tot overbelasting, lawaai, drugs en alcohol, seksuele intimidatie en geweld. Bij de Overmeer Groep werken meer dan 100 chauffeurs dat maakt het niet haalbaar om iedereen de vragenlijst te laten invullen. “Op andere afdelingen is het te behappen. Van de chauffeurs laten we er een aantal de vragenlijst invullen. We hebben ook chauffeursvergaderingen, waarin we het hebben over werkdruk, verbeteringen bij laad- en losplekken of de problemen tijdens corona. De resultaten bespreken we met z’n allen. Dat levert ook ideeën op voor verbetering.”

Hoofd en handen Elf jaar geleden begint Michelle in het bedrijf van haar vader. Parttime. “Paarden zijn mijn passie. Ik heb paardenpension, in de ochtend werk ik met de paarden, ’s middags ben ik op kantoor. Een mooie combinatie. In de ochtend werken met mijn handen, in de middag met mijn hoofd. Dat houdt mij scherp.”

Opfriscursus Michelle en Martin hebben een taakverdeling. Martin onderhoudt het klantcontact en Michelle draagt zorg voor de chauffeurs. “Ik ken ze allemaal bij naam. Ik zorg ervoor dat de chauffeurs de juiste papieren, cursussen en trainingen krijgen. Alle chauffeurs hebben natuurlijk hun ADR-papieren. Die heb je nodig om gevaarlijke stoffen te mogen vervoeren. Van tijd tot tijd krijgen ze een opfriscursus. Onlangs zijn we begonnen met BBS-training Laden en lossen. Om het veiligheidsbewustzijn te vergroten.”

Meer dan preventie Zorgen dat medewerkers de juiste papieren hebben en veilig werken is maar een van de taken van Michelle. Samen met Martin is zij verantwoordelijk voor het SHEQ-beleid (Safety, Health, Environment en Quality) van de Overmeer Groep. “Wij schrijven bijvoorbeeld

Certificering Met de uitkomsten van de RI&E-vragenlijsten maken Michelle en Martin een plan van aanpak. Er zijn onafhankelijke bureaus die later komen toetsen of dat plan goed is uitgevoerd. “Elke twee jaar gebeurt dat tijdens een bezoek van een zogeheten certificeringsbureau. Dat bureau bekijkt dan of wij ons kwaliteits- en veiligheidscertificaat kunnen behouden. Omdat we in de afgelopen jaren een aantal bedrijven hebben overgenomen en blijven groeien, krijgen Martin en ik steeds meer werk.”

Vroeger hoefde het niet En hoe reageert het personeel? Michelle lacht: “Je hebt er altijd mensen bij die zeggen: dat hoefden we vroeger niet. Dan gaat het vooral om de persoonlijke beschermingsmiddelen. Als je uitlegt waarom het belangrijk is, hun eigen veiligheid, begrijpen de meesten het wel. En ze weten dat wij er niet zijn om ze te pesten maar om te zorgen dat iedereen na een werkdag weer veilig thuiskomt.”

TON 102 06-22 • p 7

Michelle Michels 29 jaar ∫ komt uit Numansdorp ∫ werkt 11 jaar bij Overmeer Transport & Logistics in Mijnsheerenland als allround officemedewerker ∫ sinds 4 jaar ook kwaliteitsmedewerker

TON 102 06-22 • p 8

Sjakie van der Heijden 44 jaar ∫ komt uit Eindhoven ∫ is sinds 2 jaar chauffeurscoördinator bij Van Rooijen Logistiek in Eindhoven ∫ was hiervoor 20 jaar chauffeur en transportplanner ∫ is lid van de STL-werkgroep MONO Zakelijk

TON 102 06-22 • p 9

HET IS NIET ZO MAKKELIJK AF TE LEREN Voor chauffeurs is er steeds meer afleiding op de weg. Bewegende billboards, automobilisten die zich onverantwoordelijk gedragen, plotselinge wegversperringen en files. En in de cabine is er tegenwoordig ook van alles te doen. De boordcomputer, het GPS-systeem en niet te vergeten het mobieltje. “Vooral die telefoon is een groot veiligheidsrisico op de weg”, weet Sjakie van der Heijden. Hij is chauffeurscoördinator bij Van Rooijen Logistiek in Eindhoven. Sjakie wijst zijn chauffeurs en planners voortdurend op het belang van MONO. Ongestoord onderweg, zonder afleiding van appjes of berichtjes op de social media.

Zonder afleiding in verkeer Jaarlijks vallen er tientallen doden en honderden gewonden door mobiel bellen of social-mediagebruik in het verkeer. De overheid is daarom gestart met een campagne: MONO, ongestoord onderweg. Sjakie is lid van de werkgroep MONO-Zakelijk vanhet Sectorinstituut Transport en Logistiek (STL). Deze werkgroep bedenkt plannen voor hoe chauffeurs zonder afleiding kunnen deelnemen aan het verkeer.

Goede voorbeeld “De mobiele telefoon is een verlengstuk van ons geworden. We zijn er mee vergroeid en willen altijd bereikbaar zijn. Dat bellen of appen onderweg is niet zo snel weer af te leren”, zegt de chauffeurscoördinator. Bij Van Rooijen Logistiek is hij dan ook bezig om chauffeurs en planners bij te brengen dat ze alleen mogen bellen of appen als de wagen stil staat. “Van Rooijen is een familiebedrijf. MONO rijden begint bij de leiding. Het is belangrijk dat zij het goede voorbeeld geven. En dat doen ze dan ook.”

Handsfree Zelf neemt hij alleen contact op met zijn chauffeurs als hij kan zien of ze stilstaan. “Al onze wagens hebben een volgsysteem. Ik kan

Meer weten SMART van theatergezelschap MATZER is te boeken als besloten voorstelling voor eigen medewerkers. Je kunt de voorstelling ook samen met andere bedrijven boeken. De voorstelling wordt gespeeld op locatie bij jouw bedrijf of in het Verkadetheater in Den Bosch. Meer info www.matzer.org

precies zien of ze aan het rijden zijn. Pas als ze stilstaan, bel ik. Onze planners beginnen er ook al aan te wennen om pas contact op te nemen als de wagen stilstaat.” Maar soms gebeurt er iets waardoor direct contact met kantoor of chauffeur nodig is. Handsfree bellen is dan een voorwaarde. “Toch is ook dat niet ideaal. Als je belt tijdens het rijden is je aandacht toch meer bij het gesprek dan bij het verkeer. En dat kan gevaarlijke situaties opleveren.”

Avondopleiding Sjakie weet waarover hij praat. Twintig jaar was hij zelf chauffeur, ook bij andere bedrijven. Tot hij twee jaar geleden de vacature voor chauffeurscoördinator bij Van Rooijen Logistiek zag. “Ik had daar eerder gewerkt. Toen ik solliciteerde, kenden ze mij nog. In mijn functie ben ik nu de schakel tussen de planning en de chauffeurs. Ik ben hun steun en toeverlaat. Ik voer gesprekken met ze over alles wat met het werk te maken heeft en waak over hun veiligheid, gezondheid en welzijn.”

Boete Sjakie is zich ervan bewust dat chauffeurs ook hun eigen mobiel bij zich hebben. Daar heeft het bedrijf geen controle over. “Als bedrijf kunnen we veel doen om afleiding onderweg te verminderen maar het is uiteindelijk altijd ook de eigen verantwoordelijkheid van de chauffeur.” De laatste tijd controleert de politie scherp op het gebruik van mobieltjes onder het rijden. “De boete voor het vasthouden van een mobiel achter het stuur is nu 350 euro. Chauffeurs die betrapt zijn, moeten de boete zelf betalen.”

Diepe indruk Als lid van de werkgroep MONO Zakelijk heeft Sjakie een theatervoorstelling over de gevolgen van appen achter het stuur gezien. De voorstelling SMART van het theatergezelschap MATZER heeft diepe indruk op hem gemaakt. De voorstelling gaat over een chauffeur die al rijdend zijn dochter appt. Terwijl hij dat doet, veroorzaakt hij een dodelijk ongeval. Het toneelstuk is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. In maart 2016 kwam de 21-jarige Yannick Frijns om het leven, nadat zij was aangereden door een autobestuurder die was afgeleid door een mobiele telefoon. “Ik was diepgeraakt. Na afloop van de voorstelling heb ik met haar ouders gesproken. Zij vroegen mij wat ik, als chauffeurscoördinator, kan doen. Bij Van Rooijen zijn we al een eind op de goede weg. Eigenlijk zou iedereen die achter het stuur zit deze voorstelling moeten zien.”

TON 102 06-22 • p 10

IK DOE ALLE VRAGENLIJSTEN IN DE TOOLBOXEN ZELF Iedereen bij Rollema kent Alexia. Naast haar werk als schoon maakster beheert ze ook de kantine en verzorgt ze de bedrijfsborrels. Sinds anderhalf jaar is Alexia ook veiligheidskundige in opleiding bij het bedrijf. ”Omdat iedereen me kent ben ik een makkelijk aanspreekpunt. Met een geintje wijs ik de jongens op gevaarlijke situaties. Met een opgeheven vingertje zwaaien werkt niet.”

