Nebo Nieuws | September 2023

Van de domeinmanager

Trots en passie

Deze editie van september gaat over trots en passie. Ik vind het een mooi thema. Maar wat betekent dit voor mij?

Ik kan trots zijn op anderen, zoals mijn collega’s, waardoor we goed door de lastige zomerperiode zijn gekomen. Ik ben trots op de mooie initiatieven die we met elkaar hebben bedacht en die tot bloei komen. Voorbeelden hiervan zijn het invoeren van Sociale Benadering binnen het Domein Dementie en een ander voorbeeld zijn de aanpassingen in de tuin van Nebo, waar we nu een camping hebben om het vakantiegevoel te beleven, en waar ook nog een belevenistuin bij wordt gecreëerd.

Om dit te bereiken is passie nodig. Zonder passie werken in de zorg, lijkt mij lastig. Je moet er willen zijn voor de mensen en het beste willen bereiken voor de bewoners. Iedereen doet dit op een andere manier, van onze bewoners goed en liefdevol ondersteunen, begeleiden, behandelen en verzorgen tot het realiseren van grote projecten of doelen met toegevoegde waarde.

Voor projecten als Sociale Benadering en de belevenistuin met de camping (gevoel), is passie voor nodig, anders lukt het niet om dit voor elkaar te krijgen. Ik zal uitleggen hoe ik de passie zie. Het begint met een idee, met de intentie om het leven van onze bewoners te verrijken. Als een idee breed gedragen is dan wil je het gerealiseerd krijgen. Hiervoor is vervolgens geld nodig. Kleine projecten kunnen we uit onze eigen budgetten halen, maar voor grote projecten, zoals deze twee voorbeelden, hebben we subsidie of extra budget nodig. Dit vraagt een projectleider en een werkgroep met collega’s met verschillende functies, die met elkaar het idee gaan uitwerken en bekijken welk budget er nodig is. In deze voorbeelden bleek er subsidie nodig. Binnen Saffier hebben we een

aantal collega’s die ervaren zijn in het aanvragen hiervan. Als dat gebeurd is, is het wachten op toezeggingen van de subsidies. Met het toegezegde budget kunnen we beginnen. Zo zie je dat er vaak al een hele periode aan vooraf is gegaan voordat het zichtbaar wordt voor iedereen.

Op het moment dat de eerst positieve reacties komen kunnen we trots zijn dat we dit doen. Niet alleen als organisatie maar ook de betrokkenen die zich met passie hebben ingezet om het realiseerbaar te maken. Het start altijd bij een idee, draagvlak en dan de schouders eronder. En als dat lukt, dan is dat weer iets om trots op te zijn.

Ik ben trots op Saffier, op ons domein en op de locaties. Ik zie heel veel mensen die met passie werken. Met dit voorbeeld wil ik laten zien dat passie op alle gebieden belangrijk is, in de restaurants, op de afdelingen, bij de behandelingen, de ondersteuners en bij de managers. Met elkaar krijgen we veel voor elkaar!

Ik wens u veel leesplezier met deze uitgave over Trots en Passie. Mijn vraag voor deze keer aan u is: “Loopt u nog ergens warm voor, met andere woorden: heeft u een passie in uw leven? En waar bent u trots op?”

Vriendelijke groet, Pascal van der Kraaij, Domeinmanager expertise Dementie Locaties Nebo, Swaenehove en De Drie Linden

Van de teammanagers

Trots en Passie

Trots is het gevoel dat je wil laten zien dat je iets goed hebt gedaan of iets moois hebt. Niet een gevoel wat iemand altijd en overal heeft, maar wat wij in Nebo gelukkig wel heel vaak voelen. In dit nummer lichten we een aantal aspecten toe waarvan wij glimmen van trots.

Allereerst zijn wij supertrots op de inzet van onze medewerkers. De zomerperiode is vaak een lastige periode om alle diensten ingevuld te krijgen. We gunnen iedereen een fijne vakantie, maar staan soms ook voor een dilemma om het rooster rond te kunnen krijgen. Het maakt ons trots dat de bereidheid onder de medewerkers groot is en er ook deze zomer extra uren of zelfs extra diensten zijn gewerkt.

Onze camping creëert ook een gevoel van trots. Wat begon met een vakantie idee van de Vrienden van Ons Thuis heeft geleid tot een ware camping aan de zijkant van Nebo. Naast een caravan en een tent is er onder andere ook gedacht aan de inrichting, een fijn terras, sfeervolle lampjes en een heus animatieteam. Onze bewoners kunnen nu echt genieten van het vakantiegevoel wat deze camping oproept. En goed nieuws: binnenkort wordt er een belevingstuin aangelegd waar de zintuigen extra worden geprikkeld en bewoners tot activiteiten worden

gestimuleerd. Zowel de camping als de tuin zullen een positieve invloed gaan hebben op de kwaliteit van leven en het gevoel van vrijheid van onze bewoners.

Zoals wellicht bekend bij u zijn wij achter de schermen druk bezig met de voorbereidingen van Sociale Benadering. Dit komt steeds dichterbij en dat is zowel spannend als leuk. Er zijn bijeenkomsten voor de medewerkers om mee te denken en aan de scholing, die iedereen gaat volgen, wordt hier en daar nog wat gesleuteld. Wij hopen over een jaar met trots te kunnen vermelden dat de nieuwe benaderingswijze succesvol is geïmplementeerd. En daar ligt dan ook onze passie: dat onze bewoners nog meer levenskwaliteit ervaren. Uiteraard houden we u op de hoogte van de vorderingen rondom Sociale Benadering.

Natuurlijk kunnen we over het thema ‘Trots en Passie’ nog wel even doorgaan, maar graag laten we ook wat ruimte voor de anderen in dit nieuwsblad over om ook hun verhaal te vertellen. We wensen u veel leesplezier toe.

