Golflengte nr 154

GOLFLENGTE GOLFLENGTE

Derde trimester – Schooljaar 2019-2020 – 43ste jaargang – Nummer 154

OVERZICHT Edito ....................................................................................................................................... 4 Namens de directie.............................................................................. 6 SIJOrama

...................................................................................................................

8

In de media............................................................................................................. 9 Leerkracht in de kijker............................................................ 15 Nieuw lesgeven @sijo ................................................................ 18 Andere tijden ............................................................................................... 30 HoS ....................................................................................................................................... 43

2

SIJO.be-or-not.be

Ooggetuige ........................................................................................................ 46 Kook° ............................................................................................................................... 51 A(r)ttentie ........................................................................................................ 52 Wij wuiven uit ............................................................................................ 54 Het ga je goed .............................................................................................. 61 Wat na SIJO ....................................................................................................... 67 Familieberichten .................................................................................. 69

3

E DITO VOLLEDIG HERUITVINDEN… VOLLEDIG HERUITVINDEN… Voor het eerst sinds het ontstaan van Golflengte moeten we deze editie volledig heruitvinden.

Geen dagreizen, meerdaagse reizen, minder stages, geen open school… kortom veel minder activiteiten om over te rapporteren. Maar we zaten niet stil: iedereen gaf het beste van zich zelf en paste zich flexibel aan naar de moeilijke omstandigheden die Corona met zich mee bracht.

In deze editie (nummer 154) zal je onder meer kunnen waarnemen hoe preteachen ingevuld werd door onze vakcollega’s.

We maken ook tijd en ruimte om de leerlingen aan het woord te laten.

En, in deze editie zwaaien we ook een gewaardeerd lid van onze Golflengte redactie uit: Martin Seynhaeve.

Bedankt Martin voor je aanstekelijke inzet, je harde werk en je eigen visie voor onze schoolkrant.

4

VOOR DE 3DE KEER EN MET EEN BANG HARTJE! Voor de 3de keer mogen we een (oud-hoofd)redacteur van Golflengte uitwuiven.

mend werk aan. Martin levert alles aan.

Eerst Chris Battaille, daarna Stefaan Witdouck en nu Martin Seynhaeve.

Het strafste van al is dat hij zelf bovenstaande tekst geschreven heeft. We dachten: Het is zijn laatste kans en als wij hem daarmee tevreden maken, zijn wij dat ook.

Het is leuk dat leerkrachten een deel van hun vrije tijd willen besteden aan een schoolblad, maar er is 1 MAAR.

En… content kan hij soms wel zijn hoor. Dat blijkt uit de bijgaande foto.

Die mannen doen vaak niets liever dan schrijven en… verwachten dat de collega’s niets liever doen dan lezen.

En als je dan Seynhaeve (niet Kevin maar den oudsten) heet en je geeft hem dan ook nog een instrument als smartschool om te mailen dan weet je niet wat je te wachten staat.

Het was met een bang hartje dat we aan Martin vroegen om de pensioenvraagjes te beantwoorden.

Normaal geef je aan afscheidnemende leerkrachten een tiental vragen en geven zij daarop hun antwoord.

Daarbij vragen wij ook een foto .

Toen we collega Martin contacteerden met de vraag hoe het stond (de deadline kwam namelijk in zicht), zei hij: “Ik ben al klaar met de inleiding. Een bladzijde of 4 of 5. Denk ik. Ik ga nu bijna aan de vragen beginnen.”

Toen wisten we genoeg en hebben we besloten om Martin gewoon zijn ding te laten doen.

Desnoods voegen wij aan dit nummer 154 van Golflengte een extra katern toe.

Martin zal wellicht gedacht hebben dat – nu Golflengte digitaal verschijnt – alles mogelijk is.

Het kost ons niks en zelf hebben we er geen bijko-

5

NAMENS DE DIRECTIE EEN SPECIAAL EINDE Beste leerlingen Beste ouders Beste collega’s Wie had kunnen denken dat het schooljaar midden maart zo’n wending zou maken? Wie had kunnen denken dat die wending ons tot 30 juni in de greep zou houden?

Het schooljaar 2019 – 2020 zal er eentje zijn, dat we niet snel zullen vergeten.

GEEN 12, GEEN 13 MAAR 19 IN EEN DOZIJN! De onzichtbare dreiging – die sinds half maart achter onze schouders schuilt – zal zeker nooit een anekdote in ons leven worden. De rollercoaster waarin wij zijn terecht gekomen, confronteerde ons dagdagelijkse leven met een virus zoals straling: overal aanwezig maar nergens zichtbaar.

Op 11 februari maakte het hoofd van de WHO, de World Health Organisation (Tedros Adhanom Ghebreyesus) de nieuwe naam bekend van het virus: Covid-19.

‘Co’ staat voor de virusgroep corona waartoe de nieuwe ziekte behoort.

‘Vi’ verwijst naar virus, terwijl 19 duidt op het jaartal waarin het nieuwe virus uitbrak: 2019.

Voeg deze drie samen en je krijgt Covid-19.

Corona heeft zijn naam dan weer te danken aan de krans rond de virusdeeltjes.

Sinds 13 maart is het een periode van contactcontrole, online les, veel handen wassen, intensive care en de zoektocht naar mondmaskers . In ieder geval een periode van geen 12, geen 13 maar 19 in een dozijn.

Sinds half maart was leven met corona de nieuwe realiteit.

6

HET NIEUWE NORMAAL… Ondertussen zijn wij ons reeds weken aan het voorbereiden naar het nieuwe normaal toe.

Stijn De Paepe (huisdichter van De Morgen) omschreef in ‘Dagvers’, zijn dagelijkse stukje poëzie, dit nieuwe normaal op 2 mei als volgt: Op kleinere schaal en niets meer massaal.

Meer oog voor ons welzijn, fysiek en mentaal.

Lang leve ruraal, homemade en lokaal!

Nog minder geduld met bestuurlijk gedraal!

Het wordt, ideaal, een ander verhaal.

Ik wens het beste, dat het nieuwe normaal...

Een ook SIJO paste zich aan. Plots mocht de schoolpoort niet meer open. Een vreemd gevoel…

Wat nu? We schakelden naar afstandsonderwijs, waar de nadruk lag op het onderhouden van de leerstof. Herhalingsoefeningen werden massaal via smartschool verdeeld. Leerlingen en ouders waren gedwongen zich aan te passen. Eind maart bleken paasexamens niet te kunnen doorgaan.

De hoop om na de paasvakantie gunstige cijfers te zien was groot.

Lessen op school genoten de voorkeur van iedereen.

De combinatie telewerk van ouders, de drukke job in de zorg of een andere cruciale sector en het overnemen van de rol van leerkracht was voor veel ouders niet evident. Ook leerlingen moesten plots zelf de structuur in hun eigen lesdagen brengen.

Tijdens de paasvakantie bleken de statistieken ons niet goed gezind. En in plaats van de vertrouwde structuur terug opnemen, kregen we de intrede van pre-teaching. Nu kon nieuwe leerstof op digitale wijze verdeeld worden. Opnieuw een grote aanpassing voor iedereen.

Leerlingen zouden in deze nieuwe fase nog meer voor zichzelf de structuur moeten bepalen, want ouders gingen meer en meer terug aan de slag op de eigen werkplek.

Bijkomende domper was het wegvallen van alle meerdaagse reizen.

Een grote opluchting kwam er op 15 mei 2020. De Vlaamse regering kondigde samen met de nationale veiligheidsraad een gedeeltelijke heropening van de scholen aan. Leerlingen van het laatste jaar secundair onderwijs waren bij ons de gelukkigen.

Leerkrachten gingen in spreidstand om – elk voor hun vak – de pre-teaching in te plannen. Leerlingen ging in spreidstand in de zoektocht naar een mondmasker en ouders konden hun spreidstand oefenen op het weekschema waar er soms wel en soms geen les op school gegeven werd.

… de grote drive en de flexibiliteit van ons volledige korps (als vakleerkracht, klassenleerkracht, ondersteunend en begeleidend personeel) om telkens opnieuw de aanpassingen in onze werking op te nemen. … het geduld van alle ouders thuis die hun zoon of dochter doorheen de online lessen loodsten. … de collegialiteit binnen de scholengemeenschap om elkaar te steunen in de heropstart. … het denk- en uitvoerend werk van onze preventieadviseurs. … de souplesse van onze coördinator om het ene schema na het andere uit de pc te laten rollen. … de energie van onze klusjesman die de school omtoverde tot een low-risk omgeving. … de werklust van onze onderhoudsploeg om elke dag alles, maar dan ook alles te ontsmetten.

Kortom, bedankt aan iedereen voor de inzet in deze uitzonderlijke periode. Geniet van de vakantie, de rust en hopelijk het vele mooie weer.

Jean-Luc Deprez en Pieter Jan Veldeman

De laatste fase kondigde zich vanaf 2 juni aan. Het tweede en het vierde jaar startte terug op. Zij konden op regelmatige basis ook terug lessen op school volgen. Het eerste, derde en vijfde jaar kreeg zich op één dag op school voor 30 juni. Alle eerdere schema’s werden bijgestuurd en de organisatie schakelde een versnelling hoger…

30 juni 2020… De vakantie is verdiend.

DANKJEWEL AAN IEDEREEN Dat het niet evident was is zeker. Dit was echter niet mogelijk geweest zonder… … de vlotte aanpassing van leerlingen op het online lesgeven.

7

SIJORAMA OP STAP MET DE VROEDVROUW… 12/3/2020 een grote dag voor mij want ik mocht mee met een vroedkundige op de baan!

Het was een zeer spannende en leuke ervaring! Het was ook een heel toffe mevrouw met wie ik mee mocht. Ze legde alles uit. Als ik vragen had, stelde ik die en legde ze het ook uitgebreid uit. In het eerste gezin waar we waren, mocht ik meteen het baby’tje al vasthouden. De moeder moest de hechtingen uit de buik van de keizersnede laten verwijderen. Het gevoel op je borst van een 3 dagen geboren baby’tje was zo fantastisch.

Bij de andere gezinnen was het ook zeer leerrijk. Daar werden de baby's gewogen en gecontroleerd. Bij een gezin was er ook een premature baby, daar heb ik veel geluisterd naar hoe alles is gelopen en hoe het verder moest. De mama had ook veel vragen, wat heel interessant was om te horen. Bij de andere gezinnen ging het soms snel, was het soms gewoon wegen en

8

weer weg. Ze hadden totaal geen problemen want het was al hun 2de of 3de kindje en ze hadden dus geen vragen omtrent de baby.

Je zag in elk gezin wel iets anders! Ik weet, sinds ik mee ben geweest op de baan, dat ik echt wel iets wil doen met baby’s in een ziekenhuis. Toch zeker iets in die richting.

Ik ben heel blij dat ik deze dag heb mogen meemaken!

Merci!

Xena Devestele - 7TBZ

IN DE MEDIA…

99

10

1111

Bart Syx stopt met voetballen: "Schrik voor het jaar te veel"

Bart Syx heeft besloten om zijn actieve voetbalcarrière te beëindigen. Na meer dan 300 wedstrijden in het nationale voetbal sloot Syx zijn loopbaan af bij Otegem, waar zijn broer Koen trainer is. De coronacrisis maakte abrupt een vroegtijdig einde aan zijn laatste seizoen.

"Ideale omstandigheden waren dit inderdaad niet om ermee op te houden", begint Bart Syx, die in april 35 kaarsen uitblies. "Het is nog een aangenaam laatste seizoen geworden bij Otegem, waar we misschien wel de eindronde hadden gespeeld. De keuze om ermee te stoppen, hing eigenlijk al een tijdje in de lucht. De hoofdreden waarom ik stop is er een van familiale aard. Mijn kinderen, twee zonen en één dochter, zijn op een leeftijd gekomen waarop ze aan sport beginnen te doen. Je probeert hun sporten toch te volgen in de mate van het mogelijke én er is natuurlijk ook het logistieke aspect: ze moeten overal naartoe worden gevoerd. Die combinatie driegde wat ingewikkeld te worden. De tweede reden is de angst voor het jaartje teveel. Ik heb echt geen zin meer in zware of minder zware blessures. In al die jaren heb ik maar één seizoen echt blessurelast gekend: het jaar bij Harelbeke. Dat blijft een minder goeie herinnering, al had dat niks met de club te maken. Op 1 december speelde ik al mijn laatste match van het seizoen door pubalgie. Ik heb daar nooit echt kunnen tonen wat ik mijn mars heb."

