World of Warcraft: Sylwana Bieżywiatr: U Kresu Ciemności

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

1

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~ Tytuł oryginału Sylvanas Windrunner: Edge of Night Projekt całości Piotr Ventas Budak Okładka www.deviantart.com/ddddd210/art/Vengeance-522914261 Korekta Ewelina Plewa Lokalizacja Przekład nazw własnych w oparciu o oficjalne lokalizacje gier i książek z uniwersum World of Warcraft Pod patronatem www.facebook.com/PradawnaKronika/ www.youtube.com/user/Ventass www.wowcenter.pl Niniejsza książka nie może być kopiowana, upubliczniana na innych portalach ani w jakikolwiek inny sposób reprodukowana i zapisywana elektronicznie lub magnetycznie bez zgody autora oraz osób i podmiotów posiadających do niej, lub jej fragmentów, prawa autorskie.

Niniejsza książka nie może być sprzedawana!

Jaworzno 2020 2

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

Sylwana Bieżywiatr

U KRESU CIEMNOŚCI

Dave Kosak przekład Piotr Ventas Budak 3

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

4

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

Spis treści Mapa Srebrzystego Boru

4

Prolog

6

Rozdział I

7

Rozdział II

13

Rozdział III

19

Rozdział IV

27

Rozdział V

35

Rozdział VI

40

Epilog

45

Słowniczek nazw

47

5

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

Prolog

Sylwana Bieżywiatr pławi się w bezkresnej i niczym niezmąconej błogości, w której czystość emocji zastąpiła doznania fizycznego ciała. Teraz potrafi w pełni pojąć rozkosz, ujrzeć radość, usłyszeć spokój. Tak wygląda życie po życiu – jej przeznaczenie. Wieczny ocean beztroski, w którym ponownie odnalazła samą siebie po sromotnej porażce i śmierci poniesionej w obronie Srebrnej Luny. Teraz to jest jej dom. Należy do niego. Jednakże każde wspomnienie tego miejsca szybko zaciera się w jej pamięci. Dźwięk niknie w oddali, a ciepło… zanika, robi się chłodniej. Wizja niknie, stając się niewyraźnym, sennym majakiem. Jej koniec za każdym razem jest taki sam – dusza Sylwany zostaje brutalnie wyrwana, a ból, jaki wówczas odczuwa, przeszywa ją na wskroś i zostawia na zawsze rozdartą, okaleczoną. Widzi triumfującą twarz Arthasa Menethila z jego krzywym, drwiącym uśmiechem i martwymi oczami, które spoglądają na nią, gdy przemocą ściąga ją z powrotem do tego świata. Bezcześci ją bezpowrotnie. Słyszy śmiech, głuchy śmiech, którego wspomnienie paraliżuje jej ciało…

6

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

Rozdział I

Lodowa Korona

– Ty skurwysynu! – wrzasnęła Sylwana, kopiąc strzaskany i pokryty szronem fragment zbroi Króla Lisza.

Jej głos, w tej chwili pusty i przerażający, załamał się pod naporem fali nienawiści. Krzyk odbijał się echem między szczytami Lodowej Korony, schodząc niżej ku dolinom niczym gęsta mgła od wieków nawiedzająca to przeklęte miejsce.

Zawędrowała aż tutaj, osamotniona, do samego serca jego władzy. Na sam szczyt Cytadeli Lodowej Korony, gdzie Tron Mrozu skrzył się na podwyższeniu pokrytej śnieżnobiałym lodem platformy. To było do przewidzenia. Ten mały i egoistyczny chłoptaś, którego znała aż za dobrze, musiał oczywiście ustawić swój tron na samym szczycie świata. Ale gdzie był teraz? Powalony i zdetronizowany. Nie odczuwała już w najdalszych zakamarkach umysłu jego wrogiej świadomości.

Poobijana zbroja leżała w kawałkach wokół jego własnego tronu, otoczona zamarzniętymi kałużami poczerniałej posoki – śladami bytności tych, którzy w końcu zdołali powalić go na kolana.

7

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

Sylwana żałowała, że nie mogła go zobaczyć w tamtej chwili. Złamanego i pokonanego. Uniosła pogruchotaną rękawicę. Tą samą, która kiedyś ściskała w swych objęciach Ostrze Mrozu. Arthas w końcu nie żyje.

Dlaczego jednak czuje w środku tak przejmującą pustkę?

Dlaczego wciąż targa nią żywa nienawiść? Uniosła zbroję i zrzuciła ją ze szczytu, patrząc jak niknie w skłębionej na dnie mgle.

8

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

Nie była tu sama. Dziewięć błyszczących zjaw okrążyło szczyt, unosząc swe eteryczne postacie płynnymi ruchami majestatycznych skrzydeł. Wszystkie zwracały na nią swe skryte za maskami oblicza. Były to val’kyrie, osnute legendami wojownicze dziewice wrykulów, które zostały zniewolone mocami Arthasa. Dlaczego wciąż tu były? Sylwana nie wiedziała i prawdę powiedziawszy, wcale jej to nie obchodziło. Tkwiły w milczeniu i bezruchu, nie reagując w żaden widoczny sposób na jej wcześniejszą furię i krzyki. Obserwowały ją? A może osądzały?

Zignorowała je, brnąc przez śnieg w stronę źródła mrocznej mocy Arthasa.

Ktoś siedział na jego tronie.

Z początku Sylwana sądziła, że to zwłoki Arthasa, które ktoś, drwiąc wyraźnie z pokonanego, ułożył tutaj w honorowej pozie, ale sylwetka obcego była inna. Zbliżyła się do tronu, przecierając dłonią powierzchnię lodu i starając się spojrzeć w twarz uwięzionej w bryle istoty…

To był człowiek. Zidentyfikowała kształt wewnątrz jako fragment naramiennika wojownika Przymierza. Ciało obcego było niewyobrażalnie spalone. Jego skóra i mięśnie były popękane jak dobrze wysmażone mięso. Jego głowę zakrywała korona Arthasa, a jego oczy… płonęły świadomością.

– Zastąpili go! – Na tronie siedział nowy Król Lisz.

Powietrze ponownie przeszył krzyk Sylwany.

Jej niedowierzanie przerodziło się w atak czystej furii.

9

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

Uderzyła w lodowy blok otwartą dłonią, następnie pięścią. Lód pękł, a zastygłą pod jego powierzchnią twarz zniekształciła pajęczyna drobnych zarysowań. Jej wrzask ucichł, kryjąc się w gęstej mgle zebranej u szczytu.

