Xuncos 2013-2014

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nยบ 26

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 26

CURSO 2013-2014 Por Elena Mª Ferro Dios Xa está a piques de rematar este curso, e botando a vista atrás desde o Departamento de Relixión albiscamos e collemos polos peniscos algunhas daquelas cousas que fixemos, compartimos e disfrutamos xunt@s...

O COMEZO DE CURSO

DÍA DA PAZ

DÍA CONTRA A VIOLENCIA Á MULLER

10 normas básicas para ter un bo curso, xa que como decía Doris Lessing Premio Nobel de Literatura 2007 recentemente falecida: “ A miudo non escasea a intelixencia senón a constancia”.

“Xermolos de Paz” coas nosas pequenas aportacións para unha convivencia pacífica. Traballo en colaboración co profesor Manuel Rozados , que foi engadido no proxecto Comenius deste curso.

“Falar é cousa de dous, escoitar tamén”

NADAL

DÍA DA MULLER TRABALLADORA

XORNADAS DE TOLERANCIA “Nacemos para una tarefa común, coma os pés, como as máns, como as ringleiras de dentes superiores e inferiores. De xeito que obrar uns contra os outros vai contra a natureza”. Marco Aurelio nos seus Pensamentos

Un ano máis puxemos o nacenento, a árbore de Nadal e fixemos a ceremonia da “Árbore dos Desexos “.

“Non son una serea, nin unha fada… Son una persoa e podo ser o que eu queira chegar a ser”

2

Traballamos o concepto de tolerancia para ser incluido no proxecto Comenius.

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 26

VIAXAMOS

FOMOS DE EXPOSICIÓN

APLAUDIMOS A NOSA MÚSICA

IX Excursión de profesor@s organizada polo departamento de Relixión. Este ano visitamos Palencia, o seu románico, o seu Parque Natural de Fontes Carrionas, os seus xacementos arqueolóxicos, as súas covas, disfrutando do bo trato da sua xente e da sua gastronomía.

Acompañamos ó noso amigo e antigo compañeiro Fernando Carballa que expuxo os seus cadros no Pazo de Cultura, na exposición colectiva “Corpo” na que exerceu coma Comisario.

Apoiamos ós grandes músicos e cantantes que temos no instituto dirixidos na banda polo profesor Miguel e no coro pola profesora Luisa Sánchez que fixo un fermoso intercambio e colaboración cun instituto de Valladolid.

COMPARTIMOS COMEDELAS

FOMOS SOLIDARIOS

DISFRUTAMOS DA NATUREZA

Compartimos xantares e gargalladas.

Nadal, Entroido…

Continuamos con éxito a campaña de recolleita de tapóns para Jéssica, que lle serán entregados á fin de curso .(Na do ano pasado acadamos 736 Kg)

En colaboración co departamento de Educación Física tivemos una agradable estancia no Parque Natural do Invernadeiro co alumnado de 2 ESO.

3

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 26

Las 6 horas de viaje fueron agotadoras, aunque se nos hizo corto gracias a las risas y a las ganas de llegar que teníamos. Al llegar a la estación de Madrid, nos recogió un autobús en el que un guía nos iba explicando los distintos lugares de Madrid: el “Santiago Bernabeu”, la Cibeles, el Parque del Retiro… entre otros y para finalizar el primer día, fuimos de paseo antes de ir a dormir.

A las 8 de la mañana nos levantamos y comenzamos el segundo día en Madrid, por la mañana visitaríamos el Museo del Prado y comeríamos en el restaurante Riazor, donde comimos estupendamente y nos dieron un trato 10.

Al finalizar la comida nos vino a buscar Juan, el guía, para recorrer el Madrid de los Austrias.

Bajo el sol de marzo, vimos el Palacio de Oriente, la Plaza de España, convento, el restaurante más antiguo… Al acabar esta visita nos fuimos al hotel a prepararnos porque esa noche tocaba fiesta, nos íbamos al “Rey León”, sin duda lo mejor de la excursión, reímos y lloramos, ese musical es mágico y nos dio mucha pena cuando acabó.

El tercer día en Madrid fue el más cultural. Por la mañana visitamos el Museo de la Ciencia, donde nos sorprendieron la multitud de maquetas que había, sobre todo la de un elefante. Por la tarde visitamos el Museo Reina Sofía, en el que se encuentra el Greco. También hubo tiempo de descanso y para hacer compras por la Gran Vía madrileña. Disfrutamos mucho el día ya que sería nuestra última noche allí. Último día, no queríamos irnos pero tocó madrugar para preparar las maletas y bajar a desayunar. Esa mañana la teníamos libre para las últimas compras y tocaba comida en el Hard Rock. A las tres y media estábamos en la estación para coger el tren a Pontevedra.

Fue una excursión genial y todo gracias al trabajo de Flora y a Marily y a su marido, Pepe, que nos acompañaron en esta experiencia como final de 4º de ESO.

Je n’aime pas beaucoup les crêpes mais j’aime les faire.

Pour moi, la Chandeleur est une fête pour m’amuser avec mes amis bien que je n’adore pas trop les crêpes.

Je ne la connaissais pas avant. J’ai découvert la Chandeleur dans le lycée. Je veux aller en France le jour de la Chandeleur et cuisiner et goûter ses crêpes.

Marcos Vázquez Barbero

On fête la Chandeleur le 2 février en mangeant des crêpes qui représentent la dernière nouvelle lune de l’hiver, celle qui annonce le début du printemps.

Le élèves de 2ºESO ont participé avec joie à une « récrécrêpes ». Elles étaient toutes délicieuses ! Ils ont bien travaillé !

4

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 26

EXCURSIÓN A CORUÑA O pasado día 3 de abril o alumnado das clases de 1º bacharelato C e D fomos de excursión á Coruña para coñecer a Real Academia Galega, a CasaMuseo Emilia Pardo Bazán, o Arquivo do Reino de Galicia e, por último, a Fundación Luis Seoane.

A nosa primeira visita foi á Real Academia Galega, unha institución que ten como obxectivo o estudo e promoción da cultura e lingua galegas.

Alí, déronnos unha pequena charla sobre a historia da RAG e a dos seus membros máis ilustres, para despois amosarnos a Casa-Museo de Emilia Pardo Bazán, situada no mesmo edificio. Esta escritora foi un exemplo de espíritu feminista e independente, viviu adiantada ao seu tempo, pero a actitude machista da sociedade do século XIX non posibilitou que conseguira unha praza na RAG. A seguinte visita foi ao Arquivo do Reino de Galicia. Trátase dun centro que recibe, custodia, comunica e difunde o patrimonio documental de Galicia para o servizo da Administración e a cidadanía. Os documentos que están gardados no arquivo ocupan uns 22.000 metros lineais de andeis e a súa cronoloxía é amplísima (desde o ano 867 ata a actualidade). O Arquivo ten varios departamentos: biblioteca, asesoramento técnico, servizo de reprografía, etc. Nós visitamos a sala de conservaNa Casa-Museo Emilia Pardo Bazán ción e restauración de papel, alí fixéronnos unha demostración de como podía restaurarse e recuperarse unha folla de papel moi deteriorada e amosáronnos arquivos moi antigos e de moi diverso tipo.

Xa era hora de xantar e os profesores optaron por deixarnos andar polo lugar para comer onde quixeramos e coñecer un pouco da cidade vella de A Coruña. A verdade é que tivemos moita sorte xa que saíu o sol e puidemos disfrutar dunha formidable comida ao aire libre.

Pola tarde, tocaba a última visita: a Fundación Luis Seoane. Aínda que xurdíu un pequeno inconveniente (o noso guía non puido acompañarnos por unha lesión na man), poidemos igualmente visitar a Fundación de maneira libre. Iso encantounos. No museo había unha mostra colectiva titulada “O bosquexo do mundo” que presentaba distintas obras de diversos artistas Exploramos todas as salas, sacamos fotos, vimos videos ,rimos con algunhas obras, pasámolo de marabilla.

De toda esta viaxe, como pasa en case todas as excursións, unha das experiencias máis divertidas para nós é o traxecto no autobús. Nesta viaxe non ía a ser menos. Pasamos o día rindo e visitando lugares que non coñecíamos, este día será inesquecible.

Beatriz Chan Costa 1ºbach D

5

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 26

PEACE

por Arturo

-

PAZ

Neira If we must celebrate the Day of Peace, We first should define what peace is.

Se imos celebrar o día da paz Definindo tal palabra teremos que comezar.

‘Is peace the absence of wars, dad?’

The innocent child to his father asks.

‘You are not far from right’, says the man; ‘But many more things come to my mind.“ Peace is, my darling, the absence of fights; But battles there are of many kinds, Which are not often named like that.

“¿É a paz a ausencia de guerras, papa?”

O neno inocente pregunta ó seu pai.

“Non estás lonxe da verdade”, dí o home; “Pero moitas outras cousas me fas pensar.

Paz é, meu neno, a ausencia de violencia; pero moitos otros tipos de batallas hai, Ás que non lles damos nome tal.

Or isn’t it brutality that many children die For war, disease or often they starve, While a few people in the world Feel only happy when they have vast amounts, And the more they have, more they want Because whatever the total, it’s never enough?

Ou non é brutalidade que moitos nenos morran por guerras, enfermidade ou mesmo de fame, mentres unha pouca xente no mundo, só sente ledicia acumulando fortunas grandes e canto máis teñen, máis parecen necesitar, Pois nunca lles parece suficiente Por moito que cheguen a xuntar?

Or isn’t it violence that the power we bestow¿ Our representatives in the polls Comes against us in the form of a law, Which, instead of protecting us from the powerful, Grants them absolute power upon us, Protecting their property and investments Even if the humble are left with none, Paying with sheer treason the confidence On them laid by their employers and voters?’

Or isn’t it injustice, a small thief for a piece of bread, Going to prison for years long While authorities stealing from us millions, Hardly ever pay their wrong?’

‘So, father, are we at war?’

‘Not at war, my child, But for many things we must peacefully fight.

Peace won’t be complete until we have Justice, freedom and equality Which we must get Through solidarity and respect Among all the members of a society Among all the societies in the world.

