RKZ in coronatijd

Zolang mogelijk doorgaan met reguliere zorg

Gelukkig bij ons geen Italiaanse situaties

We zaten allemaal ongelofelijk in spanning

EENMALIGE UITGAVE VAN RODE KRUIS ZIEKENHUIS • 2020

Rode Kruis Ziekenhuis 1

Eind 2019 horen we voor het eerst van COVID-19. Een ziekte veroorzaakt door het coronavirus SARS-Cov-2 die opdook in de Chinese miljoenenstad Wuhan. Het is het begin van een wereldwijde pandemie.

Op 27 februari 2020 raakt de eerste Nederlander besmet met het coronavirus. Op maandag 2 maart is er een kernstafvergadering in het RKZ. Dan horen we het nieuws dat niet uit kon blijven: ook in het RKZ is een patiënt die besmet blijkt met het virus. Met een groot aantal collega’s wordt een crisisoverleg georganiseerd, dat tot laat in de avond bijeen blijft om alle benodigde acties door te spreken. Collega’s die bij de patiënt zijn geweest, werden ingelicht en één zelfs bij de voordeur tegengehouden voor aanvang van een nachtdienst. Voor dezelfde deur stonden journalisten die via-via hoorden van de eerste positieve patiënt in ons ziekenhuis. Om half twee ’s nachts ging er een nieuwsbericht uit naar het ANP. Een tijdelijke opnamestop op de IC werd ingezet om uit te zoeken waar de besmetting mogelijk anderen had kunnen treffen. We zaten opeens midden in de pandemie.

De weken, maanden, die volgen zijn intens. Voor iedereen. Maar met name voor de zorgcollega’s die direct contact met de coronapatiënten en hun familie hebben en zo zien welke persoonlijke, vaak hardvochtige, impact het virus heeft. De inzet die van iedereen gevraagd wordt is groot; aanpassingen van logistiek, veranderende roosters, benodigde verbouwingen, razendsnel opleiden, inkoop in een wereld waarin iedereen om dezelfde materialen staat te springen. De crisisteams steken dagelijks de koppen bij elkaar. De afdeling Communicatie stuurt in totaal meer dan dertig interne nieuwsbrieven rond, zodat iedereen weet wat er in het RKZ gebeurt en wat hem of haar te doen staat. Brieven voor

2 Corona 2020

patiënten, borden met waarschuwingen, drive-thru teststraat. Er is in ontzettend korte tijd, waanzinnig veel georganiseerd met en voor onze patiënten, hun bezoekers, onze samenwerkingspartners en natuurlijk: collega’s.

Vanaf 12 maart gaan we in Nederland zo veel mogelijk thuiswerken en op 15 maart worden scholen en andere instellingen gesloten.

Ziekenhuizen in Nederland staan voor een bijna onmogelijke opdracht. Het aantal IC-beden moet in een paar weken van 1150 naar 2400. Maar een bed is niet zomaar een bed. De zorg is vooral om voldoende IC-verpleegkundigen aan dat bed te krijgen, in een tijd dat zorg juist kampt met grote personeelstekorten.

En als we ons na de zomervakantie opmaken voor de mogelijke ‘tweede golf’, zitten we er opeens alweer middenin. We zijn er emotioneel nog niet klaar voor, maar alle registers worden weer open getrokken om klaar te staan voor onze patiënten.

Het ene na het andere huzarenstuk is door de medewerkers van het RKZ geleverd. We leven samen in een hectische, zware, maar ook bijzondere periode waarin iedereen zich maximaal inzet om de best mogelijke zorg te leveren in moeilijke omstandigheden. Daar kunnen we met z’n allen alleen maar ontzettend trots op zijn!

Iedereen heeft over de afgelopen periode zijn of haar eigen verhaal. We hebben in dit magazine geprobeerd een zo breed mogelijk beeld te schetsen van hoeveel impact COVID heeft op al onze collega’s.

We hopen dat iedereen zich kan herkennen in (één van) de verhalen.

RKZ in coronatijd. Collega’s kijken terug 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17

Raad van bestuur en Bestuur Medische Staf Jacqueline Rozemeijer, Coördinerend verpleegkundige Acute Opname Afdeling Vincent van Ham, Capaciteitsmanager Ingeborg van Ess, Infectiepreventie Sanne Bakker, Kinderverpleegkundige op de Acute Opname Afdeling Dave Wijker, Geestelijk verzorger

18 19 20 21 22 23

Marc Huis in ‘t Veld, IC verpleegkundige Evelyne Everaarts-Wohlgemuth, Hoofd Inkoop Trots op RKZ Tako Bos, Reprografie/Communicatie Zeynep Poyraz, Coördinator vrijwilligers Rose Kuijt, Medewerker magazijn

Ilanit Hené, Internist-intensivist Bas den Besten, SEH verpleegkundige Corona in beeld Marcel Bunnik, Hoofd ICT Annika Koppen, Coördinator Dagbehandeling Oncologie Jeroen Schoorl, Senior Projectcoördinator Bouwbureau

Rode Kruis Ziekenhuis 3

4 Corona 2020

Rode Kruis Ziekenhuis 5

RAAD VAN BESTUUR & BESTUUR MEDISCHE STAF

ACUTE OPNAME AFDELING

Samen kwamen we dit jaar door de coronacrisis in een emotionele achtbaan die extreem veel van ons vroeg en vraagt. Niet alleen professioneel, maar zeker ook emotioneel.

