Xuncos n. 24 Curso 2014-2015

Page 1

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nยบ 27


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 27

XUNCOS Revista do I.E.S. A Xunqueria I Número 27 Ano XXXII Curso 2014-2015 Dep. Legal .– PO 505-2010

Este curso xa remata. Como sempre, tratamos de educar e ao mesmo tempo desfrutar. As veces non é doado conxugar ambos verbos, pero as múltiples e variadas actividades extraescolares e complementarias que organizamos son boa testemuña da nosa intención. Esperamos que moitas delas queden na vosa memoria dun xeito indelébel, e que, ao cabo dos anos, recordedes con ledicia e agarimo o voso paso polo Instituto. Coa vontade de protexer ao alumnado, para que non estivese a intemperie cando o clima é agresivo, habilitamos unha entrada polo patio interior do Instituto, o que xenerou algunha disconformidade por parte dalgúns de vós. Veremos de contentar a todos no futuro, o que non é doado, pero pensade que todas as medidas acadadas no centro son para favorecervos. Fixemos un esforzo en dispoñer de equipos informáticos nas aulas, e en comunicarnos coas familias, dun xeito máis directo e efectivo, mediante o uso das novas tecnoloxías. Non podemos deixar de citar nesta editorial as persoas que remataron a súa andadura profesional con nós: Os primeiros foron Martín Arce Rodríguez, Cecilia Sabater Diez e Vicente Rodríguez Lamela, quenes pasaron a disfrutar dunha merecida xubilación, e neste remate do curso se despiden do ensino María José Fernández Torrado, Rosalía Sueiro Gondar, Alfonso Rubio Vidal e Dolores Pazos Riveiro. Tamén vaise a profesora de francés Esperanza Arias Sanabria buscando novos horizontes profesionais. Seguro lles irá moi ben, como desexamos todos. Por último, darvos as gracias polo voso comportamento que foi moi bo, aínda que debemos esforzarnos máis para que os resultados académicos sexan mellores. A DIRECCIÓN

ÍNDICE

I.E.S. A XUNQUEIRA I Rua Alexandre Bóveda 36005 Pontevedra Teléfono: 986872150 Fax: 986873700 http://www.iesxunqueira1.com ies.xunqueira.1@edu.xunta.es

Coordinadora: Flora García González Composición: José M. Ramos González Portada : Acuarela de Alfonso Rubio Vidal

Camiñando polos montes da Serra do Invernadeiro ........................ 3 Actividades Bacharelato de Artes .................................................... 4 Pedro Feijoo no Instituto - Lectorship with Michael Doran ............... 5 Poèmes de la Saint-Valentin ........................................................... 6 3,2,1...conTACto ............................................................................. 7 As palabras máxicas - O primeiro día de rodaxe ............................. 8 Día de pi.......................................................................................... 9 Os nosos blogs ............................................................................. 10 Equipo de normalización lingüística .............................................. 11 Cando petan na porta pola noite - Xavier Docampo ...................... 12 El chico de los ojos de luna ........................................................... 13 Benvidos !! .................................................................................... 16 La Chandeleur............................................................................... 18 Néboa - Ver .................................................................................. 19 Intercambio con Marsella .............................................................. 20 Enchemos de cor os nosos corredores ......................................... 22 A música, moito más que unha asignatura .................................... 24 The invisible man - Islamophobie .................................................. 25 Charlie Hebdo dossier: selected student’s contribution ................. 26 A look at prison from the inside ..................................................... 27 Cinema and peace ........................................................................ 28 Despedida ao alumnado de 2º de bacharelato .............................. 30 Pasatempos .................................................................................. 31

2


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 27

Cando chegamos, á entrada do parque agardaba o noso monitor Alberto para darnos a benvida e mostrarnos os tesouros naturais que gardan na aula de interpretación. Ó longo dos tres días acompañounos nas rutas de sendeirismo, no avistamento de paxaros e outros animais entre os rochedos dos montes, no rastrexo de pegadas e marcas deixadas polos diferentes animais nos troncos das árbores ou no solo das rutas que fixemos. Ensinounos como era a vida tan dura e excrava que fai moitos anos tiveron os carboeiros, que facían o carbón na mesma montaña na que vivían nunhas condicións moi duras, nuns casarellos malfeitos donde entraban xuntos o frío e as pulgas, e do que hoxe só quedan algunhas paredes en pé para atestígualo.

Por Elena Ferro Dios Un ano máis, 44 alumnos e alumnas de 2º da ESO, xunto cos seus profesores Luís Rascado de Educación Física, Manuel Rozados de Debuxo e Elena Ferro de Relixión, visitamos o Parque Natural do Invernadeiro. Desde Verín iniciamos o ascenso pasando pola pequena aldea de Campobecerros, á que imos vendo ano tras ano na súa transformación. Quén lles ía dicir a eles, tan tranquilos e tan lonxe de calquera lado, que a unha mente privilexiada se lle ía ocurrir atravesalos co trazado das vías do Ave?. Póis, ahí o teñen!!. Sen comelo, nen bebelo, unha morea de vías e tuneles furados os pes dun Parque Natural. Claro que por aquelo de que “non hai mal que por ben non veña” (porque sempre hai que tentar ver o lado positivo das cousas), dalgún xeito lles trouxo algo bo para a súa economía, porque grazas a eso na minialdeiña abriron bares, casa de comidas e supermercado, para abastecer ós traballadores da liña de ferrocarril, nun alarde de adaptación e supervivencia.

Os alumnos e alumnas conviviron, apoiáronse cando tiñan que facer tarefas ou traballos en grupo, como preparar a comida.¡¡Xa lles gustaría ós do programa MasterChef ter os cociñeiros e cociñeiras que tivemos nos!!. Foron un bo grupo, camiñaron ben e sen protestas, traballaron ben, compartiron xogos e lecer, sempre dispostos a botar una man a calquera e a ofrecerse voluntarios para facer cousas, ainda que non lle tocara naquel intre. Este ano, para non perder a tradición, tamén caeu un móvil a auga, pero non tivo tanta sorte coma o do ano pasado que sobrevivira a unha noite afundido no río. Posiblemente éste finou porque a auga do váter donde fixo trampolín non era tan limpa. Vimos sapos, serpes, paxaros e cabuxas. Alguén dixo que ata vira gamos correndo entre as árbores. Como para velos coa algarabía de 44 musicales gorxas falando!!. Coido que o pasaron ben. Aprenderon cousas novas, viviron experiencias novas e, sobre todo, conviviron tres días donde o compartiron todo. Grazas por portarvos tan ben!!.

