MANCODE | Bohemian (Issue 30) by MANCODE

Live with style

30 Οκτώβριος 2019

BOHEMIAN

ΣΤΙΣ 06/10 ΜΕ ΤΗΝ «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΤΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ ΜΕ 5 €

NICOLAS LEFEBVRE 1

Editor's Letter

Courtesy of Casa Malca

PRIVACY IS LUXURY

Δεν θέλω να κατηγορηθώ ως ελιτιστής, γιατί είμαι. Δεν συμπαθούσα ποτέ τις πολυκατοικίες, όσο ωραίες κι αν είναι. Αντιθέτως, προτιμώ μικρές παλιές μονοκατοικίες με απλό κήπο. Διακοπές δεν μου αρέσει να κάνω σε μεγάλα, πεντάστερα ξενοδοχεία. Αντιθέτως, προτιμώ μικρά απομονωμένα σπιτάκια, όπως μικρά κελιά σε νησιά. Σε bar με πολύ κόσμο δεν μπορώ να διασκεδάσω. Στα αγαπημένα μου, δε, εστιατόρια διαλέγω πάντα ένα τραπέζι σε μια άκρη. Δεν πηγαίνω ποτέ στο γήπεδο να δω μπάλα. Στην τηλεόραση μου έχει προταθεί ρόλος κριτή και αρνήθηκα, Θεωρώντας ότι η υπερπροβολή δεν μου ταιριάζει. Ως επαγγελματίας στην επικοινωνία, παρακολουθώ τα social media και τα τελευταία χρόνια είχα και δικό μου προφίλ, ανεβάζοντας φωτογραφίες. Τον Αύγουστο που έκανα διακοπές μία εβδομάδα, διάλεξα ένα κελί στις Κυκλάδες εντελώς απομονωμένο, χωρίς ρεύμα. Το κινητό δεν είχε σήμα και τελείωσα και το βιβλίο που γράφω, με τίτλο «Απαγορεύεται η είσοδος στους διαφημιστές», που θα κυκλοφορήσει σύντομα από τις εκδόσεις Φερενίκη. Κάπως έτσι πήρα και την απόφαση να βγω από τα social media. Από αυτή την υπερέκθεση στιγμών. Από τους friends που δεν είναι φίλοι. Από τους followers που σε κρυφοκοιτάζουν. Από την ανούσια αυτή σχεδόν εξάρτηση. Πίστευα πάντα ότι η πραγματική πολυτέλεια είναι η ιδιωτικότητα και η αυθεντικότητά της. PS: Ευχαριστώ τον φίλο μου ταλαντούχο εικαστικό Nicolas Lefebvre, που αποτελεί περιζήτητο Cover Story σε διεθνή περιοδικά, για τη φωτογράφισή του και την αποκλειστική συνέντευξη που μας παραχώρησε. PS: Αισθάνομαι ιδιαίτερα υπερήφανος που ο μεγαλύτερος αρθρογράφος αυτοκινήτου στον κόσμο, Jeremy Clarkson, με τα απίθανα σχόλιά του και τις εμπειρίες του, θα είναι πλέον κάθε μήνα στο MANCODE. Thalis Pitoulis

Mancode Founder thalis@mancodemag.com 8

mancodeshop.com 9

Opinion ONE STRANGE ROCK

Getty Images / Ideal Image

του Απόστολου Κοτσάμπαση

ώρα που η κανονικότητα φαίνεται να επιστρέφει μαζί με τα σημαντικά ζητήματα που τη συνοδεύουν, καλό είναι να αναλογιστούμε και πώς θα ανταποκριθούμε σε ένα αναντίρρητο γεγονός: εκείνο της κλιματικής αλλαγής και της καταστροφής του περιβάλλοντος. Όχι γενικά, αλλά πολύ συγκεκριμένα. Υπήρξε μια «ανέμελη» περίοδος δεκαετιών, κατά την οποία η έννοια «προστασία του περιβάλλοντος» εθεωρείτο πολυτέλεια για διανοουμένους. «θάβαμε» κυριολεκτικά το πρόβλημα. Μια απαράδεκτη κατάσταση συλλογικής αφασίας. Καταναλώναμε θεωρώντας ότι δεν υπάρχουν επιπτώσεις. Η Generation Z, η νέα γενιά του internet και των social media, ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη ως προς την προστασία του πλανήτη,

αναμένεται να επηρεάσει, με τη στάση της στο θέμα, τις πολιτικές εξελίξεις και τις αποφάσεις των κυβερνήσεων στο κοντινό μέλλον. Ενθαρρυντικό μήνυμα από την ιδιωτική οικονομία το ότι τα τελευταία χρόνια οι περιβαλλοντικά ευαίσθητες εταιρείες σημειώνουν άνοδο. Οργανώσεις για τον καθαρισμό των ωκεανών από τα πλαστικά, όπως η 4ocean και πρόσφατα στην Ελλάδα το Typhoon project, είναι ενδεικτικά παραδείγματα δραστηριοποίησης προς τη σωστή κατεύθυνση. Η στήριξή μας, δεδομένη. Αναλαμβάνοντας ο καθένας από εμάς την προσωπική του ευθύνη, ας προβληματιστούμε από τα λόγια του βιολόγου Edward Osborne Wilson: «Το να καταστρέφεις τα δάση του Αμαζονίου για οικονομικό κέρδος είναι σαν να καις έναν πίνακα της Αναγέννησης για να μαγειρέψεις».

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 8. Editor's Letter: Privacy is luxury 10. Opinion: One strange rock 16. The Spectator: του sir Taki Theodoracopulos 22. Une histoire d’élégance 30. Lou Doillon: Bohemian girl 34. Prince Nikolaos: Aegean Desert 50. Nicolas Lefebvre: Un artiste bohème 66. O Jeremy Clarkson οδηγεί τη Lamborghini Huracán Performante 2018 72. Keith Richards: Sympathy for the devil 78. Κάποτε στη Μονμάρτρη… 84. Charles Bukowski: Find what you love and let it kill you... 120. Document: The Village 126. The Influencers: Peter Lindbergh

Founder & Head Creative: Θαλής Πιτούλης Director: Απόστολος Α. Κοτσάμπασης (pr@mancode.gr) Columnist: Taki Theodoracopulos Columnist: Jeremy Clarkson Editor-at-Large: Χρήστος Ζαμπούνης Editor-at-Large: Γιώργος Αρχιμανδρίτης Senior Art: Θάνος Ταρλαντέζος Art: Ηλέκτρα Βασιλείου Advertising Manager: Μαρία Μίλτου (mmiltou@kathimerini.gr, 210-4808208) Ειδικός σύμβουλος: Στέφανος Σκούρτης Photographers: Γιάννης Βασταρδής, Μαρίνα Βερνίκου, Χάρης Χριστόπουλος, Βαγγέλης Ρασσιάς Photo Editor: Χριστίνα Δρογγίτη Photo Agencies: Getty Images / Ideal Image, Visual Hellas Ιδιοκτησία: McVictor & Hamilton AE Αγρινίου 3, Χαλάνδρι, Αθήνα, 15232, τηλ. 210-6898492, contact@mcvictor.gr Το MANCODE κυκλοφορεί με την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ την 1η Κυριακή κάθε μήνα και μετά στα περίπτερα με 5 ευρώ. Mancode.gr ISSN 2529-1149 Οι γνώμες που εκφράζονται στα κείμενα του περιοδικού δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά τις απόψεις του MANCODE και της McVictor & Hamilton. Απαγορεύονται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση με οποιοδήποτε οπτικοακουστικό ή ψηφιακό μέσο όλου ή μέρους του περιοδικού χωρίς την έγγραφη άδεια του εκδότη. Κείμενα και φωτογραφίες που αποστέλλονται για δημοσίευση στο περιοδικό δεν επιστρέφονται.

Εκτύπωση - Βιβλιοδεσία: NONSTOP PRINTING Ltd. Cover: Nicolas Lefebvre / Photo by Thalis Pitoulis 12

Style The

SaRtoRialist

Opinion THE SPECTATOR του sir Taki Theodoracopulos

ο 1711, όταν ο φίλος μου Ζάχος Χατζηφωτίου εθεωρείτο μεσήλικας, δύο Λονδρέζοι, ο Joseph Addison και ο Richard Steel, ξεκίνησαν μια εβδομαδιαία έκδοση, που την ονόμασαν The Spectator. Διήρκεσε μόνο 555 τεύχη, αν και πώλησε μέχρι και 20.000 αντίτυπα ανά τεύχος. Περίπου 100 χρόνια αργότερα, το 1828, ένας δημοσιογράφος από τη Σκοτία αναβίωσε το περιοδικό και έκτοτε το The Spectator εκδίδεται χωρίς καμιά διακοπή μέχρι σήμερα. Σε εννέα χρόνια θα είμαστε 200 ετών και θα έχουμε δημοσιεύσει 10.500 τεύχη. Εγώ μπήκα στο The Spectator πριν από 43 χρόνια, εγκαίρως, για να παρακολουθήσω τα 150ά γενέθλιά του και τον επίσημο χορό που τα συνόδευε.

Churchill, Alec Guinness, John Osborne, Kenneth Tynan, Alec Douglas Hume και πολλοί άλλοι εξίσου γνωστοί στο Ηνωμένο Βασίλειο. Και ο Taki.

Ο H. H. Asquith, πρωθυπουργός και αργότερα κόμης της Οξφόρδης, ήταν ένας από τους πολλούς αξιωματούχους που επιμελήθηκαν το Speccie, όπως ονομάζουμε το περιοδικό. Ο δηλωμένος σκοπός του ήταν πάντα «να μεταφέρει την πληροφορία». Το The Spectator έχτισε γρήγορα τη φήμη του ως κάτι που «πρέπει να διαβάσεις», περιλαμβάνοντας καλογραμμένα άρθρα, πνευματώδη και συχνά... σκανδαλιάρικα. Οι συγγραφείς του ήταν πολλοί για να τους απαριθμήσω, αλλά μεταξύ αυτών ήταν και οι δύο μεγαλύτεροι καθολικοί συγγραφείς της Βρετανίας, οι Evelyn Waugh και Graham Greene. Επίσης οι Kingsley Amis, Ian Fleming, John Betjeman, Randolph

Πώς όμως ένα φτωχό Ελληνόπουλο συμμετείχε σε μια τέτοια τεράστια έκδοση πριν από 43 χρόνια και κατάφερε να κρατήσει τη στήλη του όλα αυτά τα χρόνια; Λοιπόν, όλα συνέβησαν σχεδόν μαγικά. Η Ελένη Βλάχου, θαυμάστρια και αναγνώστρια του Speccie, με ρώτησε μια φορά μήπως δωροδόκησα κάποιον. Ήταν αστείο; Ποτέ δεν κατάλαβα. Το μόνο που θυμάμαι να της λέω είναι ότι αυτό δεν έχει σχέση με τον τρόπο που λειτουργούσαν τα πράγματα στη Βρετανία. Στην πραγματικότητα, οι ιδιοκτήτες κατά καιρούς έπρεπε να ικετεύσουν τον συντάκτη, για να έχουν μια επιστολή του προς τον εκδότη, δημοσιευμένη στη δική τους έκδοση. (Νομίζω ότι πήρε το μήνυμα.)

Χάρη στην υψηλή ποιότητα της γραφής, τη διεισδυτική ανάλυση και την ψυχαγωγική του αξία, το The Spectator παρέμεινε απαράμιλλο ανάμεσα στα περιοδικά. Ο Graham Greene, πριν από τον θάνατό του, το είχε χαρακτηρίσει «το καλύτερο περιοδικό στον αγγλόφωνο κόσμο». Αν και συντηρητικό στην πολιτική του, όλοι οι συγγραφείς και οι ειδήμονες έχουν πρόσβαση στις σελίδες του για να γράψουν τις απόψεις τους. «Όσο είναι σε καλά αγγλικά, δημοσιεύεται», θα μπορούσε να είναι το μότο του.

οιπόν, πώς κατάφερα να ενταχθώ και να κάνω μια στήλη μεταξύ των ποιημάτων, των κριτικών, των χιουμοριστικών διαγωνισμών, των προφίλ, των ημερολογίων, των πολιτικών και κοινωνικών ρεπορτάζ; Είχε να κάνει με ένα Fiat 600 που είχα αγοράσει για μια νέα, Αυστριακή πριγκίπισσα, που έγινε η μητέρα των παιδιών μου. Το πήρα στο Τορίνο και μου είπαν ότι έπρεπε να πάω αργά για τα πρώτα 1.000 χιλιόμετρα, ενώ οδηγούσα προς το Παρίσι. Αυτό σήμαινε πλήξη και μια τάση να κοιμηθώ. Έτσι αποφάσισα εκεί να γράψω ένα άρθρο για το πώς φέρεται ένας Άγγλος στο εξωτερικό, να το ξαναγράψω στο μυαλό μου και στη συνέχεια να το απομνημονεύσω. Βασικά ήταν απλό: Ένας Άγγλος στο εξωτερικό πάντα έχει ηλιακό έγκαυμα στην άκρη της μύτης του και στα γόνατά του, είναι συνήθως χαμένος, ζητά συγγνώμη ή λέει «συγχωρήστε με» ασταμάτητα σε ανθρώπους από τους οποίους δεν είχε λόγο να ζητήσει συγγνώμη. Παίρνει ακόμα πιο κόκκινο χρώμα στο πρόσωπο μιλώντας σε μια γυναίκα, χορεύει σπασμωδικά και με τρόπο που φοβίζει τους ντόπιους και τους άλλους χορευτές, και πάντα –μα πάντα– απαιτεί να ελέγξει εξονυχιστικά τις λε-

πτομέρειες ενός λογαριασμού νυχτερινού κέντρου. Φθάνοντας στο Λονδίνο, τηλεφώνησα στον εκδότη του Speccie, Alexander Chancellor, και πρότεινα το άρθρο. Με γνώριζε ως «έναν δεξιό Έλληνα που πρότεινε πάντοτε άρθρα για τη χούντα, αλλά είναι ο μόνος Έλληνας που γνωρίζω του οποίου τα αγγλικά μπορώ να καταλάβω» (ακριβώς τα λόγια του). Από το τηλέφωνο είπε ότι έπινε ένα ποτό στο Ritz με μια βουλευτή, και θα μπορούσαμε να συναντηθούμε εκεί, όπου θα του έδινα το κομμάτι. Η βουλευτής αποδείχθηκε ότι ήταν η Margaret Thatcher, που τότε δεν ήταν ακόμη επικεφαλής του κόμματός της. Και ο Chancellor ήταν πολύ καλός οικοδεσπότης, αν και μεθυσμένος, ενώ μιλούσε μαζί της για το παλιό σχολείο του, το Eton. Αφού εκείνη έφυγε, μου ζήτησε να του κάνω παρέα για το υπόλοιπο της βραδιάς (τότε, εκείνος ήταν 36 ετών και εγώ 38). Ευτυχώς, το άρθρο άρεσε στον Alexander – αν και πιωμένος. Το δημοσίευσε στο επόμενο τεύχος και στη συνέχεια, από το πουθενά, με ρώτησε αν θα μου άρεσε να γράφω τακτικά. Ήταν τόσο απλό. Κάντε αστεία με τους Άγγλους και οι ανώτερες τάξεις θα σας αγαπούν γι’ αυτό, ήταν το μήνυμα.

τσι ξεκίνησε. Οι περισσότεροι συντάκτες του Speccie, τουλάχιστον όσο ήμουν εκεί, ήταν παλιοί Εtonians. Τα υπόλοιπα περιοδικά μάς μισούν γι’ αυτό, αλλά οι παλιοί Εtonians είναι gentlemen, και οι κύριοι δεν απολύουν ανθρώπους μέσω τηλεφώνου. Η στήλη μου δεν λειτούργησε μετά την πρώτη δημοσίευση και μέχρι να βρω τον βηματισμό μου στο γράψιμο υπήρξαν αναταράξεις. «Αλλά δεν θα μπορούσα ποτέ να τον βρω!» αναφώνησε ο Alexander όταν τα πράγματα ηρέμησαν. Και έτσι προχώρησε, χρόνο με τον χρόνο, δεκαετία με τη δεκαετία. Το Speccie στεγαζόταν πάντα σε μάλλον μεγαλοπρεπή σπίτια, με κήπο και κουζίνα και όλα αυτά, και πάντα διοργάνωνε γεύμα για τους καλεσμένους κάθε Πέμπτη. Ο πρίγκιπας Κάρολος ήρθε δύο φορές, έφερα μία φορά την πριγκίπισσα Νταϊάνα, τον Spiro Agnew, τον Alger Hiss, τον

περιβόητο Σοβιετικό κατάσκοπο. Παρευρίσκοντο διάσημοι κινηματογραφικοί και θεατρικοί ηθοποιοί και φυσικά πολλοί διακεκριμένοι συγγραφείς και πολιτικοί. Στο ετήσιο πάρτι του κήπου μας ήταν καλεσμένος πάντα όποιος ήταν εγκατεστημένος στην Ten Downing Street, με τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου. Το περιοδικό τώρα είναι πολύ κερδοφόρο, καθώς πωλούνται περίπου 80.000 τεύχη την εβδομάδα. Έχω υπηρετήσει κάτω από έξι ιδιοκτήτες –όλοι τους εξαιρετικά πλούσιοι– και επτά διευθυντές. Ήταν μια μεγάλη διαδρομή, πολύ χαρούμενη, η οποία έκανε ακόμη και τη λέξη «Taki» αρκετά γνωστή στο μικρό νησί που ονομάζεται Βρετανία. Τελευταίο, αλλά όχι ασήμαντο: το The Speccie κι εγώ έχουμε εναχθεί πέντε φορές για δυσφήμηση και τις έχουμε χάσει όλες. Το οποίο σημαίνει ότι veritas odium parit (η αλήθεια δημιουργεί μίσος).

