Getuigenis - Gina Op De Beeck
Het verschil Toen ik 4 jaar geleden door de huisarts met spoed naar het Imeldaziekenhuis werd doorgestuurd had ik geen enkel vermoeden van wat me te wachten stond. Ik was 41, had een normaal leven met mijn partner, een lieve dochter van 6, een toffe job en gezonde ouders. Aanhoudende luchtwegeninfecties teisterden me echter al een tijdje en na een urinetest bij de huisarts trok hij aan de alarmbel en stuurde me direct door naar spoed. Zijn diagnose dat er iets ernstig fout was met mijn nieren, vond ik vreemd want ik had tot dan nog nooit nierproblemen gehad.
en verwoestte mijn nieren volledig. De dokter vond het heel erg, maar toch bleef hij ook optimistisch. Hij zei dat er nog mogelijkheden waren zoals dialyse en transplantatie en dat ik niet mocht opgeven... “Ook al is de ziekte levensbedreigend, het is geen einde” benadrukte hij.
In het ziekenhuis werd er direct een nefroloog, een nierspecialist, bijgehaald en tot mijn grote verbazing bevestigde hij na verschillende onderzoeken de diagnose. Ik werd opgenomen en na nog meer onderzoeken en een nierbiopsie, zei hij dat een behandeling met cortisone onvermijdelijk was. Hij zei dat ik een auto-immuun ziekte had die mijn nieren stilaan verwoestte en dat dit moest gestopt worden. Ik kreeg het medicijn via een infuus in het daghospitaal. De bijwerkingen waren niet min. Mijn gezicht zwol helemaal op, ik was uiterst gespannen en zenuwachtig, sliep nog amper en had moeite om me te kunnen concentreren. Ik bleef verder werken, want ik kon me niet voorstellen dat ik hele dagen thuis zou zitten, maar het kostte me steeds meer moeite. Voor mijn job moest ik ook veel auto rijden en door de pijnlijke oedemen aan enkels en voeten was dat echt een hel.
Mijn wereld stortte in. Mijn dochtertje haar vraag van een paar maanden eerder kwam me voor de geest: “Jij wordt toch beter, he mama, jij blijft toch niet ziek?” Ik wuifde die vraag toen achteloos weg met een knuffel en de woorden: “Natuurlijk word ik weer helemaal terug zoals vroeger.”
Toen ik, na 3 maanden, ook nog een longontsteking kreeg en terug met spoed moest opgenomen worden, besloot de nefroloog in samenspraak met het team en UZ Leuven mijn behandeling met cortisone stop te zetten en met een andere behandeling te starten. Ondertussen begon ik te beseffen dat dit veel ernstiger was, dan ik in het begin had vermoed. Enkele maanden en verschillende behandelingen later had mijn nefroloog slecht nieuws. De ziekte leek niet te stoppen
20
Eén ding was duidelijk, zoals vroeger zou het nooit meer worden, maar opgeven zou ik zeker ook niet doen. Een mogelijke optie was een transplantatie van een nier van een levende donor. Er waren zeker een aantal voordelen. Het ging sneller dan op een wachtlijst staan waar de gemiddelde wachttijd 3,5 jaar is, de operatie kon gepland worden en de donor zou perfect met 1 nier kunnen leven. Mijn ouders, mijn partner en een vriendin boden zich spontaan als donor aan. Een geschenk zo groot is niet eenvoudig te aanvaarden, maar de andere optie, afhankelijk zijn van dialyse, was ook een zware dobber. Toen ik tegen mijn nefroloog vertelde over de potentiële donors, bracht hij me in contact met het transplantatie-team van UZ Leuven. Na meer informatie ingewonnen te hebben en nog een gesprek met mijn ouders, besloten we te gaan voor mijn papa als donor. Een nier van familie wordt beter aanvaard en mijn papa was in uitstekende gezondheid. We moesten beiden heel wat testen
Imelda | Orgaandonatie