3


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 27

Arquivo gráfico de Hernán Gómez Cortés

Visita a illa das esculturas

Obradoiro sobre a arte de gravado

Visita Suite Vollard-Picasso Concurso de Esculturas de area na Praia da Lanzada

Visita a Facultade de Belas Artes

4


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 27

O pasado xoves, 30 de abril, os alumnos de primeiro de bacharelato tivemos a sorte de coñecer o autor de Os fillos do mar, Pedro Feijoo. Despois de desfrutar deste apaixonante libro cunha morea de aventuras, tamén puidemos facelo coa súa presenza. Pedro é unha persoa moi agradable e chea de simpatía que fixo moi ameno o noso encontro, no que os alumnos cobramos protagonismo coas nosas preguntas, que el respondeu encantado. Tamén debemos agradecerlle a sinatura dos nosos libros, porque, por moi mala caligrafía que teña, sempre escribe algo curioso e digno de ler. Saúdos e unha forte aperta dende o centro, Pedro e Yago Ray. Carlota Lois Oliveira

1º Bacharelato E

Pedro Feijoo asinando exemplares do seu libro “Os fillos do mar”

Lectorship at Xunqueira with Michael Doran From left to right: Victoria Carrera, Arturo Neira, Carmina Aguado, Vanesa Costas, Tomás Costal, Michael Doran and Dolores Cruz in the school library.

s Thi

l h ae c i is M

Michael Doran’s contribution to the Department of English at

IES “A Xunqueira” no. 1 will not go unnoticed. His constant willingness to collaborate and his interest not only in teaching but also in learning how best to teach his students have been celebrated by his colleagues in the department and his pupils in class. Thank you Michael for showing us a bit of Northern Ireland, for telling us why we should visit Belfast, and, over all, for having chosen to come to our high-school in Pontevedra.

5


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 27

Un mignon papillon s’est reveillé dans son coquelicot lit avec joie. Elle sentit le printemps. Elle a pris son petit déjeuner: un bisou d’étoile matinale, ces étoiles que seulement toi tu peu voir reflétés dans les gouttes de rosée. Il a un gôut de bonbon. –C’est aujourd’hui le jour – elle pense. Le mignon papillon cherche son nouvel amour: Monsieur Coccinelle, qui est très poli avec les dames: Mais quand elle est arrivée chez lui, elle a remarqué qu’il était parti à tout jamais. Alors, elle se léve avec un sursaut. Oú est elle? Le mignon papillon écoute un étrange son. Confuse, elle va ouvrir le pétale principal de son coquelicot maison, sans coiffer ses ailes de couleurs. Monsieur Coccinelle est dans le pétale. El a une étoile matinale dans sa main et un bonjour bisou, tout por elle. –Madame Papillon, j’ai de profonds sentiments pour vos. Je serais la coccinelle la plus heureuse au monde si vous voulez être avec moi jusqu’à la fin de nos vies. Je Inés Carballa vous aime. Lustres

L’autre côté du miroir pêut être qu’aujourd’hui je vais la voir. Je l’aimerai toûte la vie parce qu’elle sera fidel et gentil. Elle será nature et sincère et me protégera comme une mère. N’importe pas son physique, pêut être ou pas athletique. L’autre côté du miroir pêut être qu’aujourd’hui je vais la voir. Je l’aimerai toûte la vie parce qu’elle sera fidel et gentil.

Noelia Domatos Suárez

Tu es comme les après-midi de primtemps; Tu es sensible et délicate comme un papillon Que vole dans le ciel; Tu es douce comme un bonbon à la cerise; Tu es tendre comme un gâteau au chocolat; Tu es la joie de ma ttriste vie; Tu es la liberté de mon coeur coffrant; Fernando Soliño Tes lèvres sont comme les pétales d’un coquelicot; Poceiro Tes merveilleux yeux brillent comme deux étoiles Dans le ciel de la nuit; Être près de toi est comme faire un voyage au Paradis; Te faire sourrire est pour moi un vrai plaisir. Ma vie c’est toi.

6

Pour moi elle es très importante. Je voudrais quèlle soit amusante, elle aura beaucoup de politesse et j’aimerais sa tendresse.

Nuria Bouzas Antas


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 27

En decembro do ano 2014 concedeúsenos un proxecto de agrupación de centros a desenrolar de xaneiro a decembro do ano 2015. É un programa de mellora da aprendizaxe baseado no uso das TAC (Tecnoloxías de Apredizaxe e Coñecemento), que nace cun prantexamento ambicioso e atractivo e que nos vai permitir coñecer realidades doutros centros de España. O programa está destinado a todo o alumnado de 1º e 2º de ESO deste curso polo que realizarán determinadas actividades dentro do programa, algunhas voluntarias e outras integradas no currículo docente para todos/as. Un grupo de alumnos/as será o portavoz desas actividades nas visitas que xa se fixeron ou se farán ós centros cos que estamos agrupados. 8 alumnas visitaron Zaragoza en febreiro durante 4 días, 8 alumnos/as foron a Alicante outros 4, no mes de maio e 8 irán a Lleida en Septembro. Tamén acolleremos a alumnado destes centros en Pontevedra en novembro.

ALICANTE Gracias al proyecto 321..conTACto Virginia, Noelia, Laura, Nuria, Mariña, Tania, Yanira y Álvaro, junto con las profesoras Marily y Elena viajamos a Alicante y allí pasamos cuatro días geniales. El martes 12 de Mayo a las 6:15 quedamos en el instituto para dirigirnos hasta el aeropuerto. Era la primera vez que viajábamos en avión y estábamos muy nerviosos. Cuando llegamos a Madrid debíamos coger un tren: AVE, pero no llegamos a tiempo y tuvimos que ir en un Alvia y nos retrasamos tres horas. Llegamos los últimos a Sant Vicent del Raspeig. Nos presentamos y nos fuimos a conocer Alicante. Al día siguiente nos dirigimos a Valencia, allí visitamos el Oceanográfico, vimos pingüinos, medusas, tiburones, muchos peces y un espectáculo de delfines, nos gustó mucho, la pena fue que no llegamos a tiempo para visitar el Hemisferic. Después de comer nos fuimos a la Albufera y dimos un paseo en barca. El jueves al llegar por la mañana al instituto, hicimos la presentación de los trabajos que habíamos preparado cada grupo en su centro. Más tarde nos dirigimos al Castillo de Santa Bárbara donde nos hicieron una visita teatralizada. A continuación visitamos el Campello. Nos bañamos en la playa, ¡la arena quemaba! Después de comer fuimos a la lonja a ver una subasta de pescado. Esa noche tuvimos cena de despedida en el instituto, todos los niños con los profesores y las familias de acogida, fue muy divertida ¡Y hasta nos llevaron una batucada! ¿Sabéis que es una batucada? Es gente que toca tambores y puede durar horas, es muy divertido. El viernes a la mañana visitamos el ayuntamiento y nos hicimos una foto todos juntos con la concejala de Educación. Después vino la despedida, mas tarde nos acompañaron al aeropuerto. Lloramos mucho porque fue un viaje muy bonito, por los lugares que visitamos, pero lo mejor que nos llevamos es los amigos que hicimos y que estamos deseando recibir en nuestro instituto en Noviembre.

ZARAGOZA

“Me desperté muy emocionada.¡ ¡Mi primer viaje en avión! No fue muy largo pero si muy emocionante. Llegamos a Madrid, al aeropuerto de Adolfo Suarez (Barajas), después de varios transbordos de metro cogimos el AVE. Fue muy divertido, además de que íbamos muy rápido”… Así comenza o relato da viaxe a Zaragoza de Sainza (2º ESO A) , pero igual que ela as suas compañeiras comentan o mesmo , a viaxe facíalles moita ilusión, a primeira vez que viaxaban en avión e en AVE... Comentan tamén como coñeceron as familias e o ben que as trataron nas diferentes casas. As visitas: A Aljafería , unha visita en bus turístico pola cidade e a Basílica do Pilar o primeiro día. No segundo ainda que facía muito frio e vento, non deixaron de ilusionarse coa primeira nevada, visitaron o planetario, unha fábrica de baterías de hidróxeno ,e unha visita a Huesca. No terceiro tiveron un taller de robótica usando un programa de Scratch e unha charla con David Lozano, o autor de “Donde Surgen las Sombras” pola mañán, e pola tarde, patinaron nunha pista de xelo. Na mañá seguinte custoulles despedirse das familias logo foron ó instituto, a un centro de Arte e Tecnoloxía e colleron o camino de volta para Pontevedra.

