Tyle piękna. O łódzkiej rzeźbie w przestrzeni miejskiej

Okres od 1423 do 1822 r. Łódź w swojej historii przeżyła dwa momenty narodzin. Pierwszy z nich przypada na 29 lipca 1423 r., kiedy to Władysław Jagiełło w Przedborzu nad Pilicą potwierdził lokację miasta na prawie magdeburskim. Łódź rozpięta była na siatce ulic – Nadstawnej, Podrzecznej, Zachodniej, Stodolnianej, Kościelnej i Cygance (prowadzącej w kierunku Zgierza) – przy których wytyczono 80 działek.

Pejzażu urbanistycznego dopełniały dwa place – rynek oraz położony na północ od niego plac z kościołem. Najważniejszym szlakiem komunikacyjnym w okolicy był łączący Toruń z Krakowem Trakt Królewski.

Przez pierwsze wieki swojego istnienia Łódź jest miastem o zabudowie drewnianej, ratusz został wybudowany na rynku ok. 1585 r. (zniknął zaś ok. 1727 r.) przez Michała Doczekałowicza.

Wkrótce dobudowano wieżyczkę ratuszową, w której mieściło się miejskie więzienie.

10