Mijn Verhaal: voorzitter NSAC

Tekst Eva van Wijck Beeld Gerben Siegersma

C

M

Y

CM

MY

CY

CMY

K mijn verhaal2021 ai160380297851_NKBV - Ledenpas 2021 DEF DRUKWERK DEF CERT.pdf 1 27-10-2020 13:49 Naam: Gerben Siegersma Lee ijd: 21 jaar Leukste bergsportherinnering: “Mijn beklimming van de Stüdlgrat op de Großglockner.” Grootste motivatie in het klimmen: “De combinatie van verschillende disciplines, diepgang en diversiteit in hoogtemeters.” Woonplaats: Enschede

50 jaar geleden werd de Nederlandse Studenten Alpenclub (NSAC) opgericht. Destijds bestonden door het hele land al SACs, zoals de USAC (Utrecht) en de ASAC (Amsterdam): gezellige verenigingen waar studerende klimmers zich bij kunnen aansluiten. In 1971 is de NSAC opgericht als overkoepelende organisatie, zodat alle SACs gezamenlijk voor hun belangen konden opkomen en één aanspreekpunt hadden. Inmiddels tellen alle SACs bij elkaar al meer dan drieduizend leden en zijn er jaarlijks meerdere activiteiten. Het NSAC-bestuur werkt er hard aan om alle studerende klimmers samen te brengen, waarbij iedereen hetzelfde doel hee : bezig zijn met hun grootste passie.

Gerben Siegersma is de huidige NSAC-voorzitter. “In september 2017 ben ik begonnen met studeren en, met mijn topropebewijs al op zak, lid geworden van de TSAC. Ik raakte al snel erg betrokken en de gezelligheid en saamhorigheid spraken me aan.” Betrokken is wellicht een understatement, zelf noemt Gerben zijn lidmaatschap geëscaleerd: binnen een hal aar werd hij voorzitter (praeses) van de vereniging. “In dat jaar leerde ik de NSAC ook beter kennen en ik vond dat een heel jn wereldje. Ik vind het mooi hoe iedereen hetzelfde doel hee ; bezig is met een passie, of dat nou klimmen, boulderen of alpineren is. De NSAC is een organisatie die dat in het grote geheel mogelijk maakt en dat zorgt voor een gevoel van verbroedering onderling.”

Op nkbv.nl blikken voormalig NKBVvoorzitter Rob Leopold en de huidige voorzitter Joachim Driessen terug op het 50-jarig bestaan van de NSAC, voor de NKBV de club die al jaren toeleverancier is van vele leden, instructeurs en tochtleiders. Kijk op nkbv.nl/nsacjubileum.

Na zijn voorzitterschap van de TSAC wilde Gerben het groter aanpakken en werd hij in november 2019 voorzitter van de NSAC. “Het is mijn doel om als NSAC een goed voorbeeld te geven voor andere SACs. Zo zijn we overgestapt naar een duurzamere bank.” Om het saamhorigheidsgevoel te vergroten en ervoor te zorgen dat studerende klimmers uit het hele land een bijdrage kunnen leveren aan duurzaamheid, hee Gerben nog een groter plan: “Ik wil een weekend organiseren waarin we met leden van allerlei SACs naar een klimgebied gaan om de omgeving op te ruimen en rotsonderhoud te verrichten. Hiermee willen we als NSAC laten zien dat studenten ook een bijdrage kunnen leveren aan schonere klimgebieden.”

Ben jij (aankomend) student, bergsportlie ebber en wil je je aansluiten bij een SAC? Vanaf begin augustus kun je je inschrijven bij een SAC in jouw stad. Ook studenten die nog niet kunnen klimmen zijn welkom! Alle SACs organiseren tegen een laag tarief klimcursussen voor beginners. Kijk op nsacalpenclub.nl voor meer informatie.

Tekst Peter Daalder Beeld NKBV

Zestig jaar geleden. Met Pinksteren wordt het eerste klimweekeinde gehouden in Freyr. Het wordt daar steeds drukker en een aantal klimmers ontdekt een rustiger gebied: Sy, aan de Ourthe. Prima om te klimmen en bovendien met een kampeerterrein. In april 1966 wordt daar het eerste klimweekeinde gehouden. Het groeit uit tot de vaste klim- en kampeerplaats voor de actieve Rotterdamse Kletterclub. Er wordt gekampeerd en er zijn standplaatsen voor caravans. Maar velen dromen van een eigen onderkomen. Zo stuiten Jan Falandt, Jan Hendriks en Koos van Leusden in 1974 in Sy op een onvervalst Belgisch frietkot dat te huur staat. De NBV huurt het gebouw voor vijf jaar. Er wordt getimmerd en geknutseld en zo ontstaan er 30 slaapplaatsen, een keuken, gas, licht en een eenvoudige bar. De naam wordt de Tukhut, bedacht door Jan Hendriks.

Maar het is niet ideaal. Bij regen is er wateroverlast, het plafond bevat asbest en het is er vaak te koud zonder verwarming. In 1978 koopt de NBV de Tukhut. De Rotterdamse Kletterclub bereikt haar doel met een eigen onderkomen en wordt eind 1979 opgeheven.

Na een eerdere poging tot brandstichting staat de Tukhut in april 1980 in lichterlaaie. Het voormalige frietkot is reddeloos verloren. Meteen worden plannen gemaakt voor nieuwbouw. Een jaar later ligt er een schetsontwerp van architect Eef Boeve, de grote animator achter het plan. De ledenvergadering van de NBV keurt de bouwplannen goed, maar het nancieringsplan haalt het niet. Er is 75.000 gulden nodig, een bedrag dat uiteindelijk door de leden bij elkaar wordt gebracht. De bouwcommissie, bestaande uit Map Blom, Jan Borgman en Eef Boeve, kan aan de slag, na een akkoord van een buitengewone ledenvergadering. De nieuwe Tukhut wordt op zaterdag 10 september 1983 feestelijk geopend door wethouder Jean Tussaint van de gemeente Ferrières. De Tukhut bestaat al die jaren door hulp van de vele patrons en andere vrijwilligers die de hut beheren. In het begin is er voor de bezoekers een verplicht corvee.

Bij de fusie tussen de NBV en de KNAV worden de Nederlandse hutten – de NBV bezit dan ook nog de Oostenrijkse Wangenitzseehütte – ondergebracht in een aparte stichting, het Hutten Exploitatie Fonds (HEX). Daarin nemen standaard naast de voorzitter, penningmeester en secretaris van de nieuwe vereniging ook twee leden zitting. Dat zijn nu Arnold Hoven en Thom Bogaard. Daarnaast bestaat, met dezelfde leden, het HOF, het Hutten Ondersteunings Fonds. Daarmee nanciert de NKBV projecten voor hutten in landen waar de NKBV-leden gebruikmaken van het Gegenrecht, waardoor leden met korting in de hutten kunnen overnachten.