Okruszyna - wrzesień 2019

KRAKÓW wrzesień 2019 / 288

dostrzec • przyjąć • dzielić się PRAWDĄ

2 Okruszyna

Biegnijcie pociągani przez to Oblicze, tak bardzo umiłowane, które adorujemy w świętej Eucharystii i rozpoznajemy w ciele cierpiącego brata. Niech was ponagla Duch Święty do tego biegu naprzód. Kościół potrzebuje waszego zapału, waszych intuicji, waszej wiary. Nie bójcie się iść i nieść Chrystusa w każde środowisko, aż na peryferie egzystencjalne, także do tych, którzy wydają się najbardziej oddaleni, najbardziej obojętni. Pan poszukuje wszystkich, pragnie, aby wszyscy poczuli ciepło Jego miłosierdzia i Jego miłości…

Christus vivit /Papież Franciszek/

Jak tam po wakacjach?:) jasne! Szybko minęły.

Rozpoczynamy nowy rok szkolny i akademicki, mamy w perspektywie nowe doświadczenia, nowe spotkania a także nowe trudy do pokonania. Jaki ślad zostawimy po sobie? Módlmy się, żeby to był Boży ślad. Papież Franciszek inspiruje nas do tego, aby z nowym zapałem i siłą zacząć to co przed nami. Niech te wakacyjne przeżycia będą siłą do podjęcia trudów. Niech Bóg błogosławi Wam w nowym roku szkolnym i akademickim. s. Łucja

Okruszyna 3

Bóg mówi Siostra Laura

Drogi Przyjacielu!

Droga Przyjaciółko!

Mam dla Ciebie bardzo ważną wiadomość: Bóg oszalał z miłości – do Ciebie!

Czasem pewnie ciężko w to uwierzyć, prawda? To nic. Otwórz Ewangelię wg św. Łukasza i przeczytaj rozdział 15. Ten fragment często nazywany jest Jej sercem. I słusznie, bo po brzegi wypełniony jest miłością.

Ewangelista na początku podaje: „Schodzili się do Niego wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać...” Pierwsze słowa dosłownie brzmią: „robili wszystko, aby być blisko Niego”. Chcieli usiąść tuż obok Jezusa, by usłyszeć każde Jego słowo, ujrzeć każdy Jego gest. Jezus w tym momencie był dla nich jak powietrze – niezbędny do życia, dlatego nie trzymali się ustalonej hierarchii i przeciskali się w tłumie, zajmując miejsca należne Faryzeuszom i nauczycielom Pisma. To dlatego tamci zaczęli szemrać. Jezus pozwala na to wszystko, bo widzi ich gorące pragnienie przebywania z Nim. Chcąc zmienić myślenie szemrzących, opowiada trzy przypowieści. Trzy – choć tak naprawdę tworzą one całość. Chce pokazać w nich, że Bóg patrzy inaczej niż my – On kieruje się logiką miłości, dlatego jako Pasterz zostawia dziewięćdziesiąt dziewięć owiec i biegnie na poszukiwanie tej, która się zgubiła. Takie zachowanie szokuje – i ma szokować. Co więcej, gdy już ją znajdzie, nie zagania jej kijem do zagrody, ale delikatnie bierze ją w ramiona i z radością tuli do serca. A potem niesie ją do domu. Zamiast osądzać, wywyższa ją. Dlaczego? Bo ona jedna zrozumiała, że bez Niego nie da sobie rady a pozostałe nadal myślą, że same potrafią się upilnować. Ona jedna prawdziwie potrzebuje Pasterza. To dla Niego tak wielka radość, że ogłasza ją wszystkim, nie trzyma jej tylko dla siebie. Tak samo postępuje kobieta po odnalezieniu drachmy – zaprasza wszystkie przyjaciółki i sąsiadki na wielkie świętowanie.

Przypowieść o Miłosiernym Ojcu to ukoronowanie Jezusowej mowy o miłości.

Widzimy tu młodszego syna, który dusi się w domu i jest bezradny jak dziecko, ale zakłada maskę „twardego człowieka”, który sam najlepiej o siebie zadba. Uciekając z domu, tak naprawdę ucieka od siebie samego. Zaczyna żyć iluzją. Łukasz pisze, że: „wyjeżdżając, zabrał wszystko”. Zabrał nie tylko część majątku, zabrał także życie swojego Ojca, bo w kulturze żydowskiej pieniądze należące do Ojca, syn mógł otrzymać dopiero