Op het lijf geschreven Vorig jaar startte Alexia Bosman (56) met een mbo-opleiding Veiligheidskunde. Haar laatste tentamen zit erop. Nu alleen nog een scriptie schrijven en dan ze heeft haar diploma op zak. “Ik was stomverbaasd toen directeur Wim Rollema mij vroeg om de opleiding Veiligheidskundige te gaan volgen. Als facilitair medewerker had ik dat nooit verwacht. Ik heb direct ja gezegd en ben thuis op internet gaan opzoeken wat de functie en de opleiding inhielden. Ik werk al vanaf mijn achttiende. Of ik nog kon leren, wist ik niet. ”Alexia lacht als ze eraan terugdenkt. Nu, anderhalf jaar later, weet ze zeker dat veiligheidskunde haar op het lijf geschreven is.

Nieuwsgierig Bij Rollema Transport zijn directeur Wim Rollema, VCA-coördinator Maurice Huijbers en Alexia verantwoordelijk voor veiligheid en preventie. “Het schoonmaakwerk gebeurt nu voor een groot deel door een ander”, zegt Alexia. “Ik werk 25 uur in de week maar ik kan niet de hele tijd achter mijn bureau zitten. Ik loop liever heen en weer en als ik ergens rommel zie liggen, dan ruim ik het op. Ik ben vreselijk nieuwsgierig en ik bemoei mij overal mee. Zo hoor ik wat er speelt.”

Kilo’s kwijtraken Een vaste regel van Alexia is dat ze alles wat ze ‘haar jongens’ aanbiedt ook zelf gedaan heeft. Zo heeft ze de inzetbaarheidscheck van heet Sectorinstituut Transport en Logistiek (STL) ingevuld en volgt ze nu een traject met een lifestyle coach om wat kilo’s kwijt te raken. “Veiligheid en preventie gaat ook over gezondheid. Door het zelf te ervaren kan ik anderen nog beter motiveren om ook zo’n training of traject te gaan doen. En met het afvallen gaat het ook de goede kant op.”

Toolbox Een van de instrumenten waar Alexia graag mee werkt zijn de toolboxen van het STL. Dat zijn vragenlijsten die werknemers op de

computer invullen. Je ziet de uitslag meteen daarna. “Toolboxen vind ik heel erg gaaf! Er is voor elk onderwerp in de transport en logistiek wel een toolbox. Als veiligheidskundige heb ik daar veel aan. Ik leer er ook veel van. Ik doe ze ook allemaal zelf.”

Pompwagen Alexia kiest toolboxen uit die geschikt zijn voor de medewerkers van Rollema. “Als ik zie dat onze jonge werknemers bijvoorbeeld veel met elektrische pompwagens werken dan kies ik de toolbox pompwagen uit. Die specifieke medewerkers krijgen dan van het STL een mail met een uitnodiging om de vragenlijst in te vullen. Als ze die ingevuld hebben, kunnen ze zelf direct zien hoe ze gescoord hebben. Het invullen kost maar tien minuten. Het gaat vooral om bewustwording. Dat ze weer even meekrijgen dat het gevaar in een klein hoekje kan zitten. En ik kan zien hoe mijn mannen scoren en daarop inspelen.”

Soms vindt iemand het onzin Niet iedereen heeft altijd zin om achter de computer te gaan zitten en vragen te beantwoorden. Ze kan zien wie niet ingelogd is. “Ik mail, bel of spreek ze aan op het werk met de vraag of ik kan helpen. Sommigen medewerkers hebben moeite met internet. Dan bied ik aan om ze te helpen. En soms vindt iemand het allemaal maar onzin, maar dan maak ik ze wel duidelijk waarom het belangrijk is.”

Incident Soms komen medewerkers uit zichzelf bij Alexia als er iets op het werk gebeurd is. Zoals warehousemedewerker Glenn Neijs uit Delft. Vorig jaar was Glenn bezig om een zwaar motorblok van 500 kilo te lossen. De pompwagen was nog niet in positie. Door het gewicht boog de laadklep en viel het motorblok met een enorme knal op de grond. Glenn is door het incident enorm geschrokken. “Het motorblok was beschadigd. Gelukkig raakte niemand gewond. Nu weet ik voor een volgende keer dat ik een collega met een heftruck erbij moet halen als ik zulke zware ladingen los.” Alexia is blij dat Glenn het incident heeft gemeld. “Sommige medewerkers schamen zich als ze een fout maken. Toch is het belangrijk om het te melden want een ongeluk in het warehouse of op een andere plek is zo gemaakt. Door het te melden kunnen we in de toekomst dit soort incidenten voorkomen.”

TON 102 06-22 • p 11

Alexia Bosman 56 jaar ∫ komt uit Rijswijk ∫ werkt 8 jaar bij Rollema (Logistiek Installatie en Onderhoud) in Delft ∫ is facilitair medewerker en sinds 1.5 jaar veiligheidskundige

TON 102 06-22 • p 12

STATUSHOUDER AAN HET WERK

met m’n eigen wagen

TON 102 06-22 • p 13

Een eigen vrachtwagen bij Beekman Transport. Alexander Mahari is er dolblij mee. De 22-jarige Eritreeër heeft sinds 1 januari een vast contract bij het Apeldoornse transportbedrijf. Alexander rijdt op een citytrailer, maar zijn droom reikt verder: rijden op het buitenland.

TON 102 06-22 • p 14

Twee jaar geleden stond Alexander Mahari in TON. De jonge statushouder beheerste het Nederlands toen nog niet heel goed. Maar hij gooide wel hoge ogen bij zijn praktijkopleider Richard Meisel (55). Vooral vanwege zijn werkhouding en leergierigheid. Alexander was net begonnen aan zijn chauffeursopleiding. In de loods leerde hij het laden en lossen van vrachtwagens met de heftruck en het verplaatsen van trailers met de terminaltrekker. Twee jaar later heeft Alexander zijn groot rijbewijs op zak. En een vast contract bij Beekman Transport, én een eigen wagen. Zijn praktijkopleider Richard ziet graag meer jongeren met de mentaliteit van Alexander instromen. “Niet alleen zijn inzet is geweldig, Alexander heeft ook

altijd een stralende lach op zijn gezicht. Een geweldig visitekaartje voor het bedrijf. En zijn collega’s lopen met hem weg.”

GEVAARLIJK Reden tot die lach heeft Alexander niet altijd gehad. Vanwege de politieke situatie in Eritrea vluchtte hij in 2015 als vijftienjarige jongen naar Europa. Via Ethiopië, Sudan en Libië maakte hij in een klein bootje de gevaarlijke oversteek naar Italië. Die zeereis duurde een paar dagen. In Italië hoorde hij van andere vluchtelingen over Holland. Hij wist niet eens dat dat hetzelfde land is als Nederland. Met zijn vluchtmaatje uit Eritrea, nog steeds een goeie vriend, reisde

Kansen in de transportsector In de sector Transport en Logistiek bestaan mogelijkheden voor statushouders om aan het werk te komen. Als logistiek medewerker. Als vrachtwagenchauffeur. Als kraanmachinist. Of als heftruckchauffeur. Daar is een subsidieregeling voor. Dat betekent dat de kosten van de opleiding van statushouders kunnen worden vergoed.. Meer weten? www.stl.nl/statushouder

TON 102 06-22 • p 15

hij door naar Nederland. “De reis was soms wel moeilijk en gevaarlijk, maar ik was zo jong en maakte me daarom niet zoveel zorgen. Het is ook alweer zo lang geleden. Ik vergeet het gewoon”, zegt Alexander.

BOER In zijn kleine Eritrese geboortedorp droomde hij niet van een toekomst als chauffeur. “Eigenlijk kon je daar alleen boer worden.” Eenmaal in Nederland en in het bezit van een verblijfsstatus volgde Alexander de opleiding Logistiek Medewerker, niveau 1 bij Aventus in Apeldoorn. En daarna Chauffeur Goederenvervoer, met als leerwerkplek Beekman Transport. In die tijd woonde hij alleen op een kamer in Apeldoorn. Inmiddels zijn Alexanders ouders, broer en drie zussen ook in Nederland en wonen ze bij elkaar. De andere gezinsleden zijn nog bezig met de inburgeringscursus. Zij zijn enorm trots op hem. “Ze vinden dat ik een heel grote vrachtwagen bestuur.” Gevraagd naar zijn blijmoedigheid en positieve inslag, weet Alexander niet goed waar die vandaan komt. “Mijn hele familie is heel rustig en positief.”

VRIJHEID Alexander komt met zijn citytrailer door heel Nederland. De klanten zijn particulieren en bedrijven. Zijn lading varieert van een enkele vlaggenmast tot een partij verwarmingsketels en materiaal voor bouwplaatsen. “Ik geniet van het rijden, de vrijheid en het zelf kunnen inplannen van pauzes. Het liefst rijd ik langere afstanden.” Vervelende opmerkingen krijgt hij eigenlijk nooit. “Sommige klanten hebben nog nooit een vluchteling gezien als vrachtwagenchauffeur. En dan treffen ze een donkere Afrikaan aan. Dat vinden ze bijzonder.” Maar van discriminatie heeft hij nooit wat gemerkt. “Ik kom alleen vriendelijke mensen tegen.”