Advertorial

TOMMY X MERCEDES-BENZ FALL 2019 CAPSULE COLLECTION

συλλογή TOMMY HILFIGER X MERCEDES-BENZ για το Φθινόπωρο 2019 βασίζεται στην πολυετή στρατηγική συνεργασία με την επί πέντε φορές παγκόσμια πρωταθλήτρια της Formula One®. Τα σχέδια συνδυάζουν την iconic και cool sportswear κληρονομιά του Αμερικανού σχεδιαστή με τις καινοτόμες τεχνικές γνώσεις της ομάδας της Formula One®. Διαχρονικά στιλ, που περιλαμβάνουν chino παντελόνια, car coat και café racer jacket, έχουν εξελιχθεί με λειτουργικά στοιχεία, όπως τα climate control τελειώματα στη χρωματική παλέτα του

μαύρου, με λεπτομέρειες του κόκκινου, του λευκού και του μπλε. Η signature γραμμή του Tommy Hilfiger έχει επαναπροσδιοριστεί σε μια μινιμαλιστική προσέγγιση που εφαρμόζεται στα στριφώματα και στις μανσέτες, ενώ οι γραμμές σε έντονο μπλε προσθέτουν ένα απροσδόκητο twist στα κλασικά outerwear. Η συλλογή είναι κομψή και εκλεπτυσμένη και απευθύνεται στον σύγχρονο Τommy άνδρα. Η συλλογή TommyXMercedes είναι διαθέσιμη σε επιλεγμένα καταστήματα Tommy Hilfiger και σημεία πώλησης. www.tommy.com 21

Interview

UNE HISTOIRE D’ÉLÉGANCE του Γιώργου Αρχιμανδρίτη

ίναι το μοναδικό μουσείο της Γαλλίας που είναι αφιερωμένο εξ ολοκλήρου στο έργο ενός μόδιστρου. Πρόκειται για το Μουσείο Christian Dior στην Granville –το «Μονακό του βορρά», όπως αποκαλούν τη γραφική αυτή πόλη της Νορμανδίας–, που δεν είναι άλλο από το σπίτι όπου μεγάλωσε ο διάσημος σχεδιαστής. Με την ευκαιρία της έκθεσης «Grace του Μονακό, πριγκίπισσα στον Dior», ο Philippe Le Moult, γενικός γραμματέας του μουσείου από το 2005, κάνει μια αναδρομή στη ζωή του μεγάλου δημιουργού και μας διηγείται τις απαρχές του διάσημου γαλλικού οίκου μόδας. Philippe Le Moult, ποιας υποδοχής έτυχαν οι πρώτες δημιουργίες υψηλής ραπτικής του Christian Dior; Ήταν ένας κεραυνοβόλος έρωτας με το γυναικείο κοινό της εποχής, που εκδηλώθηκε από την πρώτη κιόλας επίδειξη του οίκου, στις 12 Φεβρουαρίου 1947. Εκεί παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το περίφημο New Look, το οποίο ήταν ένα είδος αντίδρασης στα χρόνια του πολέμου, της φτώχειας, της πρόχειρης και αυτοσχέδιας μόδας, της έλλειψης υφάσματος και δημιουργικότητας. Μετά τη θλιβερή πρώτη περίοδο της δεκαετίας του ’40, ο Dior ίδρυσε έναν οίκο υψηλής ραπτικής εξαιρετικά πολυτελή, με εργαστήρια που επέστρεφαν στην παράδοση της αφθονίας, της γενναιοδωρίας και της θηλυκότητας, με τουαλέτες και φορέματα κοκτέιλ μακριά σε μήκος και πολύ πλούσια σε ύφασμα. Αυτό το νέο είδος ανταποκρινόταν ακριβώς σ’ αυτό που επιθυμούσαν οι γυναίκες εκείνη την περίοδο. Πρέπει μάλιστα να πω ότι την προηγουμένη της επίδειξης, ο Dior ήταν εντελώς άγνωστος στο ευρύ κοινό, ενώ την επομένη, καθώς ο παρισινός Τύπος είχε απεργία, έγινε παγκοσμίως γνωστός μέσα σε μόνο μία μέρα, από τα τέλεξ και τα τηλεγραφήματα που έστειλαν οι δημοσιογράφοι στη Νέα Υόρκη, και τα οποία μιλούσαν για «μια νέα μεγαλοφυΐα της μόδας [που] γεννήθηκε με την επίδειξη του New Look»! Πρόκειται για ένα γεγονός μοναδικό στην ιστορία της μόδας. Ο Christian Dior άρχισε την επαγγελματική του σταδιοδρομία ως γκαλερίστας. Πώς τον κέρδισε ο χώρος της μόδας; Κατ’ αρχάς, όταν ήταν νέος, ήθελε να σπουδάσει αρχιτέκτονας, αλλά οι γονείς του θεωρούσαν ότι κάτι τέτοιο δεν άρμοζε σε μια οικογένεια εύπορη και αριστοκρατική όπως ήταν οι Dior. Έτσι τον ώθησαν να σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες για να γίνει πρέσβης. Εκείνος γράφτηκε στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών, αλλά δεν πήρε ποτέ το δίπλωμά του. Κατά τη διάρκεια όμως των σπουδών του, έγινε μέρος ενός κύκλου με ηγετική μορφή τον Ζαν Κοκτώ, που αποτελούνταν από πολύ σημαντικούς διανοουμένους, συγγραφείς, ποιητές, ζωγράφους και γλύπτες. Είπε λοιπόν στους γονείς του ότι θα ήθελε να ανοίξει μια γκαλερί ζωγραφικής. Εκείνοι συμφώνησαν, υπό τον όρο να μην αναγραφεί ποτέ στην πρόσοψη το όνομα της οικογένειας – στη συνέχεια, βέβαια, το πεπρωμένο έφερε αλλιώς τα πράγματα. Έτσι, από το 1928 μέχρι το 1932 διηύθυνε διαδοχικά δύο γκαλερί που άνοιξε με έναν φίλο του, οι οποίες, μετά από μια αρκετά επιτυχημένη πορεία, έκλεισαν εξαιτίας της κρίσης του ’30, ενώ την ίδια περίοδο οι γονείς

του έχασαν την περιουσία τους. Την εποχή εκείνη, ο Dior έμενε με έναν φίλο του ηθοποιό, ο οποίος παρατήρησε ότι σχεδίαζε συνεχώς φορέματα και αξεσουάρ. Του είπε λοιπόν ότι έχει εκπληκτικό ταλέντο στο σχέδιο και ότι θα μπορούσε να κάνει σχέδια μόδας και να τα πουλάει σε περιοδικά και εφημερίδες της εποχής. Ο Dior ακολούθησε τη συμβουλή του κι έτσι τον ανακάλυψε ο χώρος της μόδας. Το 1938, προσελήφθη ως βοηθός του Robert Piguet, όπου έμεινε ενάμιση χρόνο, μέχρι που ξέσπασε ο πόλεμος κι έπρεπε να υπηρετήσει στον γαλλικό στρατό, και το 1941, μετά την επιστροφή του, έγινε βοηθός του Lucien Lelong. Έμεινε εκεί πέντε χρόνια και, καθώς γνώριζε πλέον τέλεια τις τεχνικές της υψηλής ραπτικής, δημιούργησε τον δικό του οίκο, τον Δεκέμβριο του 1946.

Pedrazzini Jean Pierre / Paris Match / Getty Images / Ideal Image

O Christian Dior (1905-1957) ανάμεσα σε δημιουργίες του, στο ατελιέ του στο Παρίσι.

Ποια είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την υφολογική ιστορία του οίκου; Είναι, κατ’ αρχάς, το ταγέρ μπαρ, το εμβληματικό ταγέρ της πρώτης κολεξιόν, με την ιδιαίτερα δομημένη και θηλυκή σιλουέτα του, τους απαλούς ώμους και το μικρό ντεκολτέ του που αναδεικνύει το στήθος, την πολύ στενή μέση και τους υπερτονισμένους γοφούς του. Έπειτα είναι κάποια μοτίβα, όπως οι ρίγες, το Pied-de-poule ή το Prince de Galles. Ένα άλλο στοιχείο που χρησιμοποιήθηκε από τον Dior για να διακοσμήσει την πρώτη του μικρή μπουτίκ στην Avenue Montaigne στο Παρίσι είναι το εμπριμέ βαμβακερό ύφασμα του Ζουί, το οποίο υπάρχει από την εποχή του Κολμπέρ και χρησιμοποιούνταν στις διακοσμητικές τέχνες. Είναι επίσης τα ζώα και τα φυτά, διότι ο Dior λάτρευε τους κήπους και τα λουλούδια, ιδιαίτερα τα τριαντάφυλλα και τα μιγκέ. Κι έπειτα είναι τα χρώματα: το ροζ και το γκρι, που επίσης λάτρευε, διότι είναι τα χρώματα του σπιτιού όπου μεγάλωσε στην Granville. Ένα άλλο στοιχείο είναι το αστέρι, το οποίο κρατήσαμε ως διακοσμητικό στις μπουτίκ και σε κάποιες δημιουργίες, κυρίως στον τομέα των αξεσουάρ. Το σπίτι στην Granville, το οποίο είναι σήμερα το Μουσείο Dior, λέγεται Βίλα «Les Rhumbs», που στη ναυτική γλώσσα είναι το αστέρι του ανεμολογίου…

Ο Philippe Le Moult, γενικός γραμματέας του Μουσείου Christian Dior στην Granville. 24

Photos normales: ÂŠBenoit Croisy, Coll. Ville de Granville. Photos drone: ÂŠFlash Drone, Coll. Ville de Granville.

Interview

Photos by ©Laziz Hamani Οι συγκεκριμένες δημιουργίες του οίκου Dior (το γκρι μαντό είναι σχέδιο του ίδιου του Dior, ενώ τα φορέματα είναι σχεδιασμένα από τον Marc Bohan) είναι από τη συλλογή του Πριγκιπικού Παλατιού του Μονακό.

Το σπίτι αυτό φαίνεται ότι έχει σημαδέψει τη ζωή του Dior… Απολύτως. Πρέπει να ήταν έξι ή οκτώ μηνών όταν το αγόρασαν οι γονείς του, οπότε πέρασε εκεί όλη την παιδική του ηλικία και, όπως λέει ο ίδιος στα απομνημονεύματά του, η ατμόσφαιρα της παραθαλάσσιας αυτής πόλης, ο απόπλους των αλιευτικών, το καρναβάλι, το σπίτι, ο κήπος με τα λουλούδια, η πέργκολα, ο ροδώνας, όλα αυτά τον επηρέασαν πάρα πολύ. Επίσης, η κομψότητα της μητέρας του, που αποτελούσε μοντέλο και ίνδαλμά του, ήταν κάτι που τον σημάδεψε βαθιά. 26

Βλέπουμε άλλωστε μια επιρροή Belle Époque στις πρώτες κολεξιόν του, καθώς και πολλά από τα στοιχεία του πατρικού του σπιτιού και της Granville. Ήταν ένα είδος επιστροφής στην παιδική του ηλικία. Το σπίτι αυτό, μάλιστα, συνεχίζει να αποτελεί σημείο αναφοράς για πολλούς από τους δημιουργούς του οίκου, οι οποίοι πηγαίνουν εκεί ανά τακτά χρονικά διαστήματα για να το δουν από κοντά και να εμπνευστούν απ’ αυτό. Γιατί, όπως έχει πει χαρακτηριστικά και ο σημερινός ιδιοκτήτης του οίκου Dior, Bernard Arnault, «όταν έρχεται κανείς εδώ, καταλαβαίνει τα πάντα».

Αθήνα, Δεκέμβριος 1951. Το σόου της νέας συλλογής του Christian Dior διοργανώθηκε από την κόμησσα De Vaux Saint-Cyr, Γαλλίδα πρεσβευτή στην Ελλάδα, μπροστά από την Ακρόπολη. Όλα τα φορέματα είχαν ονομασίες χωρών με σχέσεις φιλικές με την Ελλάδα.

Τι αντιπροσώπευε για εκείνον η δουλειά του; Τα γραπτά του και οι μαρτυρίες που έχουμε δείχνουν ότι η δουλειά και η δημιουργία τον έκαναν πολύ ευτυχισμένο. Σχεδίαζε παντού και πάντα, ακόμα και μέσα στην μπανιέρα του ή όταν ξυπνούσε μέσα στη νύχτα. Λάτρευε το προσωπικό του, και ιδιαίτερα τις τεχνίτριες των ατελιέ και τα μανεκέν του, και βρισκόταν σε συνεχή επαφή με τον οίκο του, ακόμα και όταν ταξίδευε, κάτι που δεν ήταν εύκολο εκείνη την εποχή. Ο οίκος έχει έδρα στην Avenue Montaigne 30 από τότε. Εδώ γεννήθηκε ο τύπος της γυναίκας Dior, μιας γυναίκας πολύ θηλυκής και δραστήριας, απόλυτα αντιπροσωπευτικής της παριζιάνικης κομψότητας. Εδώ γεννήθηκε ο μύθος του Dior, που μέσα σε μόνο έντεκα χρόνια από τη δημιουργία του οίκου μέχρι τον θάνατό του κατόρθωσε να αναγάγει το όνομά του σε συνώνυμο της καλαισθησίας και της κομψότητας. 28

Music

BOHEMIAN GIRL LOU DOILLON της Κέλλυς Σταυροπούλου

εν έχει περάσει καιρός από εκείνο το βράδυ στο Παρίσι που η Lou Doillon ετοιμαζόταν να βγει να τραγουδήσει. Λίγο πριν ανέβει στη σκηνή, ένιωσε ότι στο μυαλό της επικρατούσε χάος. Είχε ξεχάσει στίχους, ρυθμό, τη σειρά των τραγουδιών. Οριακά είχε ξεχάσει ποια είναι και τι ακριβώς έκανε εκεί. Αντί να ακυρώσει το live, το οποίο ήταν η πιο λογική επιλογή, δεδομένης της κατάστασης, αποφάσισε να ακολουθήσει το ένστικτό της. Ζήτησε από τον παραγωγό της να βγει μόνη της στη σκηνή, χωρίς την μπάντα της. Όπως η ίδια θυμάται: «Ανέβηκα στη σκηνή και άρχισα να χτυπάω τις μπότες μου ρυθμικά στο πάτωμα. Βρήκα τον ρυθμό και πάνω σε αυτόν, χωρίς μουσικά όργανα, τραγούδησα το πρώτο κομμάτι της συναυλίας». Το live πήγε καλά, αλλά το ακόμη σημαντικότερο είναι ότι αυτή η εμπειρία τής έδωσε την έμπνευση για το μετέπειτα άλμπουμ της. Μπήκε στο στούντιο λίγο καιρό μετά, με την ίδια πρόθεση: να ηχογραφήσει κομμάτια στα οποία να δίνει μόνη της τον ρυθμό, να μην εξαρτάται από κρουστά ή έγχορδα. Και έτσι προέκυψε το «Soliloquy», το τρίτο κατά σειρά άλμπουμ της. Οι στίχοι προέρχονται από εσωτερικούς μονολόγους της, ενώ ο όρος Soliloquy χρησιμοποιείται κυρίως στο θέατρο: «Μου αρέσει η διττή κατάσταση του να μιλάς στον εαυτό σου και την ίδια στιγμή να ξέρεις ότι υπάρχει μια παρουσία που σε ακούει προσεκτικά», εξηγεί η ίδια. Επιπλέον, για κάθε κομμάτι έχει δημιουργήσει μια σειρά από σκίτσα, «tattoo-inspired» όπως λέει. Μάλιστα όποιος την ακολουθεί στο Instagram θα έβλεπε τον τελευταίο χρόνο τα stories της, στα οποία μοιραζόταν την διαδικασία του σκιτσαρίσματος. Το τρίτο κατά σειρά άλμπουμ της είναι οπωσδήποτε το πιο προσωπικό της και μας δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσουμε την προσωπικότητα αυτού του διάσημου από γεννησιμιού του κοριτσιού. Ανεξάρτητα από την καλλιτεχνική της πορεία, η οικογενειακή της καταγωγή την καθιστά αναγνωρίσιμη έτσι κι αλλιώς. Είναι η κόρη του Γάλλου παραγωγού ταινιών Jacques Doillon και της Jane Birkin και ήταν πάντα κοντά στον πρώην σύντροφο της μητέρας της και πατέρα της αδελφής της, Charlotte, τον αγαπημένο Serge Gainsbourg. Έχει πει πάνω σε αυτό: «Είναι περίπλοκο θέμα, γιατί από τη μία με εκνευρίζει αφάνταστα να μιλάνε για την οικογένειά μου ή να χαμογελάω και να θυμίζω στον κόσμο τη διάσημη μητέρα μου. Από την άλλη, σέβομαι και αγαπάω πολύ την οικογένειά μου, οπότε δεν θέλω να ακυρώνω αυτή τη σύνδεση, ούτε να ακούγομαι κακιά ή αχάριστη». Όταν ήταν μικρή, θεωρούσε ότι στο σπίτι της όλοι ήταν όμορφοι, στιλάτοι και σοβαροί. Η ίδια ήθελε να ξεχωρίζει και επέλεγε να είναι… αστεία, όπως έχει πει. Φορούσε φούστες σε έντονα χρώματα, καπέλα (ακόμη φοράει) και μαντίλια. Επέλεγε αλλόκοτα παπούτσια και ντυνόταν με τα σακάκια του μπαμπά της, για να κάνει τους υπολοίπους να γελάνε. Στην εφηβεία ντρεπόταν για την αστική καταγωγή της οικογένειάς της. Αγόραζε ρούχα μόνο από second hand καταστήματα και προσποιούνταν στους φίλους της ότι δεν είχε χρήματα. «Το να φορέσω ρούχα διάσημων σχεδιαστών σήμαινε ότι πουλάω την ψυχή μου στον διάβολο», έχει πει. 30

MICKE Sebastien / Getty Images / Ideal Image

Η Lou Doillon φωτογραφίζεται στην οροφή του Printemps Haussmann στο Παρίσι.

ήμερα έχει διατηρήσει ή μάλλον εξελίξει αυτή την εφηβική επαναστατικότητα. Ξεκινάει την ημέρα της πάντα ακούγοντας rock ’n’ roll και δεν ντύνεται ποτέ επιτηδευμένα ή αναμενόμενα. Της αρέσουν οι αντιθέσεις και το αγαπημένο της fashion motto είναι: «Είναι προτιμότερο η εμφάνισή σου να μη δείχνει την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου, έτσι ώστε ο κόσμος να φαντάζεται ότι το καλύτερο είναι πολύ καλύτερο!». Τα στιλιστικά της είδωλα είναι η Jeanne Moreau στην ταινία «Jules et Jim», η Audrey Hepburn με τα απλά παντελόνια και τις μπαλαρίνες της, η Brigitte Bardot πάνω στη Vespa της, η Kate Moss με την εμβληματική της κομψότητα και η γιαγιά της, Judy Campbell, που πάντα είχε πάνω της ένα kit για ώρα ανάγκης, το οποίο περιλάμβανε οπωσδήποτε κραγιόν και ένα μπουκαλάκι άρωμα Chanel No 5.

Αν είχε γεννηθεί σε άλλη δεκαετία, σίγουρα θα ήταν παιδί των λουλουδιών και οπωσδήποτε θα ήταν από τους πρώτους που τόλμησαν το ταξίδι με το magic bus. Έτσι κι αλλιώς, της αρέσει να περιπλανιέται ανά τον κόσμο και οι περιοδείες της της δίνουν το τέλειο άλλοθι. «Είναι υπέροχο να ταξιδεύεις. Όταν είσαι συνέχεια στον δρόμο, μαθαίνεις να προσαρμόζεσαι στην κουλτούρα και στο στιλ των ανθρώπων που σε περιβάλλουν κάθε φορά. Το υπέροχο είναι ότι μέσα σε αυτή την εναλλαγή βρίσκεις πάντα τρόπο να είσαι ο εαυτός σου», εξηγεί με δικά της λόγια. Καλλιτεχνικά, το όνειρό της είναι να τη θυμούνται σαν κάποια που ενέπνευσε τον κόσμο να ακολουθήσει την προσωπική του ελευθερία: «Θέλω να μπορώ να ταξιδεύω και με τα τραγούδια μου να δείχνω πώς μπορείς να είσαι ελεύθερος. Θα ήμουν πολύ περήφανη αν το κατάφερνα αυτό».

Art PRINCE NIKOLAOS

AEGEAN DESERT PHOTOGRAPHY EXHIBITION

ρημος και θάλασσα. Αθήνα και Ντόχα. Αντίθετα πράγματα και όμως όμοια, με έναν τρόπο που θυμίζει την απεραντοσύνη και τη ρευστότητα της φύσης. Αυτοί ακριβώς οι παραλληλισμοί ανάμεσα στην έρημο του Κατάρ και στο Αιγαίο Πέλαγος παρουσιάζονται στο Μουσείο Μπενάκη, στην έκθεση «Aegean Dessert» του Πρίγκιπα Νικολάου, ο οποίος δημιούργησε δύο βιωματικές εγκαταστάσεις στην Αθήνα και στην Ντόχα. Οι εικόνες από την έρημο του Κατάρ δίπλα σε φωτογραφίες του Αιγαίου Πελάγους υπογραμμίζουν την ομορφιά και την ιδιαιτερότητα των εναλλασσόμενων αυτών τοπίων, ενώ σε κάποιες συνενώνονται τα δύο στοιχεία, η έρημος και η θάλασσα, δημιουργώντας ένα οπτικό παιχνίδι. Οι εγκαταστάσεις, βασισμένες στην τοπική αρχιτεκτονική και εμπλουτισμένες με παραδοσιακές μουσικές και ακούσματα δημιουργημένα σε συνεργασία με ντόπιους καλλιτέχνες, τονίζουν τον διάλογο των πολιτισμών μέσω της τέχνης.