4 Okruszyna

po jego śmierci. On uśmiercił Ojca za życia, a Ojciec mu na to pozwolił, bo wiedział, że bez wolności nie ma miłości. Ale jak bardzo wtedy cierpiał, wie tylko On sam... Młodszy syn dociera w końcu na dno – traci wszystko i czuje głód, którego nie może zaspokoić. To przede wszystkim głód miłości Ojca. Zaczyna się zastanawiać a dosłownie: „przychodzi do siebie”, ściąga maskę i widzi, że w domu nigdy by czegoś takiego nie doświadczył. Postanawia pokornie wrócić i błagać o możliwość bycia najemnikiem. Co wydarzyło się później? Ojciec zobaczył go z daleka, więc musiał codziennie wychodzić na drogę i wypatrywać. Pewnie ludzie mówili mu, żeby odpuścił – jedni współczuli, inni wyśmiewali, ale on nie stracił nadziei ani przez chwilę. Uparcie wierzył, że syn kiedyś powróci. Na jego widok wzruszył się i „pobiegł do niego, rzucił mu się na szyję i całował go”. Jezus tym zdaniem zaszokował wszystkich słuchaczy. Po pierwsze – żaden szanujący się starzec w Izraelu nie biega a już na pewno nie rzuca się nikomu na szyję i nikogo nie całuje. Takie zachowanie byłoby poniżające dla mężczyzny. A Jezus dosłownie mówi: „katefilêsen auton”, czyli „zasypał go pocałunkami” – i są to dokładnie te same słowa, którymi Łukasz opisał jawnogrzesznicę całującą stopy Jezusa! Ojciec tuli go do piersi, choć jest brudny i na pewno nie pachnie zbyt przyjemnie – zajmował się przecież wypasaniem świń. Bóg nie czeka aż będziemy idealni i czyści, bo nigdy nie będziemy. On chce brać nas w ramiona takich, jacy jesteśmy. Mimo to młodszy syn nadal nie czuje się kochanym i godnym bycia synem. Warto zauważyć, że w chwili, gdy syn wyznaje swoją winę, Ojciec już trzyma go w ramionach i zasypuje go pocałunkami! Ojciec przywraca mu godność, zapewniając go o swojej miłości, a także dając mu najlepszą szatę pierścień i sandały. I nie dość tego – wyprawia jeszcze wielką ucztę na cześć syna, który powrócił. Młodszy syn odnajduje siebie w ramionach Ojca, w jego miłości, która trwa od zawsze! Jednak nie wszyscy podzielają radość Ojca... Starszy syn nie chce wejść do środka. On także nie czuje się kochany. Trzyma się na dystans i stara się zapracować na miłość i uznanie Ojca. Nie czuje się synem, ale sługą. Ojciec wychodzi i mówi do niego z miłością, ale on jej nie zauważa. Tak bardzo pragnie miłości, ale ją od siebie odpycha.. Boi się odrzucenia, więc sam odrzuca. Starszy syn też musi przejść drogę, którą pokonał jego brat. Drogę, na końcu której odnajdzie miłość i zawsze otwarte ramiona Ojca.

A Ty? W którym jesteś miejscu? Wyruszyłeś już w swoją drogę ku miłości?

Okruszyna 5

,, Duchowosc , Dominikanska Siostra Wojciecha

Iść naprzód za Panem. Iść naprzód z tą obietnicą, którą nam uczynił, z tą obietnicą owocności; i mówić innym, opowiadać innym, że Pan jest z nami, że Pan nas wybrał i że On nigdy nie zostawi nas samych.

W minionym roku wsłuchiwaliśmy się w słowa Ojca świętego próbując odnaleźć w nich korzenie charyzmatu dominikańskiego. Jako rodzina świętego Dominika jesteśmy w Kościele i dla Kościoła, zatem chcemy pozostawać z nim w jedności.

Powyższe słowa papież Franciszek wypowiedział podczas jednej ze swoich homilii w pierwszych miesiącach swego pontyfikatu. Cały tekst skupiony był wokół postaci Abrahama, który wyruszył w drogę do ziemi obiecanej.

Kończąc cykl artykułów opartych o nauczanie papieskie chcę zwrócić uwagę na to, że duchowość dominikańska jest duchowością drogi. Sam Zakon Kaznodziejski narodził się, gdy święty Dominik podróżował ze swoim biskupem i spotkał na południu Francji grupę heretyków. Widząc, jak wielkie spustoszenie w duszach słuchaczy sieje ich działalność, podjął się pozostać tam i głosić prawdę Ewangelii. Nie zamieszkał jednak w jednym miejscu, lecz wędrował od miasta do miasta. Była to nowa praktyka w Kościele, gdyż dotychczas zakonnicy mieszkali w konkretnych klasztorach nie zmieniając miejsca pobytu. Święty Dominik - gdybyśmy chcieli użyć sformułowania papieża Franciszka - dosłownie zszedł z kanapy i wyruszył na peryferia ówczesnego świata. Założył, że to nie ludzie będą szukać u niego światła, lecz że on sam im to światło zaniesie. Tak się stało. Pewny tego, że Bóg jest z nim przyjął formę życia, jaką obrali Apostołowie, którzy także szli za Jezusem gdy był na ziemi, a po Zmartwychwstaniu głosili Ewangelię wszystkim narodom.

