Okruszyna wrzesień 2020

KRAKÓW wrzesień 2020 / 300

dostrzec • przyjąć • dzielić się PRAWDĄ

2 Okruszyna

Wstęp Drodzy młodzi, będę szczęśliwy, widząc, że biegniecie szybciej niż ci wolni i lękliwi. Biegnijcie „pociągani przez to Oblicze, tak bardzo umiłowane, które adorujemy w świętej Eucharystii i rozpoznajemy w ciele cierpiącego brata. Niech was ponagla Duch Święty do tego biegu naprzód. Kościół potrzebuje waszego zapału, waszych intuicji, waszej wiary. Potrzebujemy tego! A kiedy dojdziecie tam, gdzie my jeszcze nie dotarliśmy, miejcie cierpliwość, żeby na nas zaczekać. papież Franciszek, Christus Vivit Zaczynamy bieg! Miesiąc wrzesień rozpoczyna nowy etap szkoły, potem studiów. W galeriach letnie wyprzedaże. Na wystawach zaczyna niebezpiecznie panoszyć się już jesienna moda lub, co gorsza, straszą przygnębiające hasła „WITAJ SZKOŁO”. A nam za żadne skarby świata nie chce się wstawać z rozgrzanej słońcem plaży. Schodzić z zapierającego dech górskiego szczytu. Wracać z jakiejś sezonowej pracy za granicą, bo przeżyliśmy niezwykłą przygodę, poznaliśmy fantastycznych ludzi. Pakować plecaka i biec na pociąg (autobus, samolot), żeby wrócić do… Właśnie, dokąd, do czego, do kogo, do jakich spraw?

Ewangeliści opisują historię pewnej niesamowitej wycieczki Jezusa ze swoimi przyjaciółmi na Górę Tabor (Mt 17, 1-9). Wszedł z Piotrem, Jakubem i Janem, zaczął się modlić i w pewnym momencie uczniowie zobaczyli Jego chwałę. Zobaczyli piękno Boga. Nie chcieli wracać. Mówili: Panie, dobrze, że tu jesteśmy, zatrzymajmy się, postawmy namioty… Mimo to Jezus sprowadził ich na dół. To spotkanie jednak na zawsze zmieniło ich myślenie o tym, kim jest Jezus. Przygotowało ich na bardzo trudne doświadczenia – Jego męki i śmierci, ale potem także zmartwychwstania.

I po to są właśnie nam podarowane wakacje. Pomagają dostrzec piękno Boga.

Spotkać na nowo, bez pośpiechu, drugiego człowieka. Dają siłę, żeby zmagać się z codziennością. Czas się na chwilę zatrzymuje, żebyśmy mogli odkryć jego wartość i niepowtarzalność. Kiedy z taką świadomością będziemy przeżywać wakacje, to nic nas nie przestraszy. Nawet szkoła czy inne obowiązki, które, chcąc nie chcąc, musimy witać. Jezus schodzi z Góry Tabor razem z nami. I chce nam dalej towarzyszyć – więc pozwólmy Mu na to. Tego z całego serca życzy…

Redakcja Okruszyny

Okruszyna 3

Bóg mówi Siostra Laura

Jeden z faryzeuszów zaprosił Go do siebie na posiłek. Wszedł więc do domu faryzeusza i zajął miejsce za stołem. A oto kobieta, która prowadziła w mieście życie grzeszne, dowiedziawszy się, że jest gościem w domu faryzeusza, przyniosła flakonik alabastrowy olejku, i stanąwszy z tyłu u nóg Jego, płacząc, zaczęła łzami oblewać Jego nogi i włosami swej głowy je wycierać. Potem całowała Jego stopy i namaszczała je olejkiem.

Widząc to faryzeusz, który Go zaprosił, mówił sam do siebie: «Gdyby On był prorokiem, wiedziałby, co za jedna i jaka jest ta kobieta, która się Go dotyka, że jest grzesznicą». Na to Jezus rzekł do niego: «Szymonie, mam ci coś powiedzieć». On rzekł: «Powiedz, Nauczycielu!» «Pewien wierzyciel miał dwóch dłużników. Jeden winien mu był pięćset denarów, a drugi pięćdziesiąt. Gdy nie mieli z czego oddać, darował obydwom. Który więc z nich będzie go bardziej miłował?» Szymon odpowiedział: «Sądzę, że ten, któremu więcej darował». On mu rzekł: «Słusznie osądziłeś».

Potem zwrócił się do kobiety i rzekł Szymonowi: «Widzisz tę kobietę? Wszedłem do twego domu, a nie podałeś Mi wody do nóg; ona zaś łzami oblała Mi stopy i swymi włosami je otarła. Nie dałeś Mi pocałunku; a ona, odkąd wszedłem, nie przestaje całować nóg moich. Głowy nie namaściłeś Mi oliwą; ona zaś olejkiem namaściła moje nogi. Dlatego powiadam ci: Odpuszczone są jej liczne grzechy, ponieważ bardzo umiłowała. A ten, komu mało się odpuszcza, mało miłuje». Do niej zaś rzekł: «Twoje grzechy są odpuszczone». Na to współbiesiadnicy zaczęli mówić sami do siebie: «Któż On jest, że nawet grzechy odpuszcza?» On zaś rzekł do kobiety: «Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» Łk 7, 36 – 50 „Wiesz, jaka ona jest?” „Słyszałeś, co o nim mówią?” „Patrz, to ta…”

Jak często słyszysz podobne zdania wokół siebie? Jak często padają z Twoich ust? Jak często wypowiadane są na Twój temat? Wielokrotnie przyklejamy do ludzi łatki, etykietki…

4 Okruszyna

Z góry zakładamy, jacy są – bo ktoś nam coś o nich powiedział… I wcale nie sprawdzamy, czy w tych informacjach jest choć ziarenko prawdy, tylko posyłamy je dalej w świat, zupełnie nie zastanawiając się, jaki przyniesie to skutek i jak bardzo to kogoś zaboli… Oceniamy, nie próbując zrozumieć. Obmawiamy, nie próbując poznać…

Jezus przychodzi dziś na ucztę do pewnego faryzeusza. Zajmuje miejsce przy stole i czeka.