Η έρημος του Κατάρ απαθανατίστηκε σε ένα από τα ταξίδια του Πρίγκιπα Νικολάου στην Ντόχα, όταν ήταν καλεσμένος της ΑΕ του Σεΐχη Αλ Μαγιάσα μπιν Χαμάντ Αλ Θάνι, μιας από τις σημαντικότερες μορφές στον χώρο της τέχνης παγκοσμίως. Στην Αθήνα, οι φωτογραφίες θα φιλοξενηθούν σε μια σκηνή Βεδουίνων (bait al shaar), η οποία θα δημιουργηθεί ειδικά για την έκθεση στην αυλή του Μουσείου Μπενάκη Ισλαμικής Τέχνης. Info: Επιμέλεια έκθεσης Μαριλένα Κουτσούκου Μουσείο Μπενάκη Ισλαμικής Τέχνης (Ασωμάτων 22 και Διπύλου, Κεραμεικός, 210 3251311) Εγκαίνια: 8 Οκτωβρίου 2019 Διάρκεια έκθεσης: 9 Οκτωβρίου 2019-19 Ιανουαρίου 2020

Estate SELENE LEGEND ΠΑΤΜΟΣ του Σάββα Σαββαΐδη*

ύμφωνα με τη μυθολογία, η Πάτμος ήταν βυθισμένη στη θάλασσα. Κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψής της στην Καρία, ένα βράδυ, η Άρτεμις είχε μια συνάντηση με τη Σελήνη, η οποία φώτισε το σημείο όπου βρισκόταν το νησί και ζήτησε από τη θεά του κυνηγιού να το φέρει στην επιφάνεια. Εκείνη ζήτησε βοήθεια από τον αδελφό της Απόλλωνα, ο οποίος με τη σειρά του απευθύνθηκε στον πατέρα τους, τον Δία. Ο Δίας συμφώνησε και η Πάτμος αναδύθηκε από τη θάλασσα. Από την ωραία αυτή ιστορία, η οποία εξηγεί τις γεωλογικές αλλαγές που συντελέστηκαν στο Αιγαίο, εμπνεύστηκε ο νυν ιδιοκτήτης του αρχοντικού Markus Hirnigel, για να βαφτίσει το απόκτημά του.

πρωταγωνίστησε στις ναυμαχίες που έλαβαν χώρα εναντίον του τουρκικού στόλου. Ο πλούτος που είχαν σωρεύσει οι Πατινιώτες εφοπλιστές αποτυπώνεται, άλλωστε, στα διώροφα και στα τριώροφα αρχοντικά που είναι χτισμένα γύρω από τη Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου. Έπιπλα και σερβίτσια από τη Βενετία, τη Γένοβα και το Λονδίνο κοσμούσαν τις οικίες των ευπόρων του νησιού, δίνοντας έναν κοσμοπολίτικο τόνο στην καθημερινότητά τους. Η στιβαρή τους επίσης κατασκευή, με τοίχους άνω του μισού μέτρου, προσέφερε δροσιά τους θερμούς καλοκαιρινούς μήνες. Τύχη αγαθή, αλλά και η σκέπη του Μοναστηριού απέτρεψαν την τσιμεντοποίηση του οικισμού της Χώρας.

Πρόκειται για ένα από τα τέσσερα παλαιότερα σπίτια της Χώρας, που χρονολογείται από τα τέλη του 16ου αιώνα, και πιο συγκεκριμένα από το 1599. Βρίσκεται πλησίον της Πλατείας Ξάνθου ή Πλατείας Δημαρχείου. Ο Εμμανουήλ Ξάνθος υπήρξε ένας από τους τρεις ιδρυτές της Φιλικής Εταιρίας και συνδέεται με την ιδιοκτήτρια του αρχοντικού, Ναταλία Παγκάλου, μέλος επίσης της Φιλικής Εταιρίας. Η Πάτμος υπήρξε ένα από τα κορυφαία κέντρα της εξέγερσης των Ελλήνων κατά του οθωμανικού ζυγού το 1821 και

Η αναλλοίωτη ομορφιά της, στη διατήρηση της οποίας συντέλεσαν πεφωτισμένοι Έλληνες και αλλοδαποί που αγόρασαν και ανακαίνισαν πολλά αρχοντικά, οδήγησε την UNESCO να εντάξει το ιστορικό κέντρο της Χώρας, τη Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου και το Σπήλαιο της Αποκαλύψεως στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της. *CEO Greece Sotheby’s International Realty

Woman Exotic glow CINDY BRUNA

Getty Images / Ideal Image

της Κατερίνας Ρωμανού

εγαλώνοντας στο Saint-Raphaël στη Γαλλική Ριβιέρα, δεν ήξερα τίποτα για τη μόδα. Μόνο όταν η μητέρα μου με πήγε στο Παρίσι για να κάνω δοκιμαστικές φωτογραφίες για modeling άρχισα να μαθαίνω», έχει εξομολογηθεί σε συνέντευξή της η Cindy Bruna. Γαλλίδα, γεννημένη το 1994 –με πατέρα Ιταλό και μητέρα από το Κονγκό–, ξεκίνησε ως μοντέλο όταν ήταν 16 ετών σε catwalk των Alaïa και Elie Saab. Το 2012 συνεργάστηκε με τον Calvin Klein.

Η καριέρα της Cindy συνέχισε την ανοδική της πορεία το 2013, όταν περπάτησε στην πασαρέλα για brands όπως η Vivienne 38

Westwood και ο Zuhair Murad. Η συνέχεια γράφτηκε με τα εξώφυλλα της Vogue Italia για τον Δεκέμβριο του 2013 και τον Σεπτέμβριο του 2014. Έχει εμφανιστεί σε διαφορετικές εκδόσεις της Vogue και στα διασημότερα fashion περιοδικά, όπως W, Harper’s Bazaar, Elle UK. Η Cindy είναι υπέρμαχος των δικαιωμάτων των γυναικών και κατά της οικογενειακής βίας, συνεργαζόμενη με τον γαλλικό οργανισμό Solidarité Femmes. «Είναι κάτι για το οποίο ήθελα να παλέψω», έχει δηλώσει η ίδια. Σήμερα μετέχει στα σόου των μεγαλύτερων οίκων, όπως Bottega Veneta, Jean Paul Gaultier, Givenchy, Balmain, Alexander McQueen, Armani, Moschino.

Hirz / Getty Images / Ideal Image

Opinion

Man(de)code του Χρήστου Ζαμπούνη

ΤΟ SAVOIR VIVRE ΤΟΥ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ

πήρχε μια εποχή, όχι τόσο μακρινή, όπου εις τα εστιατόρια και τις ταβέρνες ανά την επικράτεια, πλήθη συμπατριωτών μας διεγκωνίζοντο διά το ποιος θα επλήρωνε τον λογαριασμό. Ήταν η εποχή, διά να γίνω πιο σαφής, η οποία θα μείνει εις την Ιστορία ως το «ελληνικό θαύμα», από την άποψη ότι το χρήμα έρρεε σαν τα ύδατα του ποταμού, ανεμπόδιστα και αβίαστα. Εκείνα, λοιπόν, τα θρυλικά χρόνια, με το Χρηματιστήριο να αγγίζει τις 7.000 μονάδες και την εισαγωγέα των πούρων Αβάνας Μαίρη Μπαλλή να λαμβάνει διά χειρός Φιντέλ Κάστρο τον περιζήτητο τίτλο «Hombre del año», δεν υπήρχε περίπτωση διά τον Νεοέλληνα να μην επιμείνει να κεράσει. Είτε επρόκειτο διά μια απλή προσαρμογή στο ευρύτερο Zeitgeist είτε διά έναν πλειστηριασμό επιδειξιομανίας, η φιλοσοφία της κινήσεως ήταν πεντακάθαρη: κερνάω, άρα υπάρχω. Φευ! Μιάμιση δεκαετία αργότερα, ακριβώς στους ίδιους χώρους παρατηρείται το ακριβώς αντίθετο φαινόμενο. Όταν έρχεται η «λυπητερή», όπως προσφυώς αποκαλείται η «l’addition» διά τους γαλλομαθείς ή «the bill» διά τους αγγλομαθείς, τότε ενσκήπτει μια μπρεχτική αποστασιοποίησις, υπό την έννοια ότι δεν επιδεικνύεται ιδιαίτερος ενθουσιασμός διά την πληρωμή. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς κάτοχος διδακτορικού Ψυχολογίας διά να αντιληφθεί ότι μια παρόμοια συμπεριφορά οφείλεται εις την ένδεια. «Δει δη χρημάτων, ω άνδρες Αθηναίοι», όπως έλεγε και ο Δημοσθένης. Η εξέλιξις είναι κωμικοτραγική, διότι, ενώ τα προηγούμενα χρόνια περιπαίζαμε τους βορείους λαούς που διεμοιράζοντο τον λογαριασμό αναλόγως του τι κατανάλωνε ο καθείς, τώρα τους μιμούμεθα, με τις αριθμομηχανές να «παίρνουν φωτιά». Και όμως, τα πράγματα θα εδύναντο να είναι απλά εξ αρχής, εάν ακολουθούσαμε μια σειρά από κανόνες που διευκολύνουν τη ζωή, αποφεύγοντας τις παρεξηγήσεις. Πρώτον: κερνάει αυτός που καλεί. Εάν η πρόσκλησις είναι αόριστος, δηλαδή του τύπου «πάμε για φαγητό το βράδυ», τότε δεν υπάρχει υποχρέωσις κεράσματος. Δεύτερον: κερνάει συνήθως ο πρεσβύτερος και ο πλέον ευκατάστατος. Τρίτον: εάν αδυνατούμε να ανταποδώσουμε την πρόσκληση λόγω χαλεπής οικονομικής καταστάσεως, φροντίζουμε να κάνουμε ένα συμβολικό δώρο, π.χ. ένα βιβλίο. Τέταρτον: ένα από τα μαθήματα που πήραμε από την κρίση είναι ότι διαβιούμε συμφώνως των εισοδημάτων μας.

Photo

MYSTIQUE CHARM Φωτογράφος: Vassilis Pitoulis Μοντέλα: Stefania Novikova, Maya Fall

Woman

HOLLYWOOD’S NEXT BIG THING MARGARET QUALLEY της Μαριανίνας Πάτσα

ταν η αιθέρια Margaret Qualley πέρασε από οντισιόν για τον ρόλο της στην ταινία του Quentin Tarantino «Once Upon a Time… in Hollywood», πίστευε πως τα είχε πάει καλά. Ο ατζέντης της, όμως, αρχικά της είπε πως απορρίφθηκε. Και λίγες ημέρες μετά, της τηλεφώνησε για να το αναιρέσει. «Ο Tarantino άλλαξε γνώμη και τελικά θέλει να δει αν έχεις χημεία με τον Brad Pitt». Έτσι, η Qualley κέρδισε μια θέση στην ταινία-ωδή στο παλιό Λος Άντζελες των ’60s και πήρε τον ρόλο της σαγηνευτικής «γατούλας» χίπισσας που έλκει τον Pitt προς το ράντζο της οικογένειας Manson. Η 24χρονη κόρη της ηθοποιού Andie MacDowell σε όλη της τη ζωή εκπαιδευόταν να γίνει μπαλαρίνα, ενώ έκανε και ένα σύντομο πέρασμα από το μόντελινγκ. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην οθόνη το 2013 στην ταινία της Gia Coppola «Palo Alto». Τον συγκεκριμένο μικρό ρόλο τον πήρε απλώς επειδή έτυχε να βρεθεί στο στούντιο, καθώς επισκεπτόταν τον τότε φίλο της Nat Wolff. Η Qualley μεγάλωσε στο Asheville 44

της Βόρειας Καρολίνα με τη μητέρα της και τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια της. Ο πατέρας της, Paul Qualley, ήταν μοντέλο και γνωρίστηκε με τη μητέρα της στα γυρίσματα ενός διαφημιστικού. Οι γονείς της χώρισαν όταν ήταν 5 ετών. Στα 14 της πήγε εσώκλειστη σε μια σχολή χορού. Ήταν έτοιμη να αρχίσει τη μαθητεία της στο θέατρο χορού της Βόρειας Καρολίνα, όταν αποφάσισε να σταματήσει τον χορό εντελώς. «Όταν ήμουν 12-13 ετών, δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς μπαλέτο. Αλλά σε κάποιο σημείο άρχισα να το μισώ και ερωτεύτηκα την υποκριτική». Η Qualley πήρε μερικά μαθήματα στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης στο Λονδίνο και σχεδόν αμέσως εξασφάλισε έναν ρόλο στη σειρά του HBO «The Leftovers» (2014-2017), κερδίζοντας παγκόσμια αναγνώριση. Για την ενσάρκωση της θρυλικής ηθοποιού και χορεύτριας Ann Reinking στη σειρά «Verdon» (2019), κέρδισε όχι μόνο έξτρα δημοσιότητα αλλά και ένα Primetime Emmy. Και όλα δείχνουν πως μάλλον δεν θα είναι το τελευταίο της.

CourtesyÂ of Sony Pictures

ROLEX PERPETUAL PLANET Με την παγκόσμια εκστρατεία Perpetual Planet, η Rolex αποδεικνύει έμπρακτα την αφοσίωσή της σε κάθε εξερευνητική και επιστημονική προσπάθεια που έχει ως στόχο τη σωτηρία του πλανήτη.

©Benoit Poyelle / Deepsea Under The Pole by Rolex

της Φανής Ζαφράκα-Θεμελίδη

Το 2010 η αποστολή Deep Sea Under the Pole της Rolex εξερεύνησε τον κόσμο που κρύβεται κάτω από τους πάγους της Αρκτικής.

πλανήτης Γη ήταν για τον Hans Wilsdorf κάτι σαν ζωντανό εργαστήριο. Γι’ αυτό, από τη δεκαετία του 1930, ο ιδρυτής της Rolex συνήθιζε να τεστάρει τα ρολόγια του σε ακραίες συνθήκες στον καρπό τολμηρών εξερευνητών. Ως αρωγός της Βασιλικής Γεωγραφικής Εταιρείας της Αγγλίας, η Rolex βρέθηκε το 1953 μαζί με την αποστολή του Sir Edmund Hillary και του Tenzing Norgay στην ψηλότερη κορυφή του κόσμου, το Έβερεστ. Το μοντέλο Explorer παρουσιάστηκε την ίδια χρονιά ως φόρος τιμής της ιστορικής εκείνης κατάκτησης. Από το 1954 η Rolex είναι στενός συνεργάτης του National Geographic Society, έχοντας γράψει λαμπρές σελίδες στην ιστορία των εξερευνήσεων, όπως το 1960, όταν το βαθυσκάφος Trieste, με κυβερνήτες τους Jacques Piccard και Don Walsh, καταδύθηκε σε βάθος ρεκόρ 10.916 μ., στο βαθύτερο σημείο των ωκεανών, στην Τάφρο των Μαριανών στον δυτικό Ειρηνικό. Ή το 2012, όταν ο σκηνοθέτης και πρεσβευτής της Rolex James Cameron, επανέλαβε το εγχείρημα με το βαθυσκάφος Deepsea Challenger, μεταφέροντας στον ρομποτικό του βραχίονα το πειραματικό καταδυτικό ρολόι Rolex Deepsea Challenge, στεγανό μέχρι 12.000 μέτρα! Με την έλευση του 21ου αιώνα και τις δραματικές συνέπειες από το φαινόμενο του θερμοκηπίου, ο ρόλος των εξερευνητικών αποστολών άλλαξε. Δεν αφορά τόσο τη χαρά της ανακάλυψης, όσο τη μελέτη και τη διατήρηση του

φυσικού περιβάλλοντος. Η σημαντικότερη αποστολή των σύγχρονων εξερευνητών είναι πώς θα καταστήσουν τον πλανήτη βιώσιμο εις το διηνεκές. Και η Rolex, πιστή στις αξίες και στη φιλοσοφία που της κληροδότησε ο ιδρυτής της, είναι αρωγός σε κάθε τέτοια προσπάθεια. Αυτός ήταν και ο λόγος που το 2019 εγκαινίασε την παγκόσμια εκστρατεία Perpetual Planet, διευρύνοντας μεταξύ άλλων τη συνεργασία της με το National Geographic Society για τη μελέτη των συνεπειών από την κλιματική αλλαγή. Ήδη έχουν δρομολογηθεί τρεις αποστολές της Rolex και του National Geographic, οι οποίες αναμένεται να δώσουν απαντήσεις σε κρίσιμα ερωτήματα γύρω από τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής σε συστήματα καίριας σημασίας για τη ζωή στον πλανήτη Γη: τα βουνά ως δεξαμενές νερού, τα τροπικά δάση ως πνεύμονες του πλανήτη και τους ωκεανούς ως το σύστημα ψύξης του. Μία από τις πολλές δράσεις της ελβετικής εταιρείας είναι η υποστήριξη της πρωτοβουλίας Mission Blue της θρυλικής ωκεανογράφου Sylvia Earle, για τη θωράκιση των ωκεανών μέσω ενός δικτύου προστατευόμενων «Hope Spots» (Περιοχών Ελπίδας). H Rolex είναι επίσης χορηγός εξερευνητικών αποστολών κάτω από τους πόλους. Η πρώτη αποστολή Deepsea Under the Pole by Rolex, το 2010, συγκέντρωσε πλούσιο φωτογραφικό και κινηματογραφικό υλικό του υποβρύχιου κόσμου κάτω από τους πάγους της Αρκτικής και μελέτησε το πάχος

©Rolex / Kurt Amsler

Advertorial

©Julien Leblond / Under The Pole / Zeppelin Network

Η Rolex χρηματοδότησε τον Brad Norman, (Βραβείο Rolex 2006) για ένα σύστημα αναγνώρισης του φαλαινοκαρχαρία, του μεγαλύτερου ψαριού του πλανήτη που κινδυνεύει με εξαφάνιση.

Η αποστολή Under The Pole III, η οποία διαρκεί έως το 2021, εξερευνά θαλάσσια οικοσυστήματα υπό την αιγίδα της Rolex.

των πάγων, σε συνάρτηση με το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Στις τρέχουσες αποστολές Under The Pole III (2017-2021), δύτες και επιστήμονες διαπλέουν τον Ειρηνικό και τον Ατλαντικό ωκεανό, από την Αρκτική μέχρι την Ανταρκτική, συλλέγουν πολύτιμες πληροφορίες για την υγεία των ωκεανών, εξερευνούν οικοσυστήματα και διεξάγουν ολοκληρωμένη έρευνα γύρω από τη θαλάσσια βιολογία, τους πόλους της Γης και τη φυσιολογία των καταδύσεων. Ένας από τους βασικούς πυλώνες της εκστρατείας Perpetual Planet είναι τα Βραβεία Επιχειρηματικότητας της Rolex, θεσμός που η ελβετική εταιρεία

θέσπισε το 1976 και μέχρι σήμερα έχει στηρίξει οικονομικά 140 πρωτοπόρους, άνδρες και γυναίκες, και τις πρωτοβουλίες τους, οι οποίες βοηθούν να γνωρίσουμε καλύτερα τον κόσμο όπου κατοικούμε και συμβάλλουν στη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων και στην προστασία του περιβάλλοντος και της παγκόσμιας κληρονομιάς. Επιπλέον, η Rolex υποστηρίζει οργανισμούς και πρωτοβουλίες που στοχεύουν στην περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση του κοινού και ενισχύει με υποτροφίες και επιχορηγήσεις τους εξερευνητές, τους επιστήμονες και τους οικολόγους του αύριο. www.rolex.org 47

©Rolex / Marc Latzel ©Joseph Cook

Η περιοχή Amanã στην Αμαζονία, όπου ο José Márcio Ayres δημιούργησε την προστατευόμενη περιοχή βιώσιμης ανάπτυξης Mamirauá (Βραβείο Rolex 2002).