Droga dla świętego Dominika była także okazją do tego, by być blisko Boga.

Autor Dziewięciu sposobów modlitwy świętego Dominika jako ostatni sposób podaje właśnie modlitwę w drodze. Znajdował radość w swoich rozmyślaniach przenikniętych kontemplacją. Nieraz też mawiał do towarzyszy podróży: Oto napisane jest u Ozeasza: chcę ją na pustynię wyprowadzić i mówić jej do serca. (2, 16). Toteż nieraz oddalał się od towarzysza podróży, wyprzedzał go albo częściej pozostawał daleko w tyle. Idąc tak osobno modlił się, a jego rozmyślanie rozpalało się jak ogień. Temu sposobowi modlitwy towarzyszył dziwny ruch ręką, jakby odganiał sprzed twarzy

6 Okruszyna

kurz lub muchy. Raz po raz osłaniał się także znakiem krzyża. Bracia byli przekonani, że poprzez taką modlitwę święty mąż zdobył doskonałą biegłość w natchnionych Pismach, sięgnął do samego serca rozumienia Bożych słów. Zdobył moc i odwagę, by głosić homilie z gorliwością, a także wszedł w wewnętrzną, intymną więź z Duchem Świętym, dającą poznanie rzeczy ukrytych. Życie w drodze cechowało także Sługę Bożą Matkę Kolumbę Białecką. Ona pierwsza pokazała nam, jak szukać najbardziej potrzebujących. Wychodziła do ludzi, odwiedzała ich domy starając się zaradzić potrzebom. Nie zamykała się w klasztorze, a wręcz przeciwnie – otwierała klasztor na tych, którzy potrzebowali pomocy. Kolejne pokolenia dominikanek podjęły tę misję.

Szczególny wyraz miała droga prowadząca do męczeństwa błogosławioną siostrę Julię Rodzińską. Patrząc na całe życie naszej siostry możemy powiedzieć, że zawsze cechowała ją niezwykła wiara, wierność wyznawanym zasadom oraz głęboka troska o człowieka. Przez lata pracy w sierocińcu w Wilnie tę miłość okazywała dzieciom oraz swoim siostrom. Później niosła pomoc więźniom obozu w Stutthofie niejednokrotnie podnosząc ich na duchu, dzieląc się skromnymi porcjami żywności, czy wspierając żarliwą modlitwą.

Jesteśmy wciąż w drodze za naszym Panem. Dominikańska wędrówka jest zawsze poszukiwaniem prawdy. Nie można powiedzieć, że kiedyś się kończy. Wciąż, jak św. Dominik, św. Katarzyna, Matka Kolumba i wielu naszych poprzedników mamy być gotowi, by wyruszyć w drogę. Dla jednej siostry będzie to droga do grupy przedszkolnej, dla innej do klasy na katechezę. Kolejna wyjedzie na odległy kontynent, by nieść Ewangelię. Każda wciąż podejmuje na nowo swoją drogę za Jezusem – drogę do nieba.

Okruszyna 7

stetoskOP duchowy Siostra Gaudia

ZuChwała...

Czasami zastanawiam się czy warto o cokolwiek prosić? Nie dlatego, że miałoby się to wiązać z negatywną odpowiedzią, bo gdyby nawet tak było, przynajmniej byłoby wiadomo, że dalsze zabieganie o pomyślne rozwiązanie sprawy zupełnie mija się z celem.

Z człowiekiem sprawa wydaje się być o wiele prostsza. Opcje są trzy: TAK, NIE lub rokujące nadzieję... MOŻE. Jak to się jednak ma do Boga? Do Tego, który wie o nas wszystko? Zna najlepiej nasze potrzeby i świetnie orientuje się w tym, co tak naprawdę jest w życiu każdego z nas przydatne i konieczne. Początkowo myślałam, że wypowiedzenie czegoś na głos albo chociaż w myślach pozwala nam przynajmniej jasno określić cel, którego pragniemy i sprecyzować konkretnie nasze dążenia. Jednak jak to się ma do jego realizacji? Sama chęć posiadania czegoś bez możliwości uzyskania owego dobra, prowadziłaby raczej do frustracji, niż do szczęścia. Może więc lepiej niczego nie pragnąć?

Z pomocą przyszła mi jedna z moich ulubionych postaci, którą poznałam na kartach Nowego Testamentu – Samarytanka. Spraw, bym już nie pragnęła, bo to czego chcę, cieszy mnie tylko przez chwilę, gdyż wkrótce potem znów odczuwam pragnienie. Jedyne, co odkrywają we mnie moje pragnienia, to chęć nasycenia. Wiem jednak, że to przed czym uciekamy, powraca do nas w zwielokrotnionej formie, stąd pozbycie się pragnień jest czymś raczej nierealnym. Byłoby to jedynie udawanie, że ich nie ma, bo przecież nie da się ich ukryć, choć można ich wytrwale nie zauważać, oddalając się tym samym od siebie, aż do utraty własnej tożsamości.

