World of Warcraft: Garosz Piekłorycz: Serce Wojownika

~ SERCE WOJOWNIKA ~

1

~ SERCE WOJOWNIKA ~ Tytuł oryginału Garrosh Hellscream: Heart of War Projekt całości Piotr Ventas Budak Okładka

http://wowpedia.fandom.com/wiki/File:Garrosh_Raneman.jpg Korekta Ewelina Plewa Lokalizacja Przekład nazw własnych w oparciu o oficjalne lokalizacje gier i książek z uniwersum World of Warcraft Pod patronatem www.facebook.com/PradawnaKronika/ www.youtube.com/user/Ventass www.wowcenter.pl Niniejsza książka nie może być kopiowana, upubliczniana na innych portalach ani w jakikolwiek inny sposób reprodukowana i zapisywana elektronicznie lub magnetycznie bez zgody autora oraz osób i podmiotów posiadających do niej, lub jej fragmentów, prawa autorskie.

Niniejsza książka nie może być sprzedawana!

Jaworzno 2021 2

~ SERCE WOJOWNIKA ~

Garosz Piekłorycz

SERCE WOJOWNIKA

Sarah Pine przekład Piotr Ventas Budak 3

~ SERCE WOJOWNIKA ~

4

~ SERCE WOJOWNIKA ~

Spis treści Mapa Lodowej Korony

4

Rozdział I

6

Rozdział II

15

Rozdział III

20

Rozdział IV

23

Rozdział V

34

Rozdział VI

37

Rozdział VII

42

Słowniczek nazw

49

5

~ SERCE WOJOWNIKA ~

Rozdział I

Rozczarowałeś mnie, Garoszu.

Chociaż ze wszystkich sił starał się wyrzucić z pamięci te słowa, ich echo wciąż rozbrzmiewało w jego głowie. Nie cichło nawet przy gromkich i przepełnionych dumą okrzykach „Witaj, Nadzorco!”, gdy przechadzał się po Młocie Agmara ani gdy stał przed zdewastowanym podejściem do Bramy Gniewu, wpatrując się w podtrzymywane magią płomienie. Liczne potyczki z okoliczną fauną i pomiotami Plagi, gdy mógł zagłębić w ich plugawych cielskach swe spragnione ostrza, przynosiły jedynie chwilową ulgę. Nawet w bitewnej wrzawie, gdy kąpał się w tryskającej posoce wrogów, nie był w stanie zmyć z siebie ciężaru tych słów. Głos nie opuścił go również, gdy brnął przez śnieg na grzbiecie swej wielkiej wilczycy, powtarzając w kółko te słowa w rytm uderzania łap o zamarznięty grunt.

Możliwe, że powodem takiego stanu rzeczy była towarzysząca mu osoba. Wódz Hordy Thrall zdecydował się nie opuszczać Garosza i wyruszyć wraz z nim w drogę powrotną z Dalaranu do Warowni Wojennej Pieśni.

Twierdził, że chce na własne oczy ujrzeć, jak się mają

6

~ SERCE WOJOWNIKA ~

sprawy na kontrolowanym przez orków terytorium. Garosz czuł się jednak tak, jakby podążała za nim jego niańka.

Chociaż… może miało to też swoje dobre strony.

Rozciągnięcie wpływów Hordy na Północną Grań zdecydowanie nie należało do łatwych zadań. Thrall niewątpliwie był tego świadomy. Z pewnością powinien docenić to wszystko, czego udało się do tej pory dokonać na froncie.

Garosz zacharczał i splunął z grzbietu swojej wilczycy, Malaki, wprost w turzyce. Za ich plecami leżało jezioro Kum’uya. W nieruchomej i przejrzystej niczym lustro tafli wody odbijały się szare chmury poranka. Jeśli zdołają utrzymać dobre tempo, powinni dotrzeć do Warowni Wojennej Pieśni przed południem, a w najgorszym razie ujrzą mury twierdzy jeszcze przed zmierzchem. Młody ork musiał przyznać przed samym sobą, jak bardzo wyczekiwał wyrazu twarzy Thralla, gdy dojadą na miejsce.

Niestety, gdy Warownia zamajaczyła na horyzoncie, coś innego zajęło ich uwagę. Wprawne oko Garosza w mig zorientowało się w sytuacji i ork już wiedział, co zaszło. Nerubianie ponownie zdołali przedostać się do Kamieniołomu Wielkich Głazów. Na ten widok po twarzy przebiegł mu skurcz irytacji. Nieważne, jak szczelną blokadą otaczali Azjol-Nerub, insektoidom raz za razem udawało się znaleźć nową drogę na zachód.

7

~ SERCE WOJOWNIKA ~

Wydawało się, że mroźny wiatr tundry roznosił ich przeraźliwe skrzeki daleko po całej okolicy.

– Do broni! Za mną! – Garosz wydał rozkaz towarzyszącym mu Kor’kronom, w jednej chwili zapominając, że nie był dowódcą grupy jeźdźców. Wbił pięty w boki Malaki, podrywając ją do pełnego biegu i zostawiając pozostałych daleko w tyle. Dopiero teraz przypomniał sobie, że zgodnie z hierarchią powinien poczekać na rozkaz Thralla. Cóż, samą hierarchią nie wygrywa się bitew. Robi się to czynami.

Wraz z malejącym dystansem, docierały do niego kolejne odgłosy walki: nawoływania strażników, głuchy huk artylerii i ten specyficzny trzask, jaki wydaje metalowa broń, uderzając w chitynowe pancerze nerubian. Garosz złapał za rękojeści swych toporów, czując, jak żądne bitwy serce wyrywa mu się z piersi. Malaka niemal płynęła po krawędzi kamieniołomu, trzymając się pewnie na łapach.

8

~ SERCE WOJOWNIKA ~

Zjechali płynnie po skalistej ścianie, przeskakując nad głazami i rusztowaniami. Z wojennym okrzykiem na ustach, Garosz rzucił się w wir walki.

Najbliższy nerubianin nawet nie zdążył zauważyć zbliżającego się orka. Pierwszy cios Garosza wbił się głęboko w jego klatkę piersiową, a drugi odrąbał przednią część tułowia od korpusu. Strażnik Wojennej Pieśni, z którym walczył zabity, podniósł głowę i oparłszy topór na ramieniu spojrzał zaskoczony na przybysza. Garosz uśmiechnął się do niego.

– Piekłorycz! – zawył radośnie ork, salutując mu.

Odwrócił się do pozostałych zebranych wokół niego i zawołał: – Nadzorca Piekłorycz powrócił!

W odpowiedzi Garosz uniósł swój topór – Odeprzyjcie ich! – ryknął do swych ludzi. – Przypomnijcie tym ścierwojadom, jaki los czeka tych, którzy ośmielą się atakować Hordę! Lok-tar ogar!

Słowa Garosza wlały w obrońców twierdzy nowe siły. Z ich gardeł wybrzmiał bojowy okrzyk Lok-tar ogar!, gdy rzucili się do przodu. Ogromny insektoid przypominający wyglądem masywnego żuka trzymał się twardo, nie oddając pola. Garosz ponownie ponaglił swą wilczycę, by zaszarżowała na bestię. Wilki orków były szkolone do bitwy, podobnie jak ich jeźdźcy, więc Malaka wiedziała dobrze, co robić. Wgryzła się głęboko w odnóże nerubianina, pozbawiając go z równowagi, gdy Garosz zeskakiwał już z jej grzbietu. Walka z wierzchowca

9

~ SERCE WOJOWNIKA ~

posiadała niezaprzeczalnie wiele zalet, ale młody Piekłorycz zdecydowanie wolał walczyć, stojąc twardo na ziemi.