Στη μακρινή Γροιλανδία ο Joseph Cook (Βραβείο Rolex 2016) μελετά τα στρώματα πάγου, προκειμένου να κατανοήσει την επίδραση των μικροοργανισμών στο φαινόμενο του θερμοκηπίου. 48

Advertorial

©Rolex / Marc Latzel

Η κορυφή του κόσμου όπως την αποτύπωσε ο φωτογραφικός φακός της αποστολής Swiss Everest 50th Anniversary Expedition 1952-2002. ©Rolex

Η Rolex χρηματοδοτεί το πρόγραμμα διάσωσης της αρχαίας πόλης Πέτρα της Ιορδανίας του Talal Akasheh (Βραβείο Επιχειρηματικότητας Rolex 2008). 49

Cover

UN ARTISTE BOHÈME

NICOLAS LEFEBVRE του Γιώργου Αρχιμανδρίτη Φωτογραφίες: Θαλής Πιτούλης, Γιάννης Βασταρδής Styling: Αριστείδης Ζώης (d-tales) Grooming: Δήμητρα Αλτάνη (d-tales)

ει ανάμεσα στο Παρίσι και το Saint-Tropez. Κέντρο του δημιουργικού του σύμπαντος ο σταυρός της ζωής, η μορφή της θεάς Μητέρας. Με την ευκαιρία των εκθέσεών του στις γκαλερί Philippe & Lucas Ratton, στην εμβληματική γειτονιά Saint-Germain-des-Près της Αριστερής Όχθης της Πόλης του Φωτός, ο εικαστικός Nicolas Lefebvre μάς αποκαλύπτει τις πηγές της έμπνευσής του και μας μιλάει για την ομορφιά, την πρόκληση, τον έρωτα και την τέχνη της ζωής. Nicolas Lefebvre, το αντικείμενο αποτελεί τη βάση της καλλιτεχνικής σας γλώσσας. Πώς άρχισε η σχέση σας με αυτό; Εντελώς φυσικά. Επειδή είχα την τύχη να ταξιδεύω από πολύ νωρίς με τους γονείς μου, σ’ ένα από τα ταξίδια μας στην Αφρική ανακάλυψα τη μαγεία που έκρυβαν μέσα τους τα τοπικά χειροποίητα αντικείμενα. Έκτοτε, στα γενέθλιά μου και στις γιορτές, δεν ζητούσα ποτέ δώρο ένα παιχνίδι ή κάτι που θα ήθελε ένα παιδί στα δέκα του χρόνια, αλλά βερβερικά χειροτεχνήματα. Τώρα πια, τα αντικείμενα έχουν γίνει τα εργαλεία της τέχνης μου. Μου μιλούν. Αυτά μου υποδεικνύουν τι πρέπει να κάνω, πώς θα βρω νέους συνδυασμούς και τρόπους ένωσης. Διότι για ένωση πρόκειται, για σύνδεση ανάμεσα στην τέχνη και στο ταξίδι, τους δύο αυτούς πόλους μεταξύ των οποίων κινείται η ζωή μου. Ποια ταξίδια είχαν ιδιαίτερη σημασία για σας; Κάποια ταξίδια μυητικά, όπου ανακάλυπτα χώρες όπως η Ινδία, με όλο αυτό το θαύμα που μπορεί να δει κανείς εκεί, τα χρώματα, τις μυρωδιές, τα λουλούδια, τις γιορτές, τους ναούς και τους ανθρώπους τους γεμάτους χάρη. Ήταν η Αφρική, όπου έζησα υπέροχες συναθροίσεις, με ολόκληρα χωριά να γιορτάζουν γύρω από μια φωτιά, πολύ απλά, πολύ φυσικά. Η Αίγυπτος επίσης, το Μαρόκο, η έρημος. Είχα την τύχη, όταν ήμουν ακόμα πολύ μικρός, να πάω για trekking στην έρημο. Με γοήτευσε ο έναστρος ουρανός της, η ατμόσφαιρα των καταυλισμών, οι καμήλες και οι μεγάλες πορείες στην άμμο, μέχρι εκεί που φτάνει το βλέμμα σου. Η έρημος από τη μια και η θάλασσα από την άλλη είναι οι δύο μεγάλες μου αγάπες. Μέσα σ’ αυτές μπορείς να βλέπεις τα πάντα γύρω σου σε 360° και να νιώσεις πραγματικά ελεύθερος. Αυτή την αίσθηση ελευθερίας τη βρήκα αργότερα στο λίκνο του κόσμου μας, την Ελλάδα, που είναι για μένα μία από τις πιο όμορφες γωνιές της Ευρώπης. Τη βρήκα στις υπέροχες θάλασσες και στα νησιά της, τη Σίφνο, την Πάρο, την Πάτμο, την Ύδρα, τις Σπέτσες, καθώς και στην Πελοπόννησο και την Αθήνα. Ανάμεσα στον βορρά και τον νότο, η Ελλάδα, με τη φυσική ομορφιά και τον ιστορικό της πλούτο, βρίσκεται ακριβώς στο σωστό σημείο. Διότι όσο ανεβαίνουμε προς τον βορρά, οι ανθρώπινες σχέσεις γίνονται πιο απόμακρες και ψυχρές. Ενώ στον νότο υπάρχει μια απλότητα που οδηγεί στην ομορφιά. Εκεί οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ακόμα ουσιαστικές.

Καστόρινη μπλούζα BOHO VINTAGE CLOTHING. Κοσμήματα Salvatore Ferragamo (Salvatore Ferragamo Boutique).

Καπέλο MANCODE Paja Toquilla (www.mancodeshop.com)

photo by Alexandra Mocanu

Cover

INCA

Πώς βλέπετε να εξελίσσονται οι σχέσεις αυτές στην ψηφιακή εποχή; Το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κάνουν τη μεταξύ μας επικοινωνία πιο άμεση και πιο γρήγορη. Είναι κατά κάποιον τρόπο η συνέχεια της γραπτής αλληλογραφίας, την οποία είχαμε ξεχάσει. Χάρη σ’ αυτά μπορούμε να απευθυνθούμε σε όλο τον κόσμο. Επιπλέον, όσοι δεν είχαν τη δυνατότητα έκφρασης ή πρόσβασης στην πληροφορία τώρα μπορούν να πάρουν τον λόγο και να μάθουν τι γίνεται στον κόσμο. Όταν λοιπόν χρησιμοποιούνται σωστά, τα μέσα αυτά μας επιτρέπουν να ερχόμαστε σε επαφή μεταξύ μας και να παράγουμε σωστή πληροφόρηση. Από

την άλλη, δεν πρέπει να παραμελούμε τις πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις, ασχολούμενοι συνεχώς με τον παράλληλο κόσμο του Facebook ή του Instagram, ή εκθέτοντας άκριτα σε αυτόν τη ζωή μας – κανέναν άλλωστε δεν ενδιαφέρουν οι λεπτομέρειες της καθημερινότητάς μας. Την προσωπική ζωή μας ας την κρατάμε για τους φίλους, την οικογένειά μας και έναν στενό κύκλο ανθρώπων. Εγώ έχω ένα προφίλ στο Instagram, που μου επιτρέπει να επικοινωνώ με πολλούς ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο, και το χρησιμοποιώ για να δείχνω τη δουλειά μου και να ανακαλύπτω καινούργια πράγματα. Διότι ένας καλλιτέχνης πρέπει να είναι ενήμερος για το τι συμβαίνει γύρω του.

photos by Alexandra Mocanu LA MAORI

Η τέχνη έχει για σας πολιτική διάσταση; Με την ευρεία έννοια του όρου, ναι. Διότι οι καλλιτέχνες είναι μάρτυρες της εποχής τους και μέσα από τα έργα τους μπορούν να περάσουν μηνύματα χωρίς να βάζουν λέξεις σ’ αυτά. Έχουν χρέος να καταγγέλλουν τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας, αλλά με τρόπο ήπιο, ώστε η πρόσληψη του μηνύματος να γίνεται πιο ομαλά. Κάποιες φορές βέβαια καλείσαι να σοκάρεις, για να αφυπνίσεις τις συνειδήσεις, σεβόμενος όμως πάντα τα όρια του άλλου. Πρέπει δηλαδή να προκαλέσεις μέσα από θετικές παραστάσεις και όχι μέσα από εικόνες φρίκης, για παράδειγμα. Μπορείς κάλλιστα να διηγηθείς

μια ιστορία με όχημα την ομορφιά, κάτι που πλέον έχει χαθεί. Δεν έχει παρά να δει κανείς τη βία που αναπαράγεται σήμερα από τη βιομηχανία του κινηματογράφου. Πιστεύω λοιπόν ότι πρέπει να επιστρέψουμε σ’ αυτή την ομορφιά, γιατί υπάρχει ήδη πολύς πόνος στον σύγχρονο κόσμο. Τη χρειαζόμαστε για να εξημερώσουμε τα ήθη. Εγώ κάνω τεχνοθεραπεία με παιδιά από το Ιράκ ή τη Συρία και τα βλέπω να είναι πολύ ευαίσθητα και δεκτικά στην ομορφιά και στην αρμονία. Την έχουν ανάγκη, διότι έχουν ζήσει τον πόλεμο, έχουν δει τους γονείς τους να πεθαίνουν. Όταν λοιπόν τους προσφέρεις μια τέτοια στιγμή γλυκύτητας, αυτή μένει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό τους.

Cover

Καπέλο MANCODE Paja Toquilla (www.mancodeshop.com)

photos by Alexandra Mocanu

Cover

LA SOUDANAISE

Και αυτό αφορά όλες τις μορφές της τέχνης… Βεβαίως. Η λογοτεχνία, για παράδειγμα, μας μαθαίνει πολλά, είναι μια πρόσκληση στο όνειρο και στο ταξίδι. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν είχαν την τύχη να ταξιδέψουν και μέσα απ’ αυτή γνώρισαν τον κόσμο. Η λογοτεχνία, όπως και ο κινηματογράφος, μας μαθαίνει άλλους τρόπους ζωής, μας κάνει να ονειρευόμαστε. Εγώ λατρεύω κάποιες ταινίες, όπως «Ο Λόρενς της Αραβίας», «Καζαμπλάνκα», που θρέφουν την αγάπη μου για τις χώρες της Ανατολής, ή βιβλία όπως ο «Σιντάρτα» του Hermann Hesse ή «Ο μικρός πρίγκιπας» του Antoine de

Saint-Exupéry, που αποτελούν κείμενα-κοσμήματα για την ανθρωπότητα. Ο μικρός πρίγκιπας μιλάει με τα τριαντάφυλλα, μιλάει με το αόρατο, με τη μαγεία που καταφέρνει ο ίδιος να δημιουργήσει, μιλάει και βλέπει με την καρδιά του. Είναι σημαντικό να διατηρεί κανείς την παιδική αθωότητα της ψυχής του, διότι τα πάντα αποκτούν νόημα μέσα απ’ αυτή. Κείμενα ή ταινίες όπως «Το βιβλίο της ζούγκλας» του Kipling, το οποίο τώρα ξαναδιαβάζω ή ξαναβλέπω με την κόρη μου, είναι προσκλήσεις σε έναν κόσμο ονειρικό, όπου όλα είναι δυνατά. Μας βοηθούν να ανακαλύψουμε ξανά την τέχνη της ζωής.

photo by Alexandra Mocanu

Cover

AGATHA

Σε τι συνίσταται η τέχνη αυτή; Στο να αναζητούμε την ουσία των πραγμάτων, την ισορροπία και τη γαλήνη. Αν είμαστε συνεχώς ανικανοποίητοι και κυνηγάμε πράγματα επιφανειακά και μάταια, η ζωή γλιστράει μέσα από τα δάχτυλά μας. Τέχνη της ζωής είναι να απολαμβάνεις πράγματα και στιγμές που δεν αγοράζονται, που είναι ανεκτίμητα. Σε κάθε στάδιο της πορείας μας αυτά είναι διαφορετικά και πρέπει να τα αποδεχόμαστε, όπως το να γερνάμε, που είναι υπέροχο, διότι αποκτάμε γνώσεις, διότι ο χρόνος γίνεται φίλος μας. Μου έχουν πει κάτι που πιστεύω ότι ισχύει, ότι

δηλαδή πρέπει να προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε τον ίδιο ρυθμό αναπνοής καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Τον ίδιο ρυθμό, την ίδια δόνηση. Αν λοιπόν αποχωρήσουμε με το ίδιο τέμπο με το οποίο ήρθαμε στον κόσμο, αν καταφέρουμε να διατηρήσουμε τον εσωτερικό ρυθμό της παιδικής μας ηλικίας, τότε η ζωή μας θα είναι καλύτερη. Άνθρωποι όπως ο Μαντέλα, για παράδειγμα, κατάφεραν να διατηρήσουν αυτή την ηρεμία και τη γαλήνη. Είναι κάτι που οφείλουμε στον εαυτό μας. Έτσι μόνο θα μπορέσουμε να υλοποιήσουμε τα όνειρά μας. Αν έχουμε βέβαια όνειρα…

Cover

Και ο έρωτας μέσα σε όλα αυτά; Ο έρωτας μας δίνει φτερά. Μας βοηθάει να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας και μας επιτρέπει ως καλλιτέχνες να δημιουργούμε ακόμα και μέσα στον πόνο και στη θλίψη. Οι γυναίκες που είχα την τύχη να γνωρίσω στη ζωή μου ήταν πολύ σημαντικές για μένα και έθρεψαν την τέχνη μου. Η δουλειά μου πάνω στον σταυρό της ζωής και στη θεά Μητέρα, πάνω στα οποία δουλεύω εδώ και πολλά χρόνια και μέσα από τα οποία εκφράζονται η γλυκύτητα της γυναίκας, η χάρη, η καλοσύνη και η γενναιοδωρία της, μου έδωσε πολλά. Η γυναίκα είναι η μαγική θεότητα που μας δίνει τη ζωή και μας προστατεύει. Διότι εμείς οι άνδρες στην ουσία είμαστε παιδιά. Και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Συχνά παίζουμε τους σκληρούς, αλλά η γυναίκα, η μητέρα, έχει πολύ σημαντική θέση στη ζωή μας. Ο άνδρας αναζητά την αδελφή ψυχή, αναζητά έναν άλλο άνθρωπο, είτε άνδρα είτε γυναίκα, για να διασχίσουν μαζί τη ζωή. Μέσα από τον έρωτα αναζητά την αρμονία και την ομορφιά. Και η ομορφιά δεν είναι κάτι που μαθαίνεται. Την ομορφιά τη νιώθεις. Είναι κάτι ασυνείδητο και φυσικό. Και αποκτά όλη της τη διάσταση όταν εκφράζει ένα νόημα. Τότε μόνο μπορεί κανείς να αντιληφθεί τον κόσμο που μας περιβάλλει και να διηγηθεί την υπέροχη ιστορία του. Οι διευθύνσεις των δύο γκαλερί είναι: Galerie Philippe Ratton, 11 rue Bonaparte, 75006-Paris Galerie Lucas Ratton, 33 rue de Seine, 75006-Paris

POLE POSITION Σχεδιασμένος ειδικά για τους επαγγελματίες οδηγούς αγώνων ταχύτητας, ο εμβληματικός χρονογράφος Carrera της TAG HEUER εξακολουθεί, 56 χρόνια μετά, να γοητεύει. Το 2019 κυκλοφορεί σε νέες συναρπαστικές εκδόσεις. της Φανής Ζαφράκα-Θεμελίδη

TAG Heuer Carrera Calibre 16 Chronograph με καντράν και στεφάνη σε μαύρο χρώμα και ατσάλινο μπρασελέ.

ια τους φανατικούς οπαδούς των ρολογιών που κουβαλούν μια ιστορία και ταυτόχρονα διακρίνονται από καινοτόμο σχεδίαση και δυναμικό στιλ, ο χρονογράφος Carrera αποτελεί ένα εξαιρετικό case study. Και αυτό φάνηκε από τα πρώτα βήματά του. Δημιουργήθηκε με πολύ συγκεκριμένο σκοπό και για να εξυπηρετήσει μια συγκεκριμένη ανάγκη –τη χρονομέτρηση αγώνων αυτοκινήτου– και έκανε αμέσως αίσθηση χάρη στην πρωτοποριακή εμφάνιση και τη λειτουργικότητά του. Για την ιστορία, ο πρώτος χρονογράφος Heuer Carrera σχεδιάστηκε το 1963 για να συντροφεύει τους επαγγελματίες οδηγούς αγώνων. Σε αντίθεση με ό,τι κυκλοφορούσε στην αγορά εκείνη την εποχή, το δυνατό του σημείο ήταν η καθαρότητα και η ευκρίνεια του καντράν του. Για πρώτη φορά η απαραίτητη κλίμακα των δευτερολέπτων –με ενδείξεις 1/5ου του δευτερολέπτου– φιλοξενείτο επάνω στον

δακτύλιο που ένωνε το καντράν με την κάσα, αφήνοντας ελεύθερο χώρο και καθιστώντας το καντράν περισσότερο ευανάγνωστο. Ο Carrera οφείλει το όνομά του στο θρυλικό ράλι αυτοκινήτων Carrera Panamericana, που τη δεκαετία του 1950 γινόταν στο Μεξικό και διαρκούσε μία εβδομάδα. Το ράλι αναβίωσε το 1988 και πραγματοποιείται κάθε χρόνο με τη συμμετοχή κλασικών αυτοκινήτων χρονολογίας προ του 1955 και με βασικό εταίρο και Επίσημο Χρονομέτρη την TAG Heuer. Ο επόμενος σημαντικός σταθμός στην ιστορία του χρονογράφου ήταν το 1969, όταν ο Heuer Carrera κυκλοφόρησε στεγάζοντας τον περίφημο αυτόματο Calibre 11 με μικρο-ρότορα. Εκείνη την εποχή, η Heuer ήταν μία από τις ελάχιστες ωρολογοποιίες που ήταν ικανές να σχεδιάσουν και να βγάλουν στην παραγωγή έναν τόσο καινοτόμο αυτόματο χρονογράφο. Γι’ αυτό και πολλοί και καταξιωμένοι οδηγοί αγώνων επέλεγαν να

Advertorial

TAG Heuer Carrera Calibre 16 Chronograph με καντράν και στεφάνη σε μπλε χρώμα και λουράκι από καφέ δέρμα.

φορούν στον καρπό τους τους χρονογράφους Heuer Carrera. Το 2019, η TAG Heuer παρουσιάζει τέσσερις καινούργιους χρονογράφους Carrera Calibre 16, οι οποίοι διακρίνονται από ακόμα πιο δυναμική και σύγχρονη σχεδίαση, χωρίς να απαρνούνται ούτε στο ελάχιστο το αγωνιστικό DNA της ελβετικής μάρκας. Με καθαρές, αρρενωπές γραμμές και σπορτίφ και συνάμα κομψό παρουσιαστικό, είναι ρολόγια που μπορούν να φορεθούν σε κάθε στιγμή της ζωής ενός δραστήριου άνδρα. Η ανασχεδιασμένη κάσα τους είναι ατσάλινη, σε διαχρονική διάμετρο 41 χλστ. και στεγανή μέχρι 100 μ. Συνδυάζεται με σταθερή στεφάνη από μπλε ή μαύρο κεραμικό και κρύσταλλο ζαφειριού με διπλή αντι-αντανακλαστική επεξεργασία. Το καντράν σε μοτίβο ηλιακών ακτίνων είναι αντίστοιχα σε μπλε ή μαύρο χρώμα και έχει τρία βοηθητικά υποκαντράν: 30 λεπτών και 12 ωρών χρονογράφου στο 12

και στο 6 αντίστοιχα, καθώς και συνεχών δευτερολέπτων στο 9. Στο 3 εμφανίζεται σε ειδικό παράθυρο η ημερομηνία. Επειδή η ευκρίνεια ήταν πάντοτε ζητούμενο για μοντέλα Carrera, οι σχεδιαστές φρόντισαν να γεμίσουν κατά μήκος τις ενδείξεις των ωρών με SuperLuminova®, ώστε να είναι ορατές σε οποιεσδήποτε συνθήκες φωτισμού. Μικρές χρωματιστές πινελιές –πορτοκαλί στα μοντέλα με μπλε καντράν και κόκκινες στα μαύρα– βελτιώνουν ακόμα περισσότερο τη συνολική εικόνα των ρολογιών. Κάτω από το εντυπωσιακό τους «σασί» οι νέοι χρονογράφοι κρύβουν στο εσωτερικό τους έναν πανίσχυρο «κινητήρα», τον αυτόματο Calibre 16, ο οποίος χτυπά με συχνότητα 4 Hz (28.800 ταλαντώσεις ανά ώρα), παρέχει τη δυνατότητα ταχείας διόρθωσης της ημερομηνίας και προσφέρει 42 ώρες ενεργειακής αυτονομίας. www.tagheuer.com 63

Opinion

YES oR NO του Χρήστου Ζαμπούνη

• Τα κείμενα των βιβλιοκριτικών.

• Τα κείμενα των ανταποκριτών από τη Μύκονο.

• Η νέα, καλοντυμένη κυβέρνησις.

• Η παλαιά, κακοντυμένη κυβέρνησις.

• Η λέξις «οροφή».

• Οι λέξεις «ταβάνι» ή «πλαφόν».

• Το στιλ Μπόρις Τζόνσον.

• Η «ευρωσταλινική» προσέγγισίς του ως κλόουν.

• Ο περιπατητικός τουρισμός.

• Ο rent a car τουρισμός.

• Η προσέγγισις του Louis-Ferdinand Céline ως κορυφαίου συγγραφέως.

• Ο αφορισμός «συνεργάτης των Γερμανών» που τον συνοδεύει.

• Η σχετική άνεσις κινήσεως στην Πάτμο.

• Η εικόνα Ισλαμαμπάντ από το μποτιλιάρισμα στη Σαντορίνη.

• Οι ευεργετικές ιδιότητες του «ξεχασμένου» λιναριού.

• Η «ζούγκλα» των superfoods.