Pragnienie powinno więc być prawdziwe, a więc takie, którego wypełnienie naprawdę nas nasyci, a nie jedynie da odczucie ,,w miarę wypełnionego żołądka” lub wywoła ból spowodowany nadmiarem bądź brakiem.

Proszę więc o to, co wydaje mi się być konieczne. Niejednokrotnie są to rzeczy błahe, takie jak zestaw kredek, który zamieni biała kartkę w krainę wyjętą ze środka wyobraźni. Innym razem zuchwale proszę o to, co wielokrotnie przerasta me siły: o miłość, świętość, odwagę... Tak bardzo chciałabym mieć je wszystkie naraz

8 Okruszyna

i to najlepiej w jednym momencie. Mało tego! Bezczelnie wiem, że jest to możliwe!

I to nawet całkiem niezależnie od ilości godzin spędzonych na wytrwałej modlitwie w pobliżu Tabernakulum czy wymyślności słów, które kieruję do Najwyższego, bo przecież w tym wszystkim nie chodzi o poprawną składnię!

Moje serce ma swoja pojemność i naprawdę nie wiem, ile litrów łaski jest ono w stanie przyjąć. Wiem tylko, że wystarczyłaby miara wielkości ziarnka gorczycy, aby poruszyć Mount Everest. Naprawdę wierzące serce musi mieć wieeeeeelką pojemność! Wystarczyłaby, więc bezgraniczna dyspozycyjność, by móc stać się cysterną bez dna dla przelewającej się łaski.

O ile prośba nie kosztuje zbyt wiele, o tyle przyjęcie bez przeszkód, szemrań i sprzeciwów tego co przynosi każdy kolejny dzień może być trudne, zwłaszcza, gdy nasze doświadczenia nie należą do lekkich i najprostszych. Gdyby jednak tak się stało, gdyby móc przyjąć to, na co zgodzić się jest najtrudniej, wtedy dzieje się rzecz najcudowniejsza – myśli miotane falami niepokojów stają się spokojne. Gotowe, aby przetrwać nawet najcięższą burzę. Skłonne, aby prosić o wypełnienie tego, co nie jest jedynie naszym pomysłem. Zuchwale oczekujące na wszystko. Znajdujące odpoczynek w Woli Najlepszego Ojca, który wie czego nam potrzeba.

Okruszyna 9

Misja Zgromadzenia Siostra Joanna

U Dominikanek Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Mam na imię s. Joanna i od kilku lat mieszkam w Zaczerniu. Jest to miejsce z niezwykłą historią, w którą w niewielkiej części z łaski Bożej, jest mi się dane wpisać. Otóż siostry mieszkają tu od ponad 100 lat. W 2018 roku obchodziłyśmy razem z mieszkańcami Zaczernia ten piękny jubileusz.

W kronikach można znaleźć zapisy, że siostry dominikanki do Zaczernia przybyły w 1918 r. Trafiły tu na zaproszenie pana Wojciecha Micała, który był tercjarzem dominikańskim. Oddał on siostrom na własność swój dom i gospodarstwo z życzeniem, by powstała na tym miejscu ochronka dla dzieci. Zgodnie z jego pragnieniem siostry założyły ochronkę już w kwietniu 1919 r. i od razu zaopiekowały się chłopskimi dziećmi. Jako, że w Zaczerniu było dużo gospodarstw rolnych, dzieci do opieki nie brakowało. Ochronka ciągle się rozwijała, a Boża Opatrzność czuwała nad siostrami i dziećmi. Tą Bożą opiekę można zobaczyć w tak prostych sytuacjach jak to, że mieszkańcy dzielili się z Siostrami wszystkim co mieli (najczęściej tym, co sami zebrali na polu czy w sadach, mąką, warzywami oraz serem czy mlekiem), przez co siostrom niczego nie brakowało, jak również w cudownym uniknięciu zamknięcia ochronki przez władze komunistyczne. Niesamowite są rozmowy z mieszkańcami Zaczernia, którzy często są już w podeszłym wieku, ale pamiętają czasy, kiedy po II Wojnie Światowej uczęszczali do ochronki prowadzonej przez siostry. „Szczególnie miło wspominamy pierwsze siostry prowadzące zajęcia z dziećmi: s. Gorettę i s. Marcelę. Były niesamowicie ciepłe i zaangażowane w opiekę nad dziećmi”. To tylko jedno z wielu wspomnień mieszkańców Zaczernia.

Opieka nad dziećmi towarzyszy siostrom aż do dnia dzisiejszego. Jednak już w nie w ochronce jak dawniej, lecz w przedszkolu. Od 1 września 2005 r. w budynku należącym do parafii, będącym kiedyś plebanią, powstało przedszkole parafialne „U Dominikanek”. Początkowo liczyło tylko dwie grupy. Z biegiem czasu przedszkole rozrastało się i od 1 września 2012 r. zostaje otwarty żłobek parafialny. Na chwilę obecną przedszkole wraz ze żłobkiem liczy 10 oddziałów.

Dla mnie praca w przedszkolu jest jednym z wielu ogromnych darów, jaki otrzymałam od Pana Boga w życiu zakonnym. Nie byłam do niego przekonana, po prostu się bałam czy sobie poradzę w takiej roli. Dziś po kilku latach pracy widzę,

10 Okruszyna

że jeżeli tylko się zaufa Bogu, On nas zawsze wesprze i nigdy nie zostawi samych.

Wiadomo, jak wszędzie bywają chwile trudne. Czasem przychodzi zmęczenie, czy pojawiają się trudności. Szybko jednak się o nich zapomina. Bo jak tu myśleć o zmęczeniu, gdy „mały aniołek” podchodzi i mówi z uśmiechem na twarzy: „Siostro, ja cię kocham…”?  Codziennie przygotowuję się do zajęć z dziećmi. Wiem, że one czekają na to, żeby ich czegoś nauczyć, coś ciekawego opowiedzieć, pokazać…. Ale to nie jest tak, że tylko ja ich czegoś uczę. Ja też mogę się wiele nauczyć od nich. Przede wszystkim widzę, co Pan Jezus miał na myśli mówiąc, że mamy się stać jak dzieci. One są bardzo proste. Proste w emocjach, zachowaniu… Nie udają. Jak coś je boli, albo coś im się nie podoba od razu to mówią. Nie ma w nich kombinowania, że jak powiem Basi, że brzydko rysuje, to nie będzie się ze mną bawić. Więc lepiej skłamać. Nie. Nie kombinują i nie kłamią. Są prawdziwe. Przychodzą też do mnie ze swoimi dziecięcymi problemami, smutkami kłopotami… Są pełne ufności, że pomogę, rozwiąże problem.

Czyż nie tak my dorośli powinniśmy się zachowywać względem Jezusa?

Jan Paweł II w Boże Narodzenie 1979 r. mówił, że „troszcząc się o każde dziecko przychodzące na świat i otaczając je czułą i rzetelną opieką, Kościół wypełnia swoje podstawowe posłannictwo.” Myślę, że właśnie w to podstawowe posłannictwo wpisuje się nasza siostrzana praca w przedszkolu. Bo w dużym stopniu od nas zależy jaki stosunek do wiary, Kościoła te małe dzieci wniosą w młodość. Być może u nas tak pokochają Jezusa, że będzie to relacja miłości na całe życie? Tego nie wiemy. Dlatego gdy wracamy do klasztoru, do naszych domowych kaplic powierzamy modlitwie dzieci jak również ich rodziny.

Okruszyna 11

, Wybrac droge, Postulantka Małgosia

Nowość Bóg pozwala się znaleźć stopniowo, odsłaniając się pomału “delikatnie”, nie jak ten, kto się narzuca, ale jak ten, który chce odwzajemnionej miłości. Przez większość mojego życia poznawałam Boga poprzez słowo, Eucharystię i wspólnotę na drodze neokatechumenalnej. Droga Neokatechumenalna jest fundacją dóbr duchowych, prowadzącą do ponownego odkrywania chrześcijańskiego wtajemniczenia dorosłych już ochrzczonych na wzór katechumenatu pierwotnego Kościoła. Wtajemniczenie to opiera się na tzw. trójnogu chrześcijańskim: Słowo Boże, Liturgia, Wspólnota. Na początku Bóg był dla mnie “znajomym rodziców”, taki który mnie zna, wie o mnie wszystko a ja go kojarzę tylko ze słyszenia. Z czasem zaczęłam odkrywać, że On chce mieć też relacje ze mną. Dziwiło mnie to, bo przecież tyle razy nawalam, wstydziłam się modlić itp. Później zobaczyłam, że Bóg szuka mnie nie dlatego, że ja coś zrobię lub czegoś nie zrobię, ale dlatego, że On mnie kocha i ta Jego miłość jest zawsze – czy ją odrzucę czy przyjmę. On zawsze będzie mnie kochać.

Stał się dla mnie Kimś kto mnie kocha, a ja Jego – nie. Poprzez różne wydarzenia, słowa i ludzi, których mi przysyłał zrozumiałam, że chce żebym “poszła do zakonu”, tylko że ja tego nie chciałam – miałam inny “plan”. To rodziło we mnie frustracje.

Logiczne było to, że Bóg jest dobry – chce dla mnie dobra, ale ja chcę czegoś innego, chcę sukcesu, chcę spełniać siebie, chcę, chcę, chcę zaspokajać swoje “ja” i pełnić swoją wolę. Serce mówiło “moja wola”, rozum “Boża wola”. Wiele wtedy walczyłam z sobą, nieraz byłam bliska tego, żeby odejść zupełnie z Kościoła, ale Bóg mnie samej nie zostawił – dał mi wspólnotę. Ratowało mnie wiele razy to, jak oni przeżywają wiarę, jak Słowo działa w ich życiu, a przez Eucharystię i Słowo Boże coraz bardziej zaczęłam się zbliżać do Boga. Dzięki temu i ja zaczęłam Go kochać. Powoli odrywałam się od swoich planów, bożków (komórka, nauka/rozum). Zaczęłam też traktować codzienność poważnie, naukę w szkole, relacje w rodzinie, modlitwę.

Wtedy Bóg stał się dla mnie Kimś, kto mi pomaga, pociesza, Kimś niezawodnym, pomimo mojej niewierności. Jestem wdzięczna Bogu za to, że wzbudził w Kościele drogę neokatechumenalną, bo na niej mogłam Go poznawać. Nieraz jest, że wiele razy omijałam Boga, wiele razy Go odrzucałam, krytykowałam. Dobre było to, że mogłam być na drodze neokatechumenalnej, dobre jest to, że teraz daje mi być w aspiracie w Zgromadzeniu Sióstr św. Dominika. Dziwne jest to jak Bóg działa, to że raz daje łaskę tam a raz tu. Pociąga za sobą i daje wciąż “nowość”, nigdy dwa razy tak samo, nigdy dwa razy to samo, zawsze świeże, zawsze dobre.

12 Okruszyna

Rok bł. Julii Rodzinskiej Siostra Benedykta

1 WRZEŚNIA 1939 Ulicą Rossa, pustą jeszcze o tej porze, jechała furmanka. Obok woźnicy siedziała dziewczyna. Poranny wietrzyk gładził jej twarz, będącą czymś pośrednim pomiędzy twarzą dziecka i kobiety. Duże, niebieskie oczy śmiały się ufnie do całego świata.

Była w nich jednak wnikliwość i przekora, która sprawiała, że nie można było od tej dziewczęcej twarzy oderwać wzroku. Kilka drobnych piegów na kształtnym nosku dodawało tylko uroku właścicielce. Niesforne, jasne kosmyki włosów, połyskujące delikatną miedzią, wyślizgnęły się spod beretu i zawadiacko opadły na czoło. Dziewczyna zeskoczyła z kozła i weszła do piekarni. W sklepie nie było nikogo.

— Dzień dobry, pani Montwiłłowa! — zawołała energicznie w pustą przestrzeń za ladą. Długo czekała, aż wreszcie usłyszała ciężkie kroki. Z zaplecza wyłoniła się kobieta w białym fartuchu. Miała pokaźną sylwetkę, pełne policzki i widać było, że z natury jest osobą jowialną i pogodnie usposobioną. Tego ranka jednak była blada i wyglądała, jakby przed chwilą ktoś ją zbudził z koszmarnego snu.

— Przyszłam po bułki dla sierocińca — powiedziała dźwięcznym, radosnym głosem dziewczyna, ale za chwilę umilkła i zaczęła się bacznie przyglądać właścicielce sklepu — Co się stało?

— To ty nic jeszcze nie wiesz, Zosiu? — spytała gospodyni bezbarwnym głosem, jakby z trudem odzyskiwała mowę.

— Nie… Ktoś umarł?

— Polska, Zosiu, Polska…

— Nie rozumiem.

— Chodź!

Zosia weszła za panią Montwiłłową na zaplecze. Było tam duże radio wyglądające jak miniaturka masywnej, staroświeckiej komody sprzed stu lat. Pani Montwiłłowa przekręciła dużą gałkę. Z trzasków i szumów wyłonił się głos:

Okruszyna 13

A więc wojna. Z dniem dzisiejszym wszystkie sprawy i zagadnienia schodzą na plan dalszy. Całe nasze życie publiczne i prywatne przestawiamy na specjalne tory…

— Kto to jest? — spytała oszołomiona Zosia.

— Prezydent Warszawy, Stefan Starzyński.

Weszliśmy w okres wojny. Wysiłek całego narodu musi iść w jednym kierunku…

— Ale jak to: wojna? Tak po prostu?

— Zosiu… Dzisiaj przed piątą rano Niemcy przekroczyli polską granicę. Złamali pakt o nieagresji. Zbombardowano kilka miast. Szczegółów jeszcze nie podali…

— To zaledwie dwie godziny temu…

— Tak. Wszyscy jesteśmy żołnierzami. Musimy myśleć tylko o jednym: walka aż do zwycięstwa…

Zosia zaniemówiła. Po chwili padła w objęcia pani Montwiłłowej i tak trwały w bezradnym uścisku, jak gdyby bały się rozdzielić.

— Chryste Panie, miej nas w swojej opiece… — wyszeptała właścicielka sklepu. *** Dziewczynki stłoczyły się w jadalni. Gwar narastał. Zosia i kilka sióstr dominikanek próbowało je uspokoić. Bez skutku.

— Wojna, a co to jest wojna?

— Wojna jest wtedy, jak Maryśka schowa Felce kajety!

— Cha, cha, cha!

— Głupiaś, teraz jest taka prawdziwa wojna.

— Czyli co?

— Czyli żołnierze ze sobą walczą.

— Jacy żołnierze?

— No… chyba Niemcy z Polakami…

— Czy to znaczy, że nie będzie lekcji? Hurra! Śmiech, sprzeczki i podekscytowane okrzyki zlewały się w potężny, trudny do zniesienia szum. W powietrze wyleciał nawet jakiś piórnik, którego właścicielka chciała zademonstrować lot bombowca. Pojazd, brawurowo szybujący ponad głowami uczennic, został przywitany oklaskami. Zaraz jednak rozległ się rozdzierający płacz, ponieważ się okazało, że prawowitą właścicielką piórnika nie jest amatorka wojskowych lotów, lecz młodsza dziewczynka, której go właśnie zabrano w celach militarnych. A potem zapadła cisza.

Do sali weszła siostra Julia.

Piórnik leżał na podłodze jak rozbity samolot. Drewniane wieczko odpadło.

Wokół walały się ołówki, połamane kredki, pióro i rozsypane stalówki. Właścicielka łkała. Siostra Julia schyliła się i spokojnie pozbierała rzeczy, nie zważając na pro-

14 Okruszyna

testujące starsze dziewczęta, które chciały jej pomóc. Oddała piórnik dziewczynce i przytuliła ją. Mała natychmiast się uspokoiła.

— Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

— Na wieki wieków amen.

— Dzisiejszy dzień zaczniemy, jak zawsze od modlitwy.

Ponad głowami zebranych popłynęło Pozdrowienie Anielskie. Wyślizgnęło się z uchylonego okna sali i poszybowało w ciągle jeszcze spokojne niebo nad Wilnem.

Z dużego zegara wyskoczyła kukułka i wykukała kwadrans przed ósmą. Siostra Julia odwróciła się do wychowanek.

— Czy możecie mi wyjaśnić, co tu się przed chwilą stało?

— Anka zabrała Florce piórnik i…

— Chciałabym usłyszeć tę historię od dziewczynki, która spowodowała całe to zamieszanie.

Spojrzenie siostry Julii było pełne zawodu, ale i wiary w dobre intencje wychowanek. Dziewczęta dobrze znały ten wzrok, który zawstydzał i kruszył nawet najbardziej zatwardziałe serca. Z szeregu wystąpiła sprawczyni. Chuda, wysoka, z miedzianymi, obciętymi na pazia włosami i zaczepnym spojrzeniem wyglądała jak chłopiec.

— Powiedz mi, Aniu, co się stało.

Ton głosu siostry Julii był czuły i stanowczy. Tak musiał brzmieć głos mojej mamy, której nie zdążyłam poznać, pomyślała ruda Ania i spuściła głowę, żeby nie widać było łez.

— Przepraszam.

— Nie mnie przeproś, tylko Florkę…

Ania podbiegła do małej koleżanki i uściskała ją z całej siły.

— A teraz opowiedz, jak do tego doszło.

Ania zaczerwieniła się po uszy, ale nie było wyjścia. Siostra Julia wpatrywała się w nią wyczekująco.

— Zaczęłyśmy rozmawiać o tym, że wybuchła wojna. Trochę też żartować…

I wtedy coś mnie podkusiło, żeby zabrać Florentynie piórnik i zrobić z niego, tak na niby, samolot wojskowy…

Siostra Julia przez chwilę milczała, co było gorsze od największej nagany.

— Jak oceniasz ten pomysł, Aniu?

— Nie było to mądre…

—To prawda. W dodatku sprawiłaś przykrość koleżance. Piórnik był nowy.

Dostała go na imieniny. Jeśli się go nie da naprawić, będziesz musiała oddać swój lub podarować Florce inną rzecz, którą bardzo lubisz, Aniu. Przyjmujesz tę karę, czy masz jakąś propozycję innej?

— Przyjmuję.

Siostra Julia popatrzyła na wychowanki. Różne były te twarze. Niewinne, zbuntowane, drwiące, czasem pełne tęsknoty. W każdym z tych spojrzeń czaił się jednak

Okruszyna 15

głód miłości. Nie wyobrażała sobie, że mogłaby je kiedykolwiek zostawić. Te dziewczęta miały na tym świecie tylko ją i jej współsiostry. Nie wiadomo jednak, co za chwilę czeka zakład dla sierot na Witebskiej. Ile czasu jeszcze zostało, żeby przekazać dzieciom to, co będzie ich siłą. Niezniszczalnym skarbem, który ocali ich dusze.