Wie, co za chwile się wydarzy… Obserwuje. I nagle zza drzwi wychyla się kobieta z flakonikiem w ręku. Nie zważając na reakcję biesiadników, pada Jezusowi do stóp i namaszcza je drogim olejkiem, obmywając je łzami. Piękny gest! Ale… no właśnie, zawsze przecież musi być jakieś „ale”. Ta kobieta była „znana w mieście jako grzesznica”. Miała przyklejoną łatkę – ogromną i nieprzyjemną – taką, która zasłoniła ją całą.

W stwierdzeniu „grzesznica” nie ma podanej konkretnej winy – każdy może pomyśleć i dopisać, co chce. W tym problem. Widząc ją, ludzie przekazywali sobie z ust do ust tylko to jedno słowo: „grzesznica”. A nikogo nie zainteresowało, jak ma na imię…

Jacob Andries Busschey — Maria Magdalena obmywa stopy Jezusowi

Ta kobieta przestała dla nich istnieć. Jej miejsce zajęła opinia o niej. Odmówili jej szacunku i godności, bo „ktoś coś o niej kiedyś powiedział”. Może rzeczywiście zrobiła coś złego, ale kto z nas jest bez grzechu? I kto ustanowił nas sędziami nad naszymi siostrami i braćmi? Tym bardziej można podziwiać jej odwagę. Pomyśl, jak musiała się czuć, tak traktowana przez wszystkich? Wiedziała, co ludzie o niej mówią.

Okruszyna 5

Wiedziała, że znów ją potępią, ale jej miłość do Jezusa była silniejsza niż wszystko inne. Nie miała pewności, jak Jezus zareaguje na jej zachowanie – On też mógł ją przecież odtrącić. Zaryzykowała i nic nie mogło jej powstrzymać! Zaufała miłości i się nie zawiodła. Była w pełni świadoma swojej słabości. Klękając przed Chrystusem, stanęła w prawdzie przed Nim i przed sobą samą. Uznała swoją grzeszność i uniżyła się w najbardziej upokarzający sposób. Umycie stóp to przecież czynność nieprzyjemna, której nie nakazywano nawet niewolnikom. A ona nie dość, że je umyła i namaściła, to jeszcze na oczach wszystkich je całowała! I pada tu piękne greckie słowo, które dosłownie oznacza „zasypywać pocałunkami”. To wyraz niesamowitej miłości!

Jezus, widząc jej czuły i piękny gest, od razu jej przebacza – wszystko, cokolwiek zrobiła złego. On pragnął tego od zawsze i z wielką radością oczekiwał na ten moment.

Jezus Swoim przebaczeniem i spojrzeniem pełnym miłości przywraca jej godność.

On widzi w niej to, co najpiękniejsze, najlepsze. Widzi jej serce przepełnione miłością i wielką wiarę, która ją tu dziś przyprowadziła. A przecież to najbardziej się liczy.

Co z resztą gości? Nadal nie potrafią wyjść poza swoje ograniczone myślenie…

Pozostają przy utartych schematach i etykietkach. Tak jest im wygodniej. Co więcej – mają pretensje do owej kobiety i do samego Jezusa. Nie zauważają, że ona jako jedyna godnie uczciła Samego Boga, gdy oni sami nie kiwnęli nawet palcem, aby Mu usłużyć. Ci „porządni” ludzie okazują się próżni i okrutni. To oni powinni uczyć się od tej „grzesznicy” prawdziwej miłości i pokory.

A Ty? Do której postaci jesteś bardziej podobny? Do kobiety czy jednego z biesiadników? Niezależnie od tego, jaka byłaby odpowiedź na to pytanie, pamiętaj o jednym: Jezus kocha Cię zawsze i bezwarunkowo! Nigdy nikogo nie przekreśli ani nie odtrąci. Zawsze czeka na moment, gdy do Niego przyjdziemy i uznamy, że potrzebujemy Jego miłości. Tylko tyle…i aż tyle. Nie czekaj…

6 Okruszyna

Duchowość Dominikańska Siostra Terezja

Kwiat świętości Wśród licznego zastępu świętych niewiast wyniesionych na ołtarze znajduje się św. Róża z Limy, której liturgiczne wspomnienie przypada 23 sierpnia. Ta data jest doskonale znana każdej z nas, sióstr dominikanek, bowiem 23 sierpnia urodziła się nasza założycielka – Matka Kolumba Białecka. Rodzice postanowili dać nowonarodzonej córce imię Róża właśnie na cześć św. Róży z Limy. Imię Róża wywodzi się z języka łacińskiego. Łacińskie Rosa to użyty jako przydomek wyraz pospolity rosa – róża. Chcę zachęcić wszystkich czytelników do zapoznania się z tą niezwykłą świętą, która wpisuje się również w kalendarz liturgiczny świętych kobiet, żyjących dominikańskim charyzmatem. Św. Róża urodziła się w Limie w Peru 20 kwietnia 1586 r. Jej ojcem był Hiszpan, zubożały szlachcic de Flores, a matką Metyska Maria Olivia. Została ochrzczona w dzień "Różanej Wielkanocy" (tak nazywają Hiszpanie Zielone Świątki) i otrzymała na chrzcie imię swojej babki – Isabel. Różą podobno nazwała ją matka w trzy miesiące później, ujrzawszy pod kołyską dziecka piękną różę. Można spotkać również inną interpretację tego faktu otóż nazywano ją Różą ze względu na jej delikatną cerę. Jak później wyjawiła sama Święta – trapiona skrupułami, że zamiast imienia chrzestnego używa nazwy Róża, zwierzyła się z tego w modlitwie Matce Bożej. Legenda głosi, że Maryja imię to zaaprobowała.