Nerubianin zasyczał z bólu, uderzając przednimi odnóżami prosto w jego odsłonięte gardło. Garosz łatwo sparował oba ciosy, jednym zamachem odcinając znajdujące się na końcach szczypce. Insektoid zatoczył się do tyłu, pozwalając Garoszowi kontynuować zabójczy taniec jego ostrzy. Ork zataczał swymi toporami łuki z niemal morderczą precyzją, krew śpiewała w jego żyłach, a bitewny żar płonął w piersi. Nawet przez myśl mu nie przeszła, jakże widoczna, ironia płynąca z tych czynów, gdy w jego odczuciu celebrował pochwałę życia, odbierając je innym.

10

~ SERCE WOJOWNIKA ~

Cios za ciosem Garosz rąbał klatkę piersiową bestii, podczas gdy Malaka wciąż kąsała pajęcze odnóża, nie pozwalając jej na utrzymanie równowagi. Gdy wziął zamach przed kolejnym uderzeniem, z rytmu wytrącił go oślepiający blask, któremu towarzyszył głuchy grzmot i fetor przypalonej chityny. Oznaczało to, że Wódz Hordy, Thrall, dołączył do bitwy. Nerubianin nie miał już dokąd uciec i musiał im ulec. Garosz z zadowoleniem uniósł topór do ostatecznego ciosu, który rozłupał głowę potwora na dwie równe części.

Teraz Garosz miał już pewność, że potyczka zakończy się wygraną. Niedobitki nerubian powinny z łatwością poddać się siłom Wojennej Pieśni, które wciąż biły się z najeźdźcami w kamieniołomie. Widząc zmagania strażników, Thrall uniósł przed siebie swój bojowy młot, Zgładziciela, i zaczął szeptać coś, czego Garosz nie zdołał zrozumieć. Na wezwanie Thralla spokojny wiatr przemienił się w wyjącą furię, a powietrze wypełniły trzeszczące wyładowania jeżące Garoszowi włosy na karku. Thrall zawył, przywołując oślepiającą błyskawicę, która uderzyła z niszczycielskim impetem w ostatnią z walczących grup.

Nim przebrzmiał huk, na ziemię zaczęły opadać fragmenty zwęglonych pancerzy insektów.

11

~ SERCE WOJOWNIKA ~

Garosz przywołał do siebie Malakę i położył dłoń na jej masywnym karku. Spoglądał na swych wojowników, zadowolony z ich postawy. Bitwa była krótka, ale niezwykle satysfakcjonująca. Pechowym zrządzeniem losu Horda postawiła swą fortecę akurat na terenie wchodzącym w granice pradawnego pajęczego królestwa nerubian, ale ich ataki były coraz mniej zajadłe i Garosz wierzył, że wkrótce ustaną na dobre. Jego żołnierze zaprawiali się w boju z każdą kolejną potyczką, polepszając swoje osiągi i utrzymując pozycje. Z pewnością utrzymają je również w przyszłości.

12

~ SERCE WOJOWNIKA ~

Wspiął się po frontowej pochylni Warowni Wojennej Pieśni, na szczycie której oczekiwał go Nadzorca Razgor, którego miecz pokrywała wciąż świeża posoka.

– Zjawiłeś się w samą porę – powiedział, ścierając dłonią pot z czoła. Garosz roześmiał się.

– Za nic nie przegapiłbym szansy zgniecenia paru przerośniętych insektów – odpowiedział, wzbudzając tym śmiech Razgora.

– Razem ze mną z Dalaranu przybył Wódz Thrall – kontynuował Garosz – aby sprawdzić nasze umocnienia na Północnej Grani. – Jeszcze, gdy to mówił, za jego plecami pojawiła się sylwetka nadchodzącego Thralla.

Oczy Razgora rozszerzyły się na jego widok. Skinął głową i odwrócił się w stronę zebranych wokół nich wojowników.

– Uczcijmy powrót Nadzorcy Piekłorycza! – zawołał do nich. Zebrani unieśli wysoko swą broń i wydali radosny ryk. – Oraz przybycie – kontynuował już głośniej – naszego Wodza! Thralla, syna Durotana! – Wszyscy jak jeden mąż zwrócili twarze w stronę swego przywódcy i zasalutowali. Razgor wystąpił przed szereg, również okazując mu należny szacunek.

– Wszyscy jesteśmy zaszczyceni twoją obecnością w Warowni Wojennej Pieśni, Wodzu – powiedział. Oczy Thralla wędrowały zwolna od wysokich kamiennych murów fortecy przez okute żelazem wały obronne po leżący w dole kamieniołom, w którym rozegrała się niedawna

13

~ SERCE WOJOWNIKA ~

potyczka. Wreszcie spojrzenie Thralla spoczęło również na samym Garoszu. Ork wpatrywał się śmiałym wzrokiem w swego zwierzchnika.

– Przypomina mi Orgrimmar – przyznał. – Imponujące osiągnięcie.

– Poczekaj, aż zobaczysz warownię od środka – powiedział z nieskrywaną dumą Garosz. – Najlepsze kryje się wewnątrz.

– Jestem pewien, że nie będę rozczarowany – Thrall odpowiedział, a Garosz zgrzytnął zębami na dźwięk tych słów.

14

~ SERCE WOJOWNIKA ~

Rozdział II

Orgrimmar. Ten pierwszy i niezapomniany raz, gdy go ujrzał. Widok był tak nierealny, że niemal zatrzymał go w miejscu. Nie minęło wiele czasu od wyjazdu z Kanionu Siekącego Wichru, gdy z cienia rzucanego przez wysokie ściany piaskowca wpadli wprost w bezlitosne słońce Durotaru. Rozciągająca się przed nimi czerwona równina sprawiała wrażenie nieskończonej, a majacząca w oddali linia horyzontu rozmywała się w żarze oddawanym przez ziemię. Jakże ten krajobraz był różny od zielonych i regularnych wzgórz Nagrandu.

– Tam! Dostrzegasz to? – Thrall zatrzymał swego wierzchowca i wskazał palcem w stronę północnego horyzontu. Garosz zatrzymał się obok niego i zmrużył oczy.

W tym czasie dogoniła ich reszta kolumny, ustawiając się w równych rzędach.

W oddali ujrzał wysoką bramę, mur postawiony z zaostrzonych drewnianych słupów oraz smukłe wieże o czerwonych dachówkach. Nie, niemożliwe. To tylko wzrok płatał mu figle. Orgrimmar nie mógł być aż tak wielki. Obrócił się, trafiając wprost na taksujące spojrzenie

15

~ SERCE WOJOWNIKA ~

Thralla. Wódz obserwował uważnie jego reakcję, uśmiechając się lekko. Najwyraźniej nie mógł doczekać się wrażenia, jakie miasto wywrze na Garoszu. Młody Piekłorycz poczuł, jak płoną mu policzki. Może i Garadar nie był tak duży, ale przecież to on był tam wodzem. Był też synem swego ojca, wielkiego Grommasza.

– Imponujące osiągnięcie – wymamrotał. – O ile jest faktycznie tak duże, na jakie wygląda.

