5 minute read

Nieuw Leven

Wij mensen, wij zijn maar een fractie van een tijdspanne op deze aarde. Hoe anders is het met eeuwenoude bomen, gebouwen en spullen. Zij overleven de mens, soms generaties lang. Maken oorlogen mee, zien heersers gaan en komen, signaleren ontdekkingen, uitvindingen en talloze maatschappelijke veranderingen. Hoe vaak wordt niet gezegd: ‘Oh, as die Sliener toren ies praoten kun’.

Zo is het ook met mijn biedermeier kast. De antieke dame is van 1820, dus tweehonderd jaar oud! Met al een heel leven achter de rug en nog lang niet toe aan pensioen. M’n biedermeiertje komt uit de boerderij van de familie Jansen aan de Koepen. Toen de boerenhoeve werd afgebroken, werd de kast afgedankt. Pap wist er wel raad mee. Hij zaagde vakkundig een bovenhoek eraf zodat ie onder het schuine dak van de schuur paste. Er kwam gereedschap in en touw, olie en jampotjes vol spijkers en schroeven waarvan de deksels onderaan de planken werden vastgemaakt.

Advertisement

Bij de verhuizing naar de Schaapstreek, ging de boerenkast mee als opslag voor pakkiestouw en ander gerei. De veekoopman had al eens belangstelling getoond, maar het meubel kwam niet van de dam af.

Tot aan midden jaren negentig. Ik ging uit huis en zag er wel een plekje voor in Diphoorn. Ik haalde de meubelopknappers uit Meppen erbij tot ergernis van m’n ouwelui. ‘Schaam ij je niet met zo’n aole versleten kast vol eulie en troep? ‘, was wat ik te horen kreeg. Maar de heren namen de biedermeier liefdevol onderhanden. Er bleek een schoonheid te schuilen onder vele lagen verf, olie en stof.

Jarenlang heeft ie dienstgedaan in ons huishouden in Diphoorn en in NoordSleen. Door verbouwing en veranderdrift is er sinds deze zomer geen plek meer voor het stuk antiek. We stalden het bij mam in de garage. Totdat ze me wees op een oproep in het kerkblad. De vluchtelingen uit Oekraïne in de ‘Ontmoetingskerk’ leefden nog steeds ‘uit de koffer’ en hadden sterk de behoefte aan eigen (kleding)kasten. Samen met Tony hebben we het kabinetje naar de kerk gebracht voor (hopelijk kort) tijdelijk gebruik. Zij is bijna weer op de plek waar haar leven begon aan De Koepen in Sleen.

En daarna? Is er voor haar een nieuw leven? Net als voor de vluchtelingen? De tijd zal het leren.

December 2022

Etappe 15

Het zwiet dat drupte oes van de kop tiedens etappe vieftien. Het was drukkend warm dizze leste zaoterdag in juni 2021, al gaf de thermometer hoogoet 24 graoden an. Wij waren ok ja niet veul wend, met zo’n kold veurjaor. Veur ’t wandelen was oes dat goed naor ’t zin. Aj stevig de pas der in hebt, hol ej jezölf ja wal warm. Wat dat angiet hew een geweldig mooi wandeljaor had.

Wij waren het aait al van plan. As echte Drèentse wichter oet Slien moej het Drenthepad toch ies een maol lopen hebben? Net als bij zoveul mèenschen hef dat malle virus oes het leste zettien geven. Dat ik dat pad met Hendrien lopen zul, dat was vortdaodelijk al een oetgemaakte zaak. Met oeze 53 jaor bew non zowat al 50 jaor dikke vriendinnen, van de kleuterschoel of an. En aj dan denkt daw aalgedurig de wandelingen niks meer te beproten hebt, dan hej ’t mooi mis. Hoevaak hew niet een eindtie te wied lopen umdaw de kop en de proot bij wat aans hadden? Het gaf niks, wij stapten dapper deur, op hen... Börk.

Ja ja, Börk! Het Drenthepad hef achttien etappes en begunt in Beilen. Maar wij bint in Börk begunt, met etappe zestien, op 30 juli 2020. Die is maar dartien kilometer lang en etappe ien wal 21 kilometer. Dat leek oes wat wied veur zo’n eerste maol. Zodoende was etappe vieftien oeze leste.