• Η ερώτησις «ποιον να αναγγείλω;» στο τηλέφωνο.

• Η ερώτησις «ποιος είναι;» στο τηλέφωνο.

• Οι «χωριάτες» που χαιρετούν τους ξένους.

• Οι «πρωτευουσιάνοι» που δεν χαιρετούν τους γείτονες.

• Τα στελέχη της αγοράς που καταλαμβάνουν θέσεις στον κρατικό μηχανισμό.

• Τα στελέχη του «φραπέ» που στελέχωναν την προηγούμενη κυβέρνηση.

• Οι «πρέσβεις» του ελληνικού τουρισμού που αφιλοκερδώς φιλοξενούν και διακονούν.

• Τα «σκιάχτρα» που διώχνουν τους τουρίστες με τη φρικτή τους συμπεριφορά.

Reid Miles / Conde Nast Collection / Getty Images / Ideal Image

Motors

O ΤΑΛΑΝΤΟΎΧΟΣ ΚΎΡΙΟΣ CLARKSON ΣΤΟ MANCODE

Alamy / Visual Hellas

Kαλωσορίζoυμε τον κορυφαίο αρθρογράφο αυτοκινήτου Jeremy Clarkson

Η ειδοποιός διαφορά Oδήγησα τη Lamborghini Huracán Performante 2018

του Jeremy Clarkson

χουμε συνηθίσει σήμερα αυτοκίνητα που κάνουν συνέχεια «μπιπ». «Μπιπ» όταν ανοίγεις την πόρτα, «μπιπ» αν δεν δέσεις αμέσως τη ζώνη σου, «μπιπ» αν βάλεις την τσάντα με τα ψώνια στη θέση του συνοδηγού, «μπιπ» αν προσπαθήσεις να ανάψεις τη μηχανή χωρίς να αφήσεις τον συμπλέκτη, «μπιπ» αν αντιληφθούν ότι πας να πέσεις σε κολόνα, «μπιπ» αν ξεχάσεις να σβήσεις τα φώτα ή ακόμα κι αν αφήσεις το τηλέφωνό σου στη θήκη για τα γάντια. Ορισμένα κάνουν «μπιπ» ακόμα κι αν σε πάρει ο ύπνος. Κανένα αυτοκίνητο όμως δεν μπορεί να συναγωνιστεί τη Lamborghini Huracan Performante στους εκνευριστικούς ήχους που ακούγονται κάθε στιγμή, χωρίς προφανή λόγο. Το πρώτο «μπιπ» ακούστηκε με το που άρχισα να την οδηγώ, ένα κρύο πρωινό στο Λονδίνο. Ο λόγος ήταν η δυσλειτουργία του TSU. Δεν είχα ιδέα τι ήταν το TSU, αλλά ξαναχάλασε μερικά δευτερόλεπτα αργότερα. Νέο «μπιπ». Και πριν περάσει ένα λεπτό, «μπιπ» ξανά. Ο ήχος θα ήταν υποφερτός αν ήταν σταθερά επαναλαμβανόμενος, αλλά είχε τον ρυθμικό συγχρονισμό του γαβγίσματος ενός βαριεστημένου σκύλου. Έτσι τηλεφώνησα στη Lamborghini και μου είπαν ότι το αυτοκίνητο δεν ήταν ακόμη σε στάδιο παραγωγής, και η τηλεμετρία του δεν είχε εγκατασταθεί σωστά. Το πήγα σε μια αντιπροσωπεία, κάτι έκαναν με ένα λάπτοπ και μου είπαν ότι το «μπιπ» θα σταματούσε. Καθώς επέστρεφα στο γραφείο, έκανε «μπιπ» ξανά. Και πάλι, φόρεσα τα γυαλιά μου για να καταλάβω τι πήγαινε στραβά. Σύμφωνα με ένα μικροσκοπικό μήνυμα που εμφανίστηκε στο τύπου βιντεογκέιμ ηλεκτρονικό ταμπλό, κάτι που λεγόταν ΜΜΙ είχε απενεργοποιηθεί. (Μιλώντας για ακρωνύμια, αυτό το αμάξι είχε περισσότερα κι από τον βρετανικό στρατό.) Παρ’ όλα αυτά, από τη στιγμή που το μυστηριώδες ΜΜΙ –τελικά ήταν το interface πολυμέσων– δεν με εμπόδιζε στην οδήγηση και το «μπιπ» ήταν ένα και μόνο ένα, αποφάσισα ότι μπορώ να το ανεχτώ.

ο ίδιο απόγευμα άφησα το Λονδίνο για την εξοχή και, καθώς μπήκα στον Μ25, ένα νέο «μπιπ» ήχησε. Έβαλα και πάλι τα γυαλιά μου, για να διαβάσω το μήνυμα. Έλεγε ότι έπρεπε να σβήσω τη μηχανή και να ελέγξω τα λάδια. Είχε σκοτεινιάσει, έβρεχε και ήμουν στον αυτοκινητόδρομο, οπότε αποφάσισα να περιμένω μέχρι τον επόμενο σταθμό εξυπηρέτησης. Καθώς επιβράδυνα για να μπω στον παράδρομο, το προειδοποιητικό φωτάκι έσβησε – προφανώς έκρινε ότι τελικά τα λάδια δεν χρειάζονταν έλεγχο. Επιτάχυνα και πάλι, και 10 λεπτά μετά, το «μπιπ» ακούστηκε ξανά, καλώντας με να σταματήσω για να ελέγξω τα λάδια. Δεν το έκανα. Ήμουν απορροφημένος προσπαθώντας να ανάψω το σύστημα πλοήγησης (δεν δούλευε) και να πάρω πληροφορίες για την κίνηση στον δρόμο μπροστά (ούτε αυτό δούλευε). Και μετά το λαμπάκι λαδιού έσβησε και πάλι. Όλα καλά. Για την ακρίβεια, όχι και τόσο καλά. Γιατί δεν μπορούσα να βρω τον διακόπτη για τους υαλοκαθαριστήρες. Η Lamborghini, βλέπετε, αποφάσισε αφελώς να μιμηθεί τη Ferrari και έβαλε κι αυτόν τον διακόπτη, μαζί με όλους τους άλλους, πάνω στο τιμόνι. Αποτέλεσμα; Κάθε φορά που θες να βάλεις υαλοκαθαριστήρες, να ακούς Classic FM με αναμμένο το αριστερό φλας. Η κατάσταση γίνεται χειρότερη όταν είσαι σε επαρχιακό δρόμο και χρειάζεσαι προβολείς: πατάς το κουμπί, ανάβουν και, όταν το αφήνεις, σβήνουν. Και το πατάς ξανά, μόνο που τώρα πια έχεις φτάσει σε στροφή και κατά λάθος έχεις σβήσει και τους υαλοκαθαριστήρες. Σε κατάσταση απελπισίας πλέον, άρχισα να πατάω όποιον διακόπτη υπήρχε κοντά στο δεξί μου γόνατο, μέχρι που κατάφερα να σβήσω όλα τα φώτα. Φανταστικά. Τρέχω με 50 μ.α.ω,, βρέχει, είναι θεοσκότεινα και δεν έχω ούτε φώτα ούτε υαλοκαθαριστήρες. Όταν τελικά έβγαλα άκρη με όλα αυτά (βρίζοντας), βρέθηκα πίσω από ένα Audi που φαινόταν να το οδηγεί ένα προσκέφαλο με αυτιά, με 35 μ.α.ω. Βιαζόμουν να φτάσω σπίτι, οπότε έβαλα τη Huracán σε αγωνιστική λειτουργία (Corsa). Όλο το ταμπλό έγινε ένα τεράστιο στροφο-ταχύμετρο. Στην πρώτη ευθεία πάτησα γκάζι. Ομολογώ ότι δεν είχα ξανακούσει τέτοιο θόρυβο. Ήταν σαν η μηχανή να είχε αποφανθεί ότι τελικά έμεινε από λάδια και εξερράγη. Πανικοβλημένος, εγκατέλειψα την προσπάθεια προσπέρασης και άφησα το γκάζι. Και τότε συνειδητοποίησα ότι όχι, ήταν απλώς ο θόρυβος που κάνει η Huracán όταν την «τσιγκλάς». Κατόπιν αυτού κατάφερα να προσπεράσω το Audi, αλλά ήταν πλέον αργά. Ήταν περασμένες επτά, το ραδιόφωνο έπαιζε ήδη το νέο επεισόδιο των «Archers», αλλά μέσα στη Lambo δεν έκανε διαφορά, γιατί αυτό το αμάξι είναι τόσο θορυβώδες, που δεν μπορείς να ακούσεις τίποτε άλλο. Και ίσως ποτέ ξανά.

Motors

JEREMY'S RATING

ήχος της μηχανής αρχικά είναι σαν κομπρεσέρ. Όταν το «σανιδώνεις», ακούγονται μωρά που κλαίνε, αυτοσχέδιοι εκρηκτικοί μηχανισμοί που πυροδοτούνται, το ηφαίστειο Κρακατόα, οι Grateful Dead, δοκιμαστική εκτόξευση πυραύλου, λευκός θόρυβος, δεκακύλινδρο μονοθέσιο της Formula 1 σε φουλ στροφές, σμήνος από F15 Eagles σε σχηματισμό μάχης, μερικά λιοντάρια, μια συγκέντρωση κυνηγών κι ένας πόλεμος. Όλα αυτά μέσα στο αμάξι σου. Ταυτόχρονα. Το εκπληκτικό είναι ότι δεν είναι μεγάλο αυτοκίνητο. Ναι, του έχουν φορέσει κάτι περίεργα spoiler πίσω και μια μακρουλή «μουσούδα» εμπρός, αλλά δεν είναι μεγάλο. Το ότι κάνει τόσο θόρυβο είναι ελαφρώς γελοίο. Παρ’ όλα αυτά, καθώς γκάζωνα για να διανύσω τα τελευταία μίλια της διαδρομής προς το σπίτι, πρέπει να ομολογήσω ότι το ερωτεύτηκα. Είναι ένα υπέροχο αυτοκίνητο. Ένα εξαιρετικό αυτοκίνητο. Αληθινό διαμάντι. Η Lamborghini λέει ότι έχει αναπτύξει μια νέα τεχνολογία που της επιτρέπει να φτιάχνει ακόμη και μικρά, πολύπλοκα εξαρτήματα από ανθρακονήματα, και γι’ αυτό η Performante είναι ελαφρύτερη του αναμενομένου. Που δεν είναι. Με βάρος 1,4 τόνους, δεν τη λες και πούπουλο. Και σε αυτή την έκδοση έχει το γνωστό «βαρύ» σύστημα τετρακίνησης και ο δεκακύλινδρος κινητήρας των 5,2 λί-

τρων –κατά πάσα πιθανότητα ο τελευταίος της σειράς του– είναι σε γενικές γραμμές ο ίδιος με εκείνον που «φοράει» το στάνταρ μοντέλο. Και όμως, με έναν ανεξήγητο τρόπο, αυτό το πράγμα είναι ασύλληπτα γρήγορο. Στην ευθεία η Ferrari 458 Speciale τρώει τη σκόνη της. Στην πίστα του Nürburgring αποδείχθηκε γρηγορότερο από όλα τα υπερ-αυτοκίνητα του ενός και πλέον εκατομμυρίων ευρώ. Δεν θα το πιστέψετε, αλλά έκανε τον γύρο (σ.σ. 20,932 χλμ.) σε 6 λεπτά και 52 δευτερόλεπτα μπροστά στα έκπληκτα μάτια των οδηγών δοκιμών. Και δεν είναι μόνο γρήγορη. Είναι και συναρπαστική. Μπορεί να κάνει τον θόρυβο ενός γαλαξία που σχηματίζεται, μπορεί το κεφάλι σου να κολλάει με δύναμη στο προσκέφαλο, αλλά την ίδια στιγμή νιώθεις ένα απαλό φύσημα στις τρίχες των χεριών σου. Αυτό είναι ένα αμάξι που βρυχάται και γουργουρίζει μαζί. Είναι σαν μια ιταλική ντομάτα – μικρή, λαμπερή και τόσο γεμάτη γεύση, που σε κάνει να κλείνεις τα μάτια από απόλαυση. Από την άλλη, είναι εκνευριστική. Το δοκιμαστικό μοντέλο που οδήγησα είναι χωρίς συζήτηση ό,τι πιο εκνευριστικό έχω οδηγήσει. Αλλά κι αυτό είναι μέρος της γοητείας του. Είναι αυτό που του δίνει ψυχή. Και η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα σε ένα καλό και σε ένα σπουδαίο αυτοκίνητο.

Motors

ME MIA MATIA THE CLARKSOMETER

ΛΑΜΠΕΡΗ ΚΑΙ ΛΑΧΤΑΡΙΣΤΗ ΣΑΝ ΙΤΑΛΙΚΗ ΤΟΜΑΤΑ

ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ

Oδική συμπεριφορά: 5/5 Άνεση: 4/5 Eπιδόσεις: 5/5 Καμπίνα: 4/5 Πρακτικότητα: 3/5 Kόστη: 4/5

• Tιμή: 250.000 ευρώ

ΤΑ ΥΠΕΡ • Τρέχει σαν να μην υπάρχει αύριο. • Ο ήχος θα σας συνεπάρει. • Αγκαλιάζει τον δρόμο.

ΤΑ ΚΑΤΑ • Τεχνικές ατέλειες • Λάθος τοποθέτηση διακοπτών για καθαριστήρες παρμπρίζ και φώτα

• Κινητήρας: 5.204 κ.εκ., V10 • Ισχύς: 630 ίπποι @ 8.000 σ.α.λ. • Ροπή: 442 Ib ft @ 6.500 σ.α.λ. • Mετάδοση: Επτατάχυτο αυτόματο κιβώτιο διπλού συμπλέκτη, τετρακίνητο • Επιτάχυνση: 0-100: 2,9’’ • Τελική ταχύτητα: 202 μ.α.ω. • CO2: 314 g/km • Διαστάσεις: 4.560 mm x 1.924 mm x 1.165 mm 71

About

SYMPATHY FOR THE DEVIL KEITH RICHARDS της Μαριανίνας Πάτσα

ύο όντα θα επιβιώσουν μετά από πυρηνική καταστροφή: ο Keith Richards και οι κατσαρίδες». Είναι το πιο χιλιοειπωμένο ανέκδοτο ανάμεσα στους φαν των Rolling Stones, αλλά εμπεριέχει μεγάλες αλήθειες, αφού το «κακό παιδί Keith» ροκάρει ακούραστα μετά από πενήντα και βάλε χρόνια γεμάτα αλκοόλ, τσιγάρα και ναρκωτικά, που θα μπορούσαν να είχαν σκοτώσει τον οποιονδήποτε. Μάλιστα, φρόντισε να σνιφάρει και τις στάχτες του πατέρα του! «Είμαι σίγουρος πως ούτε ο ίδιος θα είχε αντίρρηση», είπε. «Και, όπως βλέπετε, είμαι ακόμη ζωντανός».

Ο αυτοδίδακτος ρόκερ θεωρείται ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες που έχουν περάσει από την παγκόσμια μουσική σκηνή, ενώ δεκαπέντε από τα τραγούδια που έχει συνθέσει συγκαταλέγονται στη λίστα με τα 500 καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών. Βεβαίως, αυτό ποτέ δεν τον εμπόδισε να κάνει του κεφαλιού του και να γράφει τις κοινωνικές νόρμες στα παλιά του τα παπούτσια.

Hulton Archive / Getty Images / Ideal Image

O Keith Richards στη Νέα Υόρκη το 1980.

τα ’60s, τόσο ο εθισμός του στα ναρκωτικά και τα μόνιμα μπλεξίματα που είχε με τις αρχές όσο και η σχέση του με το μοντέλο Anita Pallenberg (την οποία «έκλεψε» από τον συμπαίκτη του στους Stones, Brian Jones) χάριζαν πολλή τροφή στα media. Ο ίδιος φρόντιζε να ρίχνει περισσότερο λάδι στη φωτιά με τις δηλώσεις του: «Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τα ναρκωτικά. Με τους αστυνομικούς έχω πρόβλημα». Ως πιτσιρικάς, άκουγε μανιωδώς δίσκους των Chuck Berry και Muddy Waters. Η μητέρα του του χάρισε μια κιθάρα. Ο Keith δεν την άφηνε από τα χέρια του. «Πιστεύω ακράδαντα πως όποιος θέλει να γίνει κιθαρίστας πρέπει να ξεκινήσει από την κλασική, όχι από την ηλεκτρική. Μη νομίζετε ότι πρόκειται να γίνετε Hendrix

μόνο και μόνο επειδή μπορείτε να αγοράσετε μερικά πετάλια και εφέ. Πρώτα πρέπει να γνωρίζετε καλά αυτό το κωλόπραμα. Ακόμα και να κοιμάστε μαζί του αν δεν υπάρχει κανένα άλλο “μωρό” εκεί γύρω. Έχει άλλωστε και το σωστό σχήμα!». (Με αυτή τη φιλοσοφία, σήμερα η συλλογή του Richards αριθμεί 3.000 κιθάρες.) Η μπάντα που δημιούργησε με τον Mick Jagger και τον Brian Jones προέκυψε από ένα περίεργο παιχνίδι της τύχης. Ήταν συμμαθητής με τον Jagger, όμως μετά το σχολείο χάθηκαν. Συναντήθηκαν ξανά τυχαία σε έναν σταθμό τρένου. Ο Jagger κρατούσε κάτω από τη μασχάλη του μερικούς δίσκους και ο Richards το πρόσεξε. Το κοινό μουσικό γούστο τούς έφερε κοντά, κι έτσι έφτιαξαν τους Rolling Stones.

About

Ο Richards μετά την απελευθέρωσή του με εγγύηση στις 30 Ιουνίου 1967.

About

τα απομνημονεύματά του ο Richards αναφέρει – μεταξύ άλλων χοντράδων– πως το ψευδώνυμο που έδωσε στον Jagger είναι «η σκύλα Brenda». Κάποια περίοδο, η Pallenberg είχε έναν σύντομο δεσμό με τον Jagger. Για να πάρει το αίμα του πίσω, ο Richards κοιμήθηκε με τη φίλη του Jagger, Marianne Faithfull. Όμως, παρά τα ευτράπελα, οι δυο τους συνεχίζουν να «κυλάνε» μαζί, όπως συμβαίνει σε πολλές σχέσεις όπου τελικά, όσο και να θέλει ο ένας να βγάλει το μάτι του άλλου, η αγάπη (ή και το χρήμα στη συγκεκριμένη περίπτωση) υπερισχύει. Και σε τελική ανάλυση «για δοκιμάστε κι εσείς να κρατήσετε κάτι στέρεο για 50 χρόνια και τα λέμε!».

Ο Richards στη βιβλιοθήκη του σπιτιού του, περί το 1995.

Ο Keith Richards παραμένει το πιο άγριο αγόρι του rock ’n’ roll. Στα 70 του αναβλήθηκε η τουρνέ των Stones επειδή εκείνος αποφάσισε να σκαρφαλώσει σε ένα δέντρο στα νησιά Φίτζι και τσακίστηκε. Η πτώση τού κόστισε μια σοβαρή επέμβαση στο κεφάλι και την απόφαση να κόψει την κοκαΐνη (ή τουλάχιστον να ξαναπροσπαθήσει). Σήμερα, στα 75 του, εξακολουθεί να ζει όπως αυτός ξέρει, να δημιουργεί αστείρευτα και να κοψοχολιάζει τους γύρω του με τα καμώματά του. Και αυτό δεν θα αλλάξει. Όχι επειδή μεγάλωσε, αλλά διότι, όπως λέει και ο ίδιος: «Το Rock είναι εύκολο. Όμως, το Roll είναι μια άλλη ιστορία». Και ο Keith τα έχει και τα δύο. 77

Travel

ΚΆΠΟΤΕ ΣΤΗ ΜΟΝΜΆΡΤΡΗ… του Θάνου Βεργή

Charles Aznavour περπατά στα λιθόστρωτα σοκάκια της. Ο Alain Delon κρατώντας από τη χέρι την Dalida. Οι Rolling Stones φωτογραφίζονται στα ’60s. Ζωγράφοι με τα καβαλέτα και τους πολύχρωμους καμβάδες τους στην Place du Tertre. Ο Amedeo Modigliani με τον Guillaume Apollinaire μέσα στους καπνούς στο καμπαρέ Lapin Agile. Ο Pablo Picasso ζωγραφίζει τις Les Demoiselles d’Avignon στο περίφημο Bateau Lavoir. Στα διπλανά δωμάτια, ο Henri Matisse, ο Georges Braque και ο Jean Cocteau. Εκρηκτικές βραδιές στο Le Chat Noir. Ο Toulouse-Lautrec απαθανατίζει τις όμορφες ημίγυμνες χορεύτριες του Cancan στο Moulin Rouge. Εικόνες από διαφορετικές εποχές και καταστάσεις, όμως με ένα κοινό χαρακτηριστικό. Συνέβησαν κάποτε στη Montmartre, την μποέμ συνοικία της γαλλικής πρωτεύουσας. Σήμερα, στα χρόνια της κυριαρχίας των social media και της μαζικοποίησης, αναζητούμε –μάταια– την αύρα της.

