LEZERSREACTIES DE PFANNKNECHT, MIJN EERSTE BERG
FotoMaud Landers
Hoogtelijn ontving een enthousiaste reactie van Maud Landers. Ze schrijft: “Afgelopen zomer nam ik deel aan de cursus Mountain Medicine in Galtür. Een C1-cursus met daarbij scholing over acute geneeskunde in de bergen. Met een stel artsen beklom ik er mijn eerste berg, de Pfannknecht. En dat terwijl ik zelf nog student geneeskunde ben. Deze week heeft zo veel indruk op me gemaakt dat het me gaaf leek mijn ervaringen te delen. Op de foto sta ik op de top van mijn eerste berg ooit, samen met Mirjam en Martine, twee maffe maar hele lieve ultratrailrunners die ik leerde kennen tijdens mijn eerste klim.”
Het Noorse systeem
THEMA BERGSPORTDAG
In het artikel Erfgoed in de ijle lucht (Hoogtelijn #5, pag. 58) is sprake van “het huidige Scandinavische systeem”, waar het gaat over onbemande hutten die door bezoekers met een loper geopend kunnen worden. Henk Kersten wijst erop dat het systeem in Noorwegen bestaat, maar in Zweden slechts op zeer kleine schaal voorkomt. Hij heeft gelijk.
Verliefd maar niet
Ze klimt, ze schrijft, ze zet zich in voor mensenrechten en ze komt op de NKBV Bergsportdag: Myra de Rooy (60). Aan Hoogtelijn vertelt ze over de eerste – en tot nu toe enige – Nederlandse vrouwenexpeditie waarmee ze in 1988 de oosttop van de Chamlang bereikte. Ze vertelt ook hoe ze twee jaar daarvoor toevallig in Tibet terechtkwam, en hoe ze op slag verliefd werd op het land.
D
e stempel in haar paspoort is niet groter dan een halve postzegel. Twee Chinese karakters in rode inkt, met daarbij gekrabbeld een datum. “Er staat alleen maar ‘Den Haag’, maar in China weten ze dan genoeg”, vertelt Myra de Rooy. Een stempel uit Den Haag betekent dat je het land niet meer in mag. Klimster, mensenrechtenactivist, schrijfster en geoloog Myra de Rooy (60) is in de ogen van het Chinese regime een onruststoker, en China houdt niet van onruststokers.
Haags paspoortstempeltje Het verhaal van het Chinese stempeltje begint meer dan dertig jaar geleden in Noord-Italië, waar De Rooy tijdens het klimmen een val van vierhonderd meter maakte in een ijswand. “Ik was net afgestudeerd als geoloog, maar omdat ik nog in het gips zat, kon ik eigenlijk niet op zoek naar een baan”, vertelt ze. Van het een kwam het ander: De Rooy werd gevraagd als tweede chauffeur voor een groepsreis met een busje, overland naar Nepal. “Ik had twee stevige schroeven in m’n enkel, daarmee heb ik dat busje gereden.” In Nepal had ze een klimafspraak met een vriendin, samen reisden ze naar Tibet. “En daar ben ik een paar maanden gebleven. Ik was helemaal verliefd geworden op het land.” Verliefd, maar niet
Die Wand uit 1963
Betty Nagelkerke reageerde op een recensie in Gespot (Hoogtelijn #5, pag. 87), waarin het boek Die Wand wordt genoemd: “Het boek Die Wand is geschreven in 1963 en verfilmd in 2003. Mijn pocketeditie is uit 1985.” Frank Husslage, die de recensie schreef, antwoordt: “Je hebt helemaal gelijk: met 2010 noemde ik de datum van de eerste uitgave in het Nederlands, terwijl de eerste uitgave in de oorspronkelijke taal inderdaad in 1963 was.”
THEMA SPANJE
840 kilometer dwars door de Pyreneeën
De bonus van alleen lopen
Foto Raymond Koome
Op 23 augustus voltooide ik de GR11 bij de vuurtoren van Cap de Creus aan de Middellandse Zee. Afgezien van een paar ongemakjes ging het probleemloos en tijdens de laatste meters drong dat tot me door: ik had het volbracht! Mijn eerste lange solotocht ooit. Heerlijk wekenlang niets anders hoeven doen dan van A naar B lopen en ervoor zorgen dat ik genoeg eet en drink. Zo eenvoudig kan het leven zijn.
16 | HOOGTELIJN 4-2016
H
et zaadje was een paar jaar eerder geplant toen ik ’s winters in de Catalaanse Pyreneeën wandelde en leerde waar de wit-rode markering op de stenen voor stond. Natuurlijk kende ik de streepjes van LAW’s en had ik bergwandelervaring, maar een tocht van (toen nog) 840 kilometer dwars door de bergen? Dit was spannend, fysiek en mentaal. Natuurlijk kon ik de GR11 in delen lopen, maar twee of drie weken in de bergen wandelen deed ik al zo vaak. Hoe heerlijk zou het zijn om deze route helemaal van begin tot eind te lopen? Toen ik besloot een sabbatical te nemen, zag ik mijn kans: de GR11 zou het sluitstuk worden. Alles en in één ruk, met voldoende tijd en dus zonder de druk van tijd of prestatie. Alleen maar ‘zijn’. En vooral voor mijn lol. En zo startte ik een paar jaar geleden in de tweede week van juni in Cabo Higuer aan de Atlantische Oceaan met een royale elf weken voor me, waarin ik kon stoppen zo vaak als ik wilde, met lange en korte dagen, met tijd om te schuilen voor de regen of gewoon te lummelen. Uiteindelijk liep ik de GR11 in 54 dagen. In de meeste gidsen gaan ze uit van ongeveer 45 etappes en natuurlijk kan het nog veel sneller: trailrunners doen het in een dag of 20.