– Zastąpili go – powtórzyła w myśli. – Czy to oznacza, że zawsze będzie istniał Król Lisz? Idioci. – W swej dziecinnej naiwności założyli, że ich marionetkowy król nie zechce któregoś dnia zerwać ograniczających go sznurków i samemu wpłynąć na losy świata. Albo jeszcze gorzej: zostać użytym jako bezwolna broń do czegoś znacznie gorszego.

To był gorzki cios. Przybyła tu gnana wizją triumfu, a zamiast tego doznała kolejnej porażki. To zwycięstwo nic nie znaczyło. Odsunęła się zwolna od tronu i wyprostowała,

10

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

przyjmując do wiadomości, że cykl nie został przerwany i wciąż trwa. Arthas był martwy. Jakież to miało znaczenie, że na jego pustym tronie zasiadał inny trup? Sylwana dopełniła swej zemsty. Marzenie, które było wyznacznikiem dla każdego jej kroku, jak i wszystkich Porzuconych, w końcu się ziściło. Ani jeden wysuszony mięsień, ani jedna komórka jej ożywionych zwłok nie przejmowała się tym, dokąd zmierza teraz ten świat.

To już koniec. Cząstka jej jaźni była nawet zaskoczona brakiem jego jestestwa, nieustannie szarpiącego za wrota strzegące jej umysłu. Powoli odwróciła się od tronu, by ogarnąć swym wzrokiem otaczający ją zimny i szary świat. Jej myśli ponownie skierowały się do tamtego miejsca przepełnionego błogością, chociaż był to jedynie na wpół zapomniany majak, przebłysk tego, co leżało tam, po drugiej stronie. Jej dom. Już czas…

Powoli, krok za krokiem zbliżyła się do nierównej krawędzi lodowej platformy. Wiedziała, że tysiąc stóp poniżej, spowity gęstymi chmurami, leżał las złożony ze strzaskanych iglic wykutych z saronitu, który odkryła już wcześniej. Sam upadek oczywiście nie mógł jej zabić. Jej ożywione zwłoki były niemal niezniszczalne. Jednakże te szpikulce powstały ze skrystalizowanej krwi Przedwiecznego Boga i były zdolnie nie tylko rozerwać jej ciało, ale i zniszczyć duszę. Tego właśnie poszukiwała.

Możliwości zaznania spokoju. Misja, którą rozpoczęła

11

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

w lasach Srebrnej Luny została zakończona wraz ze śmiercią Arthasa.

Zdjęła łuk ze swego ramienia i odrzuciła go na bok.

Broń z brzdękiem zderzyła się z lodowym podłożem.

Następnie sięgnęła po kołczan i obróciła go. Spoczywające w pokrowcu strzały wysypały się i spadły kaskadą w dół Cytadeli Lodowej Korony znikając we mgle, jedna po drugiej. Pusty kołczan opadł głucho u jej stóp.

Silny wiatr zaczął targać jej poprutą peleryną z ciemnego materiału, która niepodtrzymywana już przez porzucone uzbrojenie zaczęła wić się wokół szyi. Nie czuła zimna, a jedynie nikłą niedogodność. Nawet ona wkrótce się skończy. Poczuła, jak jej ducha ogarnia całkowity spokój, pierwszy raz od niemal dekady. Płynnie przesunęła ciężar swego ciała w stronę krawędzi i zamknęła oczy.

Wszystkie val’kyrie jednocześnie skierowały na nią swe milczące spojrzenia.

12

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

Rozdział II

Gilneas

– Naprzód mar… – zawołał marszałek, ale wystrzelona z muszkietu kula przerwała wydawanie rozkazu, zmieniając jego żuchwę w krwawą miazgę. Mur przed nim został rozbity, lecz jego ruiny wciąż stanowiły dobre miejsce ukrycia dla czających się w strugach deszczu wrogich strzelców. Ulewa nie oszczędzała zarówno najeźdźców, jak i obrońców, przemaczając każdy element ich odzienia i utrudniając walkę. Marszałka odrzuciło do tyłu. Zwalił się na gruz jak worek kartofli i przekoziołkował w dół, zatrzymując się dopiero w gęstym błocie. Podobnie ugrzęzły w nim nadciągające niszczyciele i wozy mięsa stanowiące trzon jego artylerii. Piechota również nie przesuwała się do przodu. Każdy normalny człowiek byłby już martwy, ale marszałek od dawna nie żył. Szybko wygrzebał się z błota, wypluwając zakrzepłą krew i posokę z tego, co zostało z jego twarzy.

Na północ, w poprzek śladów wyjeżdżonych kolein i po drugiej stronie deszczowej kurtyny Garosz Piekłorycz czynił starania, by zapanować nad tym, co działo się na froncie. Widział w pełnej okazałości wielki mur z szarej cegły odgradzający do niedawna Gilneas oraz liczne

13

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

ukośne szczeliny, jakie wyrwał w ścianie Kataklizm.

Gdyby w awangardzie armii byli jego Kor’kronowie, na pewno zdołaliby przebrnąć przez zaporę. Parsknął z pogardą, gdy kolejny pobity i pokiereszowany odział Porzuconych przetoczył się z powrotem, lądując w błocie.

Nawet w chwili triumfu Porzuceni wyglądali jak trupy.

Choć wydawało się to niemożliwe, po porażce wyglądali jeszcze gorzej.

– Twoi zwiadowcy są bezużyteczni. Wysłałem ich z rozkazem nękania obrońców murów, a oni wracają jak psy z podkulonymi ogonami! – Garosz prychnął, nawet nie racząc spojrzeniem swego rozmówcy. Potężnie zbudowany ork o brązowej skórze naprężył swe wytatuowane muskuły,

14

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

dźwigające masywne naramienniki wykonane z kłów demona. Chociaż stał tuż przed wejściem do namiotu, nie cofał się przed deszczem. Strugi wody spływały po jego żylastej twarzy i pokrytej czarnym tatuażem szczęce.

Stojący obok wielkiego orka i skryty pod baldachimem namiotu mistrz konsyliarzy Lydon wyglądał przy nim wyjątkowo krucho. Jego ospowata twarz skrzywiła się pod zmierzwionymi fioletowo-szarymi włosami, gdy próbował sformułować odpowiedź, która nie skutkowałaby kolejną dawką słownych obelg ze strony wodza.

– Mogę cię zapewnić, że dają z siebie wszystko – powiedział spokojnym tonem, a jego głos był szorstki i pozbawiony emocji. – Linia obrony Gilneas już została niemal przełamana.