Zo’n ien- tot twiemaol in de maond gungen wij op tjak, te voet dwars deur oeze eigen mooie previncie, over ’t oldste wandelpad van Nederland, 329 kilometer an rust en ruumte. Al oeze zintugen stunnen op scharp, wij geneuten verrekte veul van de geuren, de kleuren, de oetzichten, de geluden en het voldane gevuul nao iedere tocht. De eerste paar etappes sleuten wij nog of in een gezellig restaurant waor as oeze mannen oes opwachten. Vanof eind 2020 maakte de lockdown daor een einde an. Het was deur het sluten van de horeca dus wal zaak daw goed veurbereid op pad gungen. Wat mooi dat der dan zomaar middenin de Anserdennen op ’n kolde tocht in december een theehuus stun die snert verkocht ‘on the go’ die wij oes bij een kampvuurtie op ’n boomstronk goed luten smaken.

Wij lupen over zandpaden, deur bossen, langs stroompies, diepies, vennegies en kanaolen, over heide en veen, langs akkers en weiden, over zandverstoevings, deur nationale parken en deur de fijnste darpies met het miest gastvrije volk. Wij tröffen Schotse Hooglanders op ’t Holtingerveld en bij ’t Lieverse diep, waakse gaanzen in Uffelte, kuddes vol schaopen in Dwingel, Exel, Eeldermao en op ‘t Aekingerzand, Drentse landgeiten in ‘t Mensingebos, Bentheimer Bonte scharrelzwienties in Gies, en schildpadden in ’t Zwanenmeer bij Gieten. Wij hungen de toerist oet in Kamp Westerbörk, de strafinrichting Veenhoezen, bij Havezate Mensinge en bij tal van hunebedden.

En zo kwamen wij bij oeze leste etappe, etappe vieftien, van Nei-Baoling hen Börk. In ’t hiele laand gungen op die 26ste juni de grote corona versoepelingen in. Gien mondkappies meer, de kroegen weer open. Een geweldige dag um dit fraaie pad of te sluten.

Um half twie starten wij in Nei-Baoling, een aole veenkolonie. In de straoten wapperden vrolijk oranje vlaggeties. Het volk stun zichtbaar achter oes voetbalelftal dat de volgende dag een wedstried op ’t EK speulen zul. Maar ze wapperden vast ok veur formule 1 coureur Max Verstappen die in de baan mus. Zie hungen der in elk geval niet veur oes, want gieniene in ’t darp wus dat wij die dag het Drenthepad oetlopen zullen. Wij waren der ok niet gerust op dat oeze mannen der an dacht hadden. Stiekem hoopten wij op ’n bossie bloemen in Börk.

Vanof Nei-Baoling lupen wij zo het Mantingerzaand op, een weerdevol stoefzaand- en heideterrein met fraaie jeneverbesbos. In de verte zagen wij Drentse heideschaopen en Schotse Hooglanders. Het natuurgebied van het Mantingerbos en -weiden eindigt in het darpien Bruntinge. Wij keken oeze ogen oet en verbaosden oes over de ienzame rooie postnl-brievenbus midden maank het gresland.

Nao Bruntinge kuierden wij zo het volgende natuurgebied in: het Scharreveld, een heideveld dat hersteld is van eerdere ontwatering en bemesting in de veurige ieuw. In de plassen leeft veul grune kikkers en heikikkers en der bint tal van zeldzame planten te zien. Wij tröffen der zölfs een adder! Harregat!

Vanof het Scharreveld passeerden wij de twie previnciënweg via een tunnel under de weg deur waor as wij met de auto zo vaak overhen reden waren. Het leste stuk gung langs een mooi stukkie natuur an de raand van Börk. Wij lupen langs het Schepershoessien en wandelden zo Börk in.

En ja heur… daor stunden oeze kèrels, met veur oes elk ’n bossie bloemen. Het waren maar schietbossies, maar daor gung het ja niet um. Zie hadden der an dacht!

Op ’n terras in de zun hebt wij proost op de vriendschap, op oeze mooie previncie en op de gezondheid!

(Uit: Zinnig, het Drentse tiedschrift van het Huus van de Taol, meert 2022)

This article is from: