World of Warcraft: Ślady Szkarłatu

~ Ślady Szkarłatu ~

1

~ Ślady Szkarłatu ~ World of Warcraft: Ślady Szkarłatu Tekst autorski w oparciu o oficjalne Lore, wsparty przełożonymi tekstami z gry World of Warcraft.

Projekt całości Piotr Ventas Budak Okładka https://pl.pinterest.com/pin/303148618640800690/ Korekta Ewelina Plewa Lokalizacja Przekład nazw własnych w oparciu o oficjalne lokalizacje gier i książek z uniwersum World of Warcraft Pod patronatem www.facebook.com/PradawnaKronika/ www.youtube.com/user/Ventass www.wowcenter.pl Niniejsza książka nie może być kopiowana, upubliczniana na innych portalach ani w jakikolwiek inny sposób reprodukowana i zapisywana elektronicznie lub magnetycznie bez zgody autora oraz osób i podmiotów posiadających do niej, lub jej fragmentów, prawa autorskie.

Niniejsza książka nie może być sprzedawana!

Jaworzno 2021 2

~ Ślady Szkarłatu ~

Ślady Szkarłatu

zebrał, przełożył i napisał Piotr Ventas Budak

3

~ Ślady Szkarłatu ~

Szkarłatny kleryk na polu bitwy 4

~ Ślady Szkarłatu ~

Spis treści

Geneza Szkarłatnej Krucjaty Rytualne oczyszczenie Odłamy Szkarłatnej Krucjaty Karmazynowy Legion Kadzielnica Inwokacji

8 16 17 17 18

Szkarłatni Renegaci

20

Szkarłatne Natarcie

23

Wieści z Północy

24

Dziennik nieznanego krzyżowca

27

Szkarłatne Bractwo

31

Pamflety Szkarłatnego Bractwa Włości Szkarłatnej Krucjaty Żagiewie

32 40 40

Wiadomość szkarłatnego posłańca 42 Szkarłatny Klasztor

44

Ważne miejsca

49

Dyrektywy

52 5

~ Ślady Szkarłatu ~

Bastion Stratholm

53

Dłoń Tyra

54

Szkarłatna Enklawa

57

Rozważania Wysokiej Generał

58

Nowe Żagiewie

60

Przystań Natarcia

61

Ważne miejsca

62

Znani Szkarłatni Krzyżowcy

63

Alexandros Mograine

63

Saidan Dathrohan

68

Generał Abbendis

71

Brigitte Abbendis

71

Dziennik Brigitte Abbendis

73

Sally Białowłosa

92

Renault Mograine

95

Fairbanks

98

Isillien

99 Fragment dziennika Isilliena

101

Taelan Fordring

102

Arkanista Doan

103

Tkacz Płomieni Koegler

104

6

~ Ślady Szkarłatu ~

James Vishas

104

Demetria

106

Joseph

107

Sir Thomas Thomson

107

Lilian Voss

110

Michael Goodchilde

111

Landgren

113

Galvar Pureblood

113

Loksey

114

Krzyżowcy z Sali Czempionów

114

Artefakty Szkarłatnej Krucjaty

117

Spopielacz

117

Gniew Światłości

121

Ostrza Namaszczonych

132

Pilna wiadomość B.V. Cenne przedmioty krzyżowców Nadstawianie drugiego policzka

133 135 139

Słowniczek nazw

140

Bibliografia

145

Spis ilustracji

146

7

~ Ślady Szkarłatu ~

Geneza Szkarłatnej Krucjaty

Faktem jest, że fanatyczna organizacja, jaką była Szkarłatna Krucjata, wywodziła się wprost ze świętobliwego zakonu Paladynów Srebrnej Dłoni.

Jednakże jego nagięciem byłoby twierdzenie, że po przywdzianiu tabardów z karmazynowym płomieniem krzyżowcy wciąż nosili w swych sercach ideały pierwotnego zgromadzenia.

Początki Szkarłatnej Krucjaty sięgają czasów Trzeciej Wojny, gdy wielkie i bogate królestwo Lordaeronu padło pod naporem plagi nieumarłych, a jej największym czempionem został dziedzic korony, książę Arthas Menethil. Oddając życie i duszę w zamian za ocalenie swego ludu, nie podejrzewał, że chwytając rękojeść runicznego Ostrza Mrozu, przypieczętuje swój los.

Przeklęty miecz pochłonął duszę młodzieńca, zmieniając go w pierwszego z rycerzy śmierci Króla Lisza.

Upadły książę powrócił do Stolicy na czele armii nieumarłych, zabijając w sali tronowej swego ojca, króla Terenasa Menethila II, oraz wszystkich zebranych w mieście, oddając perłę Przymierza w plugawe ręce Plagi.

8

~ Ślady Szkarłatu ~

Chociaż na wieść o upadku Stolicy, pozostałe nacje Przymierza wysłały do Lordaeronu swe wojska, lecz nawet połączone siły ludzkich królestw, krasnoludów, gnomów i elfów nie zdołały uratować domeny Menethilów przed ostatecznym upadkiem.

Los Lordaeronu nieodwołalnie przypieczętował Płonący Legion. Sprowadzone z powrotem na Azeroth demony dokończyły zapoczątkowaną przez nieumarłych rzeź. Jedynie nieliczni zdołali ujść z pogromu z życiem, uciekając do sąsiednich krain.

Nie wszyscy jednak porzucili swą ojczyznę.

W zdewastowanym królestwie pozostała niewielka grupa Lordaerończyków zebranych wokół Alexandrosa Mograine’a – śmiałego paladyna władającego potężnym mieczem Spopielaczem.

Wykuta w Żelaznej Kuźni przez samego króla Magniego Miedziobrodego broń była prawdziwym postrachem Plagi. Uzbrojony w Spopielacza Alexandros był w stanie w pojedynkę mierzyć się z armią złożoną nawet z tysiąca nieumarłych i dosłownie zmieść przeciwnika z powierzchni ziemi. Wkrótce Alexandros stał się symbolem nadziei również dla tych, którzy myśleli, że utracili ją bezpowrotnie.

Do utworzonej grupy Alexandrosa należeli jego dawni towarzysze broni i podkomendni, w tym ci, którzy w Południowym Brzegu pomogli mu oczyścić mroczny kryształ, z którego wykuto później Spopielacza. Byli to:

9

~ Ślady Szkarłatu ~

paladyn Abbendis i jego córka Brigitte, kapłani Isillien i Fairbanks oraz Arkanista Doan. Początkowy skład drużyny Alexandrosa wsparł również jeden z pięciu pierwszych paladynów, Saidan Dathrohan, starszy syn Alexandrosa, Renault, oraz młody lord miasta Żagiewie i twierdzy Mardenhold, Taelan Fordring, który zaoferował ludziom Mograine’a schronienie na swych ziemiach.

Wkrótce wokół Alexandrosa zebrali się również ocalali z królewskich wojsk oraz znaczna liczba paladynów rozwiązanego Zakonu Srebrnej Dłoni. Byli wśród nich rdzenni mieszkańcy tej krainy, patrioci, ci, którzy utracili wszystko i żyli już tylko dla jednego celu: oczyszczenia ziemi z nieumarłej zarazy.

Od lewej: Doan, Isillien, Saidan Dathrohan, Alexandros Mograine, Abbendis, Renault Mograine, Brigitte Abbendis, Fairbanks

10

~ Ślady Szkarłatu ~

Chociaż zgromadzonych pod wodzą Alexandrosa łączyła wspólna misja, byli bardzo zróżnicowaną grupą.

W szeregach nie brakowało fanatyków, których pragnienia skupiały się jedynie na walce z Plagą, ale byli i tacy, którzy liczyli, że po zniszczeniu nieumarłych i obaleniu Króla Lisza będą mogli powrócić do dawnego życia, koncentrując się na odbudowie królestwa.

Rozbieżności w oddziałach Alexandrosa dotykały również tak delikatnych tematów jak prawo do wiary w Świętą Światłość. Nawet wśród paladynów trafiali się tacy, a przewodził im generał Abbendis, którzy z niezadowoleniem wypowiadali się o obecności w ich świętych szeregach przedstawicieli innych ras, uważając wyłącznie ludzi za prawdziwie godnych obcowania ze Świętą Światłością. Sugestie, że wrażliwością na świętą moc mogli odznaczać się przedstawiciele niższych ras, za jakie uważano trolle lub orków, traktowali z najwyższą pogardą.

Ta odraza miała stać się w przyszłości zalążkiem, z którego rozwinęły się między innymi zaściankowość, bezwzględność i ślepy fanatyzm Szkarłatnej Krucjaty.

Partyzancka walka Alexandrosa Mograine’a, zwanego już od swego miecza Spopielaczem, nie uszła uwadze upiornego władcy, Balnazzara, który ukrywał się w ruinach miasta Stratholm. Demon ujrzał w bojownikach szansę na zwiększenie swych wpływów w krainie.

11

~ Ślady Szkarłatu ~

Od czasu przegranej bitwy o Ruiny Lordaeronu z wojskami Porzuconych Sylwany, Bieżywiatr Balnazzar zmuszony był do życia w cieniu, unikając zarówno sił Plagi pod wodzą lisza Kel’Thuzada, jak i zastępów Królowej Banshee. Przebiegły nathrezim liczył, że jakimś sposobem uda mu się przeniknąć do szeregów Mograine’a i powoli nagiąć powstańców wedle swej woli, tworząc z nich marionetkową armię.

Wkrótce nadarzająca się okazja niemal dosłownie zapukała do bram kryjówki Balnazzara, gdy drużyna Mograine’a podjęła próbę odbicia z rąk nieumarłych ruin Stratholmu. Z miasta pozostały niemal same zgliszcza, ale dla paladynów było to szczególnie miejsce. Właśnie w nim, w miejskiej Kaplicy Alonsusa, powołano do życia Zakon Srebrnej Dłoni. To była szansa, na którą czekał nathrezim.

Upiorny władca obserwował uważnie śmiałą walkę ludzi z zastępami Plagi. Poczekał, aż siły nieumarłych odciągną Saidana Dathrohana od reszty towarzyszy, po czym wykorzystał swe psychiczne moce, aby pochwycić paladyna.

Po odzyskaniu zmysłów Saidan Dathrohan bez cienia strachu stanął do walki z Balnazzarem, ale nie mógł mierzyć się z jednym z najpotężniejszych nathrezimów.

Demon zabił paladyna, a z jego ciała uczynił naczynie dla swej duszy. Saidan był dla niego idealnym narzędziem.

Cieszył się on nieposzlakowaną opinią i respektem niemal

12

~ Ślady Szkarłatu ~

równym Alexandrosowi, co znacznie ułatwiało realizację mrocznych zamiarów sługi Legionu.

Pierwszy etap planu Balnazzara dobiegł końca. Pod postacią Saidana Dathrohana przeniknął do oddziałów Mograine’a.

Kolejnym krokiem do przejęcia dowództwa było pozbycie się samego Alexandrosa, ale Balnazzar nie odważył się stanąć do bezpośredniej konfrontacji z dzierżycielem Spopielacza. Zrobił więc to, co było specjalnością nathrezimów – posłużył się rękami innej istoty.

Alexandros nie był jedynym Mograinem, który walczył z nieumarłymi. Towarzyszył mu często jego najstarszy syn, Renault. Balnazzar dostrzegł mrok czający się w sercu młodzieńca; jego pretensje o młodszego brata faworyzowanego przez ojca, jak i zazdrość posiadania Spopielacza. Nathrezim zmanipulował Renaulta, który wciągnął Alexandrosa w zasadzkę pod Stratholmem, by zdradziecko przebić serce ojca jego własnym mieczem. Śmierć Alexandrosa Mograine’a i utrata Spopielacza były prawdziwym szokiem dla jego ludzi. Nie dość, że stracili przywódcę, to w dodatku bez legendarnego miecza ich siła uderzeniowa była zaledwie namiastką dotychczasowej.

Balnazzar tylko na to czekał. Wykorzystał trwogę i rozpacz zebranych, aby bez słowa protestu mianować się nowym przywódcą. Nadał sobie tytuł Wielkiego

13

~ Ślady Szkarłatu ~

Krzyżowca, ogłaszając powstanie nowego zakonu Szkarłatnej Krucjaty zebranej pod oczyszczającym karmazynowym płomieniem.

Nie potrzeba było jednak wiele czasu, by część dawnych towarzyszy Alexandrosa zorientowała się, że ich szeregi spowił dziwny mrok. Gdy do przeczuć dołączyły zeznania kapłana Fairbanksa, najbliższego doradcy zmarłego Alexandrosa, który był świadkiem morderstwa, doszło do rozłamu. Część paladynów i ich sojuszników założyła własne ugrupowanie, Świt Argentu, które było znacznie bliższe ideałom Zakonu Srebrnej Dłoni. Rycerze Argentu w przeciwieństwie do szkarłatnych krzyżowców zgodzili się przyjmować do swych szeregów przedstawicieli innych ras, w tym także Porzuconych.

Dla Balnazzara rozłam nie stanowił dużego problemu. Co prawda utracił część swych sił, ale w zamian oczyścił Krucjatę z dobrotliwych dusz, które w przyszłości mogłyby nie zgadzać się z obraną przez niego drogą.

Pod przewodnictwem fałszywego Saidana Dathrohana Szkarłatna Krucjata utraciła swój pierwotny, szlachetny charakter, stając się przesiąkniętą fanatyzmem organizacją, która widziała zagrożenie nieumarłą plagą nie tylko w plugastwach Króla Lisza, ale i we wszystkich spoza swych szeregów. Krzyżowcy w imię większego dobra wyżynali całe wioski, nie oszczędzając kobiet i dzieci, które mogły przenosić w sobie zalążek zarazy.

14

~ Ślady Szkarłatu ~

Pomimo widocznego okrucieństwa, wpływy Szkarłatnej Krucjaty wciąż się zwiększały. Pod jej jurysdykcję trafiały kolejne miasta i ziemie, na czele których Balnazzar obsadzał bezwzględnie oddanych sprawie ludzi. Każde wahanie czy wątpliwość były tłamszone w zarodku dzięki psychicznym mocom nathrezima.

Gdy pozycja Szkarłatnej Krucjaty była umocniona, Balnazzar, pozostając wciąż pod postacią Saidana Dathrohana, zebrał najlepszych z krzyżowców i wrócił z nimi do ruin Stratholmu, zajmując dawną warownię Zakonu Srebrnej Dłoni i przemianowując ją na Szkarłatny Bastion.

Saidan Dathrohan i ukryty pod jego postacią Balnazzar

15

~ Ślady Szkarłatu ~

Jednak nawet grube mury twierdzy i elitarne zastępy krzyżowców nie uchroniły Balnazzara od porażki.

Z czasem przemierzający krainy bohaterowie Przymierza i Hordy zaczęli konfrontować swe ścieżki ze Szkarłatną Krucjatą i niemal każde takie spotkanie oznaczało przelanie krwi. Zanim te potyczki doprowadziły do upadku Balnazzara, a później i całej Krucjaty, musiało minąć sporo czasu…

Rytualne

oczyszczenie

I II III IV V

16

~ Ślady Szkarłatu ~

Odłamy Szkarłatnej Krucjaty Karmazynowy Legion Oddział składający się z elitarnych krzyżowców Szkarłatnej Krucjaty, którzy odpowiadali bezpośrednio przed Saidanem Dathrohanem. W odróżnieniu od pobratymców z zakonu, ich tabardy były dodatkowo obszyte ozdobną złotą taśmą, a karmazynowy płomień na piersi został umieszczony na pionowym czerwonym pasie.

Ukryty pod postacią Wielkiego Krzyżowca Balnazzar poprowadził legionistów do ruin Stratholmu, gdzie kazał im zabezpieczyć Plac Krzyżowca oraz znajdujący się na nim Bastion Srebrnej Dłoni. Upiorny Władca nadał mu nowe miano Szkarłatnego Bastionu i zasiadł na Karmazynowym Tronie w jego sercu. Zza grubych murów twierdzy mógł bezpiecznie obserwować rozwój wydarzeń. Chociaż wielu krzyżowców zatraciło się w naukach Balnazzara do tego stopnia, że mogli wypełniać jego wolę bez udziału demona, nathrezim nie spoczął na laurach. Wciąż nadzorował prace Krucjaty i pilnował odpowiedniej i surowej selekcji kandydatów, którzy w swym zaślepieniu pragnęli wstąpić w szkarłatne szeregi.

17

~ Ślady Szkarłatu ~

KADZIELNICA INWOKACJI Instrukcja obsługi (Fragmenty dotyczące Jarien i Sotosa)

Rodzeństwo i niedoszli członkowie Szkarłatnej Krucjaty Jarien i Sotos byli dwójką najbardziej nietolerancyjnych ludzi, jakich znałem. Jednak ich umiejętności na polu bitwy były wyjątkowe. W dodatku wywodzili się z jakiejś majętnej rodziny. Przypuszczam, że to może być powodem, dla którego Anthion, przywódca Ukrytego Ostrza, trzymał przy sobie tę dwójkę wojowników.

Z czasem rodzeństwo zapałało czystą fascynacją do nauk i filozofii Szkarłatnej Krucjaty. Zawsze wykazywali dużą gorliwość w zwalczaniu Plagi, na którą natrafiliśmy podczas naszych podróży, i wielu podejrzewało, że ich rodzina była w jakiś sposób powiązana z organizacją.

Tak więc oboje zdecydowali się przejść szereg testów, jakim zawsze poddawano rekrutów chcących wstąpić w zastępy Szkarłatnej Krucjaty. Mierzyli wysoko. Szczególnie zależało im na zdobyciu tytułu rycerskiego, co najwidoczniej wiązało się z jeszcze bardziej wymagającymi próbami. Dopiero później 18

~ Ślady Szkarłatu ~

odkryto, że Sotos nie zdołał wypełnić ostatniego zadania.

Jednak pomimo niepowodzenia brata Jarien gorączkowo domagała się, by bezwzględnie przyjęto go w poczet rycerstwa zakonu. Z informacji, jakie zdołaliśmy zebrać, wynika, że Wielki Krzyżowiec Dathrohan w czasie audiencji zabił oboje w samym środku swoich komnat.

Dołączyli więc do orszaku zjaw, które nawiedzają Karmazynowy Tron w Szkarłatnym Bastionie w Stratholmie.

Po porażkach Szkarłatnej Krucjaty i rozgromieniu oddziałów Balnazzara, upiorny władca wpadł w szał.

Porzucił postać Saidana Dathrohana i wymordował pozostałych przy życiu legionistów. Gdy Bastion spłynął krwią krzyżowców, nathrezim sięgnął po nekromantyczne moce, przemieniając zabitych w bezwolnych nieumarłych, których nazwał Powstałymi.

Chociaż ożywieni krzyżowcy stali się znacznie potężniejsi niż za życia, nie byli w stanie obronić swego mistrza przez słusznym gniewem Świtu Argentu, który wsparli bohaterowie Przymierza i Hordy.

Mogłoby się wydawać, że przegnanie Balnazzara dało szansę opamiętania pozostałym przy życiu krzyżowcom przebywającym w innych siedzibach zakonu,

19

~ Ślady Szkarłatu ~

ale tak się nie stało. Rozwinięty przez Wielkiego Krzyżowca fanatyzm zapuścił już zbyt głęboko swe korzenie. Większość z ocalałych pozbawiona została wyższych uczuć takich jak współczucie czy litość, a jeśli nawet któryś krzyżowiec zdołał zachować resztki sumienia, było ono zbyt wypaczone. Poza tym Balnazzar nie był jedynym demonem, który uważał Szkarłatną Krucjatę za broń wykutą dla własnego pożytku…

Szkarłatni Renegaci Balnazzar, podobnie jak inni nathrezimowie, był mistrzem infiltracji i chociaż jego wpływ na Szkarłatną Krucjatę był niezwykle silny, był zarazem tak subtelny, że niewielu byłoby w stanie go wykryć. Pomimo tego niektórzy z krzyżowców, nawet ci nieświadomi ingerencji i obecności demona, zachowali w sobie dość trzeźwego osądu sytuacji. Podobnie jak ich bracia i siostry w zakonie, obsesyjnie pragnęli wytępić nieumarłych, ale nie podzielali dalszego fanatyzmu Krucjaty i obranej przez nich drogi, zwłaszcza mordowania cywilów jako możliwych roznosicieli plagi. Renegaci dostrzegli błędy współbraci, a przerażeni bezwzględnością i okrucieństwem postanowili oczyścić Krucjatę, zawracając ją na właściwe tory.

Zebrani pod przywództwem nawróconego krzyżowca Josepha, paladyna, który za młodu dołączył do Krucjaty, zwrócili się o pomoc do wojowników Przymierza 20

~ Ślady Szkarłatu ~

Krzyżowiec Joseph po popadnięciu w obłęd 21

~ Ślady Szkarłatu ~

i Hordy, by wspólnymi siłami wzniecić bunt mający wyeliminować przywódców zakonu.

Niestety, widziane okropieństwa oraz późniejsza walka przeciwko dawnym towarzyszom broni okazały się zbyt wielkim obciążeniem dla umysłu Josepha. Paladyn doznał załamania nerwowego, a niedługo potem popadł w całkowity obłęd, tracąc kontakt z rzeczywistością.

Chociaż nie wiadomo, jaki los spotkał Szkarłatnych Renegatów, szaleństwo ich lidera i utrzymanie klasztoru w rękach przywódców Krucjaty świadczyć mogą o całkowitej klęsce rebelii. Renegaci zapewne zostali ponownie wchłonięci do zakonu, a co bardziej prawdopodobne – ich bunt został krwawo stłumiony.

Szkarłatne Natarcie Po upadku Lordaeronu życie w Gajach Tirisfalskich należało do skrajnie niebezpiecznych, ale i tak serce rozbitego królestwa znajdowało się w mniej opłakanym stanie niż Plagowiska.

Porośnięta gęstymi zielonymi lasami kraina, zwana kiedyś Wschodnim Borem, stała się martwym miejscem.

Nadejście plagi sprawiło, że flora i fauna zostały dogłębnie skażone. Roślinność uschła, a zwierzęta zaczęły gnić jeszcze za życia. Wschodni Bór przekształcił się we Wschodnie i Zachodnie Plagowiska.

22

~ Ślady Szkarłatu ~

Jednakże Szkarłatnej Krucjacie udało się nie tylko przetrwać w tej niegościnnej krainie, a wręcz rozwinąć i umocnić kompleks osad, które w przyszłości mogłyby stać się zalążkiem odrodzonego królestwa i poprowadzić krzyżowców w stronę lepszego jutra. Łączyły się one od wschodu z Dłonią Tyra i były zwane Szkarłatną Enklawą lub, przez niektórych, Szkarłatnymi Ziemiami.

Zbrojną zwierzchność nad nowymi ziemiami zakonu powierzono wysokiej generał Szkarłatnej Krucjaty, Brigitte Abbendis, która wraz ze swymi zaufanymi porucznikami czuwała nad bezpieczeństwem miast i umacnianiem ich systemów obronnych.

Rozwój Szkarłatnej Enklawy zaburzyły niepokojące informacje o wzmożonej aktywności nieumarłych. Chociaż niektórzy zamieszanie za murami twierdzy uważali za dobry omen, na co wskazywali zwiadowcy, było zupełnie na odwrót. Król Lisz rozpoczął przygotowania do wielkiej inwazji, zamierzając najpierw zmieść z powierzchni ziemi Szkarłatną Krucjatę.

Władca Plagi wysłał do Wschodnich Królestw jedną ze swych latających nekropolii, Acherus, nazywaną też Hebanową Warownią, w której szkolono nową generację rycerzy śmierci. Ich chrztem bojowym miało być zniszczenie ostatnich przyczółków Światłości w Plagowiskach: Szkarłatnej Enklawy oraz Kaplicy Świetlistej Nadziei, która znajdowała się pod kontrolą Świtu Argentu.

23

~ Ślady Szkarłatu ~

Do Wysokiej Generał Abbendis Nowy Avalon, Szkarłatne Ziemie

Wysoka Generał Abbendis, Mam nadzieję, że mój list zastanie Cię w dobrym zdrowiu. Nazywam się Dansel Adams. Jestem z zawodu łowcą, ale sercem szkarłatnym krzyżowcem. Piszę ten list, aby poinformować Cię, że byłem świadkiem cudu.

Podczas rutynowego wyrzynania nieumarłych plugastw pałętających się po Kniei Plagi, moją drużynę i mnie zaskoczył ogłuszający huk. Kiedy spojrzeliśmy w niebo, skąd dochodził dźwięk, a dokładniej w stronę Naxxramas, zamarliśmy w niedowierzaniu. Nie przesadzam, Wysoka Generał! Był to widok, w który nie można było uwierzyć. Przerażająca cytadela się poruszała! Najpierw powoli, potem z grzmiącym rykiem - puf - już jej nie było!

Jest jak piszę, Wysoka Generał! Naxxramas przepadło! Nie ma go! Czy może to być coś innego niż

24

~ Ślady Szkarłatu ~

najprawdziwszy cud zesłany przez Światłość?

Oczywiście, że nie!

Niech teraz podobny los spotka wszystkich pogan i barbarzyńców! Chwała niech będzie Światłości, która sprawiedliwie osądzi i skaże wszystkich nieczystych i niegodziwych!

Upraszam tedy Wysoką Generał, aby nasi bracia i siostry w wierze dowiedzieli się o tym cudzie.

Niech Święta Światłość uchowa Cię w zdrowiu po wsze czasy, abyś mogła dzielić się ze wszystkimi dobrą nowiną.

Z poważaniem

D. „Bliski” Adams Chociaż Brigitte Abbendis była doświadczonym przywódcą, wszystkie jej plany obrony miast były skazane na porażkę. Mobilność sił Króla Lisza, które mogły atakować z powietrza niemal każdy zakątek krainy, wydała już wyrok na Enklawę.

Desperację wielkiej generał, jak również jej oddanie sprawie i bezgraniczną wiarę w Świętą Światłość, wykorzystał upiorny władca Mal’Ganis.

25

~ Ślady Szkarłatu ~

Wszyscy sądzili, że nathrezim poległ od Ostrza Mrozu, gdy Arthas przebił jego serce na Północnej Grani.

Prawda była jednak inna. Upiorni władcy, o których do niedawna błędnie sądzono, że byli twórcami runicznego ostrza, zadbali o to, aby ich dusze były odporne na jego moc. Dzięki temu zabiegowi Mal’Ganis mógł, jak każdy demon, powrócić z Wypaczonej Otchłani w nowym ciele.

Przebiegły nathrezim zdecydował się wykorzystać marionetkowy zakon Balnazzara do własnego celu – zemszczenia się na Arthasie. Przez kolejne dni zsyłał tajemnicze wizje na Brigitte Abbendis, nakłaniając ją do wyruszenia na Północną Grań.

Wysoka generał była przekonana, że przemawia do niej sama Światłość. W obliczu zagrożenia ze strony rycerzy śmierci z Acherusa, zgodziła się wykonać wszystkie jej polecenia. Uwierzyła w kreowany w wizjach Karmazynowy Świt – zbawczy dzień, który wprowadzi najwierniejszych krzyżowców pod jej przywództwem w nową erę mającą odrodzić Lordaeron i przywrócić mu chwałę sprzed nastania Plagi.

Chociaż pozostałe twierdze Szkarłatnej Krucjaty zebrały znaczne siły pod sztandarem wysokiego komtura Galvara Pureblood’a i planowały przybyć z odsieczą Enklawie, Brigitte Abbendis pozostawała świadoma nieuchronnej zagłady z powodu przechwytywania słanych wiadomości i mordowania kurierów. Wysoka generał porzuciła Enklawę, jak i samą Szkarłatną Krucjatę,

26

~ Ślady Szkarłatu ~

nazywając swe nowe ugrupowanie Szkarłatnym Natarciem.

Na czele zebranej w porcie floty wyruszyła na Północną Grań.

(Fragment dziennika nieznanego krzyżowca)

Wpis 1 Zapał wysokiej generał niczym ogień z suchej strzechy rozprzestrzenia się wśród chłopstwa i płonie w ich sercach.

Flota Krucjaty powiększa się z każdym dniem. Równie szybko rosną nasze szeregi, w które wstępuje wielu zdolnych ludzi.

Dziub naszego okrętu jest solidny niczym potężny miecz i gotowy, by zadać miażdżący cios w Północną Grań, kończąc raz na zawsze zagrożenie ze strony tej plugawej zarazy. Niestety nasza rufa jest wciąż chwiejna. Ciężko nie czuć widma nadchodzącej zagłady za plecami, gdy Szkarłatny Bastion stoi w płomieniach, a wiatr niesie zapach śmierci.

Wpis 15 Abbendis postradała rozum! Chce doprowadzić do schizmy w naszych szeregach! Planuje rozłam w Krucjacie i atak na samą Cytadelę Króla Lisza z zaledwie ułamkiem naszych najwierniejszych krzyżowców! Czy ona naprawdę planuje porzucić Nowy Avalon i Dłoń Tyra, by pożeglować na kraniec świata z naszymi ostatnimi obrońcami?

27

~ Ślady Szkarłatu ~

Wpis 23 Poranek jest jasny, kilofy i pługi lśnią czystą stalą, gdy mężczyźni i kobiety pracują w kopalniach i na polach.

Nadszedł jednak cień – latająca nekropolia. To nie jest Naxxramas. Plaga rozbiła obóz w pobliżu, a Abbendis kazała nam walczyć do ostatniego człowieka. Czy tylko po to przysięgałem wierność Krucjacie, by stać się mięsem armatnim, które ma osłaniać ucieczkę Abbendis?

(Na ostatniej stronie dziennika znajduje się pospiesznie nabazgrana mapa. Wygląda na to, że autor rysunku planował opłynąć całą drogę wokół północno-wschodniego wybrzeża Lordaeronu, by wyjść u brzegu Gajów Tirisfalskich)

Po długiej i ciężkiej podróży siły Abbendis dotarły do zamrożonego kontynentu, zakładając miasto Nowe Żagiewie. Dotarli dokładnie tam, gdzie chciał Mal’Ganis.

Gdy upiorny władca rozstawił swe pionki na szachownicy, zdecydował się sam pokierować dalszą operacją. Podobnie jak w przeszłości Balnazzar żył w szeregach Szkarłatnej Krucjaty w ciele Saidana Dathrohana, tak teraz Mal’Ganis objawił się członkom Szkarłatnego Natarcia ukryty pod postacią zaginionego przed laty na wodach Północnej Grani admirała Krucjaty, Bareana Westwinda. Pod jego kierunkiem krzyżowcy

28

~ Ślady Szkarłatu ~

założyli kolejne przyczółki na Północnej Grani: w Smoczych Pustkowiach Obóz Natarcia i Szkarłatny Posterunek broniący dostępu do jaskini, w której kiedyś ukryte było Ostrze Mrozu oraz w Lodowej Koronie Przystań Natarcia z okazałą bazyliką.

Plany Mal’Ganisa pokrzyżowali wojownicy z Przymierza i Hordy, którzy również przybyli na Północną Grań, aby walczyć z Królem Liszem. Chociaż łączył ich wspólny wróg, Szkarłatne Natarcie było zbyt niebezpieczne i przesiąknięte fanatyzmem, by wchodzić z nim w jakiekolwiek układy. Po ciężkich bojach nasłani awanturnicy przedarli się przez zastępy elitarnych rycerzy zakonnych, zabijając Brigitte Abbendis i zabierając z sobą jej głowę.

Admirał Barean Westwind i ukryty pod jego postacią Mal’Ganis

29

~ Ślady Szkarłatu ~

Po śmierci wysokiej generał i pobiciu krzyżowców w Nowym Żagiewiu, Mal’Ganis przeniósł się do Przystani Natarcia. Oprócz znacznych sił Szkarłatnego Natarcia zgromadził tam również uformowany przez siebie nowy odłam kapłanów, który nazwał kruczymi żercami.

Wzmocnieni przez upiornego władcę klerycy budzili strach samym swym wyglądem. Wydawało się, że ich ciała pokrywał cień, a wokół nich można było dostrzec widmowe postacie fruwających kruków.

Sam Mal’Ganis skrył się w jaskini ukrytej w skalnej ścianie u podnóża bazyliki Szkarłatnej Przystani, licząc, że z dala od spojrzeń zdoła pokonać swoich prześladowców.

Tak się nie stało. Podobnie jak kiedyś Balnazzar, i Mal’Ganis został zmuszony do porzucenia swego przebrania i ucieczki, obiecując krwawą zemstę.

Chociaż Szkarłatne Natarcie utraciło swych przywódców, ugrupowanie przetrwało aż do trzeciej inwazji Płonącego Legionu na Azeroth. Wolne od wpływu nathrezimów i pozostawione samemu sobie w większości nie wyzbyło się chorych przekonań. Trafili się jednak nieliczni, którzy wyrzekli się dotychczasowej drogi, licząc na odkupienie win. Zostali przezwani przez swych braci apostatami i skazani na śmierć. Dzięki zbrojnej interwencji kapłanów ze Świątyni Światła Otchłani zdołali jednak uniknąć tragicznego losu, a jedna z apostatów, Mariella Ward zwana Heretyczką, dołączyła do walki z Płonącym Legionem jako członkini Konklawe.

30

~ Ślady Szkarłatu ~

Szkarłatne Bractwo Wydawać by się mogło, że wygnanie nathrezimów, śmierć przywódców Szkarłatnej Krucjaty oraz inwazja sił Króla Lisza na osiedla znajdujące się pod władzą zakonu ostatecznie i definitywnie złamały potęgę krzyżowców.

Ostatnimi czasy w Gajach Tirisfalskich pojawiła się jednak tajemnicza grupa, która podaje się za spadkobierców Szkarłatnej Krucjaty. Nazwane przez siebie Szkarłatnym Bractwem, ugrupowanie czyni starania, by odzyskać wpływy na dawnych ziemiach Lordaeronu i przywrócić na tron jedynego żyjącego członka królewskiego rodu Menethilów, syna księżniczki Calii – zaginionego, ale szczęśliwie odnalezionego i uratowanego przez członków Bractwa.

Równocześnie ugrupowanie za pomocą prześmiewczych i szkalujących pamfletów próbuje oczernić króla Wichrogrodu, Anduina Wrynna, oraz przywróconą do życia księżniczkę Calię, aby ograniczyć ich wpływy w Lordaeronie.

Rozsyłane przez nich pisma są jednak wątpliwej wagi, ponieważ ich naczelny argument – dziedzic korony – został obalony przez samą Calię, która, co prawda urodziła i w tragicznych okolicznościach utraciła swoje dziecko, ale nie chłopca, lecz dziewczynkę. Tym samym, jeśli nawet Bractwo faktycznie przetrzymuje u siebie jakiegoś młodzieńca, jest on jedynie figurantem.

31

~ Ślady Szkarłatu ~

Przeklęty stary wilk Nauczymy skundlonego króla jak podawać łapę!

Już powszechnie wiadomo, że Anduin Wrynn jest zdrajcą swej rasy i nie zasługuje, aby tytułować go królem! To fakt NIEPODWAŻALNY! Kogóż zatem powinniśmy posadzić na tronie? Na ten moment odpowiedź jest prosta – Genna Szarogrzywego!

Musimy stanąć u boku władcy-lykantropa, który za sprawą klątwy nocnych elfów zmuszony jest spędzić resztę swych dni w ciele bestii!

Spytacie dlaczego? Odpowiemy!

Ponieważ, pomimo swych licznych przygan, Genn szczerze NIENAWIDZI Porzuconych! Pragnie ŚMIERCI Banshee! Łączą nas z Gennem wspólne cele, a w dodatku posiada on siłę, dzięki której może dopiąć swego!

Odrzućcie jednak trwogę bracia nasi i siostry nasze!

Genn NIE pozostanie z nami na długo! Będziemy za nim podążać dopóty, dopóki nieumarli nie zostaną ostatecznie zgładzeni!

Gdy nadejdzie ten upragniony dzień, zetniemy Genna i obrócimy nasze miecze na resztę jego przeklętego pomiotu.

32

~ Ślady Szkarłatu ~

Wiemy, bracia nasi i siostry nasze, że w wielu z was wzdryga się z obrzydzeniem na samą myśl o sojuszu z worgeńskimi pchlarzami, ale musicie stłamsić w sobie te emocje, ukryć przed światem… do czasu.

Gdy tylko Lordaeron zostanie oczyszczony z nieumarłego gnoju, Szkarłatne Bractwo dokończy swego dzieła i odda te ziemie we władanie ludzi czystej krwi!

Zdradzieckie królowiątko!

Podły władca Wichrogrodu zdradził nas wszystkich! Żałośnie nam panujący król Wichrogrodu śmie twierdzić, że godnie reprezentuje nasze interesy. Że troszczy się o nas!

To łgarstwo!

Anduin Wynn okazał się niegodzien swego imienia, jak i swego dziedzictwa! Bardziej zależy mu na nieumarłych niż na swych żywych poddanych! Tym czynem dopuścił się zdrady nas wszystkich!

33

~ Ślady Szkarłatu ~

Ten chłopiec-król spiskował z Sylwaną Bieżywiatr, planując zawrzeć pakt miedzy ludźmi a nieumarłymi. Cały przebieg spotkania w Wyżynach Aratorskich został z góry zaplanowany przez samego Anduina, który liczył, że przysporzy mu ono popularności!

Zapewne słyszeliście pogłoski o tym, jakoby ci samozwańczy „Porzuceni” zostali zamordowali przez Banshee. BREDNIE! Tam nie było żadnej masakry! Żadnego rozlewu krwi! Ale Anduin chce, abyście w to uwierzyli!

Zapytacie: jakiż byłby cel tej całej maskarady?

Odpowiemy! Anduin chce wzbudzić w Was WSPÓŁCZUCIE i poczucie winy dla tych plugastw! Chce, abyście ich przywitali z otwartymi ramionami i oddali im wasze ziemie!

Ziemie, o które wspólnie walczyliśmy!

Lordaeron od zawsze należał do ŻYJĄCYCH! To nasze DZIEDZICTWO! Nie dajcie wiary kłamstwom FAŁSZYWEGO króla!

Szkarłatne Bractwo musi położyć kres marionetkowym rządom Anduina. Wzywamy wszystkich do zjednoczenia i powszechnego buntu przeciwko jego knowaniom!

34

~ Ślady Szkarłatu ~

Niedoszła królowa…

Nasza ukochana księżniczka została gnijącą panną młodą!

Wszyscy wiemy, że Terenas Menethil był ostatnim prawdziwym władcą Lordaeronu. Nawet więcej! Był on ostatnim WIELKIM królem całego Azeroth!

Niestety Terenas został zamordowany przez własnego syna, który postradał zmysły w pogoni za nieumarłymi. Tak, tego samego księcia, który zamordował tak wielu bliskich waszym sercom, po czym przeobraził ich w rozkładające się MONSTRA. A jednak wciąż tliła się w nas iskierka nadziei na ocalenie dynastii Menethilów za sprawa księżniczki Calii – córki nieodżałowanego Terenasa, ostatniej z królewskiego rodu!

Niestety ta iskra została bestialsko zgaszona w potwornym spisku, którego autorem był jeden z nas!

Chociaż wybrała życie prostej i świętobliwej kapłanki, jej przeznaczeniem było władanie całym Lordaeronem! To pewne, że lud tej świętej ziemi powstałby z kolan i wsparłby ją w walce o tron jej ojca!

Anduin Wrynn dobrze o tym wiedział i BAŁ SIĘ konfrontacji. Bał się podważenia swych praw. Dlatego postanowił zgładzić Calię.

35

~ Ślady Szkarłatu ~

Chłopiec-król wdał się konszachty z samą Banshee, aranżując spotkanie żywych ze zmarłymi pod fałszywą przykrywką rozejmu.

Dwulicowy Wrynn uwiódł Banshee, aby ta zgodziła się zainscenizować FAŁSZYWĄ masakrę i wywabić z ukrycia dobrotliwą Calię Menethil!

Wtedy właśnie zdradziecki król ZAMORDOWAŁ naszą księżniczkę!

Ale to nawet nie był ostatni akt bestialskiego planu Anduina! Ten zwyrodnialec kazał swej nieumarłej kurwie ożywić Calię jako lisza! Równie dobrze mógłby naszczać na grób nieodżałowanego króla Terenasa.

Na co to wszystko?!

Ponieważ Anduin jest OPĘTANYM nekrofilem! Planuje teraz POŚLUBIĆ ożywione zwłoki Calii, zapewniając sobie prawa do tronu Lordaeronu!

Szkarłatne Bractwo nigdy do tego nie dopuści!

Obalimy zdradzieckiego króla wraz z jego nieumarłą marionetką!

Roniąc łzy nad zbezczeszczonym ciałem Calii, oczyścimy go w ogniu, by z jej popiołów narodził się nowy i wspanialszy Lordaeron!

36

~ Ślady Szkarłatu ~

Ostatni z Menethilów! Światła dynastia Menethilów nie wygasła! Świadomość, że nasza ukochana księżniczka Calia została ZAMORDOWANA przez tego zdrajcę Wrynna i zmieniona w nieumarłą tkwi w naszych sercach niczym bolesny cierń, bracia nasi i siostry nasze.

Jednakże nie traćcie nadziei! Dynastia króla Terenasa jeszcze nie wygasła!

Jedną z najpilniej strzeżonych tajemnic królewskiej rodziny w ostatnich dniach panowania Terenasa był potajemny ślub Calii ze szlachcicem wywodzącym się w prostej linii z rodu Aratorów!

Zaślepiony dumą Arthas wymusił na rodzinie, aby związek jego siostry był ukrywany do dnia, w którym on sam nie weźmie ślubu i nie spłodzi dziedzica tronu. Jak wszyscy wiemy, tak się nigdy nie stało.

Jednakże… w królewskiej rodzinie pojawiło się dziecko!

Księżniczka Calia urodziła syna, tak, DZIEDZICA tronu Menethilów!

Młodego księcia odnalazł i ocalił dobroduszny obywatel Lordaeronu. Przez te wszystkie lata ostatni 37

~ Ślady Szkarłatu ~

z Menethilów był bezpieczny pod troskliwym i czułym okiem członków Szkarłatnego Bractwa! Przebywa on w miejscu, które z wiadomych przyczyn musi pozostać ukryte dla jego bezpieczeństwa.

Naszym celem było połączenie rozbitej rodziny.