Drie lange routes door de Pyreneeën Voor wie de Pyreneeën niet kent: ze zijn ruiger en minder geciviliseerd dan de Alpen. De bergketen die Frankrijk en Spanje scheidt, heeft ruim 120 drieduizenders en de valleien lopen allemaal noord-zuid. Dat betekent dus nogal wat hoogtemeters als je van west naar oost loopt. Op de GR11 moest ik in totaal 42.000 hoogtemeters wegwerken. Dat waren er gemiddeld bijna 800 per dag. De meeste passen liggen op 2000-2500 meter met de hoogste, de Coll de Creus, op 2780 meter. In de Pyreneeën lopen nog meer lange routes van west naar oost en vice versa: de GR10 aan de Franse kant en de Haute Randonnée des Pyrénéenne (HRP) die zo dicht mogelijk de grens tussen Frankrijk en Spanje volgt en, zoals de naam al zegt, relatief hoog blijft maar sporadisch ook samenvalt met de andere twee. De GR10 is 866 kilometer lang en beslaat 48.000 hoogtemeters. In de gidsen gaat men uit van 55 loopdagen. De HRP is 800 kilometer lang met 42.000 hoogtemeters. Gemiddelde looptijd voor deze route is 41 dagen.
De GR11 voltooid: het is me gelukt!
| TEKST EN FOTO’S MARLA BERINGER | CARTOGRAFIE SASKIA GOTTENBOS
HOOGTELIJN 4-2016 |
17
Zes weken lopen op de GR11 In juni van het afgelopen jaar stopte Gerard Jansbergen met zijn artsenpraktijk. Hij heeft niet lang stilgezeten, want hij werd geïnspireerd door het verhaal van Marla Beringer (Hoogtelijn #4, 2016, pag. 16) over haar tocht in de Pyreneeën. Hij schrijft: “Afgelopen zomer heb ik als 66-jarige de GR11 gelopen. Het verhaal van Marla Beringer had mij enthousiast gemaakt. De trip was een bijzondere ervaring voor mij. Ik was gewend jaarlijks maximaal een week in de bergen te lopen met familie en vrienden. De GR11 deed ik in mijn eentje zes weken lang. Alleen tijdens de laatste twee dagen liep mijn vrouw met mij mee.”
Klimster en mensenrechtenactivist Myra de Rooy over Tibet, China en de Chamlang
verblind
26 | HOOGTELIJN 5-2017 | TEKST ERNST ARBOUW | FOTO’S LAURENS AAIJ
verblind. “Ik heb daar ook gezien hoe het land onderdrukt wordt, hoe de mensen onderdrukt worden. Zeker toen ik later verhalen hoorde van politieke gevangenen. Ik sprak een vrouw die toen ze negentien was vijf minuten, misschien tien, “Leve de Dalai Lama. Vrij Tibet!” had geroepen en daarna vijftien jaar later pas weer uit de gevangenis kwam. Het zijn verhalen die je je niet kunt voorstellen.” In de jaren daarna reisde De Rooy acht keer naar Tibet. Ze zag de ruïnes van Boeddhistische kloosters, opgeblazen door de Chinezen, ze zag op straat in Lhasa de altijd aanwezige militairen en de camera’s die iedereen in de gaten houden, en in Dharamsala, het Indiase ballingsoord van de Dalai Lama, sprak ze met voormalig politiek gevangenen. (“Nóóit in Tibet, dan breng je mensen in ernstig gevaar.”) Vanuit Nederland begon ze zich in te zetten voor de onderdrukte bevolking (“Mijn huis zat regelmatig vol Tibetanen. Het werd hier wel het Free Tibet Hotel genoemd”), ze leerde Tibetaans (“Een beetje maar, het is een extreem moeilijke taal”) en vanaf 2001 werkte ze vijftien jaar voor de mensenrechtenorganisatie International Campaign for Tibet. En ze schreef een boek, Het Windpaardhuis, met de getuigenissen van de ex-politiek gevangenen die ze had gesproken in Dharamsala. Helemaal zeker weet ze het niet, maar waarschijnlijk was het
HOOGTELIJN 5-2017 |
27
Chamlang was serieuze zaak Voormalig KNAV-voorzitter Eelco Dijk wordt genoemd in het interview met Myra de Rooy over de expeditie naar de Chamlang (Hoogtelijn #5, pag. 26). Hij maakt daarbij een kanttekening: “In de 100-ste Hoogtelijn (wat was ’ie mooi), staat het leuke interview met Myra de Rooy. Daarin staat: ‘NRC Handelsblad citeerde toenmalig KNAV-voorzitter Eelco Dijk: “Volgend jaar staat de eerste Nederlandse Vrouwenexpeditie (“Waarom lacht u?”) in Nepal op het programma.’ Ik herinner me dat vraaggesprek niet woordelijk, maar denk dat, anders dan het interview lijkt te suggereren, ik het was die die vraag stelde en niet de interviewer. Immers had het KNAV-bestuur net auspiciën verleend aan die expeditie omdat dat bestuur die expeditie bepaald een serieuze zaak vond. In haar prachtige boek Chamlang geeft Myra dit vraaggesprek genuanceerder weer.”
Honderd miljoen In het artikel over de schoenenproductie van La Sportiva (Hoogtelijn #5, pag. 32) hebben we een paar cijfers door elkaar gehaald. Het bedrijf, dat dit jaar haar 90jarig bestaan viert, maakt geen 100 miljoen klimschoentjes per jaar, maar heeft een jaaromzet van 100 miljoen euro.
HOOGTELIJN 1-2018 |
08_HL0118_R06_Opdehoogte.indd 11
11
29-01-18 12:57