– Czemu zatem twoi zwiadowcy czmychają do tyłu, zamiast przeć naprzód? – Garosz kopnął ze złości w stojącą obok beczkę. Tuż za nim, nie zważając na doskwierający deszcz i w pełnej w gotowości, czekały jego własne wojska: cztery kompanie elitarnych i starannie dobranych orczych i taureńskich wojowników, wspartych przez pięć batalionów najlepszych siepaczy Orgrimmaru. Ich szeregi rozciągały się przez cały krajobraz Srebrzystego Boru, wyglądając z oddali jak żywe morze zielonych i brązowych twarzy ze sterczącymi nad nimi jaskrawoczerwonymi chorągwiami. – Gdzie te obiecane pułki z Lordaeronu?!

To oni mieli przełamać obronę! Tracimy tylko czas!

15

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

Lydon wiedział, że nie ma najmniejszego sensu rozmawiać o strategii wojennej z twardogłowym wodzem, jednak wraz ze zbliżającą się chwilą ataku stawał się coraz bardziej zdesperowany. Oblizał swe szare usta ciemnofioletowym językiem, starając się, aby jego odpowiedzi brzmiały naturalnie. W międzyczasie próbował znaleźć jakieś sensowne wyjaśnienie. – To na pewno wina tego deszczu. Spowolnił ich, bez wątpienia. To… zdecydowanie… to przecież elita spośród naszych z Lordaeronu. Są sercem naszej piechoty i opoką, na której można oprzeć całą kampanię…

Garosz potarł kłykciem podbródek. Nie zważając na słowne wysiłki Lydona patrzył na pole przed nim, rozstawiając w myślach oddziały nadciągającej piechoty i kawalerii.

– Ale nie możesz ich po prostu posyłać wprost na główną wyrwę w murze. To szaleństwo! – kontynuował Lydon. – Jest tam…. zbyt wąsko. To dobrze strzeżony i ufortyfikowany punkt. Ciężkozbrojna kawaleria nie będzie mogła swobodnie manewrować wierzchowcami, próbując przedrzeć się przez wyłom. Zostaną zmasakrowani i zdziesiątkowani salwami obrońców.

Przecież dobrze wiesz, że…

– Oczywiście, że wiem – odszczeknął Garosz. – Wrota zostały już uchylone. Wystarczy jeden celny kopniak, by stanęły otworem. I to właśnie zadanie, do którego nadajecie się najlepiej – Wódz Hordy skierował

16

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

wzrok wprost w konsyliarza. Jego zimne spojrzenie utkwiło w bladożółtej poświacie wypełniającej oczodołu nieumarłego. – Przecież już jesteście martwi, co czyni was niemal niemożliwymi do powtórnego zabicia. Wasze zastępy przetoczą się przez wyłom i otworzą drogę do podboju dla wojowników Hordy, w żyłach których wciąż płynie ciepła i łaknąca bitwy krew. Jeśli trzeba będzie, utworzycie dla nas most ze swych pokiereszowanych zwłok. Tak właśnie zdobywa się twierdze. Tak właśnie wygrywa się wojny!

Konsyliarz uniósł dwa kościste palce – Jednakże, gdybyś zezwolił nam na użycie choć odrobiny… moru.

Tylko dla przetarcia szlaku. Odrobinki, w zasadzie niezdolnej do niczego… tylko małej smużki! Jedynie po to, by wywołać panikę, nie żeby doprowadzić do…

17

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

Garosz grzmotnął go na odlew w bok twarzy ciosem, którego szybkość rozdarła powietrze, odrzucając na bok strugi deszczu. Mistrz konsyliarzy zachwiał się od uderzenia dorównującego wierzgnięciu konia, ale jakimś cudem zdołał utrzymać się na nogach.

– Jeśli właśnie zasugerowałeś mi użycie choćby grama tego waszego zielonego gówna, które skrywacie, spalę zaraz na miejscu ciebie, a potem zrównam z ziemią twoje rynsztokowe Podmiasto – wymamrotał Garosz, odwracając twarz w stronę pola bitwy.

Sponiewierany i upokorzony mistrz konsyliarzy zdołał jedynie wydusić przez zaciśnięte zęby ledwie słyszalne Tak wodzu. W środku jednak gotował się z wściekłości. – Gdzie u licha jest Mroczna Pani Sylwana?! – zastanawiał się w myślach, patrząc na szarzejące niebo. – Dlaczego nie ma jej tutaj, by stanąć naprzeciw tej bestii?!

18

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

Rozdział III

Lodowa Korona

Sylwana zachwiała się, stojąc na krawędzi szczytu Lodowej Korony. Wciąż z zamkniętymi oczami uniosła ramiona. Szalejący mroźny wiatr przenikał ją na wskroś, lecz był dla niej niemal nieodczuwalny.

Wyczuła jednak coś innego. Czyjąś obecność.

Val’kyrie spłynęły z nieba w jej stronę, na tyle blisko, że Sylwana mogła dostrzec detale broni, jaką zjawy nosiły przymocowaną do swych ud. Czego od niej chciały?

Bez żadnego ostrzeżenia uderzyła w nią wizja.

Wspomnienie.

Znalazła się nagle w przytulnej sypialni w miły, słoneczny dzień. Promienie słońca wpadały przez okno, załamując się na unoszących się w powietrzu pyłkach kurzu i malując na podłodze zawiłe wzory. To był jej pokój.

W poprzednim życiu. Chociaż nie miała wtedy nawet dwudziestu jesieni, uważano Sylwanę za jedną z najbardziej obiecujących tropicielek w rodzinie. Włożyła na nogi wysokie buty sięgające aż do uda, starannie je

19

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

sznurując i kończąc kunsztownym węzłem. Poprawiła z pietyzmem ozdobny w liście haft, po czym żwawo zeskoczyła z łóżka, stając przed lustrem. Wpatrując się w swe odbicie podziwiała sięgające do pasa blond włosy, które malowniczo spływały po jej ramionach na wzór górskich potoków. W tym świetle wydawały się niemal przeźroczyste. Potrząsnęła na boki głową, aż do momentu, gdy włosy ułożyły się idealnie wokół jej długich i smukłych uszu. Bycie najlepszym tropicielem w rodzinie nie zadowalało jej. Musiała wzbudzać podziw u każdej napotkanej osoby.

Była aż tak próżna.

20

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

To dziwne i zapomniane wspomnienie cofnęło Sylwanę znad krawędzi przepaści. Nie miała pojęcia, co wyciągnęło je z zakamarków jej pamięci. Tamto życie utraciła bezpowrotnie.

Kolejne wspomnienie zalało jej zmysły.

Tym razem kucała skryta za gładkim kamieniem w Śpiewającej Puszczy. Jesienne liście zaszeleściły, maskując ostrożne kroki jej towarzysza, który płynnie skoczył do przodu, kryjąc się obok niej.

– Jest ich tak wielu! – warknął, ale zaraz zamilkł, gdy wzniosła palec. – Mamy tam tylko dwa tuziny tropicieli – dodał już szeptem. – Nie ma szans, żeby to przeżyli!

