RIDLEYMAN

herkenningspunten op de kaart krijgen inmiddels hoopgevende namen: eerst ‘Almost there’ en even later ‘Last rest’. Iemand heeft een paar aanmoedigingen op de rotsen geklad. Voor de Zuid-Afrikanen: ‘Amper daar’. En voor ons: ‘Cold beer‘. Iets verder gaat het pad over in de camping van Ai-Ais. Daar worden we meteen gespot vanop het terras voor de bar. Het is een traditie: wie de canyon gelopen heeft wordt uitbundig verwelkomd. Iemand luidt een klok, iedereen staat recht, heft zijn bier hoog en feliciteert ons met hartelijke indianenkreten. We bestellen meteen een rondje en gaan voor de koedoe-steak met friet.

Uren later komt het eerste groepje ZuidAfrikanen aan. Een deel van de groep was ontzettend traag en halfweg zijn zij achtergebleven. De rangers komen meteen in actie. Met grote rugzakken met eten trekken ze stroomopwaarts de canyon in, op zoek naar de achterblijvers.

Het treinstation van Nantes. Wij, de fietsen en onze bagage staan strategisch geparkeerd bij de spoorinformatie. U kent ongetwijfeld het kenmerk van de Franse spoorwegen: je zo lang mogelijk laten wachten voor ze de info prijsgeven. De klok tikt wreedaardig richting vertrektijd. Net wanneer de zenuwen onder hoogspanning raken verschijnt het perronnummer. Haastig naar een andere zone, rijtuig 1 en de genummerde plaatsen. Bagage en fietsen stallen, eindelijk de zachte zetels, voor vijf zalige uren Intercités naar het vertrekpunt van onze afgewerkte tocht.

In de trein heerst het gebruikelijke geharrewar wanneer genummerde rijtuigen en dito zitplaatsen niet voor iedereen volstaan om op de correcte positie te geraken. Zeker als een assertief gezelschap wél reservaties heeft voor rijtuig 1, plaatsen 16 tot 19… in een andere trein. Gratis animatie, dat wel.

Daarvoor zorgt ook onze overbuur, die hijgend de trein binnenstormt. “Mon vélo est très délicat”, zegt hij ons, als contrast met onze bedaagde, iets stevigere toermachines. Hij hanteert ze als een soort schild voor zijn rijwiel. Een kat waakt minder angstvallig over haar jongen dan deze reiziger over zijn Ridley-koersfiets. In zijn wereldbeeld is iedere passagier, elk versnellen of afremmen van de trein een bedreiging voor het welzijn van zijn fiets.

Bovendien moet hij zijn aandacht verdelen over 1) waken over die schat, 2) uitstippelen van een lange reis op een uitgevouwen kaart en 3) invoeren van de route in zijn fiets-gps. Dat de kaart daarbij tot op onze schoot reikt, ligt buiten zijn focus. Je kan niet op alles letten, toch? De planning behelst ook een reeks telefoontjes over logistieke steun tijdens zijn rit. Het stemvolume stijgt met de opgebouwde spanning.

Dit multitasken zorgt voor exponentieel toenemende stress en een steeds frequenter opveren om de Ridley te gaan checken. Die duracellspanning straalt ten langen leste ook op ons af. Weg het plan om door de foto’s van onze tocht te scrollen en van het landschap te genieten. Wanneer hij finaal wat te onstuimig met onze tweewielers begint om te gaan – het zijn geen gepantserde wagens – en wij hem dat beleefd duidelijk maken, vlucht hij schichtig naar de overloop en vlijt hij zich voorwaar neer bij zijn precieuze Ridley. Met kaart en al.

In Roanne nemen onze bescheiden fietsen met plezier afscheid van hun delicate reisgezel. Ridleyman zelf blijft plannen.

Griet Van de Keere en Freddy Cloet