RSG Magazine 14

RSG

MAGAZINE 14 Beeldredactie - Ton Krabman

EID BESTE Burghers Het AFSCH HET AFSCHEID G HULDIGIN HOCKEYPLOEG HULDIGING view met root inter g d a e r p s laf Budde Midden s - door O i u DARTEN h t l u B Paulien ACCRES ENIUS M O C E R O M ROEMENIË MARKET EUROPE MARKET EUROPE SALAMANCA VISIT! ÜNIE E R E D L A MUSIC MUSICAL VISIT A C N A M A SAL HEY! COLUMNS COLUMNS FLEVO ACADEMIE 1

JUNI 2010 - NR 14 - Uitgave van RSG Slingerbos | Levant - E(mail) RSGmagazine@rsgsl.nl

RSG Magazine Nog even en dan……

Als dit magazine verschijnt weten we waarschijnlijk net wie er allemaal zijn geslaagd.

Een belangrijk moment voor de hele school.

Want natuurlijk zijn we blij voor iedereen die zijn diploma dan op zak heeft. En natuurlijk vinden we het heel vervelend als dat om een of andere reden is mislukt. Maar ook zien we het als een soort rapportcijfer dat we als gehele school krijgen. En we genieten er van als dat goed uitpakt, en we balen enorm als dat niet zo is. Het einde van het schooljaar is weer alles behalve rustig. Er wordt een week lang een musical uitgevoerd. Er komen allerlei buitenlandse gasten op bezoek. Er worden nog even allerlei interessante projecten gedaan. We horen op de valreep dat we ons nu echt Technasium mogen gaan noemen.

Het meisjesteam van locatie Levant wordt plotseling hockeykampioen van Nederland. En we nemen ook nog afscheid. Van de leerlingen die geslaagd zijn natuurlijk. Maar ook van docenten die om verschillende redenen niet meer aan de RSG verbonden blijven.

Zoals Paulien Bulthuis die als geen ander de geschiedenis van de school kent omdat ze eerst als docent Duits en later als directielid zich jarenlang voor onze school heeft ingezet.

Zij gaat met pensioen en vatte haar terugblik samen met “ik heb niets te klagen”. Andere docenten gaan bijvoorbeeld elders aan de slag omdat ze hun kennis en kunde op een andere plek willen inzetten; persoonlijke groei dus.

En ondertussen stroomt de school alweer vol met leerlingen van groep 8 die nog vóór de vakantie graag willen weten met wie ze in de klas komen en wat ze te wachten staat.

Ze hebben nog van die kleine zorgen zoals wat er allemaal in hun etui moet komen voor een geslaagde schoolloopbaan. En of de leuke agenda’s niet al uitverkocht zullen zijn. En op de achtergrond wordt alweer het nieuwe schooljaar voorbereid, met roosters, en

boekenpakketten, maar ook met het monteren van isolatieglas en het installeren van nieuwe HR-ketels bij RSG Slingerbos. Want de school moet een flink stuk “groener” worden.

Ik geloof dat we aan vakantie toe zijn…….

Olaf Budde

B E S T E Burghers In de laatste weken van het schooljaar is het afrekenen geblazen! Na vier, vijf, zes of misschien wel zeven jaren (hard) leren moet je het ‘maar even laten zien’ tijdens een examen.

Wat prachtig om te zien dat velen dat ook kunnen. Gemiddeld zo’n 93% van de leerlingen verlaat de RSG met een diploma, een prima resultaat. Ik wil dan ook alle leerlingen, ouders en docenten van harte feliciteren met dit succes. De kandidaten die nog niet geslaagd zijn wens ik veel succes met de herkansingen.

Iets afsluiten betekent ook ergens opnieuw beginnen. Dit geldt voor de vertrekkende leerlingen maar ook voor leerlingen die we kort geleden verwelkomd hebben tijdens de introductiedag voor bruggers. Eigenlijk geldt afsluiten en opnieuw beginnen voor alle betrokkenen bij de school, ook als het jaar iets minder goed is gegaan. Nieuwe ronde, nieuwe kansen zullen we maar zeggen en ik wens iedereen daar veel succes bij.

In de laatste periode sluiten we nog veel meer af. Wat te denken van de musical ‘De reünie’? Wat een talent hebben we rondlopen in school! Onder de bezielende leiding van enkele docenten en Anneke van Zeijl is er hard gewerkt om ook de laatste puntjes op de i te zetten. Alle leerlingen zijn in de gelegenheid gesteld om te kijken. Ook was er een avondvoorstelling voor het publiek. Het was een fantastisch optreden. Ook als organisatie is het aan het einde een schooljaar afrekenen!

Na twee jaar intensieve voorbereiding hebben we op 10 juni te horen gekregen dat we

officieel het predikaat Technasium ontvangen en daar zijn we blij mee en trots op. We starten met een technasiumklas op havo/vwo niveau.

Technasiumleerlingen krijgen 5 uur per week te maken met het nieuwe vak Onderzoek en Ontwerpen. Leerlingen onderzoeken een ‘reallife’ probleem en proberen een oplossing te bedenken. In het afgelopen proefjaar hebben leerlingen een servicepunt voor in de hal van het het St. Jansdal gemaakt. Voor aankomend jaar staan ook weer interessante thema’s op het programma.

Ook hebben we kort geleden een visitatie van de Elos-organisatie gehad. Elos staat voor Europa als leeromgeving op scholen. Elos geeft structuur aan de internationale activiteiten op school en dat betekent dat er extra aandacht is voor talenonderwijs en kennis van Europa.

Bij de visitatie mocht Irene Groen voor alle betrokkenen de complimenten in ontvangst nemen, want de visitatiecommissie was zeer tevreden.

Er zijn mooie dingen gebeurd in het afgelopen schooljaar en met elkaar proberen we de kwaliteit te waarborgen. We scoren bij het onderzoek dat onder leerlingen en ouders is gehouden een dikke voldoende.

Ook de docenten en het management zijn tevreden. Uiteraard hebben we voldoende aanknopingspunten van u en van jou gekregen om mee aan de slag te gaan en dat gaan we ook doen! Fijn dat zo veel betrokkenen aan de enquête hebben meegewerkt.

En nu nadert het einde van het schooljaar. Op het moment van schrijven zit de toetsweek erop en wachten we op de overgangsvergaderingen.

Daarna wacht een hopelijk fijne, lange zomervakantie.

Vanaf deze plek wens ik iedereen een fijne vakantie en zie ik graag iedereen in goede gezondheid weer terug op 19 of 20 augustus!

Anne-Marie Leeuwenburgh RSG MAGAZINE - 14 | 2010

2

I-WORK RSG’ers trekken over de wereld.

De leerlingen van 5tvwo zijn weer op pad geweest in het kader van hun internationale stage IWORK. Stages die ze overigens zelf moeten organiseren. Dit jaar hadden ze bijna allemaal tegenslag doordat hun geplande vluchten niet door konden gaan als gevolg van aswolken. Maar ze hadden hun schema aangepast en gingen, wat later, toch op pad.

Op hun presentaties na terugkeer vertelden ze over hun ervaringen. Vanzelfsprekend in het Engels. Enkele voorbeelden.

Kyle Mc Arthur werkte op de Underberg Primary School in Kwa Zulu Natal (Zuid Afrika). Hij was daar terecht gekomen via zijn oude au-pair. Bij de school is ook een hostel voor de kinderen die van erg ver moeten komen. Er zijn veel sportfaciliteiten want sporten doe je vooral op school en niet in clubverband. Het viel hem verder op dat alle spullen op school uitgesproken oud zijn. Kyle verzorgde er een les over Nederland en hielp bij practica. Hij logeerde bij een docent van de school. In dat huis zat geen cv terwijl het ’s nachts soms -10o kan worden. Overigens kunnen de rijkere Zuid-Afrikanen wel over alle moderne faciliteiten beschikken.

In het algemeen wordt er volgens Kyle veel mindere efficiënt gewerkt. De chaos die er af en toe heerst, is echter ook wel charmant.