Op de werkvloer én in de eigen sociale omgeving. De geleverde inspanning die iedereen ondanks alle onzekerheden dit jaar heeft laten zien was (is én blijft!) een teaminspanning.

WAARDERING, RESPECT EN BEWONDERING Vanuit ons persoonlijke standpunt kunnen we niet vaak genoeg herhalen hoeveel waardering, respect en bewondering we hebben voor al onze collega’s.

Zeker in dit bizarre jaar. Iedereen heeft het flink voor de kiezen gehad; niet alleen ons (zieken)huis maar ook thuis. Iedereen is wel geraakt door alle landelijke maatregelen; door gebrek aan contact met anderen, minder sport, langer haar of gemiste feesten en bijeenkomsten.

WE ZIJN ER NOG NIET We dragen face shields en mondneusmaskers, we mogen met veel minder collega’s samen zijn in teamposten en natuurlijk: steeds maar weer afstand houden en handen wassen. Allemaal zaken die de onderlinge afstand vaak vergroten in een tijd dat we elkaar juist zo hard nodig hadden én hebben. En we zijn er nog steeds niet. Onzekerheid over verspreiding en vaccinatie maakt dat we als samenleving nog geduld moeten proberen te hebben.

6 Corona 2020

WAT EEN JAAR Ons RKZ is het jaar alleen maar goed doorgekomen met jullie volle inzet. Door afdelingen die goed samenwerken om de beste zorg te geven. Door collega’s die zich op andere afdelingen dan hun eigen vertrouwde plek inzetten. Door collega’s die geen direct patiëntencontact hebben, maar wel zorgen voor de juiste materialen, informatie, mensen en middelen op de juiste plekken. Alleen samen zijn we de beste zorg blijven leveren. Het is een jaar geworden dat we nooit zullen vergeten. Daarom deze terugblik. De enige afsluiting die bij deze inleiding past: Wat zijn we ontzettend trots op jou, je collega’s, ons RKZ. Zorg goed voor elkaar, zorg goed voor jezelf!

Peter van Barneveld (rechts), namens Raad van bestuur Paul Nagel (links), namens Bestuur Medische Staf

Het is een spannende, onzekere, maar ook bijzondere tijd. Ik werk al die tijd met een grote dosis adrenaline in mijn lichaam. Ik ben niet bang om zelf besmet te raken, maar juist gedreven en voel me zeer verantwoordelijk als verpleegkundige.

ONBEKENDE COLLEGA’S De grootste verandering in het begin was de grote hoeveelheid nieuwe, onbekende collega’s die opeens meewerkten op de afdeling. Ik was mijn eigen team kwijt. Ook is het heel raar om in isolatiekleding te werken.

SAAMHORIGHEID De afgelopen maanden hebben veel impact gehad.

De patiënten die onder je handen overleden, de patiënten die achter dichte deuren lagen waar je

geen zicht op had. De ontredderde familieleden die niet op bezoek konden komen. Maar er was ook een hele mooie kant, namelijk de saamhorigheid met alle medewerkers in het RKZ; TOP! HARTVERSCHEUREND Wat mij het meeste heeft aangegrepen is het overlijden van de vader van mijn schoondochter, op de IC. Zij heeft geen contact meer met hem gehad.

En dan wordt besloten de behandeling te staken.

Ik had die dag avonddienst en op het moment dat ik aankom op de fiets, stapt zij met haar moeder en zus uit de draaideur naar buiten met twee grote vuilniszakken met zijn spullen. Hun ontredderde koppies: hartverscheurend.

Jacqueline Rozemeijer Coördinerend verpleegkundige Acute Opname Afdeling

Rode Kruis Ziekenhuis 7

ROOSTERBUREAU

INFECTIEPREVENTIE Normaal maak ik het OK programma, maar tijdens de eerste COVID golf heb ik meegeholpen bij het personele roosterbureau; bij het berekenen hoeveel personeel nodig is om COVID zorg te leveren en vervolgens bij het verplaatsen van personeel tussen afdelingen.

De grootste verandering was misschien wel de militaire structuur waarin je ineens zit

Het was intens, en ook indrukwekkend om te merken hoeveel collega’s en mensen van buitenaf wilden helpen. We konden snel opschalen en onze COVIDafdelingen uitbreiden, maar de keerzijde was wel dat collega’s erg kort van tevoren hoorden wanneer ze moesten werken.

