CZERWIEC 2013
Myśląc Ojczyzna
Nr 6
B I U L E T Y N PA R A F I I B Ł . J A N A PAW Ł A I I w E Ł K U
Krucjata Różańcowa za Ojczyznę Maryjo Królowo Polski pomóż tej ziemi! Polskie ślubowania
Ślubowanie Jana Kazimierza 1 kwietnia 1656
Wielka Boga Człowieka Matko, Najświętsza Dziewico. Ja, Jan Kazimierz, za zmiłowaniem Syna Twojego, Króla królów, a Pana mojego i Twoim miłosierdziem król, do Najświętszych stóp Twoich przypadłszy, Ciebie dziś za Patronkę moją i za Królową państw moich obieram. Tak samego siebie, jak i moje Królestwo polskie, księstwo litewskie, ruskie, pruskie, mazowieckie, żmudzkie, inflanckie, smoleńskie, czernichowskie oraz wojsko obu narodów i wszystkie moje ludy Twojej osobliwej opiece i obronie polecam, Twej pomocy i zlitowania w tym klęsk pełnym i opłakanym Królestwa mojego stanie przeciw nieprzyjaciołom Rzymskiego Kościoła pokornie przyzywam. A ponieważ nadzwyczajnymi dobrodziejstwami Twymi zniewolony pałam wraz z narodem moim, nowym a żarliwym pragnieniem poświecenia się Twej służbie, przyrzekam przeto, tak moim, jak senatorów i ludów moich imieniem, Tobie i Twojemu Synowi, Panu naszemu Jezusowi Chrystusowi, że po wszystkich ziemiach Królestwa mojego cześć i nabożeństwo ku Tobie rozszerzać będę. Obiecuje wreszcie i ślubuję, że kiedy za przepotężnym pośrednictwem Twoim i Syna Twego wielkim zmiłowaniem, nad wrogami, a szczególnie nad Szwedami, Twoją i Syna Twego cześć i chwałę wszędzie prześladującymi, i zupełnie zniszczyć usiłującymi, odniosę zwycięstwo, będę się starał u Stolicy Apostolskiej, aby na podziękowanie Tobie i Twemu Synowi dzień ten corocznie i uroczyście, i to po wieczne czasy, był święcony oraz dołożę trudu wraz z biskupami Królestwa, aby to, co przyrzekam, przez ludy moje wypełnione zostało. Skoro zaś z wielką serca mego żałością wyraźnie widzę, że za jęki i ucisk ludzi wiejskiego stanu spadły w tym siedmioleciu na Królestwo moje z rąk Syna Twojego, sprawiedliwego Sędziego, plagi: powietrza, wojny i innych nieszczęść, przyrzekam ponadto i ślubuję, że po nastaniu pokoju wraz ze wszystkimi stanami wszelkich będę używał środków, aby lud Królestwa mego od niesprawiedliwych ciężarów i ucisków wyzwolić. Ty zaś, o najlitościwsza Królowo i Pani, jakoś mnie, senatorów i stany Królestwa mego myślą tych ślubów natchnęła, tak i spraw, abym u syna Twego łaskę wypełnienia ich uzyskał. www.krucjatarozancowazaojczyzne.pl
str. 2
Myśląc Ojczyzna
Ks. Przemysław Zamojski
Od komunikacji do komunii Kościół dzisiaj stoi przed dylematem: być słyszalnym, jednak kosztem jakiegoś zniekształcenia orędzia ewangelicznego, albo zachować własną oryginalność i specyficzność, ale być nie słuchanym. Z jednej strony stoi tradycja i historia chrześcijaństwa, z drugiej sytuacja współczesnego świata, w którym nieustannie się zmienia ludzka percepcja. Wydaje się, że pomiędzy tymi dwoma punktami widzenia można odnaleźć drogę pośrednią: Kościół powinien zawsze się odnawiać na różnych poziomach swego funkcjonowania, także jeżeli chodzi o metody – i to jest potwierdzone w jego historii – pozostając wiernym treści swego orędzia. Idea ta wpisuje się w koncepcję „nowej ewangelizacji,” zaproponowanej przez Jana Pawła II już w roku 1988: „ewangelizacja nowa w swoim zapale, na miarę swojej aktualizacji w zmieniającym się świecie.” Nie chodzi tylko o to, by umieć posługiwać się nowymi środkami komunikacji, ale przede wszystkim by podążać w kierunku nowej mentalności: transparentności, uczciwości i