Typisch Sligro - 75 jaar by Storytelling People

Typisch Sligro 75 jaar 75 verhalen

s 1936 Uitbreiding met handel in vetten 1937 Uitbreiding met 939 L. Slippens in zaak, uitbreiding met levensmiddelen 1940 kfiets naar paard en wagen 1942 1e medewerker drie dagen per erkoop surrogaten 1944 Bevrijding, paard dood, Amerikanen in 1946 Jeep met aanhanger vervoer, F. Slippens in bedrijf 1947 iding magazijn van 120 naar 380 m2 1949 N. Slippens naar Indië, merk Meyerijse Kluit Margarine 1951 J. de Vocht 1e chauffeur in Dijk verkoper in vaste dienst 1953 Suikerwerken omzet en koeknoep 1955 Uitbreiding met 1000 m2, K. van Lieshout op kantoor 7 A. Slippens op 12 november overleden 1958 Met vijf broers n en kantoor met +/- 2000 m2 1960 J. Slippens in zaak, opening aam Sligro 1962 P. Slippens overleden, pensioenfonds opgericht 4 Vijf eigen winkels verkocht, omzet ZB stijgt fors 1965 Viering snoep verkopen stijgen fors 1967 Met Passchier en Van Silfhout w Sligro Veghel op industrieterrein 1969 In Eindhoven 5e Sligro ZB n Veghel 1971 Overname Weekers Weert, opening 6e Sligro ZB hting ondernemingsraad door Sligro 1974 Overname tabaksns overgenomen, 7e ZB Tilburg 1976 Ifa v. Diem & Co., 8e ZB Tiel, uter 1978 Derde generatie A. Slippens Lzn. in bedrijf 1979 OverGrofa Arnhem 12de ZB vestiging 1981 Grote uitbreiding Centraal n en Apeldoorn 1983 Biallass, ook Brug grossier, 15e Sligro ZB 985 De Meern Nieuwegein 17e ZB Sligro vestiging 1986 50-jarig Zetge Rotterdam 3 vestigingen overgenomen 1988 Louwers er naar Beurs, eerste notering ƒ 52,– 1990 Abim overgenomen, tie leidt tot recordwinst van 8 miljoen gulden 1992 Overnames miljoen gulden 1993 Integratie overnames uit 1992 1994 Maar s. Eerste aandelensplitsing (2 op 1) 1996 Overname Van Hoeckel, e. Omzet voor het eerst boven de miljard (gulden), nettowinst le. Koen Slippens in dienst. Tweede aandelensplitsing (2,5 op 1)

1999 Invoering girale euro 2000 Géén millenniumbug! 2001 Omzet boven € 1 miljard, nettowinst € 25 miljoen. Overname Prisma Food Group 2002 Koen Slippens directielid. Overname EMTÉ 2003 Jaarverslag 2002 bekroond met Herni Sijthoffprijs. Derde aandelensplitsing (2 op 1) 2004 Overname VEN Groothandelscentrum. Nettowinst € 55 miljoen 2005 Eerste jaarverslag onder IFRS 2006 Overname Inversco en (deel van) Edah 2007 Omzet voor het eerst door de € 2 miljard. Vierde aandelensplitsing (2 op 1) 2008 Grote economische crisis breekt uit. Koen volgt neef Abel op als directievoorzitter 2009 In crisisjaar behaalt Sligro Food Group ‘all time high’ nettowinst van bijna € 75 miljoen

2010 Sligro Food Group bestaat 75 jaar

mens & historie

‘ Eén legertruck liep uit de pas en kwam recht op ons af. Jo stuurde de auto de berm in en riep: “Houd oe eige vast!”’

Kantje boord ‘ In het begin waren het tropenjaren. Het werk begon om 8 uur en ik was ’s avonds pas om 9 uur, half 10 thuis. We waren maar met z’n vijven, waarvan er eentje ook nog op kantoor zat. Mijn vader zei toen: “Ik ben benieuwd hoe lang je dat volhoudt…” Veertig jaar dus en toen kreeg ik deze onderscheiding. Het was een fantastisch mooie dag! Ik heb overigens vreselijk veel geluk gehad dat ik die dag gehaald heb. Een tijdlang hebben Jo de Vocht en ik overal in de omgeving goederen bezorgd. Onderweg naar Den Bosch kwamen we een keer een militaire colonne tegen. Eentje “liep uit de pas” en kwam recht op ons af. Jo stuurde de auto de berm in en riep: “Houd oe eige vast!” Bij gebrek aan iets anders greep ik het handvat van de deur, maar Jo, een fantastische rijder, trok achter me om die deur gauw weer dicht. De truck wipte ons zo de weg af en we belandden – gekanteld en al – midden in de wei. Van de lading was niet veel meer over, van ons en de Amerikaanse vrachtwagen gelukkig wel. Samen met verschillende collega’s uit Veghel die intussen opgetrommeld waren, hebben we alles eerst moeten uitladen. Daarna kon de wagen rechtop getakeld worden en hebben we alles weer ingeladen. Het was natuurlijk wel niks als troep. Ik ben heel lang heftruckchauffeur geweest en dat is wel zo’n beetje het mooiste werk geweest wat ik bij Sligro heb gehad. Ik kon dat ook heel goed en reed nooit iets kapot.

‘ Geen idee waarom, maar bij Sligro noemden ze me altijd Bart…’

Alhoewel… Eén keer zijn een paar potten met augurk gesneuveld. Die staken iets uit en ik was er met mijn gedachten niet helemaal bij. Maar dat zul je altijd zien: dan staat de grote baas erbij. Louis zei iets tegen me, ik reageerde alleen niet. ’s Middags werd ik zoals ik wel verwacht had bij hem geroepen. Toen heb ik verteld dat mijn vader die ochtend een hartaanval had gekregen. Hij zei: “Bart, dat kon ik natuurlijk niet weten. Maar je mag tegen me zeggen wat je wilt. Je hoeft nooit bang te zijn dat je daarom wordt ontslagen.” Die woorden zal ik nooit vergeten.’ Bert van Oorschot, oud-DC medewerker Veghel

Hij was er altijd ‘ Ze hadden thuis in Ravenstein een taxibedrijf en een groot gezin van acht jongens en drie meisjes. Daar hadden ze niet allemaal werk voor. Zodoende is Jo naar Sligro gegaan. De vrouw van de oude heer Slippens woonde er ook. Die kenden elkaar allemaal. Toen Jo in ’48 begon, is hij hier in de kost gekomen. En zo heb ik ’m leren kennen. Hij begon met deze wagen. Een voormalig Engels leger voertuig. Hij heeft een hoop kou geleden in die auto, want er zat nog geen verwarming in. Samen met Abel ging hij naar Wijchen om een vracht boter te halen. Dan stopten ze onderweg om een frietje te eten. Dat heeft hij dikwijls verteld. Ooit was het ’s winters zo glad dat hij niet met de brommer naar het werk kon. Toen heeft ie sloffen over zijn schoenen gedaan en is hij gaan lopen; hij moest en zou gaan. Maar toen hij daar aankwam, zag hij dat ie de enige was. Jo was een harde werker. Want naast zijn werk, hield hij ook nog kippen en varkens. En als hij ’s avonds thuiskwam en ze vroegen: “Kun je deze vracht nog even rijden?”, dan deed ie dat. Hij was er altijd. “Ons pap is niet alleen met ons mam getrouwd, maar ook met Sligro”, zeiden de kinderen.

Het betalingsverkeer ging nog allemaal handje contantje. Hij kwam met van die grote tassen geld thuis. En als Sligro dan dicht was, moest ie het thuis bewaren. Daar waren we niet zo blij mee, want dat ging over duizenden. Hij heeft ooit een collega gered. Toen ik het hoorde, wist ik het weer. Dat vertelde Jan Vogels op de seniorenclub. Daar kom ik nog altijd drie keer per jaar. Dan ben je er even uit, hè. Jan is mijn taxichauffeur. Die komt me altijd ophalen.’ Mien de Vocht, weduwe Jo de Vocht, eerste chauffeur in vaste dienst

‘ Ze hielden altijd met Nieuwjaar een receptie. Daar zit mijn man sterke verhalen te vertellen. Ze zaten allemaal goed in d’n ollie, da kunde wel zien.’