Travel

Στα γυρίσματα της ταινίας «Mimi Pinson» στη Montmartre, τον Οκτώβριο του 1957.

Ο Paul Newman και η σύζυγός του Joanne Woodward στη Montmartre, για το γύρισμα της ταινίας «Paris Blues», του Martin Ritt, το 1961. 82

Alfred Eisenstaedt / LIFE, Le Tellier /Paris Match, Sygma, / Getty Images / Ideal Image, Alamy / Visual Hellas

Travel

Η Dalida με τον Alain Delon στα δρομάκια της Montmartre.

Bohemian

FIND WHAT YOU LOVE AND LET IT KILL YOU… CHARLES BUKOWSKI της Κέλλυς Σταυροπούλου

ε κάποια από τις εκδόσεις του μυθιστορήματος «Γυναίκες» του Charles Bukowski, στο εξώφυλλο αναγράφεται ένα quote του συγγραφέα: «Αν είχα γεννηθεί γυναίκα, σίγουρα θα ήμουν πόρνη. Αλλά, αφού γεννήθηκα άντρας, λαχταρώ τις γυναίκες συνεχώς». Είναι μια εύστοχη φράση, που λειτουργεί πράγματι σαν κόκκινο πανί για κάποιον που ίσως να μη γνωρίζει το ποιόν του. Σε κάνει να αναρωτιέσαι ποιος είναι αυτός ο θρασύδειλος, αγριάνθρωπος που ανάγει την πορνεία σε άσο στο μανίκι για τις γυναίκες και ταυτόχρονα είναι τόσο απροκάλυπτος για τις προθέσεις του απέναντί τους. Από έναν «τεράστιο» συγγραφέα όπως αυτός περιμένεις να διαβάσεις για υψηλά φρονήματα, για τη σπάνια σύνδεση μεταξύ των δύο φύλων και όχι για την ενστικτώδη μανία που περιγράφει εκείνος με ενοχλητικά απλές λέξεις. Αυτή η απλότητα, λες και μιλάει στον αγράμματο γείτονά του, είναι που συνεχίζει να σε ενοχλεί διαβάζοντάς τον. Μέχρι που γνωρίζεσαι καλύτερα μαζί του, χωρίς να κάνεις αναζήτηση στο Google, χωρίς να διαβάσεις τα άπαντά του. Ο Bukowski σού συστήνεται «ξερά» μέσα από τη γραφή του, δεν χρειάζεται περγαμηνές – ποτέ δεν χρειάστηκε. Ο αμετανόητα αλκοολικός Γερμανο-Αμερικανός συγγραφέας που γεννήθηκε για να επιβιώνει και έζησε μια άθλια ζωή στο περιθώριο, γεμάτη φτώχεια και μιζέρια, στο εν λόγω αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα («Γυναίκες») είναι 50 ετών και έχει μόλις αρχίσει να αναγνωρίζεται ως ποιητής και να ζει από τα γραπτά του. Οπότε απολαμβάνει τη «δόξα» του ζώντας ως ροκ σταρ, μεθώντας 300 ημέρες τον χρόνο και επιδιδόμενος σε σεξουαλικές περιπέτειες. Εξαιτίας αυτής της ωμότητάς του απέναντι στο γυναίκειο φύλο, χαρακτηρίστηκε μισογύνης. Στο αμέσως επόμενο βιβλίο του «Τοστ Ζαμπόν» περιγράφει την κακοποίηση που δεχόταν ως παιδί από τον πατέρα του. Αναφέρει τα γεγονότα με μια απόσταση, σαν να κάνει μια αδιάφορη καταγραφή κάποιων τυχαίων συμβάντων. Αλλά και με ακρίβεια, σαν να γράφει συνταγή για πασχαλινά κουλουράκια. Δεν ντρέπεται, ούτε προσποιείται, ούτε βάζει δραματικότητα. Δράμα είναι η ζωή του από μόνη της. Στο ίδιο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα περιγράφει πώς, μέσα στην αθλιότητα που ζούσε ως έφηβος, έβρισκε ανακούφιση διαβάζοντας στα κρυφά μεγάλους συγγραφείς. Και πώς τιμωρούνταν με σωματική βία γι’ αυτό. Δεν υπάρχει επιτήδευση, ούτε στημένοι χαρακτήρες που θα δώσουν ένα ενδιαφέρον και ευπώλητο στόρι. Αυτό είναι και ιστορικά γνωστό, άλλωστε, για τον Bukowski. Οπότε, σκέφτεσαι ότι το γράψιμο και η λογοτεχνία μπορεί να είναι πράγματι διέξοδος και αγνό, ατόφιο, αναπόφευκτο ταλέντο για κάποιους. Και όσο διαβάζεις τον «γκροτέσκο» και απροκάλυπτο Bukowski, τόσο τον αγαπάς. Τον αγαπάς γιατί χρησιμοποιεί τις λέξεις όπως είναι, τις βάζει στη σειρά χωρίς να συνειδητοποιεί ούτε ο ίδιος την αξία τους, και τελικά κάνει ποίηση που σε αγγίζει μέχρι το μεδούλι.

Ulf Andersen / Getty Images / Ideal Image, Alamy / Visual Hellas

H Ornella Muti σε σκηνή της ταινίας «Ιστορίες καθημερινής τρέλας» του Marco Ferreri, του 1981, που είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Charles Bukowski.

γραψε το πρώτο του διήγημα όταν ήταν 24 ετών. Και συνέχισε να γράφει, αλλά για πολλά χρόνια τον απέρριπταν οι εκδοτικοί οίκοι. Τα παράτησε και δεν ξανασχολήθηκε μέχρι τα 35 του περίπου, οπότε άρχισε πάλι να γράφει. Έστελνε εκατοντάδες σελίδες με ποιήματα και πεζογραφήματα στους εκδοτικούς οίκους. Του πήρε δεκαπέντε χρόνια καθημερινής δουλειάς πάνω στη γραφομηχανή του, παράλληλα με χειρωνακτική εργασία από δω κι από κει, για να μπορεί να ζει και κυρίως να μπορεί να εφοδιάζεται με «καύσιμα», δηλαδή με αλκοόλ. Στα 49 του εκδόθηκε το πρώτο του μυθιστόρημα και από τότε δεν σταμάτησε να εκδίδεται και να επανεκδίδεται. «Ένιωθα ότι θα πεθάνω αν δεν γράψω», έχει πει. Όπως επίσης με τον γνωστό του προβοκατόρικο τρόπο έχει δηλώσει: «Δεν ήμουν πολύ καλός στο γράψιμο. Απλώς οι άλλοι ήταν πολύ κακοί. Συμπεριλαμβανομένου και του Shakespeare. Όλος αυτός ο φορμαλισμός… Σαν να μασάς χαρτόνι είναι». Το περιοδικό Time τον χαρακτήρισε ως τον επιφανή Αμερικανό της κατώτατης τάξης. Είναι αλήθεια ότι στα 50 του, που αναγνωρίστηκε ως συγγραφέας και θα μπορούσε να καλογυαλίσει τη σοφιστικέ, μποέμικη εικόνα του και να την «πουλήσει» ακριβά στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα, εκείνος προτίμησε να συνεχίσει να καπνίζει φτηνά τσιγάρα, να πίνει ντουζίνες μπίρες και να κάνει μεθυσμένο σεξ στο βρόμικο διαμέρισμά του. Σε αντίθεση με τον Hemingway, για παράδειγμα, που το πνεύμα του έγινε το εισιτήριο για να μπει στον κόσμο της αριστοκρατίας (ανεξάρτητα από το αν ένιωθε ευτυχισμένος μέσα σε αυτόν). Η εμφάνιση του Bukowski δεν βοήθησε ποτέ. Η βαριά ακμή που πέρασε στην εφηβεία του έγραψε ανεπιστρεπτί στο πρόσωπό του. Ο ίδιος δεν έπαψε ποτέ να βλέπει στον καθρέφτη του έναν αδιανόητα άσχημο άντρα. Οι φράσεις που έχει πει υπάρχουν ακόμη σε ημερολόγια, αφίσες, wallpapers και γίνονται καθημερινά post σε προφίλ ανθρώπων στα social media, σε βαθμό που πλέον θεωρούνται κλισέ. Τόσα εκατομμύρια άνθρωποι, τόσες δεκαετίες μετά, θέλουν να χαρακτηριστούν από ένα quote του Charles Bukowski. Θα κάνω μια τυχαία επιλογή και θα αφήσω ένα από αυτά εδώ: «Find what you love and let it kill you».

Bohemian

O Mickey Rourke, ως Henri Chinaski, με τη Faye Dunaway πρωταγωνιστές στην ταινία «Barfly» του Barbet Schroeder, το 1987. Το σενάριο έγραψε ο ίδιος ο Bukowski, ο οποίος έκανε και ένα σύντομο πέρασμα στην ταινία.

Bohemian

Ο Matt Dillon ενσαρκώνει και αυτός τον Henri Chinaski, alter ego του συγγραφέα, στην ταινία «Factotum», σε σκηνοθεσία Bent Hamer, το 2005.

Book ARTISTIC INTERIORS της Ελένης Χρίστικα

ομψή, μποέμ και προσωπική. Η μοναδική φωτογραφική αισθητική του François Halard, ενός από τους διασημότερους φωτογράφους εσωτερικών χώρων παγκοσμίως, απεικονίζεται στο βιβλίο του «A Visual Diary» από τον Rizzoli. Σε αυτό περιλαμβάνονται οι φωτογραφίες του Halard από τα σπίτια των σημαντικότερων καλλιτεχνών και σχεδιαστών του 20ού αιώνα –Axel Vervoordt, Roger Vivier, Richard Avedon, της Δούκισσας του Devonshire, Julian Schnabel, Schiaparelli, Carlo Mollino, Balthus, Coco Chanel, Yves Saint Laurent και πολλών άλλων– καθώς και από τα σπίτια του ίδιου του Halard στη Νέα Υόρκη, στο Παρίσι και στην Αρλ.

Courtesy of Rizzoli

Ένα από τα πρώτα projects του Halard, η φωτογράφιση του θρυλικού διαμερίσματος του Yves Saint Laurent στο Παρίσι, τον καθιέρωσε και ανέδειξε την πρωτότυπη ματιά του. Τριάντα χρόνια αργότερα, εξακολουθεί να αιχμαλωτίζει τη φαντασία μας με τις εκπληκτικές φωτογραφίες του.

Insta

MANCODE INSTAGRAM Follow us on Instagram MANCODE Stylish Society.

mancodemag 92

mancodemag 93

mancodemag 94

Insta

mancodemag 95

BOHEMIAN LIFE Εν μέσω φθινοπώρου, όλοι αναπολούμε τις ανέμελες στιγμές των διακοπών και την ελευθερία της θερινής ραστώνης. Οι επόμενοι προορισμοί, όμως, είναι εκεί έξω και μας περιμένουν. Και ο καλύτερος σύντροφος στο ταξίδι είναι ένα ρολόι με ώρα GMT... Φωτογραφίες: Σπύρος Αναστασάτος, Styling: Μάνθος Δελλατόλας, Επιμέλεια ρολογιών: Φανή Ζαφράκα-Θεμελίδη

TISSOT Chemin des Tourelles Powermatic 80 GMT, με κάσα 42 mm από ανοξείδωτο ατσάλι, λευκό ανάγλυφο καντράν με δεύτερη ώρα, αυτόματο swiss made μηχανισμό με 80 ώρες ενεργειακής αυτονομίας και ατσάλινο μπρασελέ (Swatch Group Greece). TAG HEUER Carrera Calibre Heuer 02 GMT, με κάσα 45 mm από ανοξείδωτο ατσάλι, δίχρωμη κεραμική στεφάνη με 24ωρη κλίμακα, skeleton καντράν, αυτόματο manufacture μηχανισμό χρονογράφου με δεύτερη ώρα και μπρασελέ από ατσάλι (Gofas Jewelry). LONGINES Conquest V.H.P. GMT Flash Setting, με βιδωτή κάσα 43 mm από ανοξείδωτο ατσάλι, ελβετικό quartz μηχανισμό με δείκτη GMT που δείχνει τη δεύτερη ώρα σε 24ωρη κλίμακα, διηνεκές ημερολόγιο και μπρασελέ από ατσάλι (Swatch Group Greece). 96

Style

ROLEX Oyster Perpetual GMT Master IΙ, με κάσα και μπρασελέ από ατσάλι και χρυσό Everose, στεφάνη από μαύρο και καφέ κεραμικό, αυτόματο μηχανισμό Superlative Chronometer με δυνατότητα παρακολούθησης 2ης και 3ης ώρας, στεγανό μέχρι 100 μ. (Rolex Hellas). OMEGA Seamaster Aqua Terra Worldtimer, με κάσα 43 mm από χρυσό Sedna 18K, αυτόματο μηχανισμό Omega Master Chronometer με παγκόσμια ώρα και ανάγλυφη απεικόνιση της υδρογείου, λουράκι από δέρμα αλιγάτορα, στεγανό μέχρι 150 μ. (Swatch Group Greece). 97

Τζάκετ, πουκάμισο και πλεκτή ζώνη The Bostonians, blue jeans Polo Ralph Lauren, ψάθινο καπέλο Barbour και μποτάκια Superdry (Notos). Γυαλιά ηλίου Lozza (De Rigo Hellas). Μενταγιόν Mancode. 98

Style

Σουέντ bomber, παντελόνι και ελαστική πλεκτή ζώνη, όλα Tommy Hilfiger, τραγιάσκα Scotch & Soda, πουκάμισο Navy Green, και δετά δερμάτινα παπούτσια Calce (Attica the Department Store). Γυαλιά ηλίου Sting (De Rigo Hellas). 99

Βαμβακερό τζάκετ, cargo παντελόνι με ιμάντα ζώνη, T-shirt και τζόκεϊ, όλα Schott (Fashion Squad). Γυαλιά ηλίου Lozza (De Rigo Hellas). Sneakers John Varvatos (Attica the Department Store). 100

Style

Σακίδιο πλάτης με αποσπωμένη «μπανάνα» και sneakers MCM. Τζάκετ, παντελόνι και Τ-shirt, Napapijri (Attica the Department). Γυαλιά ηλίου, Converse (De Rigo Hellas). 101

Βαμβακερό τρίκουμπο σακάκι, λινό κασκόλ και βαμβακερό Τ-shirt John Varvatos, δερμάτινα μποτάκια και ζώνη Navy Green, όλα από Attica the Department Store. Blue Jeans Joop (Fashion Squad). Γυαλιά ηλίου Lozza (De Rigo Hellas). 102

Style

Bomber και βαμβακερό Τ-shirt Schott (Fashion Squad). Τζόκεϊ MCM. Γυαλιά ηλίου, Police (De Rigo Hellas). Δερμάτινη ζώνη Scotch & Soda, παντελόνι John Varvatos και δερμάτινα μποτάκια Napapijri (Attica the Department Store). 103

Wellness

ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΈΣ ΑΣΚΉΣΕΙΣ ΓΙΑ ΧΡΗΣΤΕΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΚΙΝΗΤΩΝ του Βησσαρίωνα Ζέρβα

υτές οι θεραπευτικές ασκήσεις είναι χρήσιμες για περιπτώσεις οστεοαρθρίτιδας, αλλά και για σύνδρομα όπως το tennis elbow. Δεν ενδείκνυνται όταν υπάρχει πόνος στην άρθρωση λόγω φλεγμονής. Ενισχύουν τους μυς πέριξ της άρθρωσης, ώστε να μπορούν να παράγουν περισσότερη δύναμη και να χτίσουν μεγαλύτερη αντοχή. Είναι ωφέλιμες σε περιπτώσεις τενοντίτιδας και σε μη επώδυνες αρθρίτιδες. Κάτω από το δέρμα, τα χέρια μας αποτελούνται από ένα ιδιαίτερα περίπλοκο μωσαϊκό από τένοντες, αρθρώσεις, συνδέσμους, νεύρα και μυς. Καθεμία από αυτές τις δομές είναι ευάλωτη σε βλάβες από τραυματισμούς υπερ-χρήσης. Οι θεραπευτικές αυτές ασκήσεις πρέπει να εκτελούνται αργά και ενσυνείδητα, ώστε να αποφεύγεται πιθανός τραυματισμός ή πόνος. Ασκήσεις για βελτίωση του εύρους της κίνησης Οι μύες και οι τένοντες μετακινούν τις αρθρώσεις μέσα από συγκεκριμένα τόξα κίνησης, όπως όταν λυγίζουμε και τεντώνουμε τα δάχτυλά μας. Εάν το φυσιολογικό εύρος κίνησης είναι μειωμένο –αν δεν μπορούμε να λυγίσουμε τον αντίχειρα χωρίς πόνο για παράδειγμα–, μπορεί να έχουμε πρόβλημα με το να κάνουμε συνηθισμένα καθημερινά πράγματα, όπως να ανοίξουμε ένα βαζάκι. Οι ασκήσεις αυτές μετακινούν τον καρπό και τα δάχτυλα μέσα από τις ορθές περιοχές κίνησης και απαιτούν από όλους τους τένοντες του χεριού να εκτελούν τις λειτουργίες τους. Κρατάμε για 5-10 δευτερόλεπτα σε κάθε θέση και κάνουμε 1 σετ από 10 επαναλήψεις 3 φορές την ημέρα. Κάμψη και έκταση καρπού Τοποθετούμε τον βραχίονα σε ένα γραφείο-τραπέζι ενώ πατάει σε μια πετσέτα τυλιγμένη ρολό, ενώ η παλάμη ύπτια κρέμεται έξω από το τραπέζι. Μετακινούμε το χέρι προς τα επάνω, μέχρι να νιώσουμε ένα ελαφρύ τέντωμα. Επιστρέφουμε στην αρχική θέση. Επαναλαμβάνουμε με την παλάμη στραμμένη προς τα επάνω. Ενδυνάμωση καρπού • Στεκόμαστε με το χέρι στο πλάι και τον αγκώνα λυγισμένο στις 90 μοίρες και την παλάμη στραμμένη προς τα κάτω. Περιστρέφουμε το αντιβράχιο, έτσι ώστε η παλάμη να βλέπει προς τα πάνω και στη συνέχεια προς τα κάτω. • Στηρίζουμε τον βραχίονα στο γόνατο ενώ η παλάμη με τα δάχτυλα τεντωμένα και τον αντίχειρα προς τα επάνω εκτελεί κινήσεις καρπού σε όλο το εύρος του πάνω και κάτω. • Στην ίδια θέση ο βραχίονας ενώ η παλάμη ύπτια θέση και ο αντίχειρας προς τα έξω. Μετακινούμε τον αντίχειρα μόνο σε όλη την επιφάνεια της παλάμης και επιστρέφει στην αρχική θέση. • Από την ίδια θέση και πάλι, τεντώνουμε σε ευθεία όλα τα δάχτυλα, ενώ κατόπιν κάνουμε μια γροθιά σε σχήμα γάντζου. Έπειτα επιστρέφουμε στην αρχική θέση. Εάν αισθανθείτε μούδιασμα ή πόνο κατά τη διάρκεια της θεραπευτικής διαδικασίας, σταματήστε. Σε δεύτερο χρόνο επικοινωνήστε με τον υπεύθυνο θεραπευτή σας.