szacunku. Wiele się dziś mówi o komunikacji. Żyjemy w czasie wielkiego jej rozwoju. Nie tylko jeśli chodzi o technologie, które gwarantują synergiczność poszczególnych narzędzi przekazywania informacji, ale też potrzebie dobrej komunikacji w społeczeństwie, w organizacjach, w Kościele. Ostatnio niektórzy kapłani w imię komunikowania się ze światem i na ich sposób rozumianej transparentności otwarcie torpedują stanowisko biskupów, czy naukę Kościoła. Można dyskutować, czy zabierają głos w słusznej materii, czy mają rację. Prawdopodobnie okaże się, że i jedna i druga strona sporu ma jakąś część racji. Najsmutniejsze jednak jest to, że w takich sytuacjach nie ma wygranych – są tylko pokonani. Mediom gwarantujemy dobry spektakl, a co za tym idzie pieniądze, ludziom igrzyska i zgorszenie. Zapomina się o innym słowie, które pochodzi z tej samej rodziny słowotwórczej co komunikacja, a jest nim komunia. Komunikacja ma prowadzić do komunii. Budowanie Kościoła to komunia. Czym jest komunikacja? Franco Lever – członek Papieksiej Komisji ds. Komunikacji Społecznej stwierdza: „mężczyzna i kobieta się poruszają, pracują, myślą, patrzą, jedzą, kochają ale także komunikują się. Mówią, piszą,
Myśląc Ojczyzna
str. 3
wyrażają się za pomocą gestów, obrazów, ubrań. Jednym słowem przekazują informacje.” To jest rozumienie potoczne komunikacji rozumianej tylko jako przekaz informacji, w której aktywny jest ten, kto przekazuje wiadomość, podczas gdy odbiorcy mają rolę pasywną: „odbierają.” Tymczasem „wiadomość nie jest przedmiotem konkretnym i gwarantowanym (w odbiorze): jest jedynie serią znaków, które ktoś musi odcyfrować, odbiorca nie jest tarczą do trafienia, ale podmiotem aktywnym, rozmówcą, który szuka informacji i wiadomości ponieważ jest ponaglony przez osobistą historię, uwarunkowany określonym kontekstem i kulturą. On trzyma wielką władzę: to on wybiera, decyduje kto, kiedy mówi i czego słuchać, co pamiętać. Podejmować działanie (komunikacji) bez uświadamiania sobie tego wszystkiego oznacza łudzić się i rezygnować z komunikacji” – stwierdza autor. Warto dodać za Watzlawickiem, że „człowiek nie może nie komunikować.” Oznacza to, że nie tylko kiedy mówimy, piszemy, wykonujemy jakieś zamierzone gesty, gramy, czy śpiewamy komunikujemy – każda czynność ma znaczenie w komunikacji. Nawet prosty spacer komunikuje poprzez informacje: rytm, ruch, kierunek. Jest bardzo wiele definicji komunikacji w zależności od kontekstu historycznego, w jakim została dana definicja sformułowana, celu, czy też sektoru, którego dotyczy. Aby zobaczyć bliskość komunikacji i komunii nas interesuje znaczenie etymologiczne komunikacji. Cummis agere, cum moenia – oznacza działanie, które polega na uczynieniu czegoś (jakiegoś dobra) wspólnym, dzielić z innymi coś. Komunikować oznacza zatem dzielić się, uczestniczyć, posiadać jakieś wspólne ryty, jakieś wspólne idee, kulturę, wiarę. (por. Riccardo Finocchi, Ugo Voli). Można już tu zauważyć bliskość znaczeniową komunikacji i komunii. Jeszcze bardziej ta bliskość się uwidacznia, kiedy uświadomimy sobie, że w języku liturgicznym rozdawać Komunię oznacza komunikować. Komunia jako jedność wiary ludzi idących za Bogiem wyraża się najpełniej w komunii eucharystycznej, czyli w przyjmowaniu Ciała Chrystusa. My, którzy przyjmujemy Ciało Chrystusa w Nim stajemy się jednym Ciałem stąd wezwanie Zbawiciela do tego, by porzucić wszelki podziały i niezgodę przed złożeniem swojego daru na ołtarzu (por Mt 5,23).
