เ ล่ า สู่ กั น ฟั ง 2
๒๙
ปรัชญาผู้สูงวัย : แง่คิดการด�ำเนิ๒๖๔ นชีวิตผู้สูงวัยให้มีความสุข
เจ้าฝูชู นักเขียนอักษรพู่กันชื่อดั๒๖๕ ง ได้บันทึกถึงความรู้สึกที่มีต่อชีวิต เมื่อ ๒๖๖ ผ่านเข้าใกล้วัย 70 ซึ่งมีสาระน่าศึกษาดังนี้ “พออายุใกล้ 70 ข้าพเจ้าเรียนรู๒๖๗ ้สิ่ง 7 สิ่งในชีวิต" ๒๖๘ 1. ต้องอยู่ให้รอด-ดวงอาทิตย์ขึ้นแล้วตก อยู่อีก 1 วัน เหลือน้อยลง 1 วัน สุขอีก 1 วัน ก�ำไร 1 วัน 2. ต้องอยู่ให้มีความสุข ต�ำแหน่งสูง มิสู้มีรายได้สูง รายได้สูง มิสู้อายุยืน อายุยืน มิสู้มีความสุข ขอให้มีความสุข เพราะความสุขคือเงินสด นอกนั้นแค่กระดาษเช็ค 3. ต้องเป็นของเราเอง-หมายถึงไม่ใช่เป็นของคนอื่นหรือยืมของคนอื่นมา ใช้ ต�ำแหน่งเป็นของชั่วคราว เกียรติยศเดี๋ยวก็ผ่านไป สุขภาพเท่านั้นที่เป็นของเรา 4. ไม่เหมือนกัน-ย่อมไม่เหมือนกัน ความรักที่พ่อแม่ให้กับลูกไม่มีขีดจ�ำกัด แต่ความรักของลูกต่อพ่อแม่มีขีดจ�ำกัด ลูกๆ ป่วย พ่อแม่กลุ้มใจ พ่อแม่ป่วย แค่ลูก ๆ มาเยี่ยมมาถามไถ่ ก็พอใจแล้ว ลูกๆ ใช้เงินพ่อแม่ สมเหตุสมผล พ่อแม่จะใช้เงินลูก ๆ ต้องมีเหตุผล บ้านพ่อแม่ก็คือบ้านลูก ๆ บ้านลูก ๆ ไม่ใช่บ้านของพ่อกับแม่ ไม่เหมือนกันก็คือไม่เหมือนกัน พ่อแม่ที่เข้าใจจะถือเอาความกตัญญูกตเวทีของลูก ๆ เป็นจิตอาสาและความสุข ไม่หวังการตอบแทน หากหวังการตอบแทน นั่นคือหา ทุกข์ใส่ตัว 5. อย่าคาดหวังใคร-ยามป่วย อย่าคาดหวังใคร แม้แต่ลูก ๆ “ไม่มีลูกกตัญญูหน้าเตียงคนป่วย เรื้อรังหรอก” ชี วิ ต ห ลั ง เ ก ษี ย ณ