Sylwana nie odrywała wzroku od ciemnej masy złożonej z rozpadających się trupów i przetaczającej się właśnie przez koryto rzeki. To był decydujący moment Trzeciej Wojny. Już jedynie godziny dzieliły Srebrną Lunę od upadku z rąk armii Arthasa.

– Muszą jedynie opóźnić ich marsz, żebyśmy zdążyli umocnić obronę Słonecznej Studni – odrzekła tonem nieznoszącym sprzeciwu.

– Oni zginą!

21

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

– Potraktuj ich jak strzały w kołczanie. Trzeba je zużyć, żeby wygrać wojnę.

Była aż tak zuchwała? A może nieczuła? Nie. Była wojowniczką i miała zahartowane w bojach serce.

Teraz, równie niespodziewanie jak poprzednie, uderzyło w nią trzecie wspomnienie.

– Prawowici spadkobiercy Lordaeronu! – zawołała Sylwana, unosząc nad głową łuk. Jej przedramię, choć wciąż smukłe, ze sprężystymi i silnymi mięśniami, miało teraz szaro-niebieski odcień skóry. Skóry nieboszczki.

Ta wizja była już zupełnie inna. Miała zimną aurę pośmiertnego wspomnienia. Przed nią stała groteskowa, drżąca w oczekiwaniu zbieranina trupów w pordzewiałych i niekompletnych zbrojach, połamanych i gnijących

22

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

ciałach, roztaczając niewyobrażalny smród rozkładu.

Jednak ich płaczliwe i błagalne spojrzenia upodabniały ich do porzuconych dzieci. Brzydziła się nimi, ale zarazem ich pragnienie ją wzmocniło.

– Moce Króla Lisza słabną! Od teraz kieruje wami wasza własna wola! Czy nadal chcecie czuć się wyrzutkami na ziemi waszych przodków? A może pogodzimy się z przeklętym losem, jaki nam przypisano i odzyskamy nasze miejsce na tym świecie?

Jej przemowa spotkała się z chrzęstem, który przerodził się w dzikie wiwaty. Kościste pięści wznosiły się raz za razem ku niebu. Ci wszyscy nieszczęśni ludzie: chłopi, rolnicy, kapłani, wojownicy, lordowie i szlachcice… jeszcze nie pogodzili się z tym, co się z nimi stało. Lecz dla kogoś – kogokolwiek – zapewnienie, że wciąż na tym świecie jest dla niego miejsce było wręcz elektryzującą wieścią.

– Jesteśmy wyklęci. Jesteśmy… porzuceni. Kiedy jednak jutro ujrzycie słońce, Stolica będzie należeć do nas!

– oświadczyła. Wiwaty przerodziły się w ryk.

– A co z ludźmi? – zapytał ją młody alchemik, gdy zgiełk ucichł. Sylwana kojarzyła go. Widziała nieumarłego w czasie walki poprzedniego wieczora. W jego oczodołach migotała chłodna inteligencja. Nazywał się Lydon.

Widocznie pogodził się już w pełni ze swoim losem, skoro wypowiadał się o ludziach, jak o innej rasie. Zanotowała

23

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

sobie w pamięci jego osobę. W przyszłości może być użyteczny.

– Ludzie wypełniają swe obowiązki – odrzekła, a jej umysł już opracowywał dalszy plan działań. – Wierzą, że uda im się wyzwolić miasto. Niech więc walczą w naszym imieniu i giną dla naszej sprawy. – Potraktujcie ich… – znalazła porównanie, jakiego już kiedyś użyła – jak strzały w kołczanie.

Chaotyczny i gęsty tłum nieumarłych radośnie skandował, klaskał i kasłał na znak aprobaty. Sylwana spoglądała na nich chłodno. – Wy też nimi jesteście – pomyślała. – Jesteście strzałami, które wyceluję w serce Arthasa.

Czy to też wina zahartowanego w bojach serca?

Stała się aż tak nieczuła? Nie. Była taka sama. Zarówno w życiu, jak i w nieżyciu.

Sylwana potrząsnęła głową, aby odgonić sprzed oczu wizje. Chociaż to były jej własne wspomnienia, do tej pory o nich nie pamiętała. Zostały wyciągnięte z odmętów jej niepamięci. Wyciągnięte przez val’kyrie. Wokół niej wciąż w upiornym milczeniu unosiły się nieme zjawy.

– Czytają mi w myślach! – zrozumiała. – Osądzają mnie!

24

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

Wciągnęła lodowate powietrze do płuc, a jej oczy rozbłysły. – Nie przybyłam tu, by mnie sądzono! – krzyknęła, odwracając się od krawędzi, by spojrzeć na swe oskarżycielki. – Nie przez was! Ani przez nikogo! – gniew ponownie rozpalił jej wnętrze. Zastanowiła się, czy jej zawodzenie banshee zadziała na te… dziwadła.

Zrozumiała jednak, że przecież wcale nie musi walczyć. Zakończyła już swoje sprawy. – Odejdźcie! – rozkazała – i odczepcie się od moich wspomnień!

Sylwana cofnęła się, a wiatr targał jej włosami i płaszczem. Wspomnienia o tym, kim była i kim się stała, zmroziły jej żołądek. Ruszyła więc, aby wyzbyć się nieprzyjemnego uczucia. Nie była już łaknącą zemsty przywódczynią zbieraniny przegniłych trupów. Jej misja została wykonana i teraz czekała na nią zaległa nagroda.

Tęskniąc za zapomnianą błogością, Sylwana rzuciła się ze szczytu Lodowej Korony. W uszach wraz z nabieraniem prędkości słyszała rosnące zwodzenie wiatru. Iglica Cytadeli i zebrane na szczycie val’kyrie zniknęły jej z oczu…

Z głuchym chrzęstem ciało banshee nabiło się na saronitowe kolce.

25

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

26

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

Rozdział IV

Gilneas

Jak we śnie serce armii Lordaeronu runęło do przodu. Wykrzykiwane rozkazy ledwo do nich docierały.

Ciężka kawaleria nieumarłych przetoczyła się przez wyrwę, ale jakimś cudem szkieletowe wierzchowce zdołały utrzymać równowagę na zrujnowanych pozostałościach muru. Porzuceni walczyli na całego, aby brnąć dalej, ale nie było to łatwe zadanie. Przejście miejscami było tak wąskie, że przejechać mogło je najwyżej czterech jadących obok siebie kawalerzystów.