* Ο Βησσαρίων Ζέρβας είναι πτυχιούχος του School of Physical Education & Sport Science (Aristotle University), Master στο Holistic Health Care & Rehabilitation (CL Pennsylvania University), πιστοποιημένος σύμβουλος «Ολικού Μυαλού» (HBDI), ειδικός επιστημονικός σύμβουλος στην ολιστική θεραπευτική-πρόληψη και αποκατάσταση μυοσκελετικών παθήσεων. Διαθέτει πολυετή εμπειρία στην εκπαίδευση στελεχών επιχειρήσεων και αθλητών στους τομείς Holistic Health & Wellness, Corrective Training, Nutri Detox. Contact info: zervvis@yahoo.gr, τηλ. 6973-234949.

104

105

John Dominis / The Life Picture Collection / Getty Images / Ideal Image

NEW ERA Ανανέωση με υπέροχα αρώματα, για κομψότητα και στιλ. FOR HER • NINA RICCI-NINA ROUGE • LANCÔME-IDÔLE • DKNY-STORIES • YSL-LIBRE • VERSACE-EROS FLAME 106

Style

FOR HIM • CAROLINA HERRERA-BAD BOY • MICHAEL KORS-EXTREME BLUE • DSQUARED2-WOOD • JEAN PAUL GAULTIER-LE BEAU 107

MANCODE StYlish CaNdle To Mancode Oriental Monastery Candle αποτελεί ένα vintage μονοπάτι του σύγχρονου ταξιδιώτη σε όλες τις αισθήσεις. Cedarwood εμπλουτισμένο με πολύτιμα καρυκεύματα, σε μια μυστική αυλή. Διαθέσιμο στο mancodeshop.com και σε επιλεγμένα σημεία πώλησης. 108

Style

MANCODE HAVANA EAU DE PARFUM

TRAVELLERS ATTITUDE Δέρμα, πούρο, ξύλο κέδρου και κουβανέζικα λουλούδια συνδυάζονται σε ένα eau de parfum με τον χαρακτήρα ενός ταξιδιώτη του κόσμου και την αυθεντική αίσθηση της Αβάνας. Διαθέσιμο στο mancodeshop.com και σε επιλεγμένα σημεία πώλησης. 109

Interview

110

ORIENT MEETS WEST GUY MANOUKIAN Ο Λιβανέζος-Άρμενιος συνθέτης και πιανίστας σαγηνεύει με τα μυστηριώδη, ανατολίτικα ακούσματά του. της Κέλλυς Σταυροπούλου

αντρεύει την παραδοσιακή μουσική της Ανατολής με τα μοντέρνα ακούσματα και γοητεύει τον πλανήτη. Οι sold out συναυλίες του ανά τον κόσμο το αποδεικνύουν. Τον συναντήσαμε με αφορμή την επικείμενη συναυλία του στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος στις 11 Νοεμβρίου. Η πρώτη διαπίστωση είναι ότι ο Guy Manoukian από κοντά είναι τόσο οικείος, όσο η μουσική που δημιουργεί.

Ποια είναι η άποψή σας για την ελληνική μουσική; Ο πατέρας μου λάτρευε την ελληνική μουσική και μαζί του την αγάπησα κι εγώ. Μεγάλωσα ακούγοντας Νταλάρα, Νάνα Μούσχουρη, Ντέμη Ρούσσο, αλλά και πιο σύγχρονους καλλιτέχνες. Γενικά, οι Αρμένιοι και οι Έλληνες έχουν πολλά κοινά. Νιώθω ότι αγαπούν και μισούν τα ίδια πράγματα... Αυτό δεν θα μπορούσε να μη συνεπάγεται και μια μουσική συγγένεια.

Τι είναι η μουσική για εσάς; Είναι τρόπος ζωής. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα ήμουν χωρίς αυτήν. Η μουσική δεν είναι μόνο αυτό που ακούς, είναι η ιστορία πίσω από το άκουσμα. Είτε πρόκειται για ένα κομμάτι ρομαντικό, επαναστατικό ή κλασικό, υπάρχει από πίσω μια διαδικασία και μια διεργασία πολύτιμη.

Γιατί οι άνθρωποι έλκονται από την ανατολίτικη μουσική; Γιατί έχει μυστήριο και αίνιγμα, καλύπτεται από πέπλα. Δεν θα έλεγα ακριβώς ότι είναι σέξι, αλλά αφήνει πολύ χώρο στη φαντασία. Είναι ανοιχτή στο να την ερμηνεύσει ο καθένας με τον τρόπο του. Επίσης, ο ρυθμός της ανατολίτικης μουσικής έχει κάτι πολύ έντονο. Παρεμπιπτόντως, η ελληνική μουσική έχει συχνά αυτόν τον ρυθμό για τον οποίο μιλάω. Τυχαία μου ήρθε τώρα ένα τέτοιο ελληνικό κομμάτι που λέγεται «Τα μαύρα μάτια σου».

Αν σας ζητούσα να μου δώσετε τρεις χαρακτηρισμούς για την παραδοσιακή μουσική, ποιοι θα ήταν αυτοί; Η παραδοσιακή μουσική είναι αισθησιακή, μυστηριώδης, περίπλοκη. Πώς πετυχαίνετε τη μείξη αραβικής μουσικής με μοντέρνα στοιχεία; Είναι μια «συνταγή» που ακολουθώ πάνω από είκοσι χρόνια ως μουσικός. Αυτό που ήθελα ήταν να δημιουργήσω μουσική που να μοιάζει σ’ εμένα. Είμαι Λιβανέζος με αρμένικη καταγωγή και από μικρός άκουγα παραδοσιακή αραβική μουσική. Παράλληλα, όμως, μιλούσα τέσσερις γλώσσες, φορούσα τζιν και άκουγα από David Bowie μέχρι Justin Bieber. Οπότε από αυτό που είμαι εγώ προέκυψε αυτό το μουσικό αμάλγαμα που γνωρίζετε.

Από τις πολλές συναυλίες σας σε όλο τον κόσμο, ξεχωρίζετε κάποια ως ανάμνηση; Έχοντας μεγαλώσει μέσα στον πόλεμο, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα παρουσίαζα τη δουλειά μου σε διεθνή μέγαρα, όπερες και αυλαίες. Για εμάς, τέτοιου είδους όνειρα αποτελούσαν πολυτέλεια. Η βασική μας έγνοια ήταν να παραμείνουμε ζωντανοί. Ως εκ τούτου, κάθε συναυλία που έχω δώσει ήταν για μένα μια μοναδική εμπειρία. Αν πρέπει να επιλέξω, όμως, ίσως θα ξεχώριζα τη συναυλία μου στην Όπερα του Σίδνεϊ. Ήταν κάτι πραγματικά εντυπωσιακό. Ήμουν ο πρώτος Λιβανέζος που εμφανίστηκε εκεί, όπως είμαι ο πρώτος Λιβανέζος που θα εμφανιστεί στην Αθήνα, στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Και ανυπομονώ!

111

Movie

The DUDE της Μαριανίνας Πάτσα

τος 1991. Ο Jeffrey «The Dude» Lebowski, ένας μεσήλικας ρέμπελος με αδυναμία στην κάνναβη και στο μπόουλινγκ, δέχεται επίθεση στο σπίτι του. Οι τύποι αυτοί όμως απαιτούν χρήματα από έναν συνονόματό του, τον πλούσιο Jeffrey Lebowski («Big Lebowski»). Συνειδητοποιώντας ότι έχουν τον λάθος άνθρωπο, φεύγουν. Όμως, στην έξοδο, ένας από αυτούς ουρεί στο χαλί του Dude. Τότε ο Jeff «The Dude» Lebowski επιδιώκει αποζημίωση για το κατεστραμμένο χαλί του και στρατολογεί τους φίλους του για να τον βοηθήσουν. Κι έτσι αρχίζει μια σουρεαλιστική ιστορία. Το «The Big Lebowski», ένα cult αριστούργημα σε σκηνοθεσία, σενάριο και παραγωγή αδελφών Cohen, με πρωταγωνιστή τον Jeff Bridges, ως ο Jeffrey «The Dude» Lebowski, και τους John Goodman, Julianne Moore, Steve Buscemi, David Huddleston και John Turturro. Η ταινία μπορεί σήμερα να αποτελεί αντικείμενο λατρείας, όμως δεν ήταν πάντα έτσι. Όταν κυκλοφόρησε, οι εισπράξεις ήταν ελάχιστες, ενώ έλαβε ανάμεικτες κριτικές. Μάλιστα οι ίδιοι οι αδελφοί Cohen μάλλον δεν τη συμπαθούν ιδιαίτερα. Σε μια συνέντευξη του 2009, ο Joel Coen είπε: «Αυτή η ταινία ασκεί μια διαρκή γοητεία στους άλλους ανθρώπους, μα όχι σ’ εμάς». Με την πάροδο του χρόνου, ο «Dude» επικράτησε και μπήκε σε κάθε σπίτι με τη μορφή DVD. Οι ατάκες του περνούν από γενιά σε γενιά, γίνονται memes στο διαδίκτυο, ενώ το «Lebowski Fest» –η μεγάλη εκδήλωση λατρείας των σκληροπυρηνικών φαν της ταινίας, που ξεκίνησε στο Kentucky των ΗΠΑ και πλέον επεκτείνεται και σε άλλες πόλεις– φέτος έγινε 18 ετών. Ακόμα και το μπουρνούζι που φορούσε ο Jeff Bridges στην ταινία δημοπρατήθηκε το 2013 για πάνω από 20.000 δολάρια. Το 2014, το φιλμ μπήκε στο Εθνικό Κινηματογραφικό Μητρώο από τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, ως «πολιτισμικά, ιστορικά ή αισθητικά σημαντικό». Κάθε cult αριστούργημα που σέβεται τον εαυτό του δεν έχει τυχαίο soundtrack. Οι Bob Dylan, Elvis Costello, Mick Jagger και Keith Richards μπλέκονται με τη φωνή της Nina Simone και τις μελωδίες του Mozart. Κάπως έτσι, η μουσική του «The Big Lebowski» παίζει «για πάντα». Ένα spin-off που βασίζεται στον χαρακτήρα του John Turturro, με τίτλο «The Jesus Rolls», έχει προγραμματιστεί για κυκλοφορία το 2020. Αναμένουμε με περιέργεια.

112

113

Alamy / Visual Hellas

114

Movie

O Jeff Bridges σε χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας «The Big Lebowski».

115

Motors ΝΈΟ LAND ROVER DISCOVERY SPORT Πολυτελές SUV που πάει… παντού του Άρη Γαλανόπουλου

o νέο Land Rover Discovery Sport προχώρησε σε ανανέωση ουσίας και φέρει μικρές αλλαγές ως προς την αισθητική σε σχέση με το απερχόμενο μοντέλο, που εντοπίζονται στους επιβλητικούς προφυλακτήρες, στη νέα μάσκα, καθώς και στα νέα φωτιστικά σώματα. Η σημαντικότερη αλλαγή όμως βρίσκεται στο εσωτερικό του, όπου συναντάμε μια διάταξη καθισμάτων 5+2, με άπλετο χώρο και μεγάλη άνεση για τους

116

επιβάτες. Μάλιστα, η ευέλικτη διαρρύθμιση των καθισμάτων έχει 24 συνδυασμούς. Ακόμα, υπάρχει νέο multimedia Touch Pro, αλλά και υψηλής ποιότητας υλικά στην καμπίνα του πολυτελούς SUV. Η οθόνη στην κεντρική κονσόλα είναι αφής 10 ιντσών και ακολουθεί τις τεχνολογικές καινοτομίες που είδαμε για πρώτη φορά στο μικρότερο Evoque, όπως είναι ο εσωτερικός ψηφιακός καθρέφτης, που μετατρέπεται σε οθόνη, καθώς και το σύστημα

ClearSight Ground View, το οποίο χρησιμοποιεί κάμερες στη μάσκα και στους καθρέφτες για να προβάλλει στην κεντρική οθόνη και σε εύρος 180 μοιρών την περιοχή εμπρός και κάτω από το καπό.

γεί μαζί με τον κινητήρα στη μετάδοση, προσφέροντας επιπλέον ροπή. Αξίζει να αναφερθεί ότι το Discovery Sport είναι ένα από τα πρώτα Land Rover που πληροί τις προδιαγραφές Real Driving Emissions stage 2 (RDE2), που θα ισχύσουν το 2020.

Το νέο Discovery Sport βασίζεται σε μια καινούργια πλατφόρμα που ακούει στο όνομα Premium Transverse Architecture. Αυτό το πλαίσιο έχει κατασκευαστεί κατά τρόπο ώστε να μπορεί να φιλοξενεί τις μπαταρίες της υβριδικής έκδοσης, ενώ παράλληλα χαρίζει μεγαλύτερη ακαμψία από τον προκάτοχό του κατά 13%.

Όσον αφορά το αποδοτικότερο σύνολο, το… βραβείο παίρνει ο 2.0 diesel των 150 ίππων –με την κίνηση να προέρχεται μόνο από τον εμπρός άξονα–, που συνδυάζεται με ένα χειροκίνητο κιβώτιο ταχυτήτων. Σύμφωνα με την εταιρεία, η μέση κατανάλωση είναι 5,9 lt/100 χλμ. και οι εκπομπές CO 2 είναι 140 γρ./χλμ.

Από πλευράς κινητήρων, διαθέσιμοι είναι οι τετρακύλινδροι υπερτροφοδοτούμενοι 2λιτροι της οικογένειας Ingenium, με τις ιπποδυνάμεις να ξεκινούν από τα 200 PS και να φτάνουν τους 250 ίππους. Στους diesel βρίσκουμε τρεις επιλογές: με 150, με 180 και με 240 PS. Όλα τα μοτέρ εξοπλίζονται με ήπιο υβριδικό σύστημα (mild hybrid) σε συνδυασμό με ηλεκτρικό κύκλωμα 48V. Η μπαταρία είναι συνδεδεμένη με μια γεννήτρια, η οποία επενερ-

To νέο Land Rover Discovery Sport μπορεί να περάσει μέσα από νερά βάθους έως και 600 χλστ. χωρίς κανένα πρόβλημα, ενώ η τετρακίνηση και τα ελαστικά είναι οι σημαντικότεροι σύμμαχοι για να μπορέσει το μεγάλο SUV να σε βγάλει από τη δύσκολη θέση. Το εντυπωσιακό μοντέλο δεν αποτελεί όμως μόνο ένα δυνατό off-road, αλλά και ένα καθημερινό αυτοκίνητο, χαρίζοντας άνεση και ξεκούραστες διαδρομές. 117

Motors ΝΈΟ AUDI Q 3 SPORTBACK Σπορ, premium και SUV του Άρη Γαλανόπουλου

ο Q3 Sportback είναι το πιο πρόσφατο SUV της Audi και ένα από τα πιο ενδιαφέροντα. Μπορεί να βασίζεται στο κανονικό Q3 και στη δεδομένη MQB πλατφόρμα, αλλά το σχεδιαστικό τμήμα έχει καταφέρει με μαεστρία να δημιουργήσει ένα πιο εμφατικό σχήμα με κουπέ στιλ, χάρη στο πιο έντονο χαμήλωμα της οροφής προς τα πίσω. Συγκρίνοντάς το με το Q3, το Sportback είναι μακρύτερο κατά 1,6 εκατοστά (συνολικό μήκος 4,5 μέτρα) και χαμηλότερο κατά 3 εκατοστά. Παρά ταύτα, το κουπέ στιλ δεν στοιχίζει σε πόντους πρακτικότητας, με αποτέλεσμα το Q3 Sportback να προσφέρει ίδιο πορτμπαγκάζ (στα 530 λίτρα) και να υπολείπεται μόνο στη μέγιστη τιμή του (με 1.400 λίτρα έναντι 1.525 του κανονικού Q3). Κατά τα υπόλοιπα, οι επιβαίνοντες αντικρίζουν τον ποιοτικό διάκοσμο του Q3 με το μεταμοντέρνο ταμπλό και τη μεγάλη οθόνη 10,1’’ στο μέσον του ταμπλό με τα εξαιρετικά γραφικά. Ο οδηγός έχει μπροστά του έναν στάνταρ ψηφιακό πίνακα, με σπουδαιότερη την κορυφαία του Virtual Cockpit εκδοχή 12,3’’. Πλούσιος είναι ο εξοπλισμός άνεσης και ασφάλειας, περιλαμβάνοντας τις πιο πρόσφατες τεχνολογίες και συστήματα υποβοήθησης οδηγού.To Q3 Sportback θα είναι διαθέσιμο στη χώρα μας από τον Οκτώβριο, στις δίλιτρες εκδόσεις του: την πετρελαίου 35 TDI με τον δίλιτρο TDI των 150 ίππων, που θα στοιχίζει από 44.820 ευρώ, ενώ με το ίδιο μοτέρ, αλλά στα 190 άλογα, είναι η 40 TDI Quattro (από 52.800 ευρώ). Ψηλότερα τοποθετείται η ισχυρότερη βενζίνης 45 TFSI Quattro με τους 230 ίππους, με τιμή από 52.620 ευρώ. Αργότερα, τον Νοέμβριο, θα είναι διαθέσιμη και η πιο ενδιαφέρουσα έκδοση για τη χώρα μας. Αυτή είναι η 35 TFSI με τον 1.5 ΤFSI βενζίνης, με ισχύ 150 ίππους, που θα διατίθεται τόσο με μηχανικό κιβώτιο 6 σχέσεων όσο και με αυτόματο στην υβριδική του mild hybrid έκδοση (48V). Εδώ η βασική έκδοση με το χειροκίνητο σασμάν κοστίζει από 34.960 ευρώ και η υβριδική από 37.140 ευρώ. Η μικρότερη έκδοση και ειδικότερα η mild, που διαθέτει και ανάκτηση ενέργειας,

προσφέρει μειωμένη κατανάλωση καυσίμου και εκπέμπει λιγότερους ρύπους, χωρίς να θυσιάζονται οι επιδόσεις του σπορ SUV. Το έξυπνο start/stop ενεργοποιείται όταν η ταχύτητα πέσει κάτω από τα 22 χλμ./ώρα, ενώ παράλληλα ο ηλεκτροκινητήρας του συμβάλλει κατά το ρολάρισμα του αυτοκινήτου, για μεγαλύτερη εξοικονόμηση καυσίμου. Γενικότερα, το βασικό Q3 Sportback 35 TFSI αφήνει εξαιρετικές εντυπώσεις, δίχως να υπολείπεται σημαντικά σε επιδόσεις από τις αμέσως επόμενες δίλιτρες εκδόσεις του.

118

119

120

THE VILLAGE του Μισέλ Νικολαρέα

υνδέθηκε με τους beatniks, τους νέους συγγραφείς, τη μόδα, τη ροκ μουσική, τα κινήματα της νεολαίας του ’60 και, φυσικά, τον μποέμικο τρόπο ζωής που εξέφραζαν οι καλλιτέχνες που ζούσαν εκεί και την έκαναν διάσημη σε όλο τον κόσμο. Ο λόγος για την περιοχή που βρίσκεται «πέριξ» του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης NYU, με όρια ανατολικά τη λεωφόρο Broadway, βόρεια τους 14 Δρόμους, νότια την οδό Houston, ενώ εκτείνεται δυτικά έως το «ποτάμι», και ονομάζεται Greenwich Village ή για τους «ντόπιους» απλώς Village. Η ρυμοτομία της περιοχής ξεφεύγει από τον «μπακλαβαδωτό» σχεδιασμό του Μανχάταν, κάνοντας την περιήγηση σ’ αυτήν πιο δύσκολη, αλλά σίγουρα πιο ενδιαφέρουσα. Οι προσόψεις όλων των κτιρίων έχουν κριθεί διατηρητέες, έτσι ώστε ο χαρακτήρας της περιοχής να παραμείνει αναλλοίωτος με το πέρασμα του χρόνου. Ιστορικά η περιοχή είναι περισσότερο γνωστή ως το επίκεντρο του κινήματος των μποέμ στις αρχές και στα μέσα του 20ού αιώνα. Ο όρος καθιερώθηκε στην αγγλική γλώσσα του 19ου αιώνα ως περιγραφικό επίθετο ανθρώπων που είχαν διαλέξει έναν εναλλακτικό, μη παραδοσιακό τρόπο ζωής, στα όρια του «περιθωρίου». Καλλιτέχνες, μουσικοί, συγγραφείς, ποιητές και ηθοποιοί «ασπάστηκαν» αυτόν τον τρόπο ζωής. Ο μποεμισμός πρωτοεμφανίστηκε στη Γαλλία του 19ου αιώνα, όταν πολλοί καλλιτέχνες και δημιουργοί, σε αναζήτηση χαμηλότερων ενοικίων, άρχισαν να μετακομίζουν στις υποβαθμισμένες περιοχές των Ρομά, τους οποίους οι Γάλλοι ονόμαζαν τότε Μποέμ, από τη λανθασμένη αντίληψη ότι είχαν περάσει στη Γαλλία μέσω της Βοημίας (δυτικό τμήμα της Τσεχίας) τον 15ο αιώνα. Οι μποέμ ήταν κατά του κατεστημένου σε όλες του τις μορφές, πολιτικές και κοινωνικές, και το εξέφραζαν μέσω του «ελεύθερου» έρωτα, ενώ άλλες φορές υιοθετώντας έναν απλό και λιτό βίο «ηθελημένης» πενίας.

