Huttentocht in Montafon

Tekst Marieke van Kessel Beeld Dim van den Heuvel

De bus slingert langs talloze haarspeldbochten over de Silvretta-Hochalpenstraße omhoog naar de Bielerhöhe op 2032 meter. We kijken verwachtingsvol naar buiten. De bergen lonken! De weersvoorspellingen zien er voor de komende dagen niet heel best uit, maar vooralsnog schijnt de zon volop. We stappen uit bij de Silvretta-Stausee, die turkoois ligt te glinsteren tussen het groen en grijs van de omringende toppen. Het is er druk met dagjesmensen die vanaf het terras of het goed begaanbare pad rond het stuwmeer van het uitzicht genieten. We blijven even vol bewondering staan kijken naar de klimmers die de klettersteig op de imposante damwand doen en hijsen onze rugzakken op voor een vierdaagse huttentocht terug naar Gaschurn. Een breed, ietwat stenig pad voert ons geleidelijk aan omhoog, het Ochsental in. Toch heb ik in een mum van tijd het zweet op mijn voorhoofd staan en voel ik ook al snel de vermoeidheid toeslaan – een typisch geval van de eerste hoogtemeters van deze zomer. Langzaam verdwijnt de Silvretta-Stausee achter ons uit beeld en komt de Ochsentalergletsjer in zicht, met daarachter de Piz Buin (3312 meter), de Silvretta Egghorn (3147 meter) en de Silvrettahorn (3244 meter). Ondertussen begint de lucht te betrekken. Als we na zo’n twee uur lopen bij de Wiesbadener Hütte aankomen, ziet het eruit alsof het elk moment kan gaan plenzen. De huttenwaard begroet ons alsof we oude vrienden zijn en wijst ons een knus zolderkamertje toe, waar wij met onze rugzakken maar nèt in passen. Hier slapen we als alpenroosjes en merken niet dat de regen ’s nachts aan een stuk door op het dak klettert.

Als we de volgende ochtend wakker worden en de gordijnen openschuiven, zien we zowaar stukjes blauw in de lucht. Maar het duurt niet lang of die worden verdrongen door langwerpige plukken grijs die over het Silvrettamassief het Ochsental inrollen. Om 8:00 uur is alles aan het zicht onttrokken. We volgen het pad een stuk terug naar beneden en slaan vlak voor de SilvrettaStausee linksaf, het Klostertal in. Het is er stil, afgezien van het gekabbel van de Klostertaler Bach. We klauteren over een steil pad met enkele gezekerde passages het Verhup ali in naar het Litzner Sattel op 2737 meter. “Het zou toch leuk zijn geweest als onze inspanningen werden beloond”, mompel ik, als ik teleurgesteld concludeer dat er vanwege de mist niets van het panorama te zien is. Maar het lijkt alsof de weergoden me hebben gehoord, want gedurende enkele minuten breekt de zon door de wolken en zien we een schitterend groenblauw meer liggen.

Daarna begint het te regenen, eerst zachtjes en daarna steeds harder, wat van de afdaling langs de Litznergletsjer een onaangename glibber- en glijpartij maakt. Tot overmaat van ramp begint het niet veel later ook nog te onweren. “Waar is die hut?!” Maar nog geen tien minuten later doemt er ogenschijnlijk uit het niets een bruin silhouet op met blauw-witte luiken. De Saarbrücker Hütte! We zijn er! Terwijl we naast de kachel zitten op te drogen, klaart het buiten weer kortstondig op, zodat we – heel even maar – een glimp van het fenomenale uitzicht kunnen opvangen.