Wychowywała się w dość trudnych warunkach domowych. O jej ojcu niewiele wiemy, matka natomiast miała usposobienie gwałtowne, traktowała córkę oschle i surowo. Już jako małe dziecko doświadczała Róża niezasłużonych przykrości i kar, zwłaszcza gdy złożyła swe pierwsze śluby dozgonnej czystości. Upokorzenia znosiła cierpliwie i z pokorą. Jej postawa wobec rodziców była zawsze wzorem uszanowania, czułości i posłuszeństwa. Ale już od najmłodszych lat toczyła z rodziną niełatwą walkę o swe powołanie ponieważ rodzina chciała koniecznie wydać ją dobrze za mąż. Zjawiali się bogaci kawalerowie. Ona jednak stawiała opór łagodny, ale nieugięty. Już wówczas

Okruszyna 7

postanowiła wstąpić do zakonu. By jej uroda nie była zbyt wyrazista, postanowiła obciąć swoje piękne włosy, a twarz natrzeć roślinami trującymi, by ją zeszpecić.

Przyjęła służbę w domu podskarbiego Gonzalva, aby materialnie wspomagać swych rodziców, zarabiając szyciem, haftowaniem i sprzedażą kwiatów. Gdy warunki życiowe rodziców stały się na tyle znośne, że bezpośrednia pomoc nie była już potrzebna, Róża zainspirowana przykładem św. Katarzyny ze Sieny, przywdziała biały szkaplerz tercjarki dominikańskiej. W domu rodzinnym założyła przytułek dla potrzebujących, którym osobiście zajmowała się opuszczonymi dziećmi i starcami, zwłaszcza pochodzenia indiańskiego. W 1609 r. całkowicie poświęciła się modlitwie. Żyła w celi liczącej dwa metry kwadratowe, zbudowanej w ogrodzie rodzinnego domu. Wychodziła z niej jedynie do kościoła. Żyła niezwykle surowo, w Wielkim Poście Róża zwykła jadać dziennie tylko 5 pestek cytryny. Oto fragment z biografii św. Róży spisanej przez księdza Hansen’a (przytoczony również przez Juana Llois’a w dziele Róża z Limy, całkowite oddanie): „Przez cały Wielki Post żyła wyłącznie o chlebie i wodzie; w Wielkim Tygodniu nic nie jadła, a od poranku Wielkiego Czwartku do Piątkowego południa trwała w absolutnym bezruchu w kościele podczas adoracji Najświętszego Sakramentu, nie przyjmując przez te trzydzieści godzin nawet kropli wody. Widząc ją powracającą do domu świeżą i piękną, złośliwi plotkarze szeptali: »Oto jak się pyszni! Po twarzy widać, że żywi się smakołykami. Czy tak poszczą święte?«. Rozzłościło to jej matkę, ale ona sama była zadowolona, że jej posty pozostały w tajemnicy przed innymi, którzy wzięli ją za łakomą i dumną”.

Przeżywała także duchowe ciemności, nie czując Bożej obecności przez kilkanaście lat. O jej życiu duchowym wiemy niewiele, jedynie to, co przekazał jej spowiednik i co sama opowiedziała, stając przed komisją teologów. Na najtrudniejsze pytania komisji, pomimo braku wykształcenia, odpowiadała prawidłowo, z głęboką znajomością tajemnic wiary, co zdumiewało wszystkich.

Ostatnie trzy lata życia Róża spędziła w domu Gonzalo de la Maya i Marii de Uzategui, bogatego małżeństwa z Limy darzącego ją szacunkiem i miłością. W tym czasie była już bardzo chora. Zmarła 24 sierpnia 1617 roku w wieku 31 lat, w dniu św. Bartłomieja, którego otaczała wielkim kultem. Nazywa się ją „pierwszym kwiatem świętości darowanym światu przez Amerykę Południową”. Święta Róża z Limy była bowiem pierwszą osobą z kontynentu amerykańskiego, która została beatyfikowana. Dokonał tego papież Klemens IX 15 kwietnia 1668 roku. Zaledwie trzy lata później, 12 kwietnia 1671 roku, Klemens X kanonizował ją wraz z innymi świętymi (m.in. Franciszkiem Borgiaszem). Podczas kanonizacji papież powiedział o Róży: „Od chwili odkrycia Peru nie było misjonarza, który wywołałby większy i tak powszechny zwrot ku pokucie”. Św.

Różę z Limy ogłoszono patronką kontynentu amerykańskiego. Jej oficjalny tytuł brzmi: „Główna i uniwersalna patronka wszystkich prowincji, królestw, wysp i regionów stałego lądu w całej Ameryce i na Filipinach”. Popularna tradycja uważa ją za opiekunkę kwiaciarek i ogrodników.

8 Okruszyna

stetoskOP duchowy Siostra Gaudia

E–ureka Pamiętam chwile zalane słońcem, gdy leniwe jego promienie delikatnie prześlizgiwały się po chropawych kostkach bruku Krakowskego Przedmieścia. Świat złożony z wielości języków zdawał się być jednością. Wznoszące się pod niebo dźwięki o różnorodnym znaczeniu tworzyły harmonię. Każdy z nich miał swoje miejsce i żaden z nich nie stanowił przeszkody dla istnienia drugiego.