15 De Ketsgang Aan 37 jaar op de werkvloer bewaart Chris veel herinneringen: ‘…een zandkleurige stofjas. Die droeg iedereen toen ik begon als magazijnbediende. Het was in die tijd veel meer sjouwwerk. We moesten eens een hele vrachtwagen met wijnflessen overzetten op Sligropallets om ze te kunnen etiketteren. Ik herinner mij nog een incident in de Ketsgang (= een gang waar allerlei huishoudelijke artikelen stonden, zoals wasknijpers, punaises en schoenpoets). Iemand ontdekte een achtergelaten sigaret, smeulend tussen de stofdoeken. Net op tijd dus. Iedereen werd in de kantine bijeengeroepen en kreeg een lesje mee: dit mag niet gebeuren. Daarna werd roken op de werkvloer verboden en zijn er rookcorners gekomen. Eén keer heb ik iets gepikt bij Sligro en dat was de telefoniste. Wij waren 31 jaar geleden het eerste Sligrohuwelijk. In de pauze hadden we elkaar ontmoet in de kantine. Voor de bruiloft kregen we een verzoek van P&O: of we niet teveel collega’s uit wilden nodigen, de dag erna was er een inventarisatie. Waarschijnlijk heeft die niet zulke betrouwbare cijfers opgeleverd. Toen stonden er wel een paar aangeschoten op de vloer.’ Chris van der Heijden, medewerker goederenontvangst DC non-food

‘ In september gaat het bij mij kriebelen, dan ga ik vier maanden naar de afdeling kerstpakketten. Daar kijk ik elk jaar naar uit. Dat vind ik het leukste werk.’

16 Boeven vangen ‘ Ik ben mijn loopbaan als beroepsmarinier begonnen. Maar nadat ik mijn vrouw had leren kennen, heb ik ontslag genomen. Louis Slippens zei toen tegen me: “Je kunt wel bij ons komen werken.” Zo makkelijk ging dat. De familie Slippens en mijn familie kwamen al bij elkaar over de vloer voordat ik er was. Ik ben destijds aangenomen voor alle voorkomende werkzaamheden. En ja, ik heb hier van alles gedaan. Dat is ook het mooie geweest van al die jaren bij Sligro, want ik werk graag hard. In de tussentijd deed ik er heel veel voor om boeven te vangen. Toen we in het begin hierachter woonden, vormden mijn vrouw en ik zelfs een team. Als ik alarm kreeg, belde zij de politie en ging ik op pad. We hebben een brutaliteit meegemaakt! Vijftien jaar geleden ben ik hoofd beveiliging geworden. Was ik hoofd van mezelf! [vette lach] Ik ging overal naartoe waar rare dingen gebeurden. De eerste paar keer dat je iemand aanhoudt, stroomt de adrenaline natuurlijk wel door je lijf. In Winschoten heb ik urenlang ’s nachts in een jeep gepost en had ik wel vijftien inbrekers in één week te pakken. Meestal drugsgebruikers. En dat sprak zich rond, dus daarna was het weer even stil. Ik heb ook wel eens ergens in een magazijn in een spoorbak, zo’n Van Gend & Loos bak, gezeten om te kijken wat er speelde. Je geloofde soms je

ogen niet. Weet je, vroeger wilde ik politieagent worden… Eigenlijk ben ik dat bij Sligro heel lang geweest. Dat was wel mijn baantje!’ Guus van den Boogaard, oud-verkoopmedewerker, DC-manager, retourmanager, hoofd beveiliging en directiechauffeur

mens & werk

‘ Sligro is een lerende organisatie. Kijk naar mij! Ik heb nu een prachtige, leiding gevende functie vol uitdagingen.’

De biertakel ‘ Mijn betrokkenheid bij Sligro, waar blijkt die uit? Vannacht wist ik het ineens! Ik moest denken aan een biertakel. Ja, ik zie je gek kijken, maar ik bedoel de gedachte erachter. Twaalf jaar geleden ben ik hier via een uitzendbureau terecht gekomen. Midden in de zomer, het was hartstikke druk. Op dat moment had niemand tijd om me in te werken als order picker. Toen hebben ze me achter een biertakel gezet waarin ik rolcontainers moest voorstapelen met volle kratten bier. Als je daaromheen gaat denken… Twaalf jaar geleden was dat een andere biertakel dan nu. In de tussentijd is hij verder ontwikkeld. Dat vind ik typisch Sligro. Het is een lerende organisatie. Kijk naar mij! Ik heb nu een prachtige, leidinggevende functie vol uitdagingen, zit in de OR met veel leermomenten, ben alarmopvolger... Eigen lijk ben ik 24 uur in dienst van Sligro. Uiteraard blijven mijn vrouw Alie en kinderen Giulio en Soraya passie nummer 1!’ Burly de Rochemont, manager Sligro DC Putten en OR-lid

‘ Aan de opleiding Management by commitment heb ik heel veel gehad. Als iets iemands eigen idee is, is hij 100% betrokken. En dat willen we graag!’

mens & werk

Keilboutenvet ‘ Oh, Perry! Die rijdt in die Keizerskroonauto.’ Perry kent iedereen en iedereen kent Perry. Altijd onderweg in zijn herkenbare Keizerskroonauto. En altijd in voor een geintje. ‘ Ik had een Opel. Voor de gein zei Koen Slippens: “Zullen we er stickers van Kroon op plakken?” Dat deden we. Toen deze auto in de verkoop kwam, wist hij wel dat het wat voor mij was. De dagen dat ik niet met plezier in mijn auto stap, zijn op de vingers van een hand te tellen. In het vaste team van vijf stellingbouwers en vier inrichters is de sfeer altijd goed. Als het een keer tegenzit, gaan we door tot 21.00 uur. Dan is het even doorbutsen. Maar dat is juist het mooie van dit werk. We gaan niet standaard om half vijf naar huis. En er gebeuren altijd leuke dingen als je bezig bent. Elkaar voor de gek houden, dat hoort een beetje bij dit werk.

We spreken bijvoorbeeld af dat iemand zegt: “Het keilboutenvet is op!” en daarna zeg ik: “Michael, ga jij dat even halen?” “Ja, goed hoor”, zegt hij, om een halfuur later vanuit de winkel op te bellen: “Ik kan geen keilboutenvet vinden.” Dan vraag ik: “Michael, wat voor dag is het vandaag?” “Eh, dinsdag.” “En de datum?” “Oh, 1 april…” Vervolgens is hij natuurlijk een week aan de beurt. Je moet continu op je hoede zijn. We proberen elkaar constant in de maling te nemen. Het zorgt ervoor dat ik altijd scherp ben.’ Perry de Fockert, inrichter

mens & bedrijf

‘ Ik ben ongelooflijk blij hier. Wat wil je, ik ben nu groeps manager.’

0-guldencontract ‘ Verkeerde bus gepakt.’ Dit is het laconieke antwoord van Aden Farah op de vraag hoe hij als Somaliër in Veghel terecht is gekomen. Waarschijnlijk moet u erom lachen, toch is niets minder waar. Het verhaal van Aden is voldoende voor een compleet boek. Op zoek naar de juiste bus op het busstation in Veghel ontmoet hij ‘bij toeval’ de vrouw van zijn leven, eveneens een Somalische. Een jaar later trouwen ze en gaan ze in Veghel wonen. Als vluchteling mag Aden alleen niet in loondienst werken. En dat terwijl hij een persoon is die altijd vooruit wil. ‘Ik ben nieuwsgierig, kan niet stilzitten.’ Omdat Aden zich verveelt, pakt hij de fiets en gaat hij een aantal bedrijven langs, waaronder Sligro. De reactie is meteen positief. Dolblij is hij als hij zijn ‘0-guldencontract’ ondertekent, hij kan aan de slag! En draait zelfs overuren mee, nog steeds voor niks. Na krap twee maanden staat de directeur voor zijn neus… ‘Ik kreeg een verblijfsvergunning en tegelijkertijd een contract, want ze wilden me niet kwijt. Maar dat was niet alles, ik kreeg ook nog een mooi cadeau voor de tijd dat ik onbetaald had gewerkt. Ik ben ongelooflijk blij hier. Ja, wat wil je: voor niks begonnen en nu ben ik groepsmanager, hebben we een nieuw huis

en twee dochters die allebei kunnen studeren. Maar mijn grootste wens was het bezoeken van het graf van mijn ouders in Somalië. Na twintig jaar is die in vervulling gegaan en heb ik mijn dochters, twee Brabantse meiden die geen woord Somalisch spreken, kunnen laten zien waar ik vandaan kom. Ook toen bedacht Sligro iets bijzonders: een waterput voor het dorp waar ik vandaan kom. Abel Slippens zorgde dat alles werd gesponsord en geregeld. Ja, ik wil ooit een boek schrijven.’ Aden Farah, groepsmanager Sligro DC Veghel

mens & bedrijf

â&#x20AC;&#x2DC; We zetten alles in op toerisme en recreatie.â&#x20AC;&#x2122;

‘ Je kunt deze wagen vergelijken met een rupsvoertuig.’