"Het leek ideaal: nog enkele jaren bij Harelbeke voetballen, Bart Syx: "Het is nog een aangenaam laatste de carrière afsluiten op een steenworp van mijn huis. Maar seizoen geworden bij Otegem." (foto HDV) het is helaas anders gelopen en dat blijft toch een ontgoocheling. De laatste twee seizoenen bleef ik op dat vlak redelijk gespaard, maar op 35-jarige leeftijd kom je op een punt waar die fysieke paraatheid niet meer zo evident is. Nu kan ik stoppen met een goed gevoel, al konden we het afscheid door de huidige crisis niet echt vieren."

Altijd loyaal De laatste twee seizoenen speelde Bart Syx bij Otegem, waar zijn broer Koen al enkele seizoenen de sportieve baas is. "Broer als trainer of niet, ik bleef altijd loyaal op elk vlak. In elke kleedkamer viel wel eens iets te horen over de trainer, maar ik hield dat binnenskamers en ben niet na elk scheef woord naar mijn broer getrokken. Ik heb mij in Otegem altijd gedragen als een gewone speler in de cabine. Dat is achteraf de beste keuze gebleken."

De Krant van West-Vlaanderen – 15.05.2020

Bart Syx, anno 2009 bij Coxyde, waar hij sportieve successen beleefde. © foto Bart

12

Wat zal Bart Syx ondernemen na zijn voetbalcarrière? "Ik kreeg al enkele telefoontjes om ergens assistent-trainer te worden of om zelfs nog een extra jaar te voetballen", vervolgt Syx. "Maar het is mooi geweest als speler. Er hoeft niks meer bij te komen. Ik begon bij SV Kortrijk, speelde tien jaar bij Club Brugge, waar ik tot de reserven speelde.

Daarna volgden drie seizoenen bij VG Oostende, drie seizoenen bij KVV Coxyde, één seizoen KVK Ieper, opnieuw één seizoen Coxyde, twee seizoenen Westhoek, één seizoen bij Harelbeke, één bij Zwevezele, één bij Oostnieuwkerke en twee om af te sluiten bij Otegem. Nu is het dus tijd voor de familie, al sluit ik niet uit dat ik ooit terugkom in de voetbalwereld. Misschien kan ik later wel eens een of andere functie opnemen bij een voetbalclub. Want ik zal het voetbal wel missen, het spelletje heeft mij altijd geboeid. En overal waar ik was, heb ik mij altijd als een gedreven speler getoond. En doordat mijn broer er trainer is, ga ik wel nog een paar matchen meepikken van Otegem."

Bart Syx (35) stopt na rijk gevulde carrière: “Ik was niet de man van de doelpunten, wel van de assist of de steekpass”

Bart Syx hing onlangs op 35-jarige leeftijd zijn voetbalschoenen aan de haak. Hij speelde bij Otegem, waar zijn broer Koen trainer is. Door de coronacrisis kreeg Syx niet het afscheid dat hij verdiende na een succesvolle carrière. Bart Syx speelde de laatste twee seizoenen bij het Otegem van zijn broer en trainer Koen. (Bart Vandenbroucke) Bart Syx begon als jeugdspeler bij SV Kortrijk, waar hij na vijf jaar overstapte naar de jeugdopleiding van Club Brugge. Hij geraakte er tot bij de invallers, om nadien voor VG Oostende in de toenmalige vierde klasse te kiezen. Na drie jaar aan de middenkust volgden heel wat clubs, vooral op nationaal niveau: Koksijde (drie jaar), Ieper (één jaar), opnieuw Koksijde (één jaar), Westhoek (twee jaar), Harelbeke (één jaar), Zwevezele (één jaar), Oostnieuwkerke (één jaar) en tot slot Otegem (twee jaar).

“Eigenlijk mag ik terugblikken op een mooie carrière”, klikt Syx duidelijk tevreden. “Vooral in derde en vierde klasse behaalde ik mooie resultaten, met onder meer twee promoties. Zes of zeven keer eindigde ik met mijn ploegen op de tweede plaats. Er zat toen altijd wel net iets meer in, maar kampioen spelen lukte me niet. Het was altijd wel aangenaam om te spelen voor de prijzen.”

Syx werd gevreesd voor zijn gemeten voorzetten. “Ik ben eigenlijk een aanvallende middenvelder, maar zelf scoorde ik niet zo veel. Je moest me niet vragen om in één seizoen twintig doelpunten te scoren. Ik was eerder de speler die de assist of de steekpass gaf.”

Geen trainer Syx stopt omwille van familiale redenen, maar ook omdat hij wat schrik heeft voor het jaar teveel en een zware blessure zo net voor zijn voetbalpensioen. “Ik zal het voetbal volgend seizoen zeker missen”, zegt Syx. “Het is natuurlijk ook heel jammer om op deze manier (door de coronacrisis werd de competitie half maart definitief stopgezet, red) afscheid te moeten nemen. Met Otegem waren we in tweede provinciale B een goed seizoen aan het draaien en ook persoonlijk was ik heel tevreden over mijn prestaties. Het spreekt vanzelf dat ik voetbal zal blijven volgen. Zo heb ik een zoon die bij Wevelgem speelt.

Zelf trainer worden? Neen, dat zit er zeker niet in. Ik werd wel al gecontacteerd, maar daar pas ik voor.”

Bart speelde de voorbije seizoenen onder het trainerschap van broer Koen. “Daar heb ik nooit problemen mee gehad. Ik was altijd een speler net als alle andere. In de week hadden wij nooit contact. Ik heb wel altijd mijn ding kunnen doen en had over de coach ook wel mijn mening die ik gerust mocht geven.” (jak) Het Nieuwsblad – 19.05.2020

1313

14

L EERKRACHT IN DE KIJKER 43 KILO LATER Mijn verhaal begint eigenlijk op 27 december 2018.

Samen met mijn ouders en een vriend ben ik in Malaga, Spanje. Ik hou van grote wandelingen maken en allerlei avonturen beleven.

Mijn gewicht van om en bij de 115 kilo had me nog nooit gestoord of verhinderd om aan activiteiten deel te nemen … tot die bewuste dag.

We hadden al een paar duizend stappen gezet en opeens begonnen mijn beide hielen enorm veel pijn te doen. Ik kon niet meer. Ik moest stoppen.

Ik had de bus nodig om me terug naar het centrum te brengen.

Het was voor mij ongelooflijk pijnlijk en confronterend om te moeten toegeven dat ik niet meer kon.

Daarnaast moest ik ook toegeven (ook aan mezelf wat nog het moeilijkst was) dat ik eigenlijk al een tijdje last had van hartkloppingen. Maar ja, dat ging wel voorbij gaan.

Ik begon te twijfelen aan mezelf. Was ik te zwaar? Ja, uiteraard. Was ik niet fit? Toch wel. Misschien had ik wel steunzolen nodig? Of was het toch mijn gewicht?

Al deze vragen schoten als kogels door mijn hoofd.

Ik sprak met mijn huisarts en hij bevestigde wat ik eigenlijk al wist.

‘Vanessa, je bent een super actieve dame. Maar je negeert je gewicht en je sleurt je lichaam overal mee puur op mentale kracht. Dit hou je niet meer vol.’

Ik moest toegeven dat hij gelijk had. Veel respect voor mijn lichaam had ik eigenlijk niet. Het moest doen wat ik wou. Ik had ook geen complexen. Och ja, ik was te zwaar. Wie had daar last van? Wie het niet wou zien, moest maar niet kijken.

Toch was er iets veranderd. Ik was niet meer zo gezond als ik dacht.

In februari 2019 nam ik de telefoon, verzamelde al mijn moed en belde naar het secretariaat van Dokter Deloof in Menen. Een vriendelijke dame maakte voor mij een afspraak op 9 april.

Met een bang hartje nam ik die dinsdag plaats in de wachtzaal. Wat ging er nu gebeuren?

‘Mevrouw Cappelier, u mag meekomen.’

‘Wat kan ik voor u doen?’ vroeg hij me.

‘Ik denk dat ik misschien een gastric bypass nodig heb.’ vertelde ik hem.

We hadden een behoorlijk lang gesprek over mijn gewicht, de reden van mijn gewichtstoename, mijn gezondheid en mijn doelstellingen.

‘Mevrouw, we kunnen dit voor u doen.’

De operatie werd ingeboekt op 19 augustus. Naast de effectieve operatie moest ik ook naar de diëtiste, de psychologe, de endocrinoloog en had ik de eer om een gastroscopie te ondergaan.

Alle onderzoeken waren positief. Maag ok, wat last van zuur maar enfin, schildklier ok, ongezonde eetgewoontes ok, en ja, aan zelfvertrouwen had ik geen gebrek. De psychologe was snel overtuigd.

Een week voor de operatie werd ik op een dieet van 600 calorieën per dag gezet. Ik mocht 5 yoghurts eten (lees: ik haat yoghurt), wat mager vlees (100gr op één dag), groenten en dat was het ongeveer. HONGER!!!!

Een ganse week reed ik de muren op van de honger.

Maar ik hield me aan het schema. Het ging me lukken!

Ik ging slagen! Ook die oliebollen die een vriendin naast me op at de dag voor de operatie heb ik gelaten voor wat ze waren. Mijn banaan smaakte ook op dat moment.

19 augustus, de grote dag! Die nacht had ik heel slecht geslapen. Ik had allerlei horrorverhalen over mislukte operaties gelezen. Ik was bang! Ik geef het toe. BANG om wakker te worden met enorm veel pijn. BANG om niet meer wakker te worden.

Ik werd goed opgevangen in het ziekenhuis. Ik kreeg mijn kamer en binnen de kortste keren was het zover.

De chirurg beloofde me dat hij goed voor me ging zorgen. Ik wou nog een spannend verhaal vertellen

15

aan de anesthesist maar blijkbaar ben ik niet zo ver geraakt in dat verhaal .

Ik werd wakker en mams en pap waren bij me. Mijn mama weende. Oei, was er iets misgelopen? Nee, ze was gewoon blij om me te zien. Ze zijn wat overbezorgd maar ook mijn grote steun.

Alles was heel goed verlopen. Mag ik iets drinken of eten? Absoluut niet. Ik was scheel van de dorst. En eentje roken was ook al uit de boze. Die eerste nacht heb ik wellicht alle afleveringen van ‘Say Yes to the Dress’ gezien. Mijn medicatie werd vervangen, ik kreeg een extra inspuiting en hup de uren verstreken.

Veel mensen vragen me of ik veel pijn had. Eigenlijk viel dat goed mee. Ook eens ik terug thuis was, viel alles goed mee. Ik liep al wat rond met mijn sexy steunkousen aan en ging zelfs al twee dagen later naar de markt. Traag maar zeker!

De eerste echte pijn kwam op donderdag. Ik dacht dat het einde nabij was. Gelukkig had ik bezoek van vrienden die me staande hielden. Er was eigenlijk niets aan de hand, maar een luchtbel in mijn buik had beslist om een nieuwe plaats te zoeken. Oh my god! Dat doet pijn! En ik kan tegen pijn.

Nu zijn we ondertussen negen maanden verder.

Voor

Na

Ik heb nog geen enkel moment spijt gehad van mijn beslissing. Ik weeg ondertussen 43 kilo minder. En ik voel me super! Mijn voeding is heel gevarieerd geworden. Ik kan bijna alles van voeding goed verdragen.

Volle room en witte chocolade vielen mij wat moeilijker, dus werden deze ook onmiddellijk geschrapt.

Zelfs een cola zero kan de laatste weken wel weer eens.