Języki, którymi się posługujemy to nie tylko kwestia budowania wypowiedzi w procesie komunikacji. To również nasz sposób bycia, poruszania się, mimiki twarzy i sposobu przekazu. Jeden i ten sam komunikat może być przekazany na wiele różnych sposobów.

Ma to wielkie znaczenie w budowaniu zarówno głębszych jak i powierzchownych relacji. To w jaki sposób zostanie zrozumiany nasz komunikat, w dużej mierze zależy od znajomości ,,języka”, którym posługuje się nasz rozmówca.

Długo zastanawiałam się w jaki sposób można pokazać drugiej osobie, że jest dla nas ważna, okazać jej ciepło, sprawić, że poczuje się naprawdę zaakceptowana i zrozumiana. Jakiś czas temu przeczytałam o 5 sposobach, które mogą sprawić, że dana osoba poczuje się przez nas naprawdę kochana. Opracował je Gary Chapman – mówca, który zajmuje się tematyką rodzinną, małżeńską oraz związaną z narzeczeństwem. To co odkrył jest cenne nie tylko w obrębie jego grupy zainteresowań, ale moim zdaniem odnosi się również do szeroko pojętych relacji.

W jego ujęciu słowa nie zawsze są wystarczające. Czasami wystarczy zwyczajne ,,bycie” wspólne rozmowy i działania. Aktywność, która pozwala w pełni skoncentrować się na drugiej osobie. Nie chodzi tu o wspólne oglądanie telewizji, lecz o choćby chwilę poświęconą na uważne słuchanie. Może to być również obdarowywanie kogoś choćby drobnymi, lecz przemyślanymi prezentami, które podkreślają, iż nieustannie o tej osobie myślimy i jest ona dla nas kimś ważnym i wyjątkowym. Nie chodzi o jego wartość materialną, liczy się sam gest. Częste drobne podarunki bywają dla niektórych ludzi znacznie ważniejsze niż drogie prezenty ofiarowywane z dość niską częstotliwością. Ważne mogą być również działania w służbie drugiej osoby. Pomoc w codziennych obowiązkach, zrobienie zakupów czy odciążenie kogoś w tym co stanowi dla niego jakąś trudność. Dla

Okruszyna 9

niektórych wystarczającym sposobem okazania wsparcia i bliskości będzie dotyk. Trzymanie się za ręce, przytulenie, fizyczna obecność, czułe poklepanie po ramieniu. Zazwyczaj nie chodzi o wiele, lecz o to, co istotne dla drugiej osoby i oto czego ona potrzebuje.

Oczywiście mogą to być również słowa. Dla osoby, u której dominuje ten sposób doświadczania miłości, najwięcej radości przynoszą niespodziewane, szczere komplementy i słowa uznania. Ważne jest nie tylko mówienie takiej osobie, że się ją kocha, lecz pochwały, komplementy.

Nie zawsze sposób, który sprawia, że sami czujemy się akceptowani i docenieni jest tożsamy z tym jakiego potrzebuje druga osoba, aby mieć odczucia podobne do naszych.

Warto odkryć jaki jest nasz język miłości. Co sprawia, że czujemy się docenieni, zauważeni i przyjęci? W jaki sposób rozpoznać swój dominujący sposób doświadczania miłości?

Zwykle sami używamy w stosunku do drugiej osoby języka miłości, który jest dla nas najważniejszy. A zatem jeśli zauważamy, że ktoś bardzo często mówi ludziom komplementy, to możemy mu się zrewanżować tym samym. Prawdopodobnie jest to jego sposób wyrażania swego uznania innym osobom. Jeśli ktoś często wyświadcza ci przysługi, jak np. przygotowanie śniadania, pościelenie łóżka, postaraj się zrobić coś dla niej. Czasami jest tak, że niekoniecznie to, co robi druga osoba, jest dla niej naturalne. Być może nauczyła się w ten sposób wyrażać miłość, np. obserwując swoich rodziców, a sama dla siebie może pragnąć czegoś innego. Dlatego obserwacja nie zastąpi rozmowy. Wskazówką może być zwrócenie uwagi, na co najczęściej druga osoba narzeka (Na brak pomocy? Na rzadkie wspólne wyjścia, na brak pochwał?) lub o co najczęściej prosi. Ważne jest przy tym, by pamiętać, że wszystkie sposoby okazywania miłości są istotne. Nie trzeba poprzestawać na jednym! A nawet nie wolno tego robić! Jeśli u kogoś dominuje potrzeba na przykład spędzania czasu razem, nie oznacza to, że należy zaniedbywać inne sfery.

Cała ta koncepcja odkryta przypadkowo, gdzieś w czeluściach internetowych zakamarków pozwoliła mi żyć w inny sposób. Odkryłam, że to naprawdę działa, choć nie jest to proste. Mówienie niektórymi wyżej opisanymi ,,językami” jest dla mnie czymś tak obcym i tak nienaturalnym jak niemalże posługiwanie się chińszczyzną. Jednak jeśli naprawdę zależy nam na głębokiej relacji z jakąś osobą i naprawdę chcemy dać jej odczuć, iż darzymy ją sympatią, dlaczego by nie spróbować czegoś co leży gdzieś poza granicami strefy naszego komfortu?

10 Okruszyna

Misja Zgromadzenia SiostraOlga

Zaprawdę powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego.

Mt 18, 3 Stać się dzieckiem – co to znaczy dla mnie osoby dorosłej, czy to jest możliwe?