¿E non é violencia o poder que outorgamos os nosos representantes nas urnas se vólva contra nos en forma de lei, que, en vez de nos protexer fronte ós poderosos concédelles a estes poder absoluto sobre nos, protexendo as súas propiedades e inversións, ainda que os humildes se queden sen nada, pagándonos con pura traición a confianza que neles puxemos os votantes nas eleccións?” ¿Ou non é inxustiza que un pobre que roube pan vaia ó cárcere por longos anos mentres as autoridades que nos rouban millóns case nunca pagan pola súa infamia?”

“Entón, meu pai ¿estamos en guerra ou non?

“Non en guerra, fillo, non, Pero por moitas cousas temos que loitar.

A paz non será completa ata que teñamos xustiza, liberdade e igualdade que debemos conseguir mediante a solidariedade e o respecto entre todos os membros de cada sociedade Entre todas as sociedades do mundo.

POISSON DÀVRIL Le premier jour d’avril c’était le poisson d’avril.

Dans notre lycée, le département de français et la caféterie nous a fait une très bonne blague. Elle a consisté à nous faire croire que dans la récréation, si nous achetions un sandwich on aurait un Coca Cola gratuit, mais quand tout le monde était en train d' acheter le sandwich, Alex, la personne qui nous servait à la cafétéria, nous a dit que tout c’était une blague pour le poisson d’avril. C’était une très bonne idée pour ce jour mais pour nous la blague n'était pas trop drôle.

Mónica Fontán

6

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 26

Alumnas del ies a Xunqueira I participan en Madrid en el encuentro estatal de estudiantes gitan@s y en el concierto que pone el broche final a la campaña de educación: “Asómate a tus sueños”.

El acto estuvo genial en su conjunto, bajo el lema “Gitanos con estudios gitanos con futuro; con estudios tus sueños se cumplen”, disfrutamos mucho de todo lo que allí- iba sucediendo.

Fantástico el presentador, los bailarines, el documental (¡qué chulo!), los homenajes…, y ya era hora del concierto, cuanto arte, de verdad, cuanto arte…¦ Remache y “familia”, Frasquito, Montse Cortés con su hijo, Dorantes con un contrabajo y un percusionista impresionantes, lo dicho, espectacular, de verdad.

El pasado sábado 1 de febrero de 2014 nos desplazamos desde Pontevedra con dos de nuestras chicas Promociona, Jessica y Sarai, al Cí-rculo de Bellas Artes de Madrid para participar en el I Encuentro Estatal de Estudiantes Gitan@s que organizó la Fundación Secretariado Gitano.

Fue una sorpresa muy agradable saber una vez más que las familias confían en nosotros y nos “prestan” a sus chicas, ¡qué orgullo y cuánta responsabilidad!..., era una oportunidad única para conocer a otros chic@s gitan@s y compartir miedos, dudas, confidencias, experiencias, etc.

Una vez en el Encuentro participamos en las dinámicas de presentación, escuchamos a Lali y a Miguel (compañeros gitanos que nos contaron su experiencia en la universidad), al compañero de Córdoba que nos propuso muchas reflexiones, vimos algunas actuaciones musicales improvisadas hasta que llegó la comida y nos pusimos a ello, ya nos estaban sonando las tripas!!

Pequeño descanso en el albergue y para el Concierto, todo estaba saliendo muy bien, nos fuimos acomodando en aquel salón tan chulo y esperamos para disfrutar con los pedazos de artistas que colaboraron compartiendo su arte y buen hacer.

7

Fotos con los artistas al salir, ¡que sí-, que tenemos las pruebas!, y para el albergue a descansar, el domingo había visita por Madrid y el día habí-a resultado agotador.

Desayuno con tranquilidad el domingo, recogimos maletas y para los buses, la visita por Madrid nos esperaba. Madrid histórico y moderno, parada en la Plaza Mayor, Plaza de la Villa y en el Bernabéu; una visita muy completita que terminó en Atocha, dónde cada uno tiraría para su destino, ya era hora de volver a casa!!

En fin, que fue un fin de semana diferente, muy completito, con mucho ajetreo, muchas fotos, muchas ilusiones, muchas cosas que oír y que contar… en el que compartimos sueños e ilusiones con nuestros chic@s.

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 26

Greetings to all of you, teachers and students!

We are Elena Ferro Dios, a religion teacher, and Manuel Rozados Fernández, an art teacher, at IES “A XUNQUEIRA I ” in Pontevedra, Galicia (Spain).

We have worked in the Comenius Programme together with students aged 12 to 18.

1º)-We began with this year’s slogan “SEEDS OF PEACE”.

2º)-Each student suggested a word related to peace, non-violence and peaceful coexistence.

3º)-From these words, they chose those which they thought were the most suitable.

4º)-We chose the shape of a plant in a big pot with the slogan “SEEDS OF PEACE” to represent the words, writing on the seeds the basic and necessary words to have a peaceful coexistence, such as: justice, solidarity, freedom, fraternity, equality, respect and non violence.

There are three big flowers that sprout from these roots. The most important values are written on the petals so that people can: a)-Have a decent life: a job, a house, land, medicine, education, clothes, etc. b)-Learn to coexist peacefully: family, school, nationality, etc. c)-Grow up as human beings: respect, love, goodness, empathy, reflection, listening to others, communication, spirituality, reason, friendship, etc.

5º)-We designed and created the two plant pots: a)-One of them, was the mural which we put at the entrance of the school. b)-The other one was a big 3D pot that we placed in the corridors of the school so it could be seen by all the members of the school community.

6º)-After that, the youngest students (12 and 13 years old) chose one word from the plant pot and they represented it through drawings, which were made following different artistic techniques.

The oldest students (14-18 years old) chose their favourite word and through the writing skill (poems, sentences, personal reflections…) they highlighted the importance that this word had both to them and in order to reach a good understanding among people, nations and countries. The drawings and the texts were placed on the corridor walls.

7º)-Finally, we have taken some pictures; we’ve attached some of them and send our best wishes of coexistence in peace.

Yours sincerely, Elena y Manuel.

Translated by Diana Ramos Soto

8

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nยบ 26

9

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 26

On the 5th February 2014, A IES Xunqueira I was delighted to have a former student, Alfredo González Ruibal, back at the school to speak to our current students. We heard about the terrors and the history of Spanish concentration camps, from the atrocious living conditions to the individual possessions that have since been found at the remains of the camps. Thousands of people were killed at these concentration camps, yet through this research, we are starting to know more about who the prisoners really were. The identities that were once stripped away are beginning to be re-discovered. Archaeologists have found items such as those belonging to a jeweller, a doctor and a religious person (despite the common belief that religious people were not being persecuted at the time). Alfredo González Ruibal is a specialist on the topic of concentration camps, and therefore it was extremely interesting listening to his vast knowledge on the subject. He gave the talk in English and spoke about the research that is currently being carried out. Personally, the fact that these events took place less than a century ago, and that there were camps in Galicia itself, made the topic even more real and disturbing. It was a thoroughly gripping and eye-opening talk.

Rosanna Whitehead, English Assistant Last Wednesday, a renowned archaeologist called Alfredo González Ruibal came to the high school to give a very interesting lecture to the students. He focused his speech on concentration camps in Spain, during the dictatorship of Franco. Personally, this topic was quite unknown to me; in fact, I had never thought that concentration camps were a common punishment in our country. Besides, I also discovered that Spaniards invented these places of torture in the 19th century and, at the beginning, the camps were built in Spanish colonies, such as Cuba.

Alfredo used to dig in many of these settlements and he told us what he and his colleagues found there: from human remains, such as handcuffed skeletons, to personal belongings from the victims of the executions. Thanks to these objects, archaeologists could reconstruct the identities of the victims and also some of their ways of living or entertainment.

The entire lecture was extremely interesting, but there was a part which particularly impressed me, a horrifying and humiliating punishment: latrines. Prisoners could only go to the “toilet” (actually, there wasn’t any toilet, people had to urinate or defecate using these open-air latrines) once a day, even if they really needed to go, they had to wait for hours. Furthermore, all the prisoners had to use the latrines at the same time; they were seen by their enemies and the rest of the inhabitants of the village where the camp was located. These places were a source of major infections and diseases that caused the deaths of hundreds of prisoners. It’s difficult to believe that this horror was a reality less than 100 years ago.

To conclude, I would say that this lecture was instructive for two main reasons. On the one hand, Alfredo opened our eyes in terms of culture. Now, we have a clearer vision of some aspects that history books don’t usually tell. On the other hand, it made us think of how important the values of a civilised society are, values such as peace, tolerance, freedom and solidarity, among others; it made us also think of how important fighting is for them in order to prevent this tragedy from happening again.

Diana Ramos Soto, Trainee Teacher I liked the talk about concentration camps because it was about Nazism and this is a subject that I find quite interesting because a lot of innocent people died, only because of their colour of their skin and their culture.

One of the most interesting things of the talk was that concentration camps were created by Spaniards and I really didn’t know that. I’ve learnt a lot of things about Nazism that I didn’t know before.

Erasmo Ureña, Student

10

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 26

Last week I attended a lecture by a former student of our school. He was a really brilliant student, so I expected something interesting, and my curiosity was even greater, as he was going to speak in English, the subject I had helped teach him for a year.

However, after a few minutes listening to him, his English, which is very good, was the least important thing. Alfredo introduced us to the human miseries of our country; not through ideological speech, as we are used to being manipulated by the media, but the word of a scientist, an archaeologist, who gave us evidence that Spain seems to have been the country which first used concentration camps in Cuba, in the late 19 th Century; and listening and watching, we learned from the abundant pictures of the remains they have found in the excavations carried out in many places around Spain, that the rulers of those camps were really cruel with the inmates. They made them suffer, and humiliated them without compassion; and thousands of people died just out of revenge, through a most sadistic form of torture.

I want to emphasise that there was no slanted speech, just scientific proof of facts.

My personal conclusion, as, like myself, most of my fellow citizens do not know anything about this theme, is that we live in a country where some people seem to have a guilty feeling which makes them sweep our mean memories under the carpet of forgetfulness; instead of recognising, condemning and apologising for past wrongdoings and promote reconciliation.

Other countries, with a much larger number of victims caused by war madness, have museums where the young generations can observe the horrors caused by some members of their grandparents’ generations, and people can decide what to think about these facts.

In Spain, we hide our shames, so people will never be able to have their own opinion.

Injuries have to be opened and disinfected so that they will be cured, or they are likely to reopen.