Lisette Schouwenaar ging naar San Antonio (USA). Ze werkte daar in een verpleeg- en verzorgingstehuis. In het gebouw van drie verdiepingen was de behoefte aan verzorging per verdieping verschillend: van regelmatige aandacht t/m volledige verpleging. Haar werk bestond vooral uit ondersteuning van de activiteiten, zoals Moederdag, een ‘pizza party’, zalen versieren, en bingo. Verder voerde ze veel ‘gezellig praatjes’ met bewoners die genoten van de aandacht die ze zo kregen. Ook mensen helpen met eten hoorde er bij.

Er was veel waardering voor dit soort vrijwilligerswerk. Nederland had bovendien een goede naam bij een aantal bewoners die ooit als militair in ons land waren geweest.

INT ERNAT IONAL

Laura Bouman kwam terecht op de Lundellska Skolan in Uppsala (Zweden). Tijdens een eerdere uitwisseling had ze hier een vriend gekregen, vandaar…

Het viel haar op dat het schoolgebouw heel veel ruimer was dan dat van RSG Slingerbos en dat voor veel minder leerlingen. Er hoort ook een zeer grote bibliotheek bij; de medewerkers zijn daar erg servicegericht. De leerlingen hebben allemaal laptops. De lessen duren langer, het zijn blokken van 1 à 2 uur waardoor er ongeveer drie vakken per dag worden gedaan. Sommige vakken zijn erg afwijkend, zoals lessen in psychologie. Er zijn veel

materialen voor leerlingen met een stoornis, zoals ADHD. In het gebouw zijn erg veel plekken met comfortabele stoelen en banken waar je met elkaar kunt kletsen, brainstormen, of overleggen. Je krijgt gratis lunches, en de school betaalt de buskaartjes. Bij de receptie zijn allerlei spullen te koop zoals usbsticks. Leerlingen kunnen computerruimtes ‘huren’ als ze een tijdje rustig willen werken.

Laura werkte in de bibliotheek, en gaf wat lesondersteuning. Haar Zweeds was echter nog minimaal ontwikkeld, waardoor het volgen van lessen in het Zweeds weinig nuttigs opleverde.

In het algemeen viel haar op dat leerlingen en docenten op een zeer vriendschappelijke manier met elkaar omgaan. Werken op een school (ook in de ondersteunende functies ) is in Zweden erg gewild.

Sander Vunderink kwam terecht in Lancaster en in Philidelphia (USA). Lancaster is een erg groen en vlak gebied. Er wonen nogal

wat volgelingen van de Amish sekte; zij verplaatsen zich met eenvoudige koetsjes, want volgens hun geloof mogen ze niet met auto’s rijden. Sander werkte o.a. bij de Giorgio Food Company (genoemd naar de 80-jarige eigenaar). In dat gigantische complex wordt het eten gemaakt voor o.a. Starbucks en Mc Donalds. Hij vond het vooral opvallend dat Amerikanen zo hulpvaardig zijn. Het is er trouwens voor buitenlanders erg lastig om werk te vinden door allerlei beperkende regels.

Victor Stulen ging voor zijn stage naar Durban (Zuid Afrika). Hij werkte daar bij een toeristenbureau, o.a. door het afnemen van enquêtes. Er was juist een grote conferentie aan de gang van de toeristenindustrie. Hij deed mee met een quiz op zijn werk en won deze: een verblijf in een vijfsterren hotel! Tijdens zijn verblijf heeft hij veel geleerd over de zwarte Afrikanen. Er is nu trouwens sprake van omgekeerde discriminatie. Blanke Zuid-Afrikanen komen moeilijk aan de slag. Volgens de statistiek is Durban erg crimineel. Dat valt volgens Victor erg mee, maar toch werd van hem de helft van zijn bagage op het vliegveld gestolen. Tijdens zijn uitstapjes werd hij getroffen door de enorme verschillen tussen de stad en het platteland.

Rian Klaasen ging naar Toronto, waarzij werkte bij de Bethesda Social Services.

Een grote organisatie op het gebied van allerlei ondersteuning aan kinderen, met 1100 patiënten, 400 personeelsleden en verschillende locaties in de regio. Er wordt ook veel met vrijwilligers gewerkt. Er zijn verschillende programma’s voor kinderen van 3 t/m 17 jaar, o.a. gericht op autisten.

Haar werk bestond uit het assisteren van een gedragstherapeute, en het helpen bij spelletjes. Ondanks het verschil in taal en het moeilijk contact leggen met autistische kinderen onstond er wel degelijk een band. Uit mail die zij na terugkeer ontving bleek dat de kinderen haar echt misten.

Rian was al geïnteresseerd in het werken met kinderen, maar door deze stage is ze beslist nog meer gemotiveerd geraakt.

RSG MAGAZINE - 14 | 2010

3

COMENIUS PROJECT The Comenius Project: Beyond Words in Roemenië Dit is hét project voor de 3 havo klassen. Het thema van dit project is internationalisering en dan Beyond Words (zonder woorden). Je hebt mailcontact met landen als Spanje, Finland, Turkije, Hongarije, Roemenië, Griekenland en Italië. En het grote voordeel met dit project is dat als er een bijeenkomst is tussen de docenten, dat er dan af en toe ook leerlingen mee mogen gaan. En dat was voor Roemenië ook zo.

Het begon allemaal op dinsdag 13 april. Vanaf Schiphol met het vliegtuig op naar Roemenië.

De stewardessen viel het op dat Gijs (de jongen van de Levant die ook mee mocht) en ik niet op school zaten. Dus ze vroegen dat aan ons, en wij gingen het beleefd uitleggen. Maar zoiets heeft voordelen… Want wij mochten als enige wat meer pakken als ze wat ronddeelden zoals sprits.

In Roemenië gingen we met de bus verder naar

Constanta. Rond middennacht kwamen we daar aan bij de school. De gastgezinnen stonden daar helemaal klaar om ons op te vangen. Gijs en ik kwamen bij een gezin met een jongen van 17, en ze woonden echt naast de school.

De volgende dag kregen we een welkomst praatje van de directrice en lekkere Roemeense hapjes. Na het welkomst praatje gingen we wiskunde en natuurkunde volgen. We snapten er niks van! Maar wel leuk om te weten hoe Roemenen les krijgen.

Donderdag kregen we een rondleiding door de stad. Maar Gijs en ik hadden de vorige avond een wandeling gemaakt met het gezin.

Dus we hadden al erg veel gezien. Tijdens de rondleiding gingen we ook nog naar twee musea.

De rest van de dag hebben we niet veel gedaan. We moesten wel onze PowerPoint laten zien met the ‘Shapes and Symbols among the centuries in my homeland’. Ook kregen we veel te zien van de andere landen.

Vrijdag stonden we erg vroeg op, want we gingen met de bus naar Tulcea. Een stad bij de uitmonding van de Donau. Daar maakten we een boottrip maken over de Donau. Het was erg mooi.

Zaterdag was onze vrije dag. We hebben niks bijzonders gedaan. Alleen zijn we nog midden in de nacht naar een karaokebar geweest.

De leerlingen van Finland, Turkije en Spanje waren er ook.

Toen was het alweer tijd om naar huis te gaan.

We wisten de dagen ervoor al dat de aswolk problemen kon geven. And yes it did! Dat werd dus een lange en omslachtige treinreis, want vliegen zat er voorlopig niet meer in.

In september gaan er weer leerlingen mee, nu naar Italië. Waarschijnlijk worden het leerlingen die nu in 3 havo zitten, en meiden!

Ik raad dit project echt aan!

Martijn Kamphorst

RSG MAGAZINE - 14 | 2010

4

ANNET POUW Het is geen dag saai!

Annet Pouw gaat de RSG verlaten om te gaan werken bij de Christelijke Agrarische Hogeschool (de CAH). De CAH heeft een vestiging in Dronten, en gaat nu uitbreiden in Almere. Annet heeft een lange staat van dienst op de RSG. Tijd dus voor een terugblik en de vraag of ze ons zal gaan missen.