CHAUFFEURSTEKORT Zou de instroom van statushouders kunnen helpen het tekort aan chauffeurs te verkleinen? Praktijkopleider Richard: “Als ze met de Nederlandse taal maar goed uit de voeten kunnen, dan zou het een heel goede mogelijkheid zijn. Geef mij maar tien instromers met Alexanders mentaliteit, dan is het zo gedaan met het tekort. Vooral sinds corona merk ik dat het sowieso moeilijker gaat met de opleiding van jongeren. De ROC ’s merken dat inmiddels ook. Het lijkt alsof de sociale contacten van de jongeren op een laag pitje hebben gestaan door de lockdowns.”

ERVARING Alexanders volgende doel is: rijden op het buitenland. Maar eerst doet hij ervaring op met binnenlandse ritten. Dat is verstandig, vindt Richard. “Je ziet wel eens jonge jongens die snel op het buitenland rijden. De vraag is of ze dat psychisch dan al aan kunnen. Het is heel

wat anders als je elke avond thuiskomt, dan dat je vijf dagen van huis bent en in je eentje zit. Dat doet wat met je. In het binnenland kun je altijd een beroep doen op hulp. In het buitenland sta je in je uppie.” En hoe goed Alexander zich hier ook thuis voelt, als het kan, wil hij toch weer graag eens terug naar Eritrea. Hij mist zijn land, de warmte en vooral de mensen uit zijn dorp. “Apeldoorn is een hele grote plaats. In mijn dorp van vijfhonderd mensen kende iedereen elkaar.

TON 102 06-22 • p 16

CAO-VRAAG

Waar heb je recht op als je werkt op een feestdag? Op officiële feestdagen in Nederland hoef je normaal gesproken niet te werken. Ook niet als zo’n feestdag op een doordeweekse dag valt. Maar er zijn uitzonderingen. Als het soort werk dat je doet of het belang van de onderneming waar je werkt dat vereist, kan je werkgever je vragen om toch te werken op een officiële feestdag. En dat zul je dan moeten doen. Dan krijg je wel extra loon. Zo is het geregeld in de cao Beroepsgoederenvervoer. Zeven feestdagen buiten weekend Nederland kent een aantal feestdagen die niet in het weekend vallen: Tweede Paasdag (een maandag in maart of april), Hemelvaartsdag (altijd een donderdag tussen eind april en begin juni) en Tweede Pinksterdag (een maandag in mei of juni). Dat zijn de christelijke feestdagen. Ook Eerste en Tweede Kerstdag (op 25 en 26 december) zijn natuurlijk christelijke feestdagen. Die kunnen soms wel (deels) in een weekend vallen. Dan zijn er nog een paar ‘nationale’ feestdagen. Nieuwjaarsdag en Koningsdag (27 april) kunnen ook in een weekend vallen, maar als het een werkdag is ben je vrij. Bevrijdingsdag (5 mei) is in de meeste cao’s, ook in die van ons, alleen eens in de vijf jaar een vrije dag. De eerstvolgende keer is dat zo in 2025. En ook Bevrijdingsdag kan natuurlijk een weekenddag zijn. Extra betaling Moet je werken op een van die feestdagen? Dan moet je meer betaald krijgen dan alleen maar voor de uren die je op zo’n dag werkt. Je hebt de keuze uit twee mogelijkheden. Een toeslag van 100 procent. Dat betekent dus twee keer je uurloon. Je kunt ook kiezen voor een extra vrije dag van acht uur. Die moet je dan wel binnen acht weken opnemen.

Feestdagen in het weekend Valt een van die feestdagen op een zaterdag of zondag? Dan krijg je ‘alleen’ maar dubbel betaald. Dus een toeslag van 100 procent. Daar komt de extra betaling voor werken op een weekenddag dus niet nog eens bovenop.

Kom je er niet uit? Bel dan tijdens kantooruren gratis met 0800-0225022, of mail naar transport@fnv.nl.

TON 102 06-22 • p 18

VROUW ACHTER HET STUUR

TON 102 06-22 • p 19

Helemaal

ZEN

Als vrouw achter het stuur van een vrachtwagen was en is nog steeds niet overal vanzelfsprekend. De moeder van Judith van Nijnatten werd er niet blij van. En in Zeeuws-Vlaanderen kon ze echt geen baan vinden als chauffeur. Tot haar vreugde lukte het haar wel om vanuit Middelburg internationaal op weg te gaan.

TON 102 06-22 • p 20

TON 102 06-22 • p 21

HOE KOMT HET DAT JE ZO VAN VRACHTWAGENS HOUDT? “Ik kom uit Zeeuws-Vlaanderen. Na de middelbare school heb ik eerst de opleiding sociaalpedagogisch medewerker gedaan. Vier jaar heb ik in de gehandicaptenzorg gewerkt. En in het seizoen werkte ik ook op de kermis. Dat kwam zo. Elke zomer stond de kermis voor mijn ouderlijk huis in Breskens. Je weet wel, met een schiettent en zo. De mensen van de kermis kende mij. Ik was vroeger een heel erg verlegen kind. Bloosde al als iemand mij aansprak. Toen ik 18 was werkte mijn zus bij de schiettent. De compagnon van haar baas vroeg of ik, dat verlegen meisje, bij de kamelenrace wilde komen werken. Nee, niet met echte kamelen. Het is een spel waar je ballen moet rollen en dan gaan de kamelen lopen. Zo ben ik op de kermis terechtgekomen. Vijf jaar heb ik, van eind april tot en met begin oktober zeven dagen per week, op de kermis gestaan. Ik reisde met ze mee. Daar is mijn liefde voor de vrachtwagen geboren. Ik vond het prachtig mooi, die grote wagens.”

EN WAT HEB JE MET DIE LIEFDE VOOR DE WAGEN GEDAAN? “Toen ik 22 was, vertelde ik mijn ouders dat ik vrachtwagenchauffeur wilde worden. Mijn moeder schrok zich rot maar mijn vader had er geen problemen mee. Als jij dat wilt, dan moet je dat doen, zei hij.

Uit eigen zak heb ik mijn groot rijbewijs betaald. In ZeeuwsVlaanderen kon ik als vrouw geen werk vinden. Het is wat dat betreft toch een beetje een bekrompen regio daar. Daarom ben ik naar Hazeldonk uitgeweken. Na drie maanden op een bakwagen kon ik bij Volmer in Middelburg terecht en reed ik internationaal. Anderhalf jaar heb ik op Frankrijk, Duitsland en België gereden. Dat viel natuurlijk niet te combineren met de kermis. Met pijn in mijn hart heb ik daar afscheid genomen.”

MAAR DE ECHTE LIEFDE IN JE LEVEN IS TOCH GEEN WAGEN, HÈ? “Nee. Dat is natuurlijk mijn man Daniël. Die heb ik leren kennen bij het eerste transportbedrijf waar ik werkte. Hij is ook chauffeur en had al twee dochters. We zijn zestien jaar samen, waarvan twaalf jaar getrouwd. Mijn eerste internationale rit vergeet ik nooit meer. Ik vond het hartstikke spannend. Vroeg mij af ik het wel durfde. Het was een groot avontuur. Vooral die eerste keer op de buitenring van Parijs. Het zweet stond op mijn rug. Daniël gaf mij een wijze raad: als automobilisten toeteren, dan hebben ze je gezien. Dus richtingaanwijzer aan en gaan. Na anderhalf jaar internationaal rijden had ik het wel gezien. Vaak hadden we in het weekend maar anderhalve dag samen en dan was het alweer zondagavond en tijd om te vertrekken.”

Judith van Nijnatten-Vercruijsse

∫ 39 jaar ∫ woont in Zundert ∫ is 16 jaar chauffeur ∫ werkt sinds oktober 2021 bij Nouwens Transport in Breda ∫ getrouwd met Daniël ∫ samen hebben ze drie kinderen (11, 8 en 5 jaar) en twee bonusdochters (15 en 20 jaar) ∫ werkt drie dagen per week

TON 102 06-22 • p 22

OK, DUS TERUG NAAR BINNENLANDSE RITTEN? “Ja, en nu nog steeds. Ik heb bij verschillende bedrijven gewerkt. Zo heb ik acht jaar voor de Lidl gereden via verschillende transporteurs. Ook heb ik op de bouw gereden. Dat vond ik leuk werk maar vanwege de crisis toentertijd, werden contracten niet verlengd. Nu zit ik sinds vorig jaar bij Nouwens Transport. Ik werk in deeltijd. Mijn dagen zijn maandag, donderdag en vrijdag. Het bevalt mij goed hier. Veel vrouwelijke chauffeurs zijn er nog niet. Bij Nouwens zijn er vier, van wie ik er een ben.”