Thrallem wstrząsnął szczery śmiech. – Przekonaj się sam – wyszczerzył zęby w uśmiechu.

Okazało się, że brama nie była tak ogromna, jak oczekiwał. Była znacznie większa. Stojący po obu stronach strażnicy zasalutowali zamaszyście, widząc powracającego Wodza. Garosz wyprostował plecy i patrząc przed siebie nieruchomym wzrokiem, miał nadzieję, że emanuje

16

~ SERCE WOJOWNIKA ~

godnością. Jednak nagle zaschło mu w gardle. Oczywiście przez kurz. Oczywiście…

W czasie ciągnących się tygodni, które spędzili razem w podróży, Thrall podsycał wyobraźnię Garosza opowieściami i opisami tego miejsca. To dlatego młody Piekłorycz był pewien, że wie, czego może spodziewać się po tym miejscu. Był w błędzie. Nic, nawet najbardziej obrazowy opis, nie byłby w stanie przygotować go na to, co właśnie rozpościerało się przed jego oczami. Liczne budynki wznosiły się przed nim na dwa lub trzy piętra, a ich fronty znikały w krętych alejkach ocienionych przez drzewa i zwisające skały. Jeśli na całym Draenorze istniała jakaś osada orków choć o połowę mniejsza od tego miejsca, już dawno została zrównana z ziemią, porzucona i zapomniana. Orgrimmar jednak tętnił życiem. Przez plac przewijały się dziesiątki orków. Tylu orków Garosz nie widział od wielu lat. Nie, nigdy w życiu nie widział aż tylu orków jednocześnie! W najśmielszych snach nie mógł spodziewać się takiego widoku.

Gdy Garosz był zaledwie dzieckiem, orcze klany połączyły swe siły, formując Hordę. Przez długie miesiące toczyły boje, które później określono mianem Pierwszej Wojny. Wiele lat później, po Drugiej Wojnie, sytuacja się odwróciła i to siły Przymierza najechały ojczyznę orków.

Jakże Garosz pragnął wtedy złapać za broń i stanąć do walki u boku swego ojca! Ale szansa na chwałę minęła równie szybko, jak się pojawiła. Zamiast na pole bitwy

17

~ SERCE WOJOWNIKA ~

trafił do Garadaru na kwarantannę, dręczony objawami czerwonej ospy. Choroba pozbawiła go sił. Ledwo mógł chodzić, płonąc od gorączki na równi z poczuciem wstydu za swą słabość. Jego ojciec wyruszył walczyć do Azeroth, nawet nie oglądając się za siebie i już nigdy nie wrócił do Garadaru i swego syna. A on? Garosz Piekłorycz, syn Grommasza i spadkobierca chwały Wojennej Pieśni nie miał w sobie siły, by pomóc swemu ludowi. Horda go odrzuciła. Może i był Mag’harem, czyli Niespaczonym, ale był też niechcianym.

Ostatecznie tamtą Hordę spotkał kres. Ludzie zdołali zniszczyć Mroczny Portal, a pokonanych orków uwięzili w obozach. Wojny na globalną skalę dobiegły końca. Mag’harowie zaś byli pozostawieni samym sobie.

Na Draenorze pozostały co prawda niedobitki Hordy, ale ci nieliczni nie chcieli mieć nic wspólnego z ludem z Garadaru i odnosili się do niego z pogardą. Może i epidemia czerwonej ospy minęła, ale nie mogli wyzbyć się lęku przed chorobą i towarzyszącym jej zabobonom. Orkowie zaczęli karleć, stając się podzielonym ludem, który każdego dnia walczył o przetrwanie, znajdując się na krawędzi zagłady.

W końcu wszyscy zrozumieli, że Horda została zniszczona, ale jej wrogowie nie odpuszczą, póki ostatnia nadzieja nie obróci się w proch i pył, a dalsza walka o przetrwanie będzie jedynie czystym szaleństwem.

Tutaj jednak, w Orgrimmarze, Horda nie tylko przetrwała – ona rozkwitała! Cały plac był pełen orków.

18

~ SERCE WOJOWNIKA ~

Kupcy przekrzykiwali się wzajemnie, nie odpuszczając potencjalnym klientom i zachwalając pod niebiosa swe towary. Dzieci biegały wesoło między straganami, odgrywając fikcyjne bitwy z nieistniejącymi przeciwnikami. Spokoju na ulicach pilnowali patrolujący je siepacze orków. Garosz ledwo mógł uwierzyć swym oczom.

Stojący obok niego Thrall zachichotał, a Garosz zwrócił na niego swe spojrzenie.

– Ten widok – powiedział ze zrozumieniem Thrall.

Garosz potwierdził skinieniem głowy, ale nie wydobył z siebie ani słowa.

– Raduj się tym widokiem – kontynuował Thrall, szeroko się uśmiechając. – Witaj w Orgrimmarze!

19

~ SERCE WOJOWNIKA ~

Rozdział III

Inspekcja Warowni Wojennej Pieśni przebiegała w najlepsze. Garosz obszedł z Thrallem mury obronne, zaprowadził na szczyty wież i pokazał działające kuźnie i garbarnie. Kiedy zawędrowali w końcu do wielkiej sali, wydawało mu się, że Thrall przez całą wieczność studiuje każdy aspekt gigantycznej mapy Północnej Grani, którą rozciągnięto na podłodze. Na pozszywanym ze skrawków skór planie ktoś skrupulatnie naniósł barwnik, w szczegółach odzwierciedlając obecną sytuację militarną z oznaczeniem wszystkich ważnych obiektów i frontów Północnej Grani, zarówno będących w sojuszu z Hordą, jak i tych mniej przyjaznych. Garosz zauważył, z jak ciężkim spojrzeniem Thrall wpatruje się w północny półwysep Burzowych Szczytów, gdzie leżał Ulduar. Myśli Garosza powędrowały ku ich krótkiej konfrontacji z Kirin Torem w Dalaranie. Rozczarowałem go. Zacisnął pięści tak mocno, że poczuł w nich żywy ogień.

– Gdzie – odezwał się niespodziewanie Thrall – jest linia frontu w Lodowej Koronie? – Przestudiował

20

~ SERCE WOJOWNIKA ~

dokładnie mapę, ale znalazł tam tylko pojedyncze zakreślenie kredą.

– Leży na południowym wschodzie – odpowiedział Garosz. – Utrzymuje ją Krucjata Srebrytu. – Wskazał na inną część mapy znajdującą się na północ od terenów będących pod władaniem Krucjaty. – Wysłaliśmy tutaj Młot Orgrima. Planujemy zaatakować umocnienia Lodowej Korony z powietrza. – Spojrzał na Thralla. – Nasi zwiadowcy donieśli, że Przymierze ma taki sam plan.

Zanim Thrall zdążył mu odpowiedzieć, w sali wybrzmiał kolejny głos.

– Atak już się rozpoczął. – Thrall i Garosz odwrócili się, by spojrzeć na nowoprzybyłego.

Najwyższy Nadzorca Varok Zaurzykieł szedł w ich kierunku, dzierżąc w dłoni zapieczętowany zwój.

– Otrzymałem tę wiadomość dziś popołudniu – kontynuował. – Nosi osobistą pieczęć Korma Czarnosznyta.

– Throm-ka Varoku – powiedział Thrall.

– Throm-ka Wodzu – odrzekł.