Álvaro Cidre Fuentes (1º ESO C)

7


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 27

Por Alicia Soliño Chapela (3º ESO A)

Por Lara Alvite Costa (1º ESO A) Hai moitos anos un rapaz chamado Xabier atopou un baúl no faiado da súa casa. A tapa do baúl levaba escrita unha pequena inscrición, que parecía estar en latín, e dicía: “VIRTUS POPULUS RODITUR”, que significaba: “O poder corroe á xente”. Xabier abriu o baúl e atopouse cun libro, unha variña e unha vasoira. Cando abriu o libro, na primeira páxina había unha nota que dicía: “Todo o que haxa dentro deste baúl pertence ao Mago Trafalgar. Se outro que non sexa el utiliza isto sen permiso, será sacrificado por traizón a non ser que diga as palabras máxicas.” Despois colleu a variña. Ao día seguinte, Xabier propúxose saber máis sobre os obxectos do Mago Trafalgar, mais o rapaz non sabía por que o libro dicía que había que usar unhas palabras máxicas. Despois duns meses, Xabier xa sabía dominar a maxia perfectamente. Unha noite tivo un pesadelo: no seu soño aparecían o libro, a variña, a vasoira, o baúl, o Mago e mais el. No soño o mago dicíalle ao rapaz que, por desobedecer a súa orde, sufriría as consecuencias. E Xabier espertou. Despois daquel pesadelo, púxose moi enfermo: sentíase como se o estivesen devorando, cortando en anaquiños e asando. Uns días despois volveu ter o mesmo soño, pero esta vez o rapaz mataba ao Mago e, por moi real que parecese o soño, o Mago seguía vivo. No último soño o Mago díxolle ao rapaz: “Sufrirás este castigo por non dicir as palabras máxicas antes de utilizar a maxia.” E así Xabier seguiu anos e anos sen adiviñar as palabras máxicas, ata que non puido máis e faleceu. Segundo os meus pais, de aí vén que de pequenos nos pregunten: “As palabras máxicas?” E nos teriamos que responder: “Por favor”. Pero, claro, Xabier nunca o soubo.

Está escuro, non se pode ver nada, dóeme a cabeza e non podo mover as mans, teñoas atadas contra unha viga. Non recordo nada do sucedido. Xa debeu pasar unha hora dende que estou consciente... Despois de quince minutos, conseguín soltarme e poñerme de pé. Inspeccionei a habitación á tentas para encontrar a porta, as miñas mans esvaraban pola parede, cando atoparon un pomo húmido e frío, torcino e saín. Leveí unha gran decepción, estaba todo escuro e había unha gran peste, revolvéuseme o estómago. Empecei a camiñar pola habitación ata un recuncho no que había unha luz, cada vez que me achegaba o cheiro era máis forte. Alí estaba, o corpo do doutor Stiker, putrefacto, tiña un buraco no centro da cabeza, e unha poza de sangue callada ao seu carón. Boteime cara atrás e devolvín todo o que puiden, era insoportable, os nervios comíanme por dentro. Cando me recompuxen empecei a andar por un corredor moi longo, e deime conta de Susan, debía estar aquí , púxenme a buscala. Creo que estiven horas percorrendo ese corredor, ata que encontrei un cruce de tres camiños, collín cara adiante e encontreime cunhas escaleiras, baixeinas, había unha luz moi tenue. Había un cheiro fortísimo que debía de vir duns cárceres de aí abaixo. Baixei tódalas escaleiras coa manga do xersei na cara para soportar o cheiro. Nun dos primeiros cárceres había uns dez corpos en estado de putrefacción, caínme de cu e estíven un intre descansando do susto, quedeime pálido. Seguín avanzando ata o final das celas, e alí estaba, amordazada e inconsciente. Desateina, collina no colo e saín polo corredor. De súpeto soou o timbre do plató, acabou o meu primeiro día de rodaxe…

8


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 27

O día 14 de marzo (3/14/15 na notación de datas anglosaxona), celebramos o día de Pi, cunha exposición gráfica no Instituto e varias actividades organizadas polo departamento de Matemáticas, baixo a coordinación dos profesores Antonio Couso e María Luisa Vilanova.

3,141592653589793238462643383279502884197169399375105820974944592307816406286208998 6 2 8 0 3 4 8 2 5 3 4 2 1 1 7

Nos taboleiros do centro expuxéronse carteis alusivos a pi, e ademais realizouse unha proxección audiovisual.

E non faltaron as lambonadas, coma ista tarta de chocolate da que demos boa conta, presentada por Nieves e Alexandra.

A palabra "Esopía", dende o punto de vista matemático, é unha permutación da palabra "Poesía", pero, analizándoa dun xeito máis literario, pódese afirmar que deriva de Esopo, o gran fabulista grego, e ademais contén no seu interior a sílaba pi. Por todo isto, chámase Esopía a calquera expresión de maior ou menor calidade literaria na cal as palabras que a forman teñen tantos caracteres como indican as cifras de pi. Como estas son infinitas, para facilitar máis as cousas, concédese carácter de Esopía a un texto de 25 palabras, no cal o número de letras ten que seguir a seguinte serie: 3 1 4 1 5 9 2 6 5 3 5 8 9 7 9 3 2 3 8 4 6 2 6 4 3 Ríe y goza o llora conmovido. Tú tienes cosas que jamás imaginas. Contienes valores infinitos. Eso es una preciosa alma porque te moldeó Dios así. (Ramos)

Así é como o profe apréndeme as esopías: Verba con verba, proxecta coordinar tódalas axeitadas, con as que consigas, pero sempre pi deberá reto ser. (Ramos)

9

Ves a once y dices: siguiente es docena. Miras los conos, círculos, geometría curvada, cilindros, con tu ojo euclideo mira surgir pi dentro. Esta ahí. (Ramos)


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 27

O equipo da biblioteca xestiona este blog onde poden verse tódalas actividades que se realizan na Biblioteca, así como obter información para usuarios e ferramentas para o fomento da lectura. A súa URL é http://biblioxun.blogspot.com A profesora de Lingua e Literatura Castelá, e xefa do departamento, Julia Verdullas, é a creadora deste magnífico blog, titulado “Las palabras son barcos”, onde se pode atopar información relacionadas coa lingua castelá, así como a Literatura Universal. Tamén ten multitude de vínculos a outros blogs relacionados coa literatura e a lingua. A súa URL é http://laspalabrassonbarcos.blogspot.com

O Director, Luís Rascado, é quen mantén e alimenta o Blog do Departamento de Educación Física. Pódense visualizar as actividades que se fan e que teñen como obxectivo fundamental o mantemento físico e a saúde. A súa URL é http://educacionfisicaiesaxunqueira1.blogspot.com O coro e a orchestra do Instituto, merece un blog independente, xa que son múltiples as actividades que o departamento de Música adica aos membros destas emblemáticas agrupacións do noso Instituto que xa van tendo unha dilatada historia no tempo. Blog mantido polo membro do coro e profesor de Inglés, Arturo Neira. Pódese ver na seguinte URL: http://coroxunqueira1.blogspot.com