Ons geheime wapen ‘ Vlissingen wordt wel één van de pittigste overnames genoemd in het bestaan van Sligro. Moet je kijken wat hier nu staat! Een vestiging die draait als een tierelier. We moeten het in dit deel van Nederland natuurlijk vooral hebben van het toerisme en de recreatie. En daar zetten we dan ook alles op in. Onze nieuwste aanwinst is deze vrachtwagen. Niet zo maar eentje… Hij kan het strand op! De chauffeur hoeft maar op een knop te drukken en de druk op de banden wordt verlaagd. Je kunt de wagen dan vergelijken met een rupsvoertuig. Van de 32 paviljoens tussen Vlissingen en Vrouwenpolder leveren we aan 31 onze goederen. Allemaal onze klanten dus! Uiteraard doen we dat vóór en na de drukte op het strand. Dit is dus ons “geheime” wapen. Ik ben hier in juli 1998 begonnen. Na anderhalf jaar hadden we alles al weer op de rails. Mooi is dat ik mijn eigen team heb mogen samenstellen! In 2000 waren we de beste vesti ging in Nederland. In 2001 werden we tweede, in 2002 wonnen wij weer de Kwaliteitsprijs, het jaar erna hebben we verbouwd omdat we uit ons jasje groeiden, dus toen konden we niet scoren, maar in 2004 waren we weer eerste. Daarna zijn de targets hoger gesteld. Om je een idee van de groei te geven: de omzet is in al die jaren gestegen van 14 miljoen euro naar 50. We gaan dus als een speer! Ik zeg

altijd: de marketing van je vestiging begint bij jezelf. Wij zijn trots op Sligro, maar ook best een beetje trots op onszelf. Ik ben ook enorm van het coachen. Om medewerkers op te leiden voor andere functies. Verschillende mensen van ons zitten inmiddels op andere vestigingen. Ja, je raakt ze dan kwijt, maar dat is goed voor Sligro als geheel. Wat hier alleen wel vervelend is, is dat de instroom van jeugd blokkeert. Jongeren trekken weg uit Zeeland… Terwijl het hier zo mooi is! Mag ik van de gelegenheid gebruik maken en meteen een oproep doen?’ Piet Lampert, vestigingsdirecteur Sligro Vlissingen

mens & bedrijf

De volle breedte ‘ Het leuke van werken voor Sligro is dat je met totaal verschillende klanten te maken hebt. Het varieert van een gevangenis tot een vijfsterrenhotel, van een snackbar tot een verzorgingstehuis. Iedereen moet natuurlijk eten, maar de behoeftes zijn heel anders. In de marketingaanpak kun je dus bijzondere combinaties maken. We zijn altijd op zoek naar nieuwe producten voor onze klanten. We willen hen graag verrassen. Maar onze vestigingen zijn zo groot dat nieuwe artikelen gauw “wegvallen”. Daarom beschrijven we ze onder andere in ons blad Exclusief Verkrijgbaar en laten we ze zien in onze proeftuin. Zodat klanten denken: Wauw, wat leuk! Dat wil ik op mijn kaart zetten. Een aantal jaren geleden is de bezorging aan de klant losgemaakt van de ZB-operatie. Dat is een heel goede verandering geweest. We combineren een professionele bezorgoperatie met aantrekkelijke acties waar de klant voor naar de ZB komt. Daar maakt hij kennis met nieuwe producten en doet hij inspiratie op. Deze combinatie is uniek in de markt en ik ben trots daar een bijdrage aan te mogen leveren.’ Henk-Jan Peterse, directeur foodservice

‘ ZB en BS versterken elkaar!’