– Przybiliśmy z Dalaranu od strony Młota Agmara – wyjaśnił Thrall. Zamilkł na moment. – Chcieliśmy oddać cześć pod Bramą Gniewu.

Varok nic nie odpowiedział.

– Przykro mi z powodu Dranosza – powiedział Thrall.

21

~ SERCE WOJOWNIKA ~

– Mój syn zginął honorową śmiercią, broniąc swego ludu – zbyt szybko i machinalnie odparł Varok. – Jego duch zostanie pomszczony, gdy tylko obalimy Króla Lisza.

Thrall skinął głową.

– Oto raport Czarnosznyta – kontynuował, przypominając im o przyniesionym zwoju. – Sprawdźmy może, jakie przesyła nam wieści z frontu.

22

~ SERCE WOJOWNIKA ~

Rozdział IV

Garosz kochał Orgrimmar. Kochał przechadzać się jego uliczkami, kochał odwiedzać tutejsze stragany, kochał stajnie, kręgi treningowe, kuźnie i sklepy. Przede wszystkim jednak kochał chorągwie powiewające dumnie na wietrze z licznych skalnych ścian – czerwono-czarne sztandary Hordy. Stojąc pod tymi flagami czuł, że tu jest jego miejsce. Należy do Hordy, służy jej podobnie jak jego ojciec dawno temu.

Jednakże nawet teraz był sam, chociaż zewsząd otaczał go jego lud. Wszędzie, gdzie się udał, spadały na niego niezliczone spojrzenia. Wieść o tym, że syn słynnego Grommasza Piekłorycza żyje i przybył do Orgrimmaru rozeszła się tak szybko, że z początku Garosz sądził, że za niezwykłą popularność odpowiada właśnie jego rodowód.

Pewnego dnia jednak usłyszał, jak jakieś małe dziecko woła głośno do swej matki: – Spójrz tam! Na niego! Jaki dziwny!

– Ciii! Bądź cicho!

– No, ale jego skóra! Nie jest zielona jak nasza! To orkowie nie mają tylko zielonej skóry?

23

~ SERCE WOJOWNIKA ~

Garosz odwrócił się zwolna w stronę mówiącego dziecka. Samczyk wciąż wpatrywał się w niego szeroko otwartymi oczyma, ssąc niespokojnie palec. Garosz odwzajemnił spojrzenie i na krótko skrzyżował je również z matką malca. Ta gwałtownie odwróciła wzrok, złapała dziecko za rękę i oddaliła się pospiesznie. Powolnym ruchem Garosz obracał się, rozglądając wokół siebie, w duchu zachęcając każdego z obecnych tutaj – a tego dnia było wyjątkowo tłoczno – do wypowiedzenia kolejnego słowa. Nie, moja skóra nie jest zielona. Jest brązowa, mówiły jego oczy. Jestem jednym z Mag’harów. Kiedy

24

~ SERCE WOJOWNIKA ~

upewnił się, że swym spojrzeniem sterroryzował wszystkich gapiów, odwrócił się i niespiesznie ruszył w swoją stronę. Przeszedł jedynie niewielką odległość, gdy czyjaś dłoń opadła delikatnie acz zdecydowanie na jego ramię, zatrzymując go w miejscu.

Zaskoczony Garosz odwrócił się gwałtownie.

– Wybacz mi młodzieńcze, ale mogę to wyjaśnić.

Rozmówcą był wiekowy ork. Jego włosy już dawno przybrały barwę srebra, ale wciąż splatał je w supeł.

Mnogość blizn i szram na jego twarzy i ramionach świadczyły o tym, że w przeszłości był naprawdę znamienitym wojownikiem. Garosz spojrzał na niego.

– Mów, co masz do powiedzenia, starcze.

– To dziecko faktycznie powiedziało prawdę, ale jej nie rozumie. – Stary ork potrząsnął swą białą głową.

Garosz wzruszył ramionami. – Nie interesują mnie twoje tłumaczenia – powiedział, ponownie odwracając się, by odejść.

– Walczyłem ramię w ramię z twym ojcem, Piekłoryczu – odparł wojownik, a Garosz zamarł. – Podążałem za nim od czasu, gdy obróciliśmy w ruinę Shattrath aż po Jesionową Knieję. Piłem wraz z nim krew Manorotha i czułem, jak ta klątwa ustępuje z mego ciała po jego poświęceniu. Nie możesz zrozumieć tego, jak czują się tacy jak ja, gdy widzimy ciebie. Po zniknięciu klątwy mogliśmy w końcu przejrzeć na oczy i zrozumieć, co tak naprawdę odrzuciliśmy i co zniszczyliśmy. Sądziliśmy, że

25

~ SERCE WOJOWNIKA ~

nie ostało się nic, co przypominałoby nam o tym, jakim ludem byliśmy na początku. Jednak widząc ciebie… – urwał, spoglądając na Garosza od stóp do głowy – …wiemy, że jednak nie wszystko przepadło… że wciąż możemy patrzeć z nadzieją w przyszłość. Twój ojciec, Grommasz, był wielkim wojownikiem. Poszedłem za nim na koniec Draenoru, jak i poza znany nam świat. Teraz jestem za stary na wojenne trudy. Gdybym jednak był młodszy, poszedłbym teraz za tobą.

Garosz nie mógłby czuć się w tej chwili bardziej oszołomionym. Wpatrywał się w starego wojownika, nie mogąc wydusić z siebie choć jednego słowa. Wiedział, że Thrall był bliskim towarzyszem ojca i często opowiadał mu o Grommaszu. Jednakże znajomość Thralla z Gromem nie była specjalnie długa, a Garosz tak bardzo pragnął dowiedzieć się czegoś więcej o swym rodzicu, choć był zbyt dumny, by móc to przyznać. Dorastał w cieniu złej sławy swego ojca, a teraz chciał w końcu poznać jego szlachetną stronę.

– Jeszcze uczynisz swój lud dumnym, młody Piekłoryczu – powiedział stary ork. W końcu odwrócił się i odszedł, zostawiając go samego z jego zakłopotaniem.

26

~ SERCE WOJOWNIKA ~

Garosz poczuł irytację. Nie potrafił sobie przypomnieć, co zamierzał zrobić, zanim zaczepił go starzec. Prychnął i, wybierając pierwszy lepszy kierunek, pomaszerował przed siebie. Było to zdecydowanie lepsze rozwiązanie niż stanie bezczynnie na środku ulicy.

Nogi same zaniosły go do wysuniętej najdalej na wschód części miasta, która nosiła nazwę Doliny Honoru.

Znajdowała się tam sadzawka, w której zbierała się źródlana woda. Usiadł nad jej brzegiem, wpatrując się w wodne kręgi tworzone na powierzchni wody przez spadające ze skalnych zwisów drobne kamyczki. Szum letniej wody i rzucany przez górujące nad nim skały cień dawały wytchnienie od pustynnego żaru. Poczuł na skórze przyjemny powiew schłodzonego powietrza.

Jego skóra. Spojrzał uważnie na swe dłonie, na ich żywy brązowy odcień na tle czerwieni popękanych skał Durotaru. Zmarszczył brwi. Czy to możliwe, że orkowie z Hordy Thralla zatracili pamięć o tym, skąd się wywodzili? Jacy byli? Czy naprawdę jego wygląd wzbudzał w nich aż takie nadzieje?