Eerst iets over jouw studie, wat heb je gedaan en hoe ben je op de RSG terecht gekomen?

Ik heb in Wageningen gestudeerd, en na afloop wist ik niet zo goed of ik het biologieonderwijs in wilde of ecoloog wilde worden. Op een gegeven ogenblik had ik overal sollicitaties lopen en de RSG nam me aan. En al snel nam het aantal lesuren toe. In mijn eerste jaar al onderbouw, bovenbouw havo en vwo, tweetalig. In 1998 was dat.

Vervolgens ben je op school nog allerlei andere dingen behalve biologie gaan doen?

Later ben ik ANW er bij gaan doen, daarna heb ik het vak ook in het Engels opgezet; Science. Uiteraard ook het Cambridge proficiency examen gehaald via de interne opleiding, En verder heb ik naast de lessen met een heleboel andere leuke dingen meegedaan, zoals het zeilkamp, en de jaarlijkse Znojmo reis. Op een gegeven ogenblik vond ik het jammer dat er zo weinig gedaan werd met de profielwerkstukken. Ze kwamen hooguit ergens in een kast te liggen.

Ik heb me daarom ingezet om openbare presentaties te laten geven: de profielwerkstukpresentatieavond.

En ik heb de eerste keer dat IWORK werd uitgevoerd dat deels overgenomen van Hanna (Nieuwdorp). Dat was een samenloop van omstandigheden door aansluitende zwangerschapsverloven. Erg leuk om te zien hoe de leerlingen groeien van zo ’n ervaring!

Later ben ik NLT modules gaan geven, en ik ben me met het promoten van bèta-activiteiten bezig gaan houden. Zoals de organisatie van het bètafestival! Ik heb overigens ook nog een jaar in de MR gezeten.

Was het eigenlijk moeilijk kiezen tussen onderzoek en onderwijs?

Mijn vader zat in het onderwijs; hij is nu met pensioen. Ik kende het onderwijs dus wel een beetje, maar vond wel dat er ook iets meer naast het lesgeven moest gebeuren om het

spannend te houden.

Ik zie jou anders ook wel met grote laarzen ergens in de drek staan of zwabberend op een zeeschip.

Ja, maar ik word helaas gauw zeeziek, dus marinebioloog ligt me minder. Ik heb wel stages gedaan op Texel en in Noord Zweden volledig in the middle of nowhere. Prachtig is dat.

Maar bij onderzoek ga je soms heel erg de diepte in en dan wordt het weer wat saaier. Onderwijs is trouwens nooit saai. Het hele bètagebeuren interesseert me en ik vind het heel leuk om dat aan anderen te laten zien, en ze dat te laten ontdekken. En deze leeftijdsgroep is geweldig.

Ze zijn oud genoeg om van alles te snappen,

maar ze staan ook nog heel erg open voor van alles. Het is geen dag saai!

Wat waren jouw mooiste ervaringen op school?

De zeilkampen waren fantastisch; ook hoe je als leiding samenwerkt en een groot stempel er op kan zetten. Dat geldt ook voor de Znojmoreizen, ik noemde de werkweek steeds per ongeluk vakantie, omdat dat ook zo aanvoelde! Het opzetten van een nieuw vak vind ik geweldig. En wat we de laatste jaren hebben gedaan om het hele bètagebeuren meer de school in te krijgen, met o.a. als resultaat het Technasium want dat zijn we net officieel geworden.

En ik vind het heel erg leuk om te zien hoe ver leerlingen kunnen komen met hun profielwerkstukken. En ze daarin te begeleiden.

Je was altijd gespitst op kansen, mogelijkheden, dingen met elkaar verbinden; ligt daar je kracht?

Ja, ik vind het belangrijk om toepassingen te laten zien. De leerlingen goed te laten kijken en de samenhang te laten vinden. Ook buiten

de school.

Wordt dat ook een belangrijk onderdeel van je nieuwe werk?

Dat is wel de bedoeling. De lessen die ik ga geven gaan natuurlijk wel dieper op de onderwerpen in. Dat is zeker een nieuwe uitdaging. Het was niet interessant voor me geweest om op een andere middelbare school les te gaan geven. Want hier heb ik veel kansen gehad om te doen wat ik leuk vind en de nadelen zullen overal wel hetzelfde zijn.

Er wordt door de CAH een nieuwe vestiging opgezet in Almere die ook een duidelijk gezicht moet krijgen. Dus daar hoort ook het opzetten van een heel netwerk bij. Denk aan stageplaatsen regelen, en opdrachtgevers voor modules interesseren.

En natuurlijk contacten met ons nieuwe Technasium netwerk Flevoland!

Ja, van dat netwerk maak ik eigenlijk al deel uit. Misschien word ik wel Technasium opdrachtgever. Almere is trouwens een leuke omgeving: er kan van alles en ze willen heel veel bereiken.

Vind je het niet erg jammer dat je weg gaat nu het Technasium bij ons echt gaat draaien?

Ja, dat wel, maar ook de race er naartoe om het binnen te halen vond ik al heel erg de moeite waard om mee te maken.

En ik kom zeker kijken hoe het gaat lopen.

Je hebt zin in je nieuwe baan?

Ja, maar het is ook een beetje ogen dicht en in het diepe springen. Ik krijg natuurlijk te maken met nieuwe collega’s, met twee locaties Dronten en Almere, met heterogene groepen studenten (afkomstig uit mbo en vwo), en de leerlingen komen in Dronten ook nog wel eens met klompen binnen klossen. Er wordt veel aan begeleiding gedaan. Op dat punt zagen ze mij ook wel zitten, gezien mijn achtergrond En ik moet nieuwe modules ontwerpen, inclusief practica. Ze werken er competentiegericht. Het lijkt wel op Technasium opdrachten. De studenten moeten bijvoorbeeld een opdracht voor een groenbedrijf uitwerken in ca. 10 weken. Met een uitgebreide presentatie op het einde. In de module komen dan ondersteunende theoretische lessen en practica of een cursus goed presenteren. Zo’n aanpak vind ik wel heel leuk.

Het wordt dus allemaal spannend?

Zeker! OK, succes Annet RSG MAGAZINE - 14 | 2010

5

ACRRES Energierijk, een speciaal project Acrres is een onderdeel van de Universiteit van Wageningen. In de buurt van Lelystad hebben ze een enorm terrein om allerlei grootschalige experimenten uit te voeren. Zo hebben ze een eigen veestapel waarmee onderzoek wordt gedaan hoe koeien verschillende soorten voedsel verteren. Er staan experimentele windmolens op het terrein. En ook is er een serie installaties waarin mais wordt omgezet in bio-ethanol (alcohol dus). De kern van het onderzoek dat er momenteel gedaan wordt is het ontwikkelen van gesloten kringlopen.

Er wordt bijvoorbeeld mais aangeplant en geoogst. De korrels gaan in een biovergister en er onstaat een alcohol oplossing. Dit moet via destillatie opgewerkt worden tot een hoger alcoholpercentage. Na transport naar een aparte fabriek krijg je uiteindelijk prima

brandstof. De reststoffen van de vergisting worden verwerkt tot veevoer of tot meststof.

De warmte die vrijkomt wordt omgezet in elektriciteit waarmee o.a. de pompen en de computers die de processen sturen van stroom worden voorzien. En de koolstofdioxide die bij het proces vrijkomt gaat weer gebruikt worden in een tweede keten, namelijk voer voor algen.

Want algen kunnen ook een enorme bron van waardevolle grondstoffen worden. Een grote vijver voor algen is in aanleg.

Bij Acrres wordt dus baanbrekend onderzoek gedaan om de processen zo in te richten dat alles nuttig wordt gebruikt. Erg de moeite waard om daar wat meer over te weten.

Josien Paap, docente scheikunde op de RSG, heeft samen met Acrres een compleet project uitgewerkt en uitgevoerd voor 4vwo. Eerst kwam een medewerker van Acrres op school vertellen wat voor onderzoek er wordt gedaan,

en welke successen en problemen zich daarbij voordoen.

