C-Man

Column

Geweten doe je zo

Op nieuwjaarsdag kreeg ik een gratis croissant bij de Marokkaanse bakker toen ik niet genoeg geld bij me had. Daar begon het mee. Een dag later mocht ik voor niets met lijn 5 mee naar de Amsterdamse wijk IJburg toen mijn kaart niet werkte. En zo ging het maar door. Elke dag werd me door vrouwe Fortuna wel iets in de schoot geworpen. 2011 wordt voor mij het jaar van de bonus. Een soort kosmische schadeloosstelling voor alle onrechtvaardigheden mij ooit aangedaan.

Gister bracht ik een bliksembezoek aan het belastingkantoor in Amsterdam en kreeg te horen dat mij voor de opgave van 2009 uitstel was verleend tot mei dit jaar. Ik had er niet eens om gevraagd. Uitdagend stak ik pal voor de deur een jointje op. Op de terugweg zag ik op het niemandslandje achter volkstuincomplex Nut en Genoegen drie basgitaren in de berm liggen. Serieuze shit, dat zag een kind. Twee waren opgetuigd met leren riemen, alsof ze zo van de bassist waren geplukt. Een kapitaal aan waanzinnig mooie sexy hard bodies in het natte, modderige gras. Gedumpt na een achtervolging? Wachtend op het busje? Psychotische bassist die afwil van zijn pact met de duivel? Whatever. Who cares? Schichtig checken of er niemand aankomt, dan de bassen haastig met een snelbinder op het transportrek van de ets vastsnoeren. Toch nog tegen een van die fokking paaltjes aanrijden. Ja hoor, met de hals van de Fender Jazz Bass, serienummer 28545, made in Japan.

Verwilderde mafkees

Nog nooit zoveel patrouillerende agentenduo’s tegengekomen op dat kleine stukje naar huis. En met allemaal oogcontact, zo close. Te voet, op de ets, bij het stoplicht in een politiebus, en maar kijken. Verdacht: een verwilderde mafkees met een beslagen bril in de stromende regen wachtend voor het stoplicht, drie professionele basgitaren klapperend aan het bagagerek van zijn ets, aan weerszijden een meter uitstekend de drie halzen.

Thuisgekomen depte ik de bassen liefdevol met mijn mooiste badhanddoek droog. Zo te zien viel de schade mee. Door de botsing met het paaltje was een snaar van de Fender losgeraakt, maar het spanmechanisme werkte nog feilloos. In de rug van het gitaar, met als

enige aanduiding de met paarlmoer ingelegde letters E en M, zat een deuk. Het was liefde op het eerste gezicht. Zo massief, glad en hard. Zo mooi van lijn, die volmaakte tekening in het hout. De soepele vanzelfsprekende manier waarop de solide rondingen zich tegen mijn bekken vlijden. Sensueel. Bizar hoe je betoverd kunt raken door voorwerpen.

Stemmetjes

Al snel begonnen de stemmetjes. Stemmetjes die elkaar tegenspraken. Als de een zei: zit er nu niet ergens een muzikant vreselijk te balen, maakte de ander een rekensommetje waardoor mijn nanciën er opeens een stuk rooskleuriger uitzagen. Als je ze onder de marktwaarde verkoopt

ben je er snel vanaf, hitste de een. Zet ze op Ebay, daar zoeken ze niet. Pak je toch nog makkelijk anderhalve rug. Waartegen de ander inbracht dat de eigenaar me ongetwijfeld zou belonen voor mijn eerlijkheid; als zijn verzekering betaalde was het vast gebruikelijk de opbrengst te delen. Andere varianten, zoals één weggeven, één verkopen en één zelf houden dan? Op roofgoed rust geen zegen, wist de ander, zeker niet als het een muziekinstrument is. Wat gij niet wilt dat u geschiedt... Jaja, ik weet het, knarsetandde ik. Al mijn vezels verzetten zich tegen het idee, maar morgen ga ik naar gevonden voorwerpen. Do the right thing, duh. Maar ze blijven wél hier! No way dat ik ze aan de wouten afgeef. De stemmetjes leken zich daar bij neer te leggen. Ik ging weer voor de spiegel staan playbacken met de fretloze Human Base tegen mijn ballen gedrukt. Yeah!

De soepele vanzelfsprekende manier waarop de solide rondingen zich tegen mijn bekken vlijden.

Custom made

Ik haalde er een buurman bij die bij Claw Boys Claw bas speelt. Ook hij stond paf. Pakte de bassen een voor een op en plukte achteloos wat jaloersmakende staccato’s tevoorschijn. De Fender die ik voor de duurste had aangezien, was volgens hem juist de goedkoopste. De andere waren waarschijnlijk custom made en daarom veel kostbaarder. Opgewonden begon ik een zoektocht op internet. Dat je voor 1500 euro al een heel mooie nieuwe basgitaar kunt kopen viel me wat tegen. Het leek zo weinig. Geen idee dat er zoveel gitaren werden gestolen. Zoveel gebroken harten onder bestolen muzikanten.