Ada Bosma, Teammanager Het Dael en Het Hout en Femke Kloosterman, Teammanager De Beek

Opening van de camping Ons Thuis

Jopie staat in het AD met haar caravan verhalen van vroeger. Ze showt trots het artikel over de Nebo camping. Het wijntje op tafel past er goed bij.

Een cameraman interviewt voor ‘Hart van Nederland’

Officiële opening van de camping door Pascal van der Kraaij

Van de psycholoog

Alles is familie

Misschien kent u die film nog: Alles is familie. Een komische Nederlandse speelfilm waarin de ouders en hun inmiddels volwassen kinderen tobben met allerlei keuzes. En met elkaar. Ze zitten elkaar behoorlijk in de weg. Maar aan het eind komt het natuurlijk na de nodige verwikkelingen toch weer goed. Alles is familie, maar familie is niet alles, zou je kunnen zeggen.

Ieder mens draagt z’n familie met zich mee. We worden gevormd uit het DNA van onze ouders en voorouders. Maar ook door hun lessen, hun uitgesproken en onuitgesproken verwachtingen, hun trauma’s, hun geheimen, hun normen en waarden. We dragen onze ouders, broers en zussen met ons mee, verinnerlijkt en meestal onbewust.

Natuurlijk zit familie niet alleen vanbinnen. We leven ook met onze familie, we delen lief en leed, gaan bij elkaar op visite, vieren samen feest en maken soms ruzie over van alles en nog wat. Want ja, wie van elkaar houdt doet elkaar ook pijn. Onze familie is onze eerste en onze belangrijkste kring. We zijn er nauw en diep mee verbonden. Zelfs wanneer een familierelatie verbroken wordt, blijven er altijd onzichtbare draden van verbinding bestaan.

Daarom doet het ook zo’n pijn, wanneer je merkt dat je vader of je moeder, je partner of je zus, begint te dementeren. Die pijn voel je in je lijf en tot diep in je ziel. Zo’n proces doet veel met een familie. Bijvoorbeeld als de kinderen heel verschillend omgaan met die pijn. Er kunnen meningsverschillen ontstaan over de zorg die nodig is. Waar niet over, eigenlijk? Dan is het pijn op pijn. Natuurlijk kan de bezorgdheid een familie ook dichter bij elkaar brengen. Die families heb je ook. Heel pijnlijk is het, wanneer de persoon met dementie zijn of haar naaste niet meer herkent. Of een ander aanziet voor zijn partner of haar dochter. Je kunt je dan gaan

afvragen, of het nog wel zin heeft om op bezoek te gaan. En ja, het heeft altijd zin! Want ook als iemand je niet meer herkent, voel je nog altijd vertrouwd. Het gevoel van vertrouwdheid blijft. Het hart wordt niet dement.

Naarmate de dementie vordert, gaat het geheugen doorgaans achteruit. Iemand gaat steeds meer in het verleden leven. Wie eerst nog naar de partner en de kinderen verlangde, gaat steeds meer naar zijn of haar ouders verlangen. Het tevergeefs zoeken naar de ouders, naar hun troost en bescherming, maakt verdrietig, angstig en wanhopig. In het verpleeghuis proberen we er alles aan te doen om afleiding, geborgenheid en troost te bieden. En u als familie probeert dat ook. Zorgen doen we samen. Dat vind ik het mooie van het verpleeghuis: dat we als een grote familie om iemand heen proberen te staan. Dat gaat niet altijd zonder slag of stoot, en net als in elke familie kunnen daarbij ook meningsverschillen en conflicten ontstaan. Familie is ten slotte niet alles. Maar: alles is familie!

Rachel Adriaanse, GZ-psycholoog Saffier

Even voorstellen... Britta

Mag ik mij voorstellen?

Mijn naam is Britta Muttray. Ik ben 55 jaar en sinds 1 mei mag ik onderdeel uitmaken van de Saffiergroep. Mijn functie is kwaliteitsadviseur binnen het Domein Dementie, locatie Nebo.

Samen met mijn man, één dochter van 18 jaar en twee zonen van 21 en 22 jaar oud woon ik in Rotterdam Nesselande. In mijn vrije tijd kun je mij wandelend in de natuur met mijn honden Lina en Bono vinden. Mijn ultieme rustmomenten heb ik zeilend op het water of met mijn handen in de aarde in de tuin.

Ik ben in Duitsland (Bremen) geboren en opgegroeid. Tijdens mijn studie rechten miste ik het contact met mensen en te kunnen helpen. Toen nam ik de beslissing de verloskundige opleiding te volgen. Voordat ik naar Nederland kwam was ik verloskundige in een academisch ziekenhuis. In Den Haag kwam ik door toeval in contact met de dementiezorg en was ik meteen “geïnfecteerd met” dit boeiende vak. Ik werd verpleegkundige en de afgelopen 10 jaar heb ik in verschillende functies binnen de ouderenzorg/PG gewerkt, waar ik enorm veel heb mogen leren. De afgelopen 2,5 jaar ben ik werkzaam geweest als kwaliteitsadviseur bij een kleinschalige zorgaanbieder voor mensen met dementie. Mijn grootste drijfveer is het kunnen bijdragen aan een verbeterde kwaliteit van leven voor onze bewoners. Ik krijg energie van het vertalen van ingewikkelde processen naar handvaten waar we mee kunnen werken op de afdelingen.

Binnen het Domein Dementie staan we op het punt de Sociale Benadering te implementeren. Dit vraagt van ons allemaal een nieuwe kijk op verschillende aspecten van ons werk en ik ben er trots op dat ik hier mijn steentje aan bij kan dragen.

Met een warm welkom ben ik hier in Nebo gestart en heb ik in juni het voorzitterschap van de Wzd commissie op mij genomen. De Wet zorg en dwang is een voor mij boeiend onderwerp omdat het, naast de soms lastige administratie voor de zorgcollega’s, vooral belangrijke rechten van de bewoners regelt en daar zet ik mij graag voor in.

Loop gerust even langs mijn kamer voor een praatje, daar sta ik altijd voor open.

