“HET ZIJN DE VROUWEN DIE ZORGEN

Lies Oudemans Was Stagiaire In De Democratische Republiek Congo

Lies Oudemans (20140063) werkt nu in Nederland voor

Van Eck, een Asset Manager die beleggingsproducten bouwt die op de beurs verhandelbaar zijn.

Ze begon haar carrière in 2016 als stagiaire bij Heineken in Kinshasa, hoofdstad van de Democratische Republiek Congo. In dit immense land van 100 miljoen inwoners maakte ze kennis met het echte Afrika. Saai was het niet, want ze was betrokken bij de lokale Heinekenpromotie van een James Bond film en ze organiseerde een voetbaltoernooi ter introductie van Primus, het grootste Congolese biermerk. Ondertussen werd ze opgehaald met een company Jeep en weer thuisgebracht naar een zwaarbeveiligd huis voor stagiaires. En o ja, ze mocht niet naar de berg gorilla’s!

Vraag: : Hoe kwam je aan die stage?

LO: “Ik had een finance track gedaan op Nyenrode, maar ik vond de combinatie marketing en Afrika heel leuk. Een van de voorwaarden van Heineken was dat je vloeiend Frans moest spreken. Het sollicitatiegesprek ging ook deels in het Frans. Ik had een half jaar in Parijs gewoond, dus daar lag de basis van mijn beheersing van het Frans. Ik kreeg een opdracht van 6 maanden vanuit de marketingafdeling van Heineken International. Ik moest onder andere consumentenonderzoek gaan doen in Congo.”

Vraag: Hoe functioneerde Heineken in deze voormalig Belgische republiek?

LO: “Heineken heeft zes brouwerijen staan in Congo, die vallen onder de vlag van de lokale brouwerij Bralima, wat staat voor Brasseries Limonaderies et Malterie Africaines. Het was een bestaande organisatie die in 1986 is overgenomen door Heineken. Er worden nog steeds lokale biersoorten gebrouwen, terwijl het echte Heinekenbier wordt geïmporteerd. Dit is in Congo het premium merk dat een flink hogere prijs heeft als hetzelfde bier in Nederland.”

Vraag: Hoe ziet de biermarkt eruit in Congo?

LO: “In Kinshasa waren er enkele grote horecatenten die rechtstreeks werden beleverd. Die kregen er ook een branding pakket bij, met stoelen, tafels en dat soort zaken. De hoofdmoot werd echter weggezet met gigantisch veel trucks waarop kratten bier en limonades werden gestapeld. Die trucks hebben een vaste route door het centrum van Kinshasa richting de buitenwijken van de stad. Ze stoppen bij kraampjes langs de weg, die voornamelijk door vrouwen worden gerund. Die kopen dan een of twee kratten, die ze verkopen samen met maaltijdens die ze hebben gekookt. Het was fascinerend om te zien dat vooral vrouwen zorgen voor het inkomen van gezinnen. Ze betaalden ook gewoon cash aan de truckchauffeur, in Congolese franken of in Amerikaanse dollars. (Momenteel is de wisselkoers 200 CF tegen grofweg een US-dollar, redactie). In elk geval wordt er betaald met grote stapels papiergeld.”

Vraag: Welke indruk maakte Kinshasa op je?

LO: “Ik had als voorbereiding het boek “Congo, een geschiedenis” van David van Reybrouck gelezen. Veel van de feiten uit het koloniale verleden zijn inmiddels weggezakt bij de lokale bevolking, zo kreeg ik de indruk. In het straatbeeld valt er niet veel meer van terug te zien. Wat naar mijn idee wel duidelijk doorwerkt is de onafhankelijkheidsverklaring van de Democratische Republiek Congo in 1960 en de machtsovername van dictator en president Mobutu in 1964. De Belgische politici hadden de overdracht van het land op een diplomatieke manier willen regelen, maar de Congolezen hadden geen geduld. Daarop is een vrijheidsstrijd uitgebroken, die volgens mij nooit helemaal tot stilstand is gekomen. Ik zat precies in de periode dat de termijn van president Joseph Kabila zou aflopen. Eind 2016 waren de verkiezingen gepland, maar al vanaf het begin van dat jaar begon de spanning op te lopen. Er was op een bepaald moment een proteststaking georganiseerd tegen Kabila. De stagiaires werden echter