DIY routebordjes
Gra iti
In klimtopo’s staan de routes keurig beschreven: moeilijkheidsgraad, lengte, steensoort, expositie, standplaatsen en wat allemaal nog meer belangrijk is. Maar, onder aan de rotsen aangekomen, is het vaak een heel gezoek voordat je de juiste lijn te pakken hebt. Gelukkig is het steeds gebruikelijker om de instap van klimroutes te markeren.
2
4 Foto Frank Husslage
1
Foto Peter Daalder
Foto Frank Husslage
Foto Marcel Heemskerk
3
1. Midnight Lighting (Yosemite)
3. Ticket danger (Verdon)
5. Lucky Luca (Kalymnos)
Sommige routes of boulders hebben geen naambordje nodig, maar zijn herkenbaar aan hun eigen emoticon.
Klimmen in de Verdon: je moet vaak honderden meters abseilen voordat je aan je route kunt beginnen. Dan is het zeker handig om te weten dat je bovenaan de juiste lijn begint. Met zijn veertig meter lengte is de klassieker Ticket Danger (6A+) maar een kleintje in het gebied.
Luca was nog maar een paar maanden jong, toen hij met zijn ouders Marcel en Sandra mee mocht naar Kalymnos en daar Lucky Luca, 7B aantrof. Hoe gelukkig kan een klimmersleven starten?
2. Via 111 E Lode 2001 (Elba) Volgens de topo vier touwlengtes goed behaakt vijfdegraads wrijvingsklimmen. In de praktijk nog geen tien haken in de hele route en onverantwoord lange runouts doordat er geen nutjes te plaatsen zijn. Als het gebarsten bordje wordt vervangen, misschien meteen wat haken erbij boren. Of de topo aanpassen.
14 | HOOGTELIJN 1-2017
| TEKST FRANK HUSSLAGE
4. Bambi (Kandertal) Klettersteigs zijn makkelijker te vinden en te volgen dan menig vrijklimroute. Een markering bij de instap is dan snel overdreven.
6. Les Façadiers (Verdon) Je parkeert boven de zuidoever van de Verdon, klimt derdegraads zeer botanisch af naar de route en komt dan eindelijk in een wel heel afgelegen sector, waar de keramieken routebordjes van Christelle Dietrich nog niet zijn gejat. Les Façadiers,