Oddanie syna jego ukochanej matce! Niestety ubiegł nas zdradziecki król Przymierza, mordując Calię rękoma swej nieumarłej kochanki, tej suki Banshee! Ta potworność, która teraz kroczy po ziemi, NIE JEST Calią Menethil!

Zemsta w końcu spadnie na te potwory! Lordaeron jest królestwem dla ŻYWYCH! Rozpalajcie w swych sercach ogień nadziei, bracia nasi i siostry nasze! Niech płonie jasno! Gdy tylko oczyścimy nasze ziemie z nieumarłego gówna i klątwy worgenów, nowy król wyłoni się z cienia!

Gdy to nastąpi, zdemaskujemy ostatecznie zdrajcę Wrynna, a tron zostanie oddany PRAWDZIWEMU królowi.

Dynastia Menethilów zostanie przywrócona!

38

~ Ślady Szkarłatu ~

Szkarłatny Czempion 39

~ Ślady Szkarłatu ~

Włości Szkarłatnej Krucjaty Czyli ziemie, osady i przyczółki należące lub będące w sojuszu z zakonem Żagiewie Miasto warowne posiadające status księstwa. Leży w północnym paśmie górskim Zachodnich Plagowisk.

Naziemny dostęp do osady możliwy jest jedynie od południa wzdłuż kupieckiego traktu łączącego Żagiewie z położonym w centrum krainy Andorhalem. W połowie drogi znajduje się wieża strażnicza, która pozwala ostrzec mieszkańców grodu przed możliwą napaścią lub spowolnić atak. Ośrodkiem władzy jest Twierdza Mardenhold, którą zamieszkuje lord Żagiewia wraz ze swoją rodziną.

W okresie wojen z orkami oraz w latach przed uformowaniem nowej Hordy Thralla, Żagiewiem zarządzał lord Tirion Fordring – słynący ze swego honoru i odwagi jeden z pięciu pierwszych paladynów.

Po tym, jak za pomoc orkowi Eitriggowi Tirion został oskarżony o zdradę Przymierza, tytuł Lorda Twierdzy Mardenhold został przekazany jego

40

~ Ślady Szkarłatu ~

przybocznemu, paladynowi Bartilasowi, który zeznawał na rozprawie przeciwko swemu zwierzchnikowi. Tirion został wykluczony z Zakonu Srebrnej Dłoni i skazany na wygnanie, ale sądzący paladyna Uther Światłodzierżca ulitował się nad jego rodziną, pozwalając zostać w Żagiewiu żonie Fordringa, Karandrze, oraz ich synowi Taelanowi.

Kiedy Wschodni Bór ugiął się pod jarzmem nieumarłych Żagiewie stało się głównym celem Plagi w tej krainie. Rozprowadzenie zatrutego ziarna z Andorhalu po okolicznych farmach pozwoliło zebrać ogromną armię, która pomaszerowała na Żagiewie. Miasto przetrwało dzięki przybyciu księcia Arthasa, który zorganizował jego obronę i wraz z Utherem oraz paladynami Srebrnej Dłoni zdołał rozgromić wrogie siły.

Po latach od wygnania Tiriona miasto wróciło we władanie Fordringów, a ojcowski tytuł Lorda Mardenhold przejął Taelan.

Gdy Alexandros Mograine wraz ze swymi towarzyszami rozpoczął partyzancką walkę z pomiotami Plagi, młody Fordring zaoferował im gościnę w Żagiewiu.

Po śmierci Spopielacza i uformowaniu Szkarłatnej Krucjaty przez Saidana Dathrohana Taelan nie zmienił zdania.

Wstępując do zakonu i wspierając go wszystkimi siłami, nie dostrzegł ciemności czającej się w jego szeregach.

Po śmierci Taelana z rąk wielkiego inkwizytora Isilliena i powrocie z wygnania Tiriona Fordringa można

41

~ Ślady Szkarłatu ~

byłoby przypuszczać, że Żagiewie zostało odłączone od Krucjaty, jednak tak się nie stało. Miasto pozostawało wciąż pod kontrolą lub przynajmniej w sojuszu ze Szkarłatną Krucjatą, o czym świadczy fakt, że szykujący odsiecz dla obleganej Szkarłatnej Enklawy wysoki komtur Galvar Pureblood wyruszał właśnie z Żagiewia.

Dopiero po pokonaniu Króla Lisza na Północnej Grani Żagiewie wróciło ostatecznie we władanie Tiriona Fordringa, stając się częścią włości Krucjaty Argentu.

Wysoka Generał, połączone armie Żagiewia i Tirisfal znajdują się

o niecały

dzień

jazdy

od

Nowego

Avalonu.

Jedziemy wraz ze Światłością, która oświetla nasze plecy, i wiatrem popędzającym nasze kroki.

Już wkrótce Plaga będzie musiała zmierzyć się z całą potęgą Szkarłatnej Krucjaty!

Niech Światłość ma Cię w swej opiece!

Wysoki

Komtur Galvar Pureblood

Wiadomość znaleziona przy ciele szkarłatnego posłańca

42

~ Ślady Szkarłatu ~

Lord Twierdzy Mardenhold Taelan Fordring

43

~ Ślady Szkarłatu ~

Szkarłatny Klasztor Rozległy kompleks świątynny położony na płaskowyżu leżącym we wschodnio-północnej części Gajów Tirisfalskich. Wzmocniony przez posterunki szkarłatnych krzyżowców sam w sobie jest potężną twierdzą zdolną odeprzeć zmasowany atak agresorów i wytrzymać długotrwałe oblężenie.

Początkowo świątynne wzgórze nie miało militarnego charakteru. Mieściła się na nim zapierająca dech w piersiach katedra poświęcona Światłości. Było to miejsce modlitwy i zadumy.

W czasie wojen z orkami w klasztorze szkolono nowicjuszy, który mieli dostąpić zaszczytu wstąpienia w szeregi paladynów Srebrnej Dłoni. Zapewne pozostałością po tamtych czasach są rozległy plac treningowy oraz zbrojownia.

Po upadku Lordaeronu w murach opustoszałego klasztoru schronienie znalazło wielu uciekinierów.

Niedługo po powołaniu Szkarłatnej Krucjaty, krzyżowcy wzięli we władanie kompleks świątynny, a wielu z ocalałych kleryków przywdziało tabardy z płomieniem, w tym i przyszły wysoki opat klasztoru, Ferren Markus.

Swą militarną wartość Szkarłatny Klasztor udowodnił w czasie serii wyjątkowo brutalnych ataków Plagi nazwanych później Ofensywą Letniej Pory. Wtedy to Diodor Potępiony, potężny nekromanta i jeden 44

~ Ślady Szkarłatu ~

z pierwszych członków Kultu Potępionych, stanął na czele nieumarłych najeźdźców, pragnąć zająć cały kompleks i tym samym odbierając Szkarłatnej Krucjacie jeden z najważniejszych ośrodków ich władzy w królestwie.

W czasie pierwszego szturmu w bohaterskiej obronie klasztoru poległ jego wysoki opat Markus oraz wielu krzyżowców. Druga fala najeźdźców Plagi również zadała zakonowi bolesny cios, jednak trzecie uderzenie skończyło się dla Diodora tragicznie. Rozpracowawszy jego strategię, oficerowie Szkarłatnej Krucjaty zdołali rozbić nieumarłą armię, zabijając w bitwie również samego nekromantę. Sny władców Plagi o zdobyciu Szkarłatnego Zakonu pozostały jedynie snami.

Po śmierci opata na czele Szkarłatnego Klasztoru stanęła nadinkwizytorka Sally Białowłosa wraz z Renaultem Mograinem, którego wywyższono do rangi szkarłatnego komtura oraz jej czempiona.

Chociaż obrońcy klasztoru zdołali oprzeć się nieumarłej pladze, nie byli w stanie sprostać wszystkim atakom ze strony Przymierza i Hordy. Grupy wypadowe obu frakcji przypuszczały zbyt częste i trudne do przewidzenia napady, co nie pozwalało opracować jednej uniwersalnej strategii obrony. Dzięki temu awanturnikom udało się przedrzeć przez linie obrony i wtargnąć do klasztoru. Przemierzając sieć korytarzy najeźdźcy zabili wielu krzyżowców, w tym wysoko postawionych oficerów m.in. samą nadinkwizytorkę i jej czempiona.

45

~ Ślady Szkarłatu ~

Renault Mograine i Sally Białowłosa 46

~ Ślady Szkarłatu ~

zabici w sali katedralnej 47

~ Ślady Szkarłatu ~

Wygrana wysłanników Przymierza i Hordy nie odniosła oczekiwanego skutku. Szkarłatny Klasztor pozostał w rękach krzyżowców, a śmierć nadinkwizytorki i jej towarzyszy nie była ostateczna. Dzięki swej gorliwości Białowłosa zdołała opanować sztukę wskrzeszania poległych do granic przekraczających możliwości większości kapłanów. Jej biegłość pozwoliła nie tylko przywrócić do życia pokonanych, ale nawet wskrzesić samą siebie.

Ostateczna śmierć Renaulta z rąk ducha Alexandrosa oraz wyjście na jaw prawdziwej tożsamości Saidana Dathrohana wstrząsnęły zakonem, w tym samą Białowłosą. Mimo tych trudności była jednak w stanie utrzymać kontrolę nad Szkarłatnym Klasztorem i dopiero konfrontacja z Lilian Voss zakończyła definitywnie życie nadinkwizytorki.

Po śmierci Białowłosej niedobitki Szkarłatnej Krucjaty zebrały się w klasztorze pod wodzą wysokiego komtura Michaela Goodchilde’a i zdołały utrzymać się aż do trzeciej inwazji Płonącego Legionu.

Kres wpływom Krucjaty w Szkarłatnym Klasztorze położyli rycerze śmierci Hebanowego Miecza, którzy wraz z ich przywódcą, Panem Śmierci, wdarli się do siedziby osłabionego zakonu, mordując wszystkich, którzy stanęli im na drodze i bezczeszcząc święte sale. Po najeździe Hebanowego Miecza Szkarłatna Krucjata została ostatecznie rozbita.

48

~ Ślady Szkarłatu ~

Ważne miejsca Klasztorna Katedra – zapierająca dech w piersiach budowla stanowiąca serce Szkarłatnego Klasztoru. Przed katedrą znajdują się ogrody otoczone z obu stron arkadami.

W ich centrum ustawiono dwupoziomową fontannę z licznymi wodotryskami i kurtyną wodną. Sama katedra została zbudowana na planie krzyża. W czasie zarządzania klasztorem przez nadinkwizytorkę transepty były wykorzystywane do gromadzenia zwłok pokonanych krzyżowców czekających na wskrzeszenie.

Sala Czempionów – owalna komnata z krętymi schodami i areną pośrodku. Żeby się do niej dostać, należy przejść długim korytarzem przez sale przeznaczone na plac ćwiczebny oraz zbrojownię zakonu. Wzdłuż ścian Sali Czempionów ustawione są pomniki przedstawiające poległych w boju lub zaginionych członków Szkarłatnej Krucjaty. Wśród zasłużonych znaleźć można m.in. statuę admirała Boreana Westwinda, w którego wcielił się później Mal’Ganis czy poległego w obronie klasztoru wysokiego opata Ferrena Markusa. Ciekawostką jest fakt, że pomimo czysto ludzkiej natury zakonu i wzgardy do innych ras spośród jedenastu posągów aż trzy należą do nieludzi, którzy w dodatku zajmowali wysokie stanowiska w zakonie, jak elfka Fellari Chyżostrzała będąca kapitanem tropicieli Szkarłatnej Krucjaty. Możliwym zatem jest, że 49

~ Ślady Szkarłatu ~

Sala Czempionów istniała już wcześniej, a po przejęciu władzy w klasztorze starszyzna zakonu zdecydowała się nie usuwać części posągów, a jedynie zmienić napisy na upamiętniających tabliczkach, włączając poległych w szkarłatne szeregi.

Biblioteka – rozległe skrzydło świątynnego kompleksu, w którym oprócz bezcennych woluminów przechowywano liczne artefakty i dzieła sztuki w części zwanej Galerią Skarbów. Najcenniejsze księgi zgromadzono w owalnej komnacie w Ateneum, jednakże większość z nich została spalona przez szalonego maga Koeglera, zwanego Tkaczem Płomieni. Po śmierci Arkanisty Doana Koegler objął pieczę nad księgozbiorem, jednakże wieść o kolejnych porażkach zakonu i demonicznym wpływie sprawiły, że ten postradał rozum, postanawiając magicznym ogniem zetrzeć wstyd Szkarłatnej Krucjaty z kart historii.

Szepczące Ogrody – zagajnik położny na południe od wejścia do Szkarłatnego Zakonu. Kiedyś był miejscem odpoczynku, ale od czasu krwawej bitwy szkarłatnych krzyżowców z siłami nieumarłymi złowieszcza aura zawisła nad ogrodami. Podobno o zmierzchu między drzewami rozbrzmiewają skowyty i wołania tych, którzy polegli w walce.

50

~ Ślady Szkarłatu ~

Taras Wytchnienia – niewielka enklawa na północ od wejścia do klasztoru. Jest to jedno z niewielu miejsc w Gajach Tirisfalskich, do których nie dotarło zepsucie plagi nieumarłych. Wyhodowane w tym miejscu rośliny wciąż cieszą oko żywą zielenią, a woda w fontannie pozostaje czysta i zdatna do picia.

Spoczynek Faola – otoczone kamiennymi łukami miejsce spoczynku arcybiskupa Alonsusa Faola. Położone na południowym zachodzie od Szkarłatnego Klasztoru było kiedyś miejscem pielgrzymek dla tych, którzy pragnęli oddać cześć świętemu mężowi.

Szkarłatne Wieże – cztery wieże strażnicze pozwalające Szkarłatnej Krucjacie sprawować pieczę nad znacznym obszarem Gajów Tirisfalskich. Chociaż niektóre wydawały się ruinami grożącymi zawaleniem, dobrze spełniały swoje funkcje. Dzięki nim krzyżowcy mieli wgląd w ruch powietrzny nad Podmiastem, mogli przeciwdziałać atakom na farmy znajdujące się pod opieką zakonu oraz w porę ostrzegać Szkarłatny Klasztor przed ruchami wrogich wojsk. Najlepiej ufortyfikowaną z czterech była wieża wysunięta najdalej na zachód i wchodząca w skład Szkarłatnej Palisady, która ochraniała przyjaźnie nastawione do zakonu gospodarstwo Sollidena. Dodatkowe wzmocnienie zachodniej wieży nie jest przypadkowe. Jej dalekie położenie sprawiało, że w razie ataku obrońcy byli

51

~ Ślady Szkarłatu ~

zdani tylko na siebie. Żadne posiłki nie zdołałyby przybyć na czas.

Dowództwo Regionalne w Tirisfal: Kapitan Melrache Kapitan Vachon Kapitan Perrine Dyrektywy według rozkazów Komtura Fordringa.

Kapitanie Perrine, masz polecenie wzmocnienia fortyfikacji wokół południowo-zachodniej wieży (zgodnie z jej przeznaczeniem). Dodatkowe zapasy zostaną Wam wysłane w późniejszym terminie. Do tego czasu powinno Wam wystarczyć to, co mogą dostarczyć okoliczne farmy.

Macie kontynuować i w ramach możliwości poszerzyć obserwację aktywności nieumarłych w Brillu.

Kapitanie Vachon, dochodzą nas słuchy o wzroście liczby nieumarłych w pobliżu północnej wieży. Należy niezwłocznie wyeliminować ten problem.

Kapitanie Melrache, istnieje ryzyko wzmocnień struktur nieumarłych na granicy Plagowisk. W najbliższych tygodniach możesz spodziewać się zbrojnych posiłków.

Chwała Światłości!

52

~ Ślady Szkarłatu ~

Bastion Stratholm Stratholm było nie tylko drugim co do wielkości miastem w Lordaeronie. Dla paladynów Srebrnej Dłoni było świętym miejscem, w którym narodził się ich Zakon.

W miejskiej kaplicy arcybiskup Alonsus Faol związał ze Światłością pięciu pierwszych paladynów, wręczając im święte tomiszcza – jedne z najcenniejszych relikwii Kościoła Świętej Światłości.

Tworząc nowy zakon arcybiskup przeznaczył na jego rozbudowę swój majątek. Wkrótce w Stratholmie wzniesiono potężną warownię nazywaną Bastionem Srebrnej Dłoni. Twierdza zachwycała murami z białego kamienia i powiewającymi na wietrze zakonnymi proporcami. Główny korytarz, znany jako Świetlista Sala, prowadził do okazałego skarbca oraz komnaty obrad.

Niestety pomimo swej potęgi Stratholm nie poradziło sobie z nieumarłą zarazą. Rozprowadzone przez Kult Potępionych skażone ziarno rozsiało chorobę wśród mieszkańców i skazało ich na śmierć z rąk ludzi księcia Arthasa. Upadek miasta przypieczętowała zdrada jego władcy, barona Zerwikrusza, który dołączył do Plagi jako jeden z rycerzy śmierci.

Jakiś czas po spaleniu Stratholmu, Szkarłatna Krucjata zdołała odbić twierdzę i przechrzcić ją na Szkarłatny Bastion.

53

~ Ślady Szkarłatu ~

Zetlałe błękity zastąpiła czerwień, dawny skarbiec stał się zbrojownią, a w komnacie obrad ustawiono Karmazynowy Tron, na którym zasiadł Balnazzar pod postacią Wielkiego Krzyżowca Saidana Dathrohana.

Otoczony elitarnym Karmazynowym Legionem zza murów pociągał za sznurki w zakonie.

Po pierwszym zdobyciu Bastionu Balnazzar przemienił poległych krzyżowców w potężnych nieumarłych, ale i to nie uchroniło go od kolejnej klęski, gdy rycerze Krucjaty Argentu wdarli się do warowni i po krwawej bitwie odzyskali dawną siedzibę Srebrnej Dłoni.

Dłoń Tyra Znajdująca się w zachodniej części Zachodnich Plagowisk, otoczona murem obronnym Dłoń Tyra jest jednym z najstarszych ludzkich osiedli z zabudową kościelną w królestwach. Chociaż wielu świętym miastem określa Stratholm, tytuł ten miasto otrzymało niedawno i był on powiązany z miejscem narodzin zakonu Srebrnej Dłoni. Natomiast związek Dłoni Tyra ze Światłością jest mocniejszy i sięga znacznie głębiej w przeszłość.

Powszechnie Dłoń Tyra znana była jako Miasto Kościołów i nie było to przesadne określenie. Osiedle mogło poszczycić się nie tylko jedną z najbardziej okazałych katedr, która po dołączeniu miasta do Szkarłatnej Krucjaty otrzymała miano Szkarłatnej Bazyliki, ale także 54

~ Ślady Szkarłatu ~

kaplicą i opactwem, które wielkością dorównywało wichrogrodzkiemu Opactwu w Północnych Włościach.

W czasie Drugiej Wojny miasto dręczyły niepokoje, które doprowadziły do buntu chłopstwa. Po jawnej zdradzie królestwa Alterak okazało się, że to ono stało za miejskimi rozruchami, podburzając ludność, aby odciągnąć uwagę Przymierza od aktywności Hordy w rejonie. Wysłani do Dłoni Tyra rycerze Srebrnej Dłoni szybko stłamsili bunt i otoczyli miasto opieką.

Po nadejściu plagi nieumarłych Dłoń Tyra wciąż korzystała z protekcji paladynów, ale gdy ich zakon uległ rozbiciu, a Lordaeron upadł, władca miasta, Valdelmar, zwrócił się do nowo powstałej Szkarłatnej Krucjaty z prośbą o ochronę. Szkarłaci chętnie zgodzili się na sojusz z Miastem Kościołów. Chociaż do Dłoni Tyra przeniosła się wysoka generał Brigitte Abbendis, Valdelmar zachował swój urząd, przybierając tytuł Lorda Krzyżowca.

Dołączenie Dłoni Tyra do Szkarłatnej Krucjaty dało zakonowi więcej możliwości niż jakikolwiek inny sojusz.

Oprócz kościelnych budynków miasto posiadało również zaawansowane systemy obronne: wał ziemny z zaostrzonych pali oraz dwa rzędy kamiennych murów z basztami i rozstawionymi na ich szczycie balistami.

Oprócz tego zapasy zgromadzone w mieście i jego wielkość pozwalały krzyżowcom na zaopatrywanie ich zewnętrznych przyczółków, a w razie niebezpieczeństwa wysłanie zbrojnego wsparcia. Największym jednak

55

~ Ślady Szkarłatu ~

zyskiem dla Krucjaty były rozległe ziemie na wschód od Dłoni Tyra, pozwalające założyć wzdłuż całej Zatoki Tyra nowe wioski wchodzące w skład Szkarłatnej Enklawy.

Po zmasowanym ataku rycerzy śmierci z Acherusa Szkarłatna Enklawa została zniszczona, ale chociaż złączona z nią Dłoń Tyra również mocno ucierpiała, lord Valdelmar zdołał ją utrzymać aż do wywołanego przez Śmiercioskrzydłego Kataklizmu. W tamtym czasie właśnie mieszkańcy Dłoni Tyra wraz z lordem Valdelmarem zostali przemienieni w nieumarłych. Chociaż brak na to oficjalnych dowodów, czas transformacji oraz utrzymanie swych dotychczasowych posterunków przez przemienionych wskazują, że odpowiedzialnym za klątwę był upiorny władca Balnazzar, który zapragnął do szeregów swych Podniesionych włączyć nie tylko Karmazynowy Legion, ale i jeden z ostatnich bastionów Szkarłatnej Krucjaty.

