Gouden Feest met marmotten

Moemoe’s droom: 50 jaar huwelijksfeest met alle kinderen en kleinkinderen in de bergen, inclusief een tweedaagse naar een berghut. Een echte hoge hut, net zoals vroeger!

En zo geschiedt, op naar Refuge de Vallonpierre in het Parc des Ecrins. De weersverwachting is barslecht, de zenuwen staan bangelijk op scherp: koud, warm of regenkleding? En waar is die compeed?

Vanuit de wondermooie camping in Valbonnais rijden we een dik uur naar La Chapelle-enValgaudemar. Volgens het boekje is het slechts 2u30 stappen en 700 m omhoog tot 2271 m. Voor ons met pauzes wordt het 5 uur. Maar machtig mooi, met riviertjes en bruggetjes en telkens een waterfeest bij elke pauze. Nul regen, zelfs een aangename 22°. Ideaal. De laatste klim is best pittig, zowel voor de 70-plussers als voor het kleinste grut.

Eindelijk de hut, mooi verstopt tussen mega rotsblokken, aan een lieflijk meertje. Omgeven door hoge toppen met plukken vuile sneeuw en

Correctie

In Op Weg 2022 4 werd in het mooie artikel over de GR 213A een oud bordje ‘Sentier Européen n°3’ gelinkt aan ‘de allereerste GR ooit’. Het Is maar een detail natuurlijk, maar die link klopt niet. GR 3 is niet hetzelfde als E3. Het Europees pad E3 loopt of liep zoals gletsjers. Een echte hut met van die stinkende sloefkes voor iedereen en kale banken. Maar ook met bosbessentaart in de aanbieding! En geklingel en getrappel alom: een woeste kudde schapen omsingelt de hut. Vava, verkleed als journalist, spurt naar de herder en komt terug met een groot verhaal over Xavier en zijn 980 schapen van drie boeren-eigenaars. Over hun kleurige verftekens en over zijn twee drijfhonden en drie waakhonden. Over goed hooi en slecht gras en over het wolvengevaar. Xavier spalkt zelf gebroken poten. Eenzaam hard werk. Alle volwassenen staan paf bij zoveel moois en fotogenieks. Maar waar zitten de kleinkinderen? Die komen terug met al even enthousiaste verhalen over schattige marmotten, tot op 10 meter genaderd, precies dikke stokstaartjes, te zot gewoon, en dat gefluit en die stank. Ze componeren ter plaatse een marmottenlied. Om 19u avondmaal met matige, onbestemde kostschoolsoep, gelukkig gevolgd door een rijke rijstschotel, kaas en chocolademousse-perentaart. Tijd voor het kleine volk om naar de stapelbed- meestal over bestaande nationale paden, in dit geval de GR 13. Dergelijk bordje dateert zeker niet uit de jaren 40, eerder uit de jaren 70, 80 of 90. Je vindt er ook in het GH Luxemburg of in Martelange. Merkwaardig genoeg is er echter wel een link tussen de streek waar de GR 213A doorloopt en de den te trekken. Intussen lossen de feestelingen een gouden familie-crypto op en zingt een volle berghut ‘Bonne Anniversaire’. Door het bangelijke onweer ’s nachts moeten er plots kantelramen dicht. San slaapt gewoon verder, met gedruppel op zijn oververmoeide slaapkop.

’s Morgens ligt er bloemsuiker op alle toppen. Magisch. Het ontbijt is Frans en best sober. Dalen is een makkie, zelfs doenbaar voor de dikke-knieën-club. Plots laat Bas een wandelstick in de bergrivier vallen. Verloren? Neen, geblokkeerd 100 meter verder. Zijn pa trekt zijn heldenkostuum aan en redt, met groot gevaar voor lijf en leden, een onnozele stick van 7 €. Applaus voor de show.

Om 14u aan de parking van de auto’s en een uurtje later ijsjes en koel bier op een zonnig terrasje. Wat een feest! Moemoe zo blij en vava blij om moemoe en om die wonderlijke tweedaagse.

Jan Aertsen (deelnemer Zomerwedstrijd Op Weg) vermelde GR-pionier Jean Loiseau. Of hij er geboren is, is onduidelijk, maar zijn vader alleszins wel. En ook al woonde Jean in Parijs, vader en zoon hebben er zeker wandeltochten ondernomen.

Luc Selleslagh