Wtedy do akcji wkroczyła artyleria obrońców, wystrzeliwując z głuchym echem grad pocisków. Deszcz odłamków w mgnieniu oka przemienił jeźdźca wraz z jego wierzchowcem w mieszankę krwawej mgły i flaków. Ogień z muszkietów nie ustawał, przywodząc na myśl odległe granie bębnów. Salwa za salwą kosiła kolejne rzędy kawalerzystów. To byli jednak weterani upiornej kampanii na Północnej Grani. Nie zważając na śmierć towarzyszy przed nimi, przedarli się, rzucając w wir walki po drugiej stronie zapory. Druga fala atakujących zarzuciła na resztki muru haki z linami, lecz wtedy na ich głowy polała się oliwa. W jednej chwili wszyscy zebrani u podstawy muru

27

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

stanęli w płomieniach. Porzuceni jednak parli naprzód.

Pomimo szalejącego ognia i nieprzerwalnego deszczu pocisków.

Niektórym udało się wejść na szczyt muru, lecz tylko po to, by spotkać tam własną zgubę. Obrońcy nie byli ludźmi. Te dzikie i wściekłe bestie, które można było spotkać w Srebrzystym Borze zostały zorganizowane w sprawnie walczącą armię. Tam, gdzie muszkiety i miecze okazywały się niewystarczające, by odeprzeć nieumarłych, do walki wkraczały kły i pazury.

Zbryzgani mieszaniną krwi i deszczówki Porzuceni przypuścili kolejny szturm. Ich nacierające postacie ginęły we mgle, a echo niosło przedśmiertne wrzaski. Tym razem jednak obrońcy byli bardziej ociężali. Zabili już tak wielu, że w końcu dopadło ich zmęczenie. Tak wielu… ale ilu pozostało?

Pierwsza fala orków zaskoczyła gilneańskich obrońców. Zastępy Hordy przetoczyły się szlakiem usłanym trupami z bitewnymi okrzykami i żądzą rychłego zwycięstwa w oczach. Po chwili wszystko ucichło i zamarło.

W tamtym miejscu wzniesiono Barykadę, na wpół ukończone fortyfikacje, które wyznaczały granice między ziemiami Lordaeronu, a tym, co nazywano teraz

28

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

Plagowiskami. Był tam mistrz konsyliarzy Lydon. Nie miał lewej ręki, a większość jego twarzy była skryta pod głęboką raną. Próbował przemówić do swych ludzi, lecz niczego nie słyszeli. Usilnie starał się zorganizować pospieszną obronę Barykady, ale nie miał za bardzo z czego. Trzon armii Porzuconych został złożony w ofierze w Gilneas.

Niedobitki, które wróciły, musiały teraz stawić czoła maszerującej na zachód po zwycięskiej bitwie o Andorhal połączonej armii ludzi i krasnoludów. Nieliczne siły stacjonujące wokół Barykady miały nikłe szanse na wygraną. Nigdzie nie było też widać wsparcia reszty Hordy.

To nie dzieje się naprawdę, uświadomiła sobie Sylwana, pojmując nagle, że jest obserwatorką tych majaczących, potwornych wizji. Była martwa. Czuła to wyraźnie, jednak jej dusza była ciągle w stanie zawieszenia.

Co to jest?

Ostatnią rzeczą, jaką pamiętała, był upadek. Zsyłane wizje były niczym wspomnienia, ale takie, które jeszcze się nie wydarzyły. Skąd one się brały? Gdzie ona w ogóle teraz jest?

Stolica była oblężona. Król Varian Wrynn stał przy płonących zgliszczach wieży sterowców, rysując przed swoimi generałami plany zawiłych korytarzy Podmiasta.

29

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

Już w przeszłości zdobywał to miasto, więc był pewny zwycięstwa.

Wzdłuż murów płonęły stosy. Na ich widok Sylwanę zalała fala gorąca. Przymierze jeszcze nie zdobyło twierdzy, a już zabrało się za palenie zwłok? Nie, zaraz. To nie tak. Próbowała zrozumieć sens wizji. Porzuceni, którzy wciąż trwają ma murach, sami rzucają się w ogień – zrozumiała – zamiast stawić czoła najeźdźcom.

– To nie dzieje się naprawdę! – powiedziała głośno Sylwana, a głos odbił się echem w jej głowie i brzmiał zupełnie jak wtedy, gdy żyła. Czy jej lud był naprawdę aż tak słaby? Nie…NIE! Winny temu jest Garosz, który zamordował jej najlepszych i najbardziej doświadczonych żołnierzy, posyłając ich na kolejne bezsensowne podboje.

Dowódcy Porzuconych zostali wybici. To właśnie próbowały powiedzieć jej wizje.

30

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

Otaczające ją mgły zgęstniały, uniemożliwiając jej dostrzeżenie przyszłości. Sylwana nie czuła już swojego ciała. Unosiła się teraz w dziwnej otchłani. Uświadomiła sobie, że spogląda na własne ciało i aż uniosła dłonie w niemym zachwycie. Jej skóra odzyskała złocistoróżowy pigment. Ponownie tętniła wewnętrznym światłem i jędrnością jak za życia. Jednak nie znajdowała się tu sama.

Z westchnieniem spostrzegła, że została otoczona.

Wokół niech krążyło dziewięć kobiet wojowniczek, których nieskazitelna uroda przyćmiewała nawet jej własne piękno. Val’kyrie również wyglądały teraz jak za życia.

Niektóre z nich miały kruczoczarne włosy opadające na ogorzałe twarze o oczach błękitnych i błyszczących niczym klejnoty. Włosy innych miały odcień świetlistego srebrnego blondu przywodzącego na myśl skąpany w promieniach słonecznych śnieg. Ich oblicza były miękkie i subtelne, a zarazem twarde. Ramiona wszystkich były gładkie i umięśnione, a uda jędrne i mocne. Każda z zebranych dzierżyła inną broń: włócznię, halabardę, czy wielki dwuręczny miecz, który spoczywając w pokrowcu z wypolerowanej stali, sięgał jednej z val’kyrii od ziemi aż do jej podbródka. Każda była największą wojowniczką swojego pokolenia.

31

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

Każda z nich była taka sama, jak ja, zorientowała się Sylwana. Były zuchwałe, dumne i stworzone do zwycięstw.

– Takież właśnie byłyśmy – powiedziała blond val’kyria nosząca dwuręczny miecz, odpowiadając na myśli Sylwany, jakby zostały wypowiedziane na głos. Jej głos był dźwięczny i silny. – Jam jest Annhylde, zwana Zaklinaczką. To zaś me siostry w boju. Jesteśmy ostatnimi dziewięcioma, które ostały. Służyłyśmy wiernie mężom północy za życia i zapragnęłyśmy iść dalej tą ścieżką po śmierci.