Tutaj przypomina mi się Nikodem, który słyszy od Jezusa, że ma się narodzić na nowo, stać się nowym człowiekiem. Jak się narodzić, jak się stać dzieckiem? Dlaczego takie przemyślenia, skąd takie pytania? Odpowiedź przyszła sama.

Z dziećmi pracuję od dawna. Wcześniej jako katechetka a teraz od kilku lat w przedszkolu. Tu dopiero odkryłam sens słów Jezusa co to jest być dzieckiem. Piękno tej pracy polega na wychowaniu małego człowieka, na przekazywaniu tego, co najpiękniejsze w życiu człowieka - miłości Boga do człowieka. Moja praca to nie tylko zajęcia dydaktyczno – wychowawcze, czyli zrealizowanie materiału według określonego programu, ale także wspólna zabawa, wykonywanie różnych prac plastycznych itp. Bardzo cieszy mnie, że wspólnie z dziećmi odkrywamy różne pasje, talenty. Wielką radość sprawia mi ich rozwój kiedy widzę jak pięknie śpiewają, tańczą, czy występują w różnych przedstawieniach. Wiele z nich posiada niezły talent aktorski czy wokalny. Dzieci chętnie się angażują do różnych występów, wierszy czy do śpiewania odkrywanie ich zdolności to także odkrywanie w sobie różnych talentów , darów czy zdolności. Sama mogę się od nich wiele nauczyć, że to czy tamto potrafię.

Dzieci są bardzo ciekawe świata, stawiają wiele pytań i czasem trudno jest wytłumaczyć dlaczego tak a nie inaczej. W dzisiejszym świecie zaawansowanej technologii do której dostęp mają także dzieci pokazywać im piękno , dobro oraz wartości chrześcijańskie jest nie lada wyzwaniem. Często jest tak, że my poprzez pracę z dziećmi ewangelizujemy ich rodziców, w ten sposób docieramy ze Słowem Bożym do rodzin, które zagubiły się w dzisiejszym świecie. Dla mnie to wielka radość, że mogę

Okruszyna 11

w ten sposób prowadzić do Boga nie tylko tych najmłodszych ale także dorosłych.

Praca z dziećmi nie ogranicza się tylko do przedszkola ale też poza jego murami.

Dzieci lubią chętnie występować więc co roku przygotowywane są Jasełka dla całej społeczności Tyczyna. W kościele parafialnym w pierwszą niedzielę miesiąca całą oprawę liturgiczną mają przedszkolaki i rodzice. Jest to piękny przykład kiedy przychodzą całe rodziny, by uczestniczyć wspólnie we Mszy św. Prowadzimy różaniec w październiku oraz Drogę Krzyżową w czasie Wielkiego Postu. Dzieci uczestniczą w różnych konkursach czy w innych uroczystościach organizowanych na terenie miasta Tyczyna, czy też organizowanych przez inne przedszkola. Można by wymieniać wiele działań aktywności dzieci, gdzie chętnie biorą udział. Jednak w tym całym natłoku różnych prac mają czas na zabawę, na aktywność ruchową, której im nie brakuje. Każdego dnia słyszę pytanie dla nich najważniejsze: Kiedy będziemy się bawić?

A jak zrobimy zadanie w książce to będziemy się mogli pobawić? Wiele by można opowiadać o dzieciach, ich radościach, smutkach, problemach, bo każde dziecko to inna historia życia.

Czego ja uczę się od dzieci? Dziecko jest proste i szczere w tym co robi i mówi.

Tej prostoty i szczerości uczę się od nich a także empatii, której nam czasami brakuje.

Ale też praca z dziećmi daje mi dużo radości i poczucia bycia ciągle młodym mimo upływu lat.

12 Okruszyna

Wybrać drogę Siostra Pawła

Deo gratias Od najmłodszych lat 4-5 odczuwałam pragnienie poświęcenia się Bogu. Chciałam być księdzem – w parafii rodzinnej nie było sióstr zakonnych i wychowywałam się w gronie braci, więc jako dziecko tak myślałam. W domu panowała atmosfera wzajemnej dobroci, pomocy a Mama była moderatorką życia religijnego – znała bardzo dużo opowiadań z życia św. Rodziny i świętych i często nam opowiadała Wiele z tych pouczających opowiadań wykorzystywałam po latach w katechezie. Czytała nam też Pismo Święte. W niedzielę rozmawialiśmy na temat usłyszanej w kościele Ewangelii i homilii.

Widziałam modlących się rodziców. Mama śpiewała rano często Godzinki a Tato przed wyjściem do pracy (a wychodził bardzo wcześnie o 5-tej) klęczał i modlił się. Rodzice też chodzili razem na niedzielną Mszę świętą i zabierali mnie jako najmłodsze dziecko. Wspólnie też pracowaliśmy na gospodarstwie. W ostatnich dwóch latach Szkoły Podstawowej uczył nas religii ks. Zdzisław Lisowski. Patrząc na jego piękne kapłaństwo, sposób odprawiania Mszy świętej, kazania, sposób przyklękania przed Najświętszym Sakramentem, rozważania w czasie Adoracji, rozmodlenie – wyczuwało się wielką miłość do Boga. Wtedy myślałam – ja też tak chcę Boga kochać. Myśl o wstąpieniu do klasztoru kiełkowała…, ale mama nie chciała nawet słyszeć. Inaczej wyobrażała sobie moje szczęście. Najlepiej gdybym została przy niej jako jedyna córka…. Dodam jeszcze że w mojej parafii jest ołtarz Matki Bożej Różańcowej z figurą Matki Bożej pośrodku, i figurami świętego Dominika i świętej Katarzyny Sieneńskiej przed którym często się modliłam prosząc o właściwy wybór drogi życia a modlitwa różańcowa była i jest moją ulubioną modlitwą. Już po wstąpieniu do Zgromadzenia uświadomiłam sobie, że to Matka Boża różańcowa, św. Dominik i św.