Het was erg moeilijk om te voorspellen hoe druk het zou worden voor wat betreft COVIDzorg: dat betekent rennen of stilstaan op de afdeling. Eind maart hadden we binnen 2 dagen ineens niet meer 6, maar 19 COVID-patiënten op de AOA. Door de nieuwigheid van de situatie

werd er een tijd lang (te) veel personeel ingepland op COVIDafdelingen. We hebben dit later aangepast.

De grootste verandering was misschien wel de militaire structuur waarin je ineens zit.

Besluiten die normaliter door zorgmanagers worden gemaakt moesten ineens worden voorgelegd aan het beleids- en operationele team.

Voorafgaand aan de tweede golf heb ik met een collega een model gemaakt voor het afschalen van de reguliere zorg. Hiermee kan je makkelijk zien hoeveel personeel je vrijspeelt bij bijvoorbeeld het sluiten van twee OK’s. Personeel wat je dan weer kan inzetten in de COVID-zorg. Dit helpt bij het vinden van de juiste balans tussen COVID- en reguliere zorg Vincent van Ham Capaciteitsmanager

Het klinkt gek, maar een uitbraak is de ultieme beproeving voor Infectiepreventie. En voor mij, vlak voor m’n pensioen, nog één keer alle registers opentrekken.

Dit voorjaar was ik enige dagen ziek. Toen de berichten over COVID-patiënten in Nederland kwamen, heb ik vanuit mijn bed mijn collega gebeld en gevraagd om maskers en jassen te bestellen. Dat was de les die we hebben geleerd na de Mexicaanse griep van 2009.

Het draaiboek daarvan lag er nog. We hoefden het wiel niet opnieuw uit te vinden.

Al snel na aankomst van de eerste COVID-positieve patiënt stond onze telefoon roodgloeiend. We zijn fantastisch geholpen door collega’s die de telefoon in beheer namen. Zo konden wij ons richten op alle overleggen en op het begeleiden van collega’s. Voor iedereen was deze situatie nieuw en angstig. Zeven dagen in de week van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat, was er werk aan de winkel: protocollen, adviezen en nog heel laat de testresultaten doorgeven aan collega’s.

Deze heftige periode liet ook mooie dingen zien.

Hoe klein dit ziekenhuis ook is, iedereen zette zijn schouders eronder. Niemand piepte, iedereen ging ervoor. Heel fijn was de inzet van groepsapps.

Collega’s maakten filmpjes en foto’s, zoals van het goed aan- en uittrekken van beschermende kleding.

Die stuurden ze dan rond in de groepsapp van de afdeling en meteen wisten alle collega’s het. Dat is prachtig.

Een bijzonder moment was het afkeuren van een partij maskers. Ik vermoedde snel dat er iets niet klopte. Die partij was voorzien van elk denkbaar stempel. Dat is een veeg teken, dan doe je maar

8 Corona 2020

wat als producent. De maskers vielen ook bij het opzetten soms uit elkaar. We trokken aan de bel bij het regionale orgaan dat hierover ging. Dit werd ons niet in dank afgenomen. We zouden ondankbaar zijn. De maskers werden alsnog getest en bleken inderdaad onveilig te zijn, waarna de partij teruggeroepen is. Wij hebben nooit enige concessie gedaan op het gebied van maskers en andere persoonlijke beschermingsmiddelen, medewerkers moeten maximaal beschermd zijn. Soms zit iets minder lekker, van een maatpak naar confectie is niet altijd fijn, maar veiligheid stond en staat altijd voorop.

Nu in de tweede golf worden we ook nog veel gebeld met vragen, maar niet meer zo extreem als in de eerste golf. We hoeven niet meer twee keer per dag naar een afdeling om vragen te beantwoorden.

Het loopt, het is een geoliede machine, ze kunnen het. Voor de collega’s in de zorg is deze periode onverminderd zwaar, ik heb veel respect voor ze.

Ingeborg van Ess Infectiepreventie Rode Kruis Ziekenhuis 9

ACUTE OPNAME AFDELING

GEESTELIJKE VERZORGING

Niemand heeft hiervoor gekozen Ik voelde mij verantwoordelijk om iets te doen in de strijd tegen COVID, dus heb ik aangeboden om op de AOA te werken. Niemand heeft hiervoor gekozen en voor iedereen was het nieuw en spannend.

DIT DOE JE SAMEN Ik vind dat we dit als collega’s samen moeten doen. Dit is waarom ik verpleegkundige ben geworden, zoveel mogelijk mensen helpen, ook in crisissituaties als deze.

Het meest heftige vond ik de eenzaamheid van patiënten en de machteloosheid van geliefden.

10 Corona 2020

Patiënten die angstig uit hun ogen kijken, geen idee hebben hoe lang het nog gaat duren en of zij hun partner, kind of beste vriend nog zullen zien. Lieve briefjes, verstopt tussen de schone onderbroeken.

Geliefden die lievelingssnoepjes van de patiënt afgeven en hoopvol en angstig aan je vragen of het nog goed komt. Patiënten die vragen of ik het wassen niet kan overslaan, maar naast ze wil zitten en hun hand vasthouden. Zo heb ik een uur naast het bed van een meneer gezeten en na dat uur wist ik alles over de akkers in Castricum en de families die daarbij hoorden. Hij bleef maar zeggen hoe dankbaar hij was voor dit moment.