str. 4
Myśląc Ojczyzna
Czy zatem komunikować? Nie ma innej możliwości! Jako społeczeństwo ludzi wierzących jesteśmy zaproszeni do komunikacji w sposób coraz bardziej świadomy, stając się aktywnym podmiotem komunikacji, nie tylko bezwolnym „odbiorcą”, którego łatwo zmanipulować i wykorzystać. Chrześcijanie od zawsze mieli zamiłowanie do komunikacji – wypływa to z nakazu Jezusa, by głosić Ewangelię wszelkiemu stworzeniu i aż po krańce ziemi. (por. Mk 16,15; Dz 1,8). Cytowany już Franco Lever stwierdza, że komunikacja to jest DNA człowieka wierzącego. Trzeba mieć zawsze na uwadze, że to co czynimy – niezależnie od tego kim jesteśmy – daje dobre lub złe świadectwo światu. Dlatego nie wolno nam zapominać o tym, że dążymy do komunii – naszym celem jest zjednoczenie z Bogiem i ludźmi. Dla Kościoła komunikacja nie jest sprowadzona tylko do mediów lub przekazu informacji albo, żeby wywołać jakiś efekt w społeczeństwie. Jak stwierdzają papieże Paweł VI, Jan Paweł II i Benedykt XVI - komunikacja jest mediacją wcielenia Ewangelii w kulturze ludzkiej. W konsekwencji całe duszpasterstwo jest komunikacją, zakłada język symboliczny, różnego rodzaju interakcje, i narracje. Zarówno duszpasterstwo jako komunikacja jak i duszpasterstwo świata komunikacji (mediów, kultury) stanowi wielkie wyzwanie dla Kościoła. Jakie wnioski wypływają dla człowieka wierzącego, nie będącego księdzem? Wszędzie i zawsze dajemy świadectwo wiary lub niewiary. Potrzeba, by nasze działanie miało na uwadze cel jaki przyświeca misji Kościoła – komunia. Warto więc akcje społeczne, ewangelizacyjne, kampanie promujące wartości ect. planować i poddawać pod rozeznanie. Społeczeństwo musi się obudzić, by dać wyraźny znak światu, że Kościół to nie tylko hierarchia, ale to wspólnota wszystkich stanów i narodów. Trzeba nieustannie odkrywać czym jest społeczeństwo obywatelskie – to społeczność, w której obywatel czuje się odpowiedzialny za całość, więc uczestniczy w życiu społecznym, nie jest bezwolnym widzem tego co się dzieje. Potrzeba ludzi, którzy będą potrafili uczynić dobry użytek ze zdobyczy nowych technologii, które oferują ogromne możliwości komunikacji. Przede wszystkim jednak potrzeba większej i prawdziwej komunikacji wewnątrz wspólnoty Kościoła – takiej, która prowadzi do pojednania. Ks. Przemysław Zamojski
Myśląc Ojczyzna
str. 5
Marek Chojnowski
Media katolickie
Bóg wzywa wszystkich wierzących do głoszenia Ewangelii. „Co słyszycie na ucho, rozgłaszajcie na dachach, nie bójcie się” (por. Mt 10,26-27). Chrześcijanie posiadają charyzmat głoszenia Dobrej Nowiny przy użyciu najbardziej dostępnych i najskuteczniejszych środków. Massmedia są znakiem naszych czasów. Niewątpliwie stanowią najskuteczniejsze narzędzie w szerzeniu Ewangelii. Kościół rości sobie takie prawo, aby z nich korzystać. Wszyscy chrześcijanie, zarówno duchowni jak i świeccy powinni brać aktywny udział w publicznym dialogu za pomocą środków przekazu. Dziś chcemy zaprezentować kilka wybranych pism katolickich. Przewodnik Katolicki Ogólnopolski tygodnik dla rodzin „Przewodnik Katolicki” to najstarszy, polski tygodnik społeczno-religijny. Pierwszy numer „Przewodnika” ukazał się 17 stycznia 1895 roku. Obok stałych działów podejmujących tematy wiary i Kościoła w Polsce i na świecie, społeczeństwa i kultury, ma też działy dotyczące życia rodzinnego i poradnikowe.