Katarzyna doprowadziła mnie do Zgromadzenia dominikanek.

Po ukończeniu Szkoły Podstawowej uczęszczałam do LO. Po zdaniu matury w Tarnowie dostałam się do Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolu na filologię ro-

Okruszyna 13

syjską i ukończyłam ten kierunek z tytułem magistra. W czasie studiów uczęszczałam do Duszpasterstwa Akademickiego przy kościele Jezuitów. Na jednej z Mszy św. usłyszałam zdanie, że nasz wybór drogi życia, naszego powołania jest wtedy pewny i właściwy kiedy gotowi jesteśmy oddać za to życie. Do tej pory pamiętam, w jakim miejscu w kościele wtedy byłam. Dla mnie tym wyborem było życie zakonne. Pozostało mi jeszcze wtedy dwa lata studiów, ale myśl i pragnienie wstąpienia do zakonu było bardzo silne. Zdarzyło się, że przystępowałam do egzaminu z gramatyki opisowej języka rosyjskiego do którego byłam bardzo dobrze przygotowana i wobec grupy studentów powiedziałam, że jeśli nie zdam to idę do klasztoru...i nie zdałam. Był rok urlopu dziekańskiego i wtedy w mojej rodzinnej parafii była peregrynacja obrazu Serca Pana Jezusa. W czasie aktu oddania Sercu Jezusa w domu podjęłam zdecydowane postanowienie, że idę do klasztoru i powiedziałam o tym rodzicom. Mamamimo, że była to osoba głęboko religijna, bardzo się sprzeciwiała. Do ukończenia studiów pozostało mi jeszcze dwa lata, więc mama się nieco uspokoiła z nadzieją, że mi to „przejdzie”. Po ukończeniu studiów dostałam nakaz pracy do Szkoły Podstawowej w Lubczy koło Ryglic. Uczyłam języka rosyjskiego, języka polskiego i geografii. Etat wtedy wynosił 26 godzin i w soboty też była nauka. Trzeba było odpracować pobierane stypendium co najmniej trzy lata. Jednak pragnienie wstąpienie do klasztoru było coraz bardziej silne wręcz natarczywe.

Pojechałam do Częstochowy i tam w ośrodku powołań szukałam Zgromadzenia, ale nie znalazłam. Przyśniła mi się wtedy siostra w białym habicie. Nie wiedziałam kto to jest. W czasie pierwszych wakacji pojechałam na oazę jako moderatorka z diecezji Tarnowskiej do Męciny i tam spotkałam Siostry Dominikanki. Zobaczyłam siostry w białych habitach to wiedziałam, że to jest właśnie zgromadzenie, do którego

14 Okruszyna

mnie Bóg powołuje. Poprosiłam o adres. Dopiero gdy dwa lata później pojechałam się do Białej Niżnej, zobaczyłam na portrecie siostrę z mojego snu. To była Matka Kolumba.

Zgłosiłam się do Białej Niżnej i poprosiłam o przyjęcie do Zgromadzenia. Tam wtedy był Dom Generalny a Matką generalną s. Rozariana Mikiewicz. Był to 1976 rok. Poprosiłam, by dniem mojego przyjęcia była uroczystość Zwiastowania 25 marca i Matka wyraziła zgodę. Musiałam jednak odpracować pobierane stypendium.

Miałam nakaz pracy na trzy lata, ale po półtora roku tak bardzo chciałam być już w klasztorze, że zrezygnowałam z pracy i pojechałam do Białej Niżnej rozpocząć Postulat. Była już wtedy nowa matka generalna – Matka Serafina Steinig. Za miesiąc przyszedł nakaz powrotu do pracy albo zapłacić 80000 tysięcy za porzucenie pracy przed końcem umowy. Trzeba było szukać rozwiązania problemu. Jeździłam od urzędu do urzędu między innymi do Wydziału Oświaty, Wydziału Wyznań i w końcu udało się. Ośrodek dla dzieci prowadzony przez siostry w Kielcach podlegał Wydziałowi Oświaty i tam dokończyłam odpracowywanie nakazu pracy. Opóźniło to jednak rozpoczęcie formacji w Nowicjacie, który rozpoczęłam 8 sierpnia 1980 roku a pierwsze śluby złożyłam 8 sierpnia 1981roku.Spełniło się moje największe pragnienie poświęcenia Bogu swojego życia na wzór Maryi.

W Zgromadzeniu panowała atmosfera życzliwości radości i duch modlitwy.

Siostra mistrzyni postulatu Judyta tworzyła niepowtarzalną atmosferę serdeczności, ducha modlitwy rozmiłowania w liturgii i śpiewie. To sprzyjało rozwijaniu i utwierdzaniu się w powołaniu i umiłowaniu nade wszystko Boga. Śluby wieczyste złożyłam w 1987 roku. Mama już wtedy pogodziła się z moim wyborem pobłogosławiła i wspierała mnie zawsze modlitwą za co jestem bardzo wdzięczna.

Od rozpoczęcia Nowicjatu minęło 40 lat, od wstąpienia 44 i chcę powiedzieć, że dla mnie żyć to miłować Boga i Maryję w Zgromadzeniu Sióstr św. Dominika. Jestem szczęśliwa i dziękuję Bogu za dar powołania i każdy dzień przeżyty w zgromadzeniu dominikanek!!! Deo gratias!!!