HOE ZIEN JE DAGEN ER NU UIT? “Vandaag begin ik om 13:00 uur. Ik maak wisselende dagen. Vorige week had ik een dag van meer dan veertien uur maar het komt ook voor dat ik na zes uur werken klaar ben. Ik vervoer meestal elektronica. Wat er in mijn trailer zit, weet ik niet en dat wil ik ook niet weten. Het is allemaal zwaar beveiligd. Er mag ook niemand anders dan bevoegden bij het lossen zijn. Ik moet nu naar Tilburg, naar Prologis. Daar laat ik deze trailer achter en koppel ik een geladen trailer aan. Daarna door naar FedEx in Dordrecht en dan nog een rit naar Venlo. Hoe laat ik vanavond thuis ben? Geen flauw idee.”

WAT ZIT ER IN DIE TASSEN? “Ik ben springer, een vaste wagen heb ik niet. Vandaar dat ik altijd deze twee grote tassen meesjouw. Daar zit alles in wat ik onderweg nodig heb: mijn boterhammen, avondeten, drinken, mijn tablet want als ik lang moet wachten wil ik wel even Netflixen - en natuurlijk een parfummetje, een borstel, een crème en nog zowat zaken. Ik ben chauffeur maar blijf natuurlijk ook een vrouw.”

EN HOE GAAT HET NU THUIS? “Mijn vader woont tijdelijk bij ons. Hij past op de kinderen als ik werk. Onze oppas is met zwangerschapsverlof, vandaar. Onze kinderen hebben allemaal een rugzakje. Vooral tijdens de corona-lockdowns toen de kinderen niet naar school konden, was het thuis erg druk. Dat was pittig. Werken betekende voor mij rust. Nu nog. Als ik achter het stuur zit, voel ik mij helemaal zen.”

TON 102 06-22 • p 23

DESIGN: BORINKA -AND- SHAMROCK .COM

oe zit het met de veiligheid op je werk? Zijn er voldoende voorzieningen en veiligheidsmaatregelen? Het TON-panel vindt over het algemeen van wel. De meeste mensen zijn ook goed op de hoogte. Vrijwel zonder uitzondering is het oordeel: je eigen verantwoordelijkheid is het allerbelangrijkste. En toch zien veel panelleden vaak bijna-ongelukken voor hun ogen gebeuren.

Mee eens

Er kunnen nog zoveel veiligheidsmaatregelen genomen worden, maar uiteindelijk ben je zélf verantwoordelijk voor je veiligheid.

VEILIGHEID IS JE EIGEN VERANTWOORDELIJKHEID.

Neutraal

1 Helemaal mee eens

% Oneens

Helemaal oneens

Dat weet ik niet

TON 102 06-22 • p 24

IS ER AANDACHT VOOR

RIJDEN?

Ja, daar zijn concrete afspraken over gemaakt

Er zijn (nog) geen % concrete afspraken

Alleen tijdens tussenstop of op eindbestemming Alleen als het echt dringend is telefoon gebruiken Er is een speciale afspraak voor noodgevallen De telefoon alleen gebruiken voor navigatie ‘De zaak’ mag niet bellen als ik onderweg ben We maken klanten duidelijk dat we MONO rijden

WAT ZIJN DE AFSPRAKEN OVER HET GEBRUIK VAN TELEFOON/SMARTPHONE ONDERWEG?

Alleen inkomende gesprekken aannemen MONO-app blokkeert alle tekstfuncties als ik rij Nog een andere afspraak

50 % 46 % 8% 8% 8% 6% 5% 4% 5%

BIJ DEZE VRAAG KON HET TON-PANEL MEER MOGELIJKHEDEN KIEZEN.

TON 102 06-22 • p 25

(Vrijwel) elke dag

Oneens Helemaal oneens

Helemaal eens

(Bijna) nooit

Een paar keer per maand

Een paar keer per week

TOOLBOX

Meer dan de helft van de panelleden heeft ervaring met toolboxen. Daarin staat informatie en worden aanwijzingen gegeven.

Een paar keer % per jaar

HOE VAAK DENK JE: ‘OEI! DAT GING MAAR NÈT GOED! VOOR HETZELFDE GELD WAS ER EEN ONGELUK’?

Eens noch oneens

% Mee eens

HELPEN TOOLBOXEN OM HET WERK VEILIGER TE MAKEN?

VAN DE Meer dan 8 van de 10 panelleden vindt dat er in hun bedrijf voldoende aandacht is voor veiligheid. Maar voor een klein deel kan het altijd beter.

IS ER IN JOUW BEDRIJF AANDACHT VOOR VEILIGHEIDSMAATREGELEN?

Voldoende aandacht

21 Veel aandacht

Dat weet ik niet

4 5 %

Ja, maar het % kan altijd beter

Het stelt niet veel voor

% Nauwelijks

TON 102 06-22 • p 26

PERSOONLIJK VERHAAL

Je moet het met elkaar doen Eigenlijk had Maurice twee banen. Hij was reservist in het leger. Dat lijkt een ‘vrijwillige’ militair maar is toch net iets meer dan dat. En hij had tegelijkertijd zijn baan op de vrachtwagen. Hij vond het prima samengaan. Aan te bevelen zelfs.

TON 102 06-22 • p 27

NIET HOOFDZAKELIJK OM TE VECHTEN Maurice Bosscher (50) uit Arnhem was veertien jaar lang reservist in het leger. Hij combineerde dat met rijden als chauffeur in het binnenland. “Veel mensen weten niet wat een reservist is, dus ik vertel er graag over. Een reservist is een vrijwillige militair. ‘Maar niet vrijblijvend,” benadrukt Maurice. Reservisten vallen onder het Korps Nationale Reserve (Natres). Hun taak is het bewaken en beveiligen van het Nederlands grondgebied. Zij vervullen hun militaire functie naast een burgerbaan of studie. “Anders dan het beroepsleger worden wij niet hoofdzakelijk opgeleid om te vechten. Ik werd reservist omdat ik ervan houd om mezelf uit te dagen. Het werd veel meer voor me dan dat. Je krijgt er kameraadschap en verbinding voor terug. Samen ben je onderweg naar een doel, want alleen lukt het niet. Je moet het met elkaar doen. Ik kan het iedereen aanraden.”

LEEFTIJDSGRENS Lange tijd was Maurice werkzaam bij een productiebedrijf voor noodverlichting. Daarop raakte hij langzamerhand uitgekeken. De Nationale Reserve leek hem wel wat. “Ik wilde beroepsmilitair worden. Maar dat kon helaas niet meer; ik was de leeftijdsgrens van 32 net gepasseerd. Anders had ik dat zeker gedaan. Het reservistenkorps trok mijn aandacht toen ik een uitnodiging zag liggen voor een informatieavond. Daar ben ik toen naartoe gegaan en heb me vrijwel meteen

andere. Je tekent meteen voor vier jaar. Dat is niet niks, en je stapt er dus niet zomaar in, maar het leek me leuk genoeg. In mijn eigen peloton was ik de chauffeur. Dan rij je met een viertonner. Later werd ik vervanger van de groepscommandant. Eigenlijk doe je alles wat een beroepsmilitair ook doet, maar dan minder vaak. De oefeningen vond ik het leukst. We werden een keer ergens gedropt in Noord-Limburg. Met je groep van ongeveer tien man, moet je dan met rugzak een route afleggen. Onderweg moet je allerlei vaardigheden oefenen: zoals blindelings vertrouwen, een gasmasker oefening, je tent opzetten, eten koken, marsen met vijftien kilogram bepakking. Nee, het is geen luxe kampeervakantie. Het is minder inspannend dan het beroepsleger, maar je moet wel aan kunnen poten.”

UITZENDBUREAU

ingeschreven.” De opleiding tot reservist ziet hij wel als een goeie opstap voor een loopbaan in het leger. “Als je jong genoeg bent dan.”

PUZZELEN Tegelijkertijd veranderde hij ook van baan. Tijdens zijn dienstplicht had Maurice zijn C-rijbewijs al gehaald. Dus, kon hij daar niks mee? Via een detacheringsbureau dat zijn chauffeursopleiding betaalde, kwam hij uiteindelijk bij Eimers Logistiek terecht. Daar heeft hij elf jaar gewerkt. “Eimers is een charter. Ze lenen chauffeurs aan andere bedrijven uit en hebben geen eigen opslag. Ik deed er alles, maar voornamelijk laden en

lossen.” Ook bij Eimers moest hij uitleggen wat reservist zijn nu eigenlijk inhoudt. “En dat vonden ze prima. Af en toe is het wat puzzelen, maar er werd rekening gehouden met mijn schema en ik kon vrij nemen wanneer dat nodig was.”