Niedaleki plusk wody sprawił, że Garosz uniósł wzrok, dostrzegając młodą orczycę, która wyciągała na brzeg sieć rybacką. Z roztargnieniem obserwował jej ruchy.

Jej skóra oczywiście miała odcień intensywnej zieleni. Gdy kobieta zbliżyła się do brzegu, jej jedno oko wychwyciło spojrzenie oczu Garosza. Miejsce prawego zasłaniała

27

~ SERCE WOJOWNIKA ~

skórzana opaska. Ku zdziwieniu Piekłorycza spojrzenie orczycy kipiało od gniewu.

– Bawi cię to, co nie? – zawołała pogardliwie. – Tak sobie siedzisz i gapisz, jak mocuję się z jakąś rybą? Mam nadzieję, że podoba ci się przedstawienie!

Garosz parsknął w jej stronę. – Mam gdzieś twoje zajęcie. Łów sobie wedle upodobań. A jeśli nie masz ochoty uganiać się za rybką, to idź na targ i kup sobie jedną.

– Kup jedną? – wybuchła śmiechem. – Za co? Może zapłacisz za mnie? Łatwo ci powiedzieć, Piekłoryczu! Tak, tak, wiem, kim jesteś!

Odpowiedział jej równie głośnym śmiechem. – No pewnie, że wiesz! Jestem jedynym Mag’harem w całym Orgrimmarze! Przegapiłabyś to chyba jedynie wtedy, gdybyś straciła i drugie oko!

– Równie arogancki jak ojciec – prychnęła i zaczęła składać swą sieć do jutowego worka. – Podobnie jak on jesteś też głupcem.

Krew zagotowała się w Garoszu na dźwięk tych słów. Zerwał się z miejsca, w którym siedział i doskoczył do niej. – Mój ojciec poświęcił swe życie za ciebie i resztę ludu Thralla! To dzięki jego czynowi jesteś wolna od klątwy krwi!

– Przez jego czyn ta klątwa w ogóle zaistniała! – odparła. – A ja nie jestem częścią ludu Thralla. Jestem córą Hordy! Podobnie jak moi rodzice, jestem jej częścią i to wystarczy.

28

~ SERCE WOJOWNIKA ~

Garosz nie potrafił ukryć oburzenia słysząc jej słowa. – Jak możesz mówić, że nie masz żadnych obowiązków? Jak możesz mówić, że nie należysz do ludu swego Wodza? Żyjąc w tym mieście? W miejscu, w którym twe życie należy tylko do ciebie i możesz się nim cieszyć bez strachu przed śmiercią? Gdzie masz wszystko, czego potrzebujesz?

– Ha! – parsknęła. – Pozwól zatem, że zadam ci pytanie, Piekłoryczu: czy rzeczywiście widziałeś to miasto?

Tak, stragany uginają się pod towarem, ale skąd on się bierze? Gdzie są farmy Durotaru?

29

~ SERCE WOJOWNIKA ~

Garosz zmrużył oczy. Wiedział, że na obrzeżach Orgrimmaru znajduje się parę gospodarstw, ale zajmowano się w nich głównie hodowlą świń. Nie widział żadnych upraw zbóż czy owoców.

– No właśnie! – kontynuowała. – Nie ma żadnych!

Wszystko, co mamy, jest sprowadzanie z miejsc oddalonych o wiele mil! – Spojrzała ze złością na swoją sieć w worku. – Chyba, że zdołamy wydrzeć to pustyni.

Co się zaś tyczy bezpieczeństwa – parsknęła. – Przymierze każdego dnia narusza bezkarnie granice naszych ziem.

To znaczy, jeśli w ogóle można tę jałową czerwoną skałę nazwać ziemią. Na północ od Durotaru leży Jesionowa Knieja, w której znaleźlibyśmy wszystko, co jest nam potrzebne do życia. Ale czy zbudowaliśmy tam swe osiedla? Nie! Zamiast tego wybraliśmy pustynię! Powiedz mi zatem, o Piekłoryczu, dlaczego dobry Wódz, który podobno tak kocha swój lud, skazał nas na te pustkowia, gdy tuż za rzeką leży kraina obfitości? Jest również spaczony lub nie nadaje się na przywódcę, a może oba naraz? Ty zaś idealnie pasujesz do tych przymiotów.

Szala goryczy się przelała.

– To jawna zdrada! – zaryczał Garosz. – Postąpił groźnie krok w jej stronę. – Ośmielasz się obrażać Wodza?

Zawrzyj gębę zdrajczyni albo zrobię to za ciebie!

– Śmiało, ty… – zaczęła, zaciskając pięści gotowe do konfrontacji ze spodziewanym ciosem.

30

~ SERCE WOJOWNIKA ~

– Nie! Krenna! – ktoś krzyknął. Garosz spojrzał w górę i zobaczył orczycę biegnącą w ich stronę.

– Krenno, trzymaj lepiej język za zębami! – kontynuowała, stając między nimi.

Orczyca z opaską na oku, którą nowoprzybyła nazwała Krenną, spojrzała na nią, po czym prychnęła, opuszczając pięści.

– W takim razie wracam do swych zajęć, Gorgonno.

– Zarzuciła sobie worek z siecią na ramię i przeszła obok nich, nie odzywając się więcej. Garosz próbował ruszyć za nią, ale Gorgonna natychmiast się odwróciła, łapiąc go za ramię.

– Odpuść jej, proszę – powiedziała. – Przepraszam za mą siostrę i jej słowa. Ona naprawdę tak nie myśli!

31

~ SERCE WOJOWNIKA ~

– Oby – warknął Garosz. Gorgonna westchnęła i zwolniła uścisk.

– Po Drugiej Wojnie razem z siostrą trafiłyśmy do obozu internowania i tam spędziłyśmy dzieciństwo. Krenna jest wdzięczna Wodzowi, że nas wyzwolił, ale… – zawahała się, jednak dodała cicho – uważa, że mógłby zrobić dla nas więcej.

– A ty? – spytał twardo Garosz, żądając odpowiedzi.

Gorgonna nie odezwała od razu, spoglądając na ścieżkę, którą przeszła jej siostra.

– Nasi rodzice walczyli w obu wojnach – powiedziała powoli. – Wypili też krew Manorotha.

Podobnie jak twój ojciec, byli współodpowiedzialni za klątwę. Dopuszczali się strasznych i niewybaczalnych rzeczy w imię Hordy. Mordowali niewinnych.

Garosz oburzył się. Jego ojciec nie był przecież mordercą. – Robili to, co uznawali za konieczne!

Czy chcesz zbezcześcić dobre imię swego rodu?

– Szanuję pamięć mych rodziców. Nie popełnili błędu! – zapłakała. – Ale to, w co święcie wierzyli, było błędem. To, w co wierzyli i czemu ufali wszyscy orkowie, było złe! Musimy za to odpokutować. Wódz to rozumie i ja też. Moja siostra nie.

– Toż to absurd! Nigdy nawet nie walczyłyście na wojnach! Mówiłaś, że wychowałyście się w obozie internowania. Czy to nie wystarczająca kara? Dlaczego miałabyś cierpieć jeszcze więcej?

32

~ SERCE WOJOWNIKA ~

– Pomimo tego chcę dzielić to brzemię – powiedziała unosząc ręce, zielone, podobnie jak jej siostry, podobnie jak wszystkich orków w Orgrimmarze, za wyjątkiem jego. – Oni zasiali ziarno, ja teraz zbieram ich plon. Taka ma rola, by spłacić ten dług.