Daarna gingen de 4vwo-ers met de bus naar Lelystad voor een bezoek aan de installaties.

In de koeienstal reed een kleine robot rond die de mest weg veegt. De koeien krijgen 1x per dag eten dat in een enorm rijdend mengvat wordt klaargemaakt. De windmolen is maar liefst 70 meter hoog. Maar binnendoor naar de top gaan mag alleen onder extreme veiligheidsomstandigheden. Acrres produceert op het terrein bij Lelystad zo veel windenergie dat daarmee ruimschoots het verbruik door de Universiteit in Wageningen wordt gecompenseerd.

In een volgende les op school probeerden de leerlingen zelf een slap alcoholbrouwsel (Coronabier) te verrijken door te gaan destilleren. Daarbij speelden meteen allerlei praktische problemen zoals schuimvorming en te ruime koelslangen. Het project is afgesloten met een posterpresentatie.

Het contact met Acrres is blijvend. Een prachtige kans voor onze leerlingen om zo op de hoogte te blijven van de nieuwste ontwikkelingen op het gebied van energie- en voedselvoorziening.

RSG MAGAZINE - 14 | 2010

6

KAMPIOENSPLOEG Kampioensploeg gehuldigd Het meisjes hockeyteam van RSG Levant dat Nederlands kampioen werd (scholenteams meisjes t/m 16 jaar), kreeg op school een passende huldiging. Voor een volle aula vertelde locatiedirecteur Inge Vaatstra nog eens hoe vreselijk trots ze op dit team was.

“Want de tegenstanders in dit toernooi waren niet mis. En op deze manier hebben jullie ook nog eens het hockey in Zeewolde op de kaart gezet”.

Natuurlijk kreeg iedereen, inclusief de coach Mirjam de Kleijn, een mooie bos bloemen en een speciale oorkonde van de school.

Met de (nep)champagne ging het nog wat onwennig, want na het ontkurken tuimelde het halve team van schrik op de grond.

Aanvoerder Esmée Peet vertelde nog kort hoe het allemaal was gegaan. Bijna elke wedstrijd was gierend spannend geweest, en zeker de finale tegen Nieuw Eemland uit Amersfoort.

Zelf speelt zij in Amersfoort bij een hockeyclub en bij de tegenpartij zaten maar liefst zes speelsters van haar club, inclusief de keeper.

Vorig jaar was Amersfoort tweede geworden

en ze waren er natuurlijk erg op gebrand nu het kampioenschap binnen te halen. Maar uitgerekend Esmée stak daar een stokje voor doordat zij tegen haar clubgenoot de winnende treffer scoorde. Daarna was het een kwestie van de partij ‘professioneel uitspelen’.

Het Levant-team had zich helemaal gegeven; ook de hechtpleister boven het oog van Esmée was daar nog steeds een teken van.

kampioen

huldiging

en RSG MAGAZINE - 14 | 2010

7

Op 24 juni 2010 nam Paulien Bulthuis afscheid van de RSG. In 1981 is zij als docente Duits bij ons begonnen.

Haar carrière valt daarmee samen met een groot deel van de geschiedenis van de school.

Genoeg aanleiding dus voor een interview.

Ik heb als voorbereiding wat over je met Google opgezocht, en zeg maar eens wat er van klopt.

Ik ben inderdaad in Alkmaar geboren, dat klopt. Maar ik ben niet op een katholieke kleuterschool geweest dus dat klopt niet. Er is nog een Paulien Bulthuis die ook in het onderwijs zit, maar die spel je volgens mij als Pauline Bulthuis. Dus over haar vind je ook vaak wat. Maar ongeveer de helft van wat je hebt gevonden klopt.

Je hebt als leerling natuurlijk de gebruikelijke scholen doorlopen en toen ben je op een gegeven ogenblik Duits gaan studeren. Hoe is dat zo gekomen?

Ja, daar zit een lange weg vóór. Ik ben begonnen op de kleuterkweekschool, dat was toen nog een aparte opleiding. Nadat ik daarmee klaar was ben ik getrouwd. Wanneer je werkte in het kleuteronderwijs werd je ontslagen als je trouwde. Het ministerie van onderwijs vond 1 kostwinner per gezin i.v.m. de werkloosheid voldoende…. Dat was in mijn geval nog net het laatste jaar dat dat zo kon.

Maar ik ben in Duitsland gaan wonen. In die periode heb ik twee kinderen gekregen. Toen we terug kwamen naar Nederland waren ze niet echt kleuters meer en mijn man moest veel op reis. Naast de zorg voor het gezin wilde ik mijn tijd graag nuttig besteden. Nou had ik altijd al veel belangstelling voor “taal” en ik had het idee dat ik me voor een bevoegdheid Duits niet zo heel erg hoefde in te spannen. Dat bleek maar gedeeltelijk waar te zijn, want de literatuur moest je natuurlijk toch wel gewoon doen. Al met al is het toch vlot gelopen en ik had vrij snel mijn MO-A. Maar het was niet mijn bedoeling om ook meteen daarmee les te gaan geven.

Maar dat is er wel van gekomen?

Uiteindelijk wel. We gingen in Harderwijk wonen omdat we veel zeilden. Op een van de strandjes van Stadsweiden kwam ik Toine Wevers tegen, die was hier toen conrector. En die vroeg zo van ‘Paulien hoe gaat het met je studie, wanneer ben je daarmee klaar, want we hebben uren Duits vacant’. Maar ik was dus eigenlijk niet van plan om meteen les te gaan geven met die akte. Mijn zoon ging net naar de brugklas, dus dat was ook niet zo’n geschikt moment.

Hij heeft me toch overgehaald. Op dat moment werkte ik ook in ons eigen bedrijf, een

technisch adviesbureau. Met techniek had ik weinig affiniteit. Ik deed de administratie en de boekhouding. Ik vond het les geven toch wel een leuke aanvulling, omdat het iets was waar wel mijn belangstelling naar uitging. Dus ben ik met een uur of 12 begonnen, en voor de andere helft werkte ik in de zaak.

Dat was in 1981, bij de voorloper van het Slingerbos?

Ja, dat was in het zogenaamde oude gebouw, dat stond op de plaats waar nu het sportveld is. Het was een soort verzameling van “kippenhokken” waaraan de mensen die erin gezeten hebben toch dierbare herinneringen hebben.

Was alles verrot?

Zo erg was het niet, maar er liep wel eens een muis in het rond, er zaten gaten in de vloer en onder de school werden altijd weer nieuwe katten geboren. Maar het was toch heel gezellig.

Het was gebouwd in een rondje, dus je kon ook binnen rondjes lopen. Dat vonden de leerlingen geweldig, want zo ontmoette je elkaar nog eens.

En dat was belangrijk?

Daar ging het natuurlijk alleen maar om. Want je wilde elkaar ontmoeten en verkering krijgen.

Groot was dan ook de teleurstelling toen op een gegeven ogenblik werd besloten dat de gangen eenrichtingverkeer werden. De kantine was ook gezellig met allerlei bloembakken. Het was allemaal heel oud maar toch ook wel heel leuk. Bovendien was het eigenlijk veel te klein.

En dat was dus de school die als het ware ‘bevochten’ was om op te richten? Want dat is ook niet zonder slag of stoot gegaan.

Inderdaad, in 1966 was het gelukt om na 80 jaar vechten bij het Rijk een openbare Rijks School te krijgen, en toen kon men hier beginnen als een dependance van de Rijks HBS in Amersfoort. De school startte met maar 45 kinderen en twee lokalen. En met ongeveer negen docenten.

Maar de RSG groeide snel en voorzag in een behoefte. En ieder jaar werd er weer een soort “schoenendoos” tegenaan geplakt. Toen er op een gegeven ogenblik een enorme groei was moesten de leerlingen een korte periode zelfs in ploegen les krijgen. De ene groep van acht tot één en de andere van één tot zes.

