De mooiste route naar de

Tekst Ruben Verschoof Beeld Katja Barrueto en Joris Korevaar

DDe Weisshorn is voor alpinisten een van de mooiste bergen in de Alpen. Er zijn drie graten: de oostgraat (normaalroute), de noordgraat (gecombineerd rn en rots) en de Schaligrat (rots). De drie wanden worden nauwelijks beklommen. Ze zijn allemaal lang en serieus: verwacht geen kabelbanen of mensenmassa’s. De drie graten zijn ze niet per se lastig qua klimniveau, maar ze verlangen wel veel van de klimmer. Er is nauwelijks Gehgelände, wel veel Absturtzgelände. Het is prachtige rots, maar je moet van begin tot eind geconcentreerd blijven.

Wij hebben ons oog laten vallen op de Schaligrat, om daarna af te dalen via de oostgraat. Op deze manier kom je het makkelijkst terug op camping Attermenzen, waar onze auto staat. De traverse naar de noordgraat wordt overal aangeraden, maar daarmee verlies je een kostbare vakantiedag, omdat je in het verkeerde dal uitkomt.

Het is zomer 2020. Ik ga net als altijd op pad met Joris. We kennen elkaar van de NKBV alpiene jeugdcursussen. De afgelopen 13 (!) jaar gingen we elk jaar samen op pad. Voor mij (inmiddels vader van drie kinderen) is één week vakantie de max. Joris is flexibeler en hee er al twee weken klimmen opzitten, maar het weer laat geen rustdag toe. We acclimatiseren op de Allalin en gaan vervolgens naar de Rothornhütte. Het weerbericht voorspelt een kink in de kabel: morgen, de klim naar het bivak, is het prima tochtenweer, maar overmorgen, de dag van de Schaligrat, is er windkracht 8/9 voorspeld... Daarmee wil je niet op een graat staan. Over-overmorgen zwakt de wind af. Dus maken we het plan om alsnog morgen naar het bivak te gaan en daar de stormdag af te wachten.

We staan vroeg op en zijn in een kwartiertje bij de gletsjer. Al snel gaat iedereen naar links, waar de normaalroute van de Zinalrothorn heengaat, en zijn wij weer alleen. We zien vier lichtjes voor ons, maar die zijn al een stuk verder. We overschrijden de Ober Äschhorn en schudden elkaar de hand. Niet dat dit nou de top is waarvoor we komen, maar elke berg is een Bergheil waard!

We lopen verder en komen in het joch vlak onder de Schalihorn. Daar wordt de flank zo steil dat we uitbinden – hier wordt de kans op Mitreisunfälle te groot. Er is geen goede rn, maar ijs. Goed op je stijgijzers staan dus! Zo komen we op de zuidtop van de Schalihorn (3975 meter), waar het klimgedeelte pas begint. Over de rots op deze graat hoeven we weinig woorden vuil te maken: niet best. Maar de omgeving, de woestheid en de sfeer maken veel goed. Hoewel we de volgende doelen, de noordtop van de Schalihorn en het bivak, al snel zien liggen, duurt het nog lang voordat we er zijn. We moeten voortdurend kleine gendarmes over en klimmen continu aan verkort touw om snel én veilig onderweg te zijn. Het laatste deel van de rotsgraat zorgt voor zweet op het voorhoofd: een groot gat tussen twee gendarmes in. Gauw een psychologische nut plaatsen, diep inademen en gaan. Dat beloo nog wat voor morgen!

Zo komen we in de middag bij het bivak. Het is een prachtig gelegen plekje, met uitzicht alle kanten op. Het hutje is heel krap: we leggen de rugzakken buiten en dan nog is het te vol. Er zijn nog vier andere klimmers; twee Zwitsers en twee Nederlanders! We kennen elkaar niet, maar hebben veel

gemeenschappelijke vrienden. Er volgt een klassiek gezellige huttenavond. We bespreken van alles, delen elkaars eten. De een hee pinda’s, de ander wat rozijnen, je kent het wel. We wisselen telefoonnummers uit voor de foto’s. Ons avondeten echter, wordt een asco... We hadden uitgekeken naar een pannenkoekenfestijn in de hut. We hadden de mix en melk meegenomen, maar er is geen goede pan! We prutsen wat met de aluminium pannetjes in het bivak, maar het wordt helemaal niks. Gelukkig kregen we in de Rothornhütte wat extra pasta mee, dus kunnen we toch nog onze magen vullen. Zij het iets minder gezellig.

We kijken nog eens naar het weerbericht. En we hebben geluk! De wind is afgezwakt tot windkracht 6/7 en zal rond 12 uur ’s middags nog verder afnemen. Nog steeds niet ideaal, maar te doen. In het ergste geval schuilen we ergens en vervolgen we na de middag onze route. Maar, in onvervalst Twents: Vake buj te bange – vaak ben je te bang – dus we gaan ervoor!

We staan als tweede groep op. We hebben het zo getimed dat we bij het eerste licht bij de sleutelpassage aankomen. De andere twee Nederlanders vertrekken als eerste, dan wij, en dan de Zwitsers. We drinken onze thee, eten een broodje en gaan op pad. We doen altijd steen-papier-schaar om wie het touw mag dragen (met touw is stoerder) en ik win, dus dit wordt mijn dag!

De wind is inderdaad fors. We klimmen vaak aan de lijzijde en zijn zo voor de wind beschut. Dit kan niet altijd en juist op de lastigste lengtes is de wind het felst. We klimmen de hele graat met verkort touw en komen zo snel vooruit. De vierdegraads lengtes doen we met standplaatszekering. De handen zijn koud, maar de zon begint op te komen. De helling van de graat neemt toe. Ja, de sleutellengte. Perfect getimed. Helaas op deze lengte geen beschutting van de graat. De rots is bomvast, zeker in vergelijking tot gisteren. Met dit licht en uitzicht kan ik niets anders denken dan Schön ist es auf der welt zu sein. Helaas blij dit kinderliedje tot aan de top in mijn hoofd. Halverwege komen de Zwitsers ons achterop. Wij zijn niet langzaam, en klimmen netjes in gidsjestijd, maar zij zijn van een ander niveau...

Dan is daar de zon. Elke keer weer een machtig moment. Wat is de wereld toch mooi gemaakt! Langzaam wordt het warmer. Ik doe mijn helm af om mijn muts af te doen en doe dat zo onhandig dat mijn helm in de diepte verdwijnt… Joris ziet het en gee me zijn helm. “Doe nou maar, jij hebt kinderen.”

Het klimmen is hier fantastisch. We klimmen naar een van de hoogste bergen in de omgeving en torenen boven alles uit. De lucht bestaat uit honderden kleuren: paars, roze, geel en blauw. De bergen die we zien, hebben twee kanten: de westzijde nog in de schaduw en een vuurrode oostkant die de ochtendzon krijgt. Ik denk aan woorden uit Genesis: “De aarde nu was woest en ledig”, en ervaar hoe mooi het hier is. Met dit gevoel komen we op de top aan. Wat een prachtplek! We zitten uit de wind, vlak onder de top, en drinken en eten wat. We zitten in de warme zon en vieren Joris’ verjaardag. Wat een geweldige plek om zijn dertigste te vieren! De Weisshorn is gehaald, een van de mooiste tochten uit onze carrière is gelukt.

Wat zouden we hier graag langer blijven! Maar we moeten terug; de afdaling is nog lang en complex. Het eerste stuk is simpel, een

steil rngraatje met goede sporen. Zo dalen we snel naar 4100 meter. Daar blij het overzichtelijk: een rotsgraat met goede stevige rots en zelfs boorhaken die het ons makkelijk maken. Vanaf 3900 meter wordt het zoeken. We moeten de steile flank in. Overal steenmannetjes en padsporen, maar het is lastig om de route te vinden. Eigenlijk tot vlak voor de hut blij het zoeken. Je moet door een rotswand afdalen om op de gletsjertong te komen. En er is één plek waar dat makkelijk kan. Je raad het al, van boven is dat punt slecht te vinden... En n: we komen er en de Weisshornhütte is bereikt.

Helaas wordt de hut verbouwd, dus kunnen we er niet overnachten. Maar een colaatje kunnen we wel krijgen! We genieten van deze pauze in de zon. Het is hier stukken warmer – het is een uur of drie en we zijn alweer 1500 meter lager dan een paar uur eerder.

Dan begint de laatste etappe: nog eens 1500 hoogtemeters, maar nu over een goed en mooi wandelpad. Maar goed, het is nog een heel eind. When the going gets tough, the tough get going, zullen we maar zeggen. We lopen dit stuk snel naar beneden en langzaam komt de vermoeidheid in de benen. We bereiken camping Attermenzen, zien onze trouwe Fiat Panda die rijkelijk gevuld is met chips en blikjes drinken. We zetten gauw de tent op en beginnen aan ons laatste actiepunt van de dag: op naar de Charizma Pizza und Kebap!

De Weisshorn ligt in de Walliser Alpen. Wij namen het Mattertal (met daarin Zermatt) als uitvalsbasis. Zermatt is autovrij, maar goed met het openbaar vervoer en pendelbusje te bereiken. Zermatt is 930 kilometer rijden vanaf Utrecht. Het hee een station en is vanuit Nederland prima met de trein te bereiken.

De aanloop naar de Rothornhütte begint in Zermatt. Wij hebben de auto geparkeerd bij de relaxte klimmerscamping Attermenzen in Randa. Mocht je ooit je trouwring kwijtraken, hoop dan dat het op deze camping gebeurt; dan wordt hij gevonden door de schoonmaakster. Daar parkeren kost een paar Zwitserse frank per dag, wat goedkoop is in Zwitserland. Vanaf de camping gaat er een pendelbusje naar Zermatt, een rit van 7 Zwitserse frank. De afdaling eindigt praktisch op de camping.

Voor wie denkt: dit wil ik ook, maar ik kan dit niet, geen nood. Ook wij konden dit vroeger niet. Het logische stappenplan naar zo’n tocht is: volg de NKBV alpiene basis-, gevorderden-, en specialisatiecursussen C1, C2 en C3. Tegelijkertijd klim je zelfstandig routes met toenemende moeilijkheid. En dan merk je vanzelf wanneer je eraan toe bent.

Als je deze tocht zelfstandig kunt maken, weet je als het goed is heel goed wat je mee moet nemen. Een dubbeltouw is niet nodig. En het bivak is perfect uitgerust met kookgerei, een flinke voorraad gasblikjes en brandertjes.

De beste periode voor de beklimming zijn de maanden juli en augustus. Vermijd de route na verse sneeuwval. Een (nood)afdaling vanaf het bivak is heel complex: ga alleen met stabiel weer op pad.

Dag 1: aanloop naar de Rothornhütte (3198 meter). Start in Zermatt. Wandeling van 4:30 uur, 1600 meter omhoog. Dag 2: Overschrijding Schalihorn (3975 meter) naar Schalijochbivak (3787 meter). AD, 9 uur gidsjestijd. Door de extra afdaling ongeveer 1100 meter stijgen, 600 meter dalen. Dag 3: Schaligrat naar Weisshorn (4505 meter), afdaling via oostgraat naar Weisshornhütte. D+, 14 uur tot in Randa. 750 meter stijgen, 3100 meter dalen....

De route is een klassieke alpiene D+ route. Verwacht rotsklimmen tot vierdegraad op prachtige rots. Alles is goed af te zekeren met nuts en cams. Routezoeken is in het algemeen simpel – je volgt immers de graat. De afdaling naar de Weisshornhütte is ook serieus (op zichzelf AD-route). De klim naar het bivak is ook niet te onderschatten: de overschrijding van de Schalihorn is ook weer een AD-route. Vergeleken met de Schaligrat is de rots eenvoudiger, maar veel brokkeliger. Klim voortdurend vlak bij de graat, de flanken zijn nog slechter.

Topo: Hochtouren Topoführer Walliser Alpen van Silbernagel. Deze topo is perfect, door Silbernagel word je nooit het bos in gestuurd. Kaart: Landeskarte 1328 Randa. In de topo van Silbernagel is de route ingetekend in de topogra sche kaart, een extra kaart meenemen is dus niet nodig.

Kijk op gipfelbuch.ch voor actuele routeinformatie.

Op de Weisshornhütte zit sinds een jaar een nieuwe huttenwaard als opvolger van Luzius Kuster, die er meer dan 50 jaar als waard hee gewerkt. Wil je even wegdromen in de huttenromantiek van nu en weleer, lees dan via cutt.ly/jcO7kBn op de site van de SRF een leuk artikel over Kuster. “Hier sehe ich jeden Tag, dass es nicht nur Schlechtes gibt auf der Welt.”

Als je er nog een tocht aan vast wilt plakken: de Rotgrat op de Zinalrothorn is ook echt een aanrader. Fantastisch klimmen op uitmuntende rots.