– A kto ustalił jego wysokość? – Garosz nie odpuszczał. Jej postawa wyprowadzała go z równowagi.

Czy ta kobieta nie miała w sobie za grosz dumy? – Kto ma prawo, by wymagać od ciebie jego spłaty?

– Spłacę go, jeśli tylko Wódz każe – odrzekła.

– Thrall nie może być aż tak ślepy. Nie jesteśmy nikomu nic winni!

Gorgonna wpatrywała się w niego przez chwilę, po czym zaśmiała się równie gorzko, co jej siostra. – Oczywiście, że nie – powiedziała. Wy, Mag’harowie, nie jesteście nikomu nic winni. Ale my nie jesteśmy wami.

33

~ SERCE WOJOWNIKA ~

Rozdział V

– To oburzające – powiedział Thrall. Chodził niespokojnie po sali narad. – Nie mogę uwierzyć, że Podniebny Grabieżca przystał na coś takiego.

Varok siedział przy stole, na którym leżały rozrzucone w nieładzie stronice raportu Czarnosznyta.

Po przeciwnej stronie pomieszczenia Garosz podniósł parę drewnianych krążków pomalowanych błękitem Przymierza, parę czerwonych Hordy oraz kilka przyozdobionych wizerunkami czaszek Plagi. Rzucił je wszystkie na rozpostartą mapę na południe od Mord’rethar – Bramy Śmierci Cytadeli Lodowej Korony. Kijkiem z przymocowanym na końcu kawałkiem węgla narysował na utwardzonej skórze duży znak X. W raporcie ten rejon został nazwany Rozbitym Frontem.

Przymierze próbowało odbić Mord’rethar z łap Plagi, ale jeden z patroli Hordy zauważył ich odział i udaremnił próbę… atakując ich od tyłu. Nękane z przodu przez napierający front Plagi i z tyłu przez siepaczy Hordy, siły Przymierza szybko zostały rozbite, jednak i wojownicy Hordy nie uniknęli śmierci. Plaga co prawda również

34

~ SERCE WOJOWNIKA ~

poniosła ciężkie straty, ale Brama Śmierci pozostała pod kontrolą Króla Lisza.

Oddziały Czarnosznyta czekały w pogotowiu na moment, gdy siły Przymierza trafią w kleszcze, po czym ich wymordowali. Twarz Thralla wykrzywił gniewny grymas, gdy czytał skreślone słowa Podniebnego Grabieżcy: Chociaż przypłacili to swym życiem, ich altruizm i odwaga uniemożliwiła Przymierzu przejęcie strategicznego obiektu.

Udowodnili, że byli prawdziwymi wojownikami Hordy!

– Altruizm. Odwaga. Prawdziwi wojownicy Hordy – Thrall wymawiał te słowa z takim obrzydzeniem, że niemal nimi spluwał. – A Brama Śmierci wciąż pozostaje we władaniu Plagi. Czy tego on chce? Czy uważa, że to coś przysporzy mu chwały?

Garosz zbył to milczeniem, co nie było dla niego zwyczajnym zachowaniem. Zamiast tego wpatrywał się uparcie w rozrzucone po mapie drewniane krążki. Niemal czuł na swych plecach ciężar wzroku Varoka i dobrze wiedział, że wkrótce dołączy do niego również spojrzenie Thralla. Dobrze się stało, że Przymierze nie przejęło Mord’rethar. Tego był pewien. Wciąż jednak nie odrywał wzroku od małych drewnianych znaczników, a w późnych godzinach nocnych, gdy pozostali dowódcy udali się na spoczynek, Garosz ponownie przeczytał raport Czarnosznyta.

Udowodnili, że byli prawdziwymi wojownikami Hordy!

35

~ SERCE WOJOWNIKA ~

Wezwał do siebie kuriera. – Poślij po Podniebnego Grabieżcę Korma Czarnosznyta z Młota Orgrima – powiedział, wręczając mu zwój z rozkazem. – Ma natychmiast wrócić do Warowni Wojennej Pieśni.

Powiedz mu, że Nadzorca Piekłorycz chce go widzieć.

36

~ SERCE WOJOWNIKA ~

Rozdział VI

Garosz uważał, że to, co usłyszał od Gorgonny nad jeziorem, brzmiało absurdalnie. Owszem, jego ojciec był tym, który jako pierwszy wypił krew Manorotha. Dobrze o tym wiedział. Tylko przodkowie wiedzą jak bardzo!

Przez większość jego życia inni dbali o to, aby nie miał szans zapomnieć. Zarazem jednak Grommasz był tym, który zabił Władcę Otchłani, kończąc tym samym klątwę krwi i wyzwalając ich wszystkich za cenę własnego życia.

Jego dług został spłacony krwią. Dlaczego ktokolwiek miałby żądać wyższej zapłaty?

To, co naprawdę nie dawało mu spokoju, to słowa Krenny.

Nie dawało mu spokoju to, że nocne elfy napadały na karawany zwożące drewno z Jesionowej Kniei.

Nie dawało mu spokoju to, że żołnierze z Twierdzy Tiragardy plądrowali Brzytwogórę.

Nie dawało mu spokoju to, że krasnoludy z Bael Modan i ludzie z Północnej Strażnicy odmówili opuszczenia ziem Hordy, które bezprawnie zajmowali.

37

~ SERCE WOJOWNIKA ~

Co więcej, nie były to przypadkowe incydenty, a regularne przejawy agresji.

Oczywiście napastnicy na pewno nie pozostawali bezkarni i napadnięte przyczółki odpowiadały najazdem na najazd, ale miały pełne prawo działać w samoobronie.

Najchętniej Garosz podróżowałby między jednym osiedlem a drugim, udzielając im wsparcia. Pragnął wywalczyć dla nich pokój. Pragnął też nauczyć Przymierze, że nie warto stawać na drodze Hordy. Powinni pozwolić im brać to, czego potrzebowali do przeżycia.

W przeciwieństwie do Garadaru, Orgrimmar miał wystarczającą siłę, by móc się obronić.

To znaczy miałby, gdyby tylko orkowie nie siedzieli w Porębie Tarrenów, wspierając Porzuconych – w opinii Garosza nazwa tego ludu była aż nader adekwatna do ich położenia. Nie potrafił pojąć, co Thrall w nich widział.

Kolejne oddziały orków zostały wysłane, by tym razem wesprzeć Quel’Thalas. Garosz miał już wątpliwą przyjemność spotkać przedstawicieli elfiego rodu w Orgrimmarze i trudno było mu pojąć, czemu Horda miałaby w ogóle przejmować się ich losem, skoro same elfy otwarcie nie okazywały orkom szacunku.

W dodatku jeszcze te trolle! Wysyłano rekruta za rekrutem, by pomogli im odzyskać ich ziemie na południu i raz za razem te próby spełzały na niczym. Co tym bardziej go zaskakiwało, ten stan rzeczy utrzymywał się od lat.

Jakim trzeba być ludem, by nie móc poradzić sobie

38

~ SERCE WOJOWNIKA ~

z jednym znachorem. Czy naprawdę trzeba było do tego przeprowadzić inwazję na masową skalę – kolejną już dywersję armii Hordy – by pomóc odzyskać kilka nędznych wysp?