En echt ieder jaar kwam er een bouwsel bij.

Zelf heb ik ook in een soort directiekeet les gegeven. Je moest dan altijd weer naar buiten om verder te kunnen gaan in het andere gebouw. Die directiekeet was ook heel gehorig en er zaten maar twee lokalen in. In de zomer was het er te heet en in de winter te koud.

En toen kwam er toch nieuwbouw?

De nieuwe school (in 1986) was een droom voor ons allemaal. Je kon nu in een échte school les geven. Op dat moment kwamen er ook veel nieuwe collega’s bij en werd er heel veel anders. Heel veel mocht en kon niet meer.

Zoals?

Je mocht niets meer aan de wanden hangen.

En het nieuwe gebouw had de vorm van een U. Rondjes lopen kon niet meer.

Dat was slecht voor de relaties?

Nou ja, mijn eigen kinderen die hier op school zaten werden toch wel verliefd hoor. Maar ook dit gebouw werd spoedig te klein. Het was gebouwd voor zo’n 700 tot 800 leerlingen en we hadden er al snel 1100. Er moest dus erg creatief geroosterd worden. Het heeft behoorlijk lang geduurd (tot 1999) voordat er een stuk aan kwam en er weer rond gelopen kon worden. Vanaf de nieuwbouw hebben we eigenlijk 13 jaar in een te klein gebouw gezeten.

En zelf heb jij altijd hier les gegeven?

Ja, ik ben toch min of meer blijven hangen.

Maar ik had ook geen echt goede redenen om weg te gaan. Al was het alleen maar omdat het zo heerlijk is om lopend of met je fiets naar je werk te kunnen gaan. En ik heb er bijvoorbeeld ook nooit last van gehad dat je in je woonplaats door leerlingen op een terras wordt bediend.

Sommige collega’s vinden dat wel vervelend. Ik vind leerlingen gewoon leuk.

Je bent in de directie gekomen; werd je daarvoor gevraagd of werd er een vacature bekend gemaakt?

Dat was wel wat bizar. Zoals dat heette ‘de school was wel toe aan wat meer evenwicht in de directie’. Dus er moest een vrouw bij. Toen men mij vroeg of ik daar wat voor voelde, heb ik daar toch wel even heel erg over moeten nadenken. Ik was niet het type Dolle Mina, maar ik vond wel dat vrouwen gelijke kansen moesten hebben. Toch ben ik gaan solliciteren en dat was juist op het ogenblik dat staatssecretaris Nel Ginjaar Maas vond dat er vanaf dat moment alleen nog maar vrouwen benoemd mochten worden in de schoolleiding.

Ik was trouwens al in gesprek met de directie.

Maar ik dacht als ik het nu niet doe wordt het dus gewoon een andere vrouw. Dat heeft overigens heel veel commotie opgeleverd.

Bij wie?

Bij de mannen! Die werden kansen ontnomen; ze mochten niet eens solliciteren. Mijn tegenkandidaten waren dus uitsluitend vrouwen; dat bleef toch een beetje ongemakkelijk voelen. Ik had toch liever de echte competitie gehad, maar dat was op dat moment niet anders.

Maar al heel snel voelde het toch goed, dat was RSG MAGAZINE - 14 | 2010

8

interview zelfs al in de eerste week. Ik zat in een nieuw kantoortje en had zoiets van ‘kom maar op’.

Ik had de leiding gekregen over alle tweede klassen van de school en zat eigenlijk te wachten op de eerste uitgestuurde leerlingen.

Zeg maar het werk dat een coördinator nu doet.

En al gauw hoorde ik stemmen in de gang van twee jongens die zeiden. “Shit, ik moet me melden”, waarop de andere zei: “Kom op man het is maar een vrouw”.

Dus toen dacht je “ik lust ze rauw’?

Ja precies. Dat was dus mijn allereerste ervaring, met de allereerste eruit gestuurde leerling. En dat maakte me heel tevreden met mijn benoeming. Ik werd me ook erg bewust van het feit dat de helft van onze leerlingen meisjes zijn. En als die om zich heen keken konden ze zien dat er geen enkele vrouw een leidinggevende baan had op de school. Denk ook aan hoofd conciërge, hoofd financiën, de schoolleiding; het waren allemaal mannen. En ik kwam op de Veluwe ook echt terecht in een uitsluitend mannencultuur. Ik was het eerst benoemde vrouwelijke directielid op de hele Noordwest Veluwe.

Heb je daarmee nog de krant gehaald?

Nee hoor, in het land werd het steeds gebruikelijker maar hier op de Veluwe nog niet.

Ik vond dat we ook in het onderwijs het goede voorbeeld moeten geven. Meisjes moeten kunnen zien dat ze dezelfde kansen hebben als jongens.

Iedereen ontwikkelt een eigen stijl bij het uitoefenen van zijn functie. Hoe zou je die van jou omschrijven?

Ik was bang dat ik de individuele leerling wat uit het oog zou verliezen gezien de grote aantallen. Ik heb me toen heel erg voorgenomen (en dat doe ik nog steeds na zo’n 30 jaar) om iedere leerling echt als individu te zien. Ze steeds in gedachten uit de groep te halen. Is er bijvoorbeeld een lastige klas, dan zie ik geen 30 lastpakken, maar 30 individuen, waarvan er misschien maar 4 lastig zijn.

Later, toen ik minder direct met leerlingen had te maken, had ik datzelfde met docenten.

Het is dus eigenlijk meer een levenshouding.

Ik heb me daar altijd prettig bij gevoeld en ik denk dat je er meer mee bereikt dan met het aanspreken van een groep.

Vond je het niet jammer dat je op een gegeven ogenblik minder met leerlingen te maken kreeg?

Ja, dat is langzaam gegaan en ik heb het toch jammer gevonden. Het hoort eigenlijk toch helemaal bij een bruisende school. Maar mijn werk, het vormgeven van de PR en het bezoeken van de basisscholen, was lastig te combineren met lesgeven. Praktisch gezien klopte het, maar emotioneel was het wel eens lastig.

Hoe is eigenlijk het ziekenhuis Sint Jansdal bij de RSG in beeld gekomen, want dat is toch via jou gegaan?

Toen ik verantwoordelijk werd voor de PR (destijds haast een vies woord overigens) heb ik me eerst gericht op alle basisscholen in het oude én in het nieuwe land. Dat waren er ongeveer 50 in de jaren 90. Op enig moment hoorde ik iemand opmerken dat op openbare scholen iedereen maar zo’n beetje voor zichzelf bezig was. Geen naastenliefde en zo. Toen ben ik na gaan denken hoe we als school kunnen laten zien dat wij ook wel degelijk iets voor een ander over hebben. Ik heb toen contact gezocht met de verantwoordelijken voor de PR van het Sint Jansdal. Bij de eerste gezamenlijke actie ging het, naast een sponsoractie voor de kinderafdeling van het St Jansdal, ook om een theaterzaal voor onze school waaraan we grote behoefte hadden. 1/3 van de opbrengst ging uiteindelijk naar de theaterzaal en 2/3 naar het St. Jansdal. Het werd een grootschalige sponsorfietstocht die 17.000 euro opleverde.

Bij volgende acties zijn we telkens aan het werk gegaan voor de kinderafdeling in het St Jansdal én voor het adoptieziekenhuis van het St Jansdal: St Mary’s ziekenhuis in Drobo (Ghana).

Je bent later ook in Drobo gaan kijken; was dat niet een hele aparte ervaring?