De volgende ochtend wacht ons een wijziging in de plannen. We hadden via de Seelücke op 2776 meter – precies op de grens met Oostenrijk en Zwitserland – en het Plattenjoch op 2728 meter naar de Tübinger Hütte willen lopen, maar er is ’s nachts sneeuw gevallen waardoor die route onbegaanbaar is geworden. We zullen dus een flinke omweg moeten nemen: eerst een stuk afdalen naar de Vermuntstausee, vervolgens omhoog naar het Hochmadererjoch op 2505 meter en tenslotte onderlangs de Valgragges Spitzen. En: het miezert. De loodgrijze wolken maken alles tot een waas. Ik zucht eens diep. Iedere bergwandelaar kent dat gevoel wel, dat je bij slecht weer toch op pad moet en moeite hebt om je los te rukken van de gezelligheid en warmte

van de hut. We doen stilzwijgend de rugzakken weer op en gaan op weg. De koeien staren ons meewarig na. In een mum van tijd sijpelt het water via modderplassen langzaam in mijn schoenen en plakt de regen mijn haren als slierten willekeurig vast aan mijn gezicht. Onze voorovergebogen silhouetten lijken te weerspiegelen in de regendruppels op de bloemen. Wandelen is ploeteren geworden. We nemen alleen een pauze bij het Hochmadererjoch, waar wolkenflarden spookachtig rond de zwart-grijze rotsen kringelen. We blijven er niet lang zitten; daarvoor is het te nat en bovendien te koud. En we hebben nog best een stuk te gaan onder langs de Valgragges Spitzen. Dat pad blijkt hier en daar behalve glad ook best smal, wat het – in elk geval voor mij – enigszins hoogtevreesgevoelig maakt. Ondertussen genieten we wel van het uitzicht over het groene Garneratal, een paar honderd meter onder ons.

Het heeft ons qua weer niet meegezeten, waardoor we ons schema een beetje hebben moeten omgooien. We kunnen vanuit de Tübinger Hütte daardoor niet meer de ‘hoge route’ naar de Nova Stoba nemen. We zullen de Madrisella (2466 meter) en de Versettla (2372 meter) dus een andere keer op onze naam moeten zetten... De afdaling over de Garnera-alm naar Gaschurn is echter beslist geen straf. Het klaart langzaam maar zeker op en de zonnestralen werpen een werkelijk sprookjesachtig licht op de weelderige begroeiing. Alles fonkelt en glinstert en ruikt heerlijk fris. We passeren de Alpe Garnera, waar diverse zuivel-

producten worden gemaakt: yoghurt, Alpenboter en Sura Kees, een traditionele ietwat zurige zachte kaas waarvan het recept tot minstens 1240 teruggaat. “Willen jullie misschien een stukje proeven?” vraagt de uitbaatster, die lachend naar buiten komt als ze ziet dat ik behalve de plantenbakken vol Oost-Indische kers ook de menukaart sta te bekijken. Nou, dat laten we ons natuurlijk geen tweede keer zeggen! Lekker!

Als bergwandelaar-met-hoogtevrees (ja, echt!) probeer ik alles wat ook maar enigszins met klimmen te maken hee te vermijden, maar hier, in Montafon, ga ik mijn angst overwinnen en mijn allereerste klettersteig doen. Het is Klettersteig Burg, die met een bescheiden lengte (200 meter) en hoogtemeters (30 meter) ook geschikt is voor beginners. Berggids Jonny zal me begeleiden. “Keep smiling!” roept hij, als ik mezelf in mijn gordel heb gehesen en me ineens realiseer dat ik vastzit aan een staalkabel die over een rotsrichel op 2247 meter hoogte is gespannen, met aan beide zijden een afgrond van enkele tientallen meters diep. Lachen? Láchen? Ik voel ondertussen juist lichte paniek opkomen... Niet naar beneden kijken!, houd ik mezelf voor, en volg zo nauwgezet mogelijk de aanwijzingen van Jonny op. Hij hee waarschijnlijk zelden zo’n klimkluns mee op sleeptouw (letterlijk!) genomen, maar laat het niet merken. En ik? Ik sta een klein half uur later stijf van de adrenaline én vol trots aan het einde van de klettersteig.

Vanuit Gaschurn nemen we de bus via de Bielerhöhe naar het Zeinisjoch op 1822 meter, precies op de grens van Vorarlberg en Tirol. Van hieruit volgen we een ietwat saaie onverharde weg geleidelijk omhoog: eerst naar de fraai gelegen Alpe Verbella op 1938 meter, waar het aangenaam toeven is aangezien er stevige Brettljause en verse Alpenmelk worden geserveerd, en vervolgens door naar de Neue Heilbronner Hütte op 2320 meter. Het is warm en vooral het laatste deel is tamelijk steil. Het lijkt verleidelijk om af te koelen in de Scheidsee, zo ongeveer pal naast de hut. Maar

1 Kies voor deze korte én lange broek in één als je graag lichtgewicht op reis gaat.

4 Deze hardshell biedt bescherming in alle weersomstandigheden en is gemaakt van gerecycled materiaal. Water- en winddicht, maar ook zeer licht en ademend. Berg de jas op in een van de heupzakken, zo is de jas eenvoudig mee te nemen.

8 5 Lichtgewicht en functioneel shirt.

De Banks GTX Low staat garant voor puur wandelgenot tijdens wandelingen op vlak- tot middelzwaar terrein. 6 Eenvoudige en functionele outdoorbroek van stretchstof. 2 Straight forward rugzak met alle benodigde snu es om makkelijk in te pakken voor jouw hiking avonturen. De rugzak draagt comfortabel door het ventilerende AirZone rugpand.

Maak lange wandeltochten over bergpaadjes en ga door de bossen met deze gripvaste waterdichte hiking schoen.

3

7 De Chaos Jas van Haglofs is onderdeel van de 2-laags Gore Tex-familie, met de daarbij horende karakteristieke duurzaamheid, geweldige prestaties en fantastische bescherming tegen wind en regen.

Om optimaal te kunnen wandelen of hardlopen is het belangrijk om de juiste schoen te dragen. In geselecteerde winkels kun je een voetanalyse laten maken om te kijken welke schoen bij jouw voet past. Op basis van de meting en het gebruik van de schoen kunnen we de beste schoenen adviseren.

1. TRAVELLERS MT ZIP-OFF BROEK LONG FJÄLLRÄVEN 139,95 *125,96 2. AIRZONE TRAIL 32 - 35 LOWE ALPINE 109,95 *89,96 3. X ULTRA 4 GTX WANDELSCHOEN SALOMON 149,95 *134,96 4. JWP SHELL JACKET DAMES JACK WOLFSKIN 159,95 *143,96 5. JWP WORLD T-SHIRT JACK WOLFSKIN 34.95 *31,46 6. ABISKO STRETCH REGULAR BROEK DAMES FJÄLLRÄVEN 134,95 *121,46 7. CHAOS GTX JAS HAGLÖFS 199,95 *179,96 8. BANKS LOW GTX WANDELSCHOEN HANWAG 189,95 *170,96

Bekijk de actuele prijzen en promo's op bever.nl Prijs- en modelwijzigingen en druk- en zetfouten voorbehouden. Bekijk de actievoorwaarden op bever.nl *De 10% korting is alleen geldig voor NKBV leden.

het water is ijskoud en de zwemkleding kan dus in de rugzak blijven. Wel blijven we even staan om van het betoverende uitzicht te genieten. Het is nagenoeg windstil en de wolken lijken dan ook in het water te zweven. Er groeit veenpluis en de pieken op de achtergrond – waaronder de Patteriol (3056 meter) – maken het plaatje compleet. En alsof onze wandeldag hiermee nog niet geslaagd genoeg was, blijkt de menukaart van de Neue Heilbronner Hütte een verfrissende verrassing in petto te hebben. IJscoupes! En niet zulke kleine ook...

De volgende dag worden we opgewacht door Irena, een wandelgids die is gespecialiseerd in Alpenflora. Gisteren liepen we aan alle kleurige bloemen voorbij, maar vandaag vertelt Irena wat hier zoal groeit en bloeit. Diverse soorten gentiaan bijvoorbeeld, waaronder gestippelde gele gentiaan, en ook diverse soorten orchideeën. Duivelsklauw. Monnikskap. Wildemanskruid. En het welbekende valkruid (Arnica montana), dat in de vorige editie van Hoogtelijn aan bod kwam. Vanaf de Alpe Verbella volgen we een bijzonder afwisselend Landscha spfad onder langs de Versalspitze (2462 meter). We slingeren achtereenvolgens min of meer met de hoogtelijn mee over de almen, die hier en daar doorsneden worden door kabbelende beekjes en kleine watervalletjes, door een naaldbos en zelfs door een heideveld, en komen tenslotte uit bij een van de bekendste natuurgebieden van Montafon: de Wiegensee. Dit is een Natura 2000-gebied met als stralend middelpunt een meertje. Dat is op zich niet zo bijzonder, ware het niet dat dit een hoogveengebied is – en dat is op deze hoogte uniek. We genieten aan het water van een laatste pauze voordat we door een soort sprookjesbos met knoestige loo omen afdalen naar het bergstation van de Tafamuntbahn. Van hieruit nemen we de kabelbaan terug naar beneden, waar onze auto geparkeerd staat. Maar eerst trakteert Irena ons bij Alpstöbli Tafamunt bij wijze van afscheid nog op de lekkerste Kaiserschmarrn ooit. “Hebben jullie deze week genoten van de bergen?”, vraagt ze. Ja, dat hebben we zeker. Volgende keer zullen we Montafon zeker niet meer voorbijrijden.

Montafon ligt op circa 750 kilometer rijden vanaf Utrecht. Voor wie liever met het openbaar vervoer gaat: je kunt tot Schruns reizen per trein en van daaruit verder per bus. Kijk op montafonerbahn.at voor meer informatie.

Montafon hee meer dan 1000 kilometer aan gemarkeerde wandelpaden: van goed begaanbare routes voor het hele gezin tot uitdagende paden naar grote hoogten. Wij maakten er een vierdaagse en een tweedaagse huttentocht. Wij begonnen onze eerste tocht op de Bielerhöhe (bij de Silvretta-Stausee) en liepen via het Ochsental naar de Wiesbadener Hütte op 2443 meter. We daalden de volgende dag weer door hetzelfde Ochsental een stukje af en gingen vervolgens via het Klostertal, het Verhup ali en het Litzner Sattel (2737 meter) naar de Saarbrücker Hütte op 2538 meter. Van hieruit kun je via twee routes naar de Tübinger Hütte op 2191 meter: over de Seelücke (2776 meter) op de grens van Oostenrijk en Zwitserland of – bij slecht weer – via het Hochmaderer Joch (2505 meter). Vanuit de Tübinger Hütte kun je kiezen uit twee routes naar Gaschurn: bij goed weer over de Madrisella (2466 meter) en Versettla (2372 meter) naar de Nova Stoba, van waaruit je met de kabelbaan naar beneden kunt, of bij slecht weer via de prachtige Garnera-alm (1675 meter). We begonnen onze tweede tocht bij het Zeinisjoch (1822 meter) en liepen eerst naar de Heilbronner Hütte op 2320 meter en vervolgens via de Wiegensee (1950 meter) terug naar Partenen.

Het spreekt natuurlijk voor zich, maar: de Wiesbadener Hütte, Saarbrücker Hütte, Tübinger Hütte en Heilbronner Hütte zijn alle vier prachtig gelegen. Ook Alpengasthof Zeinisjoch (zeinisjoch.com) en Sporthotel Silvretta Montafon (sporthotel-silvrettamontafon.at) zijn bijzonder comfortabele pleisterplaatsen. Voor wie liever kampeert, is er keuze uit diverse campings.

Wij gebruikten Alpenvereinskarte 26: Silvrettagruppe met schaal 1:25000. Het grootste deel van de gelopen route is hierop te vinden. Voor wie een van de toppen van Montafon wil beklimmen: wij kunnen berggids Jonny Marinac aanbevelen (montafon-bergfuehrer.at). Wil je meer weten over Montafon? Kijk op montafon.at.