Im bardziej Garosz o tym wszystkim myślał, tym żywiej płonął w nim gniew. Każdego dnia słowa Krenny wbijały w jego sumienie swe długie pazury.

Zniecierpliwienie Garosza wciąż rosło.

Potem zaczął słyszeć plotki. Z Zapadki dochodziły słuchy, że coś niedobrego dzieje się z dostawami zboża ze strony Łupieżczej Zatoki. Na ulicach słychać było szepty.

Ci z Porzuconych, którzy osiedlili się w Orgrimmarze i traktowali go jak nowy dom, ostrzegali przywódców: to znów się dzieje.

Mieli rację. Działo się.

Nadeszły wydarzenia, których nigdy wcześniej nie oglądał. Przyjaciele stawali się wrogami. Życie stawało się śmiercią, ale zarazem nią nie było. Nie było miejsca na niezdecydowanie, miłosierdzie ani litość. Taka właśnie była Plaga. Stworzona za pomocą najmroczniejszej plugawej magii, którą mógł władać jedynie ktoś taki jak Gul’dan. Jednakże czarnoksiężnik od dawna nie żył.

Garosz dowiedział się, że winę za to wszystko ponosił ktoś inny – upadły książę Przymierza. Młodzik, który był zbyt słaby, zbyt naiwny i głupi, by zorientować się, że zostaje wciągnięty w szeregi tych, z którymi walczył. Teraz na ich czele niósł wszystkim śmierć.

39

~ SERCE WOJOWNIKA ~

Garosz już wielokrotnie sięgał po swe topory w obronie Orgrimmaru. Wiedział, że bez wahania zrobi to ponownie. I ponownie. I ponownie, by ochronić swój lud.

Wtedy niespodziewanie zagrożenie minęło.

Przynajmniej tak się wydawało. Nieumarła zaraza dobiegła końca, a ostatni z zakażonych zostali unieszkodliwieni.

Ale to nie był koniec. Garosz dobrze o tym wiedział. Był to zaledwie początek. Jedyną szansą zażegnania zagrożenia tej wielkości była wojna. Brutalna i bezwzględna wojna.

Pragnął stanąć na czele wojsk Hordy, by móc poprowadzić ich ku chwale i wymierzyć sprawiedliwość. Czekał jedynie na rozkaz Thralla.

Raporty napływają ze wszystkich stron świata.

Plaga nie daje nam wytchnienia, a ich latające cytadele wysyłają swe armie, by pustoszyły nasze ziemie. Ty jednak wciąż czekasz, Wodzu. Zwołujesz narady, zamiast zwołać wojska i wypowiedzieć wojnę! Nawet ci… tak zwani sojusznicy… którym pozwoliłeś wstąpić w szeregi Hordy, przybyli tutaj i czekają z nadzieją. A ty każesz im czekać!

Nadal! Oni czekają, a ty nie masz odpowiedzi.

– Mak’gora!

40

~ SERCE WOJOWNIKA ~

Wyzwanie zostało rzucone z czystej frustracji i gniewu. Thrall wciąż nie chciał podejmować żadnych zdecydowanych działań. Wysyłał patrole. Chciał rozmawiać i współdziałać z Przymierzem – z dziewką ulepioną z tej samej gliny, co zdradziecki książę. Garosz nie mógł na to pozwolić.

– Rzucasz mi wyzwanie, chłopcze? – Thrall odpowiedział mu śmiertelnie spokojnym głosem. – Nie mam czasu na głupstwa… – powiedział, odchodząc.

– Czyli odmawiasz?! Mam rozumieć, że Syn Durotana jest zwykłym tchórzem?!

Pytanie uderzyło w Thralla. Gdy odwrócił się, Garosz z satysfakcją ujrzał wściekłość w jego oczach.

– Właź! – Thrall ryknął, wskazując Krąg Męstwa.

Garosz osiągnął to, co chciał.

Teraz zmuszę cię do działania.

41

~ SERCE WOJOWNIKA ~

Rozdział VII

Z perspektywy czasu Garosz dobrze wiedział, jak wielkie miał szczęście, że pojedynek został przerwany.

Wolałby jednak już umrzeć, niż otwarcie się do tego przyznać. To wszystko nie miało już znaczenia. Thrall w końcu się opamiętał i wydał rozkaz inwazji na Północną Grań, a Garosz z zapałem wypełnił polecenie swego Wodza.

Teraz stał w centralnym miejscu sali obrad cytadeli, którą zbudował tutaj, na podbitej ziemi, oczekując przybycia Korma Czarnosznyta. Thrall zdecydował się pozostać na Północnej Grani. Zapewne chciał być świadkiem tego, w jaki sposób Garosz rozwiąże problem z Podniebnym Grabieżcą.

Czy znów będziesz mną rozczarowany, Wodzu?

Drzwi otwarły się, a Czarnosznyt wkroczył do sali, spoglądając ze zdziwieniem na twarze zebranych w pomieszczeniu. Pomimo obecności Wodza, Korm zwrócił się do Garosza. – Nakazałeś mi powrót do Warowni Wojennej Pieśni, Nadzorco – powiedział. – Wypełniłem twe polecenie.

42

~ SERCE WOJOWNIKA ~

Garosz uniósł w dłoni raport o Rozbitym Froncie. – W tym dokumencie opisujesz w szczegółach, jak jeden z twoich patroli uniemożliwił siłom Przymierza przejęcie strategicznego obiektu w walce z Plagą.

Na twarzy Czarnosznyta wykwitł szeroki uśmiech.

– To była ich powinność! Czyż to nie chwalebne?

Wzrok Garosza powędrował z raportu wprost na Czarnosznyta. – Nie. Podniebny Grabieżca uniósł z zaskoczenia brwi.

43

~ SERCE WOJOWNIKA ~

– Przygotowanie zasadzki na oddziały oczekujące bitwy to jedno. Ale atak na tyły wojska, które w dodatku już są zajęte walką z kimś innym? Jaki byłby twój kolejny rozkaz? – zażądał odpowiedzi Garosz. – Czy kazałbyś zakraść się do ich obozu i zatruć im wodę? A może zniewoliłbyś ich dowódcę za pomocą mrocznej magii, by zmusić go do wymordowania własnych żołnierzy w czasie snu? Może zakaziłbyś ich morem, jak to czynią Porzuceni?

Czy chciałbyś przyjąć ich metody walki?

Czarnosznyt zdołał wydobyć z siebie jedynie niezrozumiały bełkot.

– Nie ma innej walki poza honorową, Kormie. – Garosz uniósł przed siebie raport i zgniótł go w dłoni. – To? To zapiski czynów tchórza! A w moich szeregach nie ma miejsca dla tchórzy!

– Nadzorco… – wyjąkał Czarnosznyt. – Jeśli uważasz, że splamiłem honor Hordy, opuszczę swój posterunek.

– Czyli przyznajesz się do bycia tchórzem?

Powtórzę: w moich szeregach nie ma miejsca dla tchórzy.

Udowodnij teraz, że nim nie jesteś, Czarnosznycie. Wróć do Młota Orgrima i poprowadź swych ludzi do walki godnej Hordy. Jeśli nie sprostasz temu zadaniu, nie będę oczekiwał od ciebie rezygnacji, ale twej głowy nabitej na pal. A teraz zejdź mi z oczu.