Ja, dan zie je toch écht hoe nodig het is wat we hebben gedaan. In Ghana kun je voor het geld natuurlijk veel meer doen dan in Nederland; het is er veel goedkoper. De mensen hebben daar eigenlijk niks. En toch, wat zijn ze blij! En wat kunnen wij er veel van leren. Iedereen is er vriendelijk en gastvrij en ze geven jou nog van alles terwijl ze zelf niets hebben. Ik sta er dan ook helemaal achter dat we daarvoor actie zijn gaan voeren en ik ga ervan uit dat het een langdurig contact blijft, ook als ik er mee stop. Ik zou het echt zonde vinden als het verwatert. Maar de beide locatiedirecteuren Inge en Anne-Marie hebben er inmiddels ook

veel affiniteit mee. Ik zie daar trouwens nog meer mogelijkheden want op het terrein van het ziekenhuis staat een school, vergelijkbaar met de Levant. Een ‘junior high’. En die hebben ook niets. Ik heb daar een lesje gegeven aan 15-jarige leerlingen en hen gevraagd waaraan ze behoefte hadden. Toen zeiden ze vooral aan lesboeken; gewoon spullen. Dat is toch anders dan wanneer je hier bijvoorbeeld aan 3 havo zou vragen ‘we hebben iets weg te geven, wat zou je willen’. Ik verwacht dan niet een antwoord als ‘Engelstalige wiskundeboeken’.

Je kunt op een hele lange periode op school terug kijken. Wat is er naar jouw idee in die tijd het meest ingrijpend veranderd?

Ja, dat is toch vooral het onderwijs met de computer. Ter illustratie. In 1983 gaf de regering een nieuwe impuls voor het computeronderwijs, het NIVO-project. Iedere school kreeg 10 gratis computers, maar alleen als een vrouw de opleiding ging doen. Dat was niet echt mijn ding, maar ik ben het wel gaan doen om die computers te krijgen. Op de cursus leerden we programmeren met enen en nullen; heel basaal dus. Uiteindelijk kregen we zelfs 11 computers. Maar daar moesten vervolgens alle derde klassen les op krijgen, ongeveer 300 leerlingen. De programma’s waren natuurlijk ook nog echt stroef, en de schoolleiding stond ook niet te juichen. Ze beseften van dit is weliswaar gratis, maar het gaat in de toekomst vast heel veel geld kosten.

Daar hadden ze overigens wel gelijk in!

Ik denk dat dat wel de grootste verandering is, ook als ik naar de toekomst kijk. De boeken zullen toch wel voor een groot deel gaan verdwijnen.

Je bent je, vooral de laatste tijd ook veel nadrukkelijker bezig gaan houden met het begeleiden van nieuwe docenten. Vind je dat ook belangrijk, en laten we zeggen dankbaar werk?

Ja, het is heel leuk werk. Het is ook weer meer individueel gericht werk. Proberen de docent meer lol in zijn werk te geven doordat hij of zij zich ontwikkelt. Ik geloof er heilig in dat het lesgeven leuker wordt naarmate je het beter kunt. Zo werkt het ook met tennissen. Kun je het beter dan wordt het leuker. Dus het is inderdaad belangrijk werk, dankbaar werk, en leuk werk.

Je bent lid geworden van de kwaliteitsraad van het NiME (Nederlands Instituut voor Masters in Educatie). Dat lijkt me ook de moeite waard want er zitten toch ook zeer bekende namen uit de onderwijswereld bij.

Ja, zo heb ik meegedaan met de pre-accreditatie van de Universiteit van Maastricht, dat is voor mij een leerzaam proces geweest. Ik moest me RSG MAGAZINE - 14 | 2010

9

vervolg interview Paulien Bulthuis

zeer intensief verdiepen in het studieaanbod.

En mijn rol was vooral het bekijken vanuit de onderwijspraktijk. Hebben de scholen wat aan die mensen als ze terug komen met een mastertitel en al? Het is namelijk toch heel erg op onderzoek gericht en dat is toch niet direct de praktijk van alle dag. Er zou een module bij moeten komen over de vertaalslag naar de scholen; wat ga ik er nou echt mee doen? Op welke manier bereik ik de mensen met wat ik kan?

Ga je met deze functie door, ook na je pensionering?

Ik ga er nog even mee door, ook om te ervaren hoe dat is zonder dat ik nog schooltaken heb.

Het is me opgevallen dat je het werken zo duidelijk bent gaan afbouwen; elk jaar een dag minder per week. Dat heb je vast bewust gedaan en is dat ook bevallen?

Ja, dat is mij heel goed bevallen. Ik heb ook bewust twee jaar geleden mijn directiefunctie opgegeven. En ik heb al eerder aangegeven dat ik ervan geniet als ik zie dat mensen zich

PRACHTIGE TIJD ontwikkelen. Dat zie ik nu ook gebeuren, dus geniet ik. Maar ik kan me ook goed voorstellen dat er mensen zijn die er veel moeite mee hebben als ze plotseling niets meer te vertellen hebben. Maar voor mij is het op deze manier een mooie oefening om afstand te nemen. En het is nu ook gewoon goed om te stoppen en andere dingen te gaan doen.

Die andere dingen; je hebt volgens mij al stukken van het Pieterpad te voet afgelegd?

Ja, zelfs helemaal, en ik ben nu met het Zuiderzeepad bezig. En misschien ga ik ook Maastricht-Nîmes lopen.

Maar dan moet je erg goed getraind zijn!

Maar dat ben ik wel. We zijn al een tijdje met lange afstand lopen bezig. En we slapen dan op allerlei plekken waar je normaal gesproken niet zou slapen. Zoals allerlei privéadresjes.

Dat is geweldig leuk; net ‘Man bijt hond’. Je belt aan en kijkt wat er gaat gebeuren. Ik heb al vreselijk leuke dingen meegemaakt. Dus ik denk dat dat wel een onderdeel gaat worden van het besteden van mijn tijd.

Zijn er nog andere dingen waar je nu eindelijk aan toe gaat komen? Duitse literatuur misschien?

Lezen zeker, maar Duits is niet het eerste waar ik nu aan denk. Ik speel ook graag piano; ik ben heel graag in de tuin bezig en ons achtste kleinkind komt er aan. Ik ga heel bewust dingen nog even in de reserve zetten, bijvoorbeeld als ik voor een bestuur word gevraagd. Ik wil eerst van de zomer genieten en in oktober een reis maken naar Latijns Amerika. En vanaf november…

Dan mogen de aanbiedingen weer komen?

Nou dan denk ik wel weer ‘kom maar op’. Ik denk daarbij ook aan vrijwilligerswerk. Maar ik weet zeker dat ik me met mijn interesses niet ga vervelen.

Is dit een mooie afronding van dit interview?

Ja, ik vond het wel leuk. Want als ik me dit allemaal zo hoor zeggen besef ik dat ik hier een prachtige tijd heb gehad. Ik heb niets te klagen.

te’ ‘El Diaman Santino Broer zit in klas L3Ha van RSG Levant.

Onlangs won hij met darten het open Zwitsers kampioenschap voor jeugd t/m 18 jaar. Hij werd voor die prestatie gelijk met het meisjes hockeyteam gehuldigd.

Op het internet is al veel over hem te vinden, zoals geboren in 1994, woonplaats Zeewolde, en de bijnaam “el Diamante”.

Dit kampioenschap, was dat je eerste grote succes?

Nee, ik ben vanaf 2005 echt grote toernooien gaan spelen, ook internationaal. 2008 was echt mijn topjaar. Ik was toen winnaar bij Dutch Open, Open Zwitserland, BDO International, Open Denemarken, Primus Masters (België).

Bovendien ben ik in dat jaar opgenomen in de ‘Winmau Ranking’ met de beste wereldspelers

(kwart finale). In 2009 heb ik wel eerst nog de German Gold Cup gewonnen, maar daarna kreeg ik last van een blessure (overbelaste pees). Ik heb het toen rustiger aan moeten doen.

En nu ben je weer helemaal terug?

Ja, ik ben dit jaar twee keer tweede geworden in Polen, een keer tweede in België en nu dan eerste in Zwitserland.

Ben je bij een club?

Ja, bij de Pitbulls in Den Haag (eredivisie).

Het lijkt met erg kostbaar om met die internationale toernooien steeds mee te doen?

Ja, ik heb ook sponsors, Avido, Oranjebar Marihout en “verkoopjekoi”. Mijn ouders betalen veel, maar zonder sponsors red je het niet.

Leveren die overwinningen nog wat op?

