Hoe ziet ‘door’ eruit? Een streep door het getal
Klei maakt woorden tastbaar Lezen is voor een beelddenker in principe een ommetje maken in de eigen kleurrijke beeldentuin. Waar liggen voor een dyslectisch kind de struikelblokken? ls je beelddenker bent en je leest, dan is ieder woord een beeld in je. Onwaarschijnlijk snel komen de beelden in je op, onopgemerkt, het ene na het andere. Dat is rijkdom. Voor een dyslectisch kind maakt dat het lezen tegelijkertijd ook zo lastig. Want sommige woorden stellen niets voor! Een huis zie je zo voor je. Daardoor herken je de letters “h-u-i-s” meestal ook wel snel. Maar hoe ziet een “de” eruit? Of een “bent”? Lege woorden zijn dat, woorden zonder beeld. Daarom herken je ze niet. En dat zijn er heel wat, in iedere zin zitten ze wel. Bij het lezen struikel je erover. Je raakt in verwarring, elke keer weer diezelfde stoorzenders. Je worstelt je verder en je loopt vast. Zulke “lege” woorden, zonder plaatje, kun je toch een eigen beeld leren geven, zodat je ze bij het lezen ook kunt gaan herkennen. Dat beeld moet je dan fysiek tastbaar maken, liefst in klei. Je kunt leren om dat zo in je op te nemen dat het zijn plaats inneemt in je onbewuste innerlijke beeldenverzameling, gekoppeld aan het woord waar het bij hoort. Zo kun je de stoorzenders wegwerken en wordt lezen een stuk gemakkelijker.
A
Door een gat heen kruipen
Hij kent hem door en door
Tekst en beeld: Nicolette Koopman Ik zaag een stuk hout door
Eén zo’n onooglijk struikelwoordje als “door” kan van alles betekenen.
Door de specht wordt een gat in de boom gehakt
4
Er zit crunch door de yoghurt