Ik eet eigenlijk veel meer dan vroeger. Vroeger snoepte ik een ganse dag door en koken deed ik amper. Wat 16

ik eet, vind ik nu heel belangrijk. Wellicht is het ook één van de redenen waarom ik het niet moeilijk heb als ik andere mensen zie eten terwijl ik al klaar ben. Ik ben nog nooit een Bourgondiër geweest. Ik snoepte.

Veel patiënten hebben het lastig als er nog etensresten in hun bord blijven liggen. Ik niet, genoeg is genoeg.

Snoepen doe ik af en toe eens maar ook daar zoek ik naar gezonde alternatieven. Een aardbei, een druif, een kerstomaat, snoepjes zonder suiker zijn mijn nieuwe snoepjes geworden. Mensen denken vaak dat ik niets meer kan of mag eten. Dit is echt niet zo. Ik geniet zo veel meer dan vroeger van een maaltijd. Er is al zoveel op de markt. Mijn diepvries bevat zelfs ijsjes maar dan zonder suiker. Het bestaat en het is lekker!

Is mijn karakter veranderd? Dat vragen veel mensen mij ook wel eens. Nee, ik denk het niet. Ik ben nog steeds zotte Vanessa met het hart op de tong. Ben ik wat fierder geworden? Wellicht wel. Maar uiterlijk speelt voor mij echt geen grote rol. Mijn gezondheid primeert.

Wat mij soms wel kwetst, zijn de misplaatste reacties als mensen me vragen op welke manier ik zoveel vermagerd ben en ik antwoord dat ik een operatie heb gehad. ‘Ah, het gaat vanzelf.’ Nee, echt niet, het gaat niet vanzelf. Je hebt uiteraard de ondersteuning van de bypass maar de klik in je hoofd, die moet je zelf maken. Die kan een operatie voor jou niet maken. Wie zo’n operatie overweegt, mag het mentale aspect niet onderschatten. Je leven verandert op zovele manieren dat je soms wel eens denkt dat je vroeger toch wel niet zoveel waard was.

Er zijn mensen die me nu aanspreken maar die me vroeger negeerden.

Gelukkig had ik toen ook al bakken zelfvertrouwen en trok ik het me niet aan. Ik spreek ze er zelfs over aan. ‘Wat was er mis met mij vroeger?’ Maar ik kan me inbeelden dat dit nog veel moeilijker moet zijn als je weinig zelfvertrouwen hebt.

Ik wil hier zeker geen reclameadvertentie schrijven voor deze ingreep want jammer genoeg heeft niet iedereen dezelfde goede ervaringen als ik. Ik heb als het ware de lotto gewonnen op dit vlak.

Denk goed na! Praat erover!

Vanessa Cappelier - leerkracht

DE OMER-CHALLENGE Mevrouw Bels ging de uitdaging aan en slaagde erin.

Nu nog hopen dat ze een jaar gratis Omer wint!

Hieronder lees je een korte uitleg uit het Laatste Nieuws over wat de challenge inhoudt.

1717

NIEUW LESGEVEN @SIJO DE LEERLINGEN MOTIVEREN‌ VANOP AFSTAND Toen het tijdens de paasvakantie duidelijk werd dat een terugkeer naar SIJO er nog niet onmiddellijk in zat, toonden we ons als klastitularis van 1B2 van onze creatiefste, digitale kant.

De blikvanger werd een foto uit de les godsdienst van mevr. Soenen.

Via de app van Bpost kon je toen gratis fotokaartjes versturen. Deze kans lieten we niet liggen!

Het is eens iets anders dan weeral Smartschool controleren op nieuwe berichten.

In een volgende live sessie toonden de leerlingen heel fier aan elkaar hun kaartje. Als klastitularis vinden we het fijn dat ze dit gebaar waardeerden.

Nel Goeminne & Tinne Vandeputte – leerkrachten 1B2

18

LEERLINGEN 3VV EN 4VV KOKEN ER OP LOS! #blijfinjekot

1919

20

Sofie D’Hondt - leerkracht 2121

LEERLINGEN 4VV MAKEN MONDMASKER Tijdens de online praktijklessen naaiden de leerlingen van 4VV hun eigen mondmasker.

Via instructiefilmpjes gingen ze zelfstandig aan de slag

Ines Ferret - leerkracht

22

MOEDERDAG VIEREN Tijdens de online lessen werkten de leerlingen van 4VV een activiteit uit rond moederdag.

Ze mochten zelf kiezen wat ze gingen organiseren en hoe ze dat gingen doen.

De enige voorwaarde was dat de activiteit op moederdag zelf, 10 mei 2020, uitgevoerd werd.

Dit uiteraard samen met hun geliefde mama’s.

Een kleine compilatie …

Elena Deleye ontwierp een mooie kalender.

Elle Deleu maakte een topgerechtje, ‘scampi diabolique’.

Tess Deganck besloot mama te trakteren op een relaxerende rugmassage.

Altin Rustemi kookte samen met zijn moeder een heerlijke maaltijd.

Finley Deput bereidde een kookactiviteit voor.

Faith Sagaert wist haar mama te verrassen met enkele lekkere dessertjes.

Tamara Van Dorpe organiseerde een ‘Netflixen fondue-avond’ met haar mama.

Fiona Hespel organiseerde een verrassingsontbijtje voor mama en zorgde voor een prachtige foto op doek.

Axelle Depoortere shakete een lekkere smoothie.

Shanaya Depoortere nam de nagels van mama onder handen.

Chelsey David gaf haar geliefde mama een pedicure en nagelverzorging.

Kylie Valcke waande zich kapster en verwende mama met een kappersbeurt.

Jonathan Lippinois ging creatief aan de slag en verleidde zijn mama tot een ‘Tik-Tok-dans'.

Louise Vanspeybrouck zorgde voor een luxe-ontbijt en schreef een originele mama-jij-bent-de-beste kaart.

2323

ONLINE PRAKTIJKLESSEN Niet alleen de eerder theoretisch gerichte vakken, zoals wiskunde of Nederlands gaan tijdens deze coronacrisis door via een onlineplatform, maar ook voor de praktische vakken moet uitgedokterd worden hoe dat het beste kan verlopen.

De leerlingen van 3VV en 4VV krijgen 7 uur praktijk per lesweek: 4 uur maaltijdzorg en 3 uur linnen- en interieurzorg. Om deze lesuren op te vangen, kregen ze heel wat taken die ze thuis zelfstandig moesten uitvoeren via instructievideo’s. Het moet gezegd worden, alle leerlingen zetten hun beste beentje voor om deze praktische taken correct uit te voeren. Hun ouders gaven telkens een evaluatie van de afgewerkte taakjes.

Zo kon de leerkracht nagaan hoe het proces verliep.

Ines Ferret - leerkracht

24

Een kleine impressie:

2525

OOK 1B2 GAAT LIVE! Op regelmatige basis worden ook de leerlingen van 1B2 uitgenodigd door hun klastitularissen voor een Live-sessie via Smartschool. Het doel is wat bijbabbelen, elkaar nog eens te zien en te polsen hoe het gaat met iedereen.

Tevens zijn de leerlingen ook fier om hun huisdieren voor te stellen.

Een aantal sfeerbeelden:

Omdat er in deze corona-tijden niet zo heel veel te beleven valt om over te vertellen, worden de leerlingen zo nu en dan eens uitgedaagd:

Opdracht 1: Toon met je vingers een cijfer op vijf: Hoe lukt het werken voor school? Waarbij 5 zeer goed is en een 1 helemaal niet goed:

26

Opdracht 2: Toon met je vingers een cijfer op vijf: Hoe hard mis je het naar school gaan?

Waarbij 5 zeer erg missen is en een 1 helemaal niet missen.:

Opdracht 3: Toon met je vingers een cijfer op vijf: Hoe hard mis je de klas? Waarbij 5 zeer erg missen is en een 1 helemaal niet missen.:

Opdracht 4: Welke zaken kun jij tijdens deze coronacrisis niet missen?

De wachttijd was beperkt, in een tweetal minuten zaten we allemaal terug voor het scherm. Deze spullen zoeken duurde niet lang.

Bijna iedereen neemt er zijn gsm, de afstandsbediening – al dan niet Netflix inbegrepen – of spelletjesconsole bij.

Maar er is echter meer: Laura mist het wel om te gaan turnen:

En natuurlijk mogen de huisdieren niet vergeten worden. Er kwamen nogal wat honden, poezen en zelfs een cavia (in de verte) in beeld.

Mélina kreeg van haar oma een sjaaltje dat haar oma normaal draagt. De geur van oma’s parfum vind ze heerlijk. En zo heeft ze oma dicht bij haar.

Nel Goeminne & Tinne Vandeputte leerkrachten 2727

28

EEN ‘BLIJF IN JE KOT’PROJECT BINNEN HET VAK ‘INTEGRALE OPDRACHTEN’ De leerlingen 4STW gingen aan de slag om zelf een stappenplan uit te werken voor leerlingen van 11 tot 12 jaar, zodat deze doelgroep zich niet hoeft te vervelen tijdens de lockdown.

Domein ‘Expressie’ à wees creatief met materialen uit uw kot Domein ‘Natuurwetenschappen’ à werk een experimentje uit Domein ‘Voeding’ à maak een lekker dessertje

Elke IO-groep kreeg een vakdomein toegewezen en ging aan de slag met een van deze opdrachten:

Wij zijn trots op de resultaten!

Jolien Bultynck & Roos Taelman & Sharon Vanhaegenberg leerkrachten

2929

A NDERE TIJDEN PLEKJES OM TOT RUST TE KOMEN Dit is mijn favoriete plekje geworden om verschillende redenen:

Even weg van die PC, vele taken en mailtjes. We hebben er allemaal wel eens nood aan denk ik.

ik kan er rust vinden, genieten van de vogeltjes die fluiten, ik kan samen met mijn dochtertje figuren zoeken in de wolken die voorbij komen...

Delphine Debeuf - leerkracht

Soms moet ik (onder l i chte dw an g ) w el eens samen op die toren klimmen en naar beneden komen via de glijbaan. Als zij lacht, vergeet ik eventjes dat we in 'bubbels' moeten leven en mogen blijven genieten van kleine dingen!

Ik heb ook wel een plekje waar ik graag kom en dat is de wijk vlak bij ons huis. Het is er heel leuk en het is een zone waar niet veel auto's passeren. Ik vind die plek heel leuk omdat je er rustig kan wandelen en dat doe ik meestal met mijn broer. Ik heb wel vaak ruzie met hem en dat is niet altijd fijn maar ik weet ook dat hij mijn enige broer is en dat ik dus blij mag zijn met hem.

Als we dan samen naar de wijk gaan, vergeten we al onze ruzies en maken we plezier. We zijn daar drie dagen na elkaar naartoe gegaan en hebben een fotoshoot gehouden, dat was erg fijn om te doen. We gaan daar ook graag omdat er een rotonde staat met 3 bomen in het midden omringd door gras. Dan liggen we daar en we vertellen grappige verhalen.

Alles samengevat: ik vind die plek speciaal om tijd door te brengen met mijn broer, het is mijn plekje en die van mijn broer om plezier te maken. Hier heb ik een paar foto's: 1 foto

30

met een groter beeld op het rond punt waarover ik vertelde en 1 foto van toen ik er met mijn broer naartoe ging.

Kyenna Helena Debeuf - 1A2

Ik zit zo graag op mijn vensterbank. Als ik mij verveel of als ik zin heb dan zet ik de radio ‘vollebak’ met de cd’s van One Direction en geniet ik l Lotte Vanneste - 1A3 Ik heb deze plek gekozen omdat ik daar meestal zit in deze coronatijden.

Het is ook heel gezellig: ik kijk meestal Netflix of soms tv met mijn ouders of we kunnen samen praten. Heel gezellig en leuk!