Hartelijke groet, Britta Muttray

‘De afgelopen vier jaar in Nebo waren een cadeautje’

Interview met Ineke Boekhout

Interview

Ik ben een echte verzorger

Ineke Boekhout gaat 21 november met pensioen.

De schrijver van dit artikel dacht dat Ineke al 40 jaar in het vak zat, maar het is anders. Ineke heeft 4 jaar bij Nebo gewerkt, vertelt ze. ‘Mijn schoonvader was bij Nebo opgenomen, ik was 1ste contactpersoon. Zijn eigen kinderen vonden dit te moeilijk. Op dat moment werkte ik 25 jaar in de kinderopvang en dat hield op.’

Na een tijdje zeiden de zorgcollega’s van de afdeling ‘Ineke solliciteer!’

‘Ook mijn schoonvader vroeg aan de zorgcoördinator of ik op de afdeling kon komen werken. Ik solliciteerde en werd toen op afdeling Het Dael aangenomen.

Voor de kinderopvang deed ik de opleiding van verzorgende en ik zakte voor mijn examen. In die tijd moest je toen weg.

Op het mbo, 25 jaar geleden, was er niemand die aan je vroeg wat je passie was, je volgde het advies van de school.

Toen mijn ouders dementie kregen wist ik dat mijn hart nog steeds bij mensen met dementie lag. Ik kreeg te maken met mijn moeder, vader en schoonvader die de ziekte dementie kregen.

Mijn passie ligt bij de laatste levensfase, een belangrijke fase waarbij de warmte die je geeft zo belangrijk is. Het echt in contact zijn met mensen is dan zo belangrijk.’

Ineke met schoonvader

Sommige situaties bespreek ik met collega’s ‘De afgelopen vier jaar waren een cadeautje. Ik ben hier dankbaar voor, ik ben een echte verzorger. Ik heb genoten van collega’s die me hielpen om te leren samenwerken, wat niet altijd makkelijk was, bijvoorbeeld in de communicatie. Ik heb geleerd meer te observeren en zaken die mij dwars zitten of die veel impact hebben (bijvoorbeeld wanneer een bewoner overlijdt waar je aan gehecht bent geraakt) direct te bespreken met collega’s. Voorheen nam ik problemen mee naar huis en daar had ik last van.’

Ik weet nu uit ervaring dat rust heel belangrijk is, ook al voelt het onnatuurlijk ‘Want ook na opname komt er veel op je af. Die rust heb je nodig om het vol te houden. Ook vertel ik mantelzorgers dat je naaste tijd nodig heeft om te wennen, gun mensen deze tijd. Dat maakt dat de mensen zich sneller “thuis” gaan voelen.

Het klinkt logisch maar soms verwachten mantelzorgers dat mensen snel gewend zijn. Wanneer ik dit bespreek met mantelzorgers doe ik letterlijk mijn uniformjasje uit, dan spreek ik uit persoonlijke ervaring. En ik ben trots dat ik deze ervaring kan delen.

Bij het afscheid van Nebo sluit ik een werkperiode af waarbij ik ook in gedachten afscheid neem van mijn schoonvader. In de corona tijd is hij overleden, hij was mijn allessie. Zijn zoon, waar ik mee getrouwd ben, is precies hetzelfde.

Ik denk dat de mensen me straks gaan missen om mijn humor, vrolijkheid, gekkigheid.’

Het belangrijkste was om binnen die situatie het menselijk te houden

‘Als mantelzorger van mijn vader heb ik goede ideeën gedeeld. Dat was in de corona periode. Het belangrijkste was om binnen die situatie het menselijk te houden.

Bijvoorbeeld mijn schoonvader met zijn bed voor het raam zetten zodat er contact mogelijk was.

Ik kwam ook voor mezelf op. Ik wilde blijven slapen wat toen nog moeilijk was. Dat lukte omdat het voor mijn schoonvader (die vooral vader voor me was) en mij belangrijk was.

Ik ben er trots op dat ik mantelzorger was en dankbaar dat ik mijn schoonvader die glimlach kon bezorgen, of een dikke duim als compliment.’

Interview door Rita Scholten Mantelzorgbegeleider

De schoonvader van Ineke en haar dochter

Ineke met collega’s

Mevrouw van Wijk is trots op… Interview met Mw. Van Wijk en Jeanne Tousain Interview

Als kind was ik trots dat ik kon rolschaatsen. In mijn jonge jaren was ik een goede zeilster, waar ik trots op ben. Nu ben ik trots wanneer ik iets voor een ander doe.

Vol vuur vertelt mevrouw Van Wijk dat ze vroeger op de Loosdrechtse Plassen ging zeilen. De dag ervoor moest je wel 76 kilometer fietsen en bleef je daar één nacht slapen.

Nu is het mijn passie om mensen te laten stralen die het hard kunnen gebruiken

Jeanne vertelt: ‘Ik word ingehuurd door familie/relaties van ouderen die het nodig hebben. Dit zijn vaak ouderen die geen familie of relaties hebben of waarbij naasten niet in de gelegenheid zijn om die extra aandacht te geven. Bijvoorbeeld omdat ze ver weg wonen.

Dat vertelt mevrouw Van Wijk wanneer ik haar vraag wanneer bent u trots. Als voorbeeld noemt zij het terras onderhouden. Mevrouw Van Wijk doet dit samen met medebewoners.

Mevrouw Van Wijk woont sinds januari 2022 in Nebo op afdeling Het Dael. Samen met begeleidster Jeanne Tousain zitten we in het stiltecentrum vragen te beantwoorden voor een volgend Nebo Nieuws met als thema Trots en Passie. Jeanne vult soms de antwoorden wat aan.

Jeanne vertelt dat ze vorige week samen naar een tuincentrum zijn geweest voor het kopen van bakken, potgrond en planten. ‘Samen hebben we de planten in de bakken gedaan bij mij thuis.’ Mevrouw Van Wijk: ‘Als ze mooi opkomen dan ben ik trots.’