Nasz Dziennik Ogólnopolska gazeta codzienna. Podejmuje tematykę dotyczącą życia społecznego, kulturalnego, politycznego i religijnego. Propaguje wartości chrześcijańskie oraz tradycję i kulturę polską.
str. 6
Myśląc Ojczyzna
Katolicki Miesięcznik dla Młodzieży WZRASTANIE Miesięcznik „Wzrastanie” ukazuje się systematycznie od 1986 r. Początkowo był pismem Komisji Episkopatu ds... Młodzieży, obecnie zajmuje się nim Wydawnictwo „GOTÓW” Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży. Miesięcznik adresowany jest przede wszystkim do młodzieży uczącej się, studiującej i pracującej, choć bardzo często okazuje się być czasopismem całej rodziny. Znaleźć w nim można artykuły poruszające aktualne tematy społeczne, obyczajowe czy związane z wiarą chrześcijańską, z historią Polski i świata, świadectwa, inspiracje dotyczące ciekawych pasji, artykuły o przyjaźni i miłości, ciekawostki turystycznokrajoznawcze, przekorne felietony, informacje ze świata muzyki czy filmu. Anioł Stróż – katolicki miesięcznik kierowany do dzieci w wieku szkolnym (8-13 lat). Czasopismo założył w 1911 roku bł. ks. Ignacy Kłopotowski. Motywem założenia było przybliżenie dzieciom Boga, dziejów świętych i przodków oraz piękna stworzenia. Tematem przewodnim pisma są Aniołowie Stróżowie obecni w różnych rolach i wizjach jako bliscy, mądrzy, przyjacielscy, zbliżający do Boga. Celem pisma jest też przybliżenie dzieciom nauki Kościoła katolickiego o Aniołach i umocnienie wiary w ich obecność. Niedziela - tygodnik katolicki. Wiadomości z życia Kościoła katolickiego, artykuły, wywiady, reportaże, dokumenty papieskie, kalendarz liturgiczny,
Myśląc Ojczyzna
str. 7
Różaniec Jedyny w Polsce miesięcznik formacji różańcowej wydawany przez Wydawnictwo Sióstr Loretanek. Pismo stanowi kontynuację "Kółka Różańcowego" - wydawanego od 1909 r. przez założyciela zgromadzenia, bł. ks. Ignacego Kłopotowskiego.
Źródło. Tygodnik Rodzin Katolickich – czasopismo wydawane od 5 stycznia 1992 roku w Krakowie. Treścią artykułów jest szeroko pojęta problematyka” chrześcijańskiego i patriotycznego wychowania w rodzinie". Artykuły przeznaczone są zarówno dla rodziców oraz dzieci. Na łamach tygodnika podejmowane są tematy polityczno -społeczne oraz związane z życiem Kościoła katolickiego w Polsce.
Modlitwa za Ojczyznę Boże, Ty powołałeś mnie do życia z polskich rodziców i na polskiej ziemi. Dziedzictwo mego Narodu kształtowało moje myśli, chleb polskiej ziemi żywił moje ciało. Nie mogę kochać Twojego świata, nie kochając na pierwszym miejscu mojej Ojczyzny. Proszę więc, ześlij na Nią, błogosławieństwo Swoje. Niech rozkwita w pokoju i sprawiedliwości, a ja niech poznam moje wobec Niej obowiązki i z Twoją pomocą je wypełnię. Amen. REDAKCJA: ks. dr Tadeusz Białous, Marek Chojnowski