Qazim Sharky - 2BVL1

Ik heb voor deze foto gekozen omdat ik graag in de zon zit, graag buiten zit en vooral heel graag met mijn katjes speel en knuffel, alles wat je op deze foto kan zien. Met mijn katjes bezig zijn, zou ik de hele dag kunnen doen! m Emma Beeuwsaert - 1A3

Hier zit ik altijd als ik een momentje nodig heb voor mezelf of soms gewoon nog voor de corona zat ik hier met vrienden en mijn vriendje. Ik heb deze plek leren kennen door een bijzonder iemand. Sindsdien zit ik altijd hier om rust te komen zoeken of gewoon even als het niet gaat. Die boom heeft voor mij een speciale betekenis. Ik kwam hier vroeger altijd met mijn opa naar de voetbal kijken en daarna klom ik in die boom. Sinds de dood van mijn opa ga ik daar nog steeds naartoe om aan die leuke tijden te denken. Hier zie je een foto. Het is wel één van met mijn vriendje maar die is van voor de coronamaatregelen. Ik zit hier ook heel vaak met mijn familie, het is altijd leuk als herinnering hoe we hier zaten. Nu de corona hier is, kan ik met niemand meer afspreken of kan ik niet meer met mijn familie naar de boom gaan om eens te voetballen.

Shania Alliet - 2BVL3

31

Ik heb hier 2 foto's van mijn favoriete plek. Ik heb deze gekozen omdat ik hier vaak ben en ik vind het heel leuk. Ik beleef er mooie momenten en soms mindere momenten. Maar het maakt me altijd weer blij, zelfs als ik pijn heb en daarom is dit mijn favoriete plek.

Birger Accou - 1A2

Op deze plek ben ik dagelijks.

Doordat de sportzalen niet open zijn, oefen ik hier wat op mijn sporten. Ik doe regelmatig mijn dansen van dit jaar en oefen steeds verder op mijn lenigheid en kracht.

Laura Meersseman - 2BVL3

Mijn favoriete plekje is mijn tuin.

Omdat ik dit jaar met mijn papa planten heb geplant. Dus ik ga elke dag mijn planten water geven.

Emma Hajdarevic - 1A3

32

Linus Bulcke - 1A2

DE ZON KOMT OP… Nog voor de paasvakantie deed ik een oproep aan al mijn collega’s en aan alle leerlingen van SIJO. Ik vroeg hen om eens te scrollen door hun fotogalerij om te zien of ze ooit zelf een foto van een zonsopgang hadden genomen.

Ik wou een korte maar hoopgevende bezinning in elkaar steken voor de dag waarop we met zijn allen terug naar school zouden kunnen gaan.

Die dag is er tot op vandaag nog steeds niet gekomen, en die zal waarschijnlijk nog een tijdje op zich laten wachten… Maar dat betekent niet dat we geen hoop mogen koesteren. De zon blijft elke dag opkomen, ze geeft niet op. En dat mogen wij ook niet doen!!! ’s Morgens staat ze op en laat ze haar sterrendeken achter in haar zonnestelsel.

Als een waakvlammetje, dat nog aangewakkerd moet worden, ontwart ze haar stralende lokken.

Ze drinkt de dauwdruppels van de velden en spiegelt haar gezicht in de golven van de zee.

Ze spreidt haar armen om de aarde en ons hart te verwarmen. Ze kijkt goedkeurend neer en hult ons in een aangename sfeer.

Zoë Maes – 6VZ

3333

34

3535

Een bijzonder laatste jaar…

Het was natuurlijk niet zo evident om onze taken online te maken. Het is veel eenvoudiger om op onze bank te zitten in de klas en te kunnen meevolgen met de leerkracht en de PowerPoint. Het was voor ons een grote verantwoordelijkheid maar ook een goede voorbereiding voor volgend jaar. We waren zelf een beetje verplicht om een goeie planning te maken om elke dag in orde te zijn met onze taken, anders was het chaotisch geweest. Na 2 maanden terug naar school komen, was toch wel weer even aanpassen. Vooral het vroeg opstaan, dat heb ik zeker niet gemist! Het sociaal contact zoals vroeger zal nog even duren, maar de vriendinnen terug zien doet mij zeker deugd.

Cynthia Bourguignon - 6GWW Mijn laatste jaar in SIJO had ik mij helemaal anders voorgesteld. We moesten online les volgen, wat ik heel moeilijk vond. We kregen documenten die we moesten invullen en weer doorsturen. In het begin was het heel veel, maar dan hebben de leerkrachten het een beetje verdeeld en ging het beter. We kregen veel PowerPointpresentaties om over te nemen en online lessen via smartschool. Dat was even aanpassen omdat het moeilijk was om mee te volgen. We konden ook niet zo goed vragen stellen zoals in het echt. Maar dan mochten we weer na school. Het was wel even aanpassen omdat we de richtlijnen moesten volgen en met de mondmaskers vond ik het lastig. Het was wel leuk dat ik mijn vrienden nog eens zag, natuurlijk op een veilige afstand.

Zoë Maes - 6VZ Mijn laatste maanden op SIJO zijn anders verlopen dan gepland. Plots waren we verplicht om thuis te blijven en thuis les te volgen. We kregen les, maar op een heel andere manier. Alles was nu digitaal. Ik merkte dat dit voor zowel de leerlingen als de leerkrachten een grote aanpassing was. We kregen oefeningen en leerstof die we zelf moesten verwerken. Niet alleen onze normale manier van les volgen viel weg, maar ook onze geplande uitstappen werden één voor één geannuleerd. Als zesdejaar wil je zo veel mogelijk genieten van je laatste jaar op de middelbare school. Nu mogen we 4 halve dagen naar school en dit zorgt voor een makkelijker verloop van les krijgen. En zo zie ik, met mondmasker op, mijn vrienden terug.

Amber Delecourt - 6GWW

36

FOTODAGBOEK TIJDENS DE CORONACRISIS Dag iedereen! Wij zijn Sarah Vandevoorde (3STW1) en Marissa Tydtgat (3VV2).

Wij wilden jullie graag eens een dagje meenemen in ons leven tijdens de coronaperiode.

Iedereen heeft een aantal weken thuis moeten blijven en online les moeten volgen.

Daarom was dit ook een heel bizarre periode en verliep alles helemaal anders.

We hebben samen een leuk “fotodagboek” gemaakt en we willen dat heel graag delen met jullie allemaal.

Laten we maar eens beginnen…

Ochtendroutine: Sarah: Om 7 uur sta ik meestal op.

Vervolgens was ik mij, zodat ik fris en wakker ben om de dag te beginnen!

Daarna ontbijt ik rond 7.30u.

Meestal kijk ik ondertussen nog een beetje naar de TV.

Marissa: Als ik les heb, sta ik op om 9 uur.

Nu we thuis les hebben kan ik natuurlijk veel langer uitslapen dan anders!

Ik ontbijt direct na het opstaan. Daarna was ik mij om 9.30u.

School: Sarah: Jammer genoeg is dit geen vakantie en begin ik elke dag om 8 uur aan mijn taken.

Marissa: Ik begin mijn huiswerk te maken direct nadat ik mij gewassen heb.

Soms als ik al huiswerk heb gekregen voor de volgende week, dan maak ik dat in het weekend.

3737

Middageten: Sarah: Ik eet meestal samen met mijn mama en mijn oudere zus rond 12.30u.

Dit zijn dan meestal boterhammen met soms ook soep (zoals op deze dag).

Marissa: Wij, mijn gezin en ik, eten tussen 13 en 14 uur.

School: Sarah: Deze dag had ik een erg leuke opdracht voor het vak ‘integrale opdrachten’.

Ik moest voor mijn jaartaak een hapje en een drankje maken van mijn groente (die ik in het begin van het jaar mocht kiezen).

Maar hiervoor moest ik naar de winkel gaan.

En dat gaat tegenwoordig helemaal anders dan voor de corona (met een mondmasker aan en mensen die de winkelkarren desinfecteren).

Ik had pastinaak gekozen en ik heb pastinaakfrietjes en soep gemaakt.

Ik ben vooral blij dat ik de keuken niet heb afgebrand en dat beide gerechtjes heel lekker waren!

Marissa: Ik begin mijn huiswerk te maken direct na het middageten.

Vrije tijd: Sarah: Meestal wandel ik eens in de buurt zodat ik wat frisse lucht heb.

Daarnaast luister ik ook naar muziek bijvoorbeeld ABBA, Queen, Birdy…

38

Marissa: Als ik klaar ben met mijn huiswerk dan kijk ik TV, naar één van mijn favoriete series bijvoorbeeld ‘Wtfock’.

En tussen 16 en 17 uur eet ik een stuk fruit.

Meestal is dat een appel.

Rond 19 uur ga ik ook mijn vast rondje wandelen in de wijk.

Meestal doe ik dat samen met mijn mama. Soms luisteren we dan ook naar muziek.

Avondeten: Sarah: Tussen 18u en 18.30u eten we ons avondmaal.

Dat is meestal iets warms! Mmm… Maar vandaag wou ik mijn mama en zus eens lekker verwennen met zelfgemaakte pannenkoeken!

Marissa : Om ongeveer 20 uur eten wij ons avondmaal.

Meestal bestaat dat uit boterhammen met beleg.

Avondroutine: Sarah: Na het avondmaal kijken we nog even naar de TV. Dan doe ik meestal om 22u mijn pyjama aan en poets ik mijn tanden.

Daarna lees ik nog even een boek. (Bijvoorbeeld mijn favoriete boek: Harry Potter en de orde van de Feniks.

Dit is toevallig het boek dat Marissa ook aan het lezen was hahaha! Hoe toevallig!)

En dan ga ik meestal rond 22.30u slapen, zodat ik zeker goed uitgerust ben voor de dag nadien.

Dit was dus wat wij beleven tijdens een blijf-in-uw-kot schooldag @ home.

Het is toch wat eenzaam als je je vrienden van school moet missen…

Hopelijk hebben jullie nog leuke dingen gevonden om jullie mee bezig te houden tijdens de quarantaine.

Wij hebben ons alleszins geen moment verveeld met het maken van een fotodagboek.

(Misschien is dit wel eens leuk om tijdens de zomervakantie te maken?)

Marissa: Na of tijdens ons avondmaal kijken wij naar TV. Normaal kijken wij dan naar ‘Familie’ maar omdat ze dat niet meer uitzenden door het Coronavirus, kijken wij nu naar bijvoorbeeld Telefacts.

Rond 23 uur gaan wij dan slapen. Ik poets mijn tanden en doe mijn pyjama aan.

Voor ik ga gaan slapen, lees ik eerst nog een halfuur in een boek. Ik lees nu voor het eerst de Harry Potterreeks. Ik ben nu ‘Harry Potter en de orde van de Feniks’ aan het lezen.

Na een halfuur een boek te lezen, ga ik slapen.

Groetjes van ons!

Sarah Vandevoorde - 3STW1 & Marissa Tydtgat - 3VV2 3939

SIJONAAICLUB Het duurde tot het jaar 2020 vooraleer er op school een naaiclub ontstond. Wie had dat ooit kunnen denken?!

De coronacrisis zorgde niet alleen voor kommer en kwel, maar er ontstonden ook heel wat prachtige initiatieven, zo ook op onze school.

In lokaal A035, op veilige afstand van elkaar, naaiden de leerkrachten ter voorbereiding van de komend ‘echte’ lessen mondmaskers voor de leerlingen. Een hele organisatie!

40

En omdat we met velen zijn in de hele scholengemeenschap moeten er veeeeeel mondmaskers gemaakt worden en blijven we dus bezig met stofjes en lintjes knippen, naaien, plooien, strijken, inpakken...

4141

42

HOS HERSTEL op SCHOOL CORONA, EEN ROTBEEST Het moet iemands schuld zijn. Het moet altijd iemands schuld zijn. Alles moet altijd iemands schuld zijn. Je kan er donder op zeggen dat er iemand zal recht staan en een ander met de vinger zal wijzen, als de zon het voor bekeken houdt over vijf miljard jaar: ‘Het was jóúw beurt om te waken.’

Ook met corona is het zo, het scheelt aan de Chinezen, het is de schuld van de vleermuizen of zouden de Russen er toch voor iets tussen zitten?

Als de sterftecijfers niet onder controle geraken, dan is het de schuld van de virologen die te laks waren of de regering die te laat of verkeerd ingreep.

