Gletsjertocht dankzij het

Tekst Otto Laureijs Beeld Mike Henkes, Mark van Katwijk en Otto Laureijs

Ons doel ligt pal naar het zuiden ter hoogte van de Dahmannspitze: het blokkendoosje op zijn zuidflank, het Brandenburgerhaus, de hoogstgelegen hut in Oostenrijk. Mark deelt het touw in, maakt de remknopen en gaat zo voorop. Ik leg de uitrusting op de grond voor het overzicht. Mike doet hetzelfde en we hangen onze uitrusting om. We doen de partnercheck, houden het kompas en de gps binnen handbereik en gaan de ijsvlakte op.

Na een half uur zijn de bergen links van ons verdwenen in de mist. Mark houdt met zijn Garmin 66i de richting in de gaten, terwijl hij ons geconcentreerd langs de spleten leidt. Tussen de sneeuwbuien door laat de zon zich zien en wordt ook de oostelijke bergrug zichtbaar. “Die grote punt zal de Erlichspitze zijn en rechts daarvan zien jullie duidelijk de rand van de zuidflank van de Dahmannspitze”, roep ik blij verrast. “Nog even en we kunnen het Brandenburgerhaus zien liggen. Nog vier kilometer doorlopen en dan voorbij het spletengebied naar de opstap.” We zijn alle drie gefascineerd door het uitzicht.

Hoe vind je op een zeker moment nieuwe tochtgenoten? In januari 2020 valt mijn oog op een bericht in het NKBV-forum: ene Mike zoekt tochtgenoten voor een huttentocht. Er staat een mailadres bij en ik waag het erop. Dit is mijn kans om een gletsjertocht voor te stellen, iets avontuurlijker dan een gewone huttentocht, in een touwgroep van drie personen. Ik geef aan dat het wel belangrijk is dat elk lid van de groep een gletsjerspleetredding kan uitvoeren, weet hoe je de pickel bij een sneeuw- of ijshelling gebruikt en kennis hee van EHBBO. Verder stel ik voor om eerst in Nederland droog te oefenen en de veiligheidsprocedures te trainen. Mike reageert enthousiast: het plan is geboren.

Het toeval wil dat ik in de zomer van 2019 net de cursus Mountain Medicine had gevolgd, dat bestaat uit een NKBV alpiene cursus C1 en een EHBBO-deel dat wordt gegeven door Outdoor Medicine in opdracht van Bergsportreizen. Tijdens die cursus kwam ik Mark tegen. Samen hebben we onze toperope en indoor voorklimtechnieken (IVK) omgezet in NKBV-klimbewijzen en leerde ik hem als aanloop naar het outdoor voorklimmen (OVK) abseil- en ombouwtechnieken in Spaarnwoude en Utrecht. Laat Mark nou ook geïnteresseerd zijn in de gletsjertocht! De touwgroep van drie is een feit: Mike, Mark en ik, 49, 35 en 70 jaar oud.

Ter voorbereiding trainen we aan de buitenmuren van Kalymnos en Neoliet in Utrecht en op de klimmuur in Spaarnwoude. Ook oefenen we de redding van een gewond slachto er: abseil, slachto ercheck, de Lose Rolle aanleggen en weer omhoog prusikken. De touwgroepdiscipline en het lopen op stijgijzers met een flinke rugzak (door de pandemie sluiten sommige hutten hun deuren, dus gaan er ook een tent, slaapspullen en kookgerei mee) zijn vaste onderdelen in ons trainingsprogramma. Zo verticuteerden we menig grasveld van het Spaarnwoudse recreatiegebied.

Het beginpunt van onze tocht is het Gepatschhaus in het Kaunertal. De luxe hut is nog open, ondanks de pandemie, en we krijgen er onze eigen kamer. Zo kunnen we twee dagen mooi inlopen en inklimmen en sluiten we onze warming-up af met een pittige klettersteig. We zijn klaar voor onze gletsjertocht.

We vertrekken onder wisselende weersomstandigheden, kse buien wisselen zonnige perioden af. Aan het touw steken we een smal deel van het laatste deel van de Gepatschferner over. Dankzij de adrenaline voel ik het gewicht van mijn rugzak niet. De rand van de grillige, maar overzichtelijke ijsvlakte bestaat uit een ijshelling. We traverseren over het ijstalud terwijl de hemel weer dichttrekt en het begint te regenen. Dan staan we aan de overkant van de langgerekte, smalle ijsrivier en vindt Mark de

eerste steenman. In de regen en mist volgen we de steenmannen naar de Rauhekop ütte op 2731 meter, ons einddoel van vandaag. De onbemande hut is gelukkig open, er is een keuken en veel hout voor de broodnodige warmte. Er is zelfs stromend water en binnen ziet het er schoon en gezellig uit.

Na een nacht in het Brandenburgerhaus hee het flink gesneeuwd en staan we voor een uitdaging: de verse sneeuw hee de spleten vrijwel onzichtbaar gemaakt. We moeten dus heel goed opletten. Mike op kop die de sporen maakt, ik als tweede man houd het overzicht op het terrein en Mark als laatste man met het resttouw. Zo gaan we de Kesselwandferner over naar het Oberst Guslarjoch, met een subliem uitzicht op de 3500 meter hoge Fluchtkogel. Aan de voet van de berg ontmoeten we meer touwgroepen en genieten we van de zon en het machtige uitzicht op de Italiaanse bergen en in het oosten de 3770 meter hoge Wildspitze. Dan vervolgen we onze weg vanaf de Oberst Guslarjoch naar de Guslarferner, eindigend op een platgelopen pad naar de Vernagthütte. Ook hier krijgen we een eigen kamer. Buiten is een gezellig terras, binnen heerlijke douches en het gebruikelijke Bergsteigeressen.

Via de Breslauer Hütte (2844 meter) willen we naar de Wildspitze lopen. Gezien de lange afstand en het terreintype naar het Taschachhaus over de Taschachferner leek het mij een goed plan om na de Wildspitze op het Mittenkarjoch te bivakkeren. Maar we twijfelen. Hoewel het helder en droog is, zal het ’s nachts op 3450 meter flink koud zijn. We besluiten eerst maar naar de Wildspitze te lopen en daarna een beslissing te nemen.

Om bij de Wildspitze te komen, lopen we over de resten van de Mitterkarfernergletsjer door het smalle gletsjerdal, waar af en toe rotsblokken langs de flanken omlaag rollen. Ook op de aanlooproute rollende rotsblokken en veel sneeuw en ijs, en het laatste stuk is een klettersteig met overhang. Op het joch zijn een aantal groepen met gidsen gestrand en zij adviseren ons om niet verder te gaan. Dus maken we een plan B: morgen gaan we met het openbaar vervoer van Vent naar het Pitztal en lopen we vanaf daar naar het Taschachhaus. En zo geschiedde.

Op vrijdag rest ons de mooie terugtocht van het Taschachhaus naar het Kauntertal, door het Taschachtal over het Olgrubenjoch (3040 meter). De loopsnelheid van ‘jonkies’ Mark en Mike ligt aanzienlijk hoger dan de mijne, maar elke 30 minuten blijven ze wachten tot we gezichtscontact hebben. Onderwijl pakken gitzwarte wolken zich samen en eindigt onze tocht in een geweldige stortbui bij het Gepatschhaus. Het einde van onze gletsjertocht zou een feestje waard zijn, ware het niet dat de weg om uit het

dal te komen wordt geblokkeerd door een modderlawine. Als we nog gebruik willen maken van de nooddoorgang, moeten we snel zijn, aldus de huttenwaard. Dus pakken we snel onze spullen bij elkaar en rijden we het dal uit. Onderweg zien we hoe de lieflijke beekjes die we eerder nog probleemloos overstaken, zijn veranderd in woeste modderstromen die grote rotsblokken in hun vaart meeslepen. Wat hebben we een geluk gehad! En zo zie je waar een simpel oproepje op het NKBV-forum toe kan leiden. Een aanrader!

Vanaf Utrecht is het ongeveer 865 kilometer rijden naar Jerzens in het Pitztal, waar wij ons basiskamp opsloegen. Met openbaar vervoer is de Mountain Camping in Jerzens goed bereikbaar vanaf het busstation in Imst.

1:25.000 Dubbelkaart 042 Kompass Inners Kaunertal und Pitztal.

Wij acclimatiseerden in het Pitztal en startten onze gletsjertocht bij het Gepatschhaus in het Kaunertal. Daar kun je je auto parkeren en van hut naar hut lopen: • Rauhekop ütte (rauhekop uette.at) • Brandenburgerhaus (brandenburgerhaus.com) • Vernagthütte (vernagthuette.de) • Breslauer Hütte (breslauerhuette.at) • Taschachhaus (taschachhaus.com) • Retour naar het Gepatschhaus (gepatschhaus.at)

Denk eraan dat je deze hutten altijd moet reserveren, dat kan prima online.

De hier beschreven gletsjertocht verloopt door alpien terrein. Het is dus essentieel dat je, als je deze tocht zonder professionele begeleiding wilt maken, ervaring hebt met gletsjers, reddingstechnieken, kaart en kompas. Heb je die ervaring niet, maar wil je wel een gletsjertocht maken, kijk dan op bergsportreizen.nl voor een alpiene cursus of gletsjertocht.