Okruszyna 15

Zapiski z bloga Siostra Benedykta

Biblia – Boże wyznanie miłości Biblia… Księga mojego dzieciństwa, a potem już całego życia. Jako dziecko wychowywane przez Świadków Jehowy oswoiłam się z biblijnymi bohaterami bardzo szybko. Nie wnikałam jeszcze w takie subtelności, jak kanoniczność ksiąg, różnice pomiędzy protestancką Biblią czytaną przez tę grupę wyznaniową (nie mieli jeszcze swojego, bardzo zresztą nieprofesjonalnego przekładu Nowego Świata) a katolickim Pismem Świętym, sens dosłowny i alegoryczny biblijnych ksiąg… Po prostu słuchałam. Czytałam. Wyobrażałam sobie. Jakoś to wszystko we mnie pracowało, żyło swoim życiem, pulsowało, kiełkowało. Przeżywałam okrutny los córki Jeftego, którą ojciec złożył na ofiarę za zwycięską bitwę, króla Dawida ściganego przez złego Saula i wątek miłosny króla Salomona i Szunemitki z Pieśni nad Pieśniami. A potem brałam zeszyt, ołówek i rysowałam w najlepsze te fascynujące w swojej tajemniczości światy…

W swojej licealnej i studenckiej młodości zapomniałam o Biblii. Wydawało mi się, że nie jest mi do niczego potrzebna. Osierociłam ją i poszłam swoją drogą. Na krótko.

A teraz? Biblia jest moim drogowskazem. Lekturą obowiązkową. Niewyczerpanym źródłem inspiracji dla moich wierszy, scenariuszy teatralnych, powieści i katechezy. A co najważniejsze: Słowem Życia. Listem miłosnym Boga do mnie. Są chwile, że smakuje jak najlepszej jakości wino. To wtedy, gdy doznaję olśnienia: trafiam na jakiś fragment, zdanie, czasem tylko słowo, na które do tej pory nie zwracałam uwagi, i odkrywam je na nowo. Czasami ma smak gorzkiej pigułki, gdy mówi do mnie szorstko, enigmatycznym językiem, o poranku, jednym z tych wielu szarych, trudnych poranków. Czasami smakuje jak czerstwy chleb, gdy z sobą walczę, żeby po nią sięgnąć. Ale się przyjaźnimy i razem idziemy przez codzienność, i to jest niezmienne.

16 Okruszyna

1.

2.

3.

4.

5.

Spytacie o ulubione księgi czy fragmenty. Och, jest ich tak wiele.

Historia przyjaźni Dawida i Jonatana opisana w 1 Księdze Samuela – za piękno bezinteresowności. Jonatan, syn króla Saula, który miał odziedziczyć po ojcu koronę, nie patrzy na Dawida jak na konkurenta, lecz jak na bliską osobę. Kompletnie mu się to przecież nie opłaca!

Bohaterki kobiece Starego i Nowego Testamentu: Rut, Debora, Jael, Estera, Judyta, Abigail, Maryja – piękne, mądre, odważne i zdeterminowane. Łamiące stereotyp potulnej gąski w patriarchalnych czasach.

Opowieść o Jezusie i kobiecie cudzołożnej, którą Jezus ratuje przed kamienowaniem (J 8, 1-11), i o Dobrym Łotrze, który słyszy od Ukrzyżowanego: „zaprawdę powiadam ci, dziś będziesz ze Mną w raju” (Łk 23, 39-42). Dziś. Tak po prostu. Za nic.

Płacząca Maria Magdalena przy grobie Jezusa. Rozpoznaje Go, gdy Zmartwychwstały wypowiada jej imię (J 20,1.11-18). Jakie to mi bliskie…

Prolog Ewangelii św. Jana, a szczególnie fragment: „Światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła” (J 1, 5), bo Światłość ma przewagę nad ciemnością. Zawsze zwycięży. I to jest główne przesłanie Biblii.

Biblia jest dla mnie księgą nadziei. Wielkim miłosnym wyznaniem Boga do człowieka. Opowieścią o Bożym szaleństwie.

Dlatego każdego dnia sięgam po Pismo Święte i Ciebie też zachęcam. To jest księga o Tobie i o mnie.

Okruszyna 17

Obdarowana Siostra Lidia

Droga… każdy nas na drogę został zaproszony w dniu swego urodzenia – to już pierwsze zrządzenie Bożej opatrzności i cud Jego miłości. Zaczynając od samego początku naszego istnienia. Droga dla każdego inna, inna bo każdy z nas przecież porusza się innym środkiem transportu. Każdy z nas jest jedyny w swoim rodzaju, obdarzony talentami sobie właściwymi. Ma takich, a nie innych rodziców… Pochodzi z miasta, wsi… przeszedł takie, a nie inne perypetie w swoim życiu. W naszej myśli „gorszy” środek lokomocji, a w oczach Boga jest taki jaki akurat Tobie i mi jest potrzebny. Nie potrzeba tutaj porównywania, doszukiwania się. I tu przywołam mój poprzedni wpis „nie ma drugiego takiego samego kwiatu w ogrodzie Boga”. Po prostu trzeba to przyjąć, nie dociekać, nie analizować, lecz w 100% talent, dar wykorzystać. I nie chodzi o to, by robić wielkie akcje, ewangelizacje, być nieomylnym, super na maxa. Bóg daje nam często znaki w postaci porażek, zwątpień, rozczarowań, po to by na Niego zwrócić swoje oczy.