We kunnen niet zonder schuld. Niemands schuld, dat is ondraaglijk. In uiterste nood geven we onszelf de schuld. Maar dan wel alleen voor de héél kleine dingen. Jezelf snijden bij het scheren, dat kan aan de fabrikant van het mesje liggen – welke idioot maakt die dingen nu ook zo scherp? Als je tegen een kastdeur aanloopt die je net tevoren zelf hebt geopend, dán is het jouw schuld. Tenzij je werd afgeleid. Door een vogeltje. Buiten. Rotbeest.

De schuld geven is een zoenoffer. Om angst en boosheid te bezweren. Onze eigen angst, onze eigen boosheid. Onze onmacht. Door de schuld te geven, geven we betekenis. Maken we het onwezenlijke enigszins behapbaar. Net behapbaar genoeg om het te kunnen slikken.

Een enkeling de schuld geven is het handigst. Dat is lekker overzichtelijk en veel tegenstand hoef je niet te vrezen. Het makkelijkst is om een klasgenoot of een collega de schuld te geven. De enkeling kan wat tegenspartelen, maar dat is louter vermaak. Zie hem kronkelen, de schuldige. De worm. Wat doen we?

Verbranden of verpletteren?

Een groep de schuld geven is al wat lastiger. Doe je best niet in je eentje. Zoek gelijkgestemden. Collega’s, klasgenoten die het ook niet in hun eentje durven. Die liever hoofdpijn krijgen van hard te schreeuwen dan van stilletjes na te denken.

In uiterste gevallen van nood kan men de schuld geven aan het opperwezen. Let wel, dit is in sommige culturen niet zonder gevaar. Daarom doet men zulks best inwendig. En dan nog blijft het uitkijken, want kan het opperwezen niet zelfs je meest intieme gedachten lezen? Kies je opperwezen dus met zorg.

Mensen met een grote verantwoordelijkheid zijn ook mensen op wie de schuld gemakkelijk kan geschoven worden. Het is allemaal de schuld van de directie, ook dit is een kreet die je soms hoort in leraarskamers of in bedrijven.

De schuldvraag wordt dezer dagen hardop gesteld.

Wekenlang heeft het volk zich gedeisd gehouden, de richtlijnen zo braaf mogelijk gevolgd, aan het hogere goed gedacht. Die staat van genade zijn we voorbij. De rekening wordt gemaakt. Iemand zal straks de schuld betalen. Het boetekleed past de leiders.

En in september gaan de scholen terug open en kan iedereen weer normaal naar school komen. En als dit niet zo is dan zoeken we wel uit wiens schuld het deze keer is … Misschien toch van de vleermuis … rotbeest!

Kernteam HoS

4343

DAAN HEYE WAS 3 SCHOOLJAREN ONZE SIJOTEAMLEIDER Tijdens het schooljaar 2016-2017 werd vanuit de SintJorisschool het “Kandidaatsdossier” ondertekend om toe te treden tot het driejarig traject “Herstelgericht werken op school van A tot Z”, dat gestuurd werd door de vzw Porticus.

SIJO is een ‘Hartelijke school voor een boeiende toekomst” en wilde het hartelijk zeker ook blijven uitdragen wanneer het even moeilijk loopt… wanneer er een conflict is.

Als hoofddoel werd vooropgesteld om alle medewerkers (leerlingen en personeelsleden) kennis te laten maken met de basisgedachte van herstelgericht werken. Het onderwijs volgen en geven is nl. heel wat meer dat leerstofoverdracht en -opname.

Samen met nog twee Mechelse scholen werd de SintJorisschool weerhouden om dit project concrete werkvloerinhoud te geven.

Nu deze 3 schooljaren voorbij zijn en het traject werd afgerond, nemen wij afscheid van Daan. Daan gaat echter zeker nog niet met pensioen. Wij wuiven hem dus niet uit, want in de toekomst zullen wij blijven met hem en Ligand blijven samenwerken en een beroep doen op zijn en hun expertise. (*) Ligand is een team enthousiastelingen dat de ambitie heeft om iets toe te voegen aan onze samenleving, aan ons zijn.

De school is een minisamenleving waarin de problematieken m.b.t. het samenleving zich ook manifesteren en waarbij er dus ook fout lopende zaken moeten kunnen rechtgezet worden.

Hierbij wordt steeds vooropgesteld om het – samen met hen – te hebben over wat er echt toe doet.

Ligand geeft daarrond scholingsmomenten en trainingen.

Waar dit nodig is, stappen zij mee in de modder om moeilijke conflictsituaties aan te pakken.

Dit doen zij op het terrein van het gezin, van leefgroepen, van klassen en van schoolteams. Doorheen de jaren heeft Ligand in Vlaanderen pionierswerk verricht inzake herstelgericht werken. Dit delen zij ook op binnenlandse en buitenlandse conferenties of via Europese projecten.

Wat zij doen heeft impact en brengt op een positieve manier opnieuw beweging in stroef lopend of in zelfs vastgelopen situaties.

Wij trokken op 1 september in het schooljaar 2017-2018 van start met een enthousiaste groep leerkrachten en opvoeders. Wij namen het voornemen om een nieuwe hoofdstuk te schrijven in hoe de Sint-Jorisschool op een verbindende manier onderwijs aanbiedt. Het werd een nieuw, bijzonder SIJO-avontuur maar ook een buitengewoon mooi avontuur.

De voorbereiding voor deze opstart heeft heel wat werk gevraagd: vergaderen, brainstormen, opnieuw vergaderen, documenten opmaken, enz.

INTENSIEF ENGAGEMENT Instappen in dit verhaal betekende ook dat wij als school ook een financieel engagement ondertekenden. Omdat dit traject een waardevolle en werkbare invulling te kunnen geven, werd er voor het personeel een vrij intensieve nascholing opgestart, verspreid over drie schooljaren.

De drie geselecteerde scholen kregen de professionele hulp en expertise vanuit Ligand (*) om deze opstart mogelijk te maken. Iedere school kreeg – voor de periode van de drie schooljaren – een teamleider. Voor onze school werd dit Daan Heye. In iedere school werd een kernteam samengesteld en voor SIJO bestaat het team uit: Youri Accou, Jean-Luc Deprez, Kaat Desmet, Sofie Dubois, Daan Heye, Stephanie Lukic, Kristien Moerkerke, Greet Segher en Myriam Vandenbulcke.

44

Daan maakte kennis met SIJO tijdens de personeelsvergadering voor de start van het schooljaar 2017-2018.

Toen wij tijdens het schooljaar 20172018 in SIJO van start trokken van “Herstel op School” gingen drie leden van de kerngroep op een driedaags inleefmoment naar Londen. Er werd kennis en inspiratie opgedaan in de Childs Hill school, met de bedoeling deze te vertalen naar de Sint-Jorisschool toe. Vorig schooljaar gingen nogmaals twee kernteamleden op bezoek in Londen.

CONFLICHTEN VERMIJDEN EN CONFLICHTEN HERSTELLEN… Daan Heye is doorheen de drie voorbije schooljaren ondertussen een vertrouwd gezicht geworden op onze school. Hij maakt deel uit van het kernteam HoS (Herstel op School), hielp mee de krijtlijnen uittekenen van hoe wij in SIJO het herstelgericht werken kunnen implementeren, nam deel aan klasgesprekken, hield individuele gesprekken met leerlingen, ging in overleg met leerkrachten, enz. Wij hebben doorheen deze drie schooljaren mogen vaststellen dat zijn inbreng heel krachtig kan zijn. Geweldloos communiceren, problemen aanpakken, conflicten vermijden en conflicten herstel-

len… telkens was de inbreng en de sturing van Daan cruciaal in de slaagkansen te verhogen van hoe wij dit deden. En het mag gezegd worden dat wij heel wat bereikt hebben.

Tijdens de drie voorbije schooljaren volgden 82 personeelsleden de basisopleiding herstelgericht werken op school, dit verspreid over 5 opleidingsgroepen. Deze opleidingen werden steeds gegeven door Daan i.s.m. ofwel Stijn Deprez en Michael Michiels (beiden medewerkers van Ligand).

HoS en de daaraan gekoppelde basisopleiding heeft als doel een andere kijk te verkrijgen op het ‘school maken’. Hierbij wordt ‘samen werken’, ‘rust’ en ‘zich veilig voelen’ vooropgesteld. Er wordt hierbij gekozen voor een integrale aanpak i.f.v. het ‘samen leren’ en het ‘samen leven’.

Tijdens de opleiding wordt de visie van herstelgericht werken verduidelijkt, wordt herstel als een integrale aanpak van preventie tot curatie verduidelijkt, worden verschillende herstelgericht methodieken aangeleerd, worden alternatieven verkend voor sanctioneren, wordt gereflecteerd over wat een herstelgerichte houding inhoudt, wordt de kracht van herstelgericht werken onderzocht en wordt herstel ontleed als een kans tot het terugwinnen van vrijheid.

Daartoe wordt gewerkt met proactieve cirkels, het leren leiden van herstelgesprekken.

De basisopleiding motiveert ook de deelnemers op herstel verder te implementeren op school.

Via de inbreng van Daan Heye hebben wij op de werkvloer in SIJO mogen ervaren hoe proactieve cirkelgesprekken gehanteerd kunnen worden tot het bouwen aan en b eko m en v a n verbinding én hoe magisch deze cirkelgesprekken (kunnen) zijn.

nodige antwoorden, begeleiding en sturing.

Wat doe je namelijk wanneer een jongere komt aandraven met stoere verhalen? Wat doe je als een jongere het niet ernstig neemt of niet wil meewerken? Hoe reageer je als jongeren cirkelgesprekken beu zijn? Hoe pak je het aan als een jongere de cirkel bewust verstoort of dwarsboomt? Wat als jongeren zich te kwetsbaar opstellen? Wat als er plots iemand wegloopt uit cirkel? Wat doe je als heftige reacties en emoties exploderen?

Een zorgzame aanpak maar even zo kordaatheid zijn hierbij twee belangrijke factoren om een kader te kunnen aanbieden waarin je alle betrokken kan beluisteren en aanspreken.

Het traject ‘Herstelgericht Werken Op School’ (HoS – Herstel op School, zoals wij dit dus in SIJO nemen) bracht een interne ‘nieuwe’ dynamiek in beweging, waarbij de onderlinge verbinding en de daaraan niet los te koppelen empathie steeds primeert.

Via deze insteek en gedachte heeft Daan Heye heel wat collega’s kunnen triggeren om de HoS-gedachte – elk in zijn of haar persoonlijkheid – eigen te maken.

Om te komen tot een school die deze gedachte in en uitademt, is een lange weg af te leggen en vraagt dit heel wat geduld. Het loont echter bijzonder de moeite om die lange weg te bewandelen en het geduld alle eer toe te kennen. Je stelt immers vast dat binnen het onderling communiceren de reflectie omtrent het eigen functioneren een belangrijke rol heeft ingenomen of meer en meer aan het innemen is.

In die zin hebben wij – als school – ook onze missie en visie “Een hartelijke school voor een boeiende toekomst” een (ver)nieuw(d)e inhoud gegeven.

Dankjewel aan Daan Heye om tijdens de drie voorbije schooljaren hieraan mee te helpen.

Jean-Luc Deprez

Wij ontdekten dat de verschillende soorten cirkelgesprekken een forum creëren dat deelnemers aanzet om actief deel te nemen aan een gesprek en vooral hoe je ze optimaal kan inzetten tot het verbindend werken en maken van echte communicatie in een gemeenschap als een school.

INTERNE NIEUWE DYNAMIEK De HoS-opleiding gaf de deelnemers een structuur om alle betrokken te beluisteren en aan te spreken om wat kan gebeuren. Maar omdat praktijk nog steeds iets anders is dan theorie, gaf Daan ons ook bij de “Wat als”-vragen de

4545

O OGGETUIGE SOCIAL MEDIA CHAMPUIONS! Sijo Geluwe heeft tijdens de lockdown de leerlingen met actuele leuke social media challenges uitgedaagd!