Garosz nie czekał aż Czarnosznyt wyjdzie. Opuścił salę, udając się po schodach na jeden z wałów obronnych

44

~ SERCE WOJOWNIKA ~

warowni. Chodził po nim tam i z powrotem, marszcząc brwi. Zbadał stan umocnień, wypatrując fragmentów, które wymagają naprawy i sprawdzając, kto był odpowiedzialny za powstałe zaniedbania.

Odwrócił się, by ponownie przejść wzdłuż ściany, gdy napotkał kroczącego ku niemu Thralla. – Tak, Wodzu?

Thrall spoglądał na niego w zamyśleniu, a Garoszowi bardzo nie podobał się wyraz jego twarzy.

– W mojej opinii dobrze poradziłeś sobie z Czarnosznytem – rzekł w końcu. – Działania jego żołnierzy na Rozbitym Froncie były pozbawione sensu, ale wciąż pozostaje on utalentowanym dowódcą. Pozbycie się Czarnosznyta osłabiłoby naszą pozycję w Lodowej Koronie. Dokonałeś właściwego wyboru.

Garosz przecisnął się bokiem. – Dostanie jedną szansę. Tylko jedną. Nie zdzierżę w swych szeregach cwaniaczków i oszustów – odpowiedział.

– W rzeczy samej – powiedział cierpko Thrall. – Przypomniały mi się słowa, które usłyszałem od pewnej osoby na szczycie Purpurowej Cytadeli zaledwie parę tygodni temu: Prawdziwy Wódz nigdy nie sprzymierzyłby się z tchórzami.

Garosz zatrzymał się w pół kroku i odwrócił powoli w jego stronę. Zaniepokoiło go to, że Thrall przytoczył jego własne słowa. – Nie jestem Wodzem – odrzekł po chwili.

Thrall zachichotał. – Owszem, ale w tych słowach wciąż tkwi prawda. Zresztą pasują równie dobrze do

45

~ SERCE WOJOWNIKA ~

Nadzorcy, co Wodza, nie sądzisz? – Thrall okręcił się na stopie, obejmując rozpostartymi ramionami całą okolicę, od zasnutego mgłą morza na zachodzie po otaczającą ich równinę tundry. – To niemałe osiągnięcie, Garoszu. Nasze przyczółki są dobrze zabezpieczone, a linia frontu Hordy wciąż posuwa się naprzód. Walczysz z poświęceniem ramię w ramię ze swymi żołnierzami, budząc ich szacunek.

Możesz być z siebie dumny.

Garosz zmrużył oczy.

– Nie żałuję, że to właśnie ciebie postawiłem na czele naszej ofensywy.

Garosz zamrugał ze zdziwieniem, nie mogąc uwierzyć w jego słowa. Przestąpił z nogi na nogę, czując się nieswojo na dźwięk pochwały z ust Thralla, ale to uczucie nie było niemiłe. – Służę Hordzie – powiedział w końcu. – I uczynię dla niej wszystko, co mojej mocy.

46

~ SERCE WOJOWNIKA ~

– Nigdy w to nie wątpiłem – kontynuował Thrall – i z dumą mogę przyznać, że sprawdzasz się w tym, co robisz.

Garosz ponownie się poruszył, by móc spojrzeć ponad ramieniem Thralla na piętrzący się ku niebu mur.

Wisząca na jego szczycie szkarłatna flaga Hordy powiewała spokojnie na lekkim wietrze.

– Jednakże – Thrall ponownie zwrócił jego uwagę – uważam, że twe podejście do wspólnych działań z Przymierzem jest błędne. Nie zdołamy wygrać tej wojny bez ich pomocy.

Garosz spojrzał z powrotem w oczy Thralla. – Moje życie należy do Hordy – powiedział. – I tylko do Hordy.

– Możliwe, Garoszu – odrzekł Thrall. – Lecz nie trzeba go spędzać jedynie przelewając czyjąś krew. Hordzie można służyć na różne sposoby.

– Bah! Garosz odwrócił się z prychnięciem, opierając dłonie o balustradę. Za plecami słyszał skrzypienie schodów pod krokami oddalającego się Thralla. Garosz utkwił wzrok w zachmurzonym niebie. Thrall wciąż nie rozumiał, że Przymierze nigdy nie zostawi ich w spokoju.

Będą nękać ich granice – podobnie jak wrogowie orków w Garadarze – do momentu aż Horda nie rozpadnie się od środka. Jedynym wyjściem była walka. Muszą uderzyć pierwsi i wypędzić ludzi z ich ziem. Zagwarantowanie bezpieczeństwa orkom powinno być nadrzędnym celem.

47

~ SERCE WOJOWNIKA ~

Póki Przymierze tego nie pojmie, nie powinno się z nimi w ogóle rozmawiać. Garosz nie odpuści. Nie pozwoli, aby jego lud znów poczuł się słaby. Nie pozwoli, aby Horda ponownie upadła!

~ Koniec ~

48

~ SERCE WOJOWNIKA ~

Słowniczek

Bael Modan – Bael Modan Brama Gniewu – Wrath Gate Brama Śmierci – Death Gate Brzytwogóra – Razorhill Burzowe Szczyty – Storm Peaks Cytadela Lodowej Korony – Icecrown Citadel Dalaran – Dalaran Dolina Honoru – Valley of Honor Dranosz – Dranosh Durotan – Durotan Durotar – Durotar Front Srebrytu – Argent Vanguard Garadar – Garadar Garosz Piekłorycz – Garrosh Hellscream Gorgonna – Gorgonna Grommasz Piekłorycz – Grommash Hellscream Jesionowa Knieja – Ashenvale Jezioro Kum’uya – Kum’uya Lake Kamieniołom Wielkich Głazów – Mightstone Quarry Kanion Siekącego Wichru – Razorwind Canyon

49

~ SERCE WOJOWNIKA ~

Kirin Tor – Kirin Tor Klan Wojennej Pieśni – Warsong Clan Korm Czarnosznyt – Korm Blackscar Krąg Męstwa – Ring of Valor Krenna – Krenna Król Lisz – Lich King Krucjata Srebrytu – Argent Crusade Krypta Cienia – Shadow Vault Lodowa Korona – Icecrown Łupieżcza Zatoka – Booty Bay Mag’harowie – Mag’har Malak – Malaka Młot Agmara – Agmar’s Hammer Młot Orgrima – Orgrim’s Hammer Manoroth – Mannoroth Mord’rethar – Mord’rethar Mroczny Portal – Dark Portal Nadzorca – Overlord Nagrand – Nagrand Nerubianie – nerubians Niespaczeni – Uncorrupted Orgrimmar – Orgrimmar Plaga – Scourge Podniebny Grabieżca – Sky-Reaver Poręba Tarrenów – Tarren Mill Porzuceni – Forsaken Północna Grań – Northrend

50

~ SERCE WOJOWNIKA ~

Północna Strażnica – Northwatch Hold Przymierze – Alliance Purpurowa Cytadela – Violet Citadel Razgor – Razgor Rozbity Front – Broken Front Shattrath – Shattrath City Turniej Srebrytu – Argent Tournament Twierdza Tiragardy – Tiragarde Keep Ulduar – Ulduar Upadek Sindragosy – Sindragosa's Fall Varok Zaurzykieł – Varok Saurfang Warownia Wojennej Pieśni – Warsong Hold Władca Otchłani – Pitlord Zapadka – Ratchet znachor – witch doctor

51

~ SERCE WOJOWNIKA ~

52