Buiten gekeken
Clear lsland. Zeevogelfanaten "doen" Cape vooral aan in augustus en sep tember.
In oktober komen nog meer vogelkijkers de plaatselijke bevolking
versterken. De geïsoleerde ligging van het eiland maakt het een onweerstaan bare magneet voor uitgeputte transatlantische dwaalgasten. Wat de Scillies zijn voor Engeland is Cape Clear voor Ierland. 11Goin' to Blanan', are you?" Eamon is al weer terug de oude en zonder mijn antwoord af te wachten ver dwijnt hij terug naar binnen: "I' Il be ready in a few minutes". V ijf minuten later zijn we op weg. "Blanan"' is de afkorting van "Blananarragaun", een rotsige landtong die de zuidpunt vormt van het eiland. Alhoewel je zeevogels kan zien vanop de andere in zee uitstekende kapen, vormt Blanan' het neusje van de zalm voor zeevogelkijkers. Een nadeel is dat je drie kwartier moet stappen om dit Mekka te bereiken. Niet dat het wandeltraject vervelend is, integendeel. Het eerste stuk is een smalle asfaltweg die geflankeerd is door eeuwenoude stenen muurtjes. Soms zijn ze overgroeid door bramen en kamperfoelie. Het vingerhoedskruid staat hier en daar nog te bloeien. Kleine ommuurde hooiweides wisselen af met niet bruik bare "waste ground" waar naast de inheemse flora feloranje Montbretia en de klokjes van de Fuchsiastruikjes strijden om de eerste plaats op de exotenlijst. Vogels zijn er natuurlijk ook: vooral roodborstjes zijn hier in ongebruikelijke aan tallen aanwezig. Op de stenen muurtjes zitte bonte kraaien wantrouwig naar ons te kijken. Op de toppen van de struiken houden enkele roodborsttapuiten de wacht. Even verder brengt Eamon me wat onvervalste 11twitcher-dedication" bij: "In that bush, the first Irish trush nightingale was seen. 1 had left the island just two days before. So, 1 had to come up from Dublin again..." De weg loopt op die plaats dood en we passeren eerst door een weide waar bij net als de vorige dagen e e n wijde bocht w o r d t beschreven. "At times, that buil can be dangerous" luidt de uitleg. Ik bekijk even het beest dat al generaties zeevogelfanaten ontzag inboezemt. In mijn fantasie zie ik al een weide bezaaid met gebroken statiefpoten en verscheurde stukken veld gids. Zijn horens zien er inderdaad vervaarlijk uit. "Come on, we've got to hurry" spoort mijn Ierse metgezel me aan. Buiten de weide loopt het pad door "kustheide" op een helling die steil afloopt naar zee. Hier heb je een weids uitzicht op de tweede beschutte baai van het eiland die toepasselijk "South Harbour" wordt genoemd. klaver te bloeien.
Naast het pad staan toefjes Engels gras en rol
Een tapuit danst voor ons uit, wellicht een lokale broed
vogel. Een kleine 500 m verder daalt het pad naar beneden en verdwijnt de toch al schaarse plantengroei. Vanaf hier steekt de kale rotsrichel Blanan' in zee uit. Aan de westkant is er een verticale wand tot 30 m hoog waar de zee tegenaan beukt. De andere zijde loopt schuin af naar zee. Vanaf hier gezien ziet deze plek met zijn donkere bruinzwarte rotslagen eruit als een onherbergzame uitloper van een vulkaan. Het is moeilijk om uit te zoeken hoe je hier best loopt op de ruige rotsklomp.
67 ,