Hallo Holten #6

Colofon

Wij zijn door bovenstaande merken erkend om met orginele apparatuur te mogen werken voor onderhoud, reparatie, coulange en software inladen.

100% fabrieksgarantie behoud

Leverancier en service steunpunt

Alko chassis en camper / caravan opbouwsystemen

Hallo Initiatiefnemers

Voorwoord

Hallo Holten! De tijd vliegt: voor je ligt al weer de zesde editie van dit mooie magazine. Onze razende reporters en flitsende fotograaf zijn weer op pad geweest om je te voorzien van leesvoer en kijkplezier tijdens de (hopelijk) warme zomer. En door de virtuoze vormgevers van Reclamemakers ziet het geheel er weer prachtig uit!

Ook deze keer verzamelden we mooie verhalen over bijzondere mensen, initiatieven en andere zaken die een podium verdienen. Dit alles is mogelijk door onze donateurs, adverteerders en door de Holtenaren die elke editie weer leuke onderwerpen aandragen. Bedankt daarvoor!

In dit zesde nummer lees je over… Holten, het dorp waar:

… ieder kind na de vakantie leuke verhalen kan vertellen op school … het nog altijd als thuis voelt, zélfs als je in Denemarken woont … de Hoolter Korhanen zich al twintig jaar laten horen … een bedrijf groot kan worden door gewoon te blijven … Oekraïense vluchtelingen met open armen worden ontvangen

We wensen je een prachtige zomer toe en we hopen dat je weer geniet van de verhalen in deze Hallo Holten. Heb je tips of suggesties voor het volgende nummer? Wij horen het graag! Neem contact met ons op via info@halloholten.nl. Uiteraard ben je ook van harte welkom om bij één van onze bedrijven binnen te lopen.

Dag Holten, tot over een half jaartje!

Meer Hallo Holten?

Volg ons via social media voor exclusieve foto’s van onze dorpsgenoten en nieuwtjes over de volgende editie.

/halloholten

/halloholten

Doneren?

Hallo Holten is een initiatief van André Heetkamp (Reclamemakers Holten), Hanneke Aaftink (Door Communicatie) en Jennita Stegeman (Karakter Fotografie). Het is een cadeau aan Holten. Een magazine dat we twee keer per jaar uitbrengen. Waarmee we de kracht en schoonheid van het dorp waar we wonen onder de aandacht willen brengen. En mensen een podium geven; gewoon om dat ze dat verdienen. En omdat het verhalen zijn die jij als Holtenaar niet wilt missen!

Ben je enthousiast over dit magazine? En wil je graag dat we hiermee doorgaan? Dan kun je ons helpen door geld te doneren voor de productie van het volgende nummer (IBAN NL41 RABO 0328 5089 26).

Je bepaalt uiteraard zelf wat deze editie je waard is. Heb je een bedrijf? Dan kun je ook adverteren. Vraag ons gerust naar de mogelijkheden.

Alvast hartelijk dank!

Hallo Holten

Hallo Henk Mulder

Passie voor kleur en compositie

Wie kwam er vroeger niet zijn fotorolletjes inleveren bij Henk Mulder? Jarenlang runde hij hier een fotozaak en -studio, waar hij zich voornamelijk bezighield met reclamefotografie. Maar toen de fotografie digitaliseerde, zocht Henk zijn heil in een ander ambacht: de schilderkunst. Inmiddels is hij 75 en nog steeds elke dag achter zijn ezel te vinden. In zijn atelier praten we met Henk en zijn vrouw Truus over de kunst, het ambacht en de paden die hij heeft bewandeld.

Henk grapt over zijn tijd op het seminarie dat hij bijna pastoor was geweest. Het geeft een inkijkje in hoe hij in het leven staat: je pakt de kansen die op je pad komen. Gelukkig voor de kunstwereld leidde zijn pad uiteindelijk niet naar de preekstoel, maar naar het atelier.

Uiteindelijk werd het de fotografie

Henk werd geboren op 22 februari 1948 in het Gelderse Voorst. Dat hij naar het seminarie ging, was niet verrassend. Als oudste zoon uit een katholiek gezin was het in die tijd gebruikelijk dat hij pastoor zou worden. “Maar dat was niks voor mij”, vertelt hij. “Ik wilde eigenlijk naar de kunstacademie, maar daar was in een arbeidersgezin met elf kinderen in die tijd geen geld voor.”

Dus volgde hij het gymnasium op een internaat en ging daarna direct aan het werk. Maar niet op kantoor:

“Ik wilde niet tussen vier muren achter een bureau zitten. De reclamewereld trok mij wel en na lang zoeken vond ik uiteindelijk een baan als retoucheur bij de Nederlandse

Diepdruk Industrie (NDI) in Deventer.” Hier kwam Henk in aanraking met de fotografie en ontwikkelde hij zijn carrière als fotograaf.

Een ambacht verloren

Henk behaalde de nodige diploma’s en werkte bij verschillende fotozaken in de regio, maar vestigde zich

uiteindelijk als zelfstandig fotograaf in Twello en Holten. Hij fotografeerde mensen, bruiloften en deed reclamewerk. “Daarom heb ik deze hal laten bouwen”, vertelt Henk om zich heen kijkend naar het atelier. Hij wijst naar een muur achter ons. “Die loopt daar achter nog verder door. Ik fotografeerde namelijk van alles. Van grasmaaiers, tot de grote strooiwagens van Nido en gerechten voor de lichtbakken van snackbars.” Met dat laatste ontdekte Henk ook andere talenten: “Die snackbars leverden altijd zulke lelijke broodjes hamburger. Dat zag er niet uit. Dus maakte ik ze zelf, zodat het mooier fotografeerde qua kleur en compositie. Ik had dus ook een snackbar kunnen beginnen.” Die snackbar kwam er niet, maar zijn oog voor kleur en compositie bracht hem wel verder richting de schilderkunst.

Al tijdens zijn werk als retoucheur uitte Henk zijn creativiteit ook in het schilderen. In het atelier staat nog zijn eerste kistje met kwasten en verf, dat Truus hem destijds cadeau deed. Het drukke bestaan als fotograaf bood hem zelden de tijd om veel te schilderen, maar dat veranderde door de komst van de digitale fotografie. Henk: “Het echte vakmanschap was eraf. Iedereen kon ineens zelf de foto’s bewerken. Waar wij nog uren doorbrachten in een donkere kamer en klanten investeerden in hoge kwaliteit afdrukken, was alles nu met één druk op de knop afgedrukt. De creativiteit ging voor mij verloren.”

- Door Daphne Markvoort | Fotografie Jennita Stegeman

Een ambacht herontdekt

Dus pakte Henk zijn palet en kwasten er steeds vaker bij en bouwde het werk in zijn fotostudio af. Hij bezocht musea, schilderde bij Piet Kusters op de Twentse Academie voor Amateurschilderkunst in Hengelo en schilderde jaarlijks met een vaste club enkele weken in Frankrijk. In 2000 sloot hij de fotozaak en sindsdien houdt hij zich fulltime bezig met de schilderkunst, waarbij het ambachtelijk realisme zijn absolute voorkeur heeft. “Mijn ontmoeting met de Eindhovense schilder Cornelis Le Mair, voorvechter van de klassieke 17e eeuwse schilderkunst, heeft daarin een belangrijke rol gespeeld. Vooral mijn kleine stilleventjes, de ‘Old Dutch Paintings’ waren heel populair. Met name in Ierland. Daar werden ze veel verkocht.”

Toen de Holtense kunstenaar Kees Bos overleed, kwam er nog een andere carrière op Henks pad. “Kees gaf altijd schilderles op De Boschkamp. Na zijn overlijden waren er veel cursisten die nog lessen tegoed hadden. Ze vroegen mij toen of ik die lessen wilde overnemen.” En zo geschiedde. Ondertussen

vertrok de PTT, aan wie Henk zijn hal verhuurde, naar een centrale sorteerlocatie. Dus gaf Henk de lessen in de hal achter de galerie.

Het vak doorgeven

Ruim twintig jaar gaf Henk schilderlessen aan allerlei geïnteresseerden: man en vrouw, binnen- en buitenlands, talentvol en ietsje minder talentvol. “Iedereen kan in principe schilderen”, meent Henk. “We beginnen altijd bij de basis: het schilderen van een appel.” Truus haalt ondertussen een schilderwerkje tevoorschijn dat stap-voorstap laat zien hoe je de appel realistisch op het doek zet. “Zo moet dat dan”, zegt ze. Of Truus zelf wel eens mee heeft geschilderd? “Oh nee dat doe ik niet. Ik vind het mooi, maar het is niet mijn ding. Ik zeg altijd: ‘Ik ben van de catering’.”

Daarna gaat iedereen met eigen werk aan de slag en geeft Henk begeleiding waar nodig. “Maar ze moeten wel klassiek willen schilderen. Voor dat hele vrije, gevoelsmatige werk zijn ze bij mij aan het verkeerde adres.” Vorig jaar besloot Henk te stoppen met het geven van de lessen.

Ik wilde niet tussen vier muren achter een bureau zitten

Het was ‘wel een keer mooi geweest’. Toch staan er nog meerdere ezels met half-gerealiseerde werken van cursisten in het atelier. “Er waren een paar cursisten die mij hadden gevraagd of ze hier dan wel mochten blijven schilderen, zonder de lessen. Dat vond ik prima. Maar uiteindelijk sta je dan toch wel weer uitleg te geven.” Wanneer Henk echt stopt met lesgeven, is dus nog niet helemaal duidelijk.

De kunst delen

Wel heeft hij nu meer tijd voor zijn eigen werken. Van portretten van huisdieren tot kerkinterieurs; Henk schildert het allemaal. Maar: “Het vrije werk vind ik het leukst. Opdrachten neem ik ook aan, maar ik ben wel wat kritischer geworden. Ik schilder het op mijn manier. Vindt de klant het niet mooi? Jammer, maar dan verkoop ik het wel aan iemand anders.”

Henk heeft nooit om werk verlegen gezeten. Ook zijn exposities waren altijd heel succesvol. “Bijvoorbeeld de jubileumexpositie die ik hield toen ik 65 werd. Daar kwamen duizenden mensen op af.” Ondertussen bladert hij letterlijk door de successen; albums vol met krantenknipsels, foto’s van de exposities en biografieën. “Ook mijn allereerste expositie herinner ik me nog goed. Dat was in Raalte,

in een oud fabriekspand. Dat bood een hele mooie omgeving voor mijn expositie.”

Hobby of werk

Het leek Henk misschien allemaal aan te waaien; een hobby die je werk wordt. Dat is natuurlijk het allermooist. Maar je moet er dus wel voor werken, legt Henk uit. “Sommige mensen willen te veel, maar je kunt nu eenmaal niet alles doen. Wil je iets echt goed kunnen? Dan moet je daar echt in duiken. Zoals ik heb gedaan met het schilderen.”

Maar als je hobby je werk wordt, heb je ook weer een nieuwe hobby nodig. Henk heeft jarenlang hardgelopen en hardloopt, wandelt en fietst nog steeds. Maar zijn echte passie is en blijft het schilderen. Henk heeft nooit een dag dat het ‘even niet lukt’. “Ik zit elke dag achter mijn ezel. En ik vind ook altijd weer nieuwe inspiratie. Zo heb ik laatst nog de kunst- en antiekbeurs TEFAF in Maastricht bezocht. Je kunt echt elke dag bezig zijn met kunst.” Zijn vrouw Truus beaamt dat. “Als hij eenmaal begint, is het schilderij eigenlijk al af. In zijn hoofd dan… Het moet alleen nog even op het doek worden gezet.”

Persoonlijk

Hallo Oekraïense vluchtelingen

Dankbaar het Holtense leven omarmen

Holtenaren die veel wandelen of fietsen zullen er ondertussen al regelmatig langs zijn

gekomen: de tijdelijke opvang voor Oekraïense vluchtelingen aan de Forthaarsweg.

Simone Brands-Veldwijk werkt hier als coördinator. In een persoonlijk gesprek met haar, vrijwilligster Loes ter Harmsel en vluchteling Lera komen we erachter hoe dit initiatief is ontstaan, wat vrijwilligerswerk je kan brengen en hoe er vanuit een verschrikkelijke situatie toch wat moois kan ontstaan.

Iya Saienko, Loes ter Harmsel, Simone Brands-Veldwijk en Lera Sidich

Simone vertelt: “Ik heb altijd gewerkt als re-integratieconsulent, waarbij inburgering ook een actueel thema was. Na het uitbreken van de oorlog kwam er op een gegeven moment een oproep van ViaVie Welzijn voorbij: een vacature voor de inburgering van Oekraïense vluchtelingen. Dat leek mij wel wat! Toen ik begon in mei was het terrein nog kaal, inmiddels is er een mooie opvang ontstaan waar we ongeveer honderd Oekraïners een plekje kunnen geven.”

Het maatjes-idee

Elke gemeente regelt de ondersteuning van Oekraïense vluchtelingen op zijn eigen manier. “In Rijssen-Holten hebben we hier iets moois voor bedacht, namelijk het maatjes-idee”, legt Simone uit. “Aan elk gezin wordt een vrijwilliger gekoppeld. Deze ‘maatjes’ helpen de Oekraïense gezinnen bijvoorbeeld bij het inschrijven in de gemeente, leggen uit hoe het openbaar vervoer werkt en helpen bij het vinden van een baan. Als de gezinnen eenmaal gesetteld zijn, willen ze allemaal graag werken. Zo heeft Vivera veel mensen in dienst en zijn er ook veel Oekraïners werkzaam in de Holtense horeca.” Ze vervolgt: “Ik denk dat wij als gemeente hebben gekozen voor een hele goede manier van opvang van deze Oekraïners. Het koppelen van ‘maatjes’ aan gezinnen is perfect, omdat er echte vriendschappen door ontstaan. Hierdoor wordt de drempel om dingen te vragen vanzelf lager.

Je zit op hetzelfde niveau, in plaats van dat je boven iemand staat. Ik heb veel respect voor al onze vrijwilligers, zonder hen hadden we het nooit zo goed kunnen aanpakken.”

Een onzekere reis

Ook aanwezig bij ons gesprek is Lera, die met haar gezin als eerste is opgevangen aan de Forthaarsweg. “Toen de Russische invasie uitbrak, heb ik contact gehad met een vriendin die in Amsterdam woonde. Ze vertelde mij dat vluchtelingen in Nederland goed werden geholpen. Mijn moeder wilde eerst niet vertrekken, maar de situatie verslechterde zodanig dat er fragmenten van bommen in onze achtertuin terecht kwamen. Toen hebben we een treinticket gekocht.”

Ze vervolgt: “Ik ben met mijn moeder, zus en mijn kinderen vertrokken. De mannen zijn achtergebleven om te vechten. Het was een moeilijke en onzekere tijd. Wij zijn na een lange reis uiteindelijk in Amsterdam bij het Rode Kruis terechtgekomen. Hier zijn we na vier uur wachten een bus ingestapt, zonder een idee te hebben waar we heen reden. Toen we uitstapten, stonden Simone en Loes daar!”

Een warm welkom

Als we Lera vragen hoe het leven in Holten haar bevalt, lichten haar ogen gelijk op. “Ik heb lang in Kiev gewoond, waar het leven nooit stilstaat. Het is erg fijn om na alle stress in een rustige omgeving terecht te komen. Als ik door het dorp fiets, lachen mensen me ook altijd toe. We vinden het fijn hier. Ook wil ik Mark Wander en het hele team van Drent Kappers bedanken. Geen enkele kapperszaak in de regio bood mijn zus een kans om haar werk als kapster weer op te pakken, maar Mark hier in Holten wel.”

De familie probeert het Holtense leven te omarmen. Zo zijn ze bijvoorbeeld bij de Keunefeesten geweest en bij de carnaval. Ook voetballen haar kinderen af en toe bij VV Holten, waar ze ondanks de taalbarrière al veel nieuwe vrienden hebben gemaakt. Toch kan Lera de situatie in haar thuisland niet helemaal loslaten. “Bij de kringloop heb ik bijvoorbeeld voor één euro honderd kaarsen gekocht, die ik naar Oekraïne heb gestuurd. Ik heb misschien wel alle kaarsen en batterijen in Holten opgekocht”, lacht ze.

- Door Stef Meilink en Demi van der Mei Fotografie Jennita Stegeman

Simone

Ik ben met mijn moeder, zus en mijn kinderen vertrokken

Bij ons kunt u genieten van de meest heerlijke Italiaanse gerechten, die met liefde en aandacht gemaakt en geserveerd worden. Geniet van onze gerechten en gastvrijheid.

LAAT U VERRASSEN!

BEZORGEN?

Op ma, di, do, vr, za en zo. kunnen wij uw bestelling ook bezorgen bij u thuis in Holten. MAKKELIJK TELEFONISCH BESTELLEN

Dorpsstraat 29-A | 7451 BR Holten | 0548 36 51 38 | www.altamura.nl Volg ons via

Dankbaarheid

Dat er echte vriendschappen ontstaan, merk je wanneer Loes, de vrijwilligster die is gekoppeld aan Lera, binnen komt lopen. Eén van Lera’s zoons springt enthousiast op en ook Lera zelf staat snel op om Loes een knuffel te geven. Loes vertelt: “Er stond een oproep voor vrijwilligers in de krant, waar ik op heb gereageerd. Zeker in het begin vond ik het spannend, maar gelukkig hebben Lera en ik elkaar goed geholpen! Ik heb haar bijgestaan in de zoektocht naar een baan, maar ook bij hele praktische dingen zoals het kopen van een dweil en een parasol. Inmiddels zijn ze een stuk zelfstandiger en spreek ik ze naast veel appverkeer nog één à twee keer per week in het echt. We zijn heel goede vrienden geworden.” Waarop Lera antwoordt: “Geen vrienden, familie!”

Ze vervolgt: “Het is hier fijn en ik ben erg blij met Loes, zij voelt als een tweede moeder. Ze heeft al mijn vragen beantwoord, klein of groot.” Het is duidelijk dat de twee erg op elkaar gesteld zijn.

“De waardering die je ervoor terug krijgt, is erg mooi. En ze doen het fantastisch, ze pakken alles aan en trekken erop uit! Zij leren niet alleen van mij, maar ik ook van hen”, sluit Loes glimlachend af.

Loes

Hallo Brandweer

De grootste familie van Holten

Van koeien uit de gierput halen, tot grote bosbranden blussen en hulp bij verkeersongevallen; de vrijwillige brandweerlieden van de Holtense kazerne kunnen het allemaal. Een meer gedreven groep mensen zul je niet snel vinden, want bij de brandweer zitten ‘is een levensstijl’. Wij spreken met Carolien Kramer, Simon Grootewal en Edwin Dangremond over wat het leven als lid van de brandweer inhoudt en, bovenal, zo mooi maakt.

Tussen de helmen, imposante rode wagens en de minstens zo imposante brandweerhond Henk zitten we op maandagmiddag in de kazerne in Holten. Wel zo gemakkelijk, want elke maandagavond hebben de brandweerlieden van de kazerne hier een oefening. Maar ook de pieper ligt op tafel, want ‘we kunnen elk moment opgeroepen worden om uit te rukken’.

Een jongensdroom

Het kenmerkt het leven van de vrijwillige brandweer: je bent er dag en nacht mee bezig. Voor sommigen was het dan ook een jongensdroom, anderen rolden er bij toeval in. Als ‘jongste’ van het stel was de wens er bij Edwin stiekem altijd al. Ondanks dat hij misschien niet meer echt de jongste is, mag hij zich wel het nieuwste lid van het korps in Holten noemen. Sinds twee jaar zit hij bij de vrijwillige brandweer en is hij volop bezig met zijn opleiding tot manschap. “Brandweerman worden is een langgekoesterde droom. Mijn tennismaatjes zaten bij de brandweer en ze waren zo’n hechte groep; het leek mij ontzettend gaaf. Op een gegeven moment zag ik een groot spandoek hangen: ‘vrijwilligers gezocht’. Toen heb ik de sprong in het diepe genomen. Bijna letterlijk: op de selectiedag moest ik door allerlei tunnels duiken en kruipen. Maar dat vond ik zo gaaf, daarna was het voor mij duidelijk dat ik dit moest doen.”

Ook Simon herinnert zich deze dag goed. “Dan gaat het echt leven. Ik vond alle oefeningen zo mooi om te doen.” Voor Simon is de brandweer zijn hele leven, want naast zijn rol bij de vrijwillige brandweer in Holten is hij 36 uur per week professioneel brandweerman in Hengelo, en hij is inmiddels volop in opleiding tot bevelvoerder.

- Door Daphne Markvoort en Demi van der Mei | Fotografie Jennita Stegeman

“Ik ben doorgegroeid van manschap tot pompbediende en straks mag ik ook leiding geven over het voertuig.” Als we bij die grote rode wagen staan, glundert Simon van trots. “Dit blijft echt heel gaaf. Ik word hier nog elke dag enthousiast van.”

Gewone mensen

Voor Carolien, kazernecoördinator, was een carrière bij de brandweer niet vanzelfsprekend. In haar werk als eigenaresse van de Pets&Co in Holten kwam ze er toch mee in aanraking. Ze vertelt: “Ik ben samen met een collega naar een informatieavond gegaan over de voordelen voor werkgevers. Hij wilde zich aanmelden en vroeg mij om mee te gaan. Maar aan het eind van de avond bleek het niks voor hem te zijn en werd ik zelf de ochtend erna gebeld door Tonnie Haan (Kazernecoördinator) of ik eens wilde komen praten. De rest is geschiedenis.” Sindsdien combineert ze het leven als brandweervrouw met haar baan bij de dierenwinkel. Ook Edwin zal sommigen bekend voorkomen, maar in een heel andere rol. Als je leerling van de Waerdenborch bent, krijg je misschien wel natuur en techniek van ‘meneer Dangremond’. De docent scoort zeker punten als brandweerman. “De leerlingen hopen natuurlijk dat de pieper afgaat tijdens de les. Maar tijdens een toets laat ik de melding toch echt voorbijgaan.” Een goede verstandhouding met de werkgever is dus enorm belangrijk als je vrijwilliger bij de brandweer bent. Carolien: “Het is een kwestie van goede afspraken maken. Je moet er als werkgever wel mee om kunnen gaan dat een werknemer tijdens werktijd opgeroepen wordt. Gelukkig is Holten gezegend met ondernemers die een groot brandweerhart hebben.”

Leven in de startblokken

Hoewel het dus niet altijd kan, door werk, vakanties of andere redenen, leven de brandweerlieden voor het moment dat de pieper afgaat. Simon: “Als je beschikbaar bent wanneer de pieper gaat, laat je alles vallen. Je drukt op de groene knop, zodat de mensen op de kazerne weten dat je eraan komt. Binnen 4 tot 6 minuten vanaf de alarmering zitten wij, omgekleed en wel, in de brandweerwagen. Of je nu om de hoek loopt of nog uit bed moet komen. En als die wagen vol is met zes man, vertrekt ‘ie. Dan wíl je erin zitten!”

Dat aantal minuten is indrukwekkend en vraagt niet alleen het nodige van de brandweerlieden zelf, maar ook van hun omgeving. Simon: “Als ik ga slapen, zorg ik dat naast mijn bed de schoenen en broek al instap-klaar liggen.” En dat bedoelt hij letterlijk. De broek ligt zo op zijn schoenen, dat hij er letterlijk in kan stappen. “En je auto staat startklaar, altijd met de neus richting de weg”, vult Carolien aan. Edwin: “Ik zorg dat ik mijn sleutels altijd op een vast plek heb. Soms staat mijn vrouw zelfs al klaar met de voordeur open en de sleutels in haar hand. Het liefst zou ze mee gaan!” Carolien: “Partners en gezinsleden zijn vaak ook halve brandweerlieden. Zij krijgen alles mee: van de adrenaline tot de frustratie. Je mist natuurlijk wel eens een verjaardag of familieverplichting. Daar moeten zij ook mee omgaan.” Een behoorlijke druk op het ‘normale’ leven dus. Maar ze hebben het er graag voor over. Alles om zo snel mogelijk te kunnen helpen bij een incident. Want daar gaat het uiteindelijk om.

Elke werkdag is anders

De 25 Holtense brandweerlieden zetten zich dag in, dag uit vol overgave in om te helpen bij de meest uiteenlopende incidenten. Zo’n negentig tot honderd keer per jaar gaat de pieper af. Van branden blussen tot mensen bevrijden uit autowrakken. “De verrassingsfactor die de dag met zich meebrengt, maakt het werk zo mooi”, vertelt Simon. En dat die factor aanwezig is, bleek ook voor Edwin al snel na zijn start bij de brandweer. Hij vertelt: “Op mijn allereerste dag ben ik drie keer opgeroepen. Het blussen ging de hele nacht door, van het ene brandje naar de ander.”

Carolien en Simon hebben inmiddels al wat meer jaren ervaring, maar ‘de adrenaline blijft’, vertelt Carolien. “Gelukkig leert de ervaring je meer rust in je hoofd te krijgen, omdat je beter weet wat je kunt verwachten. Zeker in mijn rol als bevelvoerder heb je een hele andere taak, dus ben je ook met andere dingen bezig. Zo zit je onderweg naar een incident al vol in de voorbereiding. Al kan de situatie natuurlijk nog heel anders zijn dan je verwacht.” Simon vult aan: “Hoe vaker je uitrukt, hoe rustiger je blijft. Toen ik begon als manschap moest en zou ik in die eerste auto zitten. Maar op de kazerne in Hengelo rukken we zo’n negenhonderd keer per jaar uit. Met zoveel ervaring ga je er toch anders mee om, ook al blijft de spanning altijd.”

Onbevreesd

Spannend is het dus wel. Maar angst, dat kennen de brandweermannen en -vrouwen niet. “Op het moment dat je op een incidentlocatie bent, sta je op scherp”, vertelt Simon.

“Je bent supergoed getraind en op elkaar ingespeeld.” Wel komen de incidenten in een klein dorp wel eens dichtbij. Carolien: “Je maakt bijzondere incidenten mee, vooral in de buurt. Soms tref je dan iemand die je kent, dit maakt het lastig. Maar ik ben nooit bang.”

Frustratie kennen de brandweerlieden soms wel. “Ik kan me enorm ergeren aan ‘ramptoeristen’: mensen die tóch naar de natuurbrand komen kijken of die bijvoorbeeld een auto-ongeluk filmen en dat op social media plaatsen.” Ook Simon herkent de frustratie. “Ik moest eens helpen bij een treinaanrijding met een persoon. Toen kwam er iemand met een kind in de bakfiets kijken. Onbegrijpelijk.” Gelukkig kunnen de brandweerlieden altijd op elkaar rekenen. De onderlinge band is sterk. En dat is merkbaar. Carolien: “Als we op pad gaan, doen we dat als een team. We kennen elkaars sterke en zwakke punten en vangen elkaar op. Dit maakt onze band ook zo sterk. Eigenlijk zijn wij de grootste familie van Holten.”

Vaste waarde in de omgeving

Ook van betrokkenen bij incidenten kunnen ze op waardering rekenen. Edwin vertelt: “Bij één van mijn eerste incidenten moest ik een paar koeien uit de gierkelder redden. De dankbare reactie van de boer is waar je het voor doet.” Carolien vult aan: “Ik vind het fijn om iets te kunnen betekenen voor mijn medemens. In het bijzonder hier in het dorp.” Simon knikt instemmend: “Menig Holtenaar heeft vorig jaar bijvoorbeeld de grote bosbrand op de Holterberg meegekregen. Ik was op het verjaardagsfeest van het zoontje van een vriend van mij toen de pieper afging. Het zoontje was zo enthousiast dat ‘de grote

brandweerman Simon’ zou komen. Maar ik was nog geen twee minuten binnen, toen ik al weg moest naar de brand. Dat was knetterhard werken. Toen ik ’s nachts thuiskwam, was ik helemaal kapot. Maar het voelde goed om iets te kunnen betekenen voor de omgeving.”

Kom erbij

Wie benieuwd is naar het werk als brandweerman of -vrouw, mag zich natuurlijk altijd aanmelden als vrijwilliger. Maar ook voor andere vragen kun je terecht bij het team. Carolien: “Werkgevers mogen ook aan de bel trekken. Wij zijn bijvoorbeeld altijd te benaderen voor een brandoefening in je bedrijf. Of bij vragen over een werknemer die bij de brandweer wil.”

Ook Simon vertelt je graag meer over het vak: “Je mag altijd met een oefening meekijken. Twijfel dus niet en neem contact met ons op.” Het team van de vrijwillige brandweer in Holten en hond Henk ontvangen je graag!

De vrijwillige brandweer in Holten bestaat uit: Arend Jan Aanstoot, Jeffrey Abcouwer, Frank Boode, Mark Boode, Herman Brinks, Edwin Dangremond, Rudi Drent, Simon Grootewal, Adriaan Heemskerk, Sven Heijda, Thijs Heinen, Sander Hietbrink, Daan Hoek, Sander Knol, Merten Kok, Robin Kolkman, Carolien Kramer, Merijn Leusink, Hendry Oolbekkink, Erjan Rohaan, Michelle Schuppert, Timo Sjoers, Johan Tuitert, Hendri van Zon, Thijs Veneklaas Slots.

Hallo Volkstuinvereniging Holten

De groei van een vereniging

Duurzaamheid kent vele aspecten. Eén daarvan is het gebruik van zoveel mogelijk lokale producten. En als je die producten ook nog eens helemaal zelf kweekt, sla je de spijker op z’n kop. Bij Volkstuinvereniging Holten aan de Oude Deventerweg proberen bijna vijftig leden door te planten, spitten, snoeien en sproeien, een mooie oogst binnen te halen.

Dat klinkt vrij logisch en simpel, maar dat is het niet altijd, vertelt de kersverse voorzitter Bianca van Keulen: “Onze ledengroep is heel gevarieerd en iedereen heeft zo z’n eigen gedachtes bij de beste aanpak. Er is geen goed of fout. Tegenwoordig natuurlijk wel zonder bestrijdingsmiddelen. Ieder lid tuiniert op zijn eigen manier. Het is mooi om dat een beetje bij elkaar te brengen. Elkaar tips te geven en te helpen. We zijn tenslotte een vereniging.” Vorig jaar organiseerde het bestuur daarom voor het eerst een ’Midzomerfeest’. “Als leden kom je elkaar natuurlijk wel tegen, maar we deden niet zoveel samen. Het Midzomerfeest was een mooie manier om elkaar beter te leren kennen. Daarmee ontstaat betrokkenheid en voel je ook meer verantwoordelijkheid naar elkaar”, vertelt Bianca. “We merken dat leden daardoor gemakkelijker plantjes uitwisselen, elkaars gereedschap lenen of even de tuin van ‘de buren’ sproeien als hij/zij er een weekje niet is.”

De vereniging is de afgelopen jaren flink gegroeid, waardoor op dit moment geen tuintjes meer beschikbaar zijn. We stellen een aantal leden voor!

- Door Ronny Veldhuis en Demi van der Mei | Fotografie Jennita Stegeman

Bianca van Keulen

Voorzitter en in het dagelijks leven ergotherapeut bij ’t Roessingh

“Ik heb een tuin voor de ontspanning. Toen ik vanuit Arnhem naar Holten verhuisde, had ik eerst een klein stukje groentetuin bij huis. Dat werd steeds kleiner, door een groter grasveld, een schommel en ga zo maar door. Dus toen heb ik me aangemeld, inmiddels zo’n vier jaar geleden. Ik vind het leuk om uit te zoeken hoe dingen in de natuur met elkaar samenwerken. Daarover te lezen en dat dan uit te proberen in de moestuin. Bij mij zie je geen kaarsrechte rij met bonenstaken… het is eigenlijk best rommelig en soms mislukken dingen. Maar als ik dan de kinderen zie smullen van de aardbeien, frambozen en boontjes is dat gewoon genieten!”

Marina Heuvelman

Lid sinds 2021, in het dagelijks leven docent Engels “Ik en mijn vriend, Stefan, wilden graag biologisch tuinieren. Wat ik nu op tafel zet, is eerlijk geplant en ontzettend gezond. Als je onze moestuin inloopt, zie je een sierlijk uitziende tuin. We hebben een praktisch bankje met tuingereedschap. Ook hebben we een paadje met schors en twee rozenbogen waar bonen overheen groeien. Mijn absolute favoriet zijn de aardbeien. Deze zijn ontzettend zoet door de zon. In de toekomst lijkt het me fantastisch om mijn dochtertje mee te nemen, zodat ze haar eigen aardbeitjes kan plukken. Het mooie aan de vereniging is de gulheid van de leden. Het tuinieren is leuk, de saamhorigheid maakt het nog leuker. Stel, iemand heeft komkommers over, dan wordt er in de groepsapp gestuurd dat het voor het pakken ligt. Voor advies kan je ook altijd bij elkaar terecht.”

Moustafa Awad

Lid sinds 2021 en vader van vier jongens “Acht jaar geleden vluchtte ik met mijn gezin vanuit Syrië naar Nederland en ik woon nu zeven jaar in Holten. Het tuinieren geeft mij rust en afleiding. Als ik bezig ben in de moestuin, vergeet ik dingen uit de oorlog. Mijn opa had in Syrië grote tuinkassen. Van hem heb ik veel geleerd.Ik kijk ook goed wat anderen doen in hun moestuin en stel vragen. Wanneer hier iets geplant moet worden bijvoorbeeld, want dat is soms anders dan in Syrië. Ik heb nu spinazie, radijs, munt, rucola en prei staan. Straks ook aardbei en courgette. Dat is een kleinere courgette dan de Nederlandse. Lekker stevig die we vullen met rijst en vlees. De opbrengst van de moestuin kunnen we goed gebruiken, want ik heb een groot gezin. En als we over hebben, brengen we het naar de buren!”

WERK OF STAGEPLEK?

Orange Climate holten

WERK OF STAGEPLEK?

WIJ ZOEKEN JOU!

Bij Orange Climate bieden we op maat gemaakte klimaatbeheersingsoplossingen. In Holten werken we aan nieuwe ideeën. Scholieren zijn welkom om ons bedrijf te bezoeken, stage te lopen of een leerplek te vinden. We waarderen nieuwe ideeën en frisse perspectieven. Als je interesse hebt in techniek, duurzaamheid en een dynamische werkomgeving, ben je bij ons aan het juiste adres.

Kom langs en ervaar wat het betekent om bij ons team te horen. We kijken uit naar je komst en willen je de kans geven om je talenten te ontwikkelen!

We kijken ernaar uit om je te ontmoeten en je mogelijkheden te bieden om je talenten te ontwikkelen!

Orange Climate Holten

Ondernemersweg 2

7451 PK Holten (NL)

Bennie Veltkamp

Op z’n 14e al werkzaam op de boerderij van de buren, nu 79 en met pensioen “Binnen zitten, is niks voor mij. Ik heb ruim 20 jaar in de agrarische sector gewerkt. Nog steeds sta ik mijn eigen moestuin van 100 m2 één keer per jaar volledig om te spitten. Daar heb ik geen enkele moeite mee. Dat doet niet iedereen. Sommigen zeggen dat het ouderwets is, maar zo heb je veel minder last van onkruid. Groente uit de moestuin smaakt lekkerder en ze zeggen dat het gezonder is. En vandaag de dag met die prijzen… een stuk voordeliger. Ik denk dat we bijna 80 procent van onze groente uit de moestuin halen. Sla, slabonen, andijvie, boerenkool. Ik vind alles wel lekker. En je spreekt nog eens iemand, want ik maak altijd wel een praatje. Zonet nog. Die man kwam ook uit Groot Dochteren waar ik toevallig ooit geboren ben.”

Karin Rietberg

Lid sinds 2022 en in het dagelijks leven helpt ze haar man met de administratie van zijn bedrijf of past ze op haar kleinkind “Mijn schoonmoeder is haar hele leven bezig geweest met tuinieren. Ik verlangde weer naar de smaak van groente die de tijd heeft gekregen om zich te ontwikkelen in de grond. Het tuinieren kriebelde daarom al een aantal jaren. Vorig jaar ben ik eindelijk begonnen. In het begin moest ik vaak grinniken om mezelf, dan voelde ik me een kluns. Ik verbouw dan ook nog vooral ‘makkelijke’ groentes. Denk aan wortels, bieten en uien. Mijn favoriet is de flespompoen. Als je die schoonmaakt, ruikt hij heerlijk zoet. Ik vind het prachtig om één te zijn met de natuur. Als ik de planten water geef, zie ik dat de insecten en vogels feest aan het vieren zijn. Nu begrijp ik wat mijn schoonmoeder zo fijn vond aan tuinieren. In je tuintje zijn en lekker bezig zijn, geeft mij voldoening.”

Gerrit te Winkel

Oud-leraar van de Haarschool en al bijna 40 jaar lid

“Ik was relatief jong toen ik met de moestuin begon. Dat was nog aan de Larenseweg, waar nu het hondensportveldje zit. Ik vond het heerlijk om na het werk de tuin in te duiken. Even bezig in de natuur, uit de drukte van de kinderen. Een groot deel van mijn tuin is gevuld met bessenstruiken. Kruisbessen, rode bessen, zwarte bessen. Die gebruik ik voor mijn zelfgemaakte jam. Dat eet ik iedere dag, het hele jaar door! Andere groentes die ik heb staan, zijn bijvoorbeeld groene asperges, rode biet, wortelen, doperwten en courgettes. Ik ben gestopt met aardappelen. De coloradokever komt hier veel voor. Die eet al het blad op en moet je er dus af halen. Daar is geen beginnen aan.”

Hallo Buurtvereniging Beuseberg

Noaberschap in de Beuseberg

Wonen in de Beuseberg is zó veel meer dan alleen wonen op het platteland. Saamhorigheid en noaberschap staan hier altijd al hoog in het vaandel. Maar hoe behoud je dit voor toekomstige generaties? Buurtvereniging Beuseberg maakt zich er hard voor om te zorgen dat er nieuwe vriendengroepen ontstaan, die zorgen dat het traditionele noaberschap behouden blijft. Bestuursleden Irma Coster, Ilse Tuijnder en Harry Ebrecht nemen ons mee in het verhaal achter de buurtvereniging.

Buurtvereniging Beuseberg is opgericht op 11 mei 1994. “In die tijd was er geen buurtfeest”, begint Harry. “Het paasvuur was de enige gelegenheid waarbij alle buurtgenoten bij elkaar kwamen. De organisatie hield in de zomer ook altijd een klein zomerfeest. Dat gaf aanleiding tot het organiseren van een groot feest voor de hele buurt. Voor de vergunningsaanvraag en financiën was het makkelijker om een buurtvereniging op te richten en zo geschiedde.”

Vriendschappen

Vroeger ontstonden vriendschappen bij het paasvuur. Dat is nog steeds het geval. De weken voor Pasen ben je veel bij elkaar en ontstaan er ook ideeën voor nieuwe activiteiten. Ouders zijn druk met de bouw van het paasvuur of het feestje eromheen en de kinderen spelen samen. “Ik heb mijn vriendinnen ook leren kennen bij het paasvuur”, vertelt Irma.

“Wij speelden er samen en hielpen met het vouwen van de roosjes. Het maken van deze roosjes is in het leven geroepen door een aantal vrouwen in de buurt. Zij wilden graag helpen bij het paasvuur.” Harry vult aan: “Alle leeftijden lopen door elkaar heen, dat maakt het ook zo mooi. Iedereen kan het met elkaar vinden en staat voor elkaar klaar. Ook al gaan jongeren studeren, ze komen graag terug voor een buurtactiviteit.”

Groei

Het bestuur bestaat naast Irma, Ilse en Harry ook uit Gerrie Lenderink, Anja Kettelarij, Han Bruijn en Bart Achtereekte. In de afgelopen 30 jaar is de buurtvereniging flink gegroeid en heeft inmiddels maar liefst 500 leden. “Iedereen vanaf 16 jaar moet zelf lid worden”, aldus Ilse. “Maar we werven niet actief. Om aan de activiteiten mee te doen, hoef je niet per se lid te zijn.” Maar nieuwe inwoners van de Beuseberg worden wel geïnformeerd over de buurtvereniging.

- Door Sandra Stevens | Fotografie Archief Beuseberg

Ilse vervolgt: “Ik heb zelf in grote steden als Rotterdam, Utrecht en Deventer gewoond. Ons eerste feestje als inwoners van de Beuseberg was het paasvuur. Daar liep jong en oud door elkaar heen en we vonden het super gezellig. In het westen heb je dat niet op deze manier. Daar zijn wel veel feesten, maar allemaal voor aparte doelgroepen. Juist die saamhorigheid maakt het hier zo mooi.”

Activiteiten

Naast het buurtfeest en het paasvuur kent de buurtvereniging nog tal van andere activiteiten. Het bestuur organiseert zelf een aantal activiteiten, maar er is ook een flink aantal commissies die activiteiten organiseert, waarbij iedere Beuseberger welkom is. Maar ook mensen van buiten de Beuseberg zijn welkom. “De feestcommissie, carnavalscommissie en paasvuurcommissie zijn de commissies van de grootste activiteiten. Zij organiseren de activiteiten zelf en geven feedback aan het bestuur”, vertelt Irma. “Maar ook de toneelcommissie is een grote commissie”, vult Ilse aan. “Zij beginnen in september al met oefenen, om in het voorjaar drie optredens te geven bij café de Wippert.”

Het bestuur van de buurtvereniging organiseert zelf de jaarvergadering met nieuwjaarsreceptie en een aantal kleinere activiteiten, zoals AED-cursussen en de oliebollenverkoop. Helaas hebben ze zelf geen buurthuis, maar dat geeft geen problemen. “We zijn altijd welkom bij café de Wippert, De Poppe, MAC de Holterberg of in de schuren van onze leden”, aldus Ilse.

Triathlon

Ook bij de triathlon is de vereniging altijd zeer betrokken. Een belangrijk onderdeel van de triathlon, het open water zwemmen in De Domelaar, wordt zelfs mede verzorgd door veel inwoners uit de Beuseberg. Zij zijn verantwoordelijk voor de opbouw en zorgen voor genoeg bezetting op de dag zelf.

“Nadat de laatste zwemmer De Domelaar heeft verlaten en de vrijwilligers het werk erop hebben zitten, vertrekken we met z’n allen naar het dorp om buurtbewoners die meedoen aan te moedigen. Hierbij dragen we uiteraard onze herkenbare rode buurtverenigingsshirts”, vertelt Harry.

Toekomst

Het bestuur hoopt dat er de komende jaren weer veel activiteiten worden georganiseerd voor jong en oud.

“Hoe meer er wordt georganiseerd, hoe meer de mensen elkaar spreken en hoe meer er ook weer nieuwe ideeën ontstaan. Dat is mooi om te zien”, vertelt Irma. “We hebben een actieve appgroep met alle leden. Hierin vermelden we alle activiteiten en doen we andere oproepen. Maar ook wordt vier keer per jaar het Beuseberger Nieuwsblad uitgegeven. Daarin vertellen we wat er het afgelopen kwartaal is gebeurd, voorzien van veel foto’s. Iedereen kan ideeën en verhalen aandragen.”

“Ook al kom je van buiten de Beuseberg, je leert snel mensen kennen”, vertelt Ilse. “Hier geldt echt ‘ons kent ons’. Iedereen staat voor elkaar klaar. De buurt is vrij hecht, maar je voelt je echt welkom.” Nieuwe leden kunnen zich altijd aanmelden.

“Dus aarzel niet om ook eens te komen bij een van onze activiteiten”, sluiten de bestuursleden af.

Hallo Jens Vincent

Een topper in de bak

Hij was amper zes weken oud toen hij aanwezig was bij zijn eerste WK zijspancross. Nog geen achttien jaar later rijdt de Holtense Jens Vincent zelf mee in de hoogste klasse van deze zware, motorische sport. Wat begon als een gave hobby groeide al snel uit tot een serieuze topsport. Jens (17) trapt af: “Het was nooit tot me doorgedrongen dat dit mogelijk zou zijn. Maar nu ik de kans heb, vind ik het super gaaf!”

Zijn interesse voor zijspancross komt niet uit de lucht vallen. Jens: “Mijn vader heeft dit op jonge leeftijd lang gedaan. Daardoor werden mijn beide opa’s ook fan en stonden we vaak met de hele familie te kijken bij wedstrijden. Ook nadat mijn vader al gestopt was met crossen.” Toch begon Jens op jonge leeftijd, net als veel leeftijdsgenoten, met voetbal. “Dat liep toen zo. Ik heb wel een keer, toen ik nog heel klein was, samen met Dirk Jansen (ook uit Holten) een vriendschappelijk wedstrijdje gereden. Toen reden we op een brommertje met een bakje eraan, maar daar bleef het bij. Totdat ik zo’n vijf jaar geleden steeds meer interesse kreeg voor het racen. Ik vertelde mijn vader dat ik het zijspancrossen weleens wilde proberen. Dat vond hij prima, maar dan wel samen met hem.” En zo geschiedde. Met zijn vader op de motor en Jens als bakkenist.

In de hoogste versnelling

De bakkenist bij zijspancross is de persoon die het voertuig in balans houdt. Jens licht toe: “De bakkenist staat in een bak die vastzit aan het frame van de motor. En richting de bochten hang je als het ware uit de bak om de motor in balans te houden. Als ik dat niet goed doe of op het verkeerde moment, kan de rijder sturen wat hij wil, maar dan gaan we over de kop

of schiet je rechtdoor.” Samen met zijn vader kreeg Jens de smaak goed te pakken. Totdat corona roet in het eten gooide. “De coronaregels maakten het lastig om nog samen te trainen tijdens de pandemie. Uiteindelijk mocht je onder de achttien jaar weer samen sporten en kon ik dus aan de slag. Alleen mocht dat toen niet samen met mijn vader.” Dus moest Jens op zoek naar een teamgenoot van zijn eigen leeftijd. Gelukkig kende hij nog iemand van vroeger: Dirk Jansen.

“Ik zocht contact met Dirk. Ik wist dat hij ook weer actief was in het zijspancrossen. Hij stond toevallig ook in de bak, maar we besloten het samen te proberen. Hij op de motor en ik als bakkenist. En dat ging al snel heel erg mooi! In 2022 trapten we het seizoen weer goed af, totdat we vlak voor de zomer van de baan raakten bij een race. Hierbij brak Dirk zijn pols en kon hij dus niet verder. Ik dacht dat daarmee mijn seizoen ook voorbij was, totdat ik gebeld werd met de vraag of ik wilde invallen bij een andere rijder. Als bakkenist mag je in principe vrij wisselen, want de rijder op de motor is officieel gezien het team. Zo had ik al eens ingevallen bij een team op een amateur NK. Nu werd ik gebeld of ik wilde meetrainen met mijn huidige team, team Wisselink. Ze zochten namelijk een nieuwe bakkenist.

- Door Amber Maathuis | Fotografie Jennita Stegeman en Ilsa_photography

De training verliep lekker en een week later reed ik mijn eerste clubwedstrijd. Dit ging ook weer goed. Dus vroegen ze me om met hen mee te gaan naar het Open Nederlands Kampioenschap (ONK). Dit is in Nederland het hoogste niveau waaraan je kan meedoen. Wat het extra gaaf maakte, was dat dit ONK werd gereden op het circuit van de Zwarte Cross tijdens het festival. Ook deze wedstrijd verliep top en de klik met mijn rijder, Sven Wisselink, was inmiddels zo goed dat ze me vroegen voor de laatste twee WK-wedstrijden van dat jaar. En voor het seizoen 2023. Dit vond ik wel lastig, omdat ik natuurlijk daarvoor al lekker bezig was met Dirk. Hij zat met een blessure thuis en ondertussen ging het voor mij in sneltreinvaart… Maar hij reageerde gelukkig heel positief. We hebben eind 2022 ook nog een paar wedstrijden samen gereden.”

Een volle planning

Het raceseizoen 2023 belooft een druk jaar te worden voor Jens. Er staan alleen al 14 WK-wedstrijden op de agenda door heel Europa. Daarnaast rijdt hij diverse ONK’s en neemt hij ook nog deel aan verschillende amateurwedstrijden.

“Een wedstrijd begint altijd op zaterdag met een half uur trainingstijd. Vervolgens rijd je een wedstrijd om je te plaatsen. Je hebt dan 20 minuten + 2 rondes de tijd om in de top 12 te eindigen. Als dat lukt, kwalificeer je je voor de race op zondag. Deze wordt gereden in 2 manches. Een manche duurt 30 minuten + 2 rondes. Eigenlijk heb je dus 2 keer de kans om punten te halen. Als je de snelste bent op zaterdag, mag je op zondag als eerste een plek kiezen achter het starthek. Het verschilt per baan heel erg waar je wilt staan. Bijvoorbeeld door de eerste bocht op het circuit of door de kwaliteit van de grond. De eerste 20 crossers die finishen, verdienen punten. De deelnemer die tijdens de 2 manches de meeste punten verdient, is de dagwinnaar. En degene die aan het einde van het seizoen de meeste WK-punten heeft, wordt wereldkampioen!”

Alles met mate(n)

Zijspancross is echt topsport. Er gaat heel wat tijd en voorbereiding in zitten. Jens moet vrijwel elke dag aan de bak. “Ik wissel hardlopen af met krachttraining. In de zomer ga ik vaak zwemmen hier in het buitenbad in Holten. Zijspancrossen vraagt veel uithoudingsvermogen en conditie. Daarnaast train ik ook nog twee dagen in de week op de motor. Ik heb op school een topsportstatus, waardoor ik vrij kan krijgen voor trainingen en wedstrijden. Dat ondersteunen ze gelukkig heel goed.” Dat betekent ook dat Jens er in zijn vrije tijd wel eens wat voor moet laten. “Ik ga zeker met mijn vrienden weg, maar ik kies er natuurlijk zelf voor om topsport te doen. Ik kan het in de meeste weekenden dus niet heel laat maken. Maar ik weet waar ik het voor doe en dat weten mijn vrienden ook. Zeker nu ik op een hoog niveau rijd. Ze snappen het goed en dat is fijn.”

Knappe prestaties

Ondanks dat hij nog helemaal niet zo lang rijdt, heeft Jens al wel een aantal onvergetelijke momenten meegemaakt. “Mijn eerste ONK op de Zwarte Cross was fantastisch. Er stonden duizenden mensen langs de baan en de sfeer was goed. Mijn eerste WK-wedstrijd in Tsjechië was ook gaaf. Die baan was erg mooi en het was bijzonder om voor de eerste keer op zo’n hoog niveau mee te mogen rijden. Daarnaast kijk ik erg uit naar de WK-wedstrijd in Duitsland komende zomer. Ze hebben een mooie baan in Bessenbach en ik heb daar denk ik al wel tien keer een Grand Prix gekeken samen met mijn vader en broertje. Ook reed ik daar al eens mee tijdens een Duits kampioenschap.”

Jens gaat dit seizoen in elk geval zijn uiterste best doen en optimaal genieten van elke wedstrijd. Want op dit niveau kunnen en mogen racen, is bijzonder. Daarvan is Jens zich bewust. “Ik wil via deze weg graag mijn ouders en alle sponsoren bedanken die dit voor me mogelijk maken. Mijn ouders zijn er maar wat druk mee. Zo timmeren mijn broertje en neefje samen ook aardig aan de weg. Daarnaast is het gaaf dat zijspancross echt leeft in Holten. Hier wonen best veel liefhebbers en ook toprijders van vroeger. Neem bijvoorbeeld August Muller uit de jaren 80/90. Die heeft een aantal mooie prestaties behaald.” Of Jens die prestaties op een dag gaat evenaren, dat zal erom spannen. Wij wensen hem in elk geval heel veel succes!

Mijn eerste ONK op de Zwarte Cross was fantastisch

Hallo Romée Groothuis

Een warm onthaal bij zomerse HOPPA! Dagen

Elk kind in Holten moet na de zomervakantie een leuk verhaal kunnen vertellen op school. Met die insteek organiseert stichting ViaVie Welzijn sinds 2015 de HOPPA! Dagen. Elke laatste week van de zomervakantie wordt er vier dagen op rij een divers programma aangeboden voor kinderen in de groepen 3 t/m 8 (schooljaar 2022-2023) uit onze gemeente die, om wat voor reden dan ook, niet op vakantie kunnen.

- Door Amber Maathuis | Fotografie Jennita Stegeman en Archief stichting ViaVie Welzijn

In samenwerking met verschillende (zoveel mogelijk lokale) ondernemers en een groep enthousiaste vrijwilligers is het ook dit jaar weer gelukt om een mooi programma te maken. En dat is maar goed ook! Want de HOPPA! Dagen worden elk jaar drukker bezocht…

Holten Op Pad

Organisator Romée Groothuis, sociaal cultureel werker bij ViaVie Welzijn, vertelt: “De HOPPA! Dagen zijn het succesvolle vervolg op de Kindervakantieweken, waar menig twintigplusser uit Holten waarschijnlijk nog warme herinneringen aan heeft. Hoppa staat voor ‘Holten Op Pad’ en dat is letterlijk de strekking van deze week. De kinderen die in de zomer niet op vakantie gaan, mogen deze week met ons op pad naar leuke activiteiten en uitjes.” Dat wil overigens niet zeggen dat er geen kinderen mee mogen die wel op vakantie zijn geweest. Romée licht toe: “Als ouders hun kind aanmelden, vragen we op het formulier of ze dat jaar op vakantie gaan. Kinderen die de hele zomer thuisblijven, krijgen voorrang bij de inschrijving. Als er dan nog plekken over zijn, delen we ook de kinderen in die wel op vakantie gaan. We gaan ervan uit dat ouders dit formulier eerlijk invullen.”

Vervolgens wordt er van maandag tot en met donderdag een leuk programma in elkaar gezet. Hier is Romée vanaf de winter al druk mee. “Vaak begin ik in februari met inventariseren welke vrijwilligers er voor dat jaar beschikbaar zijn. En leg ik de eerste contacten met locaties en partijen. Ik probeer een tof programma neer te zetten, met activiteiten die kinderen niet al op school of thuis doen. Die dus net wat anders zijn. We willen de kinderen echt wat moois meegeven, dat ze zich nog lang zullen herinneren. Daarbij wil ik voorkomen dat we steeds hetzelfde doen. Ook probeer ik zoveel mogelijk naar lokale partijen te kijken. Het is voor die ondernemers een mooie manier om hun diensten te laten zien. Daarnaast is het voor ons ook logistiek fijner als we in de buurt blijven.”

Steeds meer animo

Het populaire karakter van de HOPPA! Dagen neemt nu, juist in een tijd waarin alles steeds duurder wordt, enorm toe. Romée legt uit: “In 2021 waren we vanwege corona nog enigszins beperkt. We hanteerden toen een maximum van vijftig kinderen per dag. Vorig jaar konden voor het eerst in lange tijd alle sluizen weer open, en dat hebben we toen enorm gemerkt. We zaten op dag drie van de inschrijfweek al tussen de zestig en zeventig aanmeldingen per dag. Terwijl we geen extra PR of aandacht hadden ingezet. Het leek wel alsof ouders erop zaten te wachten. Ook hadden

we voor het eerst sinds het bestaan van de HOPPA! Dagen inschrijvingen van Rijssense jeugd. We vinden het een heel mooi en goed teken dat we daar nu ook zichtbaar zijn.”

De toenemende populariteit heeft ook zijn keerzijde. “We proberen heel erg om de achterliggende gedachte vast te houden. De HOPPA! Dagen moeten laagdrempelig en toegankelijk blijven. Het inschrijfgeld willen we zo laag mogelijk houden. Alleen merken wij natuurlijk ook dat alles steeds duurder wordt. Het inschrijfgeld dekt allang de totale kosten van de week niet meer, waardoor we ook afhankelijk zijn van subsidies en sponsoren. Aan de hand van mijn begroting weet ik van tevoren wat we tekortkomen.

Een deel van dat tekort vraag ik aan bij Orbys Jeugdfonds, een Holtens fonds dat ons al jaren steunt. Alleen wordt dat bedrag elk jaar groter, waardoor ik ook op zoek ben gegaan naar alternatieve, financieel aanvullende mogelijkheden. Wanneer er bijvoorbeeld een kunst- of cultuurgerelateerde dag in het programma zit, is het mogelijk om bij de gemeente een cultuurbudget aan te vragen. Je hebt alleen nooit de garantie dat je dat geld ook echt krijgt.”

Extra handjes nodig

Niet alleen de financiële inrichting van deze zomerse week is een hobbel voor de HOPPA! Dagen. “We zijn ook afhankelijk van onze vrijwilligers”, vertelt Romée. “Slechts een klein deel van de organisatie is beroepskracht. Ik coördineer alles en ik heb een collega die soms bijspringt, maar de ondersteuning en begeleiding van die dagen wordt vrijwel compleet ingevuld door vrijwilligers.

Romée Groothuis

Gelegen aan de rand van het Nationaal Park de Sallandse Heuvelrug ligt ons gezellige terras en ijssalon. Hier kunt u genieten van een heerlijk uitgebreide lunch, een kop koffie met lekkernij of een ijscoupe. Tevens bieden wij u de mogelijkheid voor een gezellig dagje uit op één van onze midgetgolfbanen.

RDW Erkend Fotograaf Pasfoto Rijbewijs

Als we bijvoorbeeld naar een partij gaan waar de kinderen in groepjes een parcours afleggen, dan is er vanuit die organisatie vaak wel een medewerker die de workshop geeft, maar is er lang niet altijd ondersteuning om de groepjes kinderen te begeleiden. Dan zijn onze vrijwilligers cruciaal. Daarnaast zijn de vrijwilligers de gezichten van die week. Kinderen krijgen vaak echt een band met hen, dat is superleuk om te zien.” Met andere woorden: de vrijwilligers maken de HOPPA! Dagen. En hoe meer vrijwilligers er zijn, hoe meer kinderen er meestal kunnen deelnemen. “We hebben nu een aantal vrijwilligers die er de hele week is en een aantal dat één of twee losse dagen komt. Maar we kunnen zeker nog meer hulp gebruiken.” Lijkt het je leuk om dit jaar, of een volgende editie te ondersteunen? Loop dan zeker eens langs bij ViaVie Welzijn. Romée vertelt je er graag meer over.

Op naar nog veel meer mooie edities

De HOPPA! Dagen van 2023 worden voor Romée haar derde editie. Ze weet nog goed hoe het er tijdens haar eerste editie aan toe ging. “We startten de HOPPA! Dagen dat jaar bij het Bikepark in Holten. Het was alleen heel slecht weer, dus ik was bang dat die dag letterlijk en figuurlijk in het water zou vallen. Maar iedereen was juist heel enthousiast! Vanuit het bikepark waren er meerdere mensen aanwezig die groepjes kinderen over de baan begeleidden. Dat was een mooie samenwerking met een lokale partner, die toen zelf ook pas net open was.”

Een andere editie waar Romée met veel plezier op terugkijkt is de Podium-kunstdag van vorig jaar. “Ik had verschillende

kunstvakdocenten uit Holten benaderd met de vraag een workshop te geven. Uiteindelijk was er een dans-, theaterén een muziekdocent! Ook was er een theatertechnicus die de kinderen wat kon vertellen over licht en geluid en hen hiermee liet experimenteren. In één dag tijd studeerde iedere kunstdiscipline een korte theateract in met de kinderen. Deze werd aan het einde van de middag in het Kulturhus theater voor familie en vrienden opgevoerd. Hierbij verzorgden de kinderen van de techniekworkshop de techniek. Alles kwam daar samen. Toen was ik wel echt heel trots”, vertelt Romée lachend.

Hoe het programma er voor komend jaar uitziet, verklapt ze natuurlijk nog niet. Maar wat ze al wel kan zeggen, is dat de HOPPA! Dagen plaatsvinden van 28 t/m 31 augustus. De inschrijfweek voor deze editie is rond eind juni/begin juli. Houd voor de exacte data de website van ViaVie Welzijn in de gaten. Een dagdeelname kost €8,50 en inschrijven voor de hele week bedraagt €30,-. Dit jaar is het voor het eerst mogelijk om digitaal te betalen. Wanneer een kind is ingedeeld, stuurt Romée hen persoonlijk een bericht.

“Ik stuur elk kind een gepersonaliseerde brief met de info over de dagen waarop ze meedoen. Daar zit dan ook het iconische HOPPA! bandje bij. Ik hoop dat we dit nog jaren kunnen organiseren. Maar het valt of staat wel echt met de hulp van vrijwilligers en lokale ondernemers. Want de organisatie van deze dagen op deze manier is niet zo vanzelfsprekend. Tot nu toe is het gelukkig steeds gelukt en we gaan ons best doen er deze zomer wederom een fantastische editie van te maken!”

Hallo Jan Vroom

35 jaar medicijnen bedenken en mensen helpen

Regelmatig wordt onze redactie getipt door enthousiaste lezers over leuke onderwerpen. Zo ontvingen we een mail van Linda Sluiter, werkzaam bij Apotheek Vroom. Na 35 jaar stopte eigenaar en naamgever Jan Vroom met zijn Service Apotheek in Holten. Begin dit jaar droeg hij het stokje over aan de nieuwe eigenaren. Wat Linda betreft een mooi moment voor een terugblik. Dat vond de redactie ook, dus we zochten hem op.

- Door Ronny Veldhuis | Fotografie Jennita Stegeman

Al 35 jaar woont en werkt Jan in Holten, maar hij komt hier niet vandaan. Zijn roots liggen noordelijker, in het Groningse Glimmen. “Ik kan me nog goed herinneren dat ik vroeger vanuit huis door het dal van de Drentse Aa en het veengebied daarachter trok op de rug van onze pony, een Haflinger. Vaak besef je pas later hoe mooi het ergens is… Wat overigens ook geldt voor de regio Holten hoor”, zegt hij er snel achteraan. “Mijn vader was er boomkweker. Dat lijkt heel idyllisch, maar in de praktijk was het vaak stressen. Je bent afhankelijk van het weer en dat heb je niet in de hand. Na een bezoek aan de Landbouw Hogeschool in Wageningen wist ik dat ik dat niet wilde, te specialistisch. Zelfstandig kunnen werken, trok me wel aan.” Op de middelbare school was Jan goed in natuur- en scheikunde en dat vond hij ook leuk. “Daarom koos ik voor de studie Farmacie in Groningen. Daar kon je apotheker mee worden. Dús eigen baas. Bovendien was ik slecht in Franse woordjes. Eén van de redenen om geen Geneeskunde te studeren, want ik zag er tegen op om alle botjes in het lichaam uit mijn hoofd te leren.”

Van Apeldoorn naar Holten

Na zijn studie lagen de banen niet voor het oprapen. “Het was heel moeilijk om aan werk te komen. Bovendien wilde ik niet verder dan Gelderland.” Jan sloeg een baan in Rotterdam af en

kwam zo terecht in Apeldoorn. “Daar gebeurde niet alles zoals ik geleerd had. ‘De praktijk is anders’, werd gezegd. Of… ‘wij hebben een andere cultuur’.” Na drie jaar vond hij een uitweg. “In 1985 was Holten nog één van de weinige plekken waar geen aparte apotheek was. De huisartsen deden dat erbij. Ze hadden dit lang kunnen verdedigen, maar zagen in dat dit niet langer kon. Er waren meerdere kapers op de kust, maar na een aantal persoonlijke gesprekken kozen ze voor mij. Ook de gemeente was heel coöperatief.”

Verbeteren service

Ondernemend als hij was, ging Jan vanaf het begin aan de slag met het verbeteren van de dienstverlening. “We bezorgden bijvoorbeeld al snel medicijnen. Ik nam een dame in dienst die op de fiets door het dorp ging en ik reed zelf met de auto door het buitengebied. Later werd dat een jongen op de brommer en nog later iemand met een auto. De service werd op prijs gesteld, want de Holtenaren waren altijd heel tevreden.”

Vanuit de apotheek werd ook veel moeite gedaan voor een goede voorlichting. “Dat deed ik niet alleen voor de eigen apotheek. Ik keek ook naar het grotere plaatje. Samen met een computerleverancier hebben we een systeem bedacht om bijsluiters leesbaarder te maken. De basis hiervan wordt nog steeds gebruikt door zo’n 400 apothekers”, vertelt hij trots.

Denken in oplossingen

De meerwaarde van een apotheker werd al snel duidelijk voor de huisartsen in Holten. “Ze waren blij dat we zelf medicijnen konden maken en soms oplossingen verzonnen die niet standaard waren. Ik weet nog dat we een keer iemand met lasogen hadden. Daar zijn pijnstillende druppels voor, maar dat zorgt voor beschadiging van de oogzenuw. Dus die mag je niet te veel en te lang gebruiken. In overleg met de huisarts voegden we 1 milliliter flesjes met lidocaïne toe aan de oogdruppels, zodat de patiënt in ieder geval de nacht goed doorkwam en niet wakker lag van de pijn tussen twaalf en één ’s nachts.” Of die keer dat Jan rond een uur of vier in de middag een plaatselijke boer aan de telefoon had. “Hij was door zijn rug gegaan, maar moest nog melken. Normaal gesproken, is direct rust nemen het beste. Ik bedacht een capsule met paracetamol en een spierverslapper, zodat hij in ieder geval die middag zijn werk kon afmaken. Voor de dagen daarna moest hij natuurlijk wel een goede oplossing zoeken.”

Tijd vooruit

“In al die jaren heb ik met allerlei verschillende mensen gewerkt, maar ook jarenlang met dezelfde huisartsen. Ten tijde van dokter Sijtsema, begin jaren 90, werd het aantal griepprikken fors verhoogd. Van 300 naar ieder jaar steeds meer. Dat was wel even een hoofdbreker, want hoe pak je dat nu aan… Ik dacht aan het verstrekken van maaltijden in de Mensa (studentenrestaurant) van mijn studententijd. Daar gingen 200 mensen in twee uur eten aan lange eettafels. Ik vroeg de huisartsen of we een sporthal mochten huren. De intake werd gedaan door de assistentes van de apotheek en de artsen stonden hierachter en gaven de prik. Bijna net zoals we de afgelopen jaren hebben gezien met de coronavaccinaties.”

Veranderingen

Eén van de ontwikkelingen die veel invloed had op het vak, is de niet te stoppen automatisering. Jan zag van dichtbij dat dit voor een enorme kwaliteitsverbetering heeft gezorgd. “In 1986 begonnen we te werken met een computer. Zo’n twee jaar later konden huisartsen er ook eenvoudige dingen in doen en daarna ook de groene kaart erin bijhouden. We kregen daardoor veel betere recepten. We hoefden dus minder na te vragen en het zorgde voor minder fouten. Bovendien kon je daardoor veel gemakkelijker gegevens boven water krijgen en de data van groepen patiënten vergelijken”, vertelt Jan. Iets wat direct invloed had op Jans (gezins)leven, was de komst van de mobiele telefoon. “Ik hoefde ineens niet meer te zorgen dat er iemand thuis bij de telefoon bleef, want ik kon de lijn doorschakelen naar mijn mobiele telefoon. De komst van de dienstapotheek had ook grote invloed. Die werden opgezet bij huisartsenposten, zodat mensen buiten normale openingstijden medicijnen konden krijgen. Dat betekende dat onze eigen apotheek in de avond en in het weekend niet meer open hoefde.

Dat gaf veel rust. Al met al vind ik het geweldig mooi dat ik met mijn kennis en de technieken die er zijn, mensen heb kunnen helpen. Dat is toch wel mijn belangrijkste motivatie geweest al die jaren!”

Dubbeltjesjacht

Een ontwikkeling waar hij minder blij mee is, is de continue druk op de zorgkosten. “Ziektekostenverzekeraars hebben de opdracht om de kosten van geneesmiddelen zo ver mogelijk te verlagen. Dit doen ze bijvoorbeeld via aanbestedingen. Vooral bij goedkopere medicijnen gaan ze tot op het bot, omdat het hierbij om grote aantallen gaat. Het gevolg is dat mensen soms jaarlijks over moeten stappen naar een ander medicijn. Ik noem dit ook wel de dubbeltjesjacht. Laat mensen toch gewoon hun eigen, bekende medicijn gebruiken.”

In gesprek met mensen

Een belangrijk onderdeel van zijn werk, was het contact met mensen en de huisbezoeken. “Jaarlijks bezocht ik zo’n tachtig mensen om hun medicijngebruik te bespreken. Dit leverde veel informatie op, die ik dan weer doornam met de huisarts. Gelukkig is de zorg thuis, ten opzichte van vroeger, sterk verbeterd. Onder andere door de wijkverpleging. Het is ontzettend belangrijk om gewoon met mensen te praten. Door alle aandacht voor cholesterol merkte ik bijvoorbeeld eens dat een stel 70-plussers geen melk of kaas meer nam… dat heeft natuurlijk effect op de botten. Daarvoor is voldoende calcium juist goed. Of die keer dat ik er bij een mevrouw achter kwam, dat ze niet tegen de naalden van de spuit met bloedverdunners kon. Doordat we de spullen in de apotheek hadden, konden we het overzetten in een andere spuit en haar zo toch helpen.”

Tijd voor de ‘talenknobbel’

“Ik ben uiteindelijk relatief laat gestopt. Deels door corona, maar vooral door de goede hulp van mijn medewerkers en collega’s”, verklaart Jan. “Ik ben heel blij met de mensen met wie ik heb samengewerkt. Zij pasten als een handschoen om me heen. Zo heb ik veel bewondering voor de assistentes en hoe ze aan de balie omgingen met emoties. En degenen die de roosters maakten, want ik vond het maar wat lastig om met alle individuele wensen rekening te houden. Zij zorgden er met elkaar voor dat ik me kon focussen op mijn vak en de tijd had om met mensen te praten.” Toch is Jan ook blij met de verkoop van zijn apotheek. “Ik heb met de nieuwe eigenaren samengewerkt in de dienstapotheek in Deventer. Dus ik weet hoe ze werken. Bovendien heb ik de afspraak dat ze de apotheek de komende tien jaar niet aan een grote keten mogen verkopen.” En valt hij nu in een gat? “Nee hoor, ik blijf voorlopig lekker in de bedrijfswoning naast de apotheek wonen. Ik ben lid geworden van de post-Rotary en probeer nu toch iets aan mijn ‘talenknobbel’ te doen. Ik was altijd slecht in talen, maar via de app Duolingo leer ik mezelf nu Russisch en lees boeken in het Duits. Zeg maar een soort bucketlist ding!”

Jaarlijks bezocht ik zo'n tachtig mensen om hun medicijngebruik te bespreken

Hallo Kim Kortlever en Hessel Rood

Een nieuw bestaan in Denemarken

Kim Kortlever, Hessel Rood en zoon Gijs gingen anderhalf jaar geleden hun dromen achterna en emigreerden naar hun favoriete vakantieland: Denemarken. In Middelfart, een knusse havenstad zo’n zeshonderd kilometer ‘verderop’, hebben zij inmiddels een nieuw bestaan opgebouwd. Wij spraken met Kim en Hessel over het ontstaan van deze droom, het leren van de Deense taal, het verschil tussen wonen in Denemarken en Nederland en meer!

- Door Stef Meilink | Fotografie Kim Kortlever, Hessel Rood

Kim vertelt: “Ik ben geboren en getogen in Holten, de familie van mijn moeder komt hier vandaan. Ik was altijd erg op Holten gericht, waar ik mijn vriendinnen had en aan waterpolo deed. In mijn studententijd bleef ik ‘gewoon’ in Holten wonen.” Hessel vult aan: “Ik kom zelf niet uit Holten, maar uit Lochem, waar mijn ouders vroeger een boerderij hadden. Ook heb ik nog een tijdje in Nijverdal gewoond, vanwege de korfbalsport. Het niveau lag daar wat hoger.”

Eerste contact

De twee kwamen elkaar voor het eerst tegen bij een concert van De Dijk in Lucky. Kim: “Tijdens onze jeugd zijn we beiden veel in Dieka en Bill’s Bar geweest, maar gek genoeg liepen we elkaar daar nooit tegen het lijf. Na onze eerste ontmoeting in Lucky kwamen we elkaar weer tegen op de Larense Kermis, en zo ontstond het contact. We gingen samenwonen en in 2008 kochten we uiteindelijk een woning aan het Mossinkserf, waar onze zoon Gijs ook is geboren. Hier hebben we altijd met heel veel plezier gewoond.”

Vakantieland… of meer dan dat?

Jarenlang ging het gezin op vakantie naar Denemarken. Hessel: “We huurden altijd een mooi huisje in de duinen aan de kant van de Noordzee. We waren enorm gesteld op de rust en ruimte die daar is. In die tijd heb ik wel eens gezegd dat ik ook wel in Denemarken zou willen wonen en werken.” Kim vult lachend aan: “Mijn eerste reactie was: ‘Ja, dag! En al onze vrienden en familie dan?’ We bleven erover dromen en toen kwam corona om de hoek kijken. Toen we niet meer naar Denemarken konden, gingen we het toch wel heel erg missen.”

Hessel vertelt verder: “We zeiden tegen onszelf: ‘als het echt onze droom is, wat is er dan voor nodig om die te realiseren?’ We hebben goed nagedacht over ons toekomstperspectief, maar ook dat van Gijs. Dat het schoolsysteem in Denemarken beter aansluit bij hem, heeft ook bijgedragen aan onze keuze. Op een gegeven moment hebben we de knoop doorgehakt. Gijs was 11 jaar en dat leek ons een goede leeftijd om te emigreren. Onze gedachte was: als het niet lukt, kunnen we altijd nog weer terug.”

Sport als verbindende factor

En zo geschiedde: na de verkoop van hun huis en het vinden van een baan, begon het avontuur. Het gezin verhuisde naar Middelfart, een karakteristieke havenstad op het eiland Funen. Hessel vertelt: “Het bevalt hier goed, we zijn erg blij met onze keuze! We zijn vooral verrast door de vriendelijkheid en de behulpzaamheid van alle Denen. Er zijn heel veel mensen die ons op weg hebben geholpen. We waren de eerste maanden heel erg op elkaar aangewezen. Een nieuw leven opbouwen en een nieuwe taal leren kostte tijd en energie. Dit heeft ons als gezin sterker gemaakt en ons veel gebracht.”

Kim haakt hierop in: “Hessel en ik zijn beiden sportief aangelegd. Dat heeft ons geholpen bij het leggen van nieuwe contacten. Zo zag ik bij een supermarkt een paar keer een groep hardlopers verzamelen. Ik ben er toen op afgestapt en heb gevraagd of ik een keer mee mocht hardlopen. Ik werd gelijk in de groep opgenomen. Voor mij voelde dat echt als een warm bad. Het familiegevoel dat in Holten heerst, voelen wij hier nu weer in het verenigingsleven. Inmiddels zijn we beiden lid van de plaatselijke triathlonvereniging en geeft Hessel daar spinninglessen. Iets wat hij eerder bij Vital Centre in Raalte ook al deed. Daarnaast hebben we wat vrienden die we geregeld zien.”

Passie voor de boerderij

Ook Gijs moest even wennen aan het nieuwe bestaan in Denemarken. Kim vertelt: “Gijs was in Nederland echt een ‘buitenkind’, altijd op pad met klasgenootjes. We verhuisden in oktober. Dan is het hier al vroeg donker, waardoor zijn klasgenoten na school snel naar huis gingen. Dat was wel even wennen. Inmiddels heeft hij veel leuke contacten en onderneemt hij van alles.”

Het schoolsysteem in Denemarken past goed bij Gijs, aldus Kim: “Het is veel meer gericht op ervarend leren. Gijs heeft de Deense taallessen inmiddels afgerond en het basisniveau behaald. Er is minder prestatiedruk voor de kinderen; het belangrijkste is dat zij goed in hun vel zitten. De nadruk wordt hier gelegd op samenwerken met elkaar. Dit bevalt Gijs heel goed, hij gaat met plezier naar school.”

Waar Hessel en Kim hun droom achterna gingen door te emigreren, heeft ook Gijs een grote passie: werken op een boerderij. Hessel vertelt: “Vijf minuten bij ons vandaan staat een grote boerderij met melkkoeien. Toen we vroegen of Gijs daar mee mocht helpen, waren zij gelijk enthousiast! Het is een hele vriendelijke familie en Gijs is met open armen ontvangen. Ook heeft hij hier goed Deens leren spreken.” Kim lacht: “Soms schaamt hij zich voor mij als ik Deens probeer te praten. Het klinkt dan nergens naar in zijn oren.”

De taalschool

Kim: “Gijs heeft de taal snel opgepikt op school en Hessel spreekt dagelijks Deens met collega’s. Ik ben zelf vorig jaar gestart op een taalschool, waar ik drie dagdelen per week te vinden ben. Nieuwe mensen ontmoeten, kennismaken met nieuwe culturen en het feit dat iedereen zijn eigen verhaal heeft, is erg interessant. Mijn lerares komt bijvoorbeeld uit Spanje en is voor de liefde naar Denemarken gekomen. Omdat ik veel tijd doorbreng met mijn klasgenoten, zijn er fijne vriendschappen ontstaan. We spreken regelmatig af buiten schooltijden en proberen samen leuke dingen te ondernemen.”

Dit heeft ons als gezin sterker gemaakt en ons veel gebracht

Palazzo bv Duiven

Palazzo

Minder hard rennen

Hessel werkt als projectingenieur bij een Deens bedrijf. Op zijn werk merkt hij een duidelijk verschil tussen de Deense en Nederlandse cultuur. “Denen zijn heel sociaal, het zijn lieve mensen. Het tempo ligt hier net even wat lager. In Nederland is iedereen altijd druk, waardoor je veel aan het rennen bent. Dat is hier echt een stuk minder, wat me eigenlijk wel goed bevalt. Ook werken er een paar Nederlanders bij ons, die je er zo tussenuit pikt: ze zijn een stukje luidruchtiger dan de bescheiden Denen”, lacht hij.

“Daarnaast is de balans tussen werk en gezin hier een stuk beter, waardoor we meer tijd hebben voor elkaar. Het is hier bijvoorbeeld heel normaal om je werk af te bellen wanneer je kind ziek is”, vertelt Kim. “De rust en de ruimte die we hier hebben, vinden we het mooist. We zitten op anderhalve kilometer van de zee. Ook heeft de omgeving wel wat weg van de Sallandse Heuvelrug, maar dan een stuk groter en met echte heuvels. De mooie groene omgeving in combinatie met de zee is prachtig, en het spotten van zeehonden en walvissen is geweldig. Middelfart is een redelijk grote stad, maar het voelt ‘dorps’ aan. De mensen hier hebben wat voor een ander over en iedereen groet elkaar. Eigenlijk net als in Holten dus!”

Als vanouds

Als je een nieuw bestaan opbouwt in het buitenland, laat je logischerwijs ook dingen achter. Kim vertelt: “We hebben niet echt heimwee naar Holten zelf, het zijn vooral vrienden en familie waar je behoefte aan hebt. Als iemand een moeilijke

tijd doormaakt, is het lastig dat je diegene geen knuffel kunt geven. Ook werkte ik in Nederland bij een leuke organisatie als gezinshulpverlener, vooral mijn lieve collega’s en het werken in twee fantastische teams mis ik soms. Ik hoop dat ik hier ook weer in een soortgelijke functie aan de slag kan, maar daar is mijn Deens nog niet goed genoeg voor.”

Hessel vult aan: "Gelukkig komen we nog wel twee á drie weekenden per jaar terug. Dan huren we een fijn huis net buiten Holten. Dit jaar doen we ook weer samen mee aan de Triathlon. Het is heel prettig om vrienden en familie dan weer te zien. Je merkt dan ook echt dat een sterke band behouden blijft; het is gelijk weer als vanouds. Als we nu bezoek krijgen van vrienden of familie, is het echt leuk om ons nieuwe leven en onze nieuwe woonomgeving te laten zien. Je pakt de draad zo weer op samen. Dat is wel heel bijzonder om elke keer te ervaren.”

Volg je hart

Als we Kim en Hessel vragen of ze nog advies hebben voor gezinnen die een soortgelijke stap overwegen, hoeven ze niet lang na te denken. “We hebben de afgelopen twee jaar meer geleerd dan in veel jaren hiervoor en het is heel leuk om dit samen als gezin te ervaren. Zorg ervoor dat je goed voorbereid bent en een realistisch plan hebt, dat maakt het een stuk makkelijker”, aldus Hessel. “Als je van binnen voelt dat het een goede stap is voor jou en je gezin, doe het dan gewoon! Als je het niet probeert, weet je nooit wat het je kan brengen. Dus als het je droom is: ga die droom dan achterna!”, sluit Kim af.

Sportief, competitief en gezellig

De triathlon en Holten zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Als Holtenaar is de kans groot dat je wel eens aan de wedstrijd mee hebt gedaan, of vrienden en familie vanaf de zijlijn hebt aangemoedigd. Naast de Stichting Triathlon Holten, die dit evenement al ruim dertig jaar organiseert, is er in 2014 nog een echte Holtense vereniging ontstaan: Triathlon Team Holten!

Hallo Triathlon Team Holten

Samen werken de leden niet alleen naar de Triathlon Holten toe, maar doen ze aan veel meer wedstrijden in binnen- en buitenland mee. Wij spraken met voorzitter Hans Jansen, trainer Ralph van Dijk en verenigingslid Femke Nauta over het verschil tussen de vereniging en de stichting, gezelligheid en de hechte groep triatleten.

Leo’s Lions

Het ontstaan van Triathlon Team Holten is terug te leiden naar 2013. In dat jaar nam Leo Hoogland het initiatief om samen met Jelte Jansen, Ruben Nijenhuis, Niels van Coeverden, Yannick Meisters en Dylan Spenkelink te starten met triathlontrainingen. Dit clubje kreeg een toepasselijke naam: Leo’s Lions. Na heel wat trainingsuren wilden de jongens zich niet alleen beperken tot de Holtense triathlon, maar deelnemen aan divisiewedstrijden door heel Nederland. Daarvoor bleek een vereniging al snel noodzakelijk.

Hans vertelt: “Dennis Klein Boonschate was het eerste jaar hoofdsponsor en voorzitter. In 2014 heb ik het stokje van hem overgenomen en is de vereniging formeel ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Samen met een adviseur van de gemeente hebben we rond de tafel gezeten om te kijken hoe we alles vorm gingen geven, en zijn er taken verdeeld en vastgelegd. Na twee avonden overleggen was de vereniging een feit.”

Toegankelijke trainingen

Doordeweeks trainen leden van de vereniging in alle verschillende disciplines. Dit alles onder toeziend oog van trainer Ralph. Hij vertelt over zijn aanpak: “In principe houd ik een jaarlijn aan voor trainingen, vooral gebaseerd op divisiewedstrijden waar atleten aan mee doen. Ook begeleid ik atleten met individuele schema’s. Tijdens de training heb ik zelf alle handen vrij om tips en adviezen mee te geven aan atleten, om zo hun techniek te verbeteren.”

Een wezenlijk verschil

Volgend jaar bestaat Triathlon Team Holten tien jaar. Toch blijkt dat er nog steeds verwarring is over het verschil tussen de vereniging en de Stichting Triathlon Holten. Hans licht dit verder toe: “Wij hebben een goede relatie met de stichting, maar er is een wezenlijk verschil: waar de stichting het grote evenement in Holten organiseert, zijn wij als vereniging

puur en alleen ontstaan om mensen de triathlonsport bij te brengen. De stichting organiseert het grote evenement en wij als vereniging trainen er met elkaar hard naar toe om daar te presteren.”

Ondanks het verschil tussen de vereniging en de stichting is de Triathlon Holten een speerpunt voor de leden, waar ook echt naar toe wordt geleefd. Tijdens het weekend zelf is er op vrijdagavond voor de Holtense jeugd een Jeugdtriathlon. Hiervoor organiseert de vereniging de Covergreen Jeugdclinics. Hans: “Hier is altijd veel animo voor, van basisschooljeugd tot het voortgezet onderwijs. In samenwerking met ZPC Twenhaarsveld trainen we samen met de jeugd vijf avonden lang, om ze klaar te stomen voor de Jeugdtriathlon. We hopen het plezier van de sport hiermee over te brengen aan de jeugd. Het is altijd superleuk om te zien hoe enthousiast ze zijn!’’

- Door Stef Meilink en Demi van der Mei | Fotografie Made by Char

Van jeugd naar familievereniging

De vereniging is inmiddels uitgegroeid tot een leuke groep enthousiaste atleten, vertelt Hans: “We zijn destijds begonnen met de insteek om als jeugdvereniging verder te gaan, maar de jeugd wordt natuurlijk ook ouder! Op een gegeven moment hebben we daarom besloten dat iedereen die behoefte heeft om mee te doen aan de triathlon lid kan worden. Dit heeft ervoor gezorgd dat de groep ondertussen bestaat uit een leuke mix van ongeveer vijftig leden met verschillende ambities.”

Femke haakt hierop in: “We worden steeds meer een familievereniging. Naast heel fanatieke deelnemers zijn er ook deelnemers die vooral trainen voor de gezelligheid. We houden ervan om het toegankelijk te maken voor iedereen. Zo hebben we bijvoorbeeld een evenementencommissie die een aantal keer per jaar dingen leuke activiteiten organiseert. Denk hierbij aan een oliebollenloop rondom de jaarwisseling, of de jaarlijkse afsluiting van het triathlonseizoen met een barbecue. Ook hebben veel leden in 2017 meegedaan aan het WK in Rotterdam. Hiervoor moesten ze in hun eigen categorie een prestatienorm halen om mee te mogen doen.”

Groepsgevoel

Tegenwoordig zijn alle leden voorzien van een blauwgroen triathlon-tenue, beschikbaar gesteld door hoofdsponsor Ter Steege Groep. Hans vertelt: “Dankzij deze tenues zijn we erg zichtbaar en deze mooie uitstraling draagt ook bij aan het groepsgevoel onder onze leden!”

Dat Triathlon Team Holten een mooie vereniging is, blijkt uit het enthousiasme waarmee Femke vertelt: “Een gezelligere vereniging is er niet! Wat de triathlonsport zo mooi maakt, is dat iedereen op zijn of haar eigen niveau kan deelnemen. Bepaalde leden hebben uiteraard meer talent dan een ander, maar dankzij de leuke begeleiding raakt iedereen gemotiveerd om het onderste uit de kan te halen. Goede resultaten zijn altijd mooi meegenomen, maar de trots zit hem in het gezellig samen ergens naar toe trainen met elkaar!”

Wil jij nou ook het beste uit jezelf halen en ben je enthousiast geworden? Meld je aan voor een vrijblijvende training via de website van Triathlon Team Holten. En zie je nou tijdens de aankomende triathlon wat blauwgroene shirtjes voorbij sprinten, moedig onze Holtense vereniging dan vooral aan!

We worden steeds meer een familievereniging

Hallo Hoolter Korhanen

Twintig jaar Hoolter Korhanen

Als je naar tentfeesten in Holten en haar omgeving gaat, dan heb je ze vast al wel eens voorbij horen komen: de Hoolter Korhanen. Wat begon als een grapje tijdens de kantinedienst bij VV Holten, groeide uit tot een voltallig zangkoor met meer dan vijftig leden. Een veelzijdig koor, dat inmiddels op meerdere locaties in Nederland de tent op z’n kop zet. We spraken met Wim Reijlink, Bert Beldman, Jonny van Ee, Laurens-Jan Meinsma en Gerrit Lubbersen over het eerste optreden, ‘het Nös’, het Bolderfestijn, het Smartlappenfestival Grave en meer!

- Door Stef Meilink | Fotografie Jennita Stegeman

Speciaal voor deze gelegenheid heeft Wim de notulen van de allereerste ledenvergadering meegenomen. Hij vertelt enthousiast: “Ik ben er vanaf het eerste uur al bij. Gert van Eertjes kwam tijdens de kantinedienst op het idee om een koor op te richten. Op een gegeven moment hadden we vanuit de supportersvereniging van VV Holten een paar geïnteresseerden verzameld. We spraken af om ieder vijf leden aan te dragen en op deze manier hadden we al gauw dertig leden bij elkaar. Op 10 maart 2003 zijn we officieel opgericht onder de naam Hoolter Korhanen, die ingebracht is door Anne Jansen. Tijdens die vergadering zijn ook statuten opgesteld, waarin bijvoorbeeld staat dat we alleen gezellige liederen zingen.”

Mengelmoes

“Ons repertoire is heel gemengd. We gaan van Status Quo en Queen naar Jan Biggel”, vertelt Jonny. “We hebben een liedjescommissie die elk jaar ongeveer twintig nummers uitkiest, waarmee we de boer op gaan. Bert vult aan: “Ons jongste lid is 25 jaar en het oudste lid is 80 jaar, dus je kunt ook wel zeggen dat we, net als ons repertoire, ook als groep gemengd zijn. Daarnaast worden wij tijdens onze optredens altijd ondersteund door een voltallige liveband met keyboard, drumstel, gitaar en meer. Dit geeft ons optreden net wat meer glans, waardoor we ons kunnen onderscheiden van andere koren.”

De vuurdoop

“Ons eerste optreden werd direct uitgezonden op televisie”, vertelt Bert. “We mochten namelijk het Salland-lied zingen in het programma ‘RTV Oost Regiotap’ van Willie Oosterhuis. Ook hebben we kort daarna gezongen bij het kampioensfeest van VV Holten. Toen hadden we nog wel last van plankenkoorts.

Niet alleen de koorleden, maar ook onze dirigente Hermien, die dertig mannen in toom moest houden.” Het eerste langere optreden was op het Splosefeest in 2003. Wim vult aan: “Ik kan me de opkomst nog goed herinneren. We werden aangekondigd door Coen van Hoevelaak en iedereen was enthousiast.” Gerrit doet er nog een schepje bovenop: “Ik zat toen nog in de zaal, en kan dat zeker bevestigen.”

Het Nös

“De eerste drie jaar hebben we gerepeteerd in een schuur bij Gert van Eertjes thuis. Daarna zijn we verhuisd naar het Paalhuus, een oud jongerencentrum dat al een aantal jaren leegstond”, vertelt Wim.

Gerrit vult aan: “We hebben toen onder aanvoering van Jan Schoolen en Anton Reilink met elkaar de boel verbouwd. Dit deden we in ploegendienst: we hadden een schilderploeg, een afwerkploeg en een bouwcommissie. Met elkaar hebben we er wat moois van gemaakt en we zitten hier nog altijd met veel plezier.”

Het eerste evenement in het Nös was de cd-opname. Er werden twaalf nummers met muziek van Bert Reijlink ingezongen, enkele daarvan zelfs met eigen teksten van Wim Geerling. En sinds 2010 is het Nös ook de locatie waar de Korhanen hun eigen festival organiseren: het Bolderfestijn. Gerrit vertelt: “Die naam komt van het woord ‘bolderen’, wat Korhanen in het voorjaar doen na de paringsdans. We beginnen ’s middags rond 13.00 uur. Naast dat we zelf optreden, hebben onder andere de Hoolter Deerns, Cash 'n More, Ruben en Ilse en de Diekerhookse Möl'nzangers hier ook wel eens gestaan. Elke eerste zondag van juni maken we er met elkaar een gezellig Holtens feestje van.”

Saamhorigheid

Als we de heren vragen wat ze het meeste is bijgebleven van de afgelopen twintig jaar, hoeven ze niet lang na te denken. Wim: “Het Smartlappenfestival in Grave is echt een geweldig feest, waar we inmiddels al zes keer hebben opgetreden. De tent is daar altijd helemaal vol en het dak gaat er gegarandeerd af.” Jonny vertelt: “Voor ons tienjarig jubileum zijn we naar Winterberg geweest. Daar hebben we opgetreden in een vakantiepark; dat was ook erg gaaf.”

“En onlangs zijn we in verband met ons twintigjarig jubileum naar Amersfoort gegaan. We reden er met een bus heen en hebben onderweg lekker gegeten. Eenmaal aangekomen liepen we wel tegen een probleem aan. Onze groep was te groot voor het podium en de band voor ons stopte te laat met spelen. Daardoor viel het optreden zelf een beetje in het water, maar het was wel een gezellige dag!”, lacht Gerrit.

En dat is het ’m nou net. De Korhanen hebben de afgelopen twintig jaar al veel plekken bezocht en hebben veel meegemaakt. Maar wat nooit verandert, is het gevoel van saamhorigheid dat binnen de groep heerst. “Als je met vijftig gezellige jongens op pad gaat, dan maakt het niet uit of je naar Grave, Winterberg, Sevenum of Nijbroek gaat. Het is altijd gezellig en alles verloopt in goede harmonie, ondanks het leeftijdsverschil. Dat vind ik het mooie van de Korhanen”, aldus Bert.

Toekomstplannen

Hoe zien de Korhanen de toekomst voor zich? “Dat vragen wij onszelf als bestuur ook vaak af”, zegt Jonny. Laurens-Jan vult aan: “De meesten vinden de gezelligheid het belangrijkst.

Om ons heen zien we dat veel koren uitsterven, omdat er een tekort is aan jeugdige instroom. Dus, bij deze: we zijn altijd op zoek naar nieuwe leden.” Wie van zingen en gezelligheid houdt, kan zich aanmelden. “Je hoeft geen auditie te doen, maar het is wel handig als je op fietsafstand van het Nös woont”, sluit Bert met een knipoog af.

Hallo Stefan Koopman

Barbecueën als beleving

Wie staat er niet met de tang achter de barbecue met mooi weer? Bij Stefan Koopman is deze hobby een beetje uit de hand gelopen… Hij heeft er namelijk zijn eigen bedrijf van gemaakt! Met Meat Poemba verzorgt hij barbecues op locatie. Stefan neemt ons mee in zijn bedrijf én deelt twee recepten om zelf uit te proberen op een heerlijke zomerse dag.

Van hobby-barbecueën tot een volledig bedrijf; hoe kom je op dat idee? “Ik barbecuede thuis al vaak voor familie en vrienden”, begint Stefan.

“Ik probeerde dan iedere keer nieuwe gerechten uit en die vielen vaak in de smaak. Daarna barbecuede ik een aantal keer op een grote barbecue. Ook dat ging hartstikke mooi en de gerechten smaakten net zo lekker als thuis. Op een gegeven moment kon ik een grote barbecue van iemand kopen en dat vond ik wel mooi speelgoed. Het idee om hier meer mee te doen, zat al een tijd in mijn hoofd. Vlak voor de coronapandemie, in 2020, ben ik gestart met Meat Poemba. Deze naam is een combinatie van mijn bijnaam ‘Poemba’ en de dubbele betekenis van meat in de vorm van meet (ontmoet) en meat (vlees).”

Starten in coronatijd

“Bij de start van Meat Poemba had ik als streven om één keer in de twee á drie weken ergens op locatie te barbecueën. Dat leek me een mooie hobby naast mijn fulltime baan. Maar door de coronapandemie kon ik eerst niet voor grote groepen mensen barbecueën. Door innovatief te zijn en de samenwerking te zoeken met café Bie Toontje, heb ik Holtenaren toch laten genieten van mijn recepten. We barbecueden op het terras en mensen konden hier hun gerechten afhalen om thuis te eten.”

Recept

Gevulde kastanjechampignons

Ingrediënten

- Kastanjechampignons

- Roomkaas

- Plakjes ontbijtspek (dunne)

Benodigdheden

- Houtskoolbarbecue met deksel

- Aluminium wegwerp tray (optioneel)

Bereidingswijze

Bij voorkeur gebruik je wat grotere champignons. Verwijder het steeltje uit de champignon. Neem een eetlepel roomkaas en vul je champignon hiermee. Wikkel een plakje ontbijtspek vanaf de bovenkant om de champignon.

Steek de houtskoolbarbecue aan en stook deze op tot ongeveer 150 graden. Leg vervolgens de champignons op de tray op de barbecue en sluit het deksel. Je kunt ze ook direct op het rooster leggen als je geen tray hebt. Als het ontbijtspek krokant is, is je gerecht klaar. Dit duurt ongeveer 30 minuten.

- Door Sandra Stevens | Fotografie Jennita Stegeman

Het blijft hobby

Maar dat één keer in de twee á drie weken barbecueën werd in de zomer van 2022 al snel twee á drie keer per week voor Stefan. “Op dit moment heb ik het weer teruggedraaid naar één of twee keer per week. Dit valt ook beter te combineren met mijn werk en gezin. En daarnaast moet het ook leuk blijven om te doen. Ik doe het echt als hobby. Ik kom niet voor het omdraaien van een hamburger of sateetje. Ik wil mensen echt een beleving geven en laten genieten van lekker eten waar aandacht aan is besteed.”

Stefan heeft al eten bereid voor vele vriendengroepen, bruiloften, tuinfeesten en bedrijfsfeesten. Maar ook zijn er samenwerkingen geweest met andere Holtense bedrijven. “Ik heb bij grotere evenementen gestaan, zoals de Formule 1 in Oostenrijk en het jubileumfeest van VV Holten.”

Recepten

De recepten van Meat Poemba zijn divers. Deze vindt hij door te zoeken op internet en zelf thuis uit te proberen. “Ik vraag dan altijd een paar familieleden of vrienden om te komen proeven. Gelukkig zijn er altijd genoeg proefpersonen

die me van feedback willen voorzien. Als iedereen enthousiast is, neem ik het recept op in mijn assortiment.”

Voorbereiding

“Alles wat ik op locatie kan bereiden, doe ik daar. Dat brengt ook een stukje sfeer met zich mee. Maar uiteindelijk moet de uitwerking ook praktisch zijn. Ik ben meestal drie uur van tevoren op locatie om de barbecue aan te steken. Vlees wat langer moet garen, bereid ik thuis alvast voor. Ook het marineren en voorbereiden van bijgerechten doe ik zoveel mogelijk thuis.”

Beleving

Een barbecue met Meat Poemba draait om ervaren. Zo branden alle barbecues op hout en niet op gas. “Ik kap het hout zelf en laat dit drogen in een grote houtopslag bij mijn schoonouders”, vertelt Stefan. “Ook bereid ik graag grote stukken vlees, zoals hele rib-eyes en procureurs of een hele zalmzijde. Ik snijd deze dan in stukken bij de mensen aan tafel. Dit geeft net dat stukje extra beleving. En daar draait het om. Ik word blij van mooie dingen presenteren en andere unieke gerechten bereiden.”

Als iedereen enthousiast is, neem ik het recept op in mijn assortiment

Recept Zalmbonbons

Ingrediënten voor 4 personen

- 1 stuk zalmfilet (+/- 500 gr) zonder huid

- 100 ml sojasaus

- 1 avocado

- 1 rode ui

- 1 citroen

- 1 bakje waterkers

- Witte & zwarte sesamzaadjes

- Wasabimayonaise

Benodigdheden

- (Houtskool) barbecue met deksel

- Rookplankje

Bereidingswijze

Steek de houtskool in de barbecue aan en stook deze op tot een temperatuur van ongeveer 150 graden. Snijd de zalmfilet in vierkante blokjes van 2 bij 2 centimeter. Leg deze in een bakje en giet de sojasaus erbij, laat dit minimaal één uur marineren in de koelkast.

Ontdoe ondertussen de avocado van de schil en de pit. Pureer de avocado samen met het sap van een halve citroen. De andere helft snijd je in dunne plakjes.

Optioneel

Snijd de rode ui in dunne ringen. Leg deze in een bakje en doe hier vier eetlepels rijstazijn en één eetlepel honing bij. Zet weg tot gebruik. Bij voorkeur doe je deze stap één dag van tevoren.

Haal de zalmblokjes uit de koelkast en leg deze op de rookplank. Strooi ter decoratie de sesamzaadjes op de zalm.

Leg de rookplank op het rooster boven de kolen en sluit het deksel. Na ongeveer 25 minuten is de zalm klaar. Deze is gaar als de zalm iets steviger aanvoelt en je voorzichtig de 'vlokken' kunt schuiven. Mocht je een kernthermometer hebben: een kern van 54 graden is perfect.

Opmaak

Leg een eetlepel avocadocrème op een bordje. Vervolgens leg je twee zalmbonbons hierop. Op elk stukje zalm één dikke druppel wasabimayonaise draperen. Garneren met de ingelegde ui, citroenschijfje en de waterkers.

Hallo Molen Dijkerhoek

De molen draait met alle winden mee

In het hart van Dijkerhoek vind je een korenmolen. Als je zin hebt in een heerlijke kop koffie of thee met een goed gesprek in een wel heel bijzondere setting, dan ben je bij de vrijwilligers van de Dijkerhoekse molen aan het juiste adres! Aan een houten tafel onder het genot van een ‘Klein Baltinks bittertje’ vertellen Aaldrik Paalman, Bert Paalman, Wim Nijland, Anita ten Wolthuis, René van der Veen, Jan Kleinjan en Jan ten Wolthuis ons het verhaal achter het prachtige rijksmonument.

De molen heeft een rijke geschiedenis, waar de vrijwilligers graag over vertellen. “In 1890 kreeg de weduwe van Hendrik Jan Klein Baltink een vergunning om in Dijkerhoek, waar zij op Hegemans Erve woonde, een windkorenmolen te bouwen. De molen werd uit een ander deel van Nederland gehaald. Waar vandaan is niet precies bekend. Wel zijn er onderdelen terug te vinden van een poldermolen uit Zuid-Holland. Na acht maanden hard werken kon er met de nieuwe molen worden gemalen.”

In 1970 is de molen ingeschreven in het Rijksmonumentenregister. Dit betekent dat het bij wet verplicht is om de molen in goede staat te houden. In 2006 heeft de gemeente Rijssen-Holten deze taak overgedragen aan de buurtschap Dijkerhoek middels een beheersstichting. Vandaag de dag wordt de molen gebruikt om aan geïnteresseerden te laten zien hoe de molen functioneert. Maar het is ook belangrijk dat alle onderdelen van de molen in beweging blijven. “Als je een molen niet draaiende houdt, slijt hij sneller. Stilstand is achteruitgang, zeggen ze ook wel. Eén van de vele spreekwoorden afkomstig van onze molens.”

Vrijwilligers

Om de molen in goede staat te houden, zijn enthousiaste vrijwilligers nodig. En die zijn er. De molen heeft acht molenaars, die zich ieder hard in het zweet hebben gewerkt om alle aspecten van het vak te leren. Want je diploma halen, dat gaat niet vanzelf. De studie bestaat uit twee dikke boeken, met alle theorie die er over molens bestaat. Vooral de kennis over het weer is erg belangrijk. De meeste molenaars komen uit de buurt, maar Jan Kleinjan komt voor zijn hobby vanuit Hengelo: “Lang geleden heb ik gereageerd op een vacature. Toen waren er nog een stuk minder molenaars dan nu. Gemeentes waren toen al blij met één molenaar per molen.” Daarnaast heeft de Dijkerhoekse molen nog ongeveer veertig andere gepassioneerde vrijwilligers. Denk aan de timmerwerkploeg, de pannenkoekenbakkers en de mensen die het winkeltje met streekproducten draaiende houden.

Alle hoeken van de wereld

In het hoogseizoen wordt de molen druk bezocht. Met mooi weer kan het behoorlijk druk zijn. De hele dag loopt het door met toeristen. De vrijwillige molenaars vinden het fantastisch om te laten zien hoe de molen functioneert. Mensen kunnen een rondleiding krijgen en een kop koffie of thee. Bert: “We krijgen ook veel buitenlanders op bezoek. Vooral Canadezen zie je hier vaak. Deze komen van de Canadese begraafplaats af en besluiten daarnaast ook een bezoekje aan de molen te brengen.” Wim vult aan: “Amerikanen zijn ook altijd leuk om te ontvangen. Zij hebben veel minder geschiedenis in hun eigen land. Ze stappen dan ook een geheel nieuwe wereld in. De oude techniek vinden ze vooral prachtig.”

- Door Hanneke Aaftink en Demi van der Mei | Fotografie Jennita Stegeman

Daarnaast krijgen de Dijkerhoekse vrijwilligers af en toe groepen op afspraak. Medewerkers van andere molens vinden het ook leuk om te zien hoe het reilt en zeilt bij de Dijkerhoekse molen. ‘’Vorige zomer hadden we een groep jonge molenaars op bezoek. Stiekem hadden zij veel meer kennis dan wij. Maar dat hebben we natuurlijk niet laten merken”, lacht Wim. “We hebben netjes ‘ja’ geknikt alsof we het allemaal al wisten. Maar het was natuurlijk wel bijzonder interessant om te horen wat zij te vertellen hadden.”

Belangstelling

Ook voor een goed gesprek over andere zaken dan de molen ben je in Dijkerhoek aan het juiste adres. “Als je hier werkt, is het van belang dat je een praatje kunt maken met de voorbijgangers. Van buitenlandse toeristen, tot schoolkinderen met €2,- in hun hand om een verkoelend ijsje van Ôans te halen. Wij geven iedereen voldoende tijd en aandacht. Een bijdrage leveren aan de glimlach op het gezicht van een voorbijganger, zorgt voor een geslaagde dag.”

Alle vrijwilligers zijn zeer gemotiveerd om de molen in goede staat te houden en het monument door te geven aan de volgende generatie. Ze geven daarbij hun complimenten aan de gemeente. “Zij bekostigen het onderhoud van de molen en leunen daarbij volledig op ons advies. Daarin krijgen we alle vertrouwen.”

Mooie herinneringen

Dat mensen uit alle hoeken van het land komen om een bezoekje te brengen, blijkt uit de uiteenlopende verhalen die de vrijwilligers enthousiast vertellen. “Zo was hier ooit de stiefzoon van een huisarts in Bathmen die even kwam uitpuffen”, vertelt Anita. “Hij had een bijzonder soort fiets gemaakt, met heel brede banden. De fiets had de uitstraling van een motor, heel anders als wat je normaal ziet. Met zo iemand kom je dan in gesprek en dan leer je weer iets nieuws.”

Jan heeft ook een leuk verhaal: “Verre familie van de oprichter van de molen is wel eens langs gekomen.

Die kwamen speciaal naar Dijkerhoek om eens rond te kijken. Die krijgen dan natuurlijk antwoord op alles wat zij willen weten en we geven ze uiteraard een flesje Klein Baltink kruidenbitter mee!” Aaldrik vult aan: “Een vrouw uit Deventer nam een keer haar buurjongetje mee. Hij klom helemaal naar boven en had de dag van zijn leven.” De open houding van de vrijwilligers maakt dat mensen graag hun verhaal komen doen.

Altijd wat te beleven Het is nooit saai bij de molen. Elke tweede zaterdag in mei wordt er de Nationale Molendag gevierd. Een feestelijke dag met uiteenlopende activiteiten. Drie keer per jaar wordt er een maaldag georganiseerd bij de molen. “Dan proberen we op de wind en met de motor te malen, zodat alle functies van de molen weer net als vroeger draaien.” Ook de Avondvierdaagse in Holten is vorige maand op de tweede wandeldag begonnen en geëindigd op het plein voor de molen. “Wat tevens een groot succes was, is dat de molen heeft gediend als podium voor het openluchtspel van het Dijkerhoeks Amateur Toneel (DAT). Er stond toen een tribune voor de molen. De molen was rood gekleurd, als deel van het decor.” Voor de toekomst liggen er nog genoeg plannen. “We willen graag nog een stukje bij de molen aan bouwen, om wat meer mensen te ontvangen. Zo kunnen we verder ontwikkelen in onze educatieve mogelijkheden. En bijvoorbeeld scholen ontvangen, om kinderen wat bij te brengen over de molen, de geschiedenis en de werking ervan.”

Sinds het honderdjarig bestaan heeft de molen ook een wereldrecord op haar naam staan! Tijdens deze viering in 1990 staken de Dijkerhoekse vrijwilligers hun handen uit de mouwen om een gigantische pannenkoek te bakken. Deze had een doorsnede van 10 meter en 3 centimeter. Hiervoor waren 450 kilo meel, 750 liter melk en 2000 eieren nodig.

Fiets je deze zomer langs de molen en ben je benieuwd naar de verhalen of wil je zelf je verhaal kwijt? Twijfel niet en stap naar binnen of zoek een plekje op het terras voor een gezellige en leerzame middag!

Hallo Transportbedrijf Müller

Groot geworden door gewoon te blijven

Transportbedrijf Müller: een begrip in Holten, dat mogen we toch wel zeggen. Met een flinke geschiedenis die begon in het jaar 1938 toen ‘opa’ Anton Müller het bedrijf officieel oprichtte. Hij was telg van de Müller-tak in de latere OAD-familie, maar besloot zijn eigen koers te varen en zich te specialiseren in goederenvervoer. Met de aankoop van zijn eerste vrachtwagen was Transportbedrijf Müller een feit. Heel wat jaren én ontwikkelingen later zitten we met zijn kleinzoon Jan-Peter aan tafel. Hij was tot 1 januari 2023 - samen met zijn broer Anton - eigenaar van het familiebedrijf en geeft ons een inkijkje in de bijzondere wereld van de logistiek.

- Door Marieke Pross | Fotografie Jennita Stegeman

Hij lacht: “Tegenwoordig zitten we middenin een energietransitie en zijn we onder andere druk bezig met elektrische vrachtauto’s. Toen opa net voor de oorlog begon, zaten we in de transitie van paard en wagen naar auto. Dat was pas echt pionieren. Naar de markt in Deventer met meel. Of de wagen vol met vee. De boeren reden er weleens bij mee.” De oorlogsjaren brachten ook wat uitdagingen met zich mee. “Zo werd bij de schoonfamilie in Laren een vrachtauto onder het hooi verstopt voor de Duitsers. Zo ging dat in die tijd.”

Dikke portemonnee

Ondertussen groeide het familiebedrijf in de jaren vijftig en zestig uit tot een ‘alleskunner’. Jan-Peter: “Er werd weleens gekscherend gezegd: ‘Müller vervoert van de wieg tot het graf’. Dat was ook zo. We waren ook een taxibedrijf en hadden een ambulancedienst. En door de vraag van de plaatselijke bevolking naar een begrafenisonderneming,

werd die bovendien ook nog door ons opgericht. Oma was de eerste vrouw in Nederland die haar diploma voor aflegster haalde.” Het was bovendien ook een periode vol avonturen en uitdagingen. Jan-Peter weet nog goed dat de chauffeurs in de jaren negentig met een ‘dikke’ portemonnee op pad werden gestuurd. “Alles werd nog contant betaald. In Italië had je nog de lira, waar je er veel van nodig had. Bellen gebeurde vanuit een telefooncel. Gewoon met muntgeld. Het was altijd maar de vraag wanneer we contact hadden met onze chauffeurs.”

Met de paplepel

In de jaren zestig werd het stokje doorgegeven aan de vader (Paul) en oom (Gerrit) van Jan-Peter en Anton. Zij vormden samen de nieuwe en tweede generatie die aan het roer stond van Müller. Het bedrijf maakte een forse groei doordat andere bedrijven werden overgenomen. Bijvoorbeeld Wetropa transport uit Bathmen. Ook tanktransport werd een belangrijk onderdeel van de bedrijfsactiviteiten.

Jan-Peter: “We vervoerden veel vloeibare levensmiddelen, zoals melk en slagroom. En weipoeder, een groot bijproduct dat overblijft van de melk.” Müller zat in deze tijd met haar garage en bijbehorend tankstation aan de Larenseweg.

Een heftige brand verwoestte het pand. In de jaren zeventig werd een nieuwe garage geopend aan de Pastoriestraat. Een vertrouwd gezicht voor Holten. Jan-Peter groeide op te midden van alle deze transportperikelen. “Zo kostte benzine slechts 68 guldencent.” Hij vervolgt lachend: “Ik ben van een tweeling en mijn broer en ik zaten vaak in een ‘tuigje’ en een ren, met al die vrachtauto’s.” Toen Jan-Peter ouder werd, hielp hij spelenderwijs steeds meer mee binnen het bedrijf.

“In de vakantie roest krabben en vrachtauto’s verven, helpen met omkoppelen of bijvoorbeeld auto’s wassen. Maar ik ben nooit gepusht om in de voetsporen van mijn vader en opa te treden.” Toch voelde het als een logische keuze om naar de Vervoersacademie in Venlo te gaan. Hij deed vervolgens werkervaring op bij een aantal andere bedrijven, maar het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan; in 1998 werd hij samen met zijn broer de derde generatie Müller die het bedrijf (inmiddels aan de Keizersweg) als familiebedrijf voortzette.

De Müllercultuur

Een turbulente tijd. De grenzen gingen open, de concurrentie groeide.

In het begin was het zoeken naar de juiste weg. Maar iedereen hielp mee om alles op tijd te kunnen vervoeren. Ook in de avonduren. Schouders eronder en gaan. Die saamhorigheid is typisch Müller. Wij zijn natuurlijk een familiebedrijf, maar ook binnen Müller werken hele families. En we hebben lange dienstverbanden. Vorig jaar hebben we nog een 50-jarig dienstverband gevierd.” Een mooi voorbeeld van de loyaliteit binnen Müller. Jan-Peter voegt daaraan toe: “Elkaar eerlijk in de ogen kijken, dat maakt dat we succesvol met veranderingen om kunnen gaan.”

Een nieuw hoofdstuk

Het was tijd voor drastische stappen

Jan-Peter: “Het was tijd voor drastische stappen. We deden natuurlijk van alles. Na gedegen onderzoek besloten we het roer om te gooien. We maakten de stap naar het grotendeels opslaan en vervoeren van gekoelde levensmiddelen. Iets dat in opmars was. Gezondheid en met name vers eten werd de verwachte trend.” Dat was natuurlijk leuk bedacht, maar bracht ook wat uitdagingen met zich mee. En zo komen we op wat volgens Jan-Peter altijd het succes van Müller heeft bepaald: de medewerkers. “Koelvers betekent dat je snel moet schakelen en hard moet werken.

En dat is ook de reden dat Jan-Peter en Anton de toekomst met vertrouwen tegemoet zien. Want begin dit jaar kwam het bericht dat er na meer dan 85 jaar een einde komt aan de Müller-roots. Het bedrijf is inmiddels overgenomen door DACHSER, een Duitse logistieke multinational. “Vanuit een hele goede samenwerking met DACHSER ontstond deze overname. We waren niet actief op zoek. Onze kinderen zijn niet meer opgegroeid met Müller aan de keukentafel, zoals wij vroeger, en het bedrijf is veel groter. Er bestaan voor hen nog zoveel kansen en mogelijkheden. DACHSER komt nu op ons pad, waardoor er een koppeling ontstaat met heel Europa. Zij zijn ook een hecht familiebedrijf, met dezelfde normen en waarden. Dat maakt dat we deze stap nu durven te nemen.”

Het besluit werd officieel medegedeeld tijdens een groots samenzijn in Dieka. Jan-Peter: “Het was toch even slikken toen we daar op het podium stonden. Het is een heftige boodschap. Dat kost tijd om te landen. En het is een heel proces. Wij blijven er voorlopig nog werken om alles in goede banen te leiden.” Hij sluit af met een grote lach: “Bij Dieka waren er na afloop overigens ook gewoon bier en gehaktballen. We blijven Müller.”

Jan-Peter en Anton Müller

Holten bruist weer

Elke Holtenaar kent de Smidsbelt en de Dorpsstraat. Is het niet van de leuke kroegen en zonnige terrassen dan wel van de vele activiteiten die hier worden georganiseerd. Wat je misschien niet weet is dat hartje Holten ook perfect is voor muzikale feestjes. Er komen er maar liefst vier aan die je zomer extra leuk maken: Bruisend Holten.

Acht Holtense horecaondernemers bundelen hun krachten en organiseren de aankomende maanden nieuwe edities van Bruisend Holten. Tijdens Bruisend Holten kan je genieten van een hapje en drankje én livemuziek op de Smidsbelt en in de Dorpsstraat. Er komen verschillende muziekstijlen voorbij, van rock en pop tot Nederlandstalig en Duitse en Engelse feesthits.

18

JUNI vanaf 15:00 uur

podium met live muziek

Jonny Smokes

29

JULI vanaf 18:00 uur

podium met live muziek

Sep en Jesse feestduo

Dus houdt 18 juni, 13 augustus en 17 september vanaf 15.00 uur en 29 juli vanaf 18.00 uur vrij in je agenda voor een nieuwe Bruisend Holten. Strijk neer op het terras van Echte Bakker Nijkamp, Tastoe, De Pannekoekenbakker, Odessa, ’t Klavertje, Kelder Klasse, ’t Keuntje of Ristorante Altamura en geniet van de muzikale klanken van Jonny Smokes, feestduo Sep en Jesse, DJ Wesley en Party zanger Harry. En alsof dat nog niet leuk genoeg is, organiseert centrummanager Wim Nijkamp (Toerisme Rijssen-Holten) op 17 september een streekmarkt vanaf 12.00 uur.

Laat je verrassen door al het lekkers dat de streek te bieden heeft en waag je eens aan de lokale lekkernijen op de streekmarkt. Kom gerust met het hele gezin.

13

AUG vanaf 15:00 uur

podium met live muziek

DJ Wesley en Party zanger Harry

17

SEP

vanaf 12:00 uur

Streekmarkt

podium met live muziek

All round band De Bierviltjes

op alle vier dagen zijn er ook volop activiteiten voor de kinderen