interview
door Merlijn Ensing en Lisanne van Sadelhoff fotografie paul levitton
Politiek redacteur Pauw & Witteman Peter Kee
‘Shit jongens, kom op: stel die vraag’ Hij banjert al zes jaar over het Binnenhof, hengelt grote politieke vissen binnen voor Pauw & Witteman en heeft daar het boek Het briefje van Bleker over geschreven. Peter Kee (50) vindt dat Samsom en Rutte oogkleppen droegen tijdens de formatie. ‘Dit ettert nog wel even door.’
S
torm binnen de VVD. Waar ging het mis? ‘Fascinerend vond ik het. Alles was eigenlijk binnen vier dagen beklonken. Wow, dacht ik, stoere gasten, dat ze dat er zo snel doorheen drukken. Eindelijk eens niet maandenlang formeren. Als ik het nu bekijk, dan was elke week de stand van zaken aan de fractie en de pers doorgeven beter geweest. Samsom en Rutte kregen oogkleppen op en misten de kritiek van buiten. De roze bril, waardoor je wordt verblind voor hoe de samenleving tegen je plannen aankijkt.’ Samsom en Rutte dachten er te gemakkelijk over. ‘Die snelheid van handelen gaat hen achtervolgen. Nu is er al tumult, het idee dat er zomaar wat heen en weer geruild is tussen Samsom en Rutte, terwijl ze met iets heel belangrijks bezig zijn. Het wordt eerder geslikt door een achterban als ze hadden gezegd: jongens, we hebben er vijf weken om gevochten, maar het kon niet anders. Nu gaat het etteren.’
12
Die inkomensafhankelijke zorg premie, nivelleren in plaats van bezuinigen. Kiezersbedrog?
‘Onzin. Dat de mensen boos zijn, dat begrijp ik wel. 5000 euro aan zorgpremie per jaar voor de hogere inkomens is wel erg gortig. Maar iedereen weet: een partijprogramma wordt nooit één op één uitgevoerd.’ Was je opgefokt, de dagen voor bekendmaking van het r egeerakkoord? Zo van: ik móét die twee aan tafel hebben? ‘Ja. En dat is verschrikkelijk. Normaal houden politici zich aan het protocol: samenkomen in de Eerste Kamer, het parlement informeren en dan komen wij. Ze deden er goed aan die ongeschreven regels te doorbreken en direct – terwijl de inkt van het akkoord nauwelijks was opgedroogd en de achterban nog niet was ingelicht – bij Paul en Jeroen aan te schuiven.’ Want? ‘Als Samsom en Rutte niet bij ons waren gekomen, had de oppositie er gezeten. Die hadden lekker kunnen afgeven op een akkoord waarover de makers ervan nog niets hebben gezegd. Na die regeringsverklaring, eerder op de dag, waren Rutte en Samsom – fjuut – verdwenen. Van de radar. De PvdA
moest naar het partijbestuur en daarna kwamen ze rechtstreeks naar ons. Verser kan het nieuws niet zijn.’ Jij hebt ze gestrikt. Zijn er van tevoren afspraken gemaakt met de heren over de inhoud van het interview? ‘Nee.’ Maar het wordt wel gedaan. Je schreef er een heel boek over. ‘Je ontkomt er soms niet aan. Om iedere politicus zit een hele staf die inspraak wil hebben. Als er is afgesproken over een bepaald thema geen vragen te stellen, behandelen we die niet.’ Zegt Jeroen dan nooit: Peter, wat flik je me nou? ‘Ja. En dan zeg ik: oké, wil je dat ik hem of haar afbel? Dan gaat hij naar Nieuwsuur. Ook goed.’ Heb je je eigen journalistieke principes daarin wel eens verloochend? ‘Vast. Ik vond het lastig dat áls er een keer een PVV’er langs wilde komen, we het woordje ‘islam’ niet in onze mond mochten nemen. Dat is de portefeuille van Wilders, was steevast het antwoord. Frustrerend, ja.’ Moet de kijker dit niet weten? Deze vorm van censuur? ‘We willen het best melden, maar a fbreuk doen aan je programma wil je ook weer niet. Als je elke keer meldt: Geert Wilders heeft ons voor de zoveelste keer afgewezen, of: dames en heren, Hero Brinkman mag het vanavond niet over de islam hebben, is het net alsof je een tweederangs programma voorschotelt.’ Geert Wilders is je nog niet gelukt. Je schrijft dat hij je sms’te: ‘Verwijder mijn nummer, dit begint op stalken te lijken.’ Zie je dat als je grootste falen? ‘Ja. Ronduit vervelend. De topspelers moeten bij ons aan tafel zitten, klaar. Vorige week vroegen we Wilders nog via de mail: ‘Geert, nieuwe situatie, nieuwe constellatie. Kom je aan tafel?’ Geen reactie. Kwam ik hem tegen in de gang, hij met een cordon beveiligers om zich heen, ik leunend tegen de balustrade. Metertje afstand. ‘Geert! Kom je vanavond?’ Je zag hem verstrakken, hij liep drie meter door, draaide zich om: ‘In nog geen hóóónderd jaar.’ En weg was hij. Trap af. Deur door.’
13