Die populisme
en die rol van die intellektuele
“This is always populism’s peril: That it relies too much on the power of charisma.” Ross Douthat, New York Times In die afgelope dekades is reeds telkemale vanuit konserwatiewe kringe geskryf oor wat as die ‘verraad van die Westerse intellektueel’ beskryf kan word. Asof gemotiveer deur selfveragting neem intellektuele soos klokslag standpunt in teen hulle eie kulturele erfenis. Volgens dié intellektuele word die Westerse erfenis deur niks anders nie as geweld, kolonialisme en rassisme gekenmerk. Daarteenoor verteenwoordig die ‘ander’ kulture in hul oë die beskermingswaardige en selfs die voorbeeldige.
Prof. Danie Goosen
So kontinueer die selfveragters die tradisie van Jean-Jacques Rousseau, wat reeds in die 18de eeu die toestand van die sogenaamde edele barbaar bo dié van sy eie Europese kultuur verkies het. Historici voer vandag met oortuiging aan dat die onmiddellike oorspronge van die selfveragters na die 60’er jare van die vorige eeu teruggevoer kan word, maar dat Rousseau hulle werklike ideologiese vader is. Selfveragting is vandag egter ook onder Afrikaanse intellektuele aanwesig. Verskeie van hulle word ook deur ’n wrokkigheid jeens en selfs haat in die eie identiteit gemotiveer. Tegelyk word die ‘andere’ in hulle oë edele slagoffers waarvoor onvoorwaardelik kant gekies moet word.
02|REDE