As Matemáticas tamén queren acercarse ao alumnado mediante este blog, onde se atopan moitos materiales de apoio da asignatura e ferramentas de cálculo online. É mantido polo profesor J. M. Ramos. Pódedes acceder na URL: http://biblioxun.blogspot.com

Un blog para seguir as actividades durante o curso do departamento de Inglés, levado polo profesor Arturo Neira. A súa URL é: http://xunqueira1english.blogspot.com

10


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 27

Ben Veñas Maio. XXII Concurso de Banda Deseñada: 1º Premio: Sara Rodríguez López (1º Bah D) “ A voz agochada” 2º Premio: Sara Ríos Barbeito (1º Bach E) “Pasión polas linguas” Laura Pastor Fernández (1º Bach E) “Con tacon toos”

Concurso de cartéis de Entroido

30 de abril de 2015 Conferencia de Pedro Feijoo sobre a súa novela Os fillos do mar

Conferencia de Miguel Anxo Fernández “25 anos de longametraxes en galego”

21 de abril de 2015 Conferencia de Gonzalo Navaza sobre a súa obra Erros e Tánatos

O Equipo de debate

11


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 27

A terceira historia é ``A loba´´ que conta a historia dun rapaz que lle prometeu a unha muller ter un fillo con ela. Despois desoo rapaz xuntouse con

Por Martín Vázquez Salgado (1º ESO A)

outra rapaza e a anterior díxolle que lle debía un fillo. A muller quedou embarazada.

O libro Cando petan na

Logo, unha banda de lobos encabezada por

porta pola noite. é un libro que

unha loba baixou polo monte.

conta 4 historias de terror. A

Chegou á casa do rapaz e colleu ó fillo. Des-

primeira historia é ``O espello

pois, a loba escapou ao alpendre e o ra`paz plan-

do viaxeiro´´, que trata dun

toulle lume á palla.

viaxeiro que non ten donde

Ao final había tres corpos. O do rapaz, o do

pasar a noite. Encontra unha casa e o dono invítao a durmir nela. O viaxeiro fíxase no ollo do dono

seu fillo e o da loba. O cuarto e último relato conta a historia dun home.

da casa. A ese ollo faltáballe a pálpebra. Empezan a beber e emborráchanse. Despois, peléxanse e o dono da casa, arríncalle a pálpebra do ollo esquerdo ao viaxeiro. Ao día seguinte, ao ver que eran iguais, o viaxeiro matouno e tivo que facer a vida do home morto para o resto da súa vida. O segundo relato titúlase ``O

fornadas´´e

mo en persoa. Un día os déronlle

morrer ese día, pero non dice o ano no que vai morrer. O home mudouse a outra cidade, porque na que vivía tiña medo. O home

unha

Xavier P. Docampo

pensaba que a autora desa carta era a norte, pero o día que tiña que morrer, preguntoulle a unha muller a hora.

trata

dunha vella que era o de-

rapaces

Un día chégalle unha carta dicíndolle que vai

A muller díxolle que xa pasaban das doce da noite e o home chegou á conclusión de que o da carta era unha broma. Pero a muller dixo que autora das cartas fora ela.

boa tunda e un deles cravoulle a machada no medio da fronte. Dise que a vella ía comendo cada día un órgano dun home chamado o Fornadas, e cando lle fixeron a autopsia ao Fornadas, descu-

O libro gustoume porque é unha mestura entre medo e misterio e gústanme as historias deste tipo.

briron que non tiña nin un órgano dentro do seu

M.V.S

corpo, estaba baleiro.

12


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 27 Su mirada se despegó del horizonte y se clavó en mí. Yo me giré también y sus ojos se encontraron con los míos, los ojos grises más bonitos que he visto en mi vida, acentuados con el brillo juvenil y soñador y con la tenue luz de la luna. En ese preciso instante lo bauticé interiormente como “El Chico de los Ojos de Luna". Ese pensamiento me hizo sonreír, aún pupila con pupila nuestros rostros. El silencio que se produjo después fue tan agradable, tan mágico, que no me atreví a romperlo. Por un segundo sentí como si Madrid se hubiese paralizado a mi alrededor, convirtiéndose en mío ese momento. Y nuestro objetivo volvió a ser algún punto en la distancia, donde tierra y cielo son uno, pero en absoluto eso es malo, porque no necesitábamos mirarnos para sentir la presencia del otro. Es más, el paisaje acrecentaba lo increíble del momento, pues se observaba un contraste delicioso entre la velocidad de la gente y la quietud del cosmos y de la ciudad que nos rodeaba, integrándonos nosotros también en ese pequeño locus amoenus muy distante de los idilios renacentistas que nadie más parecía ver. Yo misma no me habría dado cuenta tiempo atrás. Decidí hablar, o tal vez fue mi subconsciente el que me traicionó verbalizando el pensamiento que gritaban mis neuronas: -Eres increíble. -Solo soy otro alumno más intentando aprender lo que la luna me quiera enseñar. -Supongo que siempre ha habido alumnos aventajados -respondí con un movimiento de hombros. El silencio lo volvió a llenar todo entre nosotros, y puedo asegurar con certeza que en esos instantes era en los que más nos decíamos, y que no he vuelto a tener silencios tan expresivos como los que él y yo nos ofrecíamos. En ese momento cogió su guitarra y cantó. Por mucho que lo intento no logro recordarla, ni la letra, ni el ritmo. Solo me acuerdo de que se me antojó similar a una de esas canciones melancólicas de Joaquín Sabina, y de que logró emocionarme. Lo miré mientras intentaba retener las lágrimas, pero el no me miraba, estaba ensimismado en la lejanía. Su cuerpo estaba, pero su interior se había dejado llevar por la música, evadiéndose así de todo lo demás. Sus dedos se deslizaban por entre las cuerdas como si fuera un titiritero y las notas su marioneta. Su voz, dulce, penetraba por cada poro de mi piel haciendo que me estremeciese. El recuerdo del resto de ese día se basaba en una imagen de mí distraída, un reflejo de mi persona con los sentidos entumecidos. Cuando la bóveda se tiñó de nuevo y las nubes cubrieron la única iluminación natural que quedaba pude distinguir, como todas las noches, la silueta del bo-