IN MIJN PELOTON DE CHAUFFEUR In 2005 volgde Maurice de opleiding bij NatRes. “Die duurt twee weken, waarvan een week basiskennis theorie en de andere week praktijk. Dan ga je het veld in en word je begeleid door een beroepsmilitair. Officieel ben je er daarna 100 uur per jaar mee kwijt. Waarvan twee avonden per maand en een zaterdag. De ene maand is het meer dan de

Na elf jaar binnenlandse ritten rijden bij Eimers wilde Maurice graag weer eens wat anders. “Een vriend van me reed voor FedEx op het buitenland en vond dat ook wel wat voor mij. En dat klopte. Via een uitzendbureau rij ik nu ook al twee jaar voor dat bedrijf naar het buitenland. Ik doe lijndiensten. Dan rij je aan een stuk, met een bijrijder, naar steden als Warschau, Barcelona, of Oslo. Daar aangekomen pak je even je rusttijd van ongeveer negen uur, en dan rij je weer terug: even rusten, hardlopen en de stad in. Dat maakt het uitdagend. Elke keer zie ik weer wat anders.” Het reserveleger combineren met deze ritten naar het buitenland lukte helaas niet meer. “Ik heb het wel even geprobeerd, maar ik was amper thuis en ik wil mijn gezin ook de aandacht geven die het verdient.” Maurice woont samen met zijn vriendin Merle en stiefdochter Kimberly in Arnhem. “Hoewel ik de verbinding, de uitdaging en de kameraadschap wel mis; op het buitenland rijden wilde ik niet opgeven. Ik ben al vijftig inmiddels en zat veertien jaar bij de reservisten. Het is mooi geweest.”

TON 102 06-22 • p 29

OP DE COVER

Feest bij eeuweling Koolwijk

Opa Piet zou trots zijn Bij de ingang van het industrie terrein van Bergambacht staat een bord met daarop de tekst ‘Koolwijk 100 jaar’ en een pijl die aangeeft hoe je moet rijden. De wegwijzer is overbodig want na enkele meters zie je al een heel lange rij groene en gele Scania’s en Daf’s, netjes op een rij op het terrein van het familiebedrijf.

TON 102 06-22 • p 30

Piet

TON 102 06-22 • p 31

135 mensen op 75 wagens Dit jaar is het honderd jaar geleden dat Piet Koolwijk sr. zijn bedrijfje begon. Met paard en wagen melkbussen ophalen bij boeren in de omgeving van Polsbroek. Tien jaar later verruilde Piet zijn paard en wagen voor zijn eerste Chevrolet. Nu, een eeuw later zijn de melkbussen vervangen door containers, staan er 135 mensen op de loonlijst en heeft het bedrijf 75 wagens. Kleinzoon Piet staat aan het roer en twee van de drie achterkleinzonen werken mee in het familiebedrijf.

Glimmende old timers Vandaag is het feest. Koolwijk Logistics viert het honderdjarig bestaan met een Open Dag voor personeel, familie, vrienden en zakelijke relaties. Op het terrein staat een foodtruck met patat en frikadellen. Er is een grote feesttent met banken en natuurlijk een tap. En voor de kinderen is er een groot springkussen. Het is gezellig druk. Met een pilsje, witte wijn of frietje in de hand staan bezoekers de glimmende old timers van Koolwijk te bekijken.

Vader helaas overleden Directeur Piet Koolwijk jr. (56) schudt de ene hand na de andere. Lachend neemt hij de felicitaties in ontvangst. “Ik heb mijn opa Piet nooit gekend maar ik weet zeker dat hij trots zou zijn op hoe zijn bedrijf onder leiding van mijn vader Arie, is uitgegroeid tot wat het nu is. Helaas is mijn vader net voor ons jubileumjaar plotseling overleden. Dat geeft een verdrietig randje aan deze feestelijke dag.” Piet jr. is net als zijn drie zonen, opgegroeid in het bedrijf. Zijn vader maakte eind jaren zestig de overstap §van melkrijden naar het containervervoer. Dat is een goede keus voor het bedrijf geweest. Zestien jaar geleden nam Piet jr. het stokje over van Arie. “Ik zit niet in een hoge toren. Als het moet werk ik mee als chauffeur of bij de planning. Ik ben opgegroeid met het bedrijf. Als er ergens problemen zijn, los ik het op. En ik ken alle chauffeurs. Er komt hier niemand werken die ik niet ken.”

Ik heb het hier erg naar mijn zin Even verderop staat chauffeur Joan van Wijk (28) uit Hoogblokland met een paar collega’s een biertje te drinken. Joan is een van de drie vrouwelijke chauffeurs bij Koolwijk. Anderhalf jaar werkt ze bij het bedrijf. “Als Piet Koolwijk op de zaak is dan is het gewoon Piet. Dat is mooi. Aan de korte lijntjes in het bedrijf merk je dat het een familiebedrijf is”, vertelt ze. Joan haalde 3,5 jaar geleden haar groot rijbewijs. “Mij krijgen ze niet meer van de auto. Mijn vader is chauffeur, ik ben er mee opgegroeid. Ik rij op Duitsland en ben de hele week van huis. Elke vrijdagavond komen we hier op de zaak en drinken dan een potje. Dat is gezellig. Dan kan het wel eens laat worden. Ik heb het hier erg naar mijn zin.”

Joan

TON 102 06-22 • p 32

Walter 45 keer Italië tijdens Corona Ook chauffeur Walter Hornung (58) uit Gouderak werkt met veel plezier bij Koolwijk. Walter is 38 jaar chauffeur en werkt 19 jaar bij Koolwijk. “Arie, de vader van Piet heeft mij aangenomen. Ik wilde hier werken omdat ze met Scania rijden. Ik rij alleen maar Scania.” Als bewijs laat hij zijn arm zien met daarop in dikke letters Scania getatoeëerd. Walter is vast van plan om bij Koolwijk zijn pensioen te halen. “En daarna blijf ik gewoon doorwerken. Ik ben van de gekke en verre ritten, dat weet de planning. Na een week vakantie begint het bij mij al te kriebelen en wil ik weer op pad. In de coronatijd heb ik wel 45 ritten naar Italië gemaakt”, vertelt hij trots.

Wie vertrekt komt terug

Dave

Sander

Lars

Dave (25), Sander (26) en Lars (21) zijn de drie achterkleinzonen van de oprichter. Dat ze ooit het stokje van vader Piet overnemen, staat buiten kijf. “Hoe en in wat voor vorm dat zal zijn, weten we nog niet,” zegt Sander. Hij werkt als enige van de broers niet in het familiebedrijf. Sander is warehousemanager bij een voormalig bedrijf van Koolwijk. Broer Dave heeft anderhalf jaar als chauffeur gewerkt en zit nu op de planning. Lars volgt een verkorte hbo-opleiding en is de man van de cijfertjes. Zoontjes van de baas? Dave lacht: “Wij staan net als onze vader tussen de medewerkers en niet boven ze. Zo werkt dat in een familiebedrijf. We hebben een trouwe club van chauffeurs. Soms vertrekt er een naar een ander bedrijf en dan komen ze na een tijdje weer terug. Het gras is altijd groener bij de buren maar onze auto’s zijn groener”.

TON 102 06-22 • p 33

PENSIOENVRAGEN

‘ALS IK OPHOU MET RIJDEN, GA IK ME VERVELEN’ Adriaan Fokkema is er de man niet naar om achter de geraniums te kruipen. Rijden wil hij, anders niet. Maar zijn lichaam dwingt hem om toch een beetje na te denken. Ziet hij een toekomst waarin hij niet meer alle dagen op de weg zit?

TON 102 06-22 • p 34

Dweilorkest “Hobby’s heb ik niet”, zegt Adriaan in een eerste gesprek. Hij klinkt nogal stellig. Maar nauwelijks een dag later stuurt hij een berichtje: Dat van die hobby’s “klopt toch niet helemaal”. Er volgen fotootjes. Adriaan en zijn vrouw Hennie in zwartepietkostuum bij zijn destijds ernstig zieke schoonvader. Adriaan met sousafoon (een soort tuba) bij een straatoptreden van de Jouster Skomkoppen, “het leukste dweilorkest uit Friesland”. Wat hij bij nader inzien ook graag doet: puzzels leggen van Jan van Haasteren en kleuren voor volwassenen. “Goed voor de fijne en grove motoriek”, appt hij. “En leuk voor ’s winters als er om het huis toch niet zo veel te doen is.” In een tweede gesprek zegt Adriaan nóg een hobby te hebben ‘herontdekt’: lezen, liefst thrillers. Dan wordt ook duidelijk wat hier aan de hand is. Hoezeer het ook tegen zijn gevoel ingaat, langzaam rijpt het besef dat hij niet altíjd kan blijven werken. Er komt een dag dat hij zijn vrachtwagen voorgoed parkeert. En daarom denkt hij nu na over de dingen waaraan hij dan toch straks plezier kan beleven. Kleuren, puzzelen, lezen. Maar vooral muziek maken: “Dat ga ik zeker doen, dán pak ik mijn instrumenten weer op.”

Altijd onderweg Zijn profielfoto op WhatsApp toont een zonnig dennenbos met Adriaan verstopt achter een boomstam. Zijn status vermeldt: “Altijd onderweg” – en dat klopt als een bus. Hij is de hele werkweek op pad. Kriskras het land door. “Alleen op dinsdag ben ik thuis, om te eten en te douchen.” Hij vervoert voornamelijk pvc-buizen van Dyka in Steenwijk, een specialistisch bedrijf in kunststof leidingsystemen. “Altijd dezelfde lading, naar dezelfde adressen. En al 32 jaar bij dezelfde baas.” Zichzelf direct corrigerend: “Dezelfde werkgever. Honden hebben bazen, mensen hebben werkgevers.”

Geen klaagverhaal Adriaan kijkt met plezier terug op de wat avontuurlijker jaren, toen de ritten veelal naar Scandinavië voerden. Ook een mooie herinnering: die keer dat hij vanaf de fabriek van AC Cars in Engeland twee klassieke sportwagens van het type Cobra naar Nederland moest

TON 102 06-22 • p 35

TON 102 06-22 • p 36

Wat kan Adriaan voor Hennie doen?

brengen. Maar een beetje kalmer mag wel, na 46 jaar werken. Je gaat de jaren toch voelen. Hij wil er verder weinig over kwijt (“Dit mag geen klaagverhaal worden”) maar zijn lichaam sputtert soms wat tegen. Vanwege rugklachten heeft werkgever Van der Wal het zo georganiseerd dat hij niet veel hoeft te sjouwen. “Bij klanten doe ik vaak alleen het zeil open. Dan is er altijd wel iemand die me helpt met lossen of laden.”

Coulante werkgever Hij is er dankbaar voor. “Mijn werkgever is heel welwillend en sociaal. Ze denken altijd met me mee. Als ik bij wijze van spreken zou zeggen: ‘morgen wil ik met pensioen’, dan zitten ze vandaag nog met me aan tafel om dat te regelen.” Maar dat zegt Adriaan niet, want hij wil helemaal niet met pensioen. “Zo lang mijn lichaam het volhoudt blijf ik doorgaan.” Maar precies daar schuurt het. Want hoe lang gaat het nog goed? Hij heeft voor de zekerheid toch maar even gecheckt hoe

Dit ís al geregeld: ∫ Hennie krijgt AOW van de overheid (vermoedelijk als ze 67 jaar en 6 maanden is). Dat is een maandelijkse uitkering tot haar eigen overlijden. De AOW is 70 procent van het minimumloon voor alleenstaanden en 50 procent voor samenwonenden. ∫ Als Hennie weduwe wordt, krijgt ze het partnerpensioen dat Adriaan voor haar heeft opgebouwd. Ook dat is een maandelijkse uitkering tot haar eigen overlijden. Het partnerpensioen is standaard ongeveer 70 procent van het pensioen van Adriaan. Adriaans pensioen is ongeveer 1300 euro per maand. Dan krijgt Hennie een partnerpensioen van rond de 900 euro per maand. Dit kan extra: ∫ Wie nog geen AOW ontvangt, kan een verzekering afsluiten die zorgt voor een extra uitkering aan de partner, bovenop het partnerpensioen. Deze verzekering heet ‘Tijdelijk Extra Partner pensioen’. De extra uitkering stopt als de partner AOW krijgt. ∫ E en verzekering tegen het risico van vroegtijdig overlijden. Hennie krijgt AOW rond 2032. Als Adriaan daarvoor overlijdt, dan moet ze het doen met haar kleine salaris en het partner pensioen (in het voorbeeld 900 euro).

Adriaan Fokkema 65 jaar ∫ woont in Heerenveen ∫ werkt bij Van der Wal Transport B.V. in Heerenveen ∫ is getrouwd met Hennie (58) ∫ gaat met pensioen: onbekend ∫ krijgt AOW in juni 2023 (66 jaar + 10 maanden)

TON 102 06-22 • p 37

het zit met zijn pensioen. “Op pfvervoer.nl heb ik voor het eerst de bedragen bekeken. Dat ziet er prima uit. Al zijn er een paar dingen waar ik mijn vinger nog achter moet krijgen.” Het allerbelangrijkste is, zegt Adriaan, hoe doe ik het goed voor mijn vrouw? “Hennie is een stuk jonger dan ik. En ze heeft voor zichzelf geen pensioen kunnen opbouwen.” Hennie is net 58 en heeft hun drie kinderen grootgebracht. “Ze werkt een paar ochtenden in de week in de

thuiszorg en dat blijft ze doen, ook als ik gepensioneerd ben Ze wil haar oudere cliënten niet zomaar in de steek laten.”

Onderhoudsvrije tuin Al pratende blijken er bij Adriaan nog wel meer vragen op te borrelen. “Ik heb iets gelezen over een hoog-laagpensioen. Dat je in de eerste jaren een iets hogere uitkering krijgt dan de jaren daarna. Dat kan interessant zijn, omdat onze hypotheek nog niet helemaal is afbetaald.” Ze hebben een mooi, groot huis en een riante tuin. “We hebben er alvast van alles aan gedaan om de kosten omlaag te brengen. Het huis zelf en de ramen geïsoleerd, kunststof kozijnen aangebracht. Onze drie volwassen jongens hebben geholpen de tuin onderhoudsvrij te maken.” Maar er blijft natuurlijk altijd genoeg te doen. Dus een deeltijdpensioen zou óók nog een optie kunnen zijn, zegt hij. “Want ik ben echt bang dat ik het rijden niet kan missen. Dat ik me dan toch ga vervelen. Misschien dat ik er geleidelijk aan kan wennen. Niet gelijk helemaal met pensioen, maar bijvoorbeeld twee weekjes werken en dan twee weken niet.”

Liefhebberij Het was eerst ondenkbaar, maar nu komen zijn gedachten toch op stoom. “Op de zaak zit een dame die collega’s die met pensioen gaan heel goed advies heeft gegeven. Misschien moet ik ook eens met haar gaan praten. En ik kan natuurlijk ook een afspraak maken met een consulent van het pensioenfonds. Die kan me zeker alles vertellen over mijn mogelijkheden.” Het is eigenlijk wel grappig. Adriaan heeft in een week tijd een behoorlijke draai gemaakt. Eerst wilde hij niet met pensioen. Hij had geen hobby’s en zou zich maar vervelen. Nu denkt hij daar toch anders over en blijkt hij best veel hobby’s te hebben. Hij zegt toch in elk geval door te willen werken tot zijn 68ste. “Als dat kan. Want altijd onderweg zijn, is en blijft gewoon het mooiste dat er is.” Zijn verhaal staat al bijna helemaal op papier wanneer de telefoon oplicht. Bericht van Adriaan. Er is hem nog een liefhebberij te binnen geschoten. “Dat is eigenlijk mijn grootste hobby: eten koken, vooral speciale soepen.”

TON 102 06-22 • p 38

Mensen die hulp nodig

Ze kennen de beelden uit hun geboorteland: mensen op de vlucht voor oorlogsgeweld en gebouwen die door de strijd zijn verwoest. Kenan Kafarov en Emin Babajev komen oorspronkelijk uit Azerbeidzjan. Dat land vocht begin jaren negentig een bloedige oorlog met Armenië uit. Nu zijn Kenan en Emin eigenaar van het transportbedrijf AZexpress uit Groningen.

TON 102 06-22 • p 39

hebben, help je gewoon

Azerbeidzjan was net als Oekraïne tot 1991 onderdeel van de Sovjet-Unie. Toen de oorlog in Oekraïne uitbrak, boden ze direct hulp aan. Ze zien veel gelijkenissen met de oorlog in Oekraïne. "Het conflict in Azerbeidzjan ging over de regio Nagorno-Karabach. Armenië claimde dat stukje Azerbeidzjan en viel daarom ons land binnen. Armenië werd toen zowel politiek als militair gesteund door Rusland."

Demonstratie Toen Rusland in februari van dit jaar Oekraïne binnenviel, hoefden de transportondernemers niet lang na te denken. “We wilden hulp bieden. Maar hoe? Een tijdje geleden hadden we een Oekraïense studente verhuisd. Zij bracht ons in contact met de stichting Oekraïners in Nederland. Die konden onze hulp goed gebruiken. Er stond namelijk een demonstratie gepland op de Grote Markt in

Groningen en daarvoor moesten diverse spullen naar het centrum van de stad worden gebracht. We hebben toen direct een busje vrijgemaakt dat de stichting kon gebruiken.”

Dagelijks kwamen goederen Daar bleef het niet bij. De stichting ging hulpgoederen inzamelen en zocht in Groningen een geschikte ruimte waar ze al die spullen konden sorteren en opslaan. Op het terrein naast AZexpress stond een lege loods. Emin nam contact op met de eigenaar van die loods met de vraag of de stichting die mocht gebruiken. “Het bedrijf, Timmermans Traffic, zei direct ja. Vrijwel dagelijks waren er vrijwilligers in de loods aanwezig om de goederen in ontvangst te nemen, te selecteren en klaar te zetten voor transport.” Ook voor het transport naar Oekraïne mocht de stichting gebruik maken van het busje van AZexpress.

TON 102 06-22 • p 40

Volle trailer Het aanbod aan hulpgoederen was begin maart zo groot dat Kenan en Emin hun Scania ter beschikking stelden, compleet met chauffeur. Konden ze in één keer een volle trailer wegbrengen. Op 11 maart vertrok Emin, samen met een chauffeur van het bedrijf, richting het getroffen land. Emin: "Omdat we hulpgoederen brachten, konden we gelukkig vrijstelling krijgen van de tol in Duitsland. Dat scheelde veel geld. En omdat we een humanitair doel hadden, kregen we ook vrijstelling van de rij- en rusttijden. We zijn in dertig uur in één ruk naar een klooster bij de Pools-Oekraïense grens gereden. Die plek had de stichting Oekraïners in Nederland geregeld."