Bij de jeugdtoernooien weinig, boekenbonnen

bijvoorbeeld. Bij een herentoernooi varieert het sterk, tussen de €50 en €1000.

Wie is jouw grote voorbeeld?

Phil Taylor, die werd al 15x wereldkampioen.

Moet je veel trainen?

In 2008 zat ik op 4à 5 uur per dag; nu ben ik (na mijn blessure) weer op ca.. 3 uur per dag.

En hopelijk ben ik op tijd in topvorm voor de Winmau?

Heb je van school nog faciliteiten gekregen?

Ja, de NOC-NSF heeft een brief opgesteld over mijn sportstatus (ook al is darten geen Olympische sport), waardoor ik per jaar 25 dagen extra vrij kan krijgen. Dat heb je vooral nodig voor de toernooien in het buitenland.

Op de Levant hebben ze daar zo goed mogelijk rekening mee gehouden.

RSG MAGAZINE - 14 | 2010

10

Ned jeugd kampioen!! interview Snel op de lange afstand Shireen Post zit in L3Va van RSG Levant.

Ze is een zeer snelle (jeugd)zwemster.

Zo werd ze in de zomer van 2009 bij de Nederlandse Jeugd Kampioenschappen (NJK) kampioen op de 400 meter vrije slag, en derde op de 400 meter wisselslag.

Heb je die successen kunnen doorzetten?

Nog niet helemaal, maar deze winter heb ik derde plaatsen gehaald op verschillende afstanden en was ik eerste bij de estafette 4x200 vrij.

Bij de NK lange afstanden werd ik twee keer tweede op de 800 vrij.

Dit weekend heb ik weer een NK, ze hebben me wel hoog geplaatst….

Ben je meer iemand voor de lange afstanden?

Ja, die liggen me meer. Maar voor mij is de 800 meter nu de limiet; anders moet je ook in open

water gaan zwemmen.

Bij welke club ben je?

AZ&PC in Amersfoort; dat is een prima club.

Hoe zit je training in elkaar?

6x2 uur per week zwemmen, en twee uur krachttraining. Daarnaast nog 3 keer een half uur ‘landtraining’ om de spieren soepel te houden.

Wat zijn je volgende doelen?

Ik wil volgend jaar de limieten zien te halen voor de Europese jeugd kampioenschappen, bij voorkeur op de 200, 400 of 800 vrij.

En ik wil weer terug in de nationale selectie.

Daar werd op een gegeven moment gezwommen in hele snelle pakken. Die waren van rubber, en je bleef er gewoon in drijven. Ze kostten zo’n €400 per stuk en dat kon ik me niet veroorloven. Het werd steeds meer een strijd tussen de fabrikanten. Maar dat is allemaal in januari afgeschaft en nu zwemmen we weer in ‘normale’ pakken.

Lukte dit allemaal wel naast school?

Ja, ze steunden me wel, vooral met toetsen; ik kreeg o.a. vrijstellingen voor so’tjes. En ik ga gewoon over. Maar nu kom ik in de tweede fase terecht (4vwo) en gaat de school meer van je eisen. Dus heb ik besloten naar een speciale sportschool in Zwolle te gaan, want anders zie ik toch wel problemen.

Na dit interview kreeg ik nog een mail van Shireen: Afgelopen weekend heb ik NK lange baan gehad.

Op de 800 vrij was ik 3de. Van jeugd 1 (mijn leeftijd) was ik eerste, maar de jaargangen 1994 en 1995 gaan samen, dus werd ik 3de Op de 200 vrij was ik 17de (van jeugd 1 de 11de) Op de 400 vrij was ik 9de (van jeugd 1 de 3de)

RSG MAGAZINE - 14 | 2010

11

‘KORT NIEUWS’

Europamarkt De tweede klassen TTO en de mavo- en havowereldklassen presenteerden 27 landen van de Europese Unie op een Europamarkt. Op woensdag 23 juni in de nieuwe kantine op het Slingerbos en op donderdag 24 juni op de Levant. Als leerlingen de opdrachten bij elk

land goed maakten, kregen ze een Italiaans ijsje.

4 havo-uitwisseling Spaanse leerlingen Spaanse leerlingen uit Salamanca kwamen naar Nederland in het kader van de 4havouitwisseling. Dat was spannend, want het

was de eerste kennismaking. Een greep uit de activiteiten: samenwerken op school, een creatieve opdracht in Harderwijk, gezamenlijk sporten, naar Den Haag (Vredespaleis), Scheveningen en Delft, een “familyday”, Amsterdam (zonder de Nederlanders), voetbal kijken en leuke avonden met z’n allen.

Om zich te verplaatsen waren er voor de Spanjaarden extra fietsen gehuurd. Dat ging gepaard met veel gegiechel en gewiebel. De begeleidende Spaanse docente bekende dat ze al 30 jaar niet meer gefietst had!

Comenius Projectmeeting Als onderdeel van het Comenius project was de vierde bijeenkomst van het 3havoproject “Beyond Words” op RSG Slingerbos en RSG Levant. We ontvingen 20 docenten en “headmasters” uit de landen van het project: Spanje, Griekenland, Italië, Finland, Roemenië, Bulgarije en Turkije. We bespraken de resultaten van het afgelopen jaar en maakten de plannen voor het tweede projectjaar. Uiteraard lieten we de buitenlanders Harderwijk zien en maakten we een busexcursie door Noord-Holland, vol polders, molens, oude stadjes, een boottochtje, en Amsterdam.

RSG MAGAZINE - 14 | 2010

12

nw - bruggers

te!

We p ro m o

ude d a c n a m a Sal RSG MAGAZINE - 14 | 2010

13

MUSICAL

Musical De Reünie!

Sinds de herfstvakantie in oktober 2009 is er iedere vrijdag hard gerepeteerd voor een nieuw gemaakte musical. Regisseuse Anneke van Zeijl en docenten Benita Dam en Robert Jan Kamer werkten met de cast die bestond uit 16 leerlingen en 1 docent en een orkest van 13 leerlingen toe naar de première op 22 juni. Daarbij werden ze geholpen door een tweetal leerlingen (Naomi en Martijn) die heel veel tijd hebben geïnvesteerd en Ton

(Krabman), die pr-zaken ontwierp het decor schilderde en Frits (die het maakte), door Klaas (Foppen en Otten) die hielpen met het decor, geluid en licht, door Hester (Battem) en Maria (de Beer) die de schmink bedachten, Lucia (Meerman) die de inwendige mens van het nodige voorzag, Johan (drukkerij) die iedere keer weer een opnieuw veranderd script uitprintte, de posters en toegangskaartjes drukte, de mensen achter de receptie die klaar stonden om kaartjes te verkopen en nog heel

veel anderen die enthousiast meewerkten.

En toen kwam eindelijke de ontknoping. De musical werd verscheidene keren voor volle zalen uitgevoerd. En er werd genoten. Er werd met overtuiging en flair gespeeld. De band gaf een perfecte muzikale ondersteuning. De zang was uitstekend. Het was een optreden zonder haperingen en ook details als de belichting waren helemaal goed. Kortom een hele goede prestatie. Dit schreeuwt om een herhaling in het volgende schooljaar.

RSG MAGAZINE - 14 | 2010

14

column

Leerlingen

Hai, De zomervakantie staat al voor de deur! Heerlijk om niet aan school te denken!

Dit is dan ook direct de laatste column van dit schooljaar… maar in mijn vorige column vertelde ik dat ik naar Roemenië mee mocht gaan. Dat was geweldig! Het landschap is een beetje zoals Frankrijk, maar ook weer niet. Ik ging samen met Gijs van de Levant en met mw. Groen en mw. Hartog naar Roemenië. Dit avontuur begon dinsdag 13 april. We moesten al vroeg op het station zijn om onze trein te halen. En ja hoor, er was weer eens wat vertraging. Maar we kwamen op tijd aan op Schiphol.

