Huisje Weltevree

Toegegeven, ik ben niet zo’n huismus en ‘huisje, boompje, beestje’ is ook niet zo mijn ding. Het was daarom wel even wennen toen manlief en ik door corona allebei hele dagen thuis kwamen te zitten om te werken en te videovergaderen. Ik werd er zelfs wat melig van met manlief z’n kantoorhumor en onze keuken als bedrijfskantine. We redden ons prima. En we realiseren ons dagelijks hoe goed we het hebben. Ons werk loopt ‘gewoon’ door, we zijn gezond en wonen ruim, in een prachtig dorp.

Wij, mensen, zien de kijk op het leven langzaam veranderen. Hoe normaal vonden we het dat je vier keer per jaar op vakantie kon gaan. Dat winkels altijd vol liggen. Dat het weekend van evenementen en feesten aan elkaar hing. Maar tegenslagen horen bij het leven en we moeten de kleine dingen leren waarderen. Voor veel mensen leek het leven maakbaar, maar we zijn er meer dan ooit op gewezen dat we van de natuur afhankelijk zijn.

Ik ga er niet onnodig op uit, maar wel naar moeders. Uitgerekend half maart trof haar het ongeluk, een tegenslag, en heeft ze meer dan ooit hulp nodig. Het was ook daarom dat ik oom Derk sprak, 86 jaar en nog zo fit als een hoentje. Ik vroeg hem hoe hij deze bizarre tijd beleefde en hoe hij de boodschappen thuis kreeg. Hij vertelde me dat hij altijd maar eens per twee weken naar de supermarkt gaat. “Huh?”, vroeg ik hem, “hoe doe jij dat dan met de verse gruunten en zo?”.

“Och kind”, zei hij, “in mien hiele leven heb ik nog nooit gruunte kocht. Die verbouw ik ja zölf.” Oom Derk heeft een schitterende moestuin en verbouwt de prachtigste gewassen. Hij weckt ze en vriest ze in en is de hele winter voorzien van gezond en duurzaam voedsel. Daar komt geen transport of luxe verpakking aan te pas.

Ik besloot mam te helpen met háár moestuin, háár genot. Ik weet, notabene als boerendochter, amper hoe ik een aardappel de grond in krijg, laat staan dat ik voor mijn eigen eten kan zorgen, mocht de wereld er zo erg aan toe zijn dat de supermarkt ook dicht moet. Ik kan altijd nog naar ome Derk, maar dat is geen eeuwige optie, vooral gezien zijn leeftijd.

Inmiddels heb ik de aardappelen gepoot en zijn de wortels gezaaid. Het is heerlijk om buiten te werken als je zoveel thuis moet zitten. De moestuin stilt de fysieke honger én de honger naar zelfvoorziening. Een rijk gevoel van vrijheid, dat voelt als vakantie.

Nu maar hopen dat de oogst lukt. Het leven is niet maakbaar, we blijven afhankelijk van moeder natuur.

April 2020

Poeh poeh, het leven wordt er niet eenvoudiger op. Ik heb het idee dat iedereen een beetje prikkelbaar aan het worden is na zoveel maanden quarantaine, beperkte leefregels en niets anders dan corona, ‘black lives matter’ en beeldenstormen in de praatprogramma’s op tv. Ik ben inmiddels afgehaakt. Het wordt tijd dat we aan verzetjes toekomen en afleiding krijgen in de vorm van leuke evenementen, concerten en interessante ontmoetingen. We waren zo mooi op weg: respect voor de zorg, bezinning, rust, begrip en medeleven voor degene die het zwaar hadden, zakelijk of privé. Maar nu we een aantal weken verder zijn en het leven weer langzaamaan in een versnelling raakt, worden de scherpe kantjes zichtbaar. Voor een aantal staat het water tot aan de lippen, terwijl anderen bij alle maatregelen wel varen. We zijn enorm aan het resetten. Knusse samenkomsten bij grote evenementen lijken een eeuwigheid geleden, een dorpsfeest in een tent lijkt te behoren tot onze geschiedenis. Ja, onze geschiedenis….. ook die moet worden gereset, volgens sommigen althans. Onbegrijpelijk. Mij is altijd geleerd voorzichtig te zijn met oordelen met de kennis van nu en zonder kennis van toen of zonder de kennis van andere culturen of omstandigheden. Bizar hoe snel meningen worden gevormd en in een mum van tijd door anderen tot hypes en hysterie worden ontwikkeld.

Je kan overal wel een probleem van maken… Ik ben in de Menso Altingstraat in Sleen geboren. Genoemd naar Menso Alting, uit 1541, van oorsprong katholiek. Tijdens zijn studie theologie in Duitsland sloot hij zich aan bij de gereformeerde vleugel en ging ondertussen als pastor in Sleen werken. Daarna ging hij de Sleners bekeren tot het protestantisme. Hij gebruikte een hunebed als kansel voor zijn hagenpreken: de Papeloze kerk in Schoonoord. Daar kan je van alles van vinden, maar dat doen we lekker niet. Wat was er mis met het katholicisme?

Waarom protestant worden? In juli 1567, toen na de Beeldenstorm de protestanten steeds zwaarder vervolgd werden, vluchtte Menso Alting naar Duitsland, samen met vele Nederlanders om in 1594 terug te keren als kerkhervormer van Drenthe, opdat ‘de suvere en puure lere des Goddeliken Woords ingevoert en geplantet mag worden’. Ook daar kan je van alles van vinden, maar zo’n beeldenstorm komt er niet weer, en zo’n kerkhervormer al evenmin, denken we nú.

Ach ja, en van Jan Naarding, geboren in 1903 in Noord-Sleen, waarvan het borstbeeld pontificaal voor onze dorpskerk prijkt, kun je ook van alles vinden, google hem maar eens. Gelukkig werd hij vooral bewonderd door zijn kennis van het Drents, zijn trots op de provincie en door zijn schrijverij. Veel van zijn gedichten zijn romantische lofzangen op het landleven en het dorpsgevoel…. En daar heb ik het nu wel aan toe.

Juni 2020