Celine en Rogier aan het einde van de moeilijkheden van Le Dos de l’Éléphant.
T
ijdens mijn laatste reis naar Col de Bavella moesten we ons met veel daadkracht een weg banen door woeste vegetatie om uiteindelijk, na lang zwoegen, de voet van de wand te bereiken. De beloning bleek deze investering meer dan waard: nergens anders in Europa vind je granieten wanden met zulke bijzondere structuren en welvingen.
Ruig en ongerept
Op een onverharde parkeerplaats langs de D268 hebben we onder een eeuwenoude eik ons kampement opgeslagen. Hoewel we direct langs de doorgaande weg bivakkeren, is het er meestal rustig. Slechts een enkele automobilist kiest voor de bochtige weg van Col de Bavella naar Solenzara. Een bijkomend pluspunt van deze bivakplek is het heerlijke, verfrissende bad dat we elke dag nemen in het waterbassin van de Polischellu wanneer we vuil en bezweet bij de tent terugkomen. De omgeving is ruig en nog ongerept, indrukwekkende granieten kathedralen rijzen op uit dichtbeboste heuvels, de een nog ontoegankelijker dan de ander. Dit woeste overwoekerde paradijs moeten we bevechten voordat we aan een route kunnen beginnen. Dat lijkt ook de reden te zijn dat de bergen van de Bavella onbekend zijn bij de gemiddelde Europese klimmer. Een andere reden vond ik op internet. Lokale klimmers zouden in het verleden weinig ruchtbaarheid hebben gegeven aan dit prachtige gebied in het binnenland van Corsica, omdat ze het avontuur wilden waarborgen en de ongereptheid van het gebied zo onaangetast mogelijk wilden
84 |
HOOGTELIJN 5-2014
laten. Geef ze eens ongelijk: qua schoonheid en rotskwaliteit doet het niet onder voor beroemde granietgebieden zoals Yosemite.
Vertrouwen in de wrijving
Tijdens een verkenningstocht op de eerste dag weten we na drie uur zwoegen de tassen met klimmateriaal onderaan de wand te krijgen. De volgende dag moeten we weer zoeken om aan het begin van de route te komen. Het begin van Le Dos de l’Éléphant (6b+) op Punta u Corbu is meteen behoorlijk steil, maar mooie rotsstructuren en voldoende goede grepen maken de beklimming van het onderste deel niet moeilijker dan 6b+. Zodra de pijler na vijf lengtes in steilte afneemt, worden de grepen kleiner en spaarzamer. Het is zaak volledig op mijn voeten te vertrouwen en hoewel de wrijving van de rots uitstekend is, wordt het klimmen spannender doordat de haken in dit gedeelte van de route soms behoorlijk ver uit elkaar zitten. Zolang ik vertrouwen heb in de wrijving en mijn voeten netjes blijf gebruiken, blijkt ook dit terrein goed beklimbaar. Op de schouder van Punta u Corbu waar de route JEEF (7a) ook bovenkomt, zullen we morgen terugkomen. Door twee routes op dezelfde wand te klimmen, hoeven we ons slechts eenmaal met volle rugzakken een weg door de woest beboste heuvels te banen.
Regen
De volgende ochtend klettert de regen op het tentdoek en vervliegt ons plan om die dag JEEF te klimmen. Na een bezoek aan het zuidwestelijk gelegen dorp Zonza zakt de moed ons in