Na een vlucht van ongeveer 2 uur kwamen we aan op Otopenië, het vliegveld van Boekarest. Daar moesten we nog wachten op deelnemers uit andere landen zoals Finland en Griekenland. ’s Avonds rond 8 uur stapten we de bus in naar Constanta, de stad waar we heen moesten. Constanta ligt aan de Zwarte Zee. @ midnight kwamen we aan bij de school. (De busreis duurde wat langer dan men had verwacht).

Na een geweldige week met Roemenen, Italianen en Roemenië zien was het toch weer tijd om naar huis te gaan. Alleen was er het probleempje met de aswolk… Maar we gingen toch naar het vliegveld. Hier regelde mevrouw Hartog nieuwe vliegtickets.

Alleen konden we dan pas donderdag 22 april vliegen. Dus toen gingen we met de overgebleven landen (Spanje, Turkije) naar het treinstation met veel commentaar van de buschauffeur. Toen we uitstapten was het eerste wat ons opviel de zwervers. Heel veel zwervers zijn er in Boekarest, en dat terwijl we in Constanta er maar 1 hebben gezien!

Op het station gingen mevrouw Groen en Hartog allebei in een andere rij staan. Na 4 uur wachten kwam mw. Hartog naar buiten gelopen met kaartjes voor een slaaptrein naar Wenen.

Dus we haastten ons naar de goede trein. ’s Nachts om 4 uur was er in Hongarije een paspoort controle. Op de deuren werd luid gebonkt en je werd uit je slaap gehaald. Na de paspoort controle door een chagrijnige man en vrouw vielen we weer in slaap.

Na heel wat uren in de trein kwamen we aan in Wenen. Mijn 1e indruk: een mooie stad! We hadden een aantal uurtjes ‘vrij’.

Want de trein naar Keulen vertrok pas 3 uur later. We gingen op ons gemakje naar een café. Maar we moesten niet te lang rondhangen, want anders zouden we onze HST (High Speed Train) missen. Een zeer relaxte trein, erg modern. En dat voor een 2e (!!) klas.

Na weer een halve dag in de trein zitten kwamen we aan in Keulen waar de man van mevrouw Groen ons op kwam halen.

Na weer wat reisuren kwamen we veilig en wel thuis aan. Maar dat was nog niet het einde van de excursies. Die zelfde dag (ik kwam om 1 PM aan) ging ik samen met Gijs en Mr. v.d. Berg naar Texel.

De toetsweek hebben we trouwens ook weer gehad. Gelukkig maar! 11 toetsen in een week en dan ook nog heel rot ingepland!

Maar ik ga over, en daar gaat het om.

Fijne vakantie!

Martijn.

Heeii, daar ben ik weer!

En ja hoor, daar ben ik weer!

En niet zomaar, nee, helemaal heppie..... WANT HET IS OFFICIEEL ZOMER! De korte broeken liggen weer bovenop de stapel, de shirtjes en hemdjes liggen ernaast.. heerlijk! Als je in onze school loopt heb je echt wel iets luchtigs nodig hoor; als je de kantine binnenloopt wens je dat je zo’n handventilatortje hebt van de Action, zo benauwd is het daar! En als je het lokaal binnen komt gaan alle ramen meteen wagenwijd open want anders is het niet te houden in zo’n lokaal…

Maar gelukkig is het nu… ZOMERVAKANTIE!!!!!

Hoe lang heb ik daar wel niet op gewacht… straks vertrek ik lekker naar Noord-Holland voor 2 weken! 2 weken alleen maar luieren en aan het strand liggen, niet denken aan toetsen of huiswerk of projecten die je in moet leveren. Alleen maar zon, zee, strand.

Maar eigenlijk zie ik ook alweer uit naar volgend schooljaar.

Ik heb een paar weken geleden te horen gekregen dat we in de tweede klas een uitwisselingsproject gaan doen met kinderen uit Denemarken! Dan gaan we begin volgend schooljaar naar Denemarken voor een week en dan gaat iedereen apart(!) naar een gastgezin toe met een Deen van je leeftijd die dezelfde hobby’s heeft e.d. en dan blijf je een week daar slapen. Overdag ga je met diegene mee naar school en kijk je hoe het er daar aan toe gaat.

En het leuke is dat diegene aan het eind van het schooljaar naar Nederland komt en dus bij mij een week komt slapen. Ik heb er zo’n erge zin in!! Maar het duurt nog even, jammer genoeg…

Eerst nog even lekker vakantie vieren!

Fijne vakantie gewenst allemaal!

Denise

RSG MAGAZINE - 14 | 2010

15

RSG MAGAZINE RSG MAGAZINE

volgend NUMMER ??

Volgend RSG Magazine - extra aandacht voor ‘Identity’

Flevo-academie Het nieuwe seizoen van de Flevo-academie start met een open avond op woensdag 8 september van 19-21 uur op RSG Levant.

Maar er kan alvast een beetje verklapt worden wat er nieuw in het aanbod komt.

Om te beginnen een cursus filosofie (zie voor de beschrijving RSG Magazine 13).

Verder komt er de ‘Geschiedenis van Nederland: ‘Van Bourgondië tot Barok’ met als docent: Han Vrielink. Het is bekend dat de meeste Nederlanders bar weinig van de historie van hun eigen land afweten. De laatste jaren probeert men daarin verandering te brengen. Er is voor alle vormen van onderwijs een zogenaamde ‘Canon van de Vaderlandse Geschiedenis’ opgesteld.

Die canon is een lijst van de vijftig meest waardevolle en belangrijke onderwerpen

CRE W...

In het begin van het nieuwe schooljaar zal er weer de gebruikelijke informatiegids verschijnen, met de namen en mailadressen van alle RSG medewerkers.

PERS

O

NEEL

LOCATIE SLINGERBOS LOCATIE LEVANT

RSG FLEVO ACADEMIE uit onze geschiedenis en onze cultuur. De canon zal de vanzelfsprekende culturele en historische bagage worden van elke Nederlander. In de cursus ‘Van Bourgondië tot Barok’ raken de deelnemers, - mede aan de hand van onderwerpen uit de canon – vertrouwd met de Nederlandse geschiedenis van de 15de tot en met de 17de eeuw. Dat is de periode waarin Nederland onafhankelijk werd en zich ging besturen volgens een in Europa ongekend systeem. Het land kwam vervolgens tot een hoge economische en culturele bloei: de Gouden Eeuw.

Nieuw is ook het ‘Vrouwen-Power-Pakket’ te geven door Wies Kloosterhuis en Aleid Overbeek. Samen met Wies en Aleid en andere vrouwen ga je op zoek naar jouw eigen talenten en hoe je dit geschenk met anderen kunt delen. Na de kennismaking gaan wij

AGENDA: Raadpleeg de site van de school voor de allerlaatste gegevens van agenda en belangrijke data:

www.rsgslingerboslevant.nl

VORMGEVING & FOTOGRAFIE - Ton Krabman/ Olaf Budde/ - DRUK - DEKKER DRUKWERKEN LEEUWARDEN

aan de slag met het inventariseren van je dromen en wens(en). In de daaropvolgende lesavonden gaan we aan het werk met onder andere de volgende thema’s: creëren, mijn persoonlijkheidstype, kwaliteiten, valkuilen, uitdagingen, drijfveren, communicatie, vragen stellen en conflicthantering. Tenslotte maak je een concreet actieplan voor je eigen toekomst. Je gaat naar huis met je eigen unieke ‘Vrouwen-Power-Pakket’.

De cursus ‘Italiaans koken’ kent een nieuwe opzet met als thema’s vlees, vis, vegetarisch en desserts. Dus wie gaan er na afloop heerlijke gerechten serveren zoals ‘pasticcio d’origani, zuppa di zucca, bollito misto, vitello tonnato, filetto rossini of seppia in salasa di carciofi’?

Voor meer informatie zie de website van de Flevo-academie of bezoek de open avond.

FLEVO ACADEMIE CURSUSAANBOD: CHECK DE WEBSITE www.rsgflevoacademie.nl

RSG MAGAZINE - 14 | 2010

16