Ik word blij wanneer mevrouw Van Wijk mij ziet, dan veert ze helemaal op en kijkt ze me hoopvol en verrast aan. We gaan dan samen wandelen in Clingendael of we gaan naar het strand, pakken een terrasje, gaan naar het museum of naar het tuincentrum. Dat is afhankelijk van wat mevrouw wil. Ik vervul een maatschappelijke functie, daar ben ik trots op. Ik was vroeger een interim manager die ingehuurd werd door gemeentes om reorganisaties te realiseren. Nu is het mijn passie om mensen te laten stralen die het hard kunnen gebruiken.’

Interview door Rita Scholten Mantelzorgbegeleider

Van de geestelijk verzorger

Met aandacht

Regelmatig word ik gevraagd wat een geestelijk verzorger eigenlijk is of doet. Door bewoners, collega’s of mantelzorgers. Afhankelijk van de situatie probeer ik dan een passend antwoord te geven. Dat reikt van ‘een soort van dominee of pastor, maar dan voor iedereen, gelovig of niet’ tot ‘klankbord’ of ‘praatpaal’.

Bij bewoners met dementie komt in plaats van een gesprek soms vooral aandacht en nabijheid: bevestigen wie iemand is, iemand met zijn naam aanspreken, helpen herinneren aan de familie, aan mooie gebeurtenissen uit het verleden. Ruimte geven aan verdriet, een schouder bieden om op te leunen, een hand vasthouden.

Zorg voor de laatste dingen

Leven in een verpleeghuis of zorgen voor een naaste in een verpleeghuis is best ingrijpend. Verlies van zelfstandigheid, afhankelijkheid van zorg, zorgen over de toekomst en verdriet over wat verloren is gegaan kunnen je gedachten gaan bepalen. Dan kunnen vragen opkomen zoals:

“Waarom overkomt mij dit?”

“Hoe ziet mijn toekomst er uit?”

“Wat is het goede om te doen in deze situatie?” Dat alles zijn levensvragen die kunnen opspelen, en dan is het goed als er een gesprekspartner is. Zo iemand probeer ik in Nebo te zijn, voor bewoners, medewerkers en mantelzorgers. Regelmatig ga ik de afdelingen langs om met bewoners te praten, en vaak word ik ook door zorgmedewerkers of familie gevraagd om naar iemand toe te gaan. Ook ga ik in gesprek met medewerkers als zij een ingrijpende gebeurtenis moeten verwerken. Als geestelijk verzorger heb ik een beroepsgeheim, zodat uw gedachten en gevoelens bij mij veilig zijn. In gesprekken kom ik niet meteen met oplossingen of kant-en-klare antwoorden. Belangrijker is het om aandachtig te luisteren en gedachten te helpen ordenen. En samen op zoek te gaan naar wat kracht en houvast geeft.

Als een van de bewoners de terminale fase van zijn leven ingaat krijg ik een waarschuwing van de medische dienst of de zorg. Ik ga dan naar de afdeling en kijk wat ik kan doen: een luisterend oor bieden, aan iemands bed zitten, een ritueel uitvoeren, met de familie praten. U mag mij dan zeker ook actief benaderen. En dit niet alleen als er religieuze vragen spelen, maar gewoon, om iemand aan uw zijde te hebben, iemand die u kan ondersteunen bij het afscheid nemen van uw naaste. Op elke afdeling hebben we een waakmand met een warme deken, een boekje met bezinnende teksten en een speaker om muziek af te spelen. U kunt ook gebruik maken van de stilteruimte als u even rustig wilt zitten en op adem wilt komen.

Verbinding en gemeenschap

In Nebo is er om de week een oecumenische kerkdienst. Ook familieleden zijn daarbij welkom. Graag zelfs! Regelmatig kom ik op de afdelingen langs om met bewoners liederen te zingen en een verhaal of een bijbeltekst voor te lezen. Soms ga ik met een aantal bewoners naar de stilteruimte, waar wij in een rustige sfeer naar muziek luisteren, een gesprek beginnen en samen tot rust komen. De sfeer die daarbij ontstaat is vaak bijzonder: even geen prikkels, geen ‘patiënt’ zijn, op adem komen.

Barbara Heckel, geestelijk verzorger

Reminiscentie

Reminisceren kan iemand trots maken op zijn leven en de dingen die men heeft meegemaakt

Reminisceren; het ophalen van gebeurtenissen uit het verleden

Als activiteitenbegeleiders reminisceren wij regelmatig met de bewoners. Wij maken er tijdens ons wekelijks programma een gerichte activiteit van. Maar ook tussendoor komt het voor dat wij, zowel bewust als onbewust, reminisceren in het dagelijks contact dat wij met elkaar, de bewoners, naaste(n) van de bewoners en de collega´s hebben.

Tijdens het reminisceren kan men gebruikmaken van uiteenlopende materialen. Of men kan situaties aanhalen en de ander vragen naar de eigen beleving. Tijdens het reminisceren kunnen o.a. de verschillende zintuigen: het zicht, het gehoor, de smaak, de reuk, de tastzin, geprikkeld worden. Het is iedere keer weer bijzonder om te zien welke ervaringen er tijdens de reminiscentie activiteit worden gedeeld en hoe men elkaar onderling aanvult en versterkt.

Trots en Passie

Twee weken geleden had ik op de centrale tafel in de huiskamer een oude reiskoffer met daarbij een aantal vergeelde vakantiefoto’s en een paar wegenkaarten uitgestald. Dit leidde niet alleen tot mooie vakantieverhalen maar ook tot grote vreugde en enthousiasme bij de bewoners. Een groot aantal bewoners begon met trots vakantieherinneringen te delen. Eén bewoonster begon te glimlachen, haar ogen straalden en zij liet weten dat voor haar vakantie betekende om door van die leuke kleine straatjes te dwalen en lekker te eten en te drinken. Het was even of mevrouw weer in dat voor haar bekende stadje was. De meeste bewoners herkenden hetgeen mevrouw vertelde en begonnen ook de eigen ervaringen met kleine stadjes en lekker eten aan elkaar te vertellen. Eenieder had op dat moment zijn eigen vakantieherinneringen. Er was ook een bewoonster die vertelde dat zij niet ging kamperen maar wel in Amerika was geweest en dat zij altijd graag boeken mee op reis wilde nemen. Vervolgens vulde zij met trots aan dat haar familie een boekhandel had. Opeens hoorden wij een harde lach en veerde er een bewoonster op, die vanaf een afstandje het gesprek over het kamperen had aangehoord. Zij zei: ‘Wij hebben 27 jaar gekampeerd.’ En nogmaals: ‘Met trots, ja, 27 jaar!’

