Bezinning, bezieling, beweging

Voor veel mensen zijn de dagen in deze verlengde lockdown grijs, ze lijken op elkaar. Er is niets waar je warm voor kan lopen, de bevlogenheid is ver te zoeken, de bezieling is weg. Bezieling, volgens Van Dale ‘innerlijke inspiratie’. Vaak luisteren we niet naar onze ziel, leven we in de drukte van alledag. Maar in deze maanden is er juist tijd voor bezinning, tijd om te onderzoeken wat ons inspireert en motiveert, wat ons in beweging brengt. Vind je dat het leven even geen zin heeft, weet dan dat een mens gelukkiger wordt door aan zijn leven zin te geven.

In trainingen over dit onderwerp kom je vaak artistieke workshops tegen als zingen, muziek, schrijven, cabaret en schilderen. Da’s niet voor niets. Je kan jezelf heerlijk opladen met energie van binnenuit.

Vaak associëren we energie met lichamelijke beweging. Mensen zijn thuis in de weer met hip en trendy fitness accessoires en met frisse wandelingen in de natuur. Dat is geweldig, maar mentale beweging is net zo belangrijk.

Een geweldig initiatief is dat van de kunstencentra in Drenthe. Zij hebben speciaal voor het (thuis)onderwijs energizers ontwikkeld van hooguit vijf minuten als start of afsluiting van de les of gewoon tussen twee taken. Die variëren van dansen, knutselen, muziek maken (pen drummen en zingen) tot theaterspelletjes, jongleren en woordritmes maken.

Wat voor kinderen werkt, werkt evengoed voor volwassenen. Ga lekker zingen, muziek maken (of luisteren), schrijven (of lezen), schilderen, dansen. We hebben allemaal talenten, maar het ontbreekt ons vaak aan de bezieling om die tot bloei te brengen. Kom juist nu lekker in beweging.

En doe het, doe het, doe het, doe alles wat je doet met hart en ziel (Tröckener Kecks).

Januari 2021

Als het vriest, gaat het bij mij kriebelen – dan moet ik het ijs op. Die passie heb ik van huis uit. Als er ijs was, moest je schaatsen – ingewikkelder was het niet. Het is een deel van mijn culturele identiteit.

Nergens ter wereld wordt zo massaal bezit genomen van het ijs als in Nederland. Al eeuwen. Schaatsen is kenmerkend voor de Nederlandse cultuur. Die schaatscultuur komt ongetwijfeld door het nostalgische verlangen naar vroeger, naar de tijd dat gewone boerenjongens nog helden konden zijn en door de ontelbare mogelijkheden om te schaatsen op natuurijs. Maar ook doordat we de meeste overdekte ijsbanen ter wereld hebben, door een waslijst aan kampioenen én door de hype rondom die mythische ‘Tocht der Tochten’, de Elfstedentocht.

Ook zonder die tocht heb ik onlangs genoten van het ijs. Ik vind het een magische ervaring om op bevroren water in de natuur te schaatsen met de wind om de kop en de zon op mijn gezicht en het idee dat het slechts van korte duur is. Ik geniet van het kraken van het ijs, het ontdekken van mooie plekjes en van de gezelligheid en het gemeenschapsgevoel. Ik ben niet de enige, we voelen collectief geluk.

Niet gek dat schaatsen op natuurijs op de Nationale Inventaris Immaterieel Cultureel Erfgoed staat met als kernwaarden: het plezier op het ijs, het sociale aspect van ijspret en gezondheid en gezelligheid, waarbij koek-en-zopie niet mag ontbreken.

Bij immaterieel erfgoed gaat het om tradities levend houden voor jongere generaties. We moeten voor dit erfgoed zorgen. Maar wat nu de kans op kou alsmaar kleiner wordt? Verliezen we met de winter ook een deel van onze culturele identiteit… en dit erfgoed? Al lopen we ons er warm voor, deze kou is nog niet uit de lucht.

Februari 2021