32

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

– Żeby służyć Królowi Liszowi.

Annhylde wzdrygnęła się na te słowa. – A czy ty służyłaś mu z własnej woli? – zapytała.

– Co to wszystko ma znaczyć? Czym są te wizje?! – zażądała odpowiedzi Sylwana.

– Wizjami przyszłości – wyjaśniła Annhylde. – Każde przemijające życie zostawia po sobie pewien ślad.

Ten należy do ciebie.

– Nie trzeba być wróżbitą, żeby wiedzieć, że Piekłorycz marnuje siły Hordy, wykrwawiając je, by zaspokoić swe żądze podboju. – Sylwana poczuła, że ponownie wzbiera w niej stary gniew, jednak nie wpływał on w żaden sposób na jej ciało. W zasadzie nic nie czuła. – Gdzie mnie zabrałyście? Powinnam być martwa.

– Ależ jesteś – odrzekła inna val’kyria o włosach koloru węgla.

– Już kiedyś byłam martwa – zaprzeczyła Sylwana.

– Trzymacie mnie w zawieszeniu. Dlaczego?

Annhylde nie okazywała po sobie żadnych emocji.

Jej głos był spokojny i wyważony. – Chcemy, abyś ujrzała konsekwencje swego odejścia i dokonała właściwego wyboru…

– Już dokonałam wyboru! – ucięła Sylwana.

– Twój lud zostanie unicestwiony! – powiedziała ciemnowłosa val’kyria. Najwyraźniej była za życia najmłodszą z bojowych dziewic, a teraz najmniej okrzesaną w swej nieumarłej formie.

33

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

Sylwana wspomniała swój lud. Przebyli daleką drogę od zagubionych trupów, wciąż tęskniących za utraconym życiem, będących wystraszoną zbieraniną zgromadzoną wokół ruin Stolicy Lordaeronu. Porzuceni stali się jednak prawdziwym narodem: rzeszą cuchnących i pokrytych krwią plugastw, świetnie wyszkoloną w walce, władającą niszczycielską magią i nie znającą moralności.

Zostali przekuci w idealną broń. Jej broń. Broń, która zdołała zadać śmiertelny cios, zgodnie z jej przeznaczeniem. Teraz byli dla niej bezużyteczni i zbędni.

– Więc niech tak się stanie! – zawyła. – Nie dbam już o nich!

Annhylde uniosła dłoń, aby uciszyć szykującą się do odpowiedzi młodszą siostrę. – Zamilknij, Agato. Ona nie wie. Musi ujrzeć więcej. Przywódczyni val’kyrii skierowała swe świecące zielone oczy, z których emanował smutek, na Sylwanę. – Sylwano Bieżywiatr, śmierć i zapomnienie, których poszukujesz należą do ciebie. Nie odbierzemy ci ich.

Annhylde zamknęła oczy, a wszystkie val’kyrie rozpłynęły się, przybierając na powrót swe beztwarzowe, widmowe formy.

Wtedy Sylwana poczuła, że coś ją wciąga.

Jej zmysły zaczęły wariować, a czas się zatrzymał.

– Straciłyśmy ją – załkała Agata.

34

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

Rozdział V

Gilneas

Opady deszczu ani na chwilę nie ustawały, przemieniając ziemię u stóp gilneańskiego muru w grząskie bagno. Gdy Garosz przechadzał się na swym bojowym wilku między zastępami Porzuconych, łapy zwierzęcia zapadały się w błocie. Część padającego deszczu parowała na czubku jego ogolonej głowy, a reszta spływała strugami po twarzy.

– Żołnierze Gilneas kulą się za swym murem niczym zbite psy! – zawołał wódz, a jego głęboki głos przebijał się ponad zgiełkiem ulewy i bijących z nieba gromów. – Nikt tak dobrze jak wy, lud Lordaeronu, nie zna ich historii. Gdy ich sojusznicy wołali o pomoc, co zrobili?

Pomogli im? Nie! Obudowali się murem, kryjąc przed światem!

Po szeregach rozbrzmiał stukot uderzeń mieczy o tarcze. Nie wszyscy Porzuceni przykładali wagę do wydarzeń z poprzedniego życia, ale byli wśród nich tacy, u których wciąż żyło wspomnienie Gilneas, które odwróciło się od nich w najczarniejszej godzinie.

Zdecydowanie nie darzyli tego królestwa miłością.

35

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

Garosz kontynuował z uniesioną głową, a każde z jego słów cięło powietrze. – Wszyscy żyją teraz w hańbie!

Jak myślicie? Czy nagle zaczną walczyć z honorem? – roześmiał się gardłowo. – Nie! Żyli jak tchórze, umrą jak tchórze i przejdą do historii jako tchórze! Wasza chwała zaś zostanie uwieczniona w pieśniach i legendach! – Garosz odwrócił się do zrujnowanej ściany, wymierzając w jej stronę poszarpane ostrze swego legendarnego topora Rzezimiota. – Każdy mur w końcu runie, lecz honor jest wieczny!

Mistrz konsyliarzy zagłębił swe kościste palce w splątanej czuprynie, chwytając się za głowę. Wojenny ryk orków, taurenów i Porzuconych rozbrzmiał niczym grom. Jak on to robi? – zastanawiał się Lydon. – Moi bracia, Porzuceni, zachwycają się własną zagładą!

Lydon desperacko starał się ułożyć w głowie jakieś argumenty, które zdołają odciągnąć Garosza od jego niszczycielskiego planu i przemówić mu do rozsądku.

Zastanawiał się, co w tej chwili rzekłaby do wodza Mroczna Pani, by ukrócić jego zapędy. Otworzył usta, ale nie zdołał wydobyć z nich ani słowa.

W szeregach awangardy Porzuconych słychać było poruszenie.

Garosz ściągnął cugle swego bojowego wilka, zmuszając bestię do ustąpienia miejsca szarżującej kawalerii nieumarłych. – Bohaterowie Porzuconych!

Jesteście grotem mej włóczni! Unieście broń!

36

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

Wznieście swe głosy i nie odpuszczajcie, póki nie zatkniecie sztandaru Hordy na szczycie muru! – Rzezimiot opadł. – NAPRZÓD!

– WSTRZYMAĆ ROZKAZ! – zagrzmiał głos z północy. Zawodzenie Królowej Banshee rozbrzmiało z tak porażającą i czystą mocą, że nawet sam deszcz zdawał się słuchać i przestawał padać. Niebo rozorały błyskawice, uderzając niczym kowalski młot o kowadło. Wszystkie twarze zebranych zwróciły się w jej stronę. Mroczna Pani siedziała okrakiem na swym szkieletowym koniu, a jej

37

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

czarny płaszcz powiewał, wtórując wściekłości jej szarży.