121

ύντομα, λόγω της «ιδιαιτερότητας» των νέων κατοίκων του Greenwich Village, άρχισαν εμφανίζονται γκαλερί, εναλλακτικές θεατρικές σκηνές και αμφιλεγόμενοι εκδοτικοί οίκοι. Το κτίριο με την ονομασία 10th Street Studio building, λόγω της τοποθεσίας του στον ομώνυμο δρόμο, ήταν το πρώτο μοντέρνο κτίριο που χτίστηκε αποκλειστικά για τις ανάγκες καλλιτεχνών και σύντομα καθιερώθηκε ως πρότυπο για τα μελλοντικά. Έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην καλλιτεχνική σκηνή της περιοχής, καθώς εκεί οι δημιουργοί μπορούσαν να παρουσιάσουν και να πουλήσουν τα έργα τους. Άλλο ένα «εμβληματικό» κτίριο είναι το ξενοδοχείο Albert. Χρησιμοποιήθηκε ως τόπος συνάντησης συγγραφέων και καλλιτεχνών, όπως ο Mark Twain, ο Salvador Dali, ο Walt Whitman, ο Jackson Pollock και ο Andy Warhol. Η παλαιότερη «off- Broadway» σκηνή, το θέατρο Cherry Lane, άνοιξε τις πόρτες του στο GV το 1925 και από τότε μέχρι σήμερα αποτελεί πόλο έλξης για τους θεατρόφιλους της Νέας Υόρκης. Συγγραφείς όπως ο Jack Kerouac και ο Allen Ginsberg, αλλά και μουσικοί όπως ο Bob Dylan και ο Jimi Hendrix είχαν κάτι κοινό: ήταν όλοι κάτοικοι του GV. Η περιοχή τη δεκαετία του ’60 προσείλκυε ανθρώπους «διαφορετικούς» για εκείνη την εποχή και έγινε παγκόσμιο κέντρο αναφοράς. Η LGBTQ κοινότητα της Νέας Υόρκης έχει ισχυρούς δεσμούς με το GV, καθώς από εκεί –και συγκεκριμένα από το Stonewall Inn– τον Ιούνιο του 1969 ξεκίνησαν επεισόδια για την ισότητα των δικαιωμάτων. Το σημείο αυτό το 2015 αναγνωρίστηκε ως μνημείο και είναι το πρώτο στις ΗΠΑ. Σήμερα, οι υψηλές τιμές πώλησης των ακινήτων, αλλά και των ενοικίων έχουν αλλάξει το «κλίμα», αλλά η περιοχή, παρ’ όλα αυτά, έχει διατηρήσει το καλλιτεχνικό χρώμα και λίγη από την αύρα των περασμένων δεκαετιών.

122

Document

Oι Rolling Stones παίζουν πάνω σε ένα φορτηγό στο Greenwich Village, για να προωθήσουν την επερχόμενη περιοδεία τους, τον Μάιο του 1975. Η μπάντα ήταν εκεί για να προωθήσει το άλμπουμ «Emotional Rescue».

123

The Bitter End, ένας χώρος acoustic folk μουσικής, όπου έπαιξαν διάσημοι κατόπιν μουσικοί, στο Greenwich Village τη δεκαετία του 1960.

Το διάσημο nightclub Cafe Wha? στο Νο 113 της MacDougal Street του Greenwich Village, στις 21 Απριλίου 1966. 124

Horn Griner / Conde Nast Collection,Hulton Archive / Getty Images / Ideal Image

Document

Φωτογράφιση μόδας στην Washington Square Arch, στο ομώνυμο πάρκο του Greenwich Village, τη δεκαετία του ’60. 125

PETER LINDBERGH της Μαριανίνας Πάτσα

έλη του 1989. Η αρχισυντάκτρια της βρετανικής Vogue, Liz Tilberis, ζητά από τον φωτογράφο Peter Lindbergh να φωτογραφίσει το πρόσωπο του αύριο. Εκείνος δεν διαλέγει μόνο ένα. Ιανουάριος 1990. Ένα από τα πιο εικονικά εξώφυλλα στην 103ετή ιστορία του περιοδικού δίνει τον τόνο για τη νέα δεκαετία. Στον απόηχο της υπερβολής των ’80s, με τις τεράστιες περμανάντ και το υπέρμετρο γκλάμουρ, τα πέντε υπερ-κορίτσια με διαφορετικές προσωπικότητες που διάλεξε ο Lindbergh φωτογραφίζονται με τζιν παντελόνια και φυσικότητα στο αστικό τοπίο της Νέας Υόρκης. Πρόκειται για τις Naomi Campbell, Linda Evangelista, Tatjana Patitz, Christy Turlington και Cindy Crawford. Η φωτογραφία αυτή έγινε το «πιστοποιητικό γέννησης» των supermodels, αν και ο ίδιος υποστήριζε πως αυτό είχε συμβεί δύο χρόνια νωρίτερα, όταν φωτογράφισε τα κορίτσια που μόλις είχε ανακαλύψει, ντυμένα μόνο με φαρδιά λευκά πουκάμισα. Το εξώφυλλο αυτό καθόρισε την ταυτότητα των ’90s: μοντέλα που δεν φωτογραφίζονται πλέον σαν «αντικείμενα», αλλά κοιτούν κατάματα τον θεατή, με αυτοπεποίθηση και περηφάνια, με την οποία πολλοί μπορούσαν να ταυτιστούν. «Για μένα, κάθε φωτογραφία είναι ένα πορτρέτο. Τα ρούχα είναι απλώς ένα όχημα γι’ αυτό που θέλω να πω. Φωτογραφίζετε μια σχέση με το άτομο που απαθανατίζετε. Υπάρχει ανταλλαγή. Και αυτό ακριβώς είναι η συγκεκριμένη εικόνα». Οι πλέον εμβληματικές φωτογραφίες του Peter Lindbergh αποτελούν μια ωδή στη γυναίκα, αλλά και στην εξέλιξη της τέχνης της φωτογραφίας μέσα στη μόδα. Θηλυκότητα, ρεαλισμός, δυνατά ασπρόμαυρα κοντράστ, απλότητα, όλα μοιάζουν να δίνουν στα editorials μια καλλιτεχνική χροιά που θυμίζει αφηγηματικό σινεμά. Αντί να σκηνοθετεί λαμπερές εικόνες γεμάτες χρώμα, εκείνος προτιμά το λευκό και το μαύρο. Και αντί για λουσάτα μέρη, τον δρόμο. Μισεί κάθε είδους επεξεργασία. Οι κινήσεις στις φιγούρες του είναι ένας συγκερασμός του κλασικού και του σύγχρονου. Η ανθρώπινη σιλουέτα είναι ο καμβάς του και τα πρόσωπα είναι οι επιθυμίες, οι φιλοδοξίες, η γυναικεία δύναμη. «Αν υποχρέωση ενός φωτογράφου είναι να αποτυπώνει την πραγματική εικόνα της γυναίκας στην κοινωνία, τότε πρέπει να πω ότι στο μέλλον θα υπάρχει μόνο ένας τρόπος, και αυτός είναι να δείχνει τη γυναίκα ισχυρή και ανεξάρτητη. Αυτή πρέπει να είναι η υποχρέωση του φωτογράφου. Να ελευθερώσει τις γυναίκες, και κατ’ επέκταση όλους τους υπολοίπους, από την τρομοκρατία των νιάτων και της τελειότητας».

126

127

Οι επισκέπτες περνούν μπροστά από μια φωτογραφία της ηθοποιού Nicole Kidman που παρουσιάστηκε στο ημερολόγιο της Pirelli 2017, από την έκθεση του Peter Lindbergh στο Μουσείο Τέχνης Πολυμέσων της Μόσχας.

Peter Lindbergh γεννήθηκε το 1944 στο Leszno της γερμανοκρατούμενης Πολωνίας. Έζησε και εργάστηκε μεταξύ Παρισιού, Νέας Υόρκης και Αρλ. Στην πρώτη του δουλειά όταν ήταν έφηβος, έφτιαχνε τις βιτρίνες του πολυκαταστήματος Karstadt and Horten. Το 1960 μετακόμισε με την οικογένειά του στη Λουκέρνη και αργότερα στο Βερολίνο. Εκεί, σπούδασε ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών, όμως αυτό που τον ενδιέφερε περισσότερο ήταν να αναζητά τι ήταν εκείνο που ενέπνεε τους μεγάλους ζωγράφους και όχι τόσο το να ζωγραφίζει. Ο Vincent van Gogh ήταν το είδωλό του. Έψαξε να βρει τι τον ενέπνευσε και έτσι ακολούθησε τα χνάρια του. Έφυγε με οτοστόπ για την Αρλ, όπου έμεινε για έναν χρόνο. Από εκεί συνέχισε με μια βαλίτσα στο χέρι. Μετά τα ταξίδια του σε Ισπανία και Μαρόκο, επέστρεψε στο Ντίσελντορφ για να σπουδάσει τελικά φωτογραφία. Η γερμανική καταγωγή του χαρακτηρίζει τη δουλειά του. Η λιτή, ασπρόμαυρη τεχνοτροπία του φέρει κάτι από το βιομηχανικό Βερολίνο. Μια εικόνα του να δεις, θα τη θυμάσαι για πάντα. Πώς να ξεχάσει κανείς τη Naomi Campbell να βγάζει βόλτα ένα σκυλί Δαλματίας, ντυμένη με ασορτί πουά; Ή την Helena Christensen, με μικρό λαμέ φόρεμα, να κάνει παρέα με έναν εξωγήινο; Τα διάσημα πρόσωπα φωτογραφίζονται μπροστά του «άοπλα», χωρίς μακιγιάζ και πόζες. Δείχνουν ευάλωτα, πολύπλοκα, με ανθρώπινες ατέλειες, μιλούν με το βλέμμα, με τα χέρια, με τις γραμμές έκφρασης του προσώπου. «Η φωτογραφία σού δίνει την ευκαιρία να χρησιμοποιήσεις κάθε ευαισθη-

128

σία σου. Έτσι ανακαλύπτεις κιόλας ποιος πραγματικά είσαι. Και με λίγη τύχη, ανακαλύπτεις και κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό σου». Ο Lindbergh ήταν από τους πρώτους φωτογράφους που αντί για μοντέλα φωτογράφισε ηθοποιούς στο ημερολόγιο της Pirelli (1996 και 2002). Συνεργάστηκε με τα σημαντικότερα περιοδικά, όπως τα Vogue, Vanity Fair, Rolling Stone, Allure και The New Yorker, όμως με τη δουλειά του συνέβαλε και σε δράσεις για έναν καλύτερο κόσμο. Το 2014, ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα (Reporters Sans Frontières), σε συνεργασία με τα Ηνωμένα Έθνη και την UNESCO, ζήτησαν από τον Lindbergh να δημιουργήσει το περιοδικό τους, προκειμένου να προωθήσουν την ελευθερία του Τύπου και της πληροφόρησης. Το ίδιο έτος, βραβεύτηκε στο ετήσιο γκαλά του κέντρου έρευνας για το AIDS, amfAR, στη Νέα Υόρκη, για την πολύχρονη προσφορά του στον αγώνα ενημέρωσης για τον ιό. Ο Peter Lindbergh δεν μένει πια εδώ. Λίγο καιρό πριν «φύγει», φρόντισε να μας κλείσει το μάτι, επιστρέφοντας στην αφετηρία που τον εκτόξευσε στην κορυφή και στις δυναμικές γυναίκες που τόσο αγαπούσε. Το τεύχος Σεπτεμβρίου 2019 της βρετανικής Vogue ήταν αφιερωμένο σε δυναμικά κορίτσια κάθε ηλικίας, από την έφηβη ακτιβίστρια Greta Thunberg μέχρι τις χολιγουντιανές σταρ Salma Hayek και Jane Fonda, όλες δημόσια πρόσωπα που με το κοινωνικό τους έργο κάνουν τη διαφορά.

The Influencers

Φωτογραφίες της Julianne Moore και της Penelope Cruz στην έκθεση «Pirelli Calendar 2017», στη Μόσχα.

Φωτογραφία της Jessica Chastain στην ίδια έκθεση. 129

Η ηθοποιός Milla Jovovich στην παρουσίαση του βιβλίου του Peter Lindbergh «A Different Vision On Fashion Photography», στην TASCHEN Gallery, στις 20 Σεπτεμβρίου 2016, στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια.

130

German Select, Tass / Getty Images / Ideal Image

The Influencers

Φωτογραφίες της έκθεσης «Peter Lindbergh. Από τη μόδα στην πραγματικότητα» στο Kunsthalle der Hypo-Kulturstiftung, στις 11 Απριλίου 2017, στο Μόναχο της Γερμανίας.

131

Art Ανιχνεύοντας τo εντυπωσιακό ταλέντο του ανατρεπτικού

JEAN-MICHEL BASQUIAT της Θεοδώρας Μήτσου

Jean-Michel Basquiat είναι ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του 20ού αιώνα. Γεννήθηκε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης το 1960, από πατέρα από την Αϊτή και μητέρα από το Πουέρτο Ρίκο, και στα έντεκά του χρόνια μπορούσε να διαβάσει, να γράψει και να μιλήσει άπταιστα γαλλικά, ισπανικά και αγγλικά. Mεγάλωσε μέσα στην post-punk σκηνή του lower Manhattan και, αφού εγκατέλειψε το σχολείο στα δεκαεπτά του, εφηύρε τον χαρακτήρα «SAMO©» και έγραφε με σπρέι στους τοίχους της πόλης ποιητικά graffiti, σχολιάζοντας έντονα ζητήματα, όπως ο καταναλωτισμός, η θρησκεία ή η πολιτική. Στη συνέχεια, παρουσίασε την πρώτη του καλλιτεχνική συλλογή στα είκοσί του, στην ομαδική έκθεση «New York/New Wave» στο P.S.1, το 1981. Η διάσημη έως σήμερα έκθεση συγκέντρωσε περισσότερους από 100 καταξιωμένους και εκκολαπτόμενους τότε καλλιτέχνες, μουσικούς, συγγραφείς και σκηνοθέτες από τη New Wave σκηνή, συμπεριλαμβανομένων των Andy Warhol, Keith Haring και Nan Goldin, και προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον τόσο στους καλλιτεχνικούς όσο και στους ευρύτερους κύκλους της ΝΥ. Το 1982, στην πρώτη του ατομική έκθεση στην γκαλερί Annina Nosei των ΗΠΑ, τα έργα του ξεπούλησαν σε μία νύχτα. Ακολούθησαν η ατομική έκθεση στην Gagosian Gallery στο Λος Άντζελες, μεταξύ πολλών, καθώς και πολυάριθμα αφιερώματα και εξώφυλλα στο καταξιωμένο περιοδικό τέχνης Artforum, που εκτόξευσαν την καλλιτεχνική του αξία. Θεματικά, ο Basquiat αντλεί έμπνευση από την ανατροφή και τις ρίζες του. Ως νεαρός Αφροαμερικανός που ζούσε στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του ’80, επιστράτευε την τέχνη του για να καταδείξει και να επικρίνει τον συστημικό ρατσισμό, τις αυστηρές δομές εξουσίας και τις έννοιες των κοινωνικών τάξεων, όπως τα δεινά της αποικιοκρατίας και του ρατσισμού σε βάρος των Αφροαμερικανών. Αυτές οι προσωπικές του παρατηρήσεις, καθώς και εκείνες που αφορούν τον πλούτο και τη φτώχεια, δεν επικοινωνούνται ανοιχτά, αλλά, αντ’ αυτού, μέσω μοτίβων. Αναμφισβήτητα, το πιο εμβληματικό από αυτά είναι τα στέμματά του, που χρησιμεύουν και ως κριτική της τάξης και της φυλής, αλλά και ως σύμβολο της ιδιότητας του Basquiat. Οι πρωτόγονες, αλλά πολύπλοκες ζωγραφιές του είναι πλούσιες σε πολύχρωμες εικόνες και αμφιλεγόμενες φράσεις. Παρά την έλλειψη ανώτερης καλλιτεχνικής εκπαίδευσης, οι συνθέσεις του αρχικά ίσως προβληματίζουν, αλλά στη συνέχεια ασκούν έντονη γοητεία στον θεατή. Ο Basquiat συντέλεσε σημαντικά στην εξέλιξη των κινημάτων του νεο-εξπρεσιονισμού και του πριμιτιβισμού. Μετά τον θάνατο του Andy Warhol, το 1987, βυθιζόταν όλο και περισσότερο στην κατάθλιψη και φλέρταρε έντονα με την ηρωίνη. Μέχρι τον θάνατό του από υπερβολική δόση, το 1988, αξιόλογες προσωπικότητες που ο ίδιος θαύμαζε, όπως ο David Bowie και ο Keith Haring, θεωρούνταν πλέον τόσο θαυμαστές όσο και φίλοι του. Του άρεσε να σχεδιάζει βιαστικά, να αλλάζει, να επεμβαίνει ξανά και να διορθώνει τον εαυτό του. Η καλλιτεχνική του μέθοδος –τα ανοιχτά βιβλία στο πάτωμα του στούντιο, τα αρχεία μουσικής και η πάντα ανοιχτή τηλεόραση– θα μπορούσε κανείς να πει ότι ήταν τρόπον τινά προπομπός του κατακλυσμού πληροφοριών της σημερινής ψηφιακής μας κουλτούρας. Ο Basquiat απεί-

132

χε πολύ από το νεανικό παραβατικό στερεότυπο. Με βαθιά αγάπη για την jazz και την ποίηση, συμμετείχε στην πολιτιστική αναγέννηση που ανθούσε στη Νέα Υόρκη. Στην πραγματικότητα, ενσωμάτωσε την αγάπη του για την ποίηση στα έργα τέχνης του, τοποθετώντας κείμενο πάνω στις εικόνες του. Κατά τη διάρκεια της σύντομης καριέρας του, κατάφερε να εδραιωθεί τόσο στην αμερικανική όσο και στην παγκόσμια καλλιτεχνική σκηνή, αφήνοντας το χαρακτηριστικά μοναδικό του αποτύπωμα. To 2017, σε δημοπρασία του οίκου Sotheby’s, το έργο του Basquiat με τίτλο «Untitled», 1982, έγινε το έκτο πιο ακριβό έργο που είχε πουληθεί ποτέ σε δημοπρασία, στα 110,5 εκατομμύρια δολάρια, καθιστώντας το ιστορικά το πιο ακριβό αμερικανικό έργο ζωγραφικής. Ο πίνακας απεικονίζει ένα μαύρο κρανίο φθαρμένο, με μακριές κόκκινες, ακανόνιστες γραμμές, με θυμωμένα μάτια, που δείχνει απειλητικά τα δόντια του, ως αντίθεση σε έναν μπλε τοίχο graffiti όπου κάποιος έχει κάνει αριθμητικούς υπολογισμούς. Αν και «έφυγε» σε ηλικία μόλις 27 ετών, έφτασε σε ένα πρωτοφανές επίπεδο φήμης, κληροδοτώντας χιλιάδες πίνακες και σχέδια. Το έργο του παραμένει ιδιαίτερα σημαντικό, δεδομένου του ευρύτερου κοινωνικού και πολιτικού κλίματος, ενώ καλλιτέχνες με διαφορετικές καταβολές συνεχίζουν να θεωρούν τα έργα του σημείο αναφοράς και ερμηνείας. Η αληθινά μοναδική ποιότητα της δουλειάς του, τα θέματα που έχει επικοινωνήσει και η δυναμική του οπτική σε φλέγοντα ζητήματα συνεχίζουν να προκαλούν αμείωτο ενδιαφέρον παγκοσμίως.

133

Estate of Evelyn Hofer / Master / Getty Images / Ideal Image

Music

La Bohème CