Een nieuwe editie van SecJure betekent een nieuwe pro/contra. Robbert Coenmans revancheert zich dit jaar als schrijver van dit huzarenstuk. Een keus die menigeen bevreemd, maar vermoedelijk was er niemand anders te vinden. De tweede helft van dit illustere schrijversduo zal bestaan uit Michiel Peters, die na een glansrijk betoog over de noodzaak van polygamie in de vorige editie is gesmeekt te blijven vanwege zijn retorische kunnen. Voor de nieuwe lezers van de SecJure een kleine inleiding. De pro/contra is een opiniestuk. Doch niet een zoals u gewend bent. Het niveau van borrelpraat - zelfs slechte borrelpraat - zal zelden overstegen worden. Dat is ook de bedoeling. Wij zijn hier niet om er voor te zorgen dat u ergens ook maar een snars van opsteekt, maar om u te vermaken. Zo ook dit keer, waarbij betoogd zal worden dat er een verbod dient te komen op onwelvoegelijke kleding van onwelvoegelijke mensen. Michiel Peters zal u met vermoedelijk deugdelijke argumenten proberen over te halen dat dit een erg goed, zelfs noodzakelijk, gegeven is. Terwijl Robbert Coenmans dusdanig verwerpelijke argumenten gebruikt contra, dat u het met hem ook niet eens kan zijn. Dit alles in een omvangrijke poging u te corrumperen. Ten slotte dient het nog gezegd te worden dat de daadwerkelijke mening van beide heren niet eens in de buurt komt van wat zij hier neerpennen.
Lompe kleren is de beste manier om lompe mensen te herkennen: een noodzakelijkheid Robbert Coenmans Ten tijde van het schrijven van dit artikel is het bijna weer kermis in Tilburg. Een periode van jolijt. Of althans, jolijt; een periode waarbij het bezichtigen van meer dan twee attracties je ongeveer evenveel kost als een gemiddelde stapavond; waarbij de totale binnenstad onbereikbaar wordt en waarbij je, in de regel, de meest opmerkelijke mensen ziet rondlopen. Inwoners van Tilburg, en ongetwijfeld ook de nabije omgeving, die je normaal niet ziet. Hele gezinnen met bierbuiken, dochters en moeders in tijgerprint en meer dan voldoende gouden tanden om de huidige staatsschuld van Portugal af te lossen. Zo bekeken is het betoog van mijn waardige opponent, de heer Peters, niets minder dan verleidelijk te noemen. Zo zijn de beelden van de verscheidene lubberkonten van vorig jaar nog steeds niet van mijn netvlies. Om nog maar niet te zwijgen over Roze Maandag, een dag waarbij, naar ik vermoed, met name heteroseksuelen de carnavalsdoos opentrekken om zich uit te dossen als iets dat zich in het schemerveld tussen SM-heks en een kleurenblinde papegaai bevindt. Het betoog van onze Michiel is dan
ook niet zonder aantrekkingskracht. We maken ons zorgen over het straatbeeld; over zwerfafval en voldoende groen. Dus waarom laten we dan wel mensen met het gewicht van een middelgrote asteroïde in een naveltrui rondlopen? Op een terras wat versnaperingen naar binnen knagen nadat een van deze gedrochten voorbij is gewaggeld is een nabij onmogelijke opgaaf. Mijn eetlust keldert in ieder geval ogenblikkelijk en even hard als een defecte Russische onderzeeër. Dit is een reactie die ik niet zou hebben als er wat afval op straat zou liggen, iets waar we wel beleid op maken, dus waarom hier niet?� Ik zou nu een uitgebreid betoog kunnen houden over de vrijheid van meningsuiting. Hoe het dragen van een legging die iedere kwab pijnlijk zichtbaar maakt een vorm van expressie is. Ongetwijfeld zou ik daar ook nog een of ander ellendig verhaal omheen kunnen breien, met citaten van Mill en nog een paar van dat soort prutsers; maar daar heb ik geen zin in. Ten eerste omdat mij geheel ontgaat waarom het adverteren van een vadsig, 21 | SecJure Oktober 2011