E R VA R I N G
Deze jaargang van Franciscanen.nl heeft als overkoepelend thema ‘Franciscus man van vrede’. Dit derde nummer gaat over ‘vrede bewaren’. In zijn eerste levensbeschrijving vertelt broeder Thomas van Celano erover. Maarten Lemmers vertelt het na. Maria Smelter osc verbindt het verhaal met haar eigen ervaring. VREDE BEWAREN In de omgeving van Assisi stroomde een kronkelende rivier, een ‘Rivo Torto’. Er stond een schuurtje waar al een hele tijd geen gebruik meer van werd gemaakt.Met zijn eerste broeders nam Franciscus zijn intrek in dat schuurtje. Vooral wanneer het weer eens hevig regende, vonden ze daar tenminste enige beschutting. Het was nogal behelpen. Want er was verder niets. Soms hadden ze zelfs geen brood. Maar ja, je kon ook tevreden zijn met de knollen die daar op de vlakte groeiden. Ze kregen die knollen wel eens aangereikt wanneer ze op bedeltocht gingen in de omgeving. Heel kleinbehuisd waren ze. Om even te kunnen zitten of je uit te strekken op de grond moest je voor elkaar inschikken. Toch mopperde en klaagde er niemand. Ze hadden er vrede mee. En die vrede wilden ze bewaren. Als iemand zich even opwond over het een of ander, moest hij maar even afkoeling zoeken in het stroompje buiten de hut. Franciscus deed het hun voor. Ook al was de behuizing krap, toch kon je in je hart wel ruimte maken voor je medebroeders. Op de balken van de hut had Franciscus de namen geschreven van ieder van de broeders. Dan wisten ze tenminste waar er voor ieder van hen een plaatsje was om ongestoord te bidden of te rusten. Op een dag kwam er een man voorbij met zijn ezel. Ha, hier vind ik een schaduwrijk plekje, dacht hij bij zichzelf. Tenminste als die lui me hier binnenlaten. Weet je wat! Ik laat eerst mijn ezel naar binnen gaan. “Hup, naar binnen jij! Wat zullen ze blij zijn met ons”, riep hij tegen zijn ezel. Franciscus hoorde wat de man riep. En hij dacht: die man gaat er natuurlijk vanuit dat wij hier voor altijd willen blijven en van hieruit een wat grotere behuizing zullen gaan bouwen. Daarom aarzelde Franciscus geen ogenblik. Hij verliet de hut en trok met zijn broeders verder, naar een ander plekje, een stukje grond waar een kleine kapel stond. Die kleine ‘portie grond’ werd wel ‘Portiuncula’ genoemd. Eeder had Franciscus het kapelletje al eens opgeknapt. Hij hoefde het niet in eigendom te hebben, als hij er maar met zijn broeders verblijf mocht houden en er met God verenigd mocht zijn. Maarten Lemmers ofm
6
Deur van de Maria van de berg Karmel kapel op Malta.