Tijdens het reminisceren gaan wij op zoek naar dierbare herinneringen die trots maken. En van waaruit ook het gevoel naar boven kan komen ‘Dit weet ik, dit kan ik, dit ben ik, hier voel ik mij prettig bij, dit sterkt mij!’

Op het moment dat ik bekende Franse liedjes liet horen, zei een aantal bewoners de liedjes te herkennen. Dit waren namelijk de liedjes die men luisterde en meezong tijdens de lange autorit naar de vakantiebestemming. Vervolgens zong eenieder de liedjes uit volle borst mee. Hierna begon een tweetal bewoners spontaan een aantal woorden en korte zinnen uit het Frans te vertalen. Zichtbaar was de gedrevenheid en het enthousiasme waarmee zij met elkaar in overleg gingen over de juiste vertaling.

Wij sloten af met het leren tellen in het Zweeds. Aan een bewoner, die enige tijd in Zweden heeft gewoond en een aardig woordje Zweeds spreekt, vroeg ik of hij ons kon leren tellen. Dit was niet tegen dovemans oren gezegd. De bewoner begon enthousiast te tellen, het was mooi om te zien met hoeveel plezier hij het ons voordeed.

De smaak en de geur van....... Een appeltaart, een mergpijpje, een Café Noir, een pannenkoek, erwtensoep, een ouderwetse gehaktbal, stoofpeertjes.......

Zo nu en dan bakken of koken wij graag voor en met de bewoners. Wanneer wij de bewoners vooraf vragen naar een recept of de wijze waarop zij een gerecht klaarmaken komen er verrassende recepten en ideeën naar boven. Zo ook een bewoonster die mij vertelt hoe zij haar pannenkoek met appel het liefste eet. Zij doet mij met trots voor hoe ik een geschaafde appel door het deeg kan mengen en er vervolgens een paar rozijnen aan toe kan voegen. Het resultaat is een heerlijk uitziende pannenkoek en als ik mag proeven en mevrouw laat weten dat ik het lekker vind, komt er een grote glimlach op haar gezicht en zegt zij: ‘Zie je wel, doe het voortaan maar zo in plaats van de plakken appel er bovenop.’

En van de week de bewoner die op de schaal met koekjes een Café Noir ontdekt, dit koekje uitkiest en voorzichtig in zijn mond steekt en vervolgens zegt: ’Ja, dit is een Café Noir, dat proef ik!’

En dan de bewoonster die nietsvermoedend plaats nam in de kleine huiskamer om samen met haar naasten te lunchen. De naasten van mevrouw hadden een bijzondere verrassing. Zij hadden een kaasfondue gemaakt en de tafel aangekleed met allerlei meegebrachte herinneringen, o.a. de servetringen die mevrouw zelf gemaakt had. De dagen erna kwam mevrouw vertellen hoe bijzonder zij de kaasfondue had gevonden en hoe zij er vroeger met haar familie zo van genoot. Ook liet mevrouw mij weten

dat zij graag zou willen helpen om voor de andere bewoners in het huis servetringen te maken.

De geur van erwtensoep. Een bewoner die ruikt dat er erwtensoep aankomt en zegt: ‘Dat eet ik bijna nooit meer en dat is de enige soep die ik lekker vind!’

Geraakt

Wanneer ik bij een bewoonster binnenloop herken ik de geur van haar parfum. Mijn moeder had de parfum, die ik nu meen te ruiken. Ik vertel mevrouw dat ik de geur denk te herkennen en dat dit de lievelingsparfum van mijn moeder was. Mevrouw toont mij de fles en ik knik bevestigend en ik zeg dat ik dit bijzonder vind omdat ik de geur al lange tijd niet meer heb geroken. Mevrouw moet glimlachen en vraagt of zij mij iets mag opspuiten. Zij vertelt mij dat dit ook al jaren haar lievelingsparfum is.

Gedrevenheid

Dit was een beknopte uiteenzetting van onze reminiscentie activiteiten. Er zijn er te veel om op te noemen. Voor mij persoonlijk, en ik denk dat ik ook mag spreken namens één van onze vrijwilligers die regelmatig betrokken is bij de reminiscentie activiteiten, kan ik zeggen dat het iedere keer weer bijzonder is welke uitwerking de activiteiten hebben en waar de gesprekken toe leiden. Ik zie hoe trots en gedreven de meeste deelnemers zijn.

Soms lijkt het of een deelnemer niet direct betrokken is. Maar dan plotseling wordt de bewoner door iets geraakt, waardoor er een verrassende reactie komt!

Ingrid Spaans Activiteitenbegeleider Het Dael

Interview met Jolanda de Bles

Ik ben Jolanda de Bles en werk sinds 1978 bij Nebo, ik startte met 3 weken vakantiewerk.

School was niets voor mij, ik had het niet naar mijn zin, mijn ouders zagen het. Ze zagen ook hoe ik opbloeide toen ik ging werken, ik ben een doener. Examens vond ik verschrikkelijk spannend. Dus laat mij maar lekker werken.

Mijn vader lag vroeger wel eens in Nebo toen het nog een ziekenhuis was. Nebo was bekend en daardoor was de stap makkelijk te maken naar vakantiewerk. Ik ben nu 61 jaar en 45 jaar in dienst. Ik stop in december. Mantelzorger zijn ken ik. Ik heb 2 ½ jaar voor mijn moeder gezorgd. Mijn moeder had dementie. Ik vond dat een zware periode. Ze woonde toen nog thuis, ik werkte en had volwassen kinderen.

Mijn moeder was soms in paniek en op zoek naar Jolanda terwijl ik naast haar zat Mijn moeder woonde toen al alleen, langzamerhand gingen er dingen mis, ze stopte iets wat in de koelkast hoorde in haar tas, boter in de koffie, elektrische waterkoker zette ze op het vuur. Het werd/was een onveilige situatie. Maar voor ons een hele spannende periode. Ik was constant bezig met ‘gaat het allemaal nog goed, is ze veilig.’ Maar het werd alleen maar duidelijker dat het niet langer ging. Ze zag boten varen op de 5de etage of vreemde mensen in de keuken. Mijn moeder was soms in paniek en op zoek naar Jolanda terwijl ik naast haar zat. Dat was een nare periode. Het is moeilijk je moeder zo te zien. Toen moest ze wel verhuizen want het ging echt niet meer. Tot groot verdriet van ons allemaal.

Jolanda de Bles, links op de foto

Ik zeg altijd zo: “Behandel de mensen zoals je wilt dat je vader en moeder behandeld worden”

Ik weet hoe belangrijk het is om aardig en beleefd naar elkaar te zijn. Je hebt dat als mantelzorger maar onderling met collega’s ook nodig.

Zo vind ik het ook belangrijk dat iemand lekker zit, de kleding schoon en netjes is, de haren goed verzorgd. Het zijn de kleine dingen die ik belangrijk vind, de mensen vinden dat meestal zelf ook.

Zo probeerde ik ook rekening te houden met de zorg. Ik maakte als mantelzorger setjes met kleding zodat de zorg niet misgreep en mijn moeder had een setje aan wat bij elkaar hoorde.

Ik ben er trots op dat ik het 45 jaar volgehouden heb

En dat ik altijd leuke collega’s om me heen had. Natuurlijk was er weleens wat, maar waar niet. Mijn werk deed ik met plezier,

ik startte met een fulltime contract en werk nu nog 12 uur per week.

In de eerste plaats ben ik trots op mijn gezin. Ik heb nu niet echt iets waar ik een passie voor heb. Vroeger was dit paarden, ik heb lang een paard gehad bij Manege Wittebrug. Toen reed ik iedere dag en later 4 dagen per week. Ik kwam weleens met mijn paard naar het werk, dan ging ik voor het raam staan van de mensen. Mijn passie, liefde voor dieren is er nog steeds maar wel ietsje minder daar er veel tijd gaat naar het gezin en wat daarbij komt kijken.

Ik ben er ook trots op hoe we de zorg voor mijn moeder gedaan hebben. Via de groepsapp van ons gezin hielden we elkaar op de hoogte en verdeelden we de taken en aandacht. Ook mijn kinderen gingen regelmatig naar mijn moeder. Het samen dragen van de zorg zorgde tegelijkertijd voor de verbinding waarbij onze moeder het middelpunt was.

Interview door Rita Scholten Mantelzorgbegeleider

Jolanda in Kontakt, het huisblad van Bronovo - Nebo, augustus 2001

Trots en passie…

‘Muziek is ondenkbaar zonder passie. Passie is een intens verlangen of enthousiasme voor iets. Voor mij is die passie om met muziek de dag van kwetsbare mensen even draagbaarder te maken. Om met hen te ontdekken wat ze wél kunnen nu hun ziekte hen zoveel heeft geconfronteerd met hun verlies van lichamelijke en geestelijke achteruitgang. Wanneer ik dan tijdens mijn pianospel de zaal in kijk en bewoners zie dansen, “luchtpianospelen”, uit het hoofd een liedje meezingen of een medebewoner ergens mee helpen dan zie ik trots in hun ogen.

Misschien merkt u het ook weleens als u op bezoek komt en een complimentje geeft. Kijk dan eens goed naar hun ogen. Alsof er een knopje wordt omgedraaid is daar die trots!

Het is het gevoel waarmee iemand laat zien dat hij of zij iets goed kan of heeft gedaan. Het is de benzine waarmee onze motor wordt gevoed.’

Hartelijke groet, Fieke Nikken, welzijnswerker muziek

Vrienden van Nebo

Vrienden van Nebo is onderdeel van Stichting Welzijnsfonds Saffier. Zij zetten zich er voor in het leven van de bewoners van Nebo een beetje leuker te maken. Bijvoorbeeld door het mogelijk maken van een extra optreden of het vervullen van wensen. Zij houden u zoveel mogelijk op de hoogte van wat er mogelijk is gemaakt voor de bewoners door de Vrienden van Nebo.

Wilt u de Vrienden van Nebo steunen? Dat kan!

U kunt donateur worden en daarvoor een machtigingsformulier invullen, of u kunt een bijdrage overmaken op onze rekening: t.n.v.

St. Welzijnfonds Saffier

NL95 ABNA 053 767 0432

o.v.v. Vrienden van Nebo

Even voorstellen... Meena

Hallo,

Even voorstellen: sinds maart werk ik in Nebo, waarschijnlijk heeft u mij al eens gezien.

Mijn naam is Meena Donker, 63 jaar en werkzaam als activiteitenbegeleidster op afdeling De Beek. Al 20 jaar werk ik met veel plezier voor Saffier en heb nu mijn plek bij Nebo gevonden.

Ik ben begonnen bij Saffier op een afdeling met mensen die het Syndroom van Korsakov hebben en ben met hen mee verhuisd naar de locatie Domus Nostra.

Omdat ik een mens ben die houdt van afwisseling ben ik 3 jaar geleden verhuisd naar zorg/woonvoorziening Maison Gaspard de Coligny. De overstap naar Nebo heb ik gemaakt omdat ik het liefst met een team op de afdeling werk.

Samen met mijn collega’s activiteiten verzinnen en uitvoeren waar de mensen blij van worden is wat dit werk bijzonder maakt.

Ik ben moeder van 3 volwassen kinderen en oma van 3 kleinkinderen. De laatste 2 zijn net geboren, wij genieten erg van spelen en knuffelen met hen. En natuurlijk hebben wij als oma en opa een vaste oppasdag.

Ik ben geboren en getogen in Den Haag en woon nu 9 jaar in het Regentessekwartier. Ik doe graag boodschappen in de buurt of wandel door de duinen naar het strand.

In mijn vrije tijd doe ik veel aan yoga en samen met een vriendin ben ik het Trekvogelpad aan het wandelen. Dat is een Lange-Afstand-Wandelpad dwars door Nederland. Het pad voert door prachtige vogelgebieden en we zien dan veel vogels met de verrekijker.

Met mijn man geniet ik van kampeervakanties overal in Europa en heel soms maken we een verre reis. Toen onze kinderen jonger waren hebben we 2 maanden door Zuid-Amerika getrokken. Als wensreis hebben we nog wandelen door de woestijn en de historische stad Petra in Jordanië bezoeken.

Meena Donker Activiteitenbegeleidster De Beek

Kamperen was mijn lust en mijn leven

Interview met Arie de Jong met dochters Elza en Jantina over Trots en Passie.

Interview

De dochters Elza en Jantina van Arie de Jong vertellen vol vuur over hun vader. ‘Arie (of Pa) hebben we leren kennen toen we 9 en 11 jaar oud waren. Onze biologische vader was 9 jaar daarvoor overleden.’

‘Arie was kampleider toen ik (Elza) ging kamperen op een jeugdkamp. Ik had vreselijke heimwee. Arie had medelijden en bracht me naar huis.’ Daar kwam de moeder (Nel/ Nelleke) van Elza en Jantina oog in oog te staan met Arie en de vonk sloeg gelijk over. ‘Het duurde niet lang voordat we een gezin vormden. Twee dochters erbij ‘dat is toch heerlijk en handig’ (met een knipoog), vertelt Arie.’ De dochters vertellen dat Pa altijd klaar stond voor hun moeder en voor hun. ‘We hebben leren kamperen door Pa, we deden dat vroeger nooit. We gingen kamperen bij de Reeuwijkse Plassen, of naar Stolwijk en namen een tentje mee. Later werd dit een caravan en ging Pa vissen en Ma lezen. Ook de televisie ging dan mee.’

Bomen over de politiek

‘Ik ben Arie de Jong. Ik kom uit een gezin van 8: 3 broers en 4 zussen. Wim was mijn tweelingbroer, hij woont op de Filippijnen. De overige komen met de verjaardagen op bezoek.

Ik kom uit een heerlijk gezin, de verhoudingen waren goed. We hadden veel dieren in een schuur.

Mijn leven was vol met activiteiten, ik heb me veel voor verschillende zaken ingezet. Kamperen was mijn lust en mijn leven. Verder was ik te vinden achter de bar van de tafeltennisvereniging en zat ik op een koor van de katholieke school, ik kon goed zingen! Ik ondersteunde de muziekschool en werkte bij de woningstichting, die zorgde voor huisvesting van mensen die het financieel slecht hadden. Ook gaf ik rondleidingen in de schouwburg, samen met de toenmalige directrice.’

Arie vertelt dat hij trots is op Nelleke, zijn overleden vrouw, en zijn kinderen. Hij noemt niet dat hij geridderd is voor 12 jaar trouwe dienst als gemeenteraadslid voor de PVDA. Als raadslid werd hij meermaals gekozen met voorkeursstemmen.

Elza vertelt dat haar vader en haar man, die fractievoorzitter in de gemeenteraad is, nog steeds graag bomen over de politiek.

Wij zijn trots op onze vader ‘Hij is altijd belangrijk voor ons geweest en hij was maatschappelijk enorm betrokken en actief, daar zijn we ook trots op. Kaartspelen lukt nog goed, we merken dat het hem goed doet iets te doen wat hij nog goed kan, waarbij hij momenten van trots kan ervaren.’

Nietsdoen valt niet mee Tijdens het interview zegt Arie dat nietsdoen niet meevalt. ‘Ik kan wel genieten van lezen,’ en de dochters vullen aan dat hij tafeltennis en voetbal ook nog leuk vindt. ‘Ook ben ik een echt natuurmens en praten over kamperen doe ik nog steeds graag.’

Wij vinden het belangrijk dat Arie zich nu ook nog trots voelt

Vertellen Jantina en Elza. ‘Ook wij, (de professionals), vinden dit belangrijk en zoeken samen met familie naar bezigheden die Arie kan doen, de familie heeft een belangrijke rol hierin. Arie en de dochters hebben veel informatie gegeven over andere interesses en bezigheden die Arie aangeboden worden of die familie samen met Arie uitvoert, zoals wandelen in het park, kaarten of

tafeltennis, samen luisteren naar muziek. Die momenten maken het betekenisvol voor Arie en vaak ook voor de familie.

Want dit samen doen met je naasten waar je trots op bent is op dat moment het mooist. De nieuwe Nebo camping Ons Thuis is meer dan welkom, de verhalen over vakantie, passie en trots roepen fijne herinneringen op en brengt het gevoel van trots even terug.’

Wat is uw passie en waar bent u trots op?

Misschien vindt u een moment om dit te delen met uw familie of vrienden de komende zomer thuis, op het terras aan het strand of in Nebo op camping Ons Thuis?