Sylwana pędziła z twarzą przesłoniętą kapturem, a Porzuceni na widok swej królowej opuszczali broń i, chyląc głowy, klękali, nie zważając na błoto.

Mistrz konsyliarzy nie zdążył uklęknąć, gdyż nogi same ugięły się pod nim na widok wybawczyni Porzuconych. Szlochając, brnął przez błoto, plamiąc swe długie szaty i próbując złapać za wodze jej wierzchowca, gdy ten zatrzymał się blisko niego. – Mroczna Pani… – wyszeptał z wyraźną ulgą.

Uniósł głowę i zamrugał ze zdumienia. Z obu stron Sylwana była eskortowana przez przerażające val’kyrie, które unosiły swe widmowe ciała ruchami przeźroczystych skrzydeł.

Garosz zbliżył się do niej zwolna, przejeżdżając wzdłuż klęczących szeregów, które tkwiły w bezruchu niczym las tysięcy milczących posągów. W jego oczach płonęła żądza mordu. Na ten widok Lydon cofnął się, kurcząc w przerażeniu.

Sylwana jednak nawet nie mrugnęła ani nie zdjęła swego kaptura w poddańczym geście. Władczo uniosła lekko głowę. Zwróciła się melodyjnym głosem do Garosza i chociaż słowa były skierowane tylko do niego, mówiła na tyle głośno, aby wszyscy je usłyszeli.

– Piekłoryczu. Gilneas upadnie. A Horda będzie miała swą zdobycz. Jeśli jednak oczekujesz wsparcia mego ludu, zrobimy to na moich warunkach. – Zarzuciła

38

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

nonszalancko płaszcz na jedno ze swych ramion, odsłaniając fragment poznaczonej plamami rozkładu szarej skóry wraz z ozdobnym w lotki piór czarnym skórzanym naramiennikiem. – Moje trzy najzwinniejsze statki już płyną na południowe wybrzeże, aby odwrócić uwagę stolicy Gilneas. Równocześnie gromadzę też kolejne siły w Pogrzebowym Dzwonie.

Konsyliarz Lydon przekrzywił głowę, słysząc te zapewnienia. Jeśli dobrze pamiętał, w Pogrzebowym Dzwonie nie pozostało nic poza cmentarzem.

Co jednak najbardziej go dziwiło, to zmiana, jaka zaszła w jego władczyni. Jej głos – od zawsze przerażający – teraz brzmiały w nim jednak nowe, potężne nuty, jakby każde słowo wypowiadane było z iście boską pewnością siebie. Poza tym, co miały oznaczać krążące wciąż wokół niej tajemnicze val’kyrie?

Pani moja – Lydon szepnął – gdzieś się podziewała?

Spojrzała na swego poddanego i Lydon pojął, że zaczyna się cofać, a jego drżące dłonie wypuszczają wodze wierzchowca.

39

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

Rozdział VI

Czeluść

Lady Sylwana Bieżywiatr spadała. Oczywiście nie w sensie fizycznym. Jej ciało zostało zniszczone u stóp Cytadeli Lodowej Korony. Spadał jej duch, zagubiony niczym dryfujący statek na bezkresnym oceanie.

Jak się tu dostała? Nie mogła sobie przypomnieć.

Czy została zabita przez Arthasa? Czy popełniła samobójstwo? A może wysłał ją tutaj sąd val’kyrii? W tym miejscu czas nie istniał. Całe jej życie, cały ciąg wspomnień i wydarzeń wydawał się jedynie krótką chwilą, przebłyskiem świadomości w mrokach nieskończoności pustki.

Widziała przed sobą tylko ciemność.

A potem poczuła – prawdziwie poczuła, pierwszy raz od tak długiego czasu poczuła BÓL. Odskoczyła w przestrachu rychłej śmierci.

Znowu tu była. Jej duch ponownie odzyskał pełnię świadomości tylko po to, by znów odczuć kolejne uderzenie bólu. Ostateczny, przedśmiertny ból.

Rozchodzące się zimno. Skrajną beznadzieję.

Strach.

40

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

Nie była tu sama. W ciemności krążyły byty, których nie rozpoznawała, gdyż w świecie żywych nie było miejsca dla czegoś równie potwornego. Zaczęły szarpać ją swymi szponami, lecz nie miała ust, żeby móc krzyczeć.

Spoglądało na nią wiele oczu, ale nie mogła nawet się obrócić. Żal.

Wyczuła znajomą obecność. Rozpoznawała ją.

W jej uszach rozbrzmiał szyderczy głos, który kiedyś trzymał ją w okowach. Arthas? Arthas Menethil? Tutaj?

Jego esencja rzuciła się w jej stronę, lecz poznając ją, odskoczyła w przerażeniu. To tylko chłopiec, który miał zostać Królem Liszem. Jedynie łkające i wystraszone dziecko, blond cherubinek pokutujący za błędy popełnione za życia. Gdyby w tym momencie każdej cząstki jej duszy nie wypełniało własne udręczenie i żałość, może pierwszy raz poczułaby do niego coś na wzór cienia litości.

W tym bezkresnym oceanie nieskończonego zła i cierpienia nawet Król Lisz wydawał się… nic nie znaczyć.

Kolejne byty rzuciły się na Sylwanę, pławiąc się w radości, jaką przysporzy im możliwość znęcania się nad nią.

Horror.

Tu miała już spędzić całą wieczność – w nieskończonej pustce, mrocznej i nieznanej krainie udręki.

41

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

Nie wiedziała, czy minęła zaledwie chwila, czy może cała wieczność zanim pojedynczy promień światła przedarł się przez otaczające ją ciemności? Wtedy zbliżyły się do niej z wyciągniętymi ramionami. Dziewięć val’kyrii, niesłychanie pięknych w tym mrocznym miejscu, oblekło ją świetlistym całunem.

Czuła się mała i naga. Bezbronna. Gdy odzyskała głos, zdolna była jedynie do szlochu. Sylwana została złamana. Pomimo tego val’kyrie nadal jej nie osądzały.

– Lady Sylwano – odezwała się kojącym głosem Annhylde, dotykając delikatne policzka elfiej tropicielki. – Potrzebujemy cię.

– Cz… czego ode mnie chcecie?

– Wciąż jesteśmy związane wolą uśpionego Króla Lisza. Szczyt Cytadeli Lodowej Korony jest naszym więzieniem, może nawet i po wsze czasy. Łakniemy wolności, tym samym pragnieniem, które było i twoim w przeszłości. – Annhylde uklękła obok Sylwany, a pozostałe val’kyrie stanęły wokół nich w kręgu, łącząc ramiona. – Potrzebujemy przewodniczki. Kogoś takiego jak my - urodzonej wojowniczki. Silnej. Która rozumie zarówno życie, jak i śmierć. Która widziała światło i mrok.

