NP Knokke-Heist

Ter nagedachtenis aan Rita Croes

Natuurpunt Knokke-Heist is in diepe rouw. In augustus, een paar dagen voor de deadline van dit tijdschrift, kreeg ik het bericht dat Rita overleden was. Rita was nog maar net 70 toen het noodlot toesloeg, een vreselijke langdurige ziekte had haar geveld.

Toen ik Rita een 4-tal weken voordien nog een bezoekje bracht, fleurde ze op en vertelde ze samen met Omer vol enthousiasme om over hun reizen naar het verre Afrika. Fotoalbums werden bovengehaald en Rita gaf het nodige commentaar. Ze hadden er deugd van gehad, dat zag je zo. De natuur met al zijn facetten boeide haar.

Bij ons bestuur zal Rita bijblijven als de vrouw met de zachte stem. Een opmerking van Rita tijdens een bestuursvergadering werd met haar gekende zachtheid naar voor gebracht (iets wat zij alleen kon), waarbij iedereen stil werd en de gemoederen tot bedaren kwamen. Tot zij haar krachten voelde verminderden en de uren durende vergaderingen haar te veel werden. Lang bleef Rita echter niet bij de pakken zitten. Vol moed begon zij aan de cursus Natuurgids. Ze was terecht fier bij de diploma-uitreiking.

Dit was ook de aanleiding voor haar om wat zij geleerd had over natuur naar de jeugd over te brengen. Zij was dan ook één van de initiatiefnemers voor de oprichting van onze jeugdwerking Krabboen. Geen ander was zo geduldig met die jonge gastjes. De liefde voor natuur bijbrengen was haar passie. Jonge twintigers zullen haar zeker nog levendig herinneren en vertellen hoe Rita hen op het einde van een excursie steeds verraste met een drankje of trakteerde op een ijsje.

Rita was ook een gezinsvrouw en bracht zowel haar kinderen als haar kleinkinderen de liefde voor de natuur met de paplepel

Bij ons bestuur zal Rita bijblijven als de vrouw met de zachte stem.

naar binnen. Natuurlijk met de nodige steun van haar man Omer, die dezelfde liefde koesterde. Maar niet alles was koek en ei voor Rita. In haar jonge jaren heeft zij als echtgenote nogal wat bange momenten meegemaakt. Haar man was toen nog zeevisser en ging met de boot van zijn vader in zee. Wanneer het stormde, was Rita altijd ongerust en kwam het gekende radioberichtje, vooraf gegaan door een bepaald fluittoontje, als een verlossing. Namen werden toen nog niet genoemd. Aan het fluittoontje wist men wel wie het was.

Rita, ik weet het, je heengaan was voor je man en je familie heel hard. Maar ook voor Natuurpunt Knokke-Heist ben je veel te vroeg heen gegaan. We zullen je herinneren als een levenslustige dame: een dame vol vuur en enthousiasme voor de natuur. Rita, je was een zalig mens en we zijn gelukkig je gekend te hebben.

Luc Van Rillaer