65 Een lief meisje…

‘ Toen ik dit zag, wist ik genoeg.’

‘ Nog niet eens zo lang geleden paste alle post op één tafel… Kun je je dat voorstellen als je hier nu rondkijkt? Mieke zat tegenover mij en nam mijn taken over als ik er eens een dag niet was. We zijn dus enorm gegroeid. Dat geldt ook voor mij persoonlijk. Toen ik hier binnenkwam, was ik een lief meisje. Ik vond alles goed, zei nooit nee. Vaak was ik aan het overwerken, omdat anderen werk bij mij neerlegden. Toen gaf Abel me dit kaartje: “Je moet durven onaardig te zijn.” Hij zei er verder niks bij. Maar ik wist voldoende. En daar ben ik aan gaan werken. Ik heb me behoorlijk ontwikkeld, zelfs zo dat ik nu af en toe “onaardig durf te zijn”!’ Yvonne Sledsens, hoofd postkamer

‘ Man, wat maak je je nou toch druk!’

66 Toeval? ‘ Vrienden vragen me weleens: “Hoe hou je het in hemelsnaam zo lang vol bij dezelfde werkgever?” Joh, iedere dag hier is een uitdaging! Als je kijkt wat er de afgelopen twintig jaar – zo lang werk ik hier nu – allemaal gebeurd is… Dat is heel interessant en biedt enorme ontwikkelingskansen. Ja, er is weleens een periode geweest dat ik me afvroeg: Is dit het nou nog wel? Ik zat toen bij P&O en allerlei administratieve taken werden overgeheveld naar de afdeling financiën. Mijn functie raakte daardoor uitgekleed. Maar alsof het zo moest zijn: toen kwam er intern iets anders op mijn pad. Ach weet je, als ik het even niet meer zie zitten, hoef ik maar naar dit kaartje te kijken. Dan denk ik: Man, wat maak je je nou druk. Dit is een herinnering aan mijn voorganger, Abel Slippens Nzn, een neef van Abel. Hij is op 24 april 2001 gestorven aan kanker. Veel te jong, maar wat had die man een positieve insteek! Hoe hij met zijn ziekte en omgeving omging… Daardoor heeft hij zijn leven een meer dan waardige invulling gegeven. Je hoorde hem nooit klagen. Twee jaar later, op zijn sterfdag, is onze zoon Thijme geboren. Kun je dat toeval noemen? Voor mij is het dat niet!’ Robèr Vermeulen, hoofd salarisadministratie

mens & cultuur

‘ Zoveel moois komt uit het zuiden.’

Filosoferen over eten ‘ Dit is de mooiste job!’ Anthony praat over voeding met een gedrevenheid alsof zijn leven er vanaf hangt. ‘Een Nederlander at vroeger alleen omdat ie anders dood- ging. Dat is mede door toedoen van bedrijven als Sligro veranderd. Per definitie hebben wij geen eetcultuur zoals de Italianen en de Fransen, die van het eten een beleving maken. Zij zitten tussen de middag drie uur aan tafel en praten over niets anders dan eten en voetbal. “La nonna” zit er bij, opa... Die mensen kunnen uren praten over eten. Ze zijn altijd bezig met voeding en daarom komt daar zoveel moois vandaan. Hoe hoger je naar het noorden gaat, hoe minder het wordt. Uiteindelijk kom je uit bij de Eskimo’s. En die eten alleen zeehond. Het is waar wat ik zeg. Weliswaar gechargeerd, maar het is mijn drive om die eetcultuur en alles wat er omheen zit te verwoorden in mijn werk. Dat doe je met chargeren en enthousiasmeren. Door je erin te verplaatsen en je af te vragen: hoe kunnen we dat hier in Nederland overbrengen. Dat betekent apostolaatwerk. Want waar ik enthousiast over ben, moet ik verkopen aan de inkopers; die moeten

dat weer aan de versmanagers en aan de buitendienst overbrengen en die moeten de klant ervan zien te overtuigen. Zo mag ik binnen Sligro werken aan het ontwikkelen van gastronomie en voeding in Nederland. Daarom vind ik het de mooiste job die er is!’ Anthony de Rooij, hoofd inkoop vers

‘ De eetcultuur in Nederland is door toedoen van bedrijven als Sligro veranderd.’