Een this or that challenge, een bingo en een “ouderwetse” raadspelletje “Wie is deze baby”!

This or that

46

47

Corona-preteaching bingokaarten:

48

Raad wie deze kleine schatjes zijn!

Tip: het zijn geen leerlingen!

Oplossingen op volgende pagina in golflengte!

4949

De oplossingen van raad wie de baby is!

50

K OOK° SPIRAALQUICHE Ingrediënten

(voor vier personen) • 1,5 courgettes • 6 wortelen • 3 eieren • 2,5 dl room • 1 rol bladerdeeg • 1/2 eetlepel boter • Peper van de molen • grof zeezout

Bereidingstijd: 25 min + 40 min baktijd 1. Verwarm de oven voor op 180°C. 2. Spoel de courgette en de wortelen en snijd met de dunschiller, of met behulp van de mandoline, in lange dunne linten. Blancheer ze kort.

3. Maak een grote roos van de groenten. Start met een wortellint dat je oprolt, wikkel daarrond een plakje courgette en zo werk je verder naar buiten toe, steeds afwisselend wortel en courgette.

4. Beboter een quichevorm en bekleed ‘m met een vel bladerdeeg. Neem de groenteroos en leg in de quichevorm.

5. Klop de eieren los met de room en kruid met peper en zout. Verdeel het ei-roommengsel over de groenten.

6. Bak in de oven gedurende 40 minuten.

Getest en goedgekeurd door Maya Verkaemer

51

A (R)TTENTIE! SLINCKASHU ACHTERNA! Een flinke portie verbeelding en creatief omgaan met decormateriaal leveren schattige beelden op met mini-mensjes. Beelden die een glimlach op ieders gezicht toveren.

52

SMARTPHONE SKILLS Onze leerlingen zijn heel vaardig met hun smartphone. Voor het vak Beeld vertellen ze met beelden wat ze het liefst meenemen op reis.

ZWEVENDE LETTERS 2A2 goochelt met letters voor de les PO.

5353

WIJ WUIVEN UIT MARTIN SEYNHAEVE VERLAAT SIJO OP EEN VREEMD MOMENT MAAR IS OOK OP EEN VREEMD MOMENT BEGONNEN Martin, Exodus!

Dat hoorde ik in mijn droom roepen door: Sabine Boute, Els Muys, Krista Reynaert, Jan Vanoverbeke en Karen Vuylsteke.

Nee, het is niet waar, maar de man van de immer enthousiaste Hilde Pattyn vroeg me wel of ik naar aanleiding van mijn Exodus op enkele vragen wilde antwoorden. Ik zei ja, maar ik start graag eerst met een korte inleiding.

Toen ik afgestudeerd was, ben ik snel getrouwd. Mijn vriendin, nu mijn vrouw, was namelijk 4 jaar ouder. Ze had ook al een huis in Doornik en we gingen er wonen.

Dat was maar een halfuurtje van mijn ouderlijke woning in Wevelgem. Maar wel de taalgrens over.

Velen vonden dat vreemd voor een leraar Nederlands en soms gaf het ook wel praktische problemen. Toen bijvoorbeeld VTM werd opgestart, was die zender niet te ontvangen in Wallonië. Door niet naar VTM te kunnen kijken, heb ik niets gemist en veel tijd uitgespaard maar soms was het vervelend wanneer de leerlingen over een tv-programma spraken dat ik niet gezien had. Maar al snel verscheen internet en ik zag er meteen de mogelijkheden van in. Het bood de kans om ergens met je lichaam op plaats A te zijn maar met je hoofd toch op plaats B. En nu, in mijn laatste jaar, werden door corona de fysieke beperkingen helemaal opgeheven. In Patagonië of Kortrijk verblijven en toch in contact staan met je leerlingen in Vlaanderen? Het maakt geen verschil uit voor aanlooplessen.

Om maar te zeggen, ja het is een vreemd einde van mijn carrière.

Toen mijn carrière naar haar einde liep, dacht ik wel eens: Toch vreemd want uiteindelijk is er weinig veranderd sinds het begin. Nog altijd de leraar vooraan 54

met een bord en de leerlingen met hun bankje. Een computer en een beamer erbij maar fundamenteel eigenlijk geen verschil.

Maar door corona werd het onderwijs plotseling wel heel erg door elkaar geschud.

Ik verlaat het onderwijs dus op een vreemd moment.

Maar ik ben ook op een vreemd moment begonnen.

Begin de jaren ’80 was het helemaal niet eenvoudig om een job te vinden. Je moest aannemen wat je pakken kon.

DRIE DINGEN HIELDEN MIJ RECHT EN NIET EEN KEER DIRECT NAAR HUIS

Ik ben in Menen begonnen door een interim begin januari 1983….

En daarna hing het telkens aan een zijden draadje of ik weer aangenomen zou worden. Toen gebeurde de telling op 1 oktober en pas dan kon een klas eventueel gesplitst worden en dan had men weer wat extra leerkrachten nodig.

Het echte begin was voor mij in het VTI in Waregem.

Twee jaar kon ik daar lesgeven. Niet eenvoudig want je komt van de universiteit en je leest dus graag boeken en houdt van taal en dan lesgeven aan mannen die daar minder belangstelling voor hebben. Niet altijd eenvoudig.

Drie dingen hielden me recht: 1) Een heel goede collega (Adrien Coucke voor de collega’s uit Waregem

zoals Roos Taelman). Hij was leraar geschiedenis, mijn lievelingsvak ook om te geven. Maar in Sijo zijn de leerlingen nu in goede handen bij de onnavolgbare Joke Demeyere 2) Leerlingen die in het TSO zaten maar eigenlijk ASO aankonden. Dat gebeurde vroeger wel meer dat jongeren van hun ouders een stiel moesten leren maar eigenlijk meer geschikt waren voor theoretisch onderwijs. 3) Mijn grootste hobby; namelijk dingen opzoeken. En wanneer ik ergens in een knoop zat, vond ik wel altijd een artikel of boek dat me uit de nood hielp.

Daarom zal ik SIJO ook wel missen. Wie heeft er nu het geluk om een school te hebben die zich recht tegenover een bibliotheek bevindt? Ik denk niet dat ik 1 keer meteen naar huis ben gereden na de les.

Altijd even (snel) naar de bib om iets te lezen of op te zoeken.

Af en toe kwam ik er ook een collega tegen of leerlingen die dan vreemd opkeken. Plotseling ben je dan geen leraar meer maar een mens. Onze dochter had het daar erg lastig mee. Leerkrachten waren in haar ogen vreemde wezens maar dan liep er thuis ook een leerkracht rond. En die moest ook eten en slapen en…

Kortom, een leraar bleek ook een mens te zijn.

Hetzelfde overkwam me ook wanneer ik naar school ging. Zeker nadat mijn kinderen zelfstandig naar school konden gaan, vond ik het leuk om van mijn verplaatsing naar Menen een mini-avontuur te maken. Hoe vaak heb ik niet allerlei dingen uitgeprobeerd? Mijn auto in Kortrijk parkeren en met de trein of bus naar Menen. Of in Rekkem parkeren en dan de bus nemen of de vouwfiets. Of een combinatie van trein en vouwfiets via Moeskroen.

te schakelen op perfect Frans tegen iemand anders op de bus. En dan zalige zinnen te horen zoals: Oui, la semaine passée nous avons été au “bosklas” avec madame Delbeke,… Want bosklas dat moesten ze in het Frans nooit gebruiken. Dus was bosklas het woord dat werd gebruikt in hun voor de rest perfecte Franse zin.

SOLIDARITEIT IS HEEL BELANGRIJK! Ja, Menen een vat vol avonturen. Zoals die keer dat we een vervanger hadden uit het buitenland.

Een leerkracht Frans die in Halluin (FR) woonde.

Hij was een buitenlander maar wel de enige die te voet naar school kon komen. Hij woonde net over de grens. Zoiets kan toch alleen maar in Menen. Of examen Frans doen met uitzicht op Frankrijk. In welke Vlaamse school kan dat?

Zeker op de bus was het altijd leuk om de verbaasde blikken te zien van leerlingen die een leraar, ja een leraar, op de bus zagen zitten. Dat waren ze niet gewoon.

En zeker de bus van lijn 84 tussen Moeskroen en Menen over Rekkem is een feest voor een leraar talen.

Daar hoorde je echte taalvirtuozen bezig. Jongeren die het ene moment Nederlands spraken om dan over

Nu we toch bij Frans zijn… zou het komen door de Franse strijdvaardige traditie, maar opvallende vaststelling: de onderwijsvakbond werd in Sint-Joris de laatste jaren vooral gedragen door leerkrachten die

55

Frans gaven. De aartsvader was dan wel Marc Bossuyt (oud-leraar Nederlands) maar voor de rest: chef-vakbond Jean-Mary Foré (Leraar Frans) geassisteerd door Vanessa Cappelier en Martine Grégoire (allebei Frans).

En Isabelle Ramaut, gaf dan wel geen Frans maar ze heeft toch ook een Franse naam. Het zal in haar bloed zitten. En, ze was de opvolgster van Marie-Christine van Wynsberghe, die tot aan haar pensioen… ook Frans gaf. Enkel sportleerkracht Christine Gryspeerdt was een vreemde eend in de Franse bijt. Met Kim Nuytens bracht ik trouwens eens een hele sportdag door in het ziekenhuis van Oostende. Heeft ook niets met Frans te maken maar wel met sport en… ik ontdekte er een gratis parkeerplaats aan de kust.

In elk geval: ik ben sinds het begin lid geweest van de vakbond en ik heb de vakbond eigenlijk nooit echt nodig gehad. Maar toch vond ik solidariteit heel belangrijk. Pas als er geen vakbond zou zijn, zouden we merken wat er zou gebeuren. En na de coronacrisis zal men zeker proberen om het loon van de leerkrachten in vraag te stellen en een solidariteitsbijdrage eisen en ook het blijkbaar te hoge pensioen van de leerkrachten aanpakken. Dan zal men vergeten dat het pensioen in feite uitgesteld loon is.

Enkel door solidariteit zal men die aanval kunnen afweren.

NOOIT DE FAMEUZE ROTTE APPELS GEZIEN Net zoals het in vraag stellen van de vaste benoeming. Ik denk nochtans dat directeurs er alle belang bij hebben dat ze door de vaste benoeming kunnen rekenen op een trouw korps en niet elke keer in augustus bang moeten afwachten wie er nu nog in hun school les wil geven. Nu kunnen de directeurs binnenkomen en met hun ogen dicht zien waar aan mijn vaste tafel topleerkrachten als Hilde Naessens, Patrick Feys, Hilde Lesage, Kristien Bostyn, Dries Ter… STOP Martin of anders moet je hier iedereen noemen.

En is een snellere benoeming met meer evaluaties dan soms beter? Ik denk dat ook niet want die evaluaties zijn gedrochten uit het verleden en kunnen enkel een cultuur van wantrouwen aanwakkeren.

Bovendien heb ik eigenlijk nooit de fameuze rotte appels gezien die te weinig werken maar eerder leerkrachten die keihard werkten voor het welzijn van hun leerlingen. De inzet die ik zag bij Christine Deprez, Sandy De Coninck en Inge Claus tijdens mijn Gokjaren was onvoorstelbaar en ik beperk me dan nog tot Nederlands in het 1ste jaar.

En voor de directeurs moeten deze evaluaties ook geen eenvoudige klus zijn en heel delicaat bovendien.

Directeurs... Ik heb er toch een aantal gekend in SIJO (en nog veel meer in mijn andere school cvo Miras).

Maar ik denk er met plezier aan terug. Directeur Debrouwer heeft mij aangeworven. Hij dacht dat ik een oud-leerling van hem was. Ik heb hem nooit tegengesproken. Hij had het wel verkeerd voor. Ik had wel in het Sint-Aloysiuscollege gezeten maar nooit in zijn klas. Ga maar naar het college van Menen zei men na mijn lager middelbaar in het Sint-Pauluscollege.

Na SAM zul je het nog ver brengen. En inderdaad, ik ben 1 km verder geraakt in Sint-Joris. Mijn laatste wapenfeit was daar: Studietoezicht met Ine Verstraete en Delfien Dekyvere op…vrijdag 13 maart. Ook een vreemde datum. Zal ik nooit vergeten; net als vorig schooljaren met Tine Vandeputte als prima compagnon en de beginnende Sharon Vanhaegenberg die dat precies al heel haar leven gedaan had.

Mijn laatste middagmaal was op donderdag 12 maart.

Samen met de gebruikelijken maar niet minder inte-

56

ressanten: Martine Verschoore, Kevin Seynhaeve Kurt Verbiese, Youri Accou, Bart Syx. Enkel Joachim de Canvascrack en Sydney Decomble ontbraken of anders zat de hele mannelijke quizploeg aan tafel samen met hun managers.

Maar dus geen spijt van mijn keuze als leraar en na Etienne Debrouwer kwamen Annemie Laethem en Stefaan Witdouck. Allebei oud-collega’s van mij , dus dan heb je maar een half woord nodig om elkaar te begrijpen.

Luc Vergote kwam er dan ook bij. Af en toe een politiek praatje met hem was altijd interessant. De laatste jaren zagen we hem minder, ook omdat ik deeltijds ben gaan werken. Toch ben ik blij dat hij mij voorstelde om GOK-uren op te nemen. De uren voor Gelijke Onderwijskansen waren toen vrij nieuw en niemand wilde die blijkbaar. Met mijn ervaring als leraar Nederlands aan anderstaligen zag ik dat wel als een uitdaging. In het begin hadden we Trui Herman die al wat ervaring had en ons op het juiste spoor zette. Maar daarna vormden we een ploeg met Nancy Cobbaert en Johan Bostoen. Heel leuk team. Niemand was de leider maar toch werkten wij heel goed samen. Hier een foto op weg met Mieke Vanneste, n e e Va n h e c k e o m enkele jongeren zonder papieren te verdedigen.

Dank aan al wie mij toen steunde, zoals bv. Hilde Christiaens, Caroline Dejaeger, Veronique Vander Donckt.

EEUWIG DANKBAAR Dat is trouwens altijd mijn strategie geweest. Soms kom je in een bepaalde situatie terecht waarbij jij als leider bent aangewezen maar ik probeerde mij nooit als leider op te dringen. En na een tijdje zijn er dan andere mensen die naast jou komen en zelfs het stuur in handen nemen. Zo heb ik jaren aan Golflengte gezwoegd. Eerst met Blanca Decruyenaere maar na haar pensioen alleen. Maar toen zijn Jean-Luc Deprez en Joke Engels spontaan beginnen meewerken en zonder dat daar ooit over vergaderd werd, is dat redactieteam door hun grote inzet in de juiste plooi gevallen. Zonder ook de stichter van Golflengte te vergeten. Chris Battaille die ook na zijn pensioen niet te beroerd was om enthousiast te helpen; dank daarvoor en veel succes aan de nieuwe ploeg die Golflengte nu de digitale weg opstuurt. Net op tijd en dat was al beslist nog voor corona.

En dan het laatste directieteam Jean-Luc Deprez en Pieter Jan Veldeman. Groot respect voor Jean-Luc die kon gekozen hebben om met pensioen te gaan maar in de plaats daarvan nog een directiefunctie opnam.

Alweer een collega met wie het heel prettig samenwerken was.

Ik weet eigenlijk niet wie er verantwoordelijk voor is maar ik zal team Deprez-Veldeman eeuwig dankbaar blijven voor het invoeren van Herstelgericht werken onder leiding van o.a. Greet Segher en Kristien Moerkerke.

In oktober 2018 kreeg ik de kans om een tweedaagse opleiding in dat verband te volgen. Gelet op mijn leeftijd had ik er wel aan kunnen “ontsnappen” maar iets in mij zei dat ik het moest volgen. De eerste dag vond ik het oké maar niet razend interessant; maar dan kwam de 2de dag. Het begon heel emotioneel want we moesten iets over ons moeder vertellen. Els Allegaert was de eerste die aan bod kwam dankzij haar dochter Lise en dat was de aanleiding om het over Verbindende communicatie te hebben. Soms 5757

ook Geweldloze communicatie genoemd.

Ik had daar vroeger nog over gehoord. Bijvoorbeeld door Fredrik Imbo als afsluiter van een studiedag maar dat was toen niet echt tot mij doorgedrongen. Maar toen Ligand (Stijn Deprez en Daan Heye) dat voorstelden viel mijn frank/euro en begon ik een aantal dingen beter te begrijpen.

Ik had het geluk dat mijn andere school cvo Miras een tijdje later ook een avond organiseerde waar Verbindende communicatie aan bod kwam. Dat was een mooie herhaling en sindsdien is dat een uiterst geschikte manier om met leerlingen te communiceren en ook heel handig in het dagelijkse leven.

ALLES WAT JE UIT LUIHEID DOET IS NIET GOED Jammer dat ik het dus niet méér heb kunnen gebruiken tijdens mijn laatste jaar. Het had kunnen helpen bij iets waar ik al heel mijn leven mee worstel.

Namelijk dat de leerlingen blijkbaar enkel naar school kwamen om een diploma te behalen en niet om iets bij te leren. Terwijl dat laatste toch het doel van het onderwijs zou moeten zijn. Het is natuurlijk een droombeeld maar de leerlingen zouden in het zesde jaar hun examens moeten kunnen maken zonder toezicht. Ze zouden in de hun schoolloopbaan moeten geleerd hebben van voor en uit zichzelf te leren. Een heel belangrijke vaardigheid die ook nu kan helpen om de coronacrisis te bestrijden. Het is niet omdat alles mogelijk is dat je ook alles moet doen. Self-restraint noemt Michael Moore het in zijn laatste film.

En die zelfdiscipline zal ook nodig zijn in mijn eigen leven. Ik zal wellicht nog wat blijven werken (Nederlands aan ander58

staligen) maar er zal toch een zee van vrije tijd over blijven (hoop ik) en het zal zaak zijn om die goed in te vullen. Door corona heb ik ook geleerd: alles wat je uit luiheid doet, is niet goed.

Bijv. de hele tijd in je zetel zitten en ongezond leven = je bent een vogel voor de kat wanneer je corona of en andere ziekte krijgt. Kies je voor een appartement want zo geen tuin en onkruid te bestrijden of gras te maaien… dat is o zo gemakkelijk maar bij een lockdown zit je daar tussen je 4 muren. En zelfs een robotmaaier is geen goed idee; wel handig, denk je, maar de egels zijn er de eerste slachtoffers van.

Van nature kijk ik graag naar de donkere kant maar ik leerde ook van te zeggen: I have no idea what is going to happen and I love it!

En om af te sluiten nog 2 zaken waar ik met Love op terugkijk. 1) Het grote voorrecht natuurlijk om lid te mogen zijn van het beste quizteam ooit van Sint-Joris (Annelies Deloof, Joke Engels en Mieke Verhaeghe).

Voor mijn moeder was de strijd met het team gebouwd rond mijn fictieve broer Kevin Seynhaeve natuurlijk minder leuk maar dat leverde dan telkens een artikel in Golflengte op.

Mieke die zich waarschijnlijk ook iets totaal anders had voorgesteld van haar eerste jaar als preventieadviseur en Joke die in stilte vele jaren bergen werk voor onze schoolkrant heeft verzet.

En ten tweede natuurlijk ook de fantastische schoolreis naar Canterbury in mei 2019. Ik heb toch een aantal schoolreizen meegemaakt maar nooit zo een goed georganiseerde reis als die door Kim Follens en Fanny Stonebridge.

- Waar ben je trots op?

Wel weinigen zullen dat weten, maar het remedieringsplan is van mijn hand. Ooit kon ik niet aanwezig zijn op een GOK-vergadering. Ik had daardoor wat tijd over en probeerde iets te maken waarbij een beroep werd gedaan op de verantwoordelijkheidszin van de leerlingen. Annemie Laethem keurde het goed en begon het te gebruiken. En nu zie ik dat er een mooiere lay-out is maar mijn geest zit er nog altijd in.

- Wat mogen we zeker niet vergeten?

Tot zover de inleiding en nu de klassieke vraagjes. Ik pik er enkele uit

Wel ik zou zeggen: wees allemaal een beetje meer Philippe Bille. Politiek hadden we niet dezelfde mening maar toch was dat nooit een beletsel om met elkaar te spreken. En ook: heb respect voor de mensen van het onderhoud, het opvoedend personeel en het secretariaat en aanverwante diensten. De An Rooses van deze wereld dus. Ik zal nu weer verder geen namen noemen. Maar die mensen zijn uiterst belangrijk om een school draaiende te houden.

- Wat blijft je het meest bij in het zien evolueren van de jeugd?

- Tot slot stellen we je nog de klassieke vraag over het fameuze ‘zwarte gat’ bij het op pensioen gaan.

De kledij hé. Met als toppers de Buffaloschoenen (ooit gedragen door de verschillende oud-leerlingen die nu lesgeven op de Sint-Jorisschool behalve Stéphanie Lukic misschien). En de laatste jaren de gescheurde broeken. Hoe het komt dat kleren zo belangrijk zijn? Bekijk The Century of the self (BBC) op Youtube.

Wel, ik heb mij nog nooit een seconde verveeld in mijn leven.

Op de foto hierboven zie je 1 oud-leerling(e) die nu voor de klas staat in Sijo. Wie is het? Lies Boens, Hanne Claeys, Eline Coorman, Laura Coucke, , Shauni Debo, Olivia Decottignies, Lise Defever, Lisa Denys Devos, Ellen Desmet, Pieter Destaebel, Sofie D'Hondt, Ines Ferret, Elke Flyps, Frank Hermans, Stéphanie Lukic, Marleen Rosseel, Yesmi Soenen, Marie-France Tallaire, Martine Vanhee, Ingrid Wagnien.

Op de foto de misschien wel bekendste oud-leerling.

Hij werd Belgisch kampioen Wielrennen. Wie is het?

Koen Parmentier, Dorine Lefever, Goele Dehuysser, Nele Dejaeghere, Ann Va n d e w i n c ke l e , K a a t D e sm et , Ve erl e D e Backer, Sarah Doornaert, Stephie Gemmerich, Jens Debusschere, Heike Helewaut,

Ik denk dat ik mijn Heer zal dienen. Dat is proberen om mij zo gelukkig mogelijk te voelen. Dat wil zeggen: doen wat het goede is (en het Geweten is daarvoor een goede richtlijn) en anderen niet aandoen wat ik zelf niet zou willen aangedaan worden.

TERUGZIEN OP DE SOCIALE MEDIA Tot slot nog een kleine anekdote die me de kans biedt om Marc Lamaire en Katrien Braem te vermelden. Ik heb Marc ooit enkele maanden vervangen. Een raar vak: Computerengels. Op een dag moesten de leerlingen naar de biecht. Na 20 minuten waren ze klaar.

Ik zei tegen Katrien: “Ik moet daar een raar vak geven.

Wil je de bezinningsmuziek laten spelen tot de les

5959

voorbij is.” en ze deed dat en de leerlingen bleven de rest van de tijd in stilte naar de muziek luisteren tot de bel ging. Een half uur. Ik zou ook nog kunnen vertellen over Kristien Oplinus die had moeten kunnen fluiten op de Wereldbeker en Ann Vanlede en haar fameuze klas 5 kantoor toen ik medetitularis was, maar ik zal hier stoppen.

En nu maar hopen dat Nico Vandoorne geen dt-fout zal gevonden hebben. Naast een fantastische wiskundeleraar (gulden snede), buschauffeur en organisator van het schoolgebeuren, was hij ook een trouwe lezer van Golflengte. Af en toe kwam hij eens zeggen dat hij genoten had van een artikel. Dat deed ons altijd plezier. En van Nico naar zijn vrouw is maar anderhalve meter. En dat doet ons dan weer denken aan de heel belangrijke mensen van ILB en de vernieuwde GOK-ploeg (nu ILB-Leerzorg) onder leiding van Ilse Vercauteren maar onze tijd zit erop.

Het ga jullie allen goed en In der Beschränkung zeigt sich erst der Meister, om ook eens wat Duits te gebruiken. Of Mate es tallen spele goet zoals het in de Reinaert staat. Wat jammer dat ik niets meer over Egidius, waer bestu bleven? kan zeggen. Het gedicht dat de leerlingen elk jaar uit het hoofd leerden. Of toch sommigen.

En op sociale media zal ik zeker nog een aantal collega’s terugzien. Verbindt ze met het onderwerp.

Sorry voor iedereen die niet aan bod kwam maar korte teksten schrijven, is een echte gave.

Het ga jullie goed! En afspraak op de facebookgroep van de oud-leerlingen en oud-leerkrachten. Of via de secretaris van de oud-leerkrachten: Marie Yvonne Vandicke.

En dat het goed mag gaan, wens ik ook mijn medetitularis Philippe Dupon toe na zijn zware tegenslagen.

Maar Daniëlle Folens was een waardige vervangster.

Dankjewel Martin.

Het ga je goed.

Jean-Luc Deprez

Nu we toch aan de middeleeuwen gekomen zijn. Welke oud-leerkracht zie je hier?

Winoc Verbeke, Maria Louage, Mathieu Brepoels, Brigitte Baeke, Mietje Kestelyn Marie-Jeanne Galliez, Christine Demeester, Lieve Delannoy, Nadine Deschryver, Rik Devriendt, zuster Trees of Nicole Bulcaen, de eerste collega met wie ik sprak in Sint-Joris?

60

H ET GA JE GOED! TOT ZIENS EN NU OP EIGEN VLEUGELS‌ Aan alle zesdes en zevendes die hun secundaire schoolloopbaan afgesloten hebben.

Hier staan we dan op de drempel.

Je nam de deur al in je handen en wij mochten je uitzwaaien.

Je hebt hard gewerkt.

Wij wensen je echt het mooiste, liefste, warmste en beste toe.

Wij wensen je mensen om je heen met wie je ervaringen kan delen, die je blijven steunen door dik en dun, mensen met een hart dat even groot is als dat van jou, met ogen die zien wat nodig is en handen die doen wat gedaan moet worden.

Wij wensen je woorden van wijsheid, van kracht, van troost en bemoediging.

Wij wensen je deugddoende en verfrissende momenten van stilte wanneer je daar nood aan hebt.

De SIJO-deur in de handen staat nu wijd open.

Hier laten wij je los Het ga je bijzonder goed!

Eind juni, de boeken zijn dicht.

Al dan niet werden ze hard dichtgeklapt.

Je hebt het gehaald.

Je mag je diploma secundair onderwijs in ontvangst nemen.

Hopelijk zeul je de SIJO-schoolperiode niet mee als een boek dat je liefst niet meer opendoet.

Hopelijk is het een boek waar je later graag nog eens verhalen wil uit lezen of voorlezen, om jezelf en wie je dierbaar is eraan te blijven herinneren hoe mooi je secundaire schoolperiode eigenlijk is geweest.

De jaren dat je in de Sint-Jorisschool doorbracht, zijn een doortocht in je leven waarbij wij je zo goed mogelijk hebben proberen te begeleiden en te ondersteunen.

We hebben gezien hoe je soms moest ploeteren en hoe je af en toe op je tanden moest bijten.

Maar je hebt doorgezet, steeds opnieuw met frisse moed en tomeloze energie, onvermoeibaar.

De laatste maanden waren niet simpel.

Ze waren best heftig en zorgden zeker voor heel wat vragen.

Ze brachten onzekerheid en stress.

Wij hadden het graag anders gezien.

Wij hadden de laatste 3,5 maand liever samen met jou op school vertoefd.

Wij hebben echter mogen vaststellen dat je het afsluiten van je secundaire SIJO-studieloopbaan op een nauwgezette, consciĂŤntieuze en toegewijde manier opgevolgd.

Chapeau om je staande te hebben gehouden in deze nieuwe realiteit!

6161

Door de schooljaren heen zagen wij ook hoe je enorme boekentas lichter werd, Hoe je leerde dat je sommige bagage niet alleen uit je boekentas haalt maar ook uit een goed gesprek, een stevige schouder, een schaterlach, uit je geloof en ons geloof dat je het kon.

Met vandaag houdt ons begeleiden halt.

Hopelijk zijn wij als leerkracht, ondersteunend personeel, leerlingenbegeleiding en directie goede regisseurs geweest in je groei naar volwassen zijn.

Onze wens dat het je goed gaat in de wereld die je tegemoet kijkt.

Dat het je goed gaat in alles wat je van plan bent en in alles wat je zal ondernemen.

De tijd doet soms de deuren dicht maar weet dat onze SIJO-deur steeds voor jou blijft openstaan en dit meer dan op een kier.

Je hebt ons blij gemaakt, hebt ons trots gemaakt, hebt ons soms ook boos gemaakt en ook soms machteloos laten voelen.

Maar wij hebben je wellicht ook soms eens machteloos laten voelen, boos gemaakt en hopelijk ook wel trots en blij gemaakt.

Waar het nodig was, heb je doorgezet én steeds met frisse moed er opnieuw tegenaan gegaan.

Waar wij het nodig vonden hebben wij je bijgestuurd, ook al vond je dit misschien niet fijn.

Je inzet werd nu beloond met je diploma secundair onderwijs.

Je hebt je diploma dik verdiend.

Wij laten je met een trots gevoel los.

Het ga je goed!

Het ga je bijzonder goed!

Dankjewel dat je de voorbije jaren een van ons was.

Dankjewel beste ouders voor het vertrouwen dat jullie ons gaven om met jullie dochter of zoon – binnen ons pedagogisch project – samen op weg te gaan.

Wij zijn dankbaar – samen met hen – in dit stukje weg van hun leven meegegaan.

Wij hopen dat wij – voor jullie dochter of zoon – een school zijn geweest die hen een open en tegelijk kritische geest heeft kunnen bijbrengen, met respect voor iedereen, gelijkwaardigheid en voldoende vrijheid om de ontplooiing van eenieders aanleg, mogelijkheden 62

en talenten te kunnen ontplooien.

Wij hopen dat wij in vele mooie momenten – uit de schoolloopbaan van uw dochter of zoon in de SintJorisschool – heel veel kleur hebben mogen geven.

Leerkrachten Opvoeders Ondersteunend personeel Onderhoudspersoneel Leerlingenbegeleiding Directie

6363

64

6 TW - 2019 - 2020

6565

66

WAT NA SIJO? Naar jaarlijkse gewoonte vroegen we aan alle leerlingen die dit schooljaar afstuderen naar hun toekomstplannen. Studeren zij verder of gaan zij werken? In ieder geval sluiten zij een hopelijk mooie periode af in de Sint-Jorisschool.

7 Thuis- en bejaardenzorg/Zorgkundige Rania Atoui: HBO5 Verpleegkunde Hanaa Bensafi: HBO5 Orthopedagogie Ine De Kuyssche: Professionele bachelor Ergotherapie Xena Devestele: HBO5 Verpleegkunde of Orthopedagogie Divine-JosĂŠphine Kinkela Soki: verder studeren maar nog geen duidelijke keuze Bouchra Outouli Bouhamsa: verder studeren maar nog geen duidelijke keuze Jana Vandemaele: HBO5 Verpleegkunde Justine Vanhalle: werken Guillaume Scheldeman: Professionele bachelor leerkracht lager of secundair onderwijs

6 Sociale en Technische Wetenschappen Bo Desmet: Toegepaste psychologie Bo Verhoest: Orthopedagogie Jiene Decock: Maatschappelijk werk Lotte eggermont: Toegepaste psychologie Marie Vanheule: Leerkracht secundair onderwijs: gezondheidsopvoeding , bio-esthetiek Justine Bolle: Archeologie Anouck Carbon: Lager onderwijs Marie-Loor Bossuyt: Lager onderwijs Eline desloovere: Orthopedagogie Fay Boudrez: lager onderwijs Jana Pletinckx: Toegepaste psychologie Lore Loontjens: Beauty Professional ZoĂŤ Catelle: Beauty Professional

Kirian Verstraete: Vastgoed Sharon Leuridant : Lager Onderwijs Joni Vantomme: leerkracht lager onderwijs Vanrietvelde Viktor: Sport en bewegingsrecreatie Anouar Aghadar: nog niet beslist Axelle Verno: Sociaal werk - Maatschappelijk werkster

6 Boekhouden-Informatica Kobe Defoor : Toegepaste Informatica Owen Demeyere: Toegepaste Informatica Victor Deny: Vastgoedmakelaar Ines Dewitte: Business & IT Jorrit Lefevre: immobilien en verzekeringen Winter Soen: Onderofficier - infanterie Lars Vermeulen: Toegepaste Informatica of Accountancy en fiscaliteit Ruben Vermeulen: Toegepaste Informatica

6 Handel Victor Anrys: nog niet beslist Lieze Casier: Communicatiemanagement Anouk Degreef: Marketingcommunicatie Ryan Devlieger: Automotive management Thibault Hermie: nog niet beslist Laura Persyn: Accountancy-fiscaliteit Gilles Vanrobaeys: Bedrijfsmanagement - rechtspraktijk Sam Vermeersch: nog niet beslist

6767

7 Kinderzorg: Amber Cokelaere: Toegepaste Psychologie Emily De Clercq: Bachelor kleuteronderwijs Axelle Desmet: gaan werken Bo Nuttin: Bachelor kleuteronderwijs Britt Poublon: weet het nog niet Emma Vandooren: Bachelor kleuteronderwijs

6 Kantoor Azzouzi Yazid: 7de Business Support Belkhir Zahina: 7de Business Support Coussaert MĂŠgane: 7de Business Support Debecker J'Leeta: 7de Business Support Deduytschaver AnaĂŻs: 7de Business Support Duhamel Yarn: 7de Logistiek of veiligheidsberoepen Ghazli Chaima: 7de Business Support Lasoen Fay: 7de Business Support Lenez Lynn: nog geen keuze Logie Kwinten: 7de veiligheidsberoepen Mignon Dawson: werken Ouhamma Mira: 7de Business Support Al Dedjeily Hamza: 7de Business Support

68

FAMILIEBERICHTEN OVERLEDENEN 18 maart Forrez Guy, 46 jaar papa van ZoĂŤ Forrez - 6VZ 26 maart Roger Nuytens, 90 jaar grootvader Kim Nuytens - leerkracht 27 maart Decock Pedro, 46 jaar vader van Jiene Decock - 6STW 2 april Marie-Jeanne Kini Nkatu tante van Louise Makolo - 1B1 & Silamithe Makolo - 2BVL4 en Christina Makolo - 3VV1 13 april Marc Beghein, 77 jaar grootvader Tiele Beghein - 4STW2 13 april Philippe Vanderhaeghe, 96 jaar grootvader Uma Vanderhaeghe - 2A3STV

22 april Madeleine Deweer, 86 jaar moeder van Hilde Naessens - leerkracht

18 mei Brenda Verbeke, 66 jaar grootmoeder van Chayenne Heernaert - 6VZ

23 april Yvonne Knockaert, 89 jaar grootmoeder van Ilken Seynave - 1B1

5 juni Lesley Van Cauwenberghe, 41 jaar moeder van Nicky Heller – 4STW2

25 april Bernard Tack, 76 jaar grootvader van de vriend van Lisa Denys-Devos - leerkracht 25 april Benjamin Emmanuel Boso nonkel van Louise Makolo - 1B1 & Silamithe Makolo - 2BVL4 en Christina Makolo - 3VV1 4 mei Arend Desmet, 40 jaar vader van Bo Desmet - 6STW

Woorden kunnen een steun zijn, maar het is de tijd die het verdriet verzacht.

Daarom voor nu, heel veel sterkte, en voor de toekomst rust en kracht.

69

Fabiolalaan 2, 8930 Menen Tel. 056 51 36 82 Fax 056 53 14 20

Kloosterstraat 15, 8940 Geluwe Tel. 056 51 47 51 Fax 056 51 47 51

www.sint-jorisschool.be