Arturo Neira, English Teacher

Last week a very important archaeologist from Spain, Alfredo González Ruibal, came to our high school to talk about concentration camps in Spain. He gave a very interesting and surprising exposition in English about his job, the way it is related to concentration camps, the objective and method to do it. Personally, I found it fascinating not only because it isn’t a well-known topic in our country, but because of the way that archaeologists have been able to reconstruct history and discover the prisoners’ way of living from just some remains. It was very nice to learn something new and the experience of hearing a talk in English.

Helena Egea Piñeiro, Student.

Last week, an old student from our high school, called Alfredo González Ruibal, a world-famous archeologist, visited the high school and gave a presentation in English. He talked about concentration camps in Spain during the Franco dictatorship. We learned what they did to the republicans in those camps and also the things that the archeologists of his team study and the excavations they carry out in order to find out more.

It was so interesting and we now know things we didn’t know before.

Raquel Ferrón Martínez, Student

11

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 26

O curruncho poético Con un frío que pelaba me encontraba paseando con mi perro san Bernardo en una noche estrellada.

¡Godofredo!, llamé yo, (el can así se llamaba) y él, con torva mirada, una risilla esbozó.

Al rato escuché un ruido en esa noche glacial que salía de un zarzal y parecía un zumbido.

Y antes de abrir yo la boca, me dijo el perro insolente: «Pregunta este extraterrestre si tú eres mi mascota.»

De pronto me quedé inerte: Un ser de dos metros veinte apareció de repente asustándome de muerte.

Mi perro Godo ladró, y tieso, cual monolito, el ente emitió un grito y el can se tranquilizó.

Y para colmo de males el miedo me atenazaba, mientras el ser se expresaba Con sonidos guturales.

Y aunque yo no lo entendía, supe que mi perro Godo podía comprender todo mediante telepatía.

Me quedé anonadado, pues Godofredo me habló en un perfecto español y me sentí humillado.

Pues aquel ser repelente, que a mí me asustaba mucho, se creía que mi chucho era el más inteligente.

Y ante mi gran estupor me vi sentado en mi cama, llena de sudor la sábana, sonando el despertador.

Tras la ducha me sentí con fuerzas y ya repuesto, tomé dos huevos revueltos y me dispuse a salir.

Estaba de maravilla y me encontraba animado habiéndome ya olvidado de la horrible pesadilla.

Cuando a la puerta llegué Oí a Godo que decía: «¡Hola amo, Buenos días!».

Entonces me desmayé.

José Manuel Ramos A Fredric Brown Inspirado en el cuento de Fredric Brown titulado Flapjack, los marcianos y yo (1952)

EL MONTE ESTÁ VIVO Eres como un ángel Pero por qué no amar que ha caído desde el cielo y como quien no quiere la cosa por qué no vivir hay gente por la que te has remontado mi vuelo. dice: “tengo que sobrevivir”…

Yo era un chaval, confuso y asustado pero cuando tú llegaste me quedé anonadado.

Solo pensaba en mí mismo, ahora pienso cual grande será el abismo. pues de todas las personas que me podían tocar fuiste tú la que eligió el destino.

Salimos un día nublado, Por un sendero arbolado.

Hacía frío Y nos pusimos los abrigos.

En un gran jardín Cientos de árboles vi.

El suelo teñido de rojo Nos decía que era otoño.

El paisaje era un cuadro, Había flores de todos los colores Los árboles se miran en el lago Donde se ponen todos guapos.

Y de ti me enamoré, por ti vivo, mi vida terrenal y por ti moriré.

Alicia Romero González Lucia Pereira Moldes Diego González Pontevedra 1º D ESO

Javier Garrido 1º ESO B

12

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 26

Resolving Conflict, West Side Story 28th February and 7th March 2014

Students studied the film West Side Story. They looked at the social and historical context and discussed the conflict in the film and how it could be resolved. They were able to watch the film together in the Pazo da Cultura.

SOWING SEEDS OF PEACE. SOLVING CONFLICTS Last February 24th, the students and I worked together in an activity called ‘Sowing seeds of Peace. Solving conflicts’. This activity was a part of this year’s Comenius project called ‘Seeds of Peace’. The aim of it was making the students think about different ways of conflict resolution and achieving peace in today’s society.

Before I get into detail with our ‘Solving conflicts’ activity, I must explain the reasons why we decided to carry out the activity as we did. During that week, I was in my training period as a teacher so I was the one who gave the lectures. As the ‘Music and Cinema Days 2014’ were getting closer and West Side Story was our chosen film, the official teacher and I decided to deal with some skills introducing the film, which was perfect to use as an example of several clashes during the 50s in the US. We thought of doing this 20 minute-long activity at the end of the lesson because it was a good way to get away from the grammar contents given at the beginning. Firstly, we decided that the students were going to watch a scene of West Side Story, in particular, the scene of the dance when Tony and Maria, the two main characters, meet for the first time and have a crush: they fall in love immediately and they dance together until Bernardo, Maria’s sister interrupts the idyllic moment because Tony used to be a member of their rival gang. So we have two different social groups: on the one hand, the Puerto Ricans, whose gang is called The Sharks led by Bernardo. On the other hand, the American descents of Europeans, the Jets, led by Riff, whose best friend is Tony. Due to this external and prejudice-based reason, the two young lovers must stop dancing and having a good time together.

Once the students have watched the video and the conflict was clear enough, they had to explain what happened according what they had just seen. As most of them had not watched the film at that moment, they had to make some assumptions because all this information is not given in the short video.

Then, here it comes the most important part of the activity: proposing ways to solve that specific conflict. The students were really inventive and we got many different and interesting answers. Among them, some funny ones such as bribery or running away, others were also ironical (or maybe not, who knows) like fighting or weapons, but in general most of the answers were the same: giving up prejudices, hate, racism, ignorance, etc. to pave the way to dialogue, understanding, peaceful coexistence and chances to get to know each other for real. Although the scene was from an old film, the students all agreed with the idea that this conflict is really common in today’s youth. So hopefully, in most cases we managed to meet our double goal with our humble activity: practicing how to express solid arguments in English and, the most important, making the students think deeply about this issue in order to be peacemakers in their social environment.

13

By Diana Ramos Soto – Trainee teacher

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 26

2º premio de fotografía Ben veñas Maio Laura Fernández Martínez-

1º premio fotografia Ben veñas Maio.

Emmanuel Lamas Diz

Volverán las oscuras golondrinas en tu balcón sus nidos a colgar, y otra vez con el ala a sus cristales jugando llamarán.

Pero aquellas que el vuelo refrenaban tu hermosura y mi dicha al contemplar; aquellas que aprendieron nuestros nombres , esas...¡no volverán!

Sevilla, 1836 – Madrid, 1870. Su verdadero nombre era Gustavo Adolfo Claudio Domínguez Bastida (Bécquer era el segundo apellido de su padre). A los diez años quedó huérfano de padre y madre. Vivió sucesivamente con un tío y con su madrina, doña Manuela Monahay. En casa de esta dama pudo leer una gran cantidad de libros, pues poseía una riquísima biblioteca. Al mismo tiempo, estudió pintura y dibujo junto a Valeriano, su hermano inseparable, que ejerció una gran influencia sobre él.

Escribió Rimas y Leyendas.

Por: Iván Amoedo Iglesias

14

Volverán las tupidas madreselvas de tu jardín las tapias a escalar, y otra vez a la tarde, aún más hermosas, sus flores se abrirán.

Pero aquellas cuajadas de rocío cuyas gotas mirábamos temblar y caer como lágrimas del día... esas... ¡no volverán!

Volverán del amor en tus oídos las palabras ardientes a sonar; tu corazón, de su profundo sueño tal vez despertará.

Pero mudo, absorto y de rodillas como se adora a Dios ante su altar, como yo te he querido... desengáñate,

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 26

STOP BULLYING! We can all help stop it! Do not put up with it!

Do not get involved with it! Do not let it happen!

Remember the golden rule of ethics: “One should treat others as one would like others to treat oneself” “One should not treat others in ways that one would not like to be treated” Everyone is different but also the same Respect the differences and the dignity of everyone Universal declaration of Human Rights first article:

“All human beings are born free and equal in dignity and rights. They are endowed with reason and conscience and should act towards one another in a spirit of brotherhood”

COMENIUS 2014 PRESENTATION IES A Xunqueira 1 is participating in the Comenius Programme with the project Seeds of Peace. In Ethics a group of students of ESO 4th level have studied the topic of bullying.

Initially, we approached the definition of bullying (acoso escolar). Then we analysed the profile of both the victim and the bully, the role of accomplices and passive witnesses of this kind of behaviour. We also studied the different manifestations of this type of abuse, from the less visible or subtle to the more evident and violent ones and the resulting consequences on those who suffer these attacks and ways to avoid it.

Amongst some of the activities we carried out, we watched a Canadian short film Bully Dance (www.nfb.ca/film/bully_dance), which highlights the bullying cycle and the behaviour of all of the protagonists. We also looked at a selection of real cases that have happened here in Spain and in other countries; some with tragic endings such as that of the sadly known case of Amanda Todd (www.youtube.com/watch?v=NaVoR51D1sU).

Our principle goal was to raise awareness among the students about the importance and seriousness of this problem, to reject attitudes of indifference towards bullying and not to confuse or misunderstand this abuse with an innocent practical joke. We have tried to encourage the students to be more aware of real cases of bullying that may occur in their immediate environment and to find ways to prevent it, to stop it and to report it if they detect any bullying.

In order to reach this objective, it was crucial to highlight everyone’s right to be respected whatever their characteristics, features or circumstances (as stipulated in the first article of the declaration of Universal Human Rights), as bullying is a kind of ill-treatment that happens because the victim is considered to be “different” in some way and the bully intolerant.

In addition to the above, we also watched a selection of media campaigns against bullying in Spain and which are supported by famous Spanish personalities (www.youtube.com/watch?v=TF1IlvtgCp8).

Lastly, the students made some posters against bullying and they took part in debates about having the right attitude in their relationships with other people and the importance of the golden rule of ethics: One should treat others as one would like others to treat oneself.

A small part of our work on this topic was put on display in our school with the aims of raising more awareness among the students about bullying, to contribute to improving our coexistence and to promote respect and tolerance between all human beings.