Ondanks alle ellende vond ik het leuk om op de AOA te werken.

Als kinderverpleegkundige was het in het begin even wennen om volwassenen te verplegen, maar ik ben goed opgevangen door het team en voelde mij snel thuis. Lieve meiden ontmoet waar ik veel mee gelachen en soms gehuild heb. We werden een team met allemaal totaal verschillende specialismen, maar het bleek goed te werken en hadden respect voor elkaar. Vreselijk dat het nodig is, maar het voelt goed om nu met de tweede golf weer terug te zijn en er samen weer voor te gaan.

Sanne Bakker Kinderverpleegkundige op de Acute Opname Afdeling

Voor de start van de uitbraak in Nederland hadden we ons al voorbereid. We vormden teams voor de opvang en ondersteuning van patiënten, hun familie en medewerkers en maakten roosters. Zo was er altijd iemand in huis of telefonisch bereikbaar voor ondersteuning.

Onder de RKZ’ers en vanuit de omgeving was er een saamhorigheid die het bijzonder maakte

Familie die niet mocht komen terwijl hun dierbare ziek op de AOA of IC lag. Met maar een paar mensen aanwezig mogen zijn als een patiënt zou gaan overlijden, dat zijn de moeilijke dingen.

Familieleden konden voor patiënten een A4tje samenstellen met bijvoorbeeld foto’s en informatie. Wij zorgden dat dit bij hun bed kwam te hangen.

De reacties hierop waren divers.

Voor veel familieleden was het fijn om iets te kunnen doen, het maken van een A4tje hielp bij het omgaan met de moeilijke situatie. Een aantal artsen en verpleegkundigen vond het prettig om meer te weten over de patiënten die ze verzorgden.

Andere collega’s vonden het ook wel confronterend.

HARTVERWARMENDE WAARDERING We hebben hard gewerkt met z’n allen, maar er was onder de RKZ’ers en vanuit de omgeving een saamhorigheid die het ook bijzonder maakte.

Plaatselijke bedrijven die deze waardering lieten zien door attenties, het applaus dat klonk. Ja, natuurlijk zou er meer structurele waardering voor het werk in de zorg moeten komen, maar de waardering vanuit de maatschappij vond ik hartverwarmend.

Dave Wijker Geestelijk verzorger Rode Kruis Ziekenhuis 11

INTENSIVE CARE

SPOEDEISENDE HULP

De eerste drie weken van maart waren echt een rollercoaster. Ik ben normaal gesproken niet snel gestrest, maar in deze weken was ik toch heel nerveus of we het wel gingen redden met de extra gecreëerde IC capaciteit.

IEDEREEN EXTREEM GEMOTIVEERD Het was echter echt fantastisch om te zien hoeveel we met veel medewerkers van ons ziekenhuis voor elkaar konden krijgen in een korte tijd. Iedereen was extreem gemotiveerd, waardoor we zaken heel snel konden organiseren. De hechtheid van het team en de ondersteuning vanuit de collegiale opvangteams binnen het RKZ zijn iets wat me bijblijft.

Ik merk dat het in de tweede golf moeilijker is om op te schalen. Ten eerste doordat we te maken hebben gehad met een grote corona uitbraak in ons IC team.

Gelukkig zijn de meesten weer beter of bijna beter maar dat was echt schrikken. Verder willen we ook proberen zolang mogelijk door te blijven gaan met reguliere zorg. Helaas lukt dat nu al voor een deel niet meer.

AANTAL BEDDEN VERDUBBELD Binnen drie weken is het aantal bedden op de IC van 10 naar 21 gebracht (op drie locaties in het ziekenhuis), waardoor we heel veel mensen hebben kunnen helpen die als gevolg van COVID-19 beademd moesten worden. Onze grote angst was dat we patiënten kregen die we niet konden behandelen door tekort aan capaciteit. Gelukkig is dat niet gebeurd.

MOE VAN DE EERSTE GOLF Ook merk ik dat mensen echt nog moe zijn van de eerste golf. Eigenlijk zijn we mentaal nog aan het bijkomen. Maar toch zet iedereen zijn schouders er weer onder en daar heb ik oneindig veel respect voor.

12 Corona 2020

Ilanit Hené Internist-intensivist

In de eerste golf zijn we snel opgeschaald. Ik vond het spannend.

Zeker bij het zien van alle mediabeelden, zoals bijvoorbeeld uit Italië. Gelukkig hebben zich bij ons op de SEH geen Italiaanse situaties voorgedaan.

Ik weet nog goed dat ik mijn eerste COVID-19 patiënt op de afdeling verpleegde

Ik weet nog goed dat ik mijn eerste COVID-19 patiënt op de afdeling verpleegde. Dit was met alle bescherming zeer onwennig.

Bij elke handeling die je verricht moet je nadenken. Dit went, maar je blijft voortdurend waakzaam bij het opvangen van patiënten.

andere afdelingen die kwamen ondersteunen was intens. Je leert mensen op een andere manier kennen. Ook blijf ik me alle bedrijven herinneren die de mensen in de zorg enorm veel waardering boden in de vorm van kaartjes en attenties.

EENZAME PATIËNTEN De eenzaamheid waar de patiënt mee te maken kreeg was verschrikkelijk. Het is heel zwaar om de onzekerheid in zo’n situatie alleen, in een afgesloten kamer, te moeten verwerken. Dit gaf mij een heel machteloos gevoel.

NU BETER VOORBEREID De tweede golf laat ik over me heen komen. We hebben ervaring opgedaan vanuit de eerste golf. Door evaluaties en de ervaringen vanuit de eerste golf mee te nemen zijn we nu beter voorbereid. Wel hoop ik dat de planbare zorg niet te veel hoeft afgeschaald te gaan worden.

Toch zijn er ook mooie kanten.

De saamhorigheid onder collega’s was onderling groot. De samenwerking met collega’s van

Bas den Besten SEH verpleegkundige Rode Kruis Ziekenhuis 13

CORONA IN BEELD

ICT

Omdat een beeld meer zegt dan 1000 woorden...

Momenten die we ons blijven herinneren >

De COVID-19 maanden heb ik, zeker in het begin, als zeer hectisch ervaren. Wel was al snel bij de ICT weer sprake van een soort ‘gewoon normaal’.

De werkzaamheden bleven namelijk hetzelfde alleen in een ander jasje.

14 Corona 2020

worden. Al snel merkten we dat deze modus niet ideaal was. Toen bleven alleen de medewerkers met schoolgaande kinderen nog thuis werken en is de rest weer naar het RKZ gekomen.

De grootste verandering zat hem in het snel moeten schakelen om andere afdelingen te verplaatsen, zoals het laboratorium en de huisartsenpost. Maar een verandering was ook het RKZ COVID ready maken en tegelijkertijd de regels hanteren. Binnen ons team is iedereen daar redelijk pragmatisch mee om gegaan.

GOED COMMUNICEREN IS CRUCIAAL Wat me het meest is bijgebleven is dat er heel veel kan als je denkt in mogelijkheden. Verder is communiceren over wat je wilt, en waarom, cruciaal gebleken. En... in het begin werkt iedereen mee, maar al snel vervallen we toch weer in oude, ons bekende, patronen.

Collega’s van ICT zijn veel gaan thuiswerken, wij hoefden niet perse in het RKZ aanwezig te zijn.

Meteen na de mededeling om zo veel mogelijk thuis te blijven heb ik het team in subteams verdeeld, waarbij elk team om de week in het RKZ kwam.

De ene week werkte je in het RKZ, de andere week werkte je thuis. Voor de Servicedesk hebben we gezorgd dat de telefoon vanaf huis beantwoord kon

In de tweede golf merken we vooral dat het aandachtsgebied verschoven is naar het thuiswerken.

Het is voor het RKZ nieuw dat er zoveel collega’s tegelijk thuiswerken. Daarom is er nu binnen ICT veel aandacht voor hoe we hier het beste mee kunnen omgaan.’

Marcel Bunnik Hoofd ICT Rode Kruis Ziekenhuis 15

DAGBEHANDELING ONCOLOGIE

BOUWBUREAU Het was vooral een hectische onzekere tijd waarin we niet wisten wat ons exact te wachten stond.

Evaluatie van deze crisisperiodes is zo belangrijk

ELKE DAG ANDERS Elke dag was anders en moesten de ondersteunende diensten anticiperen op de wensen vanuit de zorg. Wat kan wel en wat kan niet door ons gerealiseerd worden, wat zijn de kosten hiervan, hoeveel tijd kost het om te realiseren? Het was een tijd waarin we met alle ondersteunende diensten al improviserend in korte tijd veel werk verzet hebben. Dit heeft de nodige overuurtjes gekost, maar het gewenste resultaat werd bereikt.

In het begin liep de samenwerking wat stroef en was er geen duidelijke communicatie tussen de zorg en de ondersteunende diensten. Nadat het Bouwbureau door ICT, Gebouwbeheer, MIZ en Hotelzaken naar

Ongeloof, saamhoringheid en emoties speelden voor mij de hoofdrol deze periode.

In maart was er veel onduidelijk en ook veel onrust. Veel chemokuren werden uitgesteld. In combinatie met patiënten die klaar waren met hun behandeling was het soms erg stil op de afdeling. Sinds maart mogen er ook geen begeleiders meer mee naar de afdeling, nu komen de patiënten alleen. In het begin moesten we daar erg aan wennen, maar nu geeft het ook rust.

E-HEALTH Wel heeft de e-health een enorme vlucht genomen, we 16 Corona 2020

doen nu bepaalde controles via beeldbellen en werken heel veel met de BeterDichtbij app waarmee patiënten kunnen appen met hun zorgverlener. Dit is een erg leuke verandering al zeg ik het zelf.

ENGE STILTE Het gevoel van het samen doen, van artsen tot schoonmaak en ICT, vind ik ontzettend bijzonder en is me bijgebleven. Maar ook de bijna enge stilte in het ziekenhuis toen in maart alle zorg werd stilgezet en iedereen zoveel mogelijk thuis moest werken. Dat in combinatie met de stilte op straat, maakte het soms surrealistisch.

voren is geschoven als eerste aanspreekpunt voor de ondersteunende diensten, ging het al snel veel beter.

Natuurlijk zijn er altijd puntjes van verbetering, daarom zijn evaluaties van deze crisisperiodes zo belangrijk.

SNEL SCHAKELEN Het was mooi om te zien waar een klein ziekenhuis groot in kan zijn. Snel schakelen, iedereen de schouders eronder zonder heel veel gemopper. Waren er bijvoorbeeld handen tekort bij de afdeling transport, dan waren ook de mensen van MIZ, ICT, Gebouwbeheer of het Bouwbureau niet te beroerd om ook even wat tafels en stoelen op te pakken en te verplaatsen. De flexibiliteit van een ieder is flink op de proef gesteld, maar iedereen is met vlag en wimpel geslaagd.

Jeroen Schoorl Senior projectcoördinator Bouwbureau

JE WILT ZO GRAAG IETS DOEN Daarnaast herinner ik me de emoties, de onmacht als patiënten uitgesteld moesten worden en zij daar verdrietig om waren. Je wil zo graag iets doen.

En de emoties privé... Ineens mag er niets. Familie lang niet zien, vriendinnen niet zien. Jezelf toch isoleren omdat je geen gevaar wil vormen voor de patiënten. Ik heb me echt gelukkig geprezen dat ik elke dag naar mijn werk mocht.

Annika Koppen Coördinator dagbehandeling Oncologie

Rode Kruis Ziekenhuis 17

INTENSIVE CARE

INKOOP Vanaf dat moment werd de IC maar ook de SEH en de Acute Opname Afdeling overspoeld door patiënten met COVID-19. De afdelingen werden hermetisch afgesloten en waar nodig uitgebreid.

Twee tot drie maanden lang stond alles in het teken van de verpleging van deze patiënten.

NIET LANGER JE WERK ACHTER JE KUNNEN LATEN Wat mij van die periode bij is gebleven is de enorme saamhorigheid onder alle medewerkers van het RKZ en ook de saamhorigheid in de maatschappij.

Wel was de tijd dat je je werk achter kon laten als je naar huis ging in één keer voorbij. 24 uur per dag werd je op je werk en thuis geconfronteerd met de maatregelen en het verdriet dat de maatregelen veroorzaakte.

Elke dag waren er problemen om roosters rond te krijgen. De kinderen zaten thuis van school. Opa’s en oma’s en uitwonende kinderen werden gemeden.

De televisie berichtte non-stop over alle problemen in de ziekenhuizen en de doden. De saamhorigheid maakt dat we het goed hebben doorstaan. De spirit van toen hield ons op de been.

Na een relatief fijne zomer, zijn de problemen in het najaar tot mijn schrik alleen maar erger geworden.

Besmettingen van collega’s zorgen voor meer problemen met het rooster. Collega’s die ziek zijn geweest komen terug op de werkvloer, maar hebben soms nog last van vermoeidheid. Zij moeten alle zeilen bijzetten. Een ander verschil is de andere toon vanuit de maatschappij. De frustratie is begrijpelijk, maar is een slechte raadgever als we solidair willen blijven. Al met al geen ideale basis om het gevecht met deze 2e golf aan te gaan.

Begin maart 2020 hoefden we volgens de regels geen beschermende middelen te dragen als de patiënt niet uit een ‘risicogebied’ kwam. In die periode heb ik de twijfelachtige eer gehad om de eerste COVID-19 patiënt op te nemen op onze Intensive Care. We zaten allemaal ongelofelijk in spanning. Het was bij de opname nog niet bekend of de patiënt COVID-19 had, toch besloten we de patiënt in beschermende kleding te ontvangen.

Een goede beslissing, waardoor collega’s van de IC niet in quarantaine hoefden.

18 Corona 2020

SAMEN KUNNEN WE HET AAN Maar... Ik ben in ieder geval vastbesloten om klaar te staan voor alle patiënten en families die onze hulp nodig hebben. Ik hoop dat alle collega’s weten dat als we de schouders eronder zetten, het hoofd koel houden en doen wat we moeten doen, de offers die we brengen niet voor niets zullen zijn. Houd hoop dat dit voorbij gaat en wees sterk. Wij hebben het mooiste vak van de wereld. Op welke afdeling je ook werkt, in wat voor functie dan ook. Samen kunnen we dit aan.

Marc Huis in ‘t Veld IC verpleegkundige

Hele dag aan het bellen om beschermingsmiddelen te krijgen Naast dat het spannend en hectisch was, was het ook een periode waarin mijn team zich van haar beste kant heeft laten zien. We hebben van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat doorgewerkt, ook in weekenden en feestdagen.

DOOR CORONA GEEN LEVERINGEN Dagelijks hadden we te maken met leveranciers die niet konden leveren, dus we waren de hele dag aan het bellen om ergens nog beschermingsmiddelen los te krijgen. Gelukkig lukte ons dit wel steeds.

Wij kwamen er achter dat de goede relaties met de leveranciers die wij in de jaren ervoor hadden opgebouwd ons nu goed van pas kwamen. Zij waren nu genegen ons te helpen als ze weer een partij konden leveren.

VERANTWOORDELIJKHEID De rol van Inkoop is best een verantwoordelijke rol.

Natuurlijk weet je dat als de afdeling Inkoop de juiste spullen niet inkoopt, de organisatie een probleem heeft. In deze situatie, waarbij ook nog eens enorme schaarste aan middelen is en de druk vanuit de organisatie komt, besef je pas hoe cruciaal de rol van inkoop is.

INSTELLING IN HEEMSKERK GEHOLPEN Een moment dat me is bijgebleven is een paniektelefoontje van een instelling voor gehandicapten in Heemskerk die helemaal geen beschermingsmiddelen hadden. Onder de bewoners was corona uitgebroken. Of wij ze konden helpen.

Dat hebben we uiteraard gedaan. De dankbaarheid was groot.’

Evelyne Everaarts-Wohlgemuth Hoofd Inkoop Rode Kruis Ziekenhuis 19

REPROGRAFIE COMMUNICATIE

TROTS OP RKZ Elke collega die we spreken benoemt de overweldigende steun van andere mensen en organisaties.

Hieronder een selectie van giften en reacties die we mochten ontvangen.

Chocolaatjes ’ ‘helden in de zorg

Portofoons

Dolce Vita Beverwijk

Gewoon Wijk aan Zee

Fozzies Beverwijk

Geluksengeltjes

Traktaties

New YorkPizza

Taart Bakkerij Schoone

Coolshirts

Sushi Wereldkeuken Beverwijk

The Body Shop

20 Corona 2020

Het allereerste drukwerk voor COVID weet ik nog heel goed.

We hebben een poster van een andere organisatie als uitgangsbasis genomen en die basis nooit meer losgelaten.

CONTINU WIJZIGINGEN IN DRUKWERK We werken veel met dezelfde kleuren en picto’s. Die zie je van de parkeerplaats tot de 6e verdieping. De eerste weken was het niet bij te houden qua wijzigingen. In totaal heb ik zo’n 400 versies van allerlei COVIDdrukwerk gemaakt. Van posters tot kaartjes en stickers.

Voor jou van mij

Versierde klompen

Tekeningen Panta Rhei

LekkernijenTurkse gemeenschapBeverwijk

Het grootse teamwork is fantastisch!

De verhuizingen van het laboratorium en de huisartsenpost waren veel werk. Maar we zijn een goed, snel en sterk team.

Samen met Gebouwbeheer en Interne Dienst leer je opnieuw samenwerken op een heel intieme manier. Soms moest binnen een week alles twee keer omgegooid. Had je net een

verhuizing achter de rug, kwam de volgende er alweer aan. Eén keer moest binnen een werkdag een deel van de SEH naar een andere locatie. Inclusief alle bewegwijzering, binnen en buiten.

Dat was een enorme klus. Het gebeurde ook regelmatig dat we net 50 posters met bezoektijden hadden opgehangen door het hele ziekenhuis, werden de bezoektijden gewijzigd en moesten we alles weer vervangen.

Gelukkig kreeg ik in die eerste maanden hulp van een collega die al eerder in de repro had gewerkt.

Haar hulp was onmisbaar, Miranda was mijn steun en toeverlaat.

Het grootse teamwork is fantastisch. Ik had de intieme sfeer nooit willen missen, banden tussen teams zijn versterkt en niets was te gek. Ik heb een aantal keer in de avonduren of het weekend gewerkt, dan was het rustig in het ziekenhuis en was het makkelijker om bijvoorbeeld lijnen of stickers te plakken. En als er dan wat aan de hand was op een andere afdeling, dan help je elkaar. Zo stond op een avond een verpleegkundige van het Brandwondencentrum te plastificeren in de repro, terwijl ik met schroevendraaier en boor op het BWC bezig was.

MEER OVERZICHT In de tweede golf is er meer overzicht. Collega’s zien drukte beter aankomen en spelen daar op in. Dat betekent minder haastklussen. Daarnaast heb ik zelf al heel veel bestanden op de computer staan, veel kan nu met wijzigingen op wat er al is. Dit geeft meer rust.

Tako Bos Reprografie/Communicatie Rode Kruis Ziekenhuis 21

ADMINISTRATIE MAGAZIJN

VRIJWILLIGERS Het meeste werk voor onze afdeling was het opzetten, indelen en bevoorraden van de 2e COVID-IC afdeling. Ook het dagelijks inventariseren van alle producten was veel werk.

Je wist totaal niet wat de dag zou brengen

Ellen Besse & Tilly Zonneveld, vrijwilligers van patiëntenvervoer, aan het werk

Voor mij als coördinator van de vrijwilligers was de eerste piek heel bijzonder. Op een gegeven moment hebben we alle vrijwilligers naar huis gestuurd in verband met de veiligheid. Maar de werkzaamheden van onze 150 vrijwilligers moesten op sommige posten wel nog gedaan worden.

ANDERE TAKEN De poli’s waren gesloten dus een gastvrouw/heer in de centrale hal hadden we toen niet nodig maar patiëntenvervoer, patiëntenpost, gevonden voorwerpen, werkzaamheden op de verpleegafdelingen en nog meer taken moesten gedaan worden. De twee medewerkers van patiëntenvervoer, Ellen van der Plas-Rademakers en Inge van Kampen-Haan, hebben samen de eerste maanden met 1 vrijwilliger die zich tijdens Corona aanmeldde om vijf dagen in de week te willen helpen, de meeste taken uitgevoerd. Ze kregen zelfs een extra taak erbij: cool shirts uitdelen/aanvullen.

Daarna hebben we weer een oproep gedaan aan de vrijwilligers 22 Corona 2020

die onder de 70 jaar zijn om te werken. Van de huidige vrijwilligers hebben zich er weer veel aangemeld om tijdens COVID-19 te werken.

‘MAAKT NIET UIT WAT IK MOET DOEN’ We hebben ook veel nieuwe vrijwilligers aangenomen die tijdens Corona wilden helpen.

‘Maakt niet uit wat ik moet doen’, zeiden de meesten, ‘toiletten schoonmaken, prima, als ik maar kan helpen’. Ik had iemand die ook weer vijf dagen in de week wilde helpen, maakte niet uit waar. Hij werkte op de booreilanden en kon niet vliegen.

Hij kwam vijf dagen in de week en hielp de medewerkers van transport.

De medewerkers van transport hadden het tijdens COVID-19 heel druk en hebben extra hard gewerkt. Het was heel mooi om te zien dat iedereen wilde helpen! Tijdens Corona zijn er ook nieuwe taken bijgekomen voor de vrijwilligers: bij het priklab zijn er nu ook gastvrouwen/heren die de medewerkers ondersteunen.

VERRASSING Elke keer was het weer een verrassing hoe we ervoor stonden.

Heb je de ene dag voldoende voorraad mondmaskers, de volgende dag grijp je volledig mis.

Ook blijken opeens de meest ‘simpele’ niet COVID-gerelateerde producten slecht leverbaar te zijn..

SNEL SCHAKELEN We moesten snel schakelen en wisten totaal niet wat de dag zou brengen. Het is ook leerzaam.

Naast een plan B, hadden we ineens ook een plan C en D nodig.

We moesten tot het uiterste te gaan, geen 100%, maar 1000% inzet. En blijven doorgaan, want je weet dat elke dag zich kan overtreffen.

Je hebt geen draaiboek bij de hand dat je behoedt voor fouten

of de meest ondenkbare situaties.

Uiteindelijk hebben we door veel overwerken, ook in het weekend, geprobeerd om enigszins boven de hectiek te staan. Ik kan me nauwelijks wat voorstellen van de verveling waar veel Nederlanders mee te maken hadden, door het thuis zitten. Het leven is bij ons gewoon doorgegaan.

SAAMHORIGHEID IS TOP Ik herinner me de positieve houding van alle RKZ’ers, ze hebben zich niet gek laten maken. Het was leuk om in korte tijd veel meer collega’s te leren kennen, er was een groot saamhorigheidsgevoel. Ook ben ik dankbaar voor alle partijen die giften en lieve gebaren brachten.

Je voelt je op dat moment zeer gewaardeerd en met de zelfverzekerdheid die dat met zich meebrengt, kun je in de toekomst elke hectische periode op het werk aan.

Rose Kuijt Medewerker magazijn

Afgelopen week kreeg ik weer twee mailtjes binnen van mensen die vroegen of ze niet als buddy op de IC als vrijwilliger kunnen werken. Ik ben iedereen zo dankbaar die tijdens COVID-19 wilde helpen!

Zeynep Poyraz Coördinator vrijwilligers

Rode Kruis Ziekenhuis 23

2020 is een bizar jaar geworden. En we zijn er helaas nog niet. Toch willen we alvast een herinnering met jullie delen in de vorm van dit magazine. Iedereen die een bijdrage heeft geleverd: hartelijk dank!

RKZ in coronatijd | collega’s kijken terug op 2020 is een uitgave van het Rode Kruis Ziekenhuis Samenstelling, redactie, beeldredactie en eindredactie Afdeling Communicatie RKZ

Rode Kruis Ziekenhuis Postbus 1074 1940 EB Beverwijk

24 Corona 2020

Fotografie Heleen Vink, Beverwijk Hans Oostrum, Den Haag Afdeling Communicatie RKZ Vormgeving Annemarie Kuilman, Castricum