Van vluchteling tot VOF In 1999 kwam Kenan Kafarov (40) op 17-jarige leeftijd samen met zijn ouders en zus naar Nederland. De zus van Kenan had een ernstige bloedziekte die in eigen land niet goed behandeld kon worden. De ouders van Emin Babajev (35) ontvluchtten Azerbeidzjan in dat zelfde jaar. De vader van Emin was vanwege zijn politieke activiteiten niet meer veilig in het land. Kenan en Emin kenden elkaar eerst niet. Ze ontmoetten elkaar op een feest van de Azerbeidzjaanse gemeenschap in Nederland. In 2004 kregen ze allebei een verblijfsvergunning en een aantal jaren later het Nederlandse paspoort. Omdat je voor je achttiende in Azerbeidzjan geen paspoort kreeg, hebben ze alleen een Nederlands paspoort. Kenan begon in 2009 voor zichzelf in het transport en in 2013 vormen ze samen een VOF. Vandaag de dag hebben ze twaalf vrachtwagens op de weg en ongeveer zestig busjes. AZexpress is gevestigd in Groningen en werkt ook vanaf locaties bij de klant in Heerenveen, Hoogeveen, Zwolle en Apeldoorn. Het bedrijf verzorgt voornamelijk de distributie en bezorging voor pakketvervoerders.

TON 102 06-22 • p 41

Zelf foldertjes uitdelen Op de groepsapp van het bedrijf maakten Kenan en Emin bekend dat ze het Oekraïense volk steunden. Verschillende medewerkers meldden zich vervolgens ook als vrijwilliger. Een chauffeur werkt voor een bedrijf als pakketbezorger in Kampen en maakte zelf een folder over de inzamelingsactie. Bij elk pakketje dat hij bezorgde, gaf hij het foldertje mee. Het resultaat was overweldigend. Veel mensen gaven hem na ontvangst van hun pakket nuttige spullen mee die ze konden missen. Een aantal keren reed hij naar zijn vertrekpunt Zwolle terug in een bus vol met hulpgoederen. Ook hij heeft samen met een andere collega een volgeladen bus naar de Pools-Oekraïense grens gereden.

Russische taal De drukte bij het inzamelpunt in Groningen is inmiddels afgenomen. In de loods staat nog een stapel dozen die binnenkort op transport gaat. Elke dag zit er nog wel een vrijwilliger om eventueel hulpgoederen in ontvangst te nemen. Een van hen komt uit Oekraïne. Kenan kan in het Russisch met hem praten. "Onze landen zijn onderdeel van de Sovjet-Unie geweest”, legt hij uit “en toen was Russisch de officiële taal op school en televisie. Dat leerden wij als kinderen en nog steeds spreken veel mensen in voormalige Sovjetrepublieken Russisch. Dat is in Azerbeidjan zo en dat is in Oekraïne zo. Ook daarom hebben wij zo’n sterke band met Oekraïne. Wij konden niets anders doen dan direct onze hulp aanbieden toen de oorlog begon. Want mensen die hulp nodig hebben, help je. Zo simpel is het."

AsielZoekers-express De AZ uit AZexpress komt van AZerbeidzjan. Kenan Kafarov en Emin Babajev zijn Nederlanders, maar Azerbeidzjan blijft hun moederland. Omdat het bedrijf werkt met medewerkers uit diverse landen, waaronder ook voormalige vluchtelingen, noemen ze zichzelf ook wel eens voor de grap ‘AsielZoekersexpress’. De blauwe, rode en groene strepen op de wagen zijn de kleuren van de Azerbeidzjaanse vlag. Het woord 'express' is in de kleur oranje: de kleur van Nederland.

Emin Babajev (links) en Azeri’s Kenan Kafarov

TON 102 06-22 • p 42

OP PAD MET

Arthur van Eekhout

Sportief bezig zijn én je hoofd leegmaken Arthur van Eekhout

∫ 29 jaar ∫ woont in Ede ∫ is fietskoerier ∫ werkt bij Cycloon in Ede

TON 102 06-22 • p 43

TON 102 06-22 • p 44

Planner en koerier Sjoerd Tiemensma heeft vanochtend al een ronde gefietst om poststukken op te halen bij bedrijven. Een chauffeur zit aan tafel aan een bakkie. Die heeft net post langsgebracht. Koerier Arthur van Eekhout staat klaar om de laatste post bij bedrijven in Ede op te halen. Sjoerd heeft zijn route al ingepland. Zo ziet het er op een zonnige donderdagmiddag uit op de vestiging van het fietskoeriersbedrijf Cycloon. In de royale loods op het industrieterrein in Ede is meer dan genoeg ruimte. De ‘hub’ noemen ze het zelf. De rode elektrische vrachtfietsen staan daar opgeladen en wel, klaar voor vertrek.

FANATIEKE WIELRENNERS Arthur is geboren en getogen in Ede. Hij kent de omgeving op zijn duimpje. Dat is handig als je koerier bent. ”Gelukkig is het bij Cycloon niet zo dat je afgerekend wordt als je niet op tijd met je ronde klaar bent. Je hebt altijd ruim de tijd voor je ronde. Ook voor studenten uit Wageningen, waar veel van onze koeriers vandaan komen, is het goed te doen.” Cycloon werkt niet met ingewikkelde formules, zoals je dat wel eens ziet bij andere koeriers. Algoritmes noemen ze dat dan. Maar natuurlijk berekent de planning wel tijden voor de routes en houdt in de gaten of die ook kloppen. Ze kijken

TON 102 06-22 • p 45

Hoe Cycloon groot werd Cycloon werd in 2002 opgericht door een paar studenten uit Zwolle. Ze wilden deze stad een snel en duurzaam alternatief bieden voor bezorging en logistiek. Tussen 2007 en 2010 groeit het bedrijf. Er komen vestigingen in Arnhem en Groningen en het aantal fietskoeriers groeit naar 43. In 2012 roept de sociale werkvoorziening in Zwolle de hulp van Cycloon in. Er werken daar nu veel mensen die een afstand hadden tot de arbeidsmarkt. Ze krijgen veel aandacht en begeleiding. Op dit moment heeft Cycloon 35 vestigingen verspreid over het land, met in totaal 1250 medewerkers. Of, zoals ze het zelf noemen: de groene en sociale bezorgexpert in Nederland. In 2021 bespaarde Cycloon naar eigen zeggen 164.692.534 kg CO₂ door met de vrachtfiets te bezorgen.

Sjoerd Tiemensma

∫ 27 jaar ∫ woont in Arnhem ∫ is planner/ fietskoerier ∫ werkt bij Cycloon in Ede

TON 102 06-22 • p 46

wat haalbaar is voor de fietskoeriers. “Voor mij is werken voor Cycloon een mooie manier om sportief bezig te zijn en mijn hoofd leeg te maken. Ik ben geen fanatieke wielrenner maar bij Cycloon heb ik een paar collega’s die dat wel zijn. Die houden ervan om zo snel mogelijk hun ronde af te maken.”

AANPAKKEN EN WEGWEZEN De eerste rit van Arthur leidt naar het centrum van Ede. De eerste paar kilometers rijdt hij langs het spoor dat dwars door de gemeente loopt. Zijn route voor het ophalen van post is daarop berekend. “Ik heb vanmiddag vijf adressen waar ik post ophaal.

Daarna ga ik terug naar de hub. Even eten opwarmen en dan de pakketten afleveren bij particulieren.” Op deze rit heeft Arthur niet veel contact met klanten. Vaak ligt de post al klaar en is het aanpakken en wegwezen. Van sommige bedrijven heeft Arthur zelfs de sleutel of de pincode om binnen te komen.

VUILNISMAN Arthur stopte zes jaar geleden met zijn studie. Sindsdien heeft hij overal en nergens gewerkt. “Ik heb heel veel verschillende baantjes gehad. Ik ben zelfs een tijdje vuilnisman geweest.” Een half jaar geleden wees zijn moeder hem op een vacature voor fietskoerier

TON 102 06-22 • p 47

Bij de boekhandel in het centrum van Ede haalt Arthur de post binnen op, anderen zien hem al aankomen en brengen de pakketten naar buiten.

TON 102 06-22 • p 48

bij Cycloon. “Eerst werkte ik drie of vier dagen voor Cycloon maar sinds ik een baan bij een ICT-bedrijf heb, fiets ik nog maar één of twee dagen. Dat is goed te doen want ik begin meestal rond vier uur ‘s middags.”

DRUKKER OP TERMIJN Bij de vestiging Ede werken veertien parttime koeriers. De meesten zijn studenten uit Wageningen. Planner Sjoerd is de enige medewerker op deze vestiging die fulltime werkt. Omdat Ede een kleine locatie is mogen de koeriers naast het ophalen en brengen van post ook andere werkzaamheden doen, zoals het inscannen van de poststukken. “Vandaag is het zelfs voor onze

kleine vestiging erg rustig. Naast Arthur zijn er nog twee koeriers op pad. De aanhangwagens voor achter de vrachtfietsen hebben we vandaag niet nodig,” vertelt Sjoerd. Hij verwacht dat de tweede helft van dit jaar drukker zal worden nu bol.com een meerderheidsbelang in Cycloon heeft genomen. De grote hub in Ede biedt in ieder geval genoeg ruimte voor uitbreiding. Sjoerd is blij met de samenwerking met bol.com. “Steeds meer mensen bestellen online en dat zal in de toekomst alleen maar meer worden. Daarnaast weren steeds meer steden auto’s in het centrum. Dat biedt kansen voor fietskoeriers. De verwachting is dat er in 2025 100 Cycloon-verstigingen zijn.