Sonia Soto Boullosa – Philosophy & Ethics teacher.

15

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 26

Ana Fuertes

Xa ven sendo habitual a intervención , dende hai seis anos, dos nosos alumnos de 2º de Artes nos lugares máis insospeitados.

Patio, cafetería, biblioteca, secretaría.....e este ano a elección foi unha asignatura pendente cos nosos amigos : David, Mar e Joaquín.

Alí todos axudaron , incluso os rapazes de 1ºC da ESO pintando os cantos da “Porta Xu” e no traslado e instalación dos paneis.

M A R T A Y L U C Í A

Joaquín nas alturas

Cristina

Sandra, Sixing, Ana, Marta, Siyi ,Rocío ,David, Carolina, Ana e Mar

16

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 26

Verónica e os seus muchachos baixo o mural do Laboratorio de Química

O outro espazo a invadir foi o Laboratorio de Química, onde á primeira idea de Verónica vaiselle engadindo outras formas e novas cores adquirindo un novo aspecto coas aportacións de todos, incluíndo a da profesora Marily, facilitándonos o símbolo do químico.

Aínda que nun primeiro momento os soportes foron os paneis que cobren as persianas, as portas non salváronse do ataque dos nosos pinceis.

A técnica empleada , os acrílicos, unha mestura de pigmentos en pó xunto co látex.

Sixing e Siyi , trala “Porta Xu”, dinnos .......................Chao!!

17

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 26

Alicia Martínez Abal “Albor “ 2º premio de Banda Deseñada na Mariña do IES Perdouro de Burela

Laura Fernández martínez 1º premio Ben Veñas, maio 2014

María Silva Bea “Historia do galego dentro dunha mente”. 2ºpremio Ben Veñas, Maio 2014º

Daniel Noya

18

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 26

-

a Pintos-”Fálame do Mar “1º premio de Banda Deseñada na Mariña do IES Perdouro de Burela

19

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 26

Le mardi nous sommes allés à Aix-en-Provence.

On a visité Le Cours Mirabeau, une rue très longue pleine de fontaines et d’élégants hôtels.

Nous avons vu l’église de la Madeleine et les marchés.

Nous sommes passés aussi par la Cure Gourmande, un magasin de produits typiques de la France.

Jesús Fontán Dapena

Le mercredi nous avons pris le petit train touristique.

On a visité Notre Dame de la Garde, c’est une église en haut de Marseille. C’est très joli.

Après nous sommes allés au Musée de la Méditerranée et nous avons vu le Fort Saint-Jean.

Uxía García Castiñeiras Le jeudi nous sommes allés au Château d’If. Il est sur une île très antique et jolie.

Après nous sommes allés au Vieux Port et nous avons eu du temps libre. On est allé à l’Office de Tourisme et nous avons pris un café.

Ensuite on a visité l’Observatoire et le Musée d’histoire naturelle. Après nous sommes retournés avec le train et le métro au Vieux Port.

Carmen Rosales Le vendredi nous sommes allés au lycée de 8 heures à 11 heures et demie et de 4 heures à 5 heures et demie. Après, à 7 heures et demie, on est allé au restaurant « Ô Zen » pour dîner tous ensemble. Plus tard, on est allé à la plage pour se promener.

Iván Dasilva de la Peña

20

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nยบ 26

Comenius Leaflet.

January 2014

We have created this leaflet to explain what the Comenius project is and how A Xunqueira 1 is invovled.

21

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 26

PERCORRENDO O PARQUE NATURAL DA SERRA DO INVERNADEIRO

Elena Mª Ferro Dios Os días 14, 15 e 16 de Maio os profesores Luís Rascado, Manuel Rozados e Elena Ferro fomos ó Invernadeiro con 42 alumn@s de 2º da ESO. Tivemos boas temperaturas ,que nos axudaron a disfrutar da natureza, das camiñatas e da fauna da zona nunha fermosa demostración de convivencia e compañeirismo .

Compartiron cuarto, tarefas de limpeza, de cociña (con xantares feitos por el@s) e de mantemento do entorno do parque. Compartiron risos, contos, xogos, pegadas de animales, rivalidades á hora de ver quen poñía mellor a mesa , quen presentaba mellor os pratos cociñados, quen gañaba o concurso de elaboración de pulseiras feitas con gomiñas do pelo, con premios ás máis orixinais (foron uns e unhas artistas, que todo hai que decilo), ou quen vía máis animales (troitas, serpes, e os nosos habituais ,un presumido lagarto arnal e una raposiña atrevida, que alentada por outra vez que se puxo as botas na cociña porque un grupo deixou a porta entornada, viña a ver qué menú había, e mesmo pegou o fuciño á ventá da cociña co conseguinte rebumbio de alumn@s e profesor@s. Compartiron o salto dun móbil que fixo puenting e rematou buceando no río, ata que ó día seguinte o profesor Rozados foi no seu rescate para resucítalo. ¡¡E a día de hoxe funciona.Que as augas do Invernadeiro sonche moi respetuosas coas novas tecnoloxías!! . Compartiron tamén cansazo, sede ás veces, esforzo, bochas nos pés, calor , e moit@s tamén a sua primeira vez fora da casa.

Compartiron tantas cousas, que á volta xa preguntaban cando íamos volver,¡¡sinal de que lles quedaron ganas!!, e por unanimidade ,de xeito solidario, quixeron compartir tamen cos máis desfavorecidos aqueles productos alimenticios que non se chegaron a consumir, donándoos para Cáritas.

22

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 26

¿SÍNTESTE MANIPULAD@?

Elena Mª Ferro Dios

Dín que son un manipulador. E teñen toda a razón.

Teño o don de transformar a túa opinión distorsionando intencionadamente as palabras, as imaxes e a realidade para convencerte de que troques os teus pensamentos e decisións.

DIGOCHE o que debes facer, onde e qué mercar, vestir, comer… ,o que está de moda e o que non, como debes verte a ti e os demáis, o que debes pensar…

CRÉOCHE NECESIDADES QUE NON TES, DOUCHE SOLUCIÓNS QUE NON NECESITAS. VÉNDOCHE FALSA FELICIDADE CONTÁNDOCHE HISTORIAS A MEDIAS, MENTÍNDOCHE DESCARADAMENTE. E TI VAS E CRESME . ¡¡É XENIAL!!.

-Contándoche as noticias que quero que escoites,

como eu quero que as escoites, e agochándote as que non me interesa dar.¡A información é poder!.

-Adormecéndote con futbol,telenovelas e programas do chamado “corazón”, para que non teñas tempo de pensar por ti mesm@. ¡¡Non te inquietes, xa pensó eu por ti!!.

-Cos enormes anuncios da estrada, da tele, da radio ou das revistas. A base de repetircho, malo será que non acabes facendome caso, ainda que non teña razón.

-Coa imaxe de famos@s que xuran e perxuran que un produto é o mellor, ainda que el@s consuman os da competencia.

-Enchendo a tua mente de imaxes e noticias violentas, linguaxe e ideas burdas e chabacanas, para que só vexas o lado negativo e groseiro das cousas, para que os teus pensamentos elevados adormezan, teñas medo e acudas a mín coma o teu liberador e salvador.

Fago entrar no meu xogo a todos os teus sentidos, nun plan de marketing perfectamente argallado , nun conto no que como un nen@ pequen@ caes una e outra vez sen te decatares.

-Coa crema que che quita 10 anos de enriba e milleiros de enrugas ou quilos dunha soa pasada.

-Cos carriños pequenos da compra, que no aspecto dun inocente xoguete enmascara o meu xeito de empezar a formar novos consumidores. ¡¡Os nen@s aprenden tan de présa!!.

-Co carro da compra que sempre torce as rodas cara as estanterías para que merques máis.

-Asociando sinxelas mercadurías con sentimentos que sei que ti valoras, coma a seguridade, a amizade, a autoestima…

-Poñendo productos en frasco pequeno pero en caixa grande para que penses que estás a mercar máis cantidade.

-Coa música agradable nos locais para que merques, e estridente para que lisques.

…e podería seguir ata o infinito… Poida que esto che pareza moita letra, ¿¿Quizáis moi pequena??.

Pois póñocha ridículamente máis pequena nos teus contratos e fírmalos sen lelos.

Vas ter que manter os teus ollos ben abertos se non queres caer una e outra vez nas miñas redes manipuladoras.¡¡BOA SORTE AMIG@!! ¡¡VALA NECESITAR!!. Con agarimo. O teu manipulador

23

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 26

Lembro aquel día.

O ceo non semellaba coma sempre. Hoxe non era gris e escuro, senón dun laranxa avermellado que se ía esvaecendo no azul e violeta, cuberto de nubes rosadas...

Era tan magnífico... un soño. E pensei, porqué vexo a beleza do mundo agora que todo remata? Pareceume inxusto, pero entón deime de conta. Non, non... se eu seguise coa miña vida coma se nada, todo seguiría a estar cuberto de cinza, nada tería cambiado. Isto é un adeus ; así é como a Terra se despide de min: cunha fermosa paisaxe, que será o último que vexa, o último que recorde, o último... O final.

Mirei para abaixo; había trece pisos de altura, os suficientes para min. Sentín unha vertixe que case me fixo vomitar, pero non quería pechar os ollos. Dei a volta para caer de lombo, e poder admirar aquel ceo que por fin tiña cor. Sabía que estaba a facer o que debía. Pero, entón... por que aínda non saltara?

— Poucas veces se ven solpores así. Non cres, rapaz?– Baixei a mirada coma un lóstrego. Quen estaba aí? Divisei un vello que non coñecía de nada, que miraba cun sorriso cara arriba– E que fas aquí, neno? Son o único que ten as chaves da azotea, polo que... –baixou a mirada e rascou a cachola, coma se non recordase.– Deixaría a porta aberta pola mañá? Boh. –Quedou un longo tempo en silencio, e logo ollou para min coma se acabase de se dar conta de que estaba aí con el.– Quen es ti? Neste edificio non hai nenos... E non te arrimes tanto a beira, que aínda as caer.

Baixei do bordo, facéndolle caso. Ó final hoxe aínda non era o día.

Sería aquel home un Santo? Un enviado de Deus para impedir o meu propósito Si... Aínda o lembro, coma se fose onte.

Aquel día no que coñecín a Lelo.

