Stop met labelen van Vraag niet wat je kind wil worden, Kinderen van nu, ónze kinderen, die ónze idealen met zich meedragen op weg naar de toekomst. Laten we hen ruimte geven en geen beperkingen opleggen door hen te labelen en in vakjes in te delen.
K Tekst: Anita Groters-Metternich Foto: Henriëtte Scheiuit
inderen van deze tijd Volgens scholen, media en verwijzers vallen steeds meer kinderen op. Is dat zo? Of is dat het onvermogen van de maatschappij om een nieuwe kindveilige wereld te creëren rondom de kinderen van nu? Vandaag de dag lijkt het belangrijk kinderen te labelen. Alsof alle kinderen een hulpvraag hebben die pas op te lossen is als er eerst een ‘zorgstempel’ gegeven kan worden alvorens tot ‘behandeling’ over te gaan. Is het nodig, al die moderne labelafkortingen zoals ADHD, NLD en PDD-NOS enzovoorts? Helpen wij hier onze kinderen mee? Of voldoen wij op deze wijze aan de eisen van deze tijd?
Accepteren zonder oordeel Mia Schraven-Cornielje is blij dat zij niet in deze tijd geboren is. Haar ouders hebben haar op een gewone accepterende manier opgevoed, zonder oordelen en zonder een label. In haar boek: ‘Mijn schaduw heeft een staartje’ beschrijft ze haar leven vanaf haar jeugd. Mia groeit op in een gewoon gezin. Toch overkomen haar onbegrijpelijke dingen. Ze beschikt over een extra zintuig. Dat is niet zo verwonderlijk, want ze stamt uit een familie waarin paranormale begaafdheid vaker voorkomt. Het boek is geen opsomming van paranormale verschijnselen met haarzelf in de hoofdrol. Integendeel. Het is een eerlijk, ontroerend en humoristisch verhaal van een kind, een puber, een vrouw, die de weg door het leven zoekt en vindt. Het is vooral het verhaal van een vrouw die de moed heeft om te doen wat haar hart haar ingeeft.
Zorgvraag of label Meer lezen: Mia Schraven-Corniele: Mijn schaduw heeft een staartje Te bestellen bij info@uitgeverijzeven.nl www.uitgeverijzeven.nl
Mia Schraven: “Wat ben ik blij dat mijn ouders geen hulp zochten of konden zoeken. Een label is natuurlijk zo gegeven en kom daar dan maar weer eens vanaf. In ons gezin kon ik mijn buitenzintuiglijke waarnemingen op een heel vanzelfsprekende manier integreren in het dagelijks leven. Voor mij was al heel jong duidelijk, dat volwassenen praten met
[ pagina 18 ] 5/2010
e du c a r e
woorden, maar dat hun ogen wat anders zeggen. Ik was me er niet eens van bewust, dat ik op enigerlei wijze begaafd was. Het was maar zelden stil in mijn hoofd. Er waren overal sprookjes en avonturen te beleven. Ik had maar weinig behoefte aan gezelschap. Ik kon ook niet zeggen wat ik met mijn oren hoorde en wat met mijn ziel. De werkelijkheid van de volwassenen lag ver van mijn wereld af. Ze lachten me vaak uit en deden alles wat ik zei met een diepe zucht af. Alleen wanneer nu en dan een van mijn beweringen klopte of uitkwam, namens ze me serieus, echter met schrik in hun ogen.” Alle kinderen, met of zonder label, hebben een zorgvraag. De kunst van het opvoeden is deze vraag te willen en te kunnen zien. Opvoeding is dan ook een kwestie van kijken met een positieve intentie. Het vraagt van ouders discipline, moed en de wil om zelf een goed voorbeeld te zijn. Ook in deze tijd mogen ouders aan hun kinderen duidelijke grenzen stellen, het liefst op een rustige directieve manier. Het geeft kinderen zekerheid. Bij duidelijk gemaakte afspraken kan een kind ‘scoren’, waardoor zijn zelfvertrouwen toeneemt. Zo wordt er opgevoed vanuit kracht in plaats vanuit macht. Ouders die geleerd hebben zonder oordeel naar hun kinderen te kijken en die zelf hun leermomenten hebben gepakt, leren kinderen dat ze zichzelf mogen ontwikkelen, met en naar hun eigen ‘zijn’. Mia: “We scheppen onze kinderen. We kennen aan hen krachten en eigenschappen toe en vinden dat zij zich daarnaar moeten gedragen. We zijn trots op hen, als zij zich conform onze plannen ontwikkelen en geven het lot een schouderklopje. We vechten met onze teleurstellingen als hun ideeën, hun lot, niet parallel aan onze wensdromen loopt.”
Zijn vanuit mogelijkheden De vraag die vaak aan kinderen wordt gesteld: “wat wil je later worden?” zou eigenlijk vervangen moeten worden door “wie wil je later zijn?” Veel ouders hebben een opvoeding gehad met als basis ‘zo hoort het’. Verwachtingen en angsten werden door hun