Het Auschwitz Comité voelde als familie Drie jaar na haar aantreden als voorzitter nam Anita Löwenhardt afscheid van het Nederlands Auschwitz Comité. Hoewel zij het werk van het comité nog altijd van immense waarde vindt, nam zij na lang dubben de beslissing zich de komende jaren te gaan inzetten voor de oorlogsslachtoffers van vandaag. 'Toen ik eind vorig jaar in het comité vertelde dat ik ermee wilde stoppen, kwam dat voor iedereen als een donderslag bij heldere hemel. Maar bij mij is er een heel lang proces voorafgegaan aan de uiteindelijke beslissing mij niet meer zo direct bezig te houden met de Tweede Wereldoorlog. In oktober 1994 ben ik voor het laatst zelf meegeweest met de tweejaarlijkse reis die het Nederlands Auschwitz Comité naar Polen organiseert en waarbij onder meer Auschwitz, Birkenau en Sobibor worden bezocht. Ik denk dat mijn twijfels over de vraag of ik wel door moest gaan met mijn voorzitterschap toen zo'n beetje zijn begonnen. Daarna gebeurde een aantal dingen die die twijfels deden toenemen. Wat mij nu als eerste te binnen schier, is een interview dat ik op tv zag met een oudaanklager van de Neurenberger processen. Hem werd gevraagd naar zijn mening over de tribunalen die waren opgezet om de oorlogsmisdadigers die in Joegoslavië en Ruanda hebben huisgehouden te berechten. Hij zei: "Hoezo nooit meer Auschwitz? Auschwitz gebeurt nog elke dag." In een flits dacht ik toen: misschien wil ik me wel meer bezighouden met de oorlogsslachtoffers van vandaag. Natuurlijk kun je de gebeurtenissen in ex-Joegoslavië en Ruanda niet vergelijken met de geplande en fabrieksmatige vernietiging van joden in kampen als Auschwitz, maar dat neemt niet weg dat er ook nu vreselijke dingen gebeuren. Het volgende dat mij hierover aan het denken zette, was ook weer een tvintervicw. Met de acteur Tom
Hofman, die een tv-avond mocht vullen in VPRO's Zomergasten. Hij vertelde over Warchild, een internationale organisatie die zich inzet voor kinderen uit oorlogsgebieden. Daarvan was ik zeer onder de indruk. Ik dacht: als wij nu niks voor die kinderen doen, zijn ze straks net zo getraumatiseerd als de joodse
op zichzelf respectabele overweging dat de oorlogskinderen van vandaag vaak aan hun lot worden overgelaten. 'Dat ik er zo over ben gaan nadenken heeft onder meer te maken met het feit dat ik enige jaren geleden in therapie ben gegaan. Bij een psychiater die veel ervaring heeft met de eerste en tweede generatie
Anita Löwenhardt (foto: Han Singels) kinderen die de Tweede Wereldoorlog hebben overleefd. Kinderen uit Bosnië, Somalië en Ruanda hebben nü hulp nodig en die hulp wordt nog maar mondjesmaat geboden.' Uiteraard was er ook al hedendaags oorlogsleed toen zij zo'n acht jaar geleden actief werd in het Auschwitz Comité, zegt Anita Löwenhardt. Waarom juist nu het besluit is gevallen haar activiteiten te verleggen, heeft dan ook meer redenen dan de
vervolgingsslachtoffers. Niet dat mijn psychiater mij ertoe heeft aangezet een punt te zetten achter mijn voorzitterschap van het comité, ik heb het hem pas verteld toen ik die beslissing voor mezelf al had genomen. Maar door die therapie ben ik mij wel gaan afvragen waarom ik mij zo'n beetje mijn hele leven heb beziggehouden met de Tweede Wereldoorlog, een oorlog die ikzelf niet heb meegemaakt. Was dat omdat ikzelf vond dat