Lelo debía ter uns oitenta anos, pero a súa vivacidade e carácter semellaban aos dun cativo. Tiña aquel cabelo gris e enguedellado, que lle chegaba á altura do peito, coma a súa barba. Parecía un vagabundo destes que encontras baixo os soportais durmindo entre cartóns, coas mans suxas e mirada caída e triste, dos que viron xa máis que deberan neste mundo. Sen embargo cando me fixei, vin que os seus ollos a pesar de estaren case pechados e cansos aínda conservaban un brillo especial, un brillo de soños e felicidade... Nin sequera podo lembrar cando perdera eu ese ollar de neno.

Aquel día foi o primeiro de moitos dos que fun ao seu apartamento.

Cando abriu a porta e entrei tras el, quedei coa boca aberta. Esperaba atoparme con calquera clase de fogar, xa fose un humilde e convencional, como outro do máis noxento e desordenado posible, e vendo as pintiñas que tiña o pobre, de verdade crin que sería o segundo. Pero non. É verdade que a orde non existía naquel lugar, mais... Era tan fermoso que me pareceu ter nos meus fociños aquel ceo que acabara de contemplar. Todo estaba cheo de cores diferentes, máis das que puideran existir. Lenzos, cubos de pintura, vasoiras, trapos, pinceis e brochas... As paredes e as portas eran murais que representaban montes, campos, leiras e animais; o chan estaba todo manchado e cunha morea de trastos e cadros sen acabar tirados por aí. Había estantes con libros, e figuriñas feitas con madeira e barro de carros antigos de labranza, mulleres en miniatura con roupas de campesiña, e tamén había colgadas nas paredes algunhas pezas a escala, ou quizais ata reais, de rodas, un arado e un grade, ferraduras, peneiras...

Sentíase coma viaxar no tempo a unha Galicia moi antiga, case de lenda. Eu estudaba aquelas cousas no instituto, pero nin sequera sabía para que servían. Lelo explicoumo despois cando lle preguntei, e entón faloume de cando era neno e en Pontevedra aínda había monte, alá polo dous mil dez ou así.

Díxome que el non chegara a precisar daquelas ferramentas, pero si os seus pais e avós, polo menos ata que se mudaron á cidade.

— E que ía facer? –díxome un día, mentres eu, sentado a tomar café no seu sofá vía como salpicaba un lenzo en branco– Xa non había estrelas pola noite, nin cans que ladrasen ó chegarmos á casa, nin paxariños ou galos que te avisasen de que é hora de ir traballar... Non, nada. Agora ó abrir a fiestra tan só podía ver unha pequena parte do ceo gris, tapado pola mancha negra, por estes montóns de ladrillos uns enriba de outros, estas torres ás que os robots de aí fóra lles chaman fogar. –E eu asentía, conmovido polas súas palabras. Logo el levantaba os brazos, abarcando todo o salón e admirando a súa obra con aquel brillo.– Só me quedou isto que velaquí tes. A miña arte, os meus soños... os meus recordos. Coma unha boa amiga, unha amante.

Pero non creas que che estou a dicir que vivo no pasado, non oh. Iso é o que fan os vellos.–Riu, e eu esbozaba un sorriso tamén.– Tan só creo o meu presente, vivo nel... Por que creo que o mundo debera ser coma antes. Debera...

— Ter cor.

E entón ollaba para min longamente. E o seu brillo parecía cegarme, como aquelas estrelas do campo das que tanto falaba.

— Ti tamén poderías facelo... Queres?

— Pero...

— Si, si, imos facelo. Trae un lenzo de alí, dos grandes que están sen abrir.

Aínda conservo aquel cadro. Está no meu estudo, e cada vez que reparo nel e vexo esas raias, esas formas sen sentido algún, esas mil e unha cores... recordo como Lelo o puxera no chan do salón e me mandara deitar nel, boca arriba. E el preguntándome, “De que cor te sentes?” e eu, “Amarelo!” e logo ía e collía un caldeiro todo manchado por fóra, agarrábao de calquera xeito e tirábame por riba todo o amarelo que había nel, escorregándome pola roupa coma aceite fría. E eu ría a cachón, daba voltas sobre o lenzo, estiraba brazos e pernas e movíaos como se fosen pinceis, e xogaba alí coma se fose un meniño. Despois foi buscar unha caixa e abriuna, sacando para fóra uns trompos, unha corda, varias pedras e outras cousas de facía décadas. Ensinoume como se usaban, e ambos dous empezamos a xogar enriba do lenzo, haber que trompo aguantaba máis a xirar, ou a contar cantas veces era capaz de saltar á corda; recordo tamén que debuxamos unha mariola cos dedos, e eu tiraba a pedra e ía á zanc ada mentres Lelo ría comigo e cantaba...

— Qué é isto? – lle preguntara eu despois de ducharme, cando volvín ó salón e vin a firma do cadro na esquina baixa da dereita.

— Oh qué, oh?

— “Lelo e Maiquel”. Non se escribe “Maiquel”, escríbese “Michael”.

— Boh. Que carallo de nome é ese? – dixo mentres tachaba co dedo na pintura fresca e volvía a escribir o meu nome ben. Eu sorrín polo chafulleiro que podía chegar a ser aquel vello.

— Meus pais eran doutro lugar, de Londres. A eles sempre lles gustou esta cidade, que é na que creceron. Vin vivir aquí cuns tíos fai uns meses, despois de que... –e parei, sen querer continuar. Pero Lelo era ben listo, e decatábase da miña expresión triste. Miroume de esguello un bo anaco, ata que falou.

— Era por iso?

— O qué?

— Cando nos coñecemos, na azotea. Era por iso que te querías matar? Pola morte dos teus pais?

E eu calei, sen saber como reaccionar, vendo sen mirar, oíndo sen escoitar... Todo o bo esvaeceuse nun intre, e sentín as bágoas que só saían pola noite, rebulir coma nunca.

— Como sabe...? –intentei dicir. El tan só se arrimou a min e díxome, baixiño: — Non fales deles en pasado, rapaz, porque iso é como se agora xa non existisen. E abofé que aínda están, xusto aquí –E cun dedo sinalou o meu peito.– A vida pode chegar a ser tan fermosa coma un amencer, tan nostálxica coma un solpor... Pero iso é algo que non podes apreciar sen unha razón

24

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 26 para vivir, algo que ó parecer ti non tés. Pero, sabes que? Iso é algo que podes atopar en calquera lugar, ata debaixo das pedras, ata nesta cidade. Só tes que buscalo. Busca un sentido, rapaz, unha razón, unha meta... Poida que te critiquen, que te desprecen por ser como es. Pero de haber xente coma ti ou coma min, abofé que escoitarán, e se non o fan... tan só dálles cor. Dálle cor ó mundo. Velaí tes xa un obxectivo.

Ollei para el, pero o seu brillo non me cegou agora, senón que me abrazou e deu calor, coma aquel que meus parentes me deran cando aínda vivían.

E eu abraceino a el, coma a un pai, coma a un avó, coma se fose un anxo que me veu a ensinar e dicir o que realmente tiña que facer, que non era outra cousa que vivir.

Dende entón todo cambiou.

Empecei a escribir, inspirándome na súa arte. Inventaba personaxes e historias que vía naquelas manchas e garabatos ós que só nolos dous lle atopabamos significado. Escribía sobre aqueles carros, sobre aquela vida na que aínda había árbores en Galicia... Pero iso non quere dicir que viva no pasado, non... Tan só creaba o meu futuro, nunha casa fóra da cidade, nalgún recuncho que a xente aínda non atopara. Buscarei unha leira ben verde, e abofé que a encontrarei, e alí hei quedar a vivir.

Aínda sigo buscando, pero ata que non a atope quedarei aquí neste pisiño que comprei cerca da igrexa, para poder ir ó cemiterio tódolos días visitar a Lelo.

Hoxe funlle cambiar as flores e quedei á misa, coma sempre. Logo volvín para a casa e seguín escribindo a segunda parte dun libro que publiquei fará dous anos, e que igual cós demais, tivo unha acollida bastante boa. Supoño que estou pintando o mundo, ó meu xeito.

Máis tarde, cara a noite, fun a aquela azotea da que agora só eu tiña as chaves, e quedei ata as tantas mirando, co telescopio que comprei, as estrelas que a simple vista Lelo non puidera apreciar na cidade. Pero el sempre me di que non lle importa, porque sabe que todas elas seguen alí aínda que non as poida ver.

Ademais, non creo que lle faga falta. Porque se de algo estou seguro é de que cada vez que quedo a mirar esas estrelas, vexo nelas ese brillo, esa calor, e sei que os seus ollos están alí entre elas, ollando para min.

E sei tamén que agora ha de estar a sorrir, vendo dende alá arriba unha Terra que empeza a albiscar algo de cor. E eu sorríolle a el.

Porque se non o fixera, o ceo volvería ser gris e escuro, cheo de cinza.

E non quero iso, quero que Lelo sexa feliz, para poder seguir vendo tódolos días o mesmo solpor cheo de cor, e as mesmas noites brillantes e cheas de estrelas.

Non vou falar del en pasado, e dicir que xa non existe.

Porque abofé... abofé que está.

Xusto aquí.

DEKO

SILVIA FERNÁNDEZ RECOUSO-ACCÉSIT-NARRACIÓN DCURTA DE BEN VEÑAS,MAIO

El verano pasado fuimos de intercambio a Alemania, a una ciudad próxima a Colonia llamada Frechen. Era el primer intercambio en el que participábamos con otro centro, el Valle Inclán. Aunque no sabíamos alemán, practicamos inglés con nuestros correspondientes, así que no tuvimos problema.

Fue una experiencia genial. Visitamos castillos, museos (arte contemporáneo, de chocolate…), una ciudad llamada Aachen… y realizamos diversas actividades culturales y deportivas, pero sobre todo hicimos nuevas amistades.

En las fotos se nos ve con la catedral de Colonia al fondo, reunidos en el museo de arte y en la estación de tren para ir a Aachen. Al final, todos los alemanes vinieron a darnos la despedida en el aeropuerto, así que no faltaron emociones!!!!!

A finales del mes de junio volvemos y esperamos pasarlo igual o mejor…

Last summer we went on an Exchange to Frechen, a small town near Köln in Germany. It was the first time we travelled with another secondary school, IES Valle Inclán. Although we couldn’t speak German, we could practise our English, so we had no problems to communicate with our partners.

It was a great experience. We visited a lot of places, like castles, museums, a town called Aachen… and we did different cultural and sport activities, but above all, we made new friends.

You can see the beautiful cathedral of Köln at the background, we all gathered at the entrance of the art museum, on the platform waiting for the train to Aachen… and at the airport ready to weep L. All our partners were there to say goodbye to us.

At the end of this month we are coming back and we are looking forward to enjoying as much as last year…

By Raquel Ferrón, 1º C Bach

25

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 26

PCPI En el PCPI hemos leído diferentes textos de destacados autores de las literaturas gallega y castellana. Entre otros, el siguiente fragmento de un poema, “Descoñecidos”, de Xulio López Valcárcel, escritor cuya obra ha sido traducida a varias lenguas (español, catalán, inglés, italiano, ruso, francés, alemán). Pertenece a Solaina de ausencia: “… tépeda presencia de soles florecidos na silente música das horas dun tempo que tampouco foi feliz, pero que amache.”

También nos acercamos a la gran escritora cubana, Premio Cervantes 1992, Dulce María Loynaz, con el poema 2 de la serie Tiempo.

“Quién pudiera como el río ser fugitivo y eterno: partir, llegar, pasar siempre y ser siempre el río fresco.”

Tremendamente connotativos y simbólicos (“las palabras tienen el eco de las palabras”, nos decía Ana María Cano en la Universidad), recreando de nuevo el tópico in secula seculorum, han inspirado a los alumnos las siguientes composiciones: Ser como el tiempo, invisible pero necesario, y ocupar un espacio necesario para todo el mundo.

Alexis Pérez Fernández El tiempo, un tiempo escaso y lento que se va rápido cuando lo disfrutas; un tiempo que puede saber a gloria o a miseria; un tiempo muy preciado en la sociedad en la que vivimos; un tiempo que es mío, tuyo y de todos y nadie se queja por compartirlo.

Aarón Cádiz Nieto

Ya eran las diez de la noche y yo esperaba con impaciencia a que mi novia se conectase al WhatsApp. Hacía días que no sabía nada de ella, ni la veía. Estaba muy nervioso: su celular estaba apagado y no había manera de contactar con ella. Mis manos empezaban a resbalarme por el sudor. Mi mente estaba en blanco cuando sentí que a mi móvil había llegado un mensaje de ella.

La interrogué rápidamente, preguntándole que qué le había pasado, si estaba bien. Pero ella me contestaba cortante y distante. Estaba impaciente porque me contase lo que le había sucecido, hasta que leí un mensaje suyo y mi actitud se convirtió en desesperación [desesperanza]. Decía: “Estuve un poco enferma y tuve que cuidar a mi hermana. Tampoco tuve tiempo de conectarme. Tengo que decirte algo: me mudo de ciudad por cuestiones de trabajo de mis padres. Lo nuestro no puede seguir… Lo siento.”

Y se fue… Así me dejó, desesperado, angustiado, triste, desolado.

La llamé al instante, pero su móvil ya estaba apagado. Yo esperaba un porqué a todo esto.

Al día siguiente no acudió a clase. No aguantaba más y llamé a su casa. La voz de su madre me provocó un escalofrío de los pies a la cabeza. Me estremecí y la escuché: “No nos mudamos. Ella estaba enferma. El médico le dijo que le quedaba poco de vida por el cáncer. Mi niña se me fue… Murió.”

El día se me puso con colores oscuros, feos… Sentí algo fuerte en mi pecho y en mi garganta tenía un nudo por el que me costaba controlar la respiración. Rápidamente me vestí y me dirigí a su casa. El dolor lo percibía en la cara de la madre, la cual me dejó solo en la habitación con mi novia. Encima de la mesilla de noche había una carta en la que ponía: “Hola, mi amor. Seguramente, cuando leas esto yo ya no esté a tu vera, pero tranquilo, siempre estaré a tu lado, como te prometí. El médico me comunicó que me quedaba poco de vida y por ello te dije que me iba lejos y que lo nuestro no podía seguir, para que el dolor fuese a menos y pudieras continuar con tu vida y fueras feliz, pero no puedo irme así. Te amo y lo haré siempre.”

Mis lágrimas habían empapado las sábanas. La besé y me fui.

Al día siguiente encontraron a un joven ahogado en el agua. En la orilla había una carta en la que ponía: “Un día te prometí que siempre estaríamos juntos. Y, desde allí arriba, seguiremos de la mano. Te amo, pequeña.”

Verónica Fontán Castro 3º B

26

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 26

O CLUB DE XADREZ

por Itsvan Rodri-

guez E Rematou outro ano máis, e con el o club de xadrez…

Este ano pasámolo moi ben, aprendemos moito e, claro, xogamos moito.

Tamén organizamos un torneo de xadrez no que participaron quince persoas, entre as cales, Martín Cobas, Daniel Sánchez e Carolina Niquelle quedaron nos primeiros postos.

Este foi o primeiro torneo no instituto, a ver se hai outros 100.

En canto ao club…

No club, estivemos a xogar, aprender e a pensar.

Nin que dicir que tod@s estades invitad@s para o ano que vén, tanto para o club, como para os tres torneos que se van organizar.

Esperamos que pasedes un boísimo verán, e que veñades con ganas para comezar coas xogadas mestras.

E, para rematar, dar moitas grazas á dirección do instituto, que sen ela non podía ocorrer nada disto, e tamén aos par-

Sortie vélo dans Pontevedra Jeudi 8 Mai 2014, quelques élèves de 3.eso de l’établissement Xunquiera 1 ont participé à une sortie vélo dans Pontevedra et ses alentours accompagnés de leur professeur de sport Benito, de Juan, étudiant en Master professeur du secondaire (actuellement en stage dans l’établissement) et moi-même Benjamin, Assistant COMENIUS. Cet évènement a été organisé par la municipalité de Pontevedra en collaboration avec différents établissements scolaires du secondaire et associations de Pontevedra comme par exemple l’association Juan XXIII (Aide aux personnes handicapées). La police et la Croix-Rouge de Pontevedra étaient mobilisées pour encadrer au mieux cette sortie vélo regroupant plus de 150 personnes.

Cet évènement exceptionnel avait pour but de promouvoir l’utilisation du vélo à Pontevedra et d’inciter les élèves, qui le peuvent, à venir au collège en vélo!

Tout s’est déroulé dans la bonne humeur et avec un ciel dégagé, les élèves ont repris le chemin des cours le jour suivant avec le souvenir d’avoir passé un moment très agréable à vélo dans les rue de Pontevedra.

Itsván Rodríguez Díaz

The Comenius Project, Pontevedra 2014 For me it’s an amazing experience because I have met a lot of people from different cultures and different countries. We speak English and it’s very good.

Mansour,France(Paris) The project is very good because you get to know a lot of nice people; you have fun and also improve your English.

Florian.B,Germany(Aichach) This project is very good because we have met different people and got to know other cultures; we spread our culture so we are happy.

Seyma,Turkey (Sivas) I think this project is a good way to meet people from different cultures and countries, learn English and have a good time. If I can I want to repeat it in the future.

Lorena,Spain (Pontevedra)

27

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 26

Todo empezó hace ya ocho años, cuando tenía 12. Entré en el instituto Xunqueira 1 con mucha euforia pensando que estaría en el instituto en la que estudiaron mis hermanos y que estaría con mis amigas de primaria, pero también estaba cohibida por el hecho de que iba a haber tanta gente nueva que quizá sería abrumador ya que yo era una niña tímida y callada.

Pues resulta que cuando fue pasando el tiempo en el instituto fui conociendo a gente nueva muy agradable aunque también muy rebelde y así fue como me fui convirtiendo yo. Cuando volví a repetir era la única de mi clase y fue bastante incómodo pero tuve el apoyo de algunos profesores. Ese año conocí a Elena de religión la que me daba mucho cariño y me mimaba de tal forma que me sentía protegida. Y Flora, mi profe de apoyo que era genial pero también me machacaba para sacar lo mejor de mí y que aprendiera.

Pasé a 2º de ESO y algunas de mis amigas repitieron y yo estaba contenta de estar con ellas, pero nunca olvidaré que en el 2009 conocí a la que hasta ahora se convirtió en mi hermana Beita (parece ser que debo de dar gracias a Luisa y los apuntes por eso). Pero también conocí a un profe del que nunca me olvidaré porque es al único al que realmente le caía mal por ser una Quilindo, ese profe era Barros. Este año también entré en coro y recuerdo que no sabía si quedarme o irme, por vergüenza; pero estando con mi amiga y el ánimo de Luisa me quedé.

3º de ESO, para algunos que no lo sepan, hice diversificación y tuve mis mejores notas y no porque fuera más fácil (algo lo era) pero me lo curré. Mi tutora se llamaba Beatriz, esa mujer era un sol. Aun recuerdo su sonrisa, sus ánimos, su apoyo… Bea era una amiga, como una madre y una tutora fenomenal pero murió cuando estábamos en 4º de ESO, recordaré siempre lo que pensé cuando me lo dijeron porque fue “No puede ser, esto es subrrealista tiene que ser una broma” y luego lloré. Venancio, mi querido profesor de tecnología, gracias a sus clases, a su persona, hizo que tecnología se convirtiera en mi clase preferida. Ese hombre merece que le haga una estatua, le doy las gracias por su gran apoyo y tener esa alegría conmigo.

En 4º de ESO tuve los mismos compañeros, ya que seguí en Diversificación. Tuvimos una nueva tutora que siempre tiene una sonrisa en la cara y era muy positiva. Sacaba muy buenas notas también este año, y hacíamos muchas “excursiones”.

Recuerdo que un día con Fermín nos fuimos a comer unos bocatas y él nos invitó a los 10, era un hombre muy generoso. Pero algo que no podré olvidar es la curiosidad de Beita, juntas éramos un terremoto hasta el punto de que en clase del profesor Riadigos quisimos saber qué pasaba si metíamos los cables de una bombilla en el enchufe y… resulta que me explotó la bombilla en la cara e hice un corto circuito.

Finalmente decidí hacer bachillerato aunque muchos me dijeran que no iba a ser capaz por hacerlo por haber hecho diversificación, pero muchos profes me apoyaron y me dijeron que si lo hacía que me esforzara.