Zauważyć najmniejszego, najbiedniejszego na drodze to jest chyba najtrudniejsze zadanie. A może często tym najmniejszym i najbiedniejszym jest nasz sąsiad, kolega z pracy…? Bo łatwiej zobaczyć ludzi w przedniej szybie (tych, których widać, wygodnych nam, dających lub oferujących jakieś dobro). Tych którzy stoją z boku zauważyć jest ciężko. którzy są niemniej wartościowi i „bogaci inaczej”. Bo tak naprawdę ich się boimy, ponieważ oni często są naszym papierkiem lakmuso-

18 Okruszyna

wym. Boimy się odkrycia słabości, popsutej części naszego środka transportu. Boimy się wyciągnąć naszą rękę w prośbie o pomoc.

W każde ludzkie serce Bóg wpisał mapę (projekt). Nasze pragnienia odsłaniają ten projekt bardzo powoli. A projekt ujawnia nasze przeznaczenie.

Ktoś kiedyś napisał mi w życzeniach bym nigdy nie uciekała od swojego przeznaczenia… czyli od planu jaki Pan Bóg dla mnie przygotował.

GPS-y różnie nas prowadzą, zakręty, polne drogi, może chciało by się szybciej, a jednak nasz GPS prowadzi dłuższą drogą, lecz bez korków. Aby nie zboczyć z drogi potrzeba byśmy jechali przez taką polna drogę. Potrzeba, abyśmy wjechali w tę kałużę, a nie ją omijali. Problemy i trudności są po to, by je rozwiązywać. Nie uciekać przed sobą, przed drugim człowiekiem. Nie mówić „koniec tematu” „nie wałkujmy tego”, bo to zwyczajna ucieczka i szukanie skrótów, po najmniejszej linii oporu tzw. stabilna niestabilność.

Każda chwila rysuje w naszym sercu coś zupełnie niepowtarzalnego. Czy są to radosne czy smutne chwile każda z nich ma sens, może ukryty w tym momencie.

Droga ciągle trwa w twoim i moim życiu. Ciągle przejeżdżamy masę kilometrów, lecz trzeba uważać, by nie zgubić celu. A celem wcale nie jest miejsce, celem jest OSOBA drugi CZŁOWIEK, celem ostatecznym jest BÓG. I ważne jest, by jak uczniowie z dzisiejszej Ewangelii patrzeć w NIEBO – PARADISO nie jak na cukierkowe, błękitne pole z chmurkami, lecz jak na coś konkretnego co może stać się twoim i moim udziałem.

Okruszyna 19

Adres kontaktowy Siostra Łucja

Al. Kasztanowa 36 30–227 Kraków

2 Duszpasterstwo Młodzieży

http://www.dominikanki.pl/duszpasterstwo–powolan/ https://www.facebook.com/drogowskazop/ email: duszpowo@dominikanki.pl nr tel. 12 425 24 05 kom. 728429903 – nie odpowiadam na smsy

2 Podajemy również numer telefonu i adres mailowy do Siostry Julietty, która prowadzi Duszpasterstwo Młodzieży w Białej Niżnej: drogowskazop@gmail.com kom. 697235698 – Siostra też nie odpowiada na smsy

2 A wszystkim zainteresowanym misjami podajemy adres mailowy i numer telefonu do

Siostry Natalii– Referentki Misyjnej

misjedom@dominikanki.pl kom. 728 407 452– Siostra także nie odpowiada na smsy

SERDECZNIE ZAPRASZAMY!

20 Okruszyna

Co? Gdzie? Kiedy? ӥӥ W Zgromadzeniu Sióstr św. Dominika, 23 sierpnia, rozpoczął się Rok Czcigodnej Sługi Bożej Matki Kolumby Białeckiej – naszej Założycielki. Zachęcamy do zapoznania się z jej życiem, duchowością, działalnością. Wiele wartościowych informacji można znaleźć na naszej stronie www, na Facebooku. Jeśli ktoś bardzo pragnie pogłębić wiadomości o naszej Matce, rozpowszechnić jej postać w swoich środowiskach, parafiach to prosimy o kontakt z s. Łucją OP (wyślemy potrzebne obrazki, modlitwy). ӥӥ Wszystkich uczącym się życzymy owocnego i dobrego czasu nauki w nowym roku szkolnym. Możecie liczyć na naszą pamięć o was w modlitwie. ӥӥ 8 września to dzień, w którym obchodzimy Uroczystość Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. A 12 września to dzień Najświętszego Imienia Maryi. Podarunkiem dla kochanej Maryi może być twoja modlitwa różańcowa w tym dniu. ӥӥ 18 września nasz wzrok kierujemy ku patronowi młodych św. Stanisławowi Kostce. ӥӥ Przypominamy, że od października znów spotykamy się na czuwaniach i dniach skupienia – więcej informacji w numerze październikowym. ӥӥ Wrzesień to bardzo ważny miesiąc dla dziewcząt, które zdecydowały się na pójście za głosem powołania zakonnego. Już we wrześniu kilka dziewcząt rozpocznie aspirat.

A siostry aspirantki – formację w postulacie. Kandydatkom i najmłodszym siostrom możesz towarzyszyć swoją codzienną modlitwą. Do lutego możesz jeszcze dołączyć do aspirantek – jeśli Pan mówi do Ciebie: „Pójdź za Mną”. Wszystkich prosimy też o modlitwę w intencji nowych powołań.

Informacje o życiu i misji apostolskiej dominikanek uzyskasz pisząc pod adres: Zgromadzenie Sióstr św. Dominika Duszpasterstwo Młodzieży Al. Kasztanowa 36 30–227 Kraków tel. 12 425–24–05 Internet: http://www.dominikanki.pl; email: duszpowo@dominikanki.pl Na Nasze konto: BANK PeKaO. S.A. I ODDZIAŁ w Krakowie, można przekazać ofiary na misje NR 49 1240 1431 1111 0000 1047 9988 z dopiskiem: „Misje”.