— Dziewczęta, jest jeszcze coś znacznie ważniejszego. Żartowałyście z wojny.

Jak myślicie, czy to dobry temat do żartów?

Milczały.

— Wojna jest czymś strasznym, bo wtedy giną ludzie. Czy to jest śmieszne, kiedy ktoś umiera?

— Nie, proszę siostry — odezwało się kilka nieśmiałych głosów. Niektóre z dziewcząt pamiętały pogrzeby swoich rodziców.

— No właśnie. Są rzeczy, z których nie wolno się śmiać. Do nich należy krzyż Pana Jezusa, godło naszego kraju, czyjaś choroba albo kalectwo, śmierć i właśnie wojna.

— Przepraszam… — wyjąkała Ania.

— Wierzę, Aniu, że nigdy już tego nie zrobisz.

— Siostro… — zapytała jedna ze starszych dziewcząt, drobna i niepozorna, ale o mądrym, wnikliwym spojrzeniu, znacznie wykraczającym poza jej wiek — A co teraz z nami będzie?

Siostra Julia spojrzała na wychowankę z tego rodzaju powagą, która nie szuka łatwych odpowiedzi, lecz ma odwagę zmierzyć się z prawdą.

— Nie wiem, Basiu. Ufam, że będziemy mogły tu zostać. Na razie Niemcy nie zajęli Wilna. Zaatakowali pozostałe regiony Polski, ale do wschodniej części naszego kraju nie wkroczyli. Tak więc, dopóki Pan Bóg pozwoli, możemy nadal być razem, modlić się, uczyć i bawić.

Kukułka, jakby na potwierdzenie tych słów, wykukała godzinę ósmą.

— No, dziewczęta! – uśmiechnęła się siostra Julia — Jesteśmy spóźnione. Zjedzcie szybko śniadanie i biegnijcie na lekcje!

Wydawało się, że nic się nie zmieniło.

16 Okruszyna

Adres kontaktowy Siostra Łucja

Al. Kasztanowa 36 30–227 Kraków

2 Duszpasterstwo Młodzieży

http://www.dominikanki.pl/duszpasterstwo–powolan/ https://www.facebook.com/drogowskazop/ email: duszpowo@dominikanki.pl nr tel. 12 425 24 05 kom. 728429903 – nie odpowiadam na smsy

2 Podajemy również numer telefonu i adres mailowy do Siostry Marii, która prowadzi Duszpasterstwo Młodzieży w Białej Niżnej: drogowskazop@gmail.com kom. 728429910 – Siostra też nie odpowiada na smsy

2 A wszystkim zainteresowanym misjami podajemy adres mailowy i numer telefonu do

Siostry Natalii– Referentki Misyjnej

misjedom@dominikanki.pl kom. 728 407 452– Siostra także nie odpowiada na smsy

SERDECZNIE ZAPRASZAMY!

Okruszyna 17

Co? Gdzie? Kiedy? ❧❧ Rozpoczął się nowy rok szkolny. Podejmijcie odważnie naukę i zdobywajcie jak najlepsze oceny. Możecie liczyć na naszą pamięć o was w modlitwie. ❧❧ 8 września to dzień, w którym obchodzimy Uroczystość Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. Podarunkiem dla kochanej Maryi może być twoja modlitwa różańcowa w tym dniu. ❧❧ 18 września nasz wzrok kierujemy ku patronowi młodych św. Stanisławowi Kostce. Ty też możesz tak jak on pokochać Jezusa! ❧❧ Przypominamy, że od października znów spotykamy się na czuwaniach i dniach skupienia – więcej informacji w numerze październikowym ❧❧ Wrzesień to bardzo ważny miesiąc dla dziewcząt, które zdecydowały się na pójście za głosem powołania zakonnego i 15 września rozpoczną aspirat. Tym młodziutkim siostrom możesz towarzyszyć swoją codzienną modlitwą. Wszystkich prosimy też o modlitwę w intencji nowych powołań. Wiele osób zmaga się jeszcze z daniem Bogu odpowiedzi lub też wstrzymuje ich sprzeciw i brak zrozumienia ze strony najbliższych. Pomóżmy, pamiętając o nich przed Panem.

Informacje o życiu i misji apostolskiej dominikanek uzyskasz pisząc pod adres: Zgromadzenie Sióstr św. Dominika Duszpasterstwo Młodzieży Al. Kasztanowa 36 30–227 Kraków tel. 12 425–24–05 Internet: http://www.dominikanki.pl; email: duszpowo@dominikanki.pl Na Nasze konto: BANK PeKaO. S.A. I ODDZIAŁ w Krakowie, można przekazać ofiary na misje NR 49 1240 1431 1111 0000 1047 9988 z dopiskiem: „Misje”.