En 1º de BACH fue raro, el 90% de la gente era nueva y no sabía que me encontraría pero sabía que tenía a la que se convirtió en un gran apoyo para mí, Pili. Ella era la que me exigía estudiar y me regañaba. Este año me volvió a dar clase María José de sociales, para esa mujer siempre seré su osito mimosín y sé que me quiere desde que entré al instituto. Y como no hablar de mi profe de lengua Ángel María, ese señor me dejaba anonadada con la clase que tenía y lo mucho que había viajado. Y el profe de economía mira que se quedaba solísimo con sus “comentarios graciosos” y a cada nada diciendo que vivíamos en un país multicolor y que si necesitábamos dinero, ya estaba mami y papi que lo daban. En sus exámenes es demasiado exigente pero creo que gracias a eso obtiene buenos resultados. Podrá estar contento ya que la materia me gustaba a pesar de que siempre le suspendí los exámenes, (pero después de tres años aprobé algún examen con él, YUJUU!! y nunca le falté a clase. A pesar de todo, este profesor es un ejemplo a seguir junto con otros. Y Couso, un hombre ejemplar de profesor no sé como tiene tanta paciencia y lo bien que explica, medalla de oro se merece este gran hombre.

La profe Encarna era un caso aparte ya que en los exámenes nos ayudaba tanto que un día se pondrá en el lugar del alumno para hacer por él el examen.

2º de BACH, este año fue simplemente ESPECTACULAR pero a la vez nostálgico, sabiendo que pronto mis amigos se irían a estudiar a otros sitios. Maica fue la profe que me dio historia, lo primero que pensé fue “me tendrá manía, ya que cuando me veía en el pasillo sin darme clase me echaba bronca. “Pero resultó que le caí bien, cosa rara”. En lengua me tocó Javier, un hombre muy elocuente que ya lo conocía de primero que me había dado, envidio su dialecto, esa manera de expresarse hacía que me quedara abrumada. Reboredo, “Lolo”, aunque nunca tuve clase con él es un hombre sencillo, muy enrollado y muy buena persona. Laureano, para mí era “Lauri” y yo para él “Guantanamera “ o ” Tola” este hombre si que es paciente y soltaba cada pullita en clase que mira que sí que nos reíamos con él y las cosas que nos decía, tenía un poco para todos. Con Luisa pensé que cantaríamos más pero resulta que había mucho Chopin, Tchaikovsky, Bach… pero las clases se hicieron muy llevaderas cosa que no me sorprendió porque era con ella, cómo la admiro.

Luego vino la graduación, conseguí persuadir a Justo para que viniera a nuestra graduación y para mí fue un honor verlo, pero me decepcioné al ver que por mucha persuasión de mi parte mi querido profesor Lauri no fue. Tengo que nombrar a dos mujeres que ya no están en el instituto pero que son muy queridas, la ex directora Lola que era una persona muy versátil, y la otra es Belén que la empiezas a estimar al poco tiempo, una mujer que envalentona a la gente a seguir sus sueños.

Cuando repetí 2º de BACH sentí nostalgia de mis antiguos compañeros, pero tenía a mis conserjes favoritos Mar y David que nunca me han fallado. Este año, con la que tuve bastante contacto fue con Sonia de filosofía, que aunque no lo parezca tiene un lado muy “riquiño” aunque parezca enfadada también sabe enrollarse, y en clase explica bien y acabé entendiendo como se hacían sus exámenes después de 2 años ja, ja, ja. Marily es un amor conmigo porque aunque Rascado le dice “la consientes demasiado y después yo tengo que echarle bronca” Esperanza y Pachi tenerlas en coro hizo que me acercara más a ellas y les tomara mucho cariño, un gran y enorme cariño. Venancio ha seguido a pie de cañón conmigo para animarme y un gran apoyo. Podría seguir hablando de muchos más profes que me han dado clase y se han ido o profes que siguen en el instituto y de los cuales no será fácil olvidarse. He pasado ocho años en la Xunqueira 1, toda mi adolescencia queda en esas paredes. Me llevo muchas alegrías, muchas tristezas, muchos amigos, muchos recuerdos que no cambiaría por nada, se han convertido en mi segunda familia y agradezco todo lo que han hecho por mí. La paciencia de verme siempre en los pasillos, las burradas que algunas veces soltaba, mi energía de cada día, mi folklore…todo, absolutamente todo eso solo lo aguantaron aquellos que me han dicho “nos preocupas porque te queremos” gracias de corazón.

Kelly

28

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 26

No pasado mes de abril o Instituto celebrou a Semana da Ciencia na que se invitaba a participar ao alumnado da ESO. O Departamento de Matemáticas participou nesta iniciativa con varias actividades. As máis destacadas foron duas relacionadas coa xeometría.

A primeira delas foi a comprobación do teorema de Pitágoras co puzzle de Perygal. Un grupo de alumnos de 3º e 4º ESO prepararon as peza do puzzle para que os seus compañeiros de 2º de ESO fixeran a comprobación.

Alumnado de 3º y de 2º practicando o puzzle de Perygal A segunda actividade foi a mostra, na Biblioteca, dos modelos das unidades de superficie e volume que están gardadas no Departamento. Había metro e decímetro cadrado e metro e decímetro cúbico. E duas pezas máis que plantexaban unha pregunta para reflexionar e pensar en cousas como “non é o mesmo medio metro cadrado que un cadrado de medio metro de lado” ou “non é o mesmo medio metro cúbico que un cubo de medio metro de aresta”.

As diferentes pezas da mostra

Movendo o metro cúbico e comparando co decímetro cúbico

29

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 26

VISITA A BASE DO CAMPIÑO Os alumnos de 1º da ESO, no mes de abril, fixemos unha saída cultural, dentro do programa Monte Vivo, á estación de helicópteros do Campiño.

Os bombeiroa que nese momento estaban de garda tiveron o pracer de ensinarnos as cousas máis relevantes do parque. Déronnos a ver o camión bomba, con placa 6752 GHT, que pode almacenar máis de 4000 litros de auga. (Tamén posúe un sistema que pon en funcionamento uns aspersores que expulsan auga para evitar que se incendie cando está rodeado polo lume).

Proxectáronnos ademáis un vídeo moi interesante no cal amosaban situacións habituais do seu oficio, por exemplo como apagan o lume co helicóptero ou como se construíu a base. Neste aparecía que o edificio, acolleu as aves do Prestige cando foi o desastre no ano 2002. Limpáronas e coidáronas para logo devolvelas ao seu hábitat natural. Outro dato curioso e que, tamén no ano 2006 (ano catastrófico pola cantidade de incendios), o presidente Zapatero fixo unha visita á estación.

Amosáronnos o helicóptero, no que caben dous pilotos e dez pasaxeiros. Este aparato ten dou motores e dúas palas flexibles, un retrovisor que serve para ver o bambi (que é o saco onde se leva o auga, cunha capacidade de 1560l), e voa a unha velocidade de 260 km/h de modo que pode ir de Pontevedra a Vigo en 7 minutos.

Está dotado de dous depósitos de combustible cunha capacidade total de 3600 litros de queroseno.

Mostráronnos algún dos seus instrumentos de traballo, que teñen nomes moi curiosos como tajamata, pulaski, gorgui, batelume e quemador.

Foi unha visita moi interesante e temos que darles as grazas a Roberto Novas, Manuel Gutiérrez e todo o seu equipo por guiarnos nesta maravillosa saída cultural.

Feito por todos os alumnos de 1º ESO C “O que máis me gustou foi subir ao helicóptero porque había moitos artefactos interesantes, e utilizar a mangueira porque lanzabamos auga ás arbores cunha gran presión.

Gustoume tamén o camión de bombeiros, polos seus sons e o seu sistema de aspersores antilume.”

ISMAEL ESCARIZ “...Ao ver os vídeos e como os bombeiros corren perigo, incluso mortal, por salvar a outras persoas, deime conta de que son moi importantes. Gustoume moito a experiencia.

Tamén me gustou cando nos ensinaron as ferramentas que utilizan para protexerse ou apagar o lume. Cando subimos ao helicóptero, ensináronnos que función ten cada persoa que se senta en cada lugar.

Esta experiencia abriume os ollos cara a realidade, ademais foi moi instrutiva.”

CLARA ZAMORA “...A charla que nos deron xunto ao vídeo para explicarnos como actúan en diversos incendios da zona pareceume moi interesante.

O traballo que fai o equipo da brigada é moi duro, sobre todo cando é de noite e os reforzos aéreos non están dispoñibles.

Gustoume moito o trato con todos nós e o traballo que realizan.”

LUCÍA UCHA “A visita á base gustoume moito. Cando nos explicaron o seu traballo non esperaba que tivesen que facer tantas cousas.

Impresionoume que dixeran que ás veces había que crear un incendio para conseguir apagar outro. E que cando o camión quedaba atrapado entre o lume, facían que botase auga pola parte superior ...”

LUIS PAZOS

“Foi unha excursión divertida: gustoume subir ao helicóptero e ao camión e que nos explicaran cousas destes. Tamén probamos a mangueira, que tiña moita presión e botaba a un cara a atrás. Ensináronnos os coches que transportan auga e os obxectos que utilizan e deixáronnos utilizar o batelumes.

Tamén vimos vídeos de como actúan cando apagan o lume.”

DIEGO TAJES

30

“Foi unha excursión moi interesante e paseino moi ben. Ao chegar á base separáronnos en grupos e vimos un vídeo onde se mostraba o complicado que é ese traballo. Despois vimos o helicóptero e un aparello chamado bambi co cal os bombeiros botan a auga. No helicóptero había oito asentos debaixo dos cales había varias ferramentas coas que, dende terra, axudaban a apagar o lume.

Máis tarde estivemos na base de operacións, era de madeira e no seu interior había varios aparellos electrónicos , radios, ordenadores...Tamén había mapas de Galicia e de Pontevedra.

Logo deixáronnos utilizar a mangueira cos diferentes chorros.

Ao final xogamos ao voleibol. Eu paseino moi ben.”

