KIJK op Val ken burg 49
Het plan
Eerste adverteerder
Mijn broer Jos Benders (niet te verwarren met onze achterneef, de beroemde sportarts) en ik zijn toen, met behulp van een goed glas wijn, gaan filosoferen over een nieuwe aanpak van mijn werkzaamheden en de wijze waarop ik nieuwe klanten zou kunnen werven. Hierbij kwam hij op het idee om de vrijgekomen arbeidsuren opnieuw productief te maken door een aanvullende activiteit. “Weet je wat”, zei hij. “Je moet een magazine gaan uitgeven. Ik help je wel..!“ Lachend en met een wegwuivend gebaar stelde ik dat hij wellicht al wat diep in het glaasje had gekeken. Jos wist echter goed waar hij het over had. Hij was advocaat, had zijn praktijk in Zoetermeer verkocht en had daardoor weer wat tijd over nu hij terug naar Limburg was verhuisd. Ook keek hij hierbij terug op zijn studententijd waarin hij nogal wat journalistieke werkzaamheden had verricht voor diverse bladen waaronder het toenmalige Limburgs Dagblad.
Met bijeengeraapte moed en een goed verhaal ben ik met dat proefexemplaar bij de eerste potentiële adverteerder naar binnen gestapt. Dat was Charles Otten senior van restaurant Latinos. Omdat ik hem toen nog niet persoonlijk kende, heb ik mij netjes voorgesteld en hem, met gepaste onzekerheid, het voorbeeldmagazine laten zien. Zijn reactie zal ik nooit vergeten. Vrijwel onmiddellijk toonde hij zijn verbazing en zei: “Man, hoe ben je op dat idee gekomen? Fantastisch..! Ik doe mee. Reserveer voor mij maar een hele pagina voor de komende jaargang..!”
De geboorte Naar aanleiding van dat gesprek ben ik toen toch gaan nadenken over het idee van mijn broer Jos die opperde om een eigen magazine te starten. Het zou dan wel een kwaliteitsmagazine moeten worden dat zich uitsluitend zou moeten richten op een duidelijk omlijnde doelgroep. Hierbij werd er al snel gedacht aan een duidelijke focus op de bewoners en de bezoekers van de gemeente Valkenburg aan de Geul. Daarna volgden de stappen die gezet moesten worden. Er werd een kostenberekening gemaakt want het moest een gratis magazine worden. Verder werd er een naam bedacht en een geprint voorbeeld gemaakt waarmee ik 'de boer ben opgegaan' om meningen en adviezen te verzamelen. En die liepen nogal uiteen want een plaatselijke journalist van dagblad De Limburger twijfelde aan de haalbaarheid vanwege de geringe omvang van het verspreidingsgebied terwijl de PR-functionaris van krantencombinatie De Limburger en het Limburgs Dagblad meteen enthousiast was en voorstelde om het magazine samen met de krant bij de abonnees van beide dagbladen in de gemeente te bezorgen. Ook hoorde ik van collega Fons Winteraeken van TV-Valkenburg (waar ik toen hand- en spandiensten verleende) dat er onlangs een soortgelijk magazine was uitgegeven in de kernen Berg, Vilt, Terblijt en Geulhem. Aanvankelijk een domper, maar nadat ik het blad 'Markant Berg & Terblijt', dat er overigens prima uitzag, had bekeken, kon ik toch gerust zijn omdat mijn magazine 'Kijk op Valkenburg' er, zowel qua opmaak als qua inhoud, totaal anders zou gaan uitzien en in de hele gemeente zou gaan verschijnen met een oplage van 10.000 exemplaren.
Redactie Om zo’n magazine inhoud te geven heb je natuurlijk goede schrijvers nodig, die ik gelukkig al snel wist te vinden. Fanatieke mensen met de meest uiteenlopende ideeën om het magazine interessant en afwisselend te maken, en te houden. Zo verscheen de eerste uitgave op 1 juli 2010 en 'mijn' laatste in november 2018. Met veel dank aan de mensen die hier in de loop der jaren aan hebben meegewerkt en het magazine zo succesvol hebben gemaakt zoals Jan Schurgers, John Reinhard, Rob Dijksman, Linda Offermans, Hans van Helmond, Jos Benders, Jan Vermeer, Daniëlle Schurgers, Henk Kwakkernaat, Jan Diederen, Claudia Bisschops, Stefanie Maas - Quaedvlieg en Octavie Sleijpen.
De laatste uitgave Omdat ik in november 2017 mijn pensioengerechtigde leeftijd bereikte, had ik me voorgenomen om het wat rustiger aan te gaan doen. Daar hoorde dus ook het uitgeven van 'De Kijk' bij. Natuurlijk had ik moeten weten dat ik hier behoorlijk wat commentaar op zou krijgen van de redactie, van lezers en zelfs van een aantal trouwe adverteerders. “Is er nu werkelijk niemand te vinden die dit wil doorzetten?” was een veelgestelde vraag. Raar misschien dat ik daar zelf nooit zo bij heb stilgestaan want ik vond dat het na 9 jaar wel goed was geweest en, zeg nou zelf, wie wil er nu nog aan zoiets beginnen? Raar ook dat de dingen soms anders lopen dan gedacht want ik ben, naar aanleiding van al die reacties, eens met vriend en collega-uitgever Remy Bordewin gaan praten over hoe ik dat zou moeten overdragen. En aan wie? En hoe ik er dan zeker van zou kunnen zijn dat het blad dan op z’n minst op een kwalitatief vergelijkbaar niveau zou blijven verschijnen? De eerste reactie van Remy Bordewin was hetzelfde als alle andere reacties. “Jammer dat zo’n mooi en ingeburgerd magazine definitief verdwijnt.” De tweede reactie was echter uniek, want na wat ge-pingpong met ideeën over hoe en aan wie dit overgedragen zou kunnen worden, zei hij: “als ik dat nu eens overneem? Op voorwaarde dat dat jij erbij betrokken blijft. Hoe zou je dat dan vinden?” Hoe ik dat vind..? Nou..! Het resultaat ligt hier voor u..! Nogmaals dank aan iedereen die de afgelopen jaren betrokken was bij mijn 'Kijk'. En voor wat de nieuwe 'Kijk' betreft, ben ik blij en trots op het voortbestaan.