Podobnie jak to miało miejsce w Stratholmie, również i w Dłoni Tyra przemiana w nieumarłych nie była wystarczającym zabiegiem, aby obronić miasto przed sługami Światłości, którzy zdecydowali się skończyć raz na zawsze z zepsuciem Szkarłatnej Krucjaty. Dowodzone przez Eligora Świtodzierżcę siły Bractwa Światłości wsparte śmiałkami z Przymierza i Hordy, rozpoczęły oblężenie miasta, w wyniku którego szkarłatni Podniesieni wraz z lordem Valdelmarem zostali pobici, a władzę w Dłoni Tyra przejęła Krucjata Argentu.

56

~ Ślady Szkarłatu ~

Szkarłatna Enklawa Zwana również Szkarłatnymi Ziemiami okolica na wschód od Dłoni Tyra obejmująca również część terenów przyległych do Kaplicy Świetlistej Nadziei.

Po dołączeniu Dłoni Tyra do Szkarłatnej Krucjaty zakon otrzymał dostęp do całej Zatoki Tyra rozpościerającej się wzdłuż wybrzeża za Szkarłatną Bazyliką. Wkrótce rozpoczęto budowę dwóch wiosek: leżących na północy Niebiańskich Włości, a na południu Nowego Avalonu. Dozór nad Szkarłatnymi Ziemiami powierzono wysokiej generał Brigitte Abbendis oraz wspierającemu ją wysokiemu opatowi Landgrenowi.

Niebiańskie Włości stały się centrum zaopatrywania Szkarłatnej Enklawy w surowce. Oprócz pól uprawnych i farm postawiono w nich stajnie hodowlane, a także kopalnię i tartak.

Nowy Avalon, w przeciwieństwie do Niebiańskich Włości, miał bardziej miejski charakter. Oprócz kuźni i sadów znajdowały się w nim w większości budynki użyteczności publicznej, takie jak karczma, kaplica oraz ratusz, w którym zasiadał włodarz osady, burmistrz Quimby.

Nad bezpieczeństwem obu wiosek czuwali krzyżowcy stacjonujący w Szkarłatnej Warowni znajdującej się we wschodniej części Nowego Avalonu.

57

~ Ślady Szkarłatu ~

Kres Szkarłatnej Enklawie przyniosło przybycie rycerzy śmierci z latającej nekropolii Acherus. Dzięki mobilności Hebanowej Warowni słudzy Króla Lisza mogli przypuszczać ataki w każdym miejscu Szkarłatnych Ziem, nie zważając na linie obrony.

Atak Plagi rozpoczął się od północy. Pierwsze padły pod naporem nieumarłych Niebiańskie Włości. Chociaż sytuacja wydawała się beznadziejna, szansą na przetrwanie Enklawy były nadciągające w znacznej liczbie połączone wojska Szkarłatnej Krucjaty z okolicznych ziem pod wodzą wysokiego komtura Galvara Pureblooda. Na nieszczęście Krucjaty, do złączenia sił z oddziałami stacjonującymi w Nowym Avalonie i Dłoni Tyra nigdy nie doszło.

Zmanipulowana fałszywymi wizjami Światłości, Brigitte Abbendis zebrała część swych sił w Królewskiej Przystani i odpłynęła z nimi w stronę Północnej Grani, a osamotniona armia Pureblooda została rozbita w polu.

Rozważania Wysokiej Generał Oczyść swe ciało pracą, duszę modlitwą, a swych nieprzyjaciół ogniem. Ból nie jest wcale twym wrogiem, a sprzymierzeńcem. Przytul go mocno i zawsze trzymaj blisko siebie. Podziel się nim zarówno z poganami, jak i wierzącymi.

Opór wobec ścieżek wyznaczonych przez Światłość jest oznaką zepsucia i powinien zostać wyplewiony ze społeczeństwa.

58

~ Ślady Szkarłatu ~

Wysoka Generał Brigitte Abbendis 59

~ Ślady Szkarłatu ~

Nowe Żagiewie Położona na południowym wschodzie Smoczych Pustkowi największa baza operacyjna Szkarłatnego Natarcia na Północnej Grani. Od początku była budowana pod kątem kampanii wojennej, ale z zachowaniem religijnego charakteru, jakim odznaczały się osiedla szkarłatnych.

Wyciągając wnioski z poprzednich oblężeń budowniczowie Szkarłatnego Natarcia pod wodzą majstra Kaleiki’ego wznieśli potężny mur obronny z licznymi balistami i przylegające do niego baraki dla krzyżowców.

Najbardziej okazałą budowlą była niemal bliźniacza Szkarłatnej Bazylice strzelista katedra oraz leżące w sąsiedztwie na wzór Dłoni Tyra opactwo i kaplica. Od strony morza zbudowano przystań, aby móc sprawnie przerzucać oddziały między Nowym Żagiewiem a pozostałymi przyczółkami Szkarłatnego Natarcia na Północnej Grani. Bliskość portu umożliwiała również szybką ewakuację w przypadku przytłaczających sił po drugiej stronie murów.

Podobnie jak miało to miejsce w Dłoni Tyra, dawna wysoka generał, a po odłączeniu się od Szkarłatnej Krucjaty przywódczyni Szkarłatnego Natarcia, Brigitte Abbendis osiadła w katedrze, skąd zarządzała kampanią wojenną aż do dnia swej śmierci z rąk awanturników Przymierza i Hordy.

60

~ Ślady Szkarłatu ~

Chociaż Szkarłatne Natarcie straciło w czasie starć na Północnej Grani swych dowódców, ugrupowanie przetrwało i zdołało utrzymać Nowe Żagiewie, które pozostawało w ich rękach jeszcze w czasach trzeciej inwazji Płonącego Legionu.

Przystań Natarcia Silnie strzeżony port Szkarłatnego Natarcia, będący bazą operacyjną frakcji na Lodowej Koronie. Wzniesiony został na niewielkiej wysepce na skalistym zachodnim wybrzeżu krainy.

Centralną częścią Przystani była potężna Karmazynowa Katedra, w której rezydował dawny wysoki opat Landgren podniesiony do rangi arcybiskupa po śmierci Brigitte Abbendis. Dojście do świątyni możliwe było jedynie od strony lądu, z którego prowadził wąski i dobrze ufortyfikowany most.

Ze wszystkich osiedli należących do szkarłatnych włości Przystań Natarcia budziła największy strach. Winny temu był mrok, jaki roztaczali kruczy żercy – specjalny zakon kapłanów powołany do życia przez upiornego władcę Mal’Ganisa pod postacią admirała Westwinda.

Dzięki staraniom rycerzy śmierci Hebanowego Miecza oraz najętym przez nich wojownikom Przymierza i Hordy udało się przełamać systemy obronne Przystani i rozbić w pył jej obrońców.

61

~ Ślady Szkarłatu ~

Ważne miejsca Szkarłatny Posterunek – przyczółek Szkarłatnego Natarcia zbudowany przed wejściem do lodowej jaskini w Smoczych Pustkowiach, w której znajdowało się kiedyś runiczne Ostrze Mrozu. Składał się z dwóch wież, z której tylko jedna doczekała się ukończenia. Gdyby krzyżowcy mieli więcej czasu na przygotowania, ustawione na wzniesieniu umocnienia stanowiłyby niezwykle ciężki do zdobycia cel. Dlaczego Szkarłatne Natarcie tak bardzo interesowało się pustą jaskinią pozostaje do dziś zagadką.

Szkarłatny Obóz – obozowisko Szkarłatnego Natarcia założone na północ od latającej nekropolii Naxxramas w Smoczych Pustkowiach, składające się z na wpół wzniesionej wieży strażniczej oraz paru okopów i namiotów. Dowodzenie nad obozem powierzono Komturowi Natarcia Iustusowi. Chociaż ten był dobrym strategiem, jego zdolności nie wystarczyły, żeby odeprzeć kontratak sił Przymierza po tym, gdy Iustus zorganizował udaną zasadzkę na jeden z batalionów Siódmego Legionu, wybijając jego członków niemal do nogi. W odwecie komtur Leoryk Von Zeldig, paladyn należący do Siódmego Legionu, wydał list gończy za Iustusem, doprowadzając do jego śmierci i zniszczenia Szkarłatnego Obozu zanim ten został w pełni ukończony.

62

~ Ślady Szkarłatu ~

Znani Szkarłatni Krzyżowcy

Alexandros Mograine – błędnie uważany przez niektórych za największego czempiona Szkarłatnej Krucjaty. Chociaż był przywódcą grupy, do której należeli pierwsi członkowie zakonu, i krzyżowcy chętnie widzieliby go w swych szeregach, Mograine poległ jeszcze przed powstaniem Szkarłatnej Krucjaty. Jednak, gdyby nawet żył, byłoby mu znacznie bliżej do Świtu Argentu, który zachował wierność ideałom Zakonu Srebrnej Dłoni i nie gardził innymi rasami w swych szeregach. Mając jednak na uwadze wpływ Alexandrosa i jego miecza Spopielacza na dalsze losy zakonu, błędem byłoby jego pominięcie w rozdziale.

Alexandros Mograine był jednym z paladynów Srebrnej Dłoni. Wraz ze swymi zakonnymi braćmi brał udział w decydującej bitwie Drugiej Wojny pod Czarną Górą. W czasie walk dostrzegł czarnoksiężnika orków, który z pomocą tajemniczego kryształu próbował zmienić losy bitwy na korzyść Hordy. Zanim jednak udało mu się w pełni przebudzić moce artefaktu, Alexandros nakazał swym ludziom ustrzelić orka strzałem z balisty.

63

~ Ślady Szkarłatu ~

Fałszywe wyobrażenie Alexandrosa Mograine w barwach Krucjaty 64

~ Ślady Szkarłatu ~

Wierząc, że mrocznego przedmiotu dałoby się użyć w szczytnym celu, Mograine sięgnął po kryształ, ale jego przeklęta aura zraniła paladyna, obejmując jego rękę martwicą, której nie mogły usunąć nawet najpotężniejsze czary leczące. Pomimo tego Alexandros wciąż wierzył, że może on posłużyć w przyszłości dobru, dlatego zatrzymał przedmiot i ukrył go przed światem.

Wiele lat po Drugiej Wojnie, gdy plaga nieumarłych pojawiła się w Lordaeronie, Mograine zebrał w Południowym Brzegu swych zaufanych doradców, wyjawiając im prawdę o krysztale. Przybyły na spotkanie kapłan Isillien był przerażony złą aurą, jaką roztaczał kryształ i nie zważając na pozostałych, spróbował go zniszczyć uderzeniem świętej magii. Artefakt jednak nie uległ zniszczeniu, ale wchłonął moc, odmieniając na chwilę swą naturę. Zebrani poszli za przykładem Isilliena, a ich połączone siły przemieniły kryształ w artefakt emanujący czystą energią Światłości, która pod dotknięciem uleczyła nie tylko rękę Alexandrosa oraz również rany na jego duszy.

Mograine był zadowolony, że jego przypuszczenia okazały się prawdziwe, ale żeby kryształ faktycznie mógł przysłużyć się dobru, należało przekuć go w broń. Dlatego paladyn wyruszył do Żelaznej Kuźni, prosić słynące ze sztuki płatnerskiej krasnoludy o pomoc.

Wykucia broni podjął się sam król Magni Miedziobrody, oddając w ręce Alexandrosa miecz, który

65

~ Ślady Szkarłatu ~

zasłynął wkrótce jako Spopielacz, a jego moc uczyniła z Mograine’a prawdziwy postrach Plagi.

Alexandros nie wiedział, że w jego szeregach przyczaił się demon. Upiorny władca Balnazzar zabił Saidana Dathrohana i przejął jego ciało. Pod postacią czcigodnego paladyna zdołał nastawić starszego syna Alexandrosa, Renaulta, przeciwko ojcu, w wyniku czego ten wciągnął go w zastawioną pułapkę i zamordował jego własnym mieczem.

Ciało Alexandrosa wraz z porzuconym Spopielaczem zostały zabrane przez lisza Kel’Thuzada.

Władca Naxxramas ożywił paladyna, przemieniając go w potężnego rycerza śmierci i przywódcę przerażających Czterech Jeźdźców Plagi.

Kres mękom Alexandrosa położył jego młodszy syn, Darion, który na czele grupy śmiałków ze Świtu Argentu udał się do latającej cytadeli. Chociaż niemal wszyscy jego towarzysze przypłacili wyprawę życiem, ich cel został osiągnięty. W decydującym momencie Darion zdołał zabić Alexandrosa i uciec z jego mieczem.

Wkrótce okazało się jednak, że dusza Mograine’a nie zaznała spokoju. Uwięziona w mieczu skierowała Dariona do Szkarłatnego Klasztoru, gdzie przebywał Renault. Na miejscu ze Spopielacza wyłoniło się widmo Alexandrosa, zabijając swego zdradzieckiego syna.

Darion był przerażony tym, co stało się z jego ojcem, szukając wciąż sposobu na uwolnienie

66

~ Ślady Szkarłatu ~

i oczyszczenie jego ducha. Przebywający na wygnaniu Tirion Fordring wyjawił młodzieńcowi, że może tego dokonać jedynie poprzez akt najwyższego poświęcenia.

Z początku Darion nie potrafił zrozumieć rady, ale doznał olśnienia w czasie obrony Kaplicy Świetlistej Nadziei przed armią nieumarłych. Musiał poświęcić samego siebie. Młody Mograine przebił swe serce Spopielaczem, a jego dusza zajęła miejsce ojcowskiej, uwalniając ją od klątwy.

Chociaż Alexandros zasługiwał swymi czynami na trafienie po śmierci do Bastionu, siła, jaką dawały mu wspomnienia życia doczesnego i miłość do bliskich sprawiły, że wybrano dla niego Maldraxxus.

Niezłomny charakter, oddanie i honor Mograine’a zostały docenione przez władców krainy wiecznej wojny, zapewniając mu tytuł barona u margrabiego Krexusa w Domu Wybrańców.

Chociaż drogi Alexandrosa i jego miecza, Spopielacza, rozeszły się zapewne z trwałym skutkiem, znalazł dla siebie nowy oręż. Koścista kowal Heirmira wykuła dla niego na wzór utraconej broni potężny miecz, Rozstrzygacz. W niektórych kręgach krążyły słuchy, że upiorna czaszka Rozstrzygacza unosząca się w miejscu złotego dysku w Spopielaczu, należy do zdradzieckiego syna Mograine, Renaulta. Jak dotąd, nikt tego nie potwierdził.

67

~ Ślady Szkarłatu ~

Saidan Dathrohan – kochany i znienawidzony.

Wybraniec i potępieniec. Twórca Szkarłatnej Krucjaty, który dokonał zarówno wielu wspaniałych jak i plugawych czynów. Te drugie jednak przypisywane są mu niesłusznie.

Tego dzielnego męża nie sposób było pomylić w tłumie. Niewielu mogło dorównać aparycją mierzącemu niemal dwa metry wzrostu wojownikowi w lśniącej zbroi, pod którą wygrywała bitewną symfonię cała orkiestra wyćwiczonych mięśni. Niezwykłą prezencję Saidana uzupełniała niezachwiana wiara i poświęcenie, dlatego postronnych nie zaskoczyła wieść, że to właśnie jego arcybiskup Faol włączył do grona pięciu wybrańców, którzy dali początek Zakonowi Srebrnej Dłoni. Saidan otrzymał z rąk głowy Kościoła Księgę Świętości, która miała stać się dla niego drogowskazem do dalszego życia.

W czasie wojny Saidan wraz ze swymi braćmi walczył w pierwszej linii armii Przymierza, kładąc zamaszystymi ciosami swego bojowego młota całe zastępy orczych siepaczy. Gdy ustała wojenna zawierucha, Dathrohan osiadł w Stratholmie. Często odwiedzał swego bliskiego przyjaciela i zakonnego brata Tiriona Fordringa w jego twierdzy Mardenhold w Żagiewiu.

Chociaż Saidan darzył Tiriona niemal nieograniczonym zaufaniem i nie wierzył w pogłoski o jego sympatyzowaniu z orkami, nie mógł zlekceważyć doniesień, stawiając zawsze służbę na pierwszym miejscu.

Gdy informacje znalazły potwierdzenie w rzeczywistości,

68

~ Ślady Szkarłatu ~

Saidan z bólem serca zmuszony był aresztować Fordringa i postawić go przed sądem. Święcie wierzył, że jego brat opamięta się i wyrzeknie pojmanego wraz z nim orka Eitrigga. Tirion jednakże, widząc w orku nie bestię a honorową istotę, odrzucił ofertę, skazując się tym samym na wykluczenie z Zakonu i banicję.

Po Trzeciej Wojnie Dathrohan dołączył do Alexandrosa Mograine’a, by wspólnymi siłami uwolnić ojczyznę od nieumarłej zarazy.

W czasie jednej z prób odbicia targanego wiecznymi płomieniami Stratholmu Saidan odłączył się od grupy i wpadł w zasadzkę Balnazzara.

Pod postacią paladyna upiorny władca zasiał zamęt w szeregach Alexandrosa, kierując jego starszym synem, Renaultem, aby ten zamordował ojca. Po śmierci Mograine’a demon przejął dowodzenie nad grupą, zakładając Szkarłatną Krucjatę.

Manipulacje Balnazzara zatarły szlachetność w sercach jego krzyżowców, przemieniając ich w grupę fanatyków nieznających litości nie tylko w stosunku do Plagi i Porzuconych, ale i każdego spoza ich zakonu.

Szkarłatna Krucjata stała się postrachem zarówno dla nieumarłych, jak i żyjących, rozciągając swe wpływy niemal na cały dawny Lordaeron.

Dopiero walka z wysłannikami Krucjaty Argentu przy Karmazynowym Tronie w Bastionie Stratholmu wyjawiła prawdę o Dathrohanie i oczyściła jego imię.

69

~ Ślady Szkarłatu ~

Saidan Dathrohan 70

~ Ślady Szkarłatu ~

Generał Abbendis – paladyn Zakonu Srebrnej Dłoni i doświadczony w bojach weteran Drugiej Wojny, w czasie której służył pod Alexandrosem Mograinem.

W czasie plagi Lordaeronu wraz z córką wspomógł swego zwierzchnika w procesie przekształcania mrocznego kryształu, z którego miał powstać Spopielacz. Otwarcie krytykował plany Alexandrosa, aby zwrócić się do krasnoludów z prośbą wykucia miecza. Abbendis uważał ludzi za jedynych godnych obcowania ze Światłością, traktując z pogardą przedstawicieli innych, „niższych” w jego mniemaniu, ras. Z czasem wokół paladyna zebrała się grupa osób o podobnych do niego poglądach.

Po śmierci Mograine’a Abbendis dołączył do Szkarłatnej Krucjaty, otrzymując tytuł wysokiego generała.

Podczas jednego z ataków nieumarłych na Żagiewie, w którym stacjonowali krzyżowcy, Abbendis został śmiertelnie raniony przez szkieletowego wojownika.

Pomimo użycia czarów leczących wysoki generał skonał na rękach swej córki, Brigitte, która po bitwie przejęła tytuł ojca.

Brigitte Abbendis – jedna z największych i najbardziej fanatycznych oficerów Szkarłatnej Krucjaty oraz przywódczyni Szkarłatnego Natarcia.

Wiara Abbendis w jej świętą misję była tak silna, że niemal całkowicie przysłaniała jej prawdę o Krucjacie.

71

~ Ślady Szkarłatu ~

Jeszcze przed powstaniem zakonu w pełni zgadzała się z opinią ojca o niższości innych ras, a manipulacje Balnazzara z łatwością rozwinęły mrok czający się w jej sercu. Brigitte była zdolna do nieludzkiej brutalności i bezwzględności w imię swych przekonań. Nawet śmierć nie była zdolna jej powstrzymać. Zabita w bitwie, była wskrzeszana, by walczyć nadal.

Po uwierzeniu w Karmazynowy Świt i pozostawieniu na łasce Plagi Szkarłatnej Enklawy, Brigitte Abbendis była przez wielu opuszczonych współbraci uważana za zdrajczynię. Dla wysokiej generał liczyła się jednak jedynie jej święta misja, dla której była gotowa nie tylko porzucić towarzyszy broni, ale nawet własną córkę, Lynnię, która podzieliła los mieszkańców Dłoni Tyra, stając się jedną z nieumarłych Powstałych.

Kres życiu Brigitte przynieśli wysłannicy jej dawnego wroga, Eligora Świtodzierżcy, który zlecił przybyłym na Północną Grań awanturnikom wyśledzenie paladynki w Nowym Żagiewiu i dostarczenie mu jej głowy dla pewności, że nigdy więcej nie wstanie z martwych.

72

~ Ślady Szkarłatu ~

73

~ Ślady Szkarłatu ~

Wtedy usłyszałam szept - Chodź do mnie. - Od samego początku wiedziałam, że ten tajemniczy głos należy do Światłości, która przemawiała do mnie we snach. W końcu! Po tych wszystkich latach spędzonych na modłach i czynieniu dobra. Po tym, jak z poświęceniem walczyłam o oczyszczenie powierzchni ziemi Azeroth z plagi i jej nieumarłego pomiotu. Po tych wszystkich rozstaniach z życiem i wskrzeszeniach. Nareszcie! /// Znów do mnie przemówiła. Chodź do mnie… - rozkazała Światłość.

Zbudziłam się przemarznięta do szpiku kości, chociaż w mojej komnacie nie było zimno. Mam zamiar zwiększyć nasze starania. Muszę pomówić z wysokim opatem, aby bardziej przykładali się do odprawianych nabożeństw. Nie możemy sobie pozwolić na zaniedbania na tym polu. Światłość w końcu dostrzegła i doceniła nasze starania. Jestem o tym przekonana!

74

~ Ślady Szkarłatu ~

/// Tym razem to zdarzyło się na jawie i dało wyraźni znak! Pomimo upalnego i słonecznego dnia przez blisko minutę wydychałam z ust chłodną i gęstą parę. Jeden z kleryków to dostrzegł i padł na kolana, recytując psalmy.

Jednakże nikt poza mną nie słyszał tego głosu. Całe szczęście, że miałam świadka, który mógł zaświadczyć, że nie zwariowałam. Może mimo to powinnam poprosić Landgrena o modlitwę w mej intencji?

Jutro pomówię z Jordanem i Streetem o ich metodach pozyskiwania nowych rekrutów. Jest nas wielu i urośliśmy w siłę, ale w naszych szeregach jest coraz więcej heretyków, którzy dołączyli do Szkarłatnej Krucjaty jedynie z chęci zniszczenia nieumarłych. To za mało! /// Obaj, dowódca i biskup byli bardzo otwarci na moją propozycję (nie żeby mieli jakikolwiek wybór). Najbardziej podekscytowany

75

~ Ślady Szkarłatu ~

wydaje się biskup Street. Już mówi z entuzjazmem o nowej Krucjacie i obiecał wytropić w naszych szeregach wszystkich słabych w wierze.

Poprosiłam go jednak o umiar i rozwagę. Naszym celem nie jest zniszczenie starej Krucjaty, ale wyłonienie z niej elitarnej grupy najwierniejszych i najgorliwszych w wierze, którzy będą przedłużeniem woli Światłości na Północnej Grani. Obawiam się, że zbyt bliska przyjaźń biskupa z Alfonsem zaczyna wpływać negatywnie na jego zachowanie. Muszę to jednak znieść, gdyż obaj są bardzo użyteczni.

Po namyśle słowa Streeta o nowej Krucjacie zaczynają do mnie trafiać.

Czuję, że kiedy w końcu uda nam się uformować nowe szeregi, nadam im również nowe miano. Nazwę, która będzie odzwierciedlać cel naszej nowej misji, ale wciąż będzie wyraźnie nawiązywać do naszej przeszłości.

Pomodlę się z opatem o oświecenie w tej sprawie. ///

76

~ Ślady Szkarłatu ~

Nasze modlitwy zostały wysłuchane! Wysoki opat był szczególnie poruszony mocą i czystością głosu Światłości, z którego emanował wyraźny cel.

Ci z nas, którzy pożeglują na północ – najwierniejsi z wiernych – będą odtąd znani jako Szkarłatne Natarcie.

Tak też się stanie! Poprowadzimy natarcie na samą Północną Grań!

Ten nieumarły nowotwór toczący się z korony świata zbyt długo groził skażeniem reszty globu. Nadszedł czas, aby wypowiedzieć Królowi Liszowi wojnę na jego własnym podwórku! /// Większą część Krucjaty pozostawię we Wschodnich Królestwach, aby kontynuowała swą misję uprzątnięcia naszych ziem z nieumarłej zarazy.

Wierzę, że kiedyś dokończą to, co my zaczęliśmy. Wtedy rozejdą się z powrotem do swych odzyskanych domostw, by móc spędzić resztę swych dni w pokoju i szczęściu.

77

~ Ślady Szkarłatu ~

Czuję w środku, że tak właśnie miało być. W końcu od dawien dawna to my byliśmy solą tej ziemi, która powstała ze zgliszczy, aby oczyścić nasz dom z gówna i zarazy Plagi, by któregoś dnia przywrócić Lordaeronowi dawną chwałę. Chwałę z czasów przed Plagą, Arthasem, królobójstwem… przez Królem Liszem. /// Wśród naszych szeregów coraz częściej słyszy się pogłoski o nadchodzącym dniu, który na zawsze odmieni oblicze Szkarłatnej Krucjaty. Biskup Street nadał mu nawet nazwę, określając go jako Karmazynowy Świt.

Zastanowię się nad tym, chociaż czuję w kościach prawdę. Modlę się, aby dzień ten przyniósł nam raczej dobrobyt, niż nieszczęście. /// Światłość ponownie do mnie przemówiła i ponagliła. Jej głos wyrwał mnie ze snu, pozostawiając po sobie uczucie zniecierpliwienia. Nie

78

~ Ślady Szkarłatu ~

zawiodę jej. Nie mogę dopuścić do dalszych opóźnień. Wkrótce musimy wyruszyć!

Dzisiaj przydarzył nam się wielki zbieg okoliczności – był tak niespodziewany, że ciężko było mi ukryć po sobie uczucie ulgi – Tego popołudnia kapitan Shely kazał sprowadzić do portu kilka dodatkowych statków gotowych do podróży. Może to nie był przypadek? W końcu Światłość nieraz wyrażało swą wolę w sposób dla nas niepojęty.

Na swój flagowy okręt wybiorę Szaleństwo Grzesznika. Myślę, że ta nazwa jest najodpowiedniejsza. /// Teraz już rozumiem, dlaczego Światłość z taką zaciekłością popędzała mnie z przygotowaniami. W środku nocy jedna z latających nekropolii Plagi wyłoniła się zza chmur, śląc na nas mrowie swych piekielnych pomiotów.

79

~ Ślady Szkarłatu ~

Szarżę na nasze osiedla prowadzą nowe zastępy rycerzy śmierci. Już po ich pierwszych natarciach straty przez poniesione mogę określić jako katastrofalne. Jako, że Plaga jest w stanie zaatakować nas niemal z każdego miejsca i w dodatku z powietrza, wydaje mi się, że nie ma sposobu, by zorganizować przed nimi skuteczną obronę.

Boję się, że nasza planowana kampania na Północną Grań dobiegła końca, jeszcze zanim się rozpoczęła… ///

Doniesiono mi, że w Żagiewiu i okolicznych ziemiach zbierane są posiłki.

Wysoki Komtur Galvar Pureblood zamierza własną osobą poprowadzić zgromadzone siły i przyjść nam z pomocą. Nie zdoła nas ocalić.

Muszę dopilnować, by choć jeden z moich najlepszych posłańców zdołał przedrzeć się przez linie wroga i ostrzec Pureblooda. Żagiewie musi zebrać pozostałe siły Szkarłatnej Krucjaty i przygotować się do oblężenia miasta.

80

~ Ślady Szkarłatu ~

Przy odrobinie szczęścia zdołają dotrzeć do niego przed zmrokiem. /// Nad rankiem nie doszły do mnie żadne wieści. Nie powrócił również żaden z wysłanych posłańców. Jasnym jest dla mnie, że nie zdołali wypełnić swej misji i dotrzeć do Żagiewia. Plagowiska są stracone.

Pureblood nadejdzie ze swą armią, wystawiając swych ludzi na rzeź.

Na otwartej przestrzeni zostaną wybici do nogi.

Popołudniu Światłość zesłała mi wizję, w której ujrzałam zagładę wszystkich i wszystkiego, co tu zbudowaliśmy. Jej przesłanie było jasne – mam zebrać swych najwierniejszych popleczników, porzucając resztę Krucjaty na zagładę z rąk nieumarłych. /// Landgren wyjawił mi później, że Światłość zesłała na niego tę samą wizję. Nie mogę pojąć, w jaki sposób Światłość kazała nam podjąć

81

~ Ślady Szkarłatu ~

takie haniebne działanie, ale nie do mnie należy kwestionowanie jej mądrości – powinnam być posłuszna i będę posłuszna. /// Odczuwam dziwny niepokój, gdy spoglądam na Nowy Avalon zapewne ostatni już raz. Nasza przyszłość, nasze przeznaczenie leżą jednak na odległej Północnej Grani. Z niewyjaśnionego powodu ogarnia mnie złowieszcze przeczucie… Jednak nadchodzące zadanie powinno rozwiać te obawy. Wyrzucę je z mojej głowy!

Oto wstaje Karmazynowy Świt! /// Mam nadzieję, że przy odrobinie szczęścia Pureblood zdoła przetrwać i wyprowadzić swych ludzi. Będzie wtedy mógł przeorganizować niedobitki Krucjaty. Czuję się jak tchórz… uciekam niczym pies z podkulonym ogonem.

82

~ Ślady Szkarłatu ~

Powiedziano mi, że morska podróż może zająć nawet dwa miesiące.

Pozostałe okręty nie były budowane z myślą o szybkich wyprawach, więc daleko im do osiągnieć mojego Grzesznika. Muszą jednak zabrać z sobą większość naszych sił, wyposażenia i zapasów. To zaledwie jednomasztowce, ale zdołają dotrzeć bezpiecznie do celu.

Liczę, że zdołam ominąć chorobę morską, ale dla Światłości zniosę nawet nieustanne wymioty. Muszę tylko zadbać, żeby nikt z załogi mnie wtedy nie widział. /// Dawno nie brałam pióra do ręki, ale to chyba jedyne, co jestem w stanie teraz zrobić. Ledwo wstanę, a od nowa łapią mnie mdłości. Załoga coraz głośniej się zastanawia, czemu większość czasu przesiaduję w swojej kajucie. Mój obecny wygląd i stan raczej nie sprawi, że poprawią się ich morale…

83

~ Ślady Szkarłatu ~

Najgorsze już chyba za nami. Modlę się, aby tak faktycznie było.

Płyniemy już szósty tydzień i z każdym dniem pogoda wydaje się jeszcze gorsza. Mogę mieć tylko nadzieję, że na Północnej Grani nie ma aż tak surowych warunków pogodowych… Nie przywykłam do zimna! Święta Światłość milczy od dłuższego czasu… /// Zostaliśmy zaatakowani bez żadnego ostrzeżenia! Z mgły niczym morskie upiory wyłoniły się długie drakkary z równymi rzędami wioseł, za którymi zasiadały olbrzymy. Wszyscy działali w ciszy, zupełnie jakby nie żyli.

Straciłam jeden statek wraz z całą załogą. Walczyliśmy z wielką odwagą i poświęceniem, biorąc pod uwagę, że mamy za sobą jedynie pobieżne szkolenie w morskich bitwach.

Słyszeliśmy przeraźliwe krzyki naszych ludzi, które echo niosło daleko po wodzie. Po chwili wszelkie odgłosy porwanych przez olbrzymy ustały

84

~ Ślady Szkarłatu ~

i znów towarzyszyła nam jedynie grobowa cisza. Biskup Street zebrał wszystkich wokół siebie, odmawiając za poległych modły. /// Obudziłam się rano, leżąc na rozłożonych mapach. Sen musiał mnie zmorzyć w trakcie ich studiowania. Zauważyłam, że Światłość poprowadziła moją dłoń, zakreślając dokładnie kierunek, w którym mieliśmy się udać.

Jesteśmy już blisko celu! /// Ziemia na horyzoncie!

Gdy wyszłam z łódki na plażę i zatknęłam nasz sztandar, poczułam, jak Święta Światłość wypełnia mnie i przemawia moimi ustami. Oto nastał Karmazynowy Świt – ten wspaniały dzień, którego tak wypatrywaliśmy. Tutaj założymy Nowe Żagiewie. Nie ma już Szkarłatnej Krucjaty. Od teraz jesteśmy Szkarłatnym Natarciem!

85

~ Ślady Szkarłatu ~

/// Od mojego ostatniego wpisu minął niemal miesiąc, ale jest tyle do zrobienia! Budowa obwarowań postępuje w dobrym i równym tempie.

Rozpuszczeni po okolicy zwiadowcy donieśli mi, że te ziemie zamieszkuje mrowie dzikich zwierząt ze smokami na czele. Musimy trzymać się od nich z daleka, póki nie będziemy gotowi.

W trakcie dzisiejszego nabożeństwa wysoki opat oznajmił, że niedługo przybędzie do nas gość – wysłannik, którego posyła sama Światłość, by poprowadził nas do zwycięstwa.

Szczerze, to nie wiem, jak się z tym czuję. Dlaczego Światłość sama mi tego nie powiedziała? Czy nie służyłam jej wiernie? Czemu mam zostać zastąpiona przez kogoś z zewnątrz? ///

86

~ Ślady Szkarłatu ~

Admirał Barean Westwind pojawił się dziś wieczorem na moim progu! Według wszystkich znanych relacji, poległ na mroźnych brzegach Północnej Grani całe wieki temu!

Nie wyglądał tak staro, jakim go zapamiętałam, a jednak wiedziałam, że to faktycznie on. Twierdził, że był jedynym ocalałym ze swojej skazanej na zagładę floty i że przeżył tylko dzięki łasce Światłości. /// Rozmawialiśmy całą noc aż do białego rana. Zapewnił mnie, że nie ma najmniejszego zamiaru zajmować mojego miejsca. To, że przybył do Nowego Żagiewia było wypełnieniem woli Światłości, która prowadziła go przez mroźne Smocze Pustkowia tylko po to, by służył mnie jako mój zaufany doradca bez żadnej faktycznej władzy, pomimo tytułu dowódcy. Twierdził, że Północną Grań czekają wielkie zmiany.

Siły Przymierza i Hordy rozpoczęły inwazję na pełną skalę,

87

~ Ślady Szkarłatu ~

w odpowiedzi na agresję, jakiej dopuściła się Plaga Króla Lisza na nich ziemie. /// Moi ludzie z wielką radością przyjęli wieść o przybyciu admirała.

W zapale przodują im wysoki opat Landgren wraz z biskupem Streetem. Najwyraźniej Święta Światłość zesłała admirałowi we śnie jakieś nowe i potężne błogosławieństwo, którym podzielił się z Landgrenem. Po ich rozmowie część zebranych nawróciła się, wstępując na ścieżkę kapłańską i każąc nazywać siebie kruczymi żercami.

Wydaje mi się, że jedynie Jordan podchodzi do tego wszystkiego na chłodno. Wydaje mi się to racjonalne z jego strony. Pewnie przeczuwa, że skoro moja pozycja w hierarchii została zachwiana, jego czeka to samo. /// Coś zdecydowanie nie jest w porządku. Nie potrafię tego nawet nazwać słowami, ale nie mogę się zdobyć, by w pełni zaufać admirałowi. Nie

88

~ Ślady Szkarłatu ~

zrobił oczywiście nic złego! Wręcz przeciwnie! Muszę jednak zaufać mojej intuicji.

Pomodlę się o zrozumienie swych odczuć. Przecież Światłość zesłała nam generała, aby poprowadził nas do zwycięstwa i nie jest w mojej gestii kwestionowanie jej wyroków. Nadal będę posłuszna. Jestem wierna! /// Minęło kolejne kilka miesięcy. Udało nam się poczynić ogromne postępy w budowie Nowego Żagiewia. Mur okalający miasto jest prawie gotowy, podobnie jak koszary dla wojska. Robotnicy Kaleiki’ego to prawdziwi cudotwórcy!

Od dłuższego czasu nie mam serca ani głowy do pióra. Z jakiegoś powodu mam opory przed zapisywaniem swych myśli. Ostatnio nie czuję obecności Światłości, ale admirał zapewnia mnie, że nie jest to powód do obaw. ///

89

~ Ślady Szkarłatu ~

Moi ludzie donoszą, że niewielka grupa Porzuconych rozbiła obóz na północnym zboczu wzgórza. Po drugiej stronie wzniesienia Przymierze najwyraźniej rozpoczęło budowę znacznie większej bazy.

Admirał twierdzi, że powinniśmy zostawić ich samym sobie.

Na zachodzie zgromadziły się sojusznicze siły Hordy, które z pewnością przybyłyby im z pomocą, gdybyśmy zaatakowali. Nie czuję się z tym dobrze, ale dostrzegam mądrość w jego rozumowaniu. ///

Pierwsza faza budowy Nowego Żagiewia jest zakończona. Admirał Westwind rozkazał grupie moich ludzi założyć kolejny przyczółek dalej na północ. Nie wdawał się w szczegóły i skwitował to stwierdzeniem, że został „ pokierowany”, aby to uczynić.

Dziś popołudniu udało nam się złapać czterech szpiegów z osady Porzuconych, Trućca. Poproszę Alfonsa, aby wziął ich na tortury.

Człowiek z jego doświadczeniem powinien coś z nich wyciągnąć.

90

~ Ślady Szkarłatu ~

Jednakże, jeśli złapaliśmy tylko czterech, ilu więcej wślizgnęło się między nas?

Dlaczego czuję, że wszystko zaczyna się rozpadać?

91

~ Ślady Szkarłatu ~

Sally Białowłosa – jedna z najbardziej charakterystycznych twarzy Szkarłatnej Krucjaty zarówno pod względem swego wyglądu, jak i umiejętności.

W młodości Sally przyjaźniła się z Renaultem Mograinem, nie spodziewając się nawet, że dziecięce zabawy w wojujących rycerzy staną się smutną przepowiednią ich przyszłych losów.

Kres błogiemu okresowi niewinności Sally położyła plaga nieumarłych, która ogarnęła jej rodzinę w czasie podróży przez północny Lordaeron. Młoda kapłanka musiała bezradnie patrzeć jak zaraza zabiera jej rodziców i bliskich, zmieniając ich w bezrozumne monstra.

Dzień, w którym Sally została zmuszona do unicestwienia swych nieumarłych krewnych na zawsze odmienił jej osobę. Stała się zimna, bezwzględna i przepełniona nienawiścią do Plagi.

Gdy Saidan Dathrohan powołał do życia Szkarłatną Krucjatę, Białowłosa od razu odnalazła się w nowym bractwie. To byli ludzie tacy sami jak ona – Plaga odebrała im wszystko i wszystkich. Żyli tylko dla jednego celu, którym było wypalenie nieumarłej zarazy do korzeni.

Dzięki swej gorliwości i oddaniu Sally zasłużyła sobie na tytuł nadinkwizytorki. Po przejęciu Szkarłatnego Klasztoru i przemienieniu go w twierdzę zakonu, stanęła na czele ugrupowania razem ze szkarłatnym komturem Renaultem Mograinem, którego obwołała swym czempionem.

92

~ Ślady Szkarłatu ~

Nadinkwizytorka Sally Białowłosa 93

~ Ślady Szkarłatu ~

Szkarłatny Klasztor był potężną twierdzą, a zamieszkujący go krzyżowcy nie znali strachu. Jednak to nie wystarczyło, żeby uniknąć wszystkich ataków. Wielu agresorów udawało się odeprzeć, ale część z nich odnosiła zwycięstwo. Sally Białowłosa i jej wojownicy nieraz padali od broni białej i czarów, ale to było za mało, żeby pozbyć się na zawsze nadinkwizytorki.

Białowłosa opanowała zaklęcie wskrzeszenia na poziomie przekraczającym zdolności większości kapłanów.

Potrafiła nie tylko wskrzeszać masowo poległych, lecz także zawrócić z zaświatów własną duszę i umieścić ją ponownie w ciele.

Pomimo licznych najazdów Białowłosa trwała na swym stanowisku. Nawet, gdy jej ukochany czempion, Renault, poległ definitywnie, Sally walczyła dalej, wybierając na jego miejsce komtura Duranda. Upadki, porażki, utraty kolejnych przyczółków Szkarłatnej Krucjaty – Sally znosiła wszystko, wiedziona swym powołaniem.

W końcu stało się jasnym, że Szkarłatny Klasztor pozostanie w rękach krzyżowców tak długo, jak żyje Białowłosa. Dlatego nieumarła Lilian Voss, dawna członkini Krucjaty, która poprzysięgła zniszczyć starych towarzyszy broni, to właśnie nadinkwizytorkę obrała sobie za cel.

Posługując się rękami chętnych awanturników Lilian wykradła Ostrza Namaszczonych, których moc mogła zablokować zdolność wskrzeszania Białowłosej.

94

~ Ślady Szkarłatu ~

Gdy po ciężkiej walce na posadzce bazyliki legły zakrwawione ciała Duranda i Białowłosej, Lilian Voss zagłębiła w piersi kobiety runiczne ostrza, pieczętując jej los.

Sally została złożona w sarkofagu, lecz na tym nie skończyła się jej historia. Król Lisz Bolvar Fordragon potrzebował silnych czempionów do walki z Płonącym Legionem, dlatego wysłał rycerzy śmierci Hebanowego Miecza do Szkarłatnego Klasztoru, aby odzyskali ciało nadinkwizytorki.

Przewodzący grupie uderzeniowej Pan Śmierci zniszczył niedobitki zakonu i z pomocą nekromantycznych mocy przemienił Białowłosą w rycerza śmierci, mianując jedną z nowych Czterech Jeźdźców Króla Lisza.

Renault Mograine – starszy syn Alexandrosa Mograine zwanego Spopielaczem i brat Dariona.

Alexandros zawsze uważał, że Renault wdał się w niego, gdy w młodszym synu widział odbicie swej zmarłej żony, która nie przeżyła porodu. Darion po narodzinach nie wykazywał oznak życia i dopiero kąpiel w lodowatej wodzie strumienia przywróciła mu oddech. Te dramatyczne przeżycia sprawiły, że Alexandros przez cale życie faworyzował młodszego syna, wierząc, że Renault to zrozumie. Był w błędzie.

95

~ Ślady Szkarłatu ~

Bycie cały czas tym drugim zrodziło mrok w sercu Renaulta – mrok, który wykorzystał upiorny władca Balnazzar.

Gdy Lordaeron upadł, Renault i Darion wspierali ojca, jednak ten nadal przejawiał troskę głównie o młodszego z synów. Po przejęciu ciała Saidana Dathrohana Balnazzar zwolna nagiął do swych planów Renaulta, przekonując go, aby ten wciągnął ojca w zasadzkę pod Stratholmem, wmawiając mu, że Darion znajduje się w niebezpieczeństwie. Tak też uczynił.

Na miejscu czekała na Alexandrosa cała armia nieumarłych, ale dzięki mocy Spopielacza paladynowi udało się zniszczyć przeciwników. Gdy jednak ze zmęczenia upuścił swój miecz, Renault wykorzystał okazję, przebijając nim serce ojca.

Po śmierci Alexandrosa dowództwo nad jego grupą przejął Balnazzar, tworząc z niej zalążek Szkarłatnej Krucjaty i nadając Renaultowi tytuł pierwszego szkarłatnego komtura zakonu.

Chociaż wydawało mu się, że dawne życie zostawił za sobą, wciąż dręczyły go obrazy przeszłości. Z tego powodu Renault nakazał spalić swój porzucony dom rodzinny, własnoręcznie dewastując grób matki.

Od tamtego momentu Renault stacjonował w Szkarłatnym Klasztorze wraz z nadinkwizytorką Sally Białowłosą jako jej czempion.

96

~ Ślady Szkarłatu ~

Szkarłatny Komtur Renault Mograine 97

~ Ślady Szkarłatu ~

Gdy do klasztoru przybył Darion, dzierżąc w dłoni splugawionego Spopielacza, którego odebrał z nieumarłych rąk ojca, widmo Alexandrosa objawiło się przed Renaultem i jednym płynnym ruchem miecza zdjęło z ramion zdradzieckiego syna jego głowę.

Fairbanks – podobnie jak ma to miejsce przy Alexandrosie Mograine, Fairbanks, choć uważany za jednego z krzyżowców, nigdy nie popierał ich polityki i zginął jeszcze przed powstaniem Szkarłatnej Krucjaty.

Fairbanks był jednym z ludzi Alexandrosa i jego najbliższym doradcą. Chociaż miał już swoje lata i często narzekał na ból pleców, gdy przebywał zbyt długo w siodle, nie odstępował swego dowódcy, często wspierając go mądrym słowem i rozwagą.

Gdy Renault wciągnął ojca w zasadzkę, Fairbanks był jedynym, który towarzyszył Mograine’owi. Jako kapłan Światłości Fairbanks nie nosił zbroi i wkrótce ustąpił pod naporem nieumarłych. Cudem zdołał przetrwać starcie, by być świadkiem morderstwa Alexandrosa.

Po powrocie do Żagiewia Fairbanks wyjawił przed wszystkimi zbrodnię Renaulta, ale wielu nie dało wiary jego słowom. Balnazzar ukryty pod postacią Saidana Dathrohana zaręczył za młodego Mograine’a, kłamiąc, że ten był cały czas przy nim, po czym odpowiedział oskarżeniem na oskarżenie, twierdząc, że Fairbanks został zarażony plagą. Nakazał wziąć kapłana pod kwarantannę.

98

~ Ślady Szkarłatu ~

Następnie skrycie go zamordował, ukrywając jego ciało za fałszywą ścianą w bazylice w Szkarłatnym Klasztorze.

Zeznania Fairbanksa, chociaż podważone, były ostatnim i decydującym argumentem dla Maxwella Tyrosusa i jego zwolenników, by odłączyć się od Szkarłatnej Krucjaty i założyć Świt Argentu.

Isillien – potężny kapłan i jeden z założycieli Szkarłatnej Krucjaty. Chociaż od początku wspierał w partyzanckiej bitwie Alexandrosa Mograine’a, swymi poglądami był bliższy Abbendisowi.

Po przywdzianiu tabardu ze szkarłatnym płomieniem Isillien przybrał tytuł Wielkiego Inkwizytora, stając się duchowym sercem Krucjaty. To on wyszkolił inkwizytorów zakonu, opracowując dla nich złożone techniki przesłuchań i testów mogących (teoretycznie) wskazać potencjalnie dotkniętych plagą.

Isillien darzył Plagę, i wszystko co z nią związane, czystą i nieokiełznaną nienawiścią. Przejawiający nawet znikome symptomy choroby nie mogli liczyć na jego litość.

Bez żadnych wyrzutów sumienia skazywał całe rodziny i osiedla na śmierć w oczyszczającym ogniu.

Zakonni bracia i siostry Isilliena również nie mogli spodziewać się po swym przełożonym żadnych ludzkich odruchów. Wielki Inkwizytor był gotów poświęcić ich życia, jeśli tylko w ogólnym rozrachunku było to opłacalne w walce z nieumarłymi.

99

~ Ślady Szkarłatu ~

Niegodnym pozazdroszczenia był również los tych, którzy zawiedli oczekiwania wielkiego inkwizytora. Nawet jeśli byli zasłużonymi członkami Zakonu, dla Isilliena nie miało to znaczenia. Przekonał się o tym mag Timolain, który opracowywał dla Krucjaty potężne bronie do walki z nieumarłymi. Po stworzeniu wielu niszczycielskich łuków i broni prochowej, Timolain pokusił się o próbę stworzenia nowego Spopielacza.

Sięgając po nekromantyczną magię, zdołał stworzyć mroczny kryształ będący lustrzanym odbiciem artefaktu, z którego powstał miecz Mograine’a. Zanim jednak zdołał połączyć go z ostrzem, Isillien pozbył się Timolaina, karząc go za posłużenie się zakazaną szkołą magii.

Zazwyczaj Isillien przebywał w Twierdzy Mardenhold w Żagiewiu, sprawując zwierzchni nadzór nad zachodnią częścią włości Szkarłatnej Krucjaty, w czasie gdy Brigitte Abbendis odpowiadała za ich wschodnią część.

Chociaż Isillien swego czasu był mentorem młodego Taelana Fordringa, ucząc go dróg Światłości, uważał go skrycie za słabego, mając w pamięci los, jaki spotkał jego ojca.

Po tym, jak Taelan zrozumiał błędne i haniebne postępowanie zakonu i próbował odwrócić się od Krucjaty, Saidan Dathrohan wydał wyrok śmierci na lorda Żagiewia, a Isillien zgodził się go wykonać bez cienia żalu.

Gdy Taelan opuścił mury miasta, żeby spotkać się z ojcem, Isillien i jego ludzie czekali w zasadzce. Wielki

100

~ Ślady Szkarłatu ~

inkwizytor własnoręcznie zabił Taelana, ale nie cieszył się długo wygraną. Tirion Fordring przybył na miejsce walki za późno, żeby uratować syna, ale na czas, by odpłacić Isillienowi krwią za krew. Inkwizytor poległ z jego ręki.

… co za cholerny czarodziej! Jest bardziej oporny niż się tego po nim spodziewałem.

Jednakże nie umniejszyło to mojej radości, gdy w końcu mogłem pokazać mu, czym grozi rozgniewanie Światłości. Nic od paru tygodni nie sprawiło mi aż takiej przyjemności. Heretycy zasługują na najgorsze! Jak mógł poważyć się na stworzenie tego okropieństwa przy użyciu mocy cieni?! Mocy, z którą przysięgliśmy walczyć!

Od początku wiedziałem, że takim jak on nie należy ufać!

Nie mogę sobie tutaj pozwolić na pozbycie się tego nikczemnika. Musiałbym się zapewne srogo tłumaczyć, gdyby go znaleziono, a mam za wiele obowiązków, żeby tracić na to czas.

Nie, to nie wchodzi w grę… ale mam lepszy pomysł!

Porzucę go na skraju śmierci w Plagowiskach.

Na brzegu rzeki widziałem ożywiony żrący śluz, który rozpuści zewłok. Ta plugawa wesz przepadnie bez śladu!

Fragment dziennika Wielkiego Inkwizytora Isilliena 101

~ Ślady Szkarłatu ~

Taelan Fordring – jedyny syn i dziedzic Tiriona Fordringa. Gdy jego ojciec został wygnany za sympatyzowanie z orkiem, Taelanowi i jego matce pozwolono pozostać w Żagiewiu, ale bez praw do majątku.

Matka chłopca zadbała o to, aby ten był przekonany, że Tirion nie żyje.

Z czasem Taelan zdołał odzyskać rodzinne włości i pójść w ślady ojca, zostając paladynem Srebrnej Dłoni.

Po nadejściu Plagi Fordring zaoferował siłom Alexandrosa Mograine’a schronienie w Żagiewiu. Gdy Spopielacz zginął, a Srebrna Dłoń praktycznie przestała istnieć, Taelan dołączył wraz ze swymi ziemiami do Szkarłatnej Krucjaty.

Po tym, jak duch Alexandrosa zabił Renaulta Mograine’a, Taelan zajął jego miejsce w zakonnej hierarchii jako wysoki lord Szkarłatnej Krucjaty.

Pomimo upływu lat ideały Tiriona wciąż wybrzmiewały w głębi duszy Taelana, dzięki czemu był zdolny dostrzec prawdziwe oblicze zakonu przy pomocy najętych przez ukrywającego się Tiriona awanturników.

Gdy Taelan dowiedział się, że jego ojciec żyje, opuścił Twierdzę Mardenhold w poszukiwaniu rodzica.

Zanim zdołał dotrzeć na miejsce spotkania, został zaatakowany i zabity przez wielkiego inkwizytora Isilliena.

Tirion Fordring pomścił syna, obiecując uhonorować jego śmierć odbudową zakonu Srebrnej Dłoni, który uleczy świat ze zła i nieprawości.

102

~ Ślady Szkarłatu ~

Arkanista Doan – członek pierwotnego składu grupy Alexandrosa Mograine’a. Doświadczony czarodziej należący do rycerzy Srebrnej Dłoni.

Można domyślać się, że jego kariera nie przebiegała gładko, ponieważ wielu z paladynów nie darzyło magów zaufaniem, a wręcz pałało do nich otwartą wrogością.

Po powstaniu Szkarłatnej Krucjaty Doan został jednym z najpotężniejszych czarodziei zakonu. Osiadł w bibliotecznym skrzydle w Szkarłatnym Klasztorze, w którym szkolił przyszłych adeptów w tajnikach magii tajemnej.

Nawet w samym środku bitwy Doan potrafił zachować rozwagę. Często z zimną kalkulacją wypatrywał odpowiedniego momentu, aby włączyć się do bitwy, będąc świadomym tego, że rzucone w odpowiedniej chwili zaklęcie potrafi odmienić losy starcia.

Dzięki srebrnej monecie odnalezionej w wodach dalarańskiej fontanny wiadomo, że Doan darzył głębokim uczuciem Brigitte Abbendis, jednakże brak dowodów, czy uczucie było kiedykolwiek odwzajemnione. Zważywszy jednak, że wysoka generał mogła czuć żal do Arkanisty za jego opieszałość w bitwie z nieumarłymi, w czasie której poległ jej ojciec, teoria ta jest mało prawdopodobna.

Jak wielu z jego współbraci i Doan poległ w walce z awanturnikami Przymierza i Hordy, stoczywszy swą ostatnią walkę w klasztornym Ateneum.

103

~ Ślady Szkarłatu ~

Tkacz Płomieni Koegler – utalentowany mag specjalizujący się w szkole magii ognia. Po śmierci Arkanisty Doana zajął jego miejsce w Ateneum.

Chociaż podobnie jak jego poprzednik Koegler poległ z rąk awanturników, przeszedł do historii jako ten, który własnoręcznie zniszczył większość bezcennych zbiorów klasztoru, włączając w to artefakty, liczne księgi i zwoje, w tym te, które zawierały prawdziwą historię zakonu.

Właśnie te ostatnie popchnęły archiwistę zakonu do tego szaleńczego czynu, gdy zapragnął wymazać z kart historii hańbę, jaką okryła się Szkarłatna Krucjata.

Mimo, że nie da się podważyć i umniejszyć szkód wyrządzonych przez Koeglera, szum i raban, jaki wywołano po puszczeniu z dymem biblioteki może dziwić, zważywszy, że archiwa zakonu w Stratholmie również uległy zniszczeniu, jednak nie z rąk szalonego krzyżowca, ale z polecenia Diuka Nikolasa Zverenhoffa – jednego z liderów Krucjaty Argentu.

James Vishas – znajomy z dzieciństwa Sally Białowłosej i Renaulta Mograine’a. Po dołączeniu do Szkarłatnej Krucjaty został jej głównym śledczym, odpowiedzialnym za przesłuchiwanie pojmanych nieumarłych i wydobywanie z nich zeznań wszystkimi możliwymi sposobami.

104

~ Ślady Szkarłatu ~

Śledczy James Vishas 105

~ Ślady Szkarłatu ~

Wkrótce James zasłynął jako maniakalny sadysta.

Potrafił całymi dniami dręczyć swe ofiary, mając opinię człowieka, który prędzej czy później zdoła złamać każdego.

Upodobanie do sprawiania bólu nie ograniczało się jedynie do jeńców. James wierzył w oczyszczającą moc cierpienia, dlatego poddawał nowych rekrutów Krucjaty bolesnym zabiegom, póki nie uznawał ich za czystych.

Wydawać by się mogło, że ktoś, kto wyrządził bliźnim tyle krzywd, nie zdoła opuścić żywym Szkarłatnego Klasztoru, jednakże Vishas stał się jednym z niewielu, którym to się udało.

Po licznych najazdach na siedzibę zakonu, James porzucił rolę śledczego, zostając jednym z gladiatorów w Gildii Awanturników i przyjmując tytuł Mistrza Lochu.

Demetria – naczelna doradczyni Wielkiego Krzyżowca Saidana Dathrohana rezydująca w Dłoni Tyra.

Demetria cieszyła się ogólnym poważaniem wśród krzyżowców, którzy ze względu na jej ponadnaturalne zdolności nazywali ją Szkarłatną Wyroczną i w potyczkach z nieumarłymi chętnie korzystali z jej rad.

Chociaż była potężną kapłanką cieni, nie opuszczała miasta bez silnej obstawy składającej się z ośmiu bezgranicznie wiernych jej rozkazom krzyżowców. Nie uchroniło ją to jednak przed zabójcami nasłanymi przez Nathanosa Herolda Plagi.

106

~ Ślady Szkarłatu ~

Joseph – dołączył do Szkarłatnej Krucjaty jako przepełniony ideałami młody paladyn, jednakże po skatowaniu go w imię Światłości przez Jamesa Vishasa, zdołał przejrzeć na oczy i dostrzec błędną ścieżkę, jaką podążał zakon.

Przybrał miano Josepha Przebudzonego, a zebrawszy sojuszników, zarówno spośród krzyżowców, jak i zewnętrznych organizacji, wzniecił bunt, mający na celu zabicie starszyzny Szkarłatnego Klasztoru.

Niestety walka z dawnymi towarzyszami broni doprowadziła Josepha do załamania nerwowego. Już jako Joseph Szalony ogłosił się Szkarłatnym Czempionem zakonu, nakazując najętym awanturnikom zabicie ówczesnego właściciela tytułu, Heroda. Krótko po tym wydarzeniu popadł w całkowity obłęd.

Ostatni raz widziano Josepha, gdy tańczył w klasztornej fontannie, bełkocząc do zebranych wokół niego o stworzeniu szkarłatnego raju.

Sir Thomas Thomson – znany powszechnie jako Bezgłowy Jeździec, który do czasu zdjęcia ciążącej na nim klątwy terroryzował krainy w czasie Zaduszników.

Za życia Sir Thomas był cieszącym się powszechnym uznaniem i podziwem paladynem Zakonu Srebrnej Dłoni.

107

~ Ślady Szkarłatu ~

Sir Thomas Thomson jako Bezgłowy Jeździec 108

~ Ślady Szkarłatu ~

Gdy Lordaeron ogarnęła plaga nieumarłych, Thomson był tym, który wykrył zdradę barona Zerwikrusza i jego sympatyzowanie z Kultem Potępionych.

Obawiając się o swoją rodzinę, nakazał żonie wraz z dziećmi dołączyć do ekspedycji Jainy Proudmoore i udać się do Kalimdoru. On sam wraz z niedobitkami paladynów Srebrnej Dłoni planował pozostać w królestwie i zadbać o ich bezpieczną ucieczkę.

Gdy zakon paladynów uległ rozpadowi, Sir Thomas dołączył do Szkarłatnej Krucjaty Saidana Dathrohana. Od samego początku targały nim wątpliwości odnośnie bezwzględnych metod krzyżowców, ale darzył Dathrohana zbyt wielkim szacunkiem, żeby podważać jego osądy.

Z czasem paladyn stał się równie bezwzględny, co jego nowi zakonni bracia.

W czasie jednej z kolejnych czystek ludzkich osiedli Thomas zabił ukrywającą się w nim kobietę z dziećmi, za późno orientując się, że była to jego rodzina, która jednak pozostała w królestwie. Stojąc nad zwłokami ukochanych sir Thomas popadł w obłęd.

W czasie kolejnej walki z nieumarłymi, która wypadła w dzień Zaduszników, Thomas Thomson ciął swą klingą zarówno pomiot Plagi, jak i swych szkarłatnych towarzyszy, nieskładnie rymując. Krzyżowcy zmuszeni byli go zabić. Rzucili się na szalonego brata, a jeden z walczących sprawnym uderzeniem miecza pozbawił Thomasa głowy.

109

~ Ślady Szkarłatu ~

Przed spaleniem ciała sir Thomasa Thomsona Balnazzar, który opuścił na chwilę postać Dathrohana, skąpał zwłoki paladyna w swej demonicznej krwi, przemieniając go w upiornego Bezgłowego Jeźdźca.

Lilian Voss – obecnie znana jako czempionka frakcji Nieukoronowanych, członkini Rady Hordy, która przemawia w imieniu Porzuconych oraz pogromczymi Szkarłatnej Krucjaty.

Chociaż wypełniła swe przeznaczenie, było ono odwrotne do tego, na które szykowali ją jej bliscy.

Lilian nie znała czegoś takiego jak beztroskie dzieciństwo. Jako córka wysokiego kapłana Szkarłatnej Krucjaty, Benedykta Vossa, miała stać się w przyszłości mścicielką zakonu, żywą bronią, która zostanie zwrócona przeciwko nieumarłym.

Szkolenie Lilian biegło różnymi ścieżkami. Nie tylko uczono ją skrytobójstwa, sztuki walki w zwarciu, ale nawet czarodziejstwa – wszystkiego, co mogło uczynić ją jeszcze silniejszą.

Zanim jednak dziewczyna mogła wypełnić swe przeznaczenie, zmarła i została ożywiona przez jedną z val’kyrii.

Przebudzenie w grobie i ujrzenie swego przegniłego ciała było dla młodej Voss prawdziwym szokiem. Jednakże jeszcze większym okazała się reakcja jej bliskich, gdy ujrzeli ożywioną Lilian. Krzyżowcy nie zważali na to, że 110

~ Ślady Szkarłatu ~

patrzą na swą dawną towarzyszkę. Nawet w oczach jej własnego ojca była potworem, którego należy usunąć z powierzchni ziemi.

Znienawidzona i porzucona Lilian znalazła dla siebie nowy cel w (nie)życiu. Miała stać się zgubą nieumarłych, a stanie się zgubą Szkarłatnej Krucjaty.

Dziewczyna udała się w przebraniu do Szkarłatnego Klasztoru, gdzie, instruując przybyłych tam awanturników, doprowadziła do ostatecznej śmierci nadinkwizytorki Sally Białowłosej, co z powodu jej dotychczasowej zdolności samowskrzeszania było dla zakonu jednym z najboleśniejszych ciosów w historii.

– wysoki komtur Szkarłatnej Krucjaty, który po śmierci nadinkwizytorki Białowłosej wziął na swe barki zadanie utrzymania klasztoru w rękach krzyżowców.

Chociaż większość zakonnych sił i ich twierdz legła w gruzach lub została zajęta przez wrogie im stronnictwa, Goodchilde zdołał zebrać ocalałych i prowadzić ich aż do trzeciej inwazji Płonącego Legionu.

Wtedy to rycerze śmierci Hebanowego Miecza i ich Pan Śmierci wtargnęli do Szkarłatnego Klasztoru, aby wykraść ciało Białowłosej i przemienić ją w jedną z Czterech Jeźdźców. Michael Goodchilde i jego ludzie bili się ze wszystkich sił, pozostając wiernym swej misji walki z nieumarłymi aż do śmierci.

Michael

Goodchilde

111

~ Ślady Szkarłatu ~

Lilian Voss 112

~ Ślady Szkarłatu ~

Landgren – wysoki opat i zaufany doradca Brigitte Abbendis, który podążył z nią na Północną Grań.

Odznaczał się bezgraniczną, bliską zaślepieniu, wiarą w Światłość oraz jej wysłannika, którego widział w admirale Westwindzie.

Opat przyjął od swego mentora tajemny dar, dzięki któremu mógł założyć w szeregach Szkarłatnego Natarcia sektę kruczych żerców.

Gdy Landgren i Abbendis polegli, Mal’Ganis wskrzesił opata, mianując arcybiskupem i stawiając go na czele Szkarłatnego Natarcia. Od tamtego momentu kapłan przebywał w Karmazynowej Katedrze w Przystani Natarcia.

Po drugiej śmierci Landgrena rycerze Hebanowego Miecza przywołali i zniszczyli jego ducha, aby uniemożliwić mu ponowny powrót do żywych.

Galvar Pureblood – wysoki komtur Szkarłatnej Krucjaty, który, w odpowiedzi na agresję rycerzy śmierci z latającej nekropolii Archeus na Szkarłatną Enklawę, zebrał pod swym sztandarem armie krzyżowców z Żagiewia oraz Tirisfal i pomaszerował z odsieczą Brigitte Abbendis.

Jego los nie jest znany, ale po ucieczce wysokiej generał i rozbiciu jego wojsk w polu przez siły Plagi, Pureblood zapewne poległ w bitwie.

113

~ Ślady Szkarłatu ~

Loksey – bezwzględny treser gończych psów w Szkarłatnym Klasztorze, wykorzystujący swe ogary do zastraszania i mordowania ludzi.

Po jego śmierci z rąk awanturników w czasie rebelii Josepha opieka nad zwierzętami przypadla mistrzowi ogarów Braunowi, który wkrótce również poległ, zagryziony przez swoje własne psy.

Krzyżowcy z Sali Czempionów: Arellas Ognisty Liść – wysoki czarownik Szkarłatnej Krucjaty, który utknął w wiecznym pojedynku z nekromantą Diesalvenem. Jako wysoki elf z Quel’Thalas jest jednym z trzech znanych z imienia nieludzi w szeregach zakonu.

Barean Westwind – wielki admirał Krucjaty pochodzący z Kul Tiras. Zaginął na wodach Północnej Grani. Po latach Mal’Ganis wykorzystał jego postać, aby doprowadzić do powstania Szkarłatnego Natarcia.

Dorgar Stoenbrow – krasnoludzki wojownik zakonu zwany Lordem Rudych Jaskiń. Zaginął w Górach Alterak. W inskrypcji pod pomnikiem zapewne znajduje się literówka i nazwisko Dorgara brzmi Stonebrow.

Fellari Chyżostrzała – wysoka elfka z Quel’Thalas o randze kapitan tropicieli Szkarłatnej Krucjaty. Poległa w Srebrzystym Borze.

114

~ Ślady Szkarłatu ~

Ferren Markus – obywatel miasta Stratholm i wysoki opat Szkarłatnego Klasztoru. Zabity w czasie pierwszego szturmu Ofensywy Letniej Pory.

Hartal Truesight – ceniony paladyn Srebrnej Dłoni, który dołączył do Szkarłatnej Krucjaty, by oddać życie na płonących ulicach Stratholmu.

Holia Sunshield – okrzyknięta obrończynią Szkarłatnej Krucjaty. Poległa, zabierając z sobą upiornego władcę Beltherisa.

Invar Jednoręki – pochodzący z Dalaranu pierwszy przełożony zabójców w szeregach Szkarłatnej Krucjaty. Po tym, jak zaginął u wybrzeży Północnej Grani, jego los pozostaje nieznany. Wiadomo jedynie, że jego miecz, Serilas, został odnaleziony w Ulduarze.

Orman Stromgardczyk – pierwszy kapitan generał Szkarłatnej Krucjaty. Poległ u podnóża lodowca Lodowej Korony.

Valea Twinblades – zwana Bliźniaczymi Ostrzami od stylu walki dwoma mieczami obywatelka upadłego królestwa Alterak. Ostatni raz widziana żywa we Wschodnich Plagowiskach.

Yana Bloodspear – krajanka Invara Jednorękiego, druga przełożona zabójców Szkarłatnej Krucjaty. Zaginęła gdzieś w Gajach Tirisfalskich.

115

~ Ślady Szkarłatu ~

Wysoki Komtur Michael Goodchilde 116

~ Ślady Szkarłatu ~

Artefakty Szkarłatnej Krucjaty Spopielacz Legendarny miecz Alexandrosa Mograine, który nigdy nie należał do arsenału Szkarłatnej Krucjaty, podobnie jak jego dzierżyciel nigdy nie nosił tabardu ze szkarłatnym płomieniem. Jednakże moc ostrza, która wpłynęła znacząco na dzieje zakonu, oraz liczne nawiązania do broni sprawiają, że nie sposób jej pominąć.

Nikt nie wie, czym naprawdę był kryształ, z którego wykuto Spopielacza. Wiadomo jedynie, że zapewne został przyniesiony z Draenoru przez czarnoksiężnika orków.

Mogłoby to wskazywać na powiązanie artefaktu z naaru, zważywszy na jego dwie natury. Naaru, jako istoty zrodzone ze Światłości, z czasem wypalały w sobie światło, przechodząc w stan mrocznego naaru emanującego energiami cienia. Ta zbieżność sprawia, że kryształ mógł rzeczywiście być związany z naaru lub być nawet częścią jednej z tych istot. Najbardziej pasuje tu K’ara– naaru, która brana za Mroczną Gwiazdę, unosiła się na niebie Doliny Cienistego Księżyca do czasu, gdy Gul’dan strącił jej moc w sam środek bronionej przez draenei Świątyni Karaboru.

117

~ Ślady Szkarłatu ~

Niezależnie jednak od źródła pochodzenia, kryształ trafił w końcu do rąk Alexandrosa Mograine’a, który zdecydował się wykorzystać jego moc w służbie dobru.

Wierzył, że skoro istnieje coś równie złego, równowaga na świecie wymusza powstanie czegoś zupełnie odwrotnego.

Nie spodziewał się nawet, jak bliski był prawdy.

Połączone moce paladynów i kapłanów towarzyszących Alexandrosowi odmieniły mroczną naturę kryształu, tworząc z niego świętą relikwię.

Sam król Magni Miedziobrody podjął się wykucia miecza, przelewając w niego cały swój żal i furię na wieść o śmierci swego brata, Muradina, na Północnej Grani.

W ten sposób powstał masywny miecz o tasakowym profilu. Wzdłuż ostrza biegły mistyczne runy, a nad nim unosił się świetlisty dysk z wyrytym symbolem Srebrnej Dłoni. Jelec został uformowany w kształt litery „L”, będącej odniesieniem do herbu Lordaeronu. Niektórzy twierdzili, że barwniki użyte do zdobienia jelca nawiązywały do Szkarłatnej Krucjaty, ale to błędne przypuszczenia. Miecz powstał w Żelaznej Kuźni i kolory, jakie można znaleźć na całej rękojeści są tożsame z barwami krasnoludzkiego godła.

Już w czasie pierwszej bitwy Alexandros odkrył niezwykłe właściwości miecza, który w zetknięciu z ciałem nieumarłego przemieniał go w proch i pył – dosłownie spopielał go w mgnieniu oka. Stąd zrodził się pomysł Mograine’a, aby ochrzcić go Spopielaczem.

118

~ Ślady Szkarłatu ~

Haniebny czyn, jakim było ojcobójstwo Renaulta, splugawił broń. Wypaczona, przerażająca wersja Spopielacza służyła przez pewien czas Pladze – najpierw w ręku przemienionego w rycerza śmierci Alexandrosa, potem jego młodszego syna, Dariona, który poświęcił się, zajmując miejsce rodzica.

Dopiero święty dotyk Tiriona Fordringa zdołał oczyścić miecz. Dzierżąc odnowionego Spopielacza stary paladyn stanął na czele Krucjaty Argentu, wypowiadając wojnę Królowi Liszowi na jego własnym terenie.

Na Północnej Grani Tirion użył Spopielacza, aby strzaskać zamrożone na kryształ serce Arthasa, a później na szczycie Mroźnego Tronu rozbić również jego przeklęte Ostrze Mrozu i uwolnić uwięzione w nim dusze.

Po pokonaniu Króla Lisza Tirion Fordring osiadł w swych dawnych włościach, twierdzy Mardenhold w Żagiewiu, skąd nadzorował oczyszczanie ziem z pozostałości plagi nieumarłych.

Gdy Płonący Legion po raz trzeci najechał Azeroth, Tirion zebrał swą Krucjatę i ponownie stanął do walki.

Wpadł jednak w pułapkę demonów, odnosząc śmiertelne rany. Ostatkiem sił przekazał Spopielacza nowemu czempionowi, który doprowadził do odrodzenia zakonu Srebrnej Dłoni i na jego czele kontynuował dzieło Tiriona Fordringa, by w końcowej fazie inwazji użyć Spopielacza do zapieczętowania części mocy miecza Sargerasa wbitego w serce pustyni Silithus.

119

~ Ślady Szkarłatu ~

Paladynka z przekutym Spopielaczem

120

~ Ślady Szkarłatu ~

Gniew Światłości Szkarłatna Krucjata od początku swego istnienia pożądała mocy utraconego Spopielacza, podejmując szereg prób stworzenia broni, która mogłaby stać się jego następcą. Niektórzy ponosili sromotne klęski, inni połowiczny sukces jak nieszczęsny mag Timolain.

Najbliżsi triumfu byli twórcy Gniewu Światłości – kostura śmiertelnie niebezpiecznego zarówno dla wrogów, jak i samych nim władających.

Poniższe teksty są przekładem podań i dokumentów zebranych w księgach artefaktowych w Siedzibie Klasowej kapłanów, Świątyni Światła Otchłani.

Wiele lat temu Szkarłatna Krucjata w swym fanatyzmie zdecydowała się podjąć kroki do stworzenia kostura o niespotykanej dotąd świętej mocy. Powstała broń mogłaby w założeniu konkurować nawet z potęgą samego Spopielacza i zostać użyta w równie szczytnym celu.

Spopielacz czerpał swą niewyobrażalną moc z mrocznego artefaktu, który został oczyszczony i odrodzony w Światłości. Następnie został połączony z ostrzem miecza. Szkarłatna Krucjata planowała zrobić to samo ze swoim kosturem.

Wkrótce zakon rozesłał swych najwierniejszych krzyżowców po ogarniętych wojną ziemiach Plagowisk,

121

~ Ślady Szkarłatu ~

nakazując im znalezienie odpowiedniego artefaktu. Jedynie nieliczni powrócili, ale ich misja zakończyła się sukcesem.

Przywieźli tajemniczy kryształ przesiąknięty na wskroś mocami ciemności. Niektórzy z wtajemniczonych szeptali, że był to fragment przeklętego berła, jakim władał jeden z pierwszych rycerzy śmierci, jacy kroczyli po Azeroth.

Inni zaś upierali się, że mroczny klejnot uformował własnymi upiornymi rękami potężny lisz, Kel’Thuzad.

Niezależnie od prawdziwego pochodzenia czarnego klejnotu, Szkarłatna Krucjata użyła go do stworzenia kostura, któremu nadała miano Gniewu Światłości.

Dziesięciu doświadczonych kapłanów Szkarłatnej Krucjaty udało się do Żagiewia. Za murami miasta mieli przeprowadzić skomplikowany rytuał, dzięki któremu stworzą Gniew Światłości. Tygodniami dopracowywali każdy najmniejszy szczegół ceremonii mającej oczyścić z mroku splugawiony kryształ i połączyć go z kosturem.

Wydawało się, że przewidzieli każdą ewentualność i każde zagrożenie. Było jednak inaczej. Nie wzięli pod uwagę jednego – demona w ich szeregach.

Nathrezim o imieniu Balnazzar żył pośród krzyżowców już od narodzin Krucjaty, ukrywając się pod postacią ich przywódcy, Wielkiego Krzyżowca Saidana Dathrohana. Gdy do uszu demona doszły słuchy o planach stworzenia kostura, zaczął obawiać się, że moc broni zdoła

122

~ Ślady Szkarłatu ~

zdemaskować jego knowania i uwolni zakon od jego nikczemnego wpływu.

Balnazzar potajemnie zakłócił delikatny rytuał oczyszczania, przez co kapłani utracili kontrolę nad tkanym zaklęciem. Rozpętała się burza świętej energii i zabiła na miejscu wszystkich zebranych krzyżowców. Mimo śmierci uczestników ceremonia wydawała się ukończona.

Magiczna zawierucha nie zdołała uszkodzić Gniewu Światłości, a związany z nim klejnot został oczyszczony z nieprawości.

Przed przekazaniem jej Krucjacie Balnazzar dokładnie zbadał broń, odkrywając w niej ogromne pokłady niestabilnych energii. Tworzyło to z kostura bardzo zawodne narzędzie, którego nikt nie będzie w stanie w pełni kontrolować. Zamiast go zniszczyć, upiorny władca przekazał do krzyżowcom, radując się w duchu na myśl o chaosie, jaki wywoła korzystanie z Gniewu Światłości w nadchodzących latach.

Gniew Światłości

123

~ Ślady Szkarłatu ~

List Wielkiego Inkwizytora Isilliena do Wysokiej Generał Szkarłatnej Krucjaty Abbendis:

Otrzymałem Twój ostatni list i w pełni rozumiem Twe obawy. Jednakże poziom mocy Gniewu Światłości przekroczył nasze najśmielsze oczekiwania. Niedawna bitwa w pobliżu Dłoni Tyra jest na to wystarczającym dowodem.

Siły Plagi przewyższały naszych świętych wojowników w stosunku dwudziestu do jednego. Doszłoby do masakry, gdyby nie Gniew Światłości. Świetlisty płomień z kostura ściął zastępy nieumarłych niczym kosa rzędy pszenicy, nie pozostawiając nikogo.

Fakt, nie zaprzeczam, że moc Gniewu Światłości zabiła również jej posiadacza, jak i wielu towarzyszących mu krzyżowców. Nie zaprzeczam również, że ci, którzy przeżyli, znajdując się w stanie skrajnego matołectwa i bez pomocy nie potrafią samodzielnie przywdziać odzieży czy nawet zjeść posiłku.

Jednakże, dwudziestu do jednego? Uważam, że przy takim stosunku straty są jak najbardziej dopuszczalne.

124

~ Ślady Szkarłatu ~

Notatka sporządzona z rezultatów poszukiwań Gniewu Światłości przez członków Kirin Toru z Dalaranu: Udało mi się wykryć kolejną silną eksplozję świętej mocy na ziemiach Plagowisk. To już piąty taki przypadek od zeszłego

roku.

Ta

katastrofa

nosi

wszelkie

znamiona

poprzednich. Bez wątpliwości odpowiedzialny za to jest Gniew Światłości.

Z wieści, jakie udało mi się zebrać, dowiedziałem się,

że

Szkarłatna

Krucjata

zebrała

siły,

by

najechać

niewielką osadę w poszukiwaniu ognisk plagi. Krzyżowcy użyli mocy

Gniewu

Światłości,

aby

oczyścić

jej

mieszkańców,

sądząc, że są nosicielami plagi nieumarłych.

Po pewnym czasie kapłan dzierżący kostur stracił kontrolę

nad

jego

mocami.

To,

co

kiedyś

było

placem

miejskim, obecnie przypomina dymiący krater wypełniony po brzegi zmasakrowanymi ciałami.

Podobnie

jak

poprzednio,

broń

zniknęła,

zanim

zdążyłem dotrzeć na miejsce tragedii. Zapewne zabrał ją jeden z tych głupich krzyżowców. Żałuję, że kiedykolwiek pomyślałem, aby zgłosić się na ochotnika do tej misji…

Israen z Kirin Toru

125

~ Ślady Szkarłatu ~

Spośród wszystkich mężnych członków Szkarłatnej Krucjaty, którzy dzierżyli Gniew Światłości, to inkwizytor Halbin miał największe szanse, by okiełznać moce kostura.

Jego zdyscyplinowanie i samokontrola nie miały sobie równych w całym zakonie.

W Szkarłatnym Klasztorze Halbin używał już z powodzeniem mocy Gniewu Światłości do torturowania uwięzionych Porzuconych. Palił ich żywcem, wymuszając wyznania, które posłużyły później w walce z nieumarłymi.

Jednakże im dłużej przebywał ze swymi ofiarami, tym mocniej pochłaniał go ogień nienawiści do Porzuconych.

Wkrótce nie zależało mu już na zdobywaniu od nich informacji. Chciał tylko słyszeć ich krzyki.

Podczas jednej z pracowitych nocy gniew Halbina był tak silny, że przytłoczył jego myśli. Jego kontrola nad mocami Gniewu Światłości osłabła. Jedynie na krótką chwilę, ale i to wystarczyło, by przypieczętować los krzyżowca.

Wybuch wstrząsnął posadami sali tortur, kąpiąc Halbina w świętym ogniu. Los nie był dla niego łaskawy i nie zesłał szybkiej śmierci. Inkwizytor umierał długo, a jego udręczone wycie pełne niewysłowionej męki rozbrzmiewało w klasztorze jeszcze przez kolejne dni.

Nikt nie wie, kiedy dokładnie Gniew Światłości zdołał wymknąć się Szkarłatnej Krucjacie. W końcu trafił do rąk świętobliwej kapłanki o imieniu Jakhar. Śmiała

126

~ Ślady Szkarłatu ~

trollica zabrała z sobą kostur, wstępując w szeregi Ekspedycji Hordy, potężnej armii, która wyruszyła na Północną Grań, by zniszczyć Plagę i zakończyć panowanie Króla Lisza.

W drodze na mroźny kontynent na pokładzie sterowca Jakhar ćwiczyła naginane mocy Gniewu Światłości wedle swej woli. Marzyła o chwili, gdy dane jej będzie skierować potęgę kostura w stronę zastępów nieumarłych, aby zapłacili za wszelkie zło, którego byli przyczyną.

Gdy zbliżali się do Północnej Grani gwałtowna burza zmiotła sterowiec z nieba, roztrzaskując go na pustkowiach okrytej lodem tundry. Chociaż wszyscy członkowie załogi zdołali przeżyć katastrofę, daleko im było do świętowania. Sterowiec rozbił się w samym środku ziem znajdujących się pod panowaniem Plagi.

Na szczęście wytrwały trening Jakhar przyniósł rezultaty i trollica zdołała z pomocą Gniewu Światłości zdziesiątkować otaczające ich siły Plagi. Kapłanka stanęła na czele rozbitków i sięgając po święte moce kostura, utorowała im przez wrogie zastępy drogę do wolności.

Wkrótce cała Północna Grań uważała Jakhar za prawdziwy postrach Plagi. Gdziekolwiek się udawała, wypalała Gniewem Światłości nieumarłe wojska, zostawiając za sobą jedynie ślady dogasającego świętego ognia. Jej oddanie sprawie i bohaterstwo przyniosło jej

127

~ Ślady Szkarłatu ~

pełne pochwał uznanie z ust dowódców Hordy, ale Jakhar to nie wystarczało.

Niezależnie od ilości unicestwionych nieumarłych, Jakhar wciąż uważała, że było ich za mało. Pragnęła więcej i więcej. W swych wyprawach przestała polegać na innych, nie zważając na to, czy jej czyny nie wystawiają na niebezpieczeństwo pozostałych członków grupy.

Chociaż z każdym dniem coraz mocniej uszczuplała siły Plagi, miało to jednak swoją cenę. Jej zamysł o zemście na Pladzie wciąż rosł, pochłaniając jej myśli, aż w końcu osłabła jej kontrola nad Gniewem Światłości.

Notatka sporządzona z rezultatów poszukiwań Gniewu Światłości przez członków Kirin Toru z Dalaranu: Doszło

do

kolejnego

incydentu.

Tym

razem

na

Północnej Grani, Kostur o imieniu niezwykle

został

Jakhar.

odnaleziony Wszystkie

kompetentną

osobę

przez

relacje i

kapłankę opisują

uzdolnioną

Hordy

ją

jako

użytkowniczkę

świętych mocy. Warto zaznaczyć, że przed wypadkiem przez jakiś czas używała z powodzeniem mocy kostura przeciwko Pladze.

Jakhar głęboko

za

linie

poprowadziła wroga.

niewielki

Zanim

128

oddział

straciła

Hordy

kontrolę

nad

~ Ślady Szkarłatu ~ mocami Gniewu Światłości, siała prawdziwe spustoszenie w szeregach Plagi. W pewnym momencie jednak z broni wystrzelił snop świętej energii, który trwale oślepił Jakhar i

ciężko

ranił

jej

towarzyszy.

Jedynie

cudem

uniknęli

śmierci i zdołali powrócić.

Po

tym

wszystkim

i zawstydzona

swoim

wojny

używając

spędzi

trollica

wydaje

postępowaniem. swych

mocy

się

Przysięgła, do

skruszona że

leczenia,

resztę a

nie

niszczenia.

Co się zaś tyczy kostura, Jakhar i jej towarzysze porzucili go w czasie wycofywania się z terytorium Plagi.

Jeśli uda mi się tam dotrzeć, broń powinna leżeć dokładnie w miejscu, w którym ją upuścili.

Jak dobrze, że spakowałem moje zimowe szaty.

Israen z Kirin Toru

Po tym jak Jakhar utraciła Gniew Światłości na Północnej Grani, broń powróciła z powrotem do Wschodnich Królestw. Kostur przechodził z rąk do rąk, od jednego właściciela do drugiego. Dzierżyli go dobroduszni kapłani i paladyni, którzy używali jego mocy do leczenia chorych i chronienia niewinnych. Nikt jednak nie był w stanie kontrolować go przez dłuższy czas.

129

~ Ślady Szkarłatu ~

Z biegiem czasu o potężnej broni i miejscu, gdzie można ją znaleźć dowiedzieli się tajemniczy Mroczni Jeźdźcy. Ci zakapturzeni ludzie przybywali z wieży Karazhan. Celem ich istnienia było przeczesywanie krain w poszukiwaniu artefaktów i relikwii o potężnych mocach.

Mrocznym Jeźdźcem, który jako pierwszy próbował zdobyć Gniew Światłości, był człowiek o imieniu Ariden. Pierwszym…i ostatnim. W chwili, gdy jego przeklęta dłoń dotknęła rękojeści broni, z kostura popłynęła święta moc. Magia była tak czysta, że odepchnęła Mrocznych Jeźdźców i odesłała z powrotem do ich nawiedzonej wieży.

Był to jeden z niewielu artefaktów, które kiedykolwiek dobrowolnie porzucili. Być może jedyny.

Notatka sporządzona z rezultatów poszukiwań Gniewu Światłości przez członków Kirin Toru z Dalaranu: Chwała niech będzie Światłości! W końcu kostur jest w moim zasięgu!

Wyśledziłem, kultystów

z

i planowali

Młota

że

Gniew

Zmierzchu.

przeprowadzić

Światła Zdołali

odwrotny

trafił

do

odzyskać

rytuał

rąk broń

oczyszczenia,

któremu lata wcześniej poddano broń. Tym sposobem kultyści planowali

stworzyć

negatyw

Gniewu

o mocy czystej ciemności.

130

Światłości

–

broń

~ Ślady Szkarłatu ~ Wpadłem zakończeniem

na

obóz

rytuału

Młota

przez

Zmierzchu

kultystów.

Ich

tuż opór

przed był

krótkotrwały. Dość sprawnie zdołałem sobie z nimi poradzić.

Daleko mi do przechwałek, choć myślę, że zasłużyłem na to po tej szalonej misji.

Oczekujcie

mnie

wkrótce

w

Dalaranie.

Wracam

z tym przeklętym kijkiem!

Israen z Kirin Toru

List wydobyty z archiwów Kirin Toru. Brak nagłówka. Autor nieznany.

Z wielkim smutkiem donoszę, że Israen nie żyje.

Podczas przygotowywania Gniewu Światłości do transportu do Dalaranu, nieumyślnie obudził jego moce. Wygląda na to, że zaklęcie, które rzucił, aby zamknąć kostur w ochronnej tarczy, spowodowało eksplozję świętej energii.

Wiem, że to szokujące wieści. Israen zawsze był odpowiedzialną i sumienną osobą. Wiedział o kosturze więcej niż ktokolwiek z nas, ale może właśnie ta wiedza uczyniła go nieostrożnym.

131

~ Ślady Szkarłatu ~

Podjęliśmy środki ostrożności, aby nie powtórzyć jego błędu.

Siedmiu magów zapieczętowało Gniew Światłości, tłumiąc jego moce magicznymi runami. Niedługo przybędziemy do Dalaranu, aby zdeponować kostur w skarbcu Nexusa.

Ostrza Namaszczonych Artefakty gromadzone w Szkarłatnym Klasztorze powinny z zasady służyć sprawie Krucjaty. Ironicznie jeden z jej najcenniejszych skarbów posłużył czemuś całkiem przeciwnemu, przynosząc kres największej z inkwizytorek zakonu.

Ostrza Namaszczonych były dwoma zaklętymi mieczami o imionach: Łaknący i Ręka Opatrzności.

W przeciwieństwie do większości słynnych artefaktów ich wygląd był całkiem zwyczajny i przypominał klasyczne klingi o białych ostrzach. To, co je wyróżniało, było niewidoczne dla oczu. Miecze posiadały moc pieczętującą ciało zmarłego, dzięki czemu nie mógł zostać ożywiony czy wskrzeszony. W zamierzeniu miecze mogły służyć walce z nieumarłymi, aby trwale usuwać ze świata pomioty Plagi.

Zostały jednak użyte niezgodnie z ich przeznaczeniem.

132

~ Ślady Szkarłatu ~

Lilian Voss, rozpoczynając swą jednoosobową krucjatę przeciwko szkarłatnym krzyżowcom, zleciła zdobycie mieczy najętym awanturnikom i przebicie nimi ciała nadinkwizytorki Sally Białowłosej, aby zatrzymać jej kolejne wskrzeszenia.

Po śmierci kapłanki Lilian zabrała ostrza, które pod wpływem haniebnego czynu, krwi Białowłosej czy nieumarłego dotyku Voss odmieniły się, stając przeklętymi mieczami o zakrzywionych i krótkich głowniach.

Pilna wiadomość do wszystkich oficerów i szeregowych krzyżowców Szkarłatnej Krucjaty!

Agentka Plagi, znana jako Lilian Voss zdołała uwolić się i uciec ze Szkarłatnej Palisady. Jest śmiertelnie niebezpieczna, dlatego w razie jej spotkania, należy bezwłocznie ją zlikwidować. Zabiła już 15 naszych żołnierzy, nie odpuszczając nawet rannym.

Nie podejmujcie prób jej zatrzymania. Najpiewniej skończyłoby się to dla was śmiercią. Jest ona wrogiem Krucjaty i powinna zostać natychmiast zgładzona.

Krzyżowiec, który zdoła dostarczyć jej głowę wysokiemu kapłanowi, otrzyma 1000 sztuk złota. W celu uzyskania bliższych informacji należy zgłosić się do swego przełożonego.

B.V. 133

~ Ślady Szkarłatu ~

Lilian Voss z odmienionymi Ostrzami Namaszczonych

134

~ Ślady Szkarłatu ~

Cenne przedmioty krzyżowców Młot Wielkiego Krzyżowca – potężny młot bojowy, z którego korzystał Balnazzar przebywając w ciele Saidana Dathrohana. Broń zwiększała zdolności lecznicze użytkownika, co mogło być pomocne dla demona, który niekoniecznie był biegły w paladyńskich sztukach. Obecnie znajduje się w Kaplicy Świetlistej Nadziei.

Brzytwa

Demona – chociaż Dathrohan

publicznie częściej był widziany z młotem, w sali tronowej swego bastionu chętniej korzystał z miecza, którego moce nie przystawały świętobliwym krzyżowcom. Podobno broń była w stanie razić przeciwników plugawą energią cienia.

Po pokonaniu Balnazzara miecz trafił wraz z młotem i innymi artefaktami pod pieczę Krucjaty Argentu.

Buzdygan Dathrohana – jeden z dwóch jednoręcznych młotów należących do Saidana Dathrohana, zapewne z czasów zanim Balnazzar przejął jego ciało.

Znajdował się w rękach Eligora Świtodzierżcy do dnia, w którym przekazał go jednemu ze śmiałków, którzy doprowadzili do klęski upiornego władcy. Drugą bronią był jego ceremonialny młot będący w posiadaniu kapitana obozu Durnhold, Skarloka. Po jego śmierci los artefaktu pozostaje nieznany.

135

~ Ślady Szkarłatu ~

Przeczysta Potęga Mograine’a – chociaż tej dwuręcznej buławie niejedna broń, gdyby miała rozum, pozazdrościłaby nazwy, nie miała ona odniesień w rzeczywistości i nie uchroniła szkarłatnego komtura Renaulta od śmierci. Pomimo że siła, jaką dawała swemu właścicielowi, nie była wystarczająca do uniknięcia smutnego losu, broń sama w sobie skrywała potęgę innego rodzaju, opierając się niszczycielskim płomieniom Koeglera, który nie zdołał jej zniszczyć w czasie swego szaleńczego wymazywania historii zakonu.

Kodeks Krucjaty – obszerne tomiszcze zawierające kompletny i szczegółowy opis historii Szkarłatnej Krucjaty. Oprócz tego zamieszczono w nim treści statutów, regulaminów oraz rytuałów, jakie obowiązywały w zakonie. Nie zabrakło również spisu wszystkich członków ugrupowania, co ułatwiło Lilian Voss polowanie na nich. Wcześniej księga znajdowała się w rękach Tkacza Płomieni i była jedną z niewielu ocalonych od jego ognia.

Szkarłatny

Hymnal

– zbiór hymnów i kantyczek wielbiących Światłość, zebranych i spisanych przez zakon, który udowadnia, że wbrew powszechnej opinii jedyną muzyką dla uszu krzyżowców nie był krzyk ofiar palonych na stosach.

136

~ Ślady Szkarłatu ~

Szata Arkanisty Doana – chęć zysku podróżujących po Azeroth awanturników czasami przekracza granice przyzwoitości, o czym przekonał się Arkanista Doan. Gdy poległ po ciężkiej walce w Szkarłatnym Klasztorze przeciwnicy nie zostawili jego ciała w spokoju, obdzierając je nie tylko z kosztowności, ale nawet z ubrania.

Niszczyciel – dwuręczny topór o ostrzu tak szerokim, że władający nim wojownik potrafił jednym zamachem dosięgnąć wielu przeciwników. Kiedyś należał do czempiona Szkarłatnej Krucjaty, Heroda. Wojowniczy krzyżowiec dzierżył go, gdy stanął lata temu do swej ostatniej bitwy. Możliwe, że od tej broni wziął swój tytuł kolejny czempion zakonu, mistrz broni Harlan.

Wielki Kostur Prawości – zdobiona złotem laska kapłańska należąca do Sally Białowłosej zwiększająca jej i tak ogromne pokłady świętej energii.

Pomimo licznych śmierci zdołała ją utrzymać przy sobie aż do dnia, gdy przebito jej ciało Ostrzami Namaszczonych.

O dziwo kostur nie został zabrany przez uczestniczących w walce awanturników, ale przetransportowano go wraz z pozostałymi ocalonymi rzeczami nadinkwizytorki do Wichrogrodu.

137

~ Ślady Szkarłatu ~

Ręka Prawości – jednoręczna buława stworzona specjalnie dla paladynów. Z czasem wpadła w ręce nadinkwizytorki Białowłosej, która w swym fanatyzmie używała jej niezgodnie z przeznaczeniem i wbrew jej nazwie. Broń trafiła razem z pozostałymi odzyskanymi artefaktami do Wichrogrodu.

Opończa Maga Krwi – kunsztownie szyte naramienniki należące do upadłego maga Szkarłatnej Krucjaty, Thalnosa. Kiedyś wraz z Jamesem Vishasem przodował w katowaniu nowicjuszy, wierząc w oczyszczającą moc bólu. Po tym, jak stał się nieumarłym, jakoś nie było mu prędko do zastosowania oczyszczających metod wobec swojej osoby.

Pogrzebacz Oprawcy – przerażający w swej prostocie przedmiot należący swego czasu do Jamesa Vishasa. Główny śledczy i mistrz tortur zakonu dbał o to, aby żelazny pręt był ciągle gotowy do użytku. Wpartrując się w jego rozżarzony koniec niemal słyszy się krzyki niezliczonych nieszczęśników, którzy trafili w ręce Vishasa.

Relikwie z Dłoni Tyra – Miasto Kościołów było nie tylko jedną z największych twierdz Szkarłatnej Krucjaty, ale również miejscem, w którym zakon

138

~ Ślady Szkarłatu ~

zgromadził bezcenne relikwie powiązane ze sługami Kościoła Świętej Światłości. Najcenniejszymi z nich były: całun Uthera Światłodzierżcy, pieczęć Gavinrada, figurka karmazynowego dzika oraz diamentowy naszyjnik zwany Pasmem Lihanny. Po zdobyciu miasta przez Krucjatę Argentu odzyskano te bezcenne artefakty.

Nadstawianie drugiego policzka Temat odpustów jest niezwykle drażliwy, jednakże czasami w naszym życiu jest złem koniecznym. Pomyłka w osądzie, zbyt pochopnie wypowiedziane krzywdzące słowo, uderzenie kogoś w gniewie – te wszystkie rzeczy są doczesnymi błędami śmiertelnych, które należy wyznać przed Kościołem.

Jednakże samo wyznane nie wystarczy. Za przewinę gorzkich słów, garść srebra za odkupienie duszy. Za grzech użycia siły, garść złota, by uleczyć śmiertelne ciało z ran.

Za inne grzechy jednak wymagana jest pełnoprawna spowiedź oraz hojniejszy datek: Uderzenie: - w twarz – 2 sztuki złota - w krocze – 3 sztuki złota - w pierś – 1 szkuta złota i 45 srebrników

139

~ Ślady Szkarłatu ~

Słowniczek Alfons – Alphonse (dawniej LeCraft) Alterak – Alterac Arellas Ognisty Liść – Arellas Fireleaf Ateneum – Athenaeum Bartilas – Barthilas Benedykt Voss – Benedictus Voss Bezgłowy Jeździec – Headless Horseman Bractwo Światłości – Brotherhood of the Light Brzytwa Demona – Demonshear Buzdygan Dathrohana – Dathrohan's Mace Czarna Góra – Blackrock Mountain Diodor Przeklęty – Diodor the Damned Dłoń Tyra – Tyr’s Hand Dolina Cienistego Księżyca – Shadowmoon Valley Dom Wybrańców – House of the Chosen Eligor Świtodzierżca – Eligor Dawnbringer Fellari Chyżostrzała – Fellari Swiftarrow Ferren Markus – Ferren Marcus Gaje Tirisfalskie – Tirisfal Glades Galeria Skarbów – Gallery of Treasures Genn Szarogrzywy – Genn Greymane Gildia Awanturników – Brawler's Guild Hebanowa Warownia – Ebon Hold

140

~ Ślady Szkarłatu ~

Hebanowy Miecz – Ebon Blade Heirmira – Heirmir Invar Jednoręki – Invar One-Arm Jarien – Jarien Kadzielnica Inwokacji – Brazier of Beckoning Kaplica Alonsusa – Alonsus Chapel Kaplica Świetlistej Nadziei – Light’s Hope Chapel Karmazynowy Legion – Crimson Legion Karmazynowy Świt – Crimson Dawn Karmazynowy Tron – Crimson Throne Kodeks Krucjaty – Codex of the Crusade Konklawe – Conclave Król Lisz – Lich King Królewska Przystań – King's Harbor Królowa Banshee – Banshee Queen Krucjata Argentu – Argent Crusade Kruczy Żercy – Raven Priest Kult Potępionych – Cult of the Damned Leoryk Von Zeldig – Leoric Von Zeldig Lodowa Korona – Icecrown Lord Rudych Jaskiń – Lord of the Red Caverns Łaknący – Unquenchable Magni Miedziobrody – Magni Bronzebeard Mardenhold – Mardenholde Miasto Kościołów – City of Churches Mistrz Broni – Armsmaster Mistrz Lochu – Dungeon Master Młot Wielkiego Krzyżowca – Hammer of the Grand Crusader Mroczna Gwiazda – Dark Star

141

~ Ślady Szkarłatu ~

Mroczni Jeźdźcy – Dark Riders Mroźny Tron – Frozen Throne Nadinkwizytorka – High Inquisitor Nathanos Herold Plagi – Nathanos Blightcaller Niebiańskie Włości – Havenshire Nieukoronowani – Uncrowned Niszczyciel – Ravager Nowe Żagiewie – New Hearthglen Nowy Avalon – New Avalon Obóz Natarcia – Onslaught Base Camp Ofensywa Letniej Pory – Summertide Assault Opończa Maga Krwi – Bloodmage Mantle Orman Stromgardczyk – Orman of Stromgarde Ostrza Namaszczonych – Blades of the Anointed Ostrze Mrozu – Frostmourne Pan Śmierci – Deathlord Pasmo Lihanny – Lihanna's Strand Plac Krzyżowca – Crusaders' Square plaga – plague Plaga – Scourge Plagowiska – Plaguelands Płonący Legion – Burning Legion Pogrzebacz Oprawcy – Torturing Poker Południowy Brzeg – Southshore Porzuceni – Forsakens Powstali – Risen Północna Grań – Northrend Przeczysta Potęga Mograine’a – Mograine's Immaculate Might Przymierze – Alliance

142

~ Ślady Szkarłatu ~

Przystań Natarcia – Onslaught Harbor Ręka Opatrzności – Hand of Providence Ręka Prawości – Hand of Righteousness Rozstrzygacz – Fatebringer Sala Czempionów – Hall of Champions Sally Białowłosa – Sally Whitemane Siedziba Klasowa – Class Hall Skarlok – Skarloc Smocze Pustkowia – Dragonblight Sotos – Sothos Spoczynek Faola – Faol’s Rest Spopielacz – Ashbringer Srebrna Dłoń – Silver Hand Srebrzysty Bór – Silverpine Forest Stolica – Capital City Stratholm – Stratholme Sylwana Bieżywiatr – Sylvanas Windrunner Szaleństwo Grzesznika – Sinner's Folly Szata Arkanisty Doana – Robe of Doan Szepczące Ogrody – Whispering Gardens Szkarłatna Enklawa – Scarlet Enclave Szkarłatna Krucjata – Scarlet Crusade Szkarłatna Palisada – Scarlet Palisade Szkarłatna Wyrocznia – Scarlet Oracle Szkarłatne Bractwo – Scarlet Brotherhood Szkarłatne Natarcie – Scarlet Onslaught Szkarłatne Ziemie – Scarlet Lands Szkarłatni Renegaci – Scarlet Renegate Szkarłatny Bastion – Scarlet Bastion

143

~ Ślady Szkarłatu ~

Szkarłatny Hymnal – Scarlet Hymnal Szkarłatny Komtur – Scarlet Commander Szkarłatny Posterunek – Scarlet Point Śledczy – Interrogator Świątynia Światła Otchłani – Netherlight Temple Świetlista Sala – Hall of Lights Święta Światłość – Holy Light Świt Argentu – Argent Dawn Taras Wytchnienia – Terrace of Repose Tkacz Płomieni – Flameweaver Truciec – Venomspite Ukryte Ostrze – Veiled Blade Uther Światłodzierżca – Uther the Lightbringer upiorny władca – dreadlord Wichrogród – Stormwind Wielki Kostur Prawości – Greatstaff of Righteousness Wielki Krzyżowiec – Grand Crusader Wschodni Bór – Eastweald Wysoki Dowódca – High Commander Wysoka/Wysoki Generał – High General wielka Wyżyny Aratorskie – Arathi Highlands Zaduszniki – Hallow’s End Zatoka Tyra – Tyr’s Bay Zerwikrusz – Rivendare Żagiewie – Hearthglen Żelazna Kuźnia – Ironforge

144

~ Ślady Szkarłatu ~

Bibliografia Przełożone teksty z gry World of Warcraft:           

  



News From The North Turning the Other Cheek Musings of the High General Priestly Preening: Be Like Your Betters Grand Inquisitor Isillien's Journal The Cursed Old Wolf The Last Menethil The Traitor King The Would-Be Queen Unknown Crusader's Diary Scarlet Crusade Documents Urgent Scarlet Memorandum Artifact Knowledge Tomes: Light’s Wrath The Path of Redemption The Diary of High General Abbendis

Pozostałe teksty napisane w oparciu o:  World of Warcraft: Kronika. Tom II i III

    

World of Warcraft: Ashbringer 1 - 4 World of Warcraft Legends: A Cleansing Fire Podróż przez Azeroth: Wschodnie Królestwa World of Warcraft game (Lore) https://wowpedia.fandom.com/wiki/Wowpedia 145

~ Ślady Szkarłatu ~

Spis ilustracji Str. 1 https://pl.pinterest.com/pin/303148618640800690/ Str. 4 https://hearthstone.fandom.com/wiki/Crimson_Clergy Str. 21 https://wowpedia.fandom.com/wiki/Joseph?file=Joseph_TCG.jpg Str. 39 https://static.wikia.nocookie.net/wowpedia/images/f/f7/Scarlet_ Champion_Monastery_TCG.jpg Str. 42 https://hearthstone.fandom.com/wiki/Taelan_Fordring Str. 46-47 https://www.artstation.com/artwork/1ngxaG Str. 59 https://www.artstation.com/artwork/Qz63Br Str. 64 https://www.deviantart.com/pulyx/art/Mograine-TheAshbringer-57830973 Str. 70 https://www.artstation.com/artwork/wk0vV Str. 93 https://www.artstation.com/artwork/KaaNg9 Str. 97 https://wowpedia.fandom.com/wiki/Renault_Mograine?file=Sc arletCommanderMograine_TCG.jpg Str. 105

146

~ Ślady Szkarłatu ~

https://static.wikia.nocookie.net/wowpedia/images/7/7b/Interro gator_Vishas_TCG.jpg Str. 108 https://wowpedia.fandom.com/wiki/Headless_Horseman?file= Headless_Horseman_TCG.jpg Str. 112 https://wowpedia.fandom.com/wiki/Lilian_Voss?file=Lilian_Al ive.jpg Str. 116 https://static.wikia.nocookie.net/wowpedia/images/3/39/Crusad er_Michael_Goodchilde_TCG.jpg Str. 120 https://www.artstation.com/artwork/lVb9Ak Str. 134 https://wowpedia.fandom.com/wiki/Lilian_Voss?file=Lilian_V oss_HS.jpg

147

~ Ślady Szkarłatu ~

148