TON 102 06-22 • p 49

Dit keer geen boterhammen, maar een kant-en-klare nasimaaltijd als lunch.

Nog niet iedereen kent Cycloon, Arthur maakt vaak mee dat mensen hem vragen wat hij vervoert.

TON 102 06-22 • p 50

PUZZEL

Horizontaal 1. goede manieren in de omgang;

12 2

13 5

14 8

7. echtverbintenis; 12. opschudding; 13. bejaard

persoon; 14. onaangepast persoon; 15. inhoudsmaat (afk.); 17. voetbalploeg; 19. etagewoning; 21. Verenigde Naties (afk.); 22. ogenblik; 24. zwervende kwakzalver; 27. reuzel (smeer); 28. melkklier; 30. voormalige Haagse voetbalclub; 31. muurholte; 32. boetseer materiaal; 33. explosieven opruimingsdienst

22 15

28 22

42. bierglas; 44. witte vlek op een paardenhoofd;

46. groot zeezoogdier; 47. wintervoertuig; 48. opgerold

(afk.); 35. klein strandmeer; 37. nagerecht;

genschap; 62. strafwerktuig; 64. tweetal muzikanten; 65. hoof van een bedrijf; 67. mannetjeshond; 68. elektrisch geladen deeltje; 70. gecastreerde hengst; 72. mensengeslacht; 73. medestander (makker); 76. rivier in Engeland; 77. aluminium (scheik. afk.); 78. Oostenrijkse keizerin; 79. christelijke omroep (afk.); 81. personeelszaken (afk.); 82. stap; 83. groep dieren; 84. waagkans; 86. gezelschap van vier muzikanten; 87. medemensen. Verticaal 1. rekening; 2. telegraaf restant (afk.);

18 24

61 55 66

72 65

31 26

36 41

53 58

52 57

77 72

stuk vlees; 49. roomklopper; 50. inlands dorp op Java; 56. familielid; 58. voor altijd (tijdloos): 61. kippenei-

38. ondoordringbaar woud; 41. plaats in België;

52. plaats in Noord-Holland; 54. ingevoerde koopwaar;

71 76

3. tennisterm; 4. unie van producerende olielanden (afk,); 5. rondzwervende steppebewoner;

6. pronkzuchtig; 7. hevig (fel); 8. denkbeeld

(illusie); 9. Europeaan; 10. soort onderwijs (afk.); 11. koffiekamer; 16. soort dakbedekking; 18. uitroep van erkenning; 20. verbinding; 21. bezit van een

OPLOSSING

boer; 23. taaie grondsoort; 25. grote steenmassa; 26. meisjesnaam; 27. grondstof voor textiel; 29. Belgisch stripblad; 32. gebedsplaats in Jeruzalem;

Vul de oplossing in op

34. roeipen; 36. handgeklap; 37. beroep (stiel);

Doe dat vóór 13 juli 2022. TON loot uit de goede inzendingen 5 gelukkigen, die een VVV Cadeaukaart van 25 euro winnen.

39. Mohammedaanse godsdienst; 40. rangtelwoord; 42. toestaand zonder oorlog; 43. voornaam zoon van Johan Cruijff; 45. geslachtsziekte; 46. lofdicht; 51. ernstig; 53. defibrillator (afk.); 54. diefstal (kraak); 55. klein meertje; 56. vrouwelijk varken; 57. signaal (teken); 59. natuurbos; 60. hersteld van een ziekte; 62. niet goed wijs; 63. bewerking van huiden; 66. paling; 67. vurig strijdpaard; 69. hoogste punt van een huis; 71. grote loofboom; 73. slimmigheidje; 74. plaats in Zeeland; 75. ambtsgewaad; 78. plaaggeest; 80. Nederlandse omroepstichting (afk,); 82. familielid; 85. karaat (afk.).

tonmagazine.nl

Oplossing puzzel in TON 100:

verjaardagstaart De 5 winnaars van een VVV Cadeaukaart zijn: Stijn Smoes uit Haarlem Frans Mazeland uit Borne Frans Braspenning uit Wernhout Marlon Jacobs uit Venlo Gijs de Snoo uit Nieuwendijk

Met de VVV Cadeaukaart kies je zelf je favoriete cadeau. Je kunt de kaart gebruiken in winkels en in webwinkels. En je betaalt er ook een deel van je dagje uit mee.

TON 102 06-22 • p 51

VRAGEN? VRAGEN!

COLOFON

Vragen over je werk, je vak? Die kun je aan TON stellen. Maar TON heeft niet alle antwoorden. Deze organisaties in het beroepsgoederenvervoer wél!

TON is het magazine voor mensen die werken in transport en logistiek. TON verschijnt zes keer per jaar. TON wordt gemaakt in opdracht van werkgeversorganisaties TLN, VVT en werknemersorganisaties FNV Transport &

088 25 96 111 info@stlwerkt.nl stl.nl Bij Sectorinstituut Transport en Logistiek kun je terecht voor: een passende baan of een leerwerkplek, een leven lang leren, gezond en veilig werken en verzuim voorkomen, functiewaardering.

Logistiek, en CNV Vakmensen. UITGEVER en REDACTIE Boss en Wijnhoven BV, Vondellaan 156, 3521 GH Utrecht, 06 38 07 67 51, info@tonmagazine.nl REDACTIERAAD bestaat uit vertegenwoordigers van het Sectorinstituut Transport en Logistiek, Pensioenfonds Vervoer, VNB, VVT MET BIJDRAGEN VAN Peter Boss, Yessie van

0800 02 25 022 caonaleving.nl Vragen over rechten en plichten in de transportsector? Leeft je werkgever de cao goed na? Wat zijn de regels voor loonberekening? Wat te doen als je een boete krijgt? VNB heeft ook een handige Looncheck App, waarmee je je loon kunt berekenen. Kijk op de website.

CAONALEVING.NL

den Branden, Bas Broesder, Mariëtte de Bruijn, Ad van Dun, Harry Linker, Frank de Man, Michiel Mons, Carien Neeleman, Erik Pathuis, Ingrid Timmermans, Shamrock en Geert Wijnhoven FOTOGRAFIE Marco Hofsté, Bas Broesder, Annelies van ’t Hul, Ruud Jonkers, Harry Linker, Shutterstock ONTWERP en OPMAAK Via Bertha, Utrecht DRUK Habo da Costa, Vianen WEBSITE tonmagazine.nl

088 33 22 999 (0,0 cent per minuut) pfvervoer.nl Hoe zit het met je pensioen? Kun je je pensioen eerder in laten gaan? Mag je werken als je met pensioen bent? Wat zijn de gevolgen van een scheiding voor je pensioen?

FACEBOOK facebook.com/magazineton ISSN 1871-1790 TON wordt gratis toegestuurd aan alle werknemers voor wie de Cao Beroepgoederenvervoer geldt én naar de leden van TLN en VVT. TON wordt verzonden door Pensioenfonds Vervoer. Omdat Pensioenfonds Vervoer het blad zelf verzendt, is de privacy

0800 02 25 022 fnv.nl

van je gegevens gewaarborgd. Je gegevens worden niet aan derden verstrekt. Deelnemers in Pensioenfonds Vervoer worden niet als abonnee geregistreerd. Meer informatie pfvervoer.nl/privacybeleid

030 75 11 007 cnvvakmensen.nl

ADRESWIJZIGINGEN hoef je niet aan TON door te geven. TON komt automatisch op je nieuwe adres. Soms gaat daar enige tijd overheen. Heb je toch het idee dat er iets niet goed

088 45 67 111 tln.nl Transport en Logistiek Nederland

gegaan is? Stuur dan een mail naar info@tonmagazine.nl OPLAGE 167.000 exemplaren © TON Magazine 2022 Boss en Wijnhoven/ SOOB Niets uit deze uitgave mag worden

0345 516 993 verticaaltransport.nl Vereniging Verticaal Transport

overgenomen en/of gereproduceerd zonder schriftelijke toestemming van de uitgever en/ of zijn partners. TON wordt mede mogelijk gemaakt door

MET JOUW OPLEIDINGSBUDGET HAAL JE MEER UIT JEZELF! GA ERVOOR. JE KAN HET!

Blijf jezelf ontwikkelen. Met een extra (vak)diploma of training die bij jou past. Dat kan je nu zélf regelen. Wij helpen je. Met je persoonlijke opleidingsbudget: er ligt € 3.000,- voor je opleiding, training of cursus klaar! Meld je snel aan op stl.nl/opleiding of bel voor advies 088 - 2596 271.

Er ligt

€ 3.00

voor j 0,e klaar!