Która będzie godna - godna władzy nad życiem i śmiercią.

– Potrzebujemy cię – powtórzyła jak echo Agata, a czarne włosy wydawały się powiewać w rytm padającego światła.

42

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

– Moje siostry będą wolne. Wolne na wieczność od władzy Króla Lisza. Jednakże ich dusze zostaną związane z twoją – ciągnęła Annhylde. – Sylwano Bieżywiatr, Mroczna Pani, królowo Porzuconych… możesz ponownie kroczyć między żywymi, jeśli przyjmiesz dar val’kyrii. Czy zostaniesz ich siostrą? Póki one będą żyły, póty i ty będziesz. Wolność, życie… oraz władza nad śmiercią. Oto nasz pakt. Czy godzisz się na niego?

Sylwana odpowiedziała, ale nie od razu. Czająca się za progiem nicość napełniała ją przerażeniem. Nawet teraz wyczuwała, jak otacza ją niewysłowiona wroga wściekłość.

Nie miała innego wyjścia, ale też nie chciała przyjmować ich oferty ze strachu. Czekała więc, do momentu, aż poczuła coś więcej. Wspólny los. Pokrewieństwo. Siostry.

Osobno, one wszystkie były uwięzione, ale razem byłyby

43

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

wolne… Razem z nimi zdołałaby odroczyć swe przeznaczenie.

– Tak – odparła. – Zawrzyjmy pakt.

Annhylde ponuro skinęła głową, po czym wstała, a rysy jej twarzy stały się niewyraźne i zamazane. – Zawarłaś zatem pakt, Sylwano Bieżywiatr – powiedziała. – Me siostry, są twymi siostrami. Od tej chwili dzierżysz władzę nad życiem i śmiercią… – zamilkła na długą chwilę.

– A ja zajmę twe miejsce, tutaj. Światło rozbłysło oślepiająco.

Nagle Sylwana się obudziła. Jej ciało leżało w nienaturalnej pozie, ale zdecydowanie było całe i nienaruszone, a Cytadela Lodowej Korony majaczyła nad jej głową niczym gigantyczny nagrobek.

Nigdzie nie widziała Annhylde. Teraz otaczało ją jedynie osiem pozostałych val’kyrii.

Póki będą żyły, póty i ona będzie.

44

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

Epilog

Gilneas

– Za kogo ty się uważasz, że wstrzymujesz mój rozkaz?! – grzmiał Garosz, prąc na swym wilku do przodu.

Ogromny ork zbliżył się, górując nad elfką i wbijając w nią mordercze spojrzenie.

Sylwana nie zareagowała na zaczepkę ani się nie cofnęła. – Kiedyś byłam taka jak ty, Garoszu – odpowiedziała cichym i spokojnym głosem, na tyle cichym, aby doleciał jedynie do uszu wodza. – Tych, którzy mi służyli, traktowałam jak narzędzia. Byli jedynie strzałami w moim kołczanie. – mówiąc to, zdjęła z głowy kaptur i wbiła w niego swe mroczne spojrzenie. Jej oczy należały do żywej istoty. Ogromne, kruczoczarne źrenice były przepełnione wściekłością, w ich wnętrzu gorzał czerwony żar.

W tej chwili nikt nie odważył się spojrzeć w oczy Sylwany. Nikt. Nikt prócz Garosza Piekłorycza.

To, co ujrzał ork było wielką czarną pustką.

Nieskończoną ciemnością. W tych oczach czaił się strach, ale i coś jeszcze… coś, co zatrwożyło nawet nieznającego lęku wodza. Jego wilk zaczął cofać się pomimo braku rozkazu.

45

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

– Garoszu Piekłoryczu. Wstąpiłam do krainy umarłych. Widziałam nieskończony mrok. Nic, co teraz powiesz. Lub uczynisz. Nie zdoła mnie przestraszyć.

Armia Porzuconych, która otaczała Mroczną Panią, wciąż należała do niej. Ciałem i duszą. Jednak nie uważała jej za strzały w swoim kołczanie. Już nie. Była jej tarczą przez nieskończonością. Należało używać jej mądrze i żaden głupi ork nie zmarnuje jej potencjału, póki ona kroczy po świecie żywych.

Wódz w końcu zawiesił na plecach swój bojowy topór, a jego wilk odstąpił od banshee. Po dłuższej chwili Garosz oderwał wzrok od jej dziwnych oczu.

– Niech i tak będzie, Mroczna Pani – zawołał na tyle głośno, aby wszyscy zebrani go usłyszeli. – Zajmiemy Gilneas… twoim sposobem.

Popędził swego wierzchowca przez błoto, ruszając w stronę szeregów własnych żołnierzy. Będę cię jednak miał na oku, dopowiedział sobie w myśli.

Wzrok Piekłorycza spoczywa na tobie bardziej, niż na kimkolwiek innym.

~ Koniec ~ 46

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

Słowniczek nazw Andorhal – Andorhal Annhylde Zaklinaczka – Annhylde the Caller Arthas Menethil – Arthas Menethil Barykada – Bulwark Cytadela Lodowej Korony – Icecrown Citadel Czeluść – The Maw / w org. Ciemność – Darkness Dowództwo Porzuconych – Forsaken High Command Front Porzuconych – The Forsaken Front Garosz Piekłorycz – Garrosh Hellscream Gilneas – Gilneas Grobowisko – The Sepulcher Kopalnia Głębi Elem – Deep Elem Mine Kor’kronowie – Kor’kron Król Lisz – Lich King Lodowa Korona – Icecrown Lordaeron – Lordaeron Lydon – Lydon Mistrz Konsyliarzy – Master Apothecary Mroczna Pani – Dark Lady Mur Szarogrzywych – Greymane Wall Obślizgła Czerń – The Skittering Dark

47

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

Plagowiska – Plaguelands Podmiasto – Undercity Porzuceni – Forsaken Przymierze – Alliance Rzezimiot – Gorehowl saronit – saronite Srebrna Luna – Silvermoon City Srebrzysty Bór – Silverpine Forest Sylwana Bieżywiatr – Sylvanas Windrunner Śpiewająca Puszcza – Eversong Forest Tron Mrozu / Mroźny Tron – Frozen Throne Twierdza Cienistego Kła – Shadowfang Keep Twierdza Fenrisa – Fenris Keep Tylna Straż Porzuconych – Forsaken Rear Guard val’kyria – Val’kyr wrykulowie – vrykul Żywiczny Tartak – Ambermill

48

~ U KRESU CIEMNOŚCI ~

49