Por Nuria Bouzas Antas (1º Bachillerato) Tenía los ojos de luna y mil sueños en las manos, tantos que se le escapaban entre los dedos al tocar y por la boca al hablar. Y yo, yo tuve la suerte de conocerlo. Simplemente apareció en mi portal, sentándose allí diariamente para tocar la guitarra. Era una noche fría de invierno. Las hojas de los árboles (pocas, desde mi punto de vista) del parque efectuaban su eterna danza con su amado, el viento, con el que, aunque sea cruel, se pueden encontrar libremente tan solo cuando están al borde de la muerte, en el momento en que sus egoístas secuestradores ya no las necesitan más, liberándolas. Creo recordar que él me dijo una vez, en sus miles de relatos, la razón de que hubiese árboles que no dejaban ir a sus esclavas ni cuando arraigaban los tiempos fríos, tenía algo que ver con el síndrome de Estocolmo, pero esa es otra historia. Y no sé cómo empezó, pero una vez empezamos a hablar de tonterías para acabar charlando animadamente. Y en esa noche de guantes de lana y gente apresurada el amanecer nos sorprendió allí parados, sentados en mi portal, mirando como Helios se asomaba tímidamente. Esa era la señal de que me tenía que ir; no quería llegar tarde a mi nuevo trabajo temporal a media jornada. Pero al tiempo que el sol calentaba mis huesos mientras me alejaba, la sensación en mi interior era fría, muy fría, no sé bien por qué. Lo dejé allí, con sus ojos luminosos y su guitarra acústica, intrigada por su misterio y ansiosa por conocer la magia que su corazón escondía. Desde ese día pasé mis noches en el portal, sentada a su lado, hablando y escuchándolo tocar. Otra de esas ocasiones en las que Selene brillaba plena y eufórica en el cielo y solo nos faltaba la zanahoria de nariz me atreví a preguntarle su nombre. Su respuesta me sorprendió: -No me gustan los nombres. Su susurro fue muy bajo, a penas audible, tanto que era casi más un pensamiento que se le escapó entre los labios. -¿Por qué?¿Tus padres te pusieron un nombre muy feo? -bromeé. -No es eso. Solo que me parece una forma terrible de limitarte. Una vez que alguien te dice cómo se llama tu mente vuela inconscientemente a las otras personas que has conocido con ese nombre, y los primeros prejuicios afloran. Prefiero que cada uno me llame como quiera, que ellos me pongan un nombre, un titular con el que me definan.

13


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 27 hemio peregrino eterno allí sentado, con la vista en la lejanía y los sueños a su alrededor. Él no me veía, estaba aún demasiado lejos. Era un nefasto 20 de enero (como todos) en el que mi mente volaba a tiempos peores. Una de esas noches que te rompen en mil pedazos, partiéndote el alma y arrancándote cada pedacito de tu ser, mermándolo hasta que te sientes solo una hormiguita rodeada de gigantes, frágil cristal en caída libre. El cielo, mimetizándose con mi estado, lloró mi pena, cada vez más fuerte, hasta dejarme tan mojada por fuera como por dentro me sentía. Me quedé inmóvil bajo la lluvia; me apetecía sentirla, que me calase hasta los huesos. Inconscientemente dejé caer mi cabeza hacia atrás y cerré los ojos. Mis lágrimas y las de las nubes se entremezclaban, pero el viento se enfureció y sacudió mi cuerpo, haciéndome reaccionar. Me acerqué y, justo en la puerta, dudé si subir o quedarme. Opté por hablar: -Te estás mojando, deberías irte a casa, ¿vives cerca? -Todo Madrid es mi hogar, voy vagabundeando con una mochila a la espalda y una guitarra entre los brazos, es la mejor manera de inspirarme. Mis padres viven en Galicia, si es lo que querías saber. Vuelvo allí entre viaje y viaje, no paso mucho tiempo, pero supongo que es a lo que le puedo llamar "hogar". Abrí la puerta y susurré un "sube", aunque no tenía muy claro que me hubiese oído, ni siquiera sabía el por qué lo dije, pero no me arrepentí. Cuando llegamos cogí un par de toallas y, al ofrecerle una, esos ojos luna se encontraron con los míos, después de haberlos estado evitando de forma inconsciente hasta entonces. Se quedó quieto, ni el brazo extendió para recoger la toalla que le ofrecía. -¿Qué te pasa? Sus palabras hicieron eco en mis oídos. Las lunas me observaban. Firmes. Seguras. Podía intentar mentirle, pero no iba a lograrlo. -¿Cómo sabes que me pasa algo? -traté de evitar su pregunta. -Tu mirada. Su respuesta fue inmediata, sin un atisbo de duda. El Chico de los Ojos de Luna se me antojaba cada día más increíble. -Es gracioso que me conozcas más tú que la gente lleva años en mi vida -susurré con una sonrisa melancólica. -Eso es porque tú te has mostrado tal cual eres, sin las defensas ni muros que la gente se suele poner para hacer frente a lo que la sociedad espera de ellos. Tú me has permitido penetrar hasta lo más hondo de tu

ser, y te comprendo. Es por eso que me caes bien, me gusta la gente que no se enmascara, y de esa queda poca. Y ahora dime qué te hizo perder el brillo de los ojos, y a ver si yo puedo hacer algo. Fui a ponerme el pijama y me senté en la cama. -Había otra persona que me entendía como tú. Ella era mi mejor amiga. Pero ya no está. En ese momento me tumbé en la cama, encogiéndome todo lo que podía y una lágrima recorrió mi rostro. Empecé a soltar frases sueltas -Hace un año. El 20 de enero. Un accidente de coche. -me apreté más contra mis rodillas. Recordarlo era muy doloroso, pero me aliviaba el hecho de estar compartiéndolo con la única persona que había llegado a ser tan especial como ella. -Mi mente ha borrado detalles, y me alegro de no recordar. Eres la única persona a la que he conseguido abrirme tras su muerte. Él se tumbó detrás de mí y acarició mis cabellos con cuidado. -¿Quieres que te cuente una historia? Este es un poema, te gustará. Sus relatos siempre me mantenían atenta como a un niño pequeño un cuentacuentos, y le agradecí en demasía ese intento por distraer mi atención, o al principio pensé que eso era lo que pretendía. -Dice así: "Érase una vez un niño enamorado. Lapidado con los ojos, con cuchillos por palabras, ¿qué habría hecho, si no había hecho nada? Servicio de caballeros, un "te quiero", baño tres, lame las heridas que más le han de doler. Su padre le susurra que es un desgraciado, ¿cómo sería su vida si él no le hubiese odiado? Ahora agradece, incluso al de los pasillos, que de nadie quererle, se quiso a sí mismo". La vida nunca es fácil, siempre hay hechos que nos sacuden, nos arrancan un pedazo de nuestro ser y nos rompen el corazón en pedacitos, pero hay que seguir, hay que volver a creer con fuerza y aprender a amar lo que nos queda con cada pedacito de lo que se nos

14


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 27 rompió. Ahora duerme, mañana te sentirás mejor. - ¿Quién escribió ese poema? -susurré ya casi vencida por Morfeo. -Yo -oí. Nunca se lo llegué a preguntar, no me atreví, pero siempre tuve la certeza de que ese poema hablaba de su vida, creo que con él me contaba cómo lo había pasado, sus sufrimientos y el momento en el que se recompuso y se volvió como ahora es. Compartió conmigo lo más oscuro, se abrió a mí igual que yo había hecho con él. Y en ese momento, en ese preciso instante, lo quise un poco más, y me quise un poco más, cosiendo mis heridas y volviéndome un poco más fuerte. Cuando me desperté él ya no estaba tumbado, estaba tocando en el balcón. Todavía eran las seis, pero creo que exactamente por eso lo hacía. Esas horas eran las más inspiradoras. El silencio lo inundaba todo y el viento susurraba entre los edificios y los árboles. La gente volvía de pasar de boca en boca soñando entre alientos impregnados de alcohol. Besos de los que solo la luna es testigo, disfrutan sin haber sentido nunca el amor, anhelando llenar ese vacío entre las esquinas de Madrid, y oye, un poco lo consiguen. Supongo que esa era la razón de que se pasase las noches con la guitarra: poder cerrar los ojos, sentir la nada y cantarle al todo. Me levanté, puse sobre el pijama un jersey flojo y salí al balcón. -¿Te gusta el café? Asintió sin dejar la labor en la que estaba afanado. Preparé el desayuno y lo llamé. El olor a café recién hecho ocupaba cada milímetro de la cocina, penetrando por las fosas nasales. Siempre me encantó ese aroma que deja, al que ahora se le añade un tono melancólico, ya que me trae su recuerdo. Comimos y charlamos, como siempre, sobre la vida. Sobre ser feliz en un mundo triste (según tus ojos), sobre ser soñador y saber soñar, que para nada es sinónimo (de él mismo lo aprendí) y sobre crecer y madurar mientras sigues siendo niño. Me gustaba hablar con él de esos temas, porque el Chico de los Ojos de Luna era el ejemplo perfecto. Me hizo ver que se puede ser feliz con muy poco: algo de amor propio, que el otro ya vendrá; algún que otro sueño, luchando por él sin parar, claro; vivir a tu manera y regalar sonrisas, que esas siempre vienen de vuelta, y con creces. Mientras repasábamos todos esos temas en mi rostro se dibujaba una sonrisa puesto que mi mente volaba al pasado, enseñándome cuánto había cambiado, y no me arrepentía. Miré la hora. Tarde, o me daba prisa o no llegaría al trabajo.

15

Me duché y me vestí velozmente. Salí por la puerta, el de la guitarra me seguía. Cuando estábamos frente al portal me llamó, lo miré, y me abrazó. -Me gusta dar abrazos inesperados -susurró en mi oído. Le sonreí y me fui literalmente corriendo. El Chico de los Ojos de Luna. Irónico que sin siquiera saberme su nombre se haya convertido en mi mejor amigo, en la única persona que me conoce de verdad. Esa tarde fui a comer con una tía a la que hacía tiempo que no veía. Me quedé en su casa hasta tarde, siendo noche ya cuando nos despedimos. Aún así, con el buen tiempo que hacía, extraño, debido a le época del año, decidí no volver aún a casa, sino ir a dar un paseo. Y esto ya se está acabando, porque no recuerdo mucho más. Solo sé que esa noche, ya muy tarde (o temprano), cuando volví, él no estaba. Podría estar durmiendo, o comiendo, o paseando. Pero en ese momento, cuando no lo vi allí, tuve la certeza de que se había ido, para siempre. Un día, caminando por la calle, me encontré con un anciano patinando, divirtiéndose con la que supuse que era su mujer. Vi un brillo en sus ojos, ese brillo que muy poca gente tenía. Entonces me di cuenta de que el chico tal vez llegue a tener escarcha en el pelo, no sé, pero sus sueños, sus ganas y su ilusión no cambiarán, por eso él nunca dejará de ser joven, y un rayo de ilusión nuevo atravesó mi corazón. El Chico de los Ojos de Luna me enseñó su receta para vivir, consiguiendo que yo lograra curarme mis propias heridas. Y cuando ya vio su objetivo cumplido, se fue. Era increíble, me salvó de mí. Tenía los ojos de luna y mil sueños en las manos, tantos que se le escapaban entre los dedos al tocar y por la boca al hablar. Y yo, yo tuve la suerte de conocerlo.

Una alumna del IES A Xunqueira I gana el XXI Concurso Nacional de Cuentos “José M. Álvarez Gil”

«Ni de lejos pensé que podía ganar. Escribí el relato corto en el límite de la fecha» Reseña en La Voz de Gallicia 8 de abril 2015


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nยบ 27

16


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nยบ 27

17


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 27

La Chandeleur se fête le 2 février, soit 40 jours après Noël. C'est la purification de Marie et la présentation de Jésus au temple de Jérusalem. Aujourd'hui, la Chandeleur évoque plutôt les crêpes que les cierges : c'est la fête des crêpes ! A Marseille, on fête la Candélouse ! (en provençal : Candelouso) et on mange des navettes de saint Victor (naveto de sait Vitou) petites pâtisseries en forme de barque... Le 3 février nous avons fait la fête de la Chandeleur dans notre lycée. Tous les étudiants de deuxième avons apporté beaucoup de crèpes avec du nutella, de la confiture, du sucre, de la créme… Fátima Míguez Cespón 2ºESOC

A Candelaria festéxase o 2 de febreiro, ou sexa, 40 días despois do Nadal. Celébrase a purificación de María e a presentación de Xesús no templo de Xerusalén. Hoxe, a Candelaria evoca máis as filloas que os cirios: é a festa das filloas! En Marsella festéxase a Candélouse! (en provenzal: Candelouso) e cómense barquiños de san Victor (naveto de saint Vitou), uns pasteliños en forma de barca. O 3 de febreiro celebramos a festa da Candelaria no noso Instituto. Os rapaces e rapazas de segundo, trouxemos moitas filloas cheas de Nutella, marmelada, zucre, crema... E a min non me convidaron (Nota do tradutor)

ÉLABORATION Pour 10 à 15 crêpes: Ingrédients :250 gr. de farine, 2 œufs, 1 cuillerée d'huile, 1 cuillerée de rhum ou de cognac, 1 pincée de sel, 1 petite cuillère de sucre, 1 verre moitié lait / moitié eau, 1 peu d'huile pour la poêle. Préparation:Mêler la farine, le sucre et le sel. Faire un petit trou au milieu et ajouter les œufs et l'huile. Remuer du centre vers l'extérieur. Ajouter le lait et l'eau peu à peu (Si c´est nécessaire nous utiliserons la batteuse pour finir et éviter les grumeaux). Laisser reposer une heure. (Si c'est trop épais, ajouter un peu d'eau/lait). Cuisson : Nous graissons la poêle ou le grill, nous le chauffons et nous commençons : Une louche par crêpe. La première crêpe est toujours ratée. Si la pâte est trop épaisse, on ajoute de l´eau/ du lait. Dès que la crêpe a fait des bulles c´est le moment de la retourner Tania Fontenla Caramés 2ºESOC

18


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 27

Ía un minuto non sabía que tiña cancro; agora mamá non sorrí como antes. Que monstro será o que baixe e lle diga que o mundo non está feito para ela? A vida é tan inxusta. Impotencia, sento unha grande impotencia por non poder axudala. Soamente somos materia que o tempo devora. E que me dis de Guillerme? En que vertedoiro estará remexendo agora? Seguirá Andrea no hospital? Espero que vaia comendo, aínda que sexa un pouquiño. Levo días sen falar con ela. Bótoa de menos. Son as consecuencias de xogar baixo un ceo esgazado. Estou triste. Cando miña nai se decate dos cortes vaise pór peor do que está. Seica xa non lle importan. Prometinlle que non o volvería facer, pero non consigo manterme limpo máis dunha semana. O instituto estame matando. O profe Xoán dime que non lles faga caso, pero todos eses insultos acaban por corromperte. Se supón que o meu pai tería que estar xa á saída do hospital. Pero aquí non hai ninguén. Sairía a emborracharse outra vez? Será mellor botar a andar. –Ma, teño que irme. Xa falaremos. –Adeus. Quérote moito, miña lúa. Estuda. E esas palabras cunha tristura tan sempiterna resoaron na miña mente 143 días e tantas lágrimas despois: Hoxe. Quizais se esconde dentro de min o sentimento de ter pechado as miñas emocións cara ela de forma hermética, pero o certo é que a quería. Por moito que me fixera sufrir no pasado, era miña nai. O ceo é gris. A heroína xa non me calma. Fai frío. A bañeira está morna. Cando perdemos a alegría? A coitela está preparada. A vida, sobrevalorada. Pronto estarei con ela.

Dende pequena sempre me dixeron que tiña un don. A primeira vez que ouvín estas palabras eu non sabía o que querían dicir. Cría que “don” era unha maneira formal de dirixirse ós señores, e eu pensaba para min que non tiña ningún “don”. Cheguei a preguntarme sobre se se referían ó meu pai ou a algún dos meus xoguetes. Non o sabía, e tampouco me importaba. Xa cando fun crecendo comecei a comprendelo, pero non porque mo explicasen, senón porque notaba que eu podía ver cousas que os demais parecían non percibir. E non, non estou falando de pantasmas. Non no sentido literal da palabra, claro… aínda que, en certa maneira, o eran. Falo de momentos. Pequenos pedaciños de realidade que corren ante os nosos ollos como bolboretas, e que os demais non vían… ou semellaban non ver. Eu era a única que os visualizaba na miña mente con perfecta claridade, e a única que os sentía. E sempre, incluso antes de darme conta de todo isto, dedicábame a capturalos como se de insectos se tratasen. ¿Qué máis dicir? Pasou moito tempo, pasaron moitos instantes ante os meus ollos. Agora estou aquí, contemplando todos estos fragmentos de existencia esquecidos por todos excepto por min da maneira na que se mira unha vasta paisaxe. Levo recolléndoos dende que teño uso de razón, dende que ouvín aquelas palabras por primeira vez. Agora sí que entendo cal é o meu don. A capacidade de conxelar o tempo.

Nerea Puyme Martínez (4º ESO A)

Son néboa.

Umbra 2º bacharelato

19


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 27

Como cada ano, un grupo de alumnos e alumnas de francés, viaxou a Marsella no mes de outubro, en intercambio cun grupo do Lycée Honoré Daumier. Este ano non soamente visitamos Marsella, senón tamén Aix en Provence e Avignon.

Diante do Concello de Aix en Provenze

O palacio dos Papas en Avignon

20


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 27

Os alumnos e alumnas franceses do Instituto de Marsella, Honoré Daumier, visitáronnos durante o mes de abril.

Como se aprecia na foto, disfrutamos dun tempo magnífico.

Non podíamos deixa-la ocasión de visitar a famosa ponte de Avignon, onde, como di a canción, estivemos a bailar.

Unha visita ao mercado de Aix en Provenze para recuperar as forzas. De tanto andar, xa estabamos cansos.

21


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 27

Os alumnos e alumnas de Relixión déronlle cor ós corredores e aulas do centro nas diversas campañas que desenvolvemos: Setembro: Benvida e acollemento de todos os integrantes da nosa comunidade educativa co gallo do inicio do curso.

Outubro: Comezamos a recollida de Tapóns Solidarios que durou todo o curso.

25 de Novembro: Día Contra A Violencia de Xénero.

Decembro: Nadal Árbore e Planta dos Desexos.

22


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 27

30 de Xaneiro: Día da Paz.

8 de marzo: Día da muller traballadora

Abril: Nós tamén somos inmigrantes

Maio: Festexamos e despedimos aos de 2º de Bacharelato

23


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 27

INTERCAMBIO CON I.E.S. MARIA GUERRERO COLLADO VILLALBA — MADRID

Una maleta vacía que al rato se llena. Un bus lleno de gente a lo largo de 6 horas. Al principio tumulto, despés silencio. Minetras la mayor parte de la gente dormía, habíaun debate que empezó con una canción reivindicativa. Duró la mitad del camino. El viaje quedó marcado. Mi viaje quedó marcado. Llegar fue la mejor parte del viaje. El cartel “Las islas Cíes” era como estar en casa. Más adelante “Plaza de la Coruña”, “Calle de la isla de la Toja”. El chocolate caliente y conocer a los participantes del intercambio, ocupó la mañana. También jugar al fútbol y pasear por el Instituto. Había actividades diversas que nos fueron un tanto restringidas. Mucho arte. Un concierto. Dos coros unidos. Dos formas de enseñar y cantar entrelazadas. Una cena que dio pie a conocer a más gente. Fue una gran experiencia. Un gran viaje. Una gran oportunidad. Carlota Corredoira Sartier (1º Bachillerato)

EL VIAJE A CELANOVA La visita a Celanova me resultó muy interesante por el hecho de aprender elementos históricos y literarios al conocerlos en su lugar de origen, y no mediante libros de texto. Por otra parte, la experiencia de cantar en el interior de una iglesia, con una espacio mucho más grande en el cual el eco resuena en gran parte, fue una experiencia increíble. Por último acabar diciendo que el robo de la Virgen del Cristal unos días atrás, y la coincidencia con nuestra llegada, fue algo que nos impactó muchísimo. Ángel Prieto Vallejo (1º C)

24


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 27

The Invisible Man (1897) and the homonymous film produced in 1933 were chosen as the main idea for the commemoration of World Book Day, April 23. Students and teachers discussed the meaning of the written work and the audiovisual product from a historical, political philosophical, literary, and artistic perspective. The school was awarded the first prize in the local Salón do Libro.

At the proposal of the Department of Philosophy and Ethics of IES “A Xunqueira” no. 1, the president of the association Muslim Girls in Galicia, Fátima Mlibda, discussed Islam, Islamophobia and integration of immigrants in Spain in her short talk, which was followed by a number of questions on the part of both students and teachers.

“The way you see people is the way you treat them, and the way you treat them is what they become” Johann Wolfgang von Goethe Wilhelm Meister’s apprenticeship (1795)

Noel Doran, editor of The Irish News, addressing students of second year of bachillerato in late April.

25

After the attack on the Charlie Hebdo headquarters and the village of Montrouge, a dossier of reactions from the international press was compiled to work with more than 200 bachillerato students. From The Guardian to the Japan Times, groups of students read articles written in English, summarised their contents in a few lines and contributed their opinions on the subject. This activity was complemented by Noel Doran’s talk on the role of the press in the Northern Irish conflict.


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 27

Terrorist attacks let governments gain more

We would take issue with the way they vindi-

control over people because they become afraid.

cate their culture and demonstrate that their politi-

Religion is one of the causes for these terrorist

cal system is better than ours.

attacks to happen, and these attacks, in turn,

Obviously, a lot of people are hurt because it

start wars against the West. In these wars a lot

is not easy to lose a son, a friend, a mother or an

of people die and the best solution is to stop be-

uncle, but if we continue to show them that they

ing afraid and to stop starting wars.

are achieving their goals we will not be able to do

Some terrorist groups from Muslim countries

anything to stop them.

attack Western countries and people die as a

Is this really a war between religions? Is

consequence. These attacks help governments

someone winning with this kind of crusade? Shall

to control our lives even more. Many laws are

we act in the same way they are acting, by killing

passed in this regard and our freedom vanishes

people? Ordinary people actually have no knowl-

as time goes by. Frightened people lead govern-

edge of these wars. Politicians and governments

ments to control their lives. In our view, wars only

have no obligation to invade other countries, so

produce money for the governments and innu-

why are we following the law of an eye for an eye?

merable deaths. In conclusion, we should not

Money rules the world. War is in fact an enor-

start wars against these radical groups, because

mous. And in this business people care very little

these wars only produce deaths and money for

or nothing about one human or two the fewer if

governments.

they sell one more rifle. They must make up their

It is hard not to agree with the report, be-

mind and learn that government is a child’s game,

cause we are placing more importance on these

like when your brother hits you and you hit him

terrorist attacks than they are worth. There are

back stronger. But one truth remains: money rules

numerous terrorist attacks around the world, and

the world.

they are used as a kind of message to our civiliPablo Cidre, Pablo Costas, David de Sousa

zation and our religion. They are just trying to

2nd Bach A

show us how far they are able to go. Organisations and institutions NGOs and organisations

In this overview of organisations and institutions related to peace, community work, and intercultural understanding, Comenius students and their fellows from second year of bachillerato looked for NGOs and state bodies dedicated to reintegration and reinsertion. The visit to A Lama penitentiary and the video interviews that were recorded before and after the visit led to the edition of an hour-and-a-half-long documentary in two parts: A look at prison from the outside (https://goo.gl/UV38q1), and A look at prison from the inside (https://goo.gl/u2RI0t).

“Humanism is the only - I would go so far as saying the final - resistance we have against inhuman practices and injustices that disfigure human history” Edward Said Humanism and democratic criticism (2004)

26


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 27

Group of students and teachers of IES “A Xunqueira” no. 1 after their visit to A Lama penitentiary. Each participant was asked about the prison system in general and their take on freedom in particular. Full documentary available here https://goo.gl/reSSR2

“The purpose of prisons is to take away your freedom. They torture you physically and psychologically.

And they fail at what they are supposed to do: reintegrate people.” Alex (28) “Many people still think that penitentiaries are not the place for reintegration but for punishment. Many people know that prisons are aimed at reintegration, but they advocate punishment anyway, as happens with prison for life” Álvaro (17) “In Northern Ireland it’s a little bit different, because our society is a little bit different than everywhere else. I think it’s much more driven to rehabilitation. It’s normally quite low-security. The rules are quite relaxed. Many prisoners have educated themselves in prison and gone on to a different career afterwards.” Michael (21) Penitentiaries and the prison system: after the visit “I had always wondered what a prison would really be like. People often claimed that going to prison was like going on holiday: activities, food, you have it all. It’s nothing like that.” Rosana (18) “I think that when we visited A Lama they were trying to make us believe that prisons are great places to be in. It’s the complete opposite. I believe that when we went, there was censorship.” Paula (18) “At least in the module we were allowed to visit, you could see the misery the inmates felt, and even the repentance they expressed when you talked to them.” Dolores (59)

27


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nÂş 27

Dictators free themselves but they enslave the people! Now let us fight to fulfil that promise!

Let us fight to free the world - to do away with national barriers - to do away with greed, with hate and intolerance.

Let us fight for a world of reason, a world where science and progress will lead to all men’s happiness.

Soldiers!

In the name of democracy

Let us all unite!

28


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 27

Cinema and Peace, our school’s film cycle for 2014-15, projected a total of four films in the local Palace of Culture, right next to IES “A Xunqueira” no. 1. Bachillerato students worked with Invictus, a story of post-apartheid South Africa and rugby as part of the healing process of national segregation, and The Great Dictator, a Chaplin masterpiece which, still today, stands as a vindication of humanity and love in the face of barbarism. Secondary students, on the other hand, were offered a selection of short films dealing with values like kindness, social conscience, environmentalism, the acceptance of difference, and immigration. The cycle was closed with Disney’s Remember the Titans, a heart-warming story, which portrays the deeply ingrained racism in United States schools. The film cycle has had more than twenty editions already, and it has produced texts, artworks and debates that have distinguished our school from others for years.

“Humanism is the only - I would go so far as saying the final resistance we have against inhuman practices and injustices that disfigure human history” Edward Said. Humanism and democratic criticism (2004)

29


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 27

O día 28 de maio, despedimos no Pazo da Cultura do Concello, á promoción 2013-2015 do Bacharelato, cun acto onde participou toda a Comunidade Educativa. Houbo actuacións, charlas de despedida e entrega de orlas e diplomas. Un ano máis, vánsenos cando máis integrados están no centro, pero é unha lei natural. Así que… parabéns e sorte no camiño que ides emprender! Todas as gravacións aquí

Helena Egea Piñeiro deleitou ao público cunha actuación soberbia. Acompañada por Pablo Costas ao piano e Enrique Pérez-Ardá á batería, cantou tres temas no máis puro jazz, modulando a voz como unha auténtica profesional.

O director, Luís Rascado, dirixiu aos presentes un emotivo discurso, despedindo ao alumnado con mágoa e, ao mesmo tempo, coa ledicia de saber que o Instituto foi o seu segundo fogar, onde intentamos preparalos o mellor posible para que poidan voar máis alto e acadar novos horizontes.

Aínda que tiveron problemas para enchufar o baixo, o grupo de Pablo, Enrique, Alexandre, Esteban e Miguel puideron rematar a faena cunha actuación digna dos Beatles. A foto máis esperada foi a dos galardonados coa matrícula de honra polo seu rendemento académico en 2º de bacharelato. Hai que ter como mínimo un 9 de nota media para acadala. Na foto están, de esquerda a dereita: Álvaro Dios Dourado, Helena Egea Piñeiro, Mª Raquel Ferrón Martínez e Daniel Noya Pintos. Parabéns!

30


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 27

por J.M. Ramos

por J.M. Ramos

1

En la granja de María Las gallinas picotean Y a coro cacarean Anunciando el nuevo día. También hay conejos a pares Y si realizas la cuenta Obtendrás unas doscientas, En total, extremidades. A la hora de contar Las aves más los conejos Aquí un número te dejo: Setenta, que es cifra par. Una vez los datos dados Veremos si tú adivinas La cantidad de gallinas Que caminan por el prado. Y ya puestos en faena No sería mal consejo Que me digas los conejos Que hay en este problema. Puedes cambiar los datos, Y donde gallinas caben Podemos cambiar de aves Y lo haríamos con patos. Los conejos o conejas Podrían ser transformados En el presente enunciado en corderos o en ovejas. Testas, patas y espolones Hay que considerar, Tan solo has de plantear Un sistema de ecuaciones.

2

3

4

5

6

7

8

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

HORIZONTALES: 1.– Instrumento musical que se toca con dos baquetas que se golpean en tablillas alineadas. 2.- Orbe. 3.– País de Oriente Medio (al revés).– Vocal. – Potasio. 4.– Diminutivo de queso. 5.– Abreviatura de usted.– Ría gallega. 6.– Baje la vela (al revés).– Aluminio. 7.– Eso (en inglés). – Extremo u orilla de algo. 8– Gírala. – Diez romano. 9.– Vocal– Consonante.— Quiero. 10.– Alimento común.– Organización de Naciones Unidas. 11.– Iodo—Profesor de matemáticas del Instituto. VERTICALES: 1.– Lugar pantanoso (en gallego). - Tercera vocal. 2.– Insólito, raro, - Fósforo. 3.– Leer (en francés).– Consonante.-Carretilla (en inglés y al revés). 4.– Relativo a la abrasión, que pule metales (Al revés).Adverbio de negación. 5.– Creencia ciega. – Jugador de futbol del Atlético de Bilbao – Uranio. 6.– Apellido de una cupletista famosa de Valga (al revés)- El secretario del Instituto. 7.– Abreviatura de “No sabe” - Imperativo segunda persona del plural del verbo osar.—Empresa de televisión por cable. 8.– De acuerdo, conforme. Camarero del Instituto—Última vocal.

31


Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nยบ 27

32


Issuu converts static files into: digital portfolios, online yearbooks, online catalogs, digital photo albums and more. Sign up and create your flipbook.