MARÍA IGLESIAS

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 26

Os alumn@s de 1º de bacharelato de artes tiveron varias actividades fora do instituto como as esculturas de area na Praia da Lanzada, a visita á exposición de Fernando Carballa no Auditorio de Pontevedra e a visita á escola de cómic de Kiko da Silva o Garaxe Hermético

SEMANA CULTURAL DE LA CIENCIA

PCPI O alumnado do PCPI fixo o seu primeiro caderniño, SENDAS, como traballo para CCD. Esta materia impártese en galego e en castelán e o título escollido é un vocablo simbólico e idéntico na forma e no contido nas dúas linguas.

Os contidos, elixidos por eles libremente, responden aos seus propios intereses e á vontade mantida de achegar aos estudantes á cultura e aos autores clásicos das literaturas galega e castelá. Ademais, é unha maneira de traballar a competencia dixital e un ensaio para aprender a buscar información en Internet.

Se vos interesa, encontraredes un exemplar na biblioteca do centro.

31

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 26

TRISTE ESCARLATA, de Marcus D. Cabada Poucas veces se dá que un alumno de instituto escriba e publique un libro. Máis raro aínda, que por el reciba un premio. Afortunadamente isto sucede no noso centro: Marcus Cabada xa gañou dous premios –o Nacional de Xoves Promesas das Letras e o Internacional de Novela Experimental “Charlotte Sabine”- coa súa obra Triste escarlata.

Hai unhas semanas, expuxo as claves da súa obra aos seus compañeiros de 2º C de Bacharelato, indo máis alá do literario e descubrindo aspectos persoais que dalgún xeito están implícitos na obra. Por exemplo, comentou a orixe da sinestesia do título: ao parecer, a cor escarlata vai asociada, para el, á cor da laca de uñas que usaba unha noiva súa de mal recordo; por iso a citada cor prodúcelle agora un sentimento de tristeza que el atribúe aos protagonistas da súa obra. Tamén se referiu á presenza de citas –ás veces bastante libres- da Biblia e á escritura por momentos un tanto caótica dalgún dos seus fragmentos: por unha banda, aproveita costumes da súa vida familiar e, pola outra, intenta plasmar os monólogos dun escritor enfermo de Alzheimer, inspirándose na dolorosa experiencia sufrida polo seu avó.

Explicou a estrutura da novela, en cuxos catro capítulos intercala os pensamentos do enfermo coas vivencias, as lembranzas e os remorsos da súa filla, que houbo de facer fronte a unha decisión dolorosa. Por ese motivo a noveliña está ateigada de reflexións que a miúdo non levan a ningunha consecuencia clara e abarcan temas moi diversos: o sentido da arte (e, en especial, a literatura), a eutanasia, a enfermidade, a necesidade de decidir...

Marcus utiliza unha linguaxe innovadora, rómpelle as costuras por veces á gramática e ao léxico, porque entende que a mocidade non debe conformarse cos camiños demasiado andados. Con todo, busca a novidade sen renunciar ao exemplo dalgúns escritores que concordan coa súa sensibilidade, de modo que non dubida en introducir poemas e contos dalgún dos seus autores favoritos, como Borges ou Emily Brontë, facéndoos parte da súa noveliña nun exercicio de intertextualidade.

Como en toda obra de iniciación, os personaxes e os feitos narrados teñen, dalgún xeito, moito de persoal; por iso non é estraño que o seu protagonista coincida con el nos seus gustos literarios. Por medio do vello escritor, fai unha louvanza das vangardas, que exaltaron o poder innovador da arte; mostra admiración por aqueles que desexan cambiar o mundo, especialmente se son incomprendidos; manifesta confianza no poder revolucionario das palabras, aínda sendo consciente do seu carácter idealista, trazo que lle parece natural nunha persoa da súa idade. A mocidade, na súa opinión, debe plasmar os seus soños, necesita dar saída aos seus sentimentos, sabe que hai un coñecemento intuitivo, non plenamente racional, que é auténtico, a pesar de que non se explique coherentemente mediante as palabras. Estas iluminan, pero non aclaran totalmente a realidade. En certo modo, todos padecemos o mal de Alzheimer.

Triste escarlata é unha noveliña breve ou un conto longo que se aproxima á poesía e a digresión. En gran medida, ten moito de diario, de plasmación en primeira persoa das reflexións dun escritor que, como dixemos, está irremediablemente ferido por unha enfermidade mental dexenerativa. Este diario-monólogo, suma de reflexións contradictorias, expresións confusas e momentos de lucidez, é contrapunteado pola narración en terceira persoa dos actos e sentimentos da súa filla Luna, que sente remorsos tras a decisión que houbo de adoptar, a pesar de crer que obrou da mellor maneira posible.

A escasa acción narrativa e a abundancia de reflexións converten a obra no que Eduardo Blanco Amor consideraba un “exercicio de estilo”, no cal importa menos a historia narrada que a maneira en que se conta. O estilo, poético e digresivo, adopta ás veces un ton “profético” para criticar a ambición, a cobiza dos cartos, a corrupción, e gabar a honradez, a limpeza de espírito ou a xustiza. Serve así, dalgún xeito, para dar testemuño dunha época de crise. É curioso, neste sentido, que o autor, a pesar de coidar sumamente imperfectos tanto ao ser humano como á súa razón, confía no poder da conciencia individual e da palabra para conseguir un mundo mellor. No fondo, Marcus é consciente, como Borges, de que o ser humano posúe unha mente e unha razón insuficientes, cando non defectuosas, que lle impiden atopar un sentido ó mundo, pero o artista, na loita entre realidade e a fantasía, a razón e o soño, ha de inclinarse pola segunda opción, porque a imaxinación axuda a corrixir un mundo feo e incomprensible. Nun mundo que se transforma en gaiola e cadea, como senten os protagonistas da obra, a fantasía ofrece unha realidade superior, unha luminosa liberación.

Agardemos que este sexa o comezo da liberación creadora do talento de Marcus, quen agora está pensando en variar, en cultivar outros xéneros, mentres vai acumulando a experiencia vital que sente necesaria para acadar cumes máis elevados.

32

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 26 Pontevedra, 30 de maio de 2013 Queridos compañeiros dos colexios de Campo Lameiro, Campañó, Lérez e Pontevedra.

Escribo esta carta porque o ano pasado por estas datas eu estaba coma vós. Para o mes de setembro, comezaredes a estudar no instituto e seguro que moitos estades cheos de medo e de nervios, ou polo menos eu estaba así. Pois non teñades medo, que a cousa non é para tanto. Os mestres son coma os do colexio. Non fagades caso se vos din que non explican, que son malos, que mandan estudar moito, que poñen moitos deberes … Non é certo, son todo lendas urbanas que nada teñen que ver coa realidade. O único que hai que facer é estudar un pouquiño mais tódolos días. Non se pode deixar todo sen estudar para o día antes do exame porque, se o facedes, entón si que non ides ser capaces de facelo e ademais despois ides mesturar todo e seguramente suspenderedes ou sacaredes mala nota.

Procurade facer os deberes o día que volos poñan, aínda que ó día seguinte non vos toque esa materia, e así non corredes o risco de que se vos esqueza de facelos.

Facede os traballos, sobre todo o de ler os libros do club de lectura, se é que vos apuntades (eu recoméndovos que o fagades), cando teñades tempo porque, se o deixades para o último día, igual se vos esquece ou se vos xunta cun exame co que non contabades, ou con máis deberes do normal …

Cando cheguedes ao instituto, o primeiro día estaredes un pouco perdidos porque hai varios primeiros, non saberedes onde están os baños, a conserxería, a secretaría..., pero ó pasar uns cantos días, xa teredes todo dominado.

Espero que esta carta vos axude a perder os nervios.

Vémonos no mes de setembro.

Tania Fontenla Caramés-1ºC

MEDIACIÓN Un dos grandes problemas que debemos enfrontar no noso proceso de aprendizaxe e desenrolo de habilidades sociais, é a mala convivencia escolar. Relacionarnos amablemente co noso entorno resúltanos complicado. Temos ao noso arredor unha serie de persoas diferentes a nos, costumes distintos, valores distintos, e ante o mínimo roce amosamos unha gran intolerancia e incluso deixamos ao descuberto as nosas debilidades e os nosos temores posto que a hostilidade coa que reaccionamos ante a crítica, é so unha defensa para que non nos firan no noso ego.

Os expertos en psicoloxía social están de acordo en que é necesario ter unha boa relación cos mais próximos no centro, os compañeiros de curso, para que o proceso de aprendizaxe sexa óptimo.

Conscientes desto e da necesidade de inculcar aos discentes a importancia que ten o convivir cos nosos pares da mellor maneira posible, un grupo de profesores, decidiu prepararse para ser mediadores nos conflitos entre o alumnado co obxectivo de evitar unha serie de condutas disruptivas que poderían levarnos a problemas maiores. Ninguén pide que sexamos amigos, pero si que nos respectemos mutuamente e entendamos que somos todos diferentes pero iguais en dereitos e deberes.

Deste xeito, o próximo curso, estará en funcionamento o equipo de mediación do centro ao que poderá acudir todo o alumnado que desexe solucionar algunha situación que lle cause conflito.

33

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nยบ 26

34

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nยบ 26

35

Xuncos. Revista escolar do I.E.S. A Xunqueira I. nº 26

Rematou o curso un ano máis. Os alumn@s de segundo de bacharelato celebramos cun acto a despedida no auditorio do Pazo da Cultura.

O evento comezou cos discursos dos representantes de alumnos; que, xunto cos súas montaxes fotográficas, nos fixéron rir máis dunha vez!

Sen lugar a dúbidas o mellor de todo foi a “actuación” de Gabriel Freigenedo e Miguel Pérez, de 2ºE, cos que botamos unas risas coas imitacións de diferentes profes. Foi boísimo!

Xa no remate, a música do coro dirixido por Luisa Sánchez fíxonos sentir especiais, especiais por estar nun centro con tan bos músicos, proxectos de artistas, enxeñeiros, escritores..

Por último, este ano os alumnos, profes e conserxes fomos cear ó hotel Galicia Palace. A cea estivo moi ben, e despois da cea e os brindis… fomos de marcha por aí adiante… pero iso xa non cho contamos.

Unha agarimosa aperta o noso querido profesor de matemáticas Ricardo Artime que se xubilou este curso.

Coordinadora: Flora García González.

Composición: Sonia Omil.

Deseño de portada: Cristina Balchada.

Axudantes técnicos: José M. Ramos e Jose L. Carregal Depósito legal PO 505 2014 36