Interview door Rita Scholten, Mantelzorgbegeleider

Pluk de dag

Elke ademhaling blaast me verder naar het eind

En met elke nieuwe voetstap wordt de afstand wat verkleind

Ik weet dat het gaat komen, of ik nou kruip of ren

Maar ik ben pas aan het einde als ik aan het einde ben

Ik blijf ademhalen tot mijn allerlaatste snik

De weg kan zomaar stoppen, maar zolang mijn hart nog tikt

Zet ik mijn beide voeten stevig in de eeuwigheid

En laat mijn afdruk achter op de landkaart van de tijd

Ik ga dansend door het leven, tot ik weg moet van het feest

Ik wil hoe dan ook voorkomen dat het zinloos is geweest

Dus wil ik walsen tot ik neerval, tot ik niet meer kan of mag

En dan het feest verlaten met een lach

Ik pluk de dag

Ik weiger te geloven dat ik hier ben zonder zin

Het leven zit diep en ik spring er lachend in

Ik ben hier met een reden, ook al is mijn rol maar klein

De wereld draagt een ketting, en ik mag een schakel zijn

Dus ik ga dansend door het leven, tot ik weg moet van het feest

Ik wil hoe dan ook voorkomen dat het zinloos is geweest

Dus wil ik walsen tot ik neerval, tot ik niet meer kan of mag

En dan het feest verlaten met een lach

Dus wil ik walsen tot ik neerval, tot ik niet meer kan of mag

En dan het feest verlaten met een lach

Ik pluk de dag

Songtekst van Liesbeth List

Samen een straatje om?

Diverse vrijwilligers delen al hun passie voor de natuur met onze bewoners. Clingendael en park Oosterbeek zijn om de hoek.

We zoeken vrijwilligers voor: wandelen, duo-fietsen, creagroep, beweeggroep, kerkdienst begeleiden, individuele maatjes en voor ons Haags Herinneringsatelier.

Natuurlijk sturen we u niet alleen het bos in, maar samen gaan we ontdekken waar u iets kunt betekenen voor onze bewoners.

Neem vrijblijvend contact op met:

Simona de Roos

Coördinator vrijwilligers

Tel. 070-372 2100

e-mail: s.roos@saffiergroep.nl

We zoeken vrijwilligers voor: wandelen, duo-fietsen, creagroep en beweeggroep ondersteuning, kerkdienst begeleiden, individuele maatjes en voor ons Haags Herinneringsatelier.

Natuurlijk sturen we u niet alleen het bos in, maar gaan we samen ontdekken waar u iets extra’s kunt betekenen voor onze bewoners. Een paar uurtjes van uw vrije tijd gevuld met bijzondere momenten met onze bewoners. Neem vrijblijvend contact op met:

Simona de Roos

Coördinator vrijwilligers Nebo

Tel. 070-3722100

e-mail: s.roos@saffiergroep.nl

Activiteitenoverzicht Nebo

zomer/herfst 2023

Activiteitenoverzicht Nebo zomer/herfst 2023

• Alle evenementen zijn onder voorbehoud

Ø Alle evenementen zijn onder voorbehoud

• In ons restaurant hangt het programma van centrale activiteiten voor de komende weken

• Op de afdelingen hangt het weekprogramma voor de desbetreffende afdeling.

Ø In ons restaurant hangt het programma van centrale activiteiten voor de komende weken

Ø Op de afdelingen hangt het weekprogramma voor de desbetreffende afdeling.

Waardering mantelzorger en vrijwilliger

Beste mantelzorger en vrijwilliger,

De gemeente Den Haag biedt mantelzorgers en vrijwilligers de mogelijkheid aan om een cadeaukaart aan te vragen, als blijk van waardering. U kunt de kaart aanvragen via uw digid via onderstaande link:

https://www.denhaag.nl/nl/zorg-en-ondersteuning/zorg-voor-elkaar/waardering-voor-mantelzorgers-en-vrijwilligers. htm?utm_source=alias&utm_medium= offline&utm_campaign=waardering

HANDIG OM TE WETEN...

Medewerkers

Teammanager - Ada Bosma (Het Dael en Het Hout, receptie, schoonmaak en restaurant)

Teammanager - Femke Kloosterman (De Beek en het Haags Herinneringsatelier)

Woonzorgcoördinatoren - Julia Adam, Kimberly van Herwaarden en Rima Premchand

Praktijkbegeleider mantelzorg - Rita Scholten

Vrijwilligerscoördinator - Simona de Roos

Coördinator restaurant - Hajra Smajlovic

Geestelijk verzorger - Barbara Heckel

Behandeling en begeleiding

Fysiotherapeuten - Froukje Jol, Sandra Brussee en Ita Bakker

Ergotherapeut - Lotte van der Voort

Psychologen - Rachel Adriaanse en Naomi Hoogerdijk

Maatschappelijk werker - Anne Koen

Logopedist - Sharda Kanhai

Diëtist - Renske Wesselingh

Verpleegkundig specialist - Martien van Gaalen

Praktijkverpleegkundige - Shanti Sewtahal

Geestelijke verzorging

Heeft u behoefte aan een gesprek met onze geestelijk verzorger? Op dinsdag, woensdag (in de even weken) en op donderdag is Barbara Heckel in Nebo. U kunt een afspraak maken per telefoon of mail: tel. 070-372 2100, e-mail: B.Heckel@saffiergroep.nl

Openingstijden

Restaurant Het Plein

Alle dagen van 10.00 – 17.30 uur

Receptie

Maandag t/m vrijdag van 8.00 – 19.15 uur

Zaterdag en zondag van 8.30 – 19.15 uur

Kapsalon

Dames: Dinsdag t/m vrijdag

Heren: Dinsdag t/m zaterdag

Redactie: Rachel Adriaanse (psycholoog), Ada Bosma (teammanager Het Dael en Het Hout), Rita Scholten (praktijkbegeleider welzijn), Ingrid Spaans (activiteitenbegeleider), Laura Flohr (secretarieel ondersteuner, ook eindredactie)

Voor: Bewoners, mantelzorgers en medewerkers van Nebo

Drukwerk en ontwerp: Kamp Media Groep

Oplage: 160 prints (4 keer per jaar) en digitaal te lezen via www.saffiergroep.nl

Inzendingen voor het volgende nummer: Inzendingen worden erg op prijs gesteld. Kopij graag aanleveren voor 4 november 2023, bij voorkeur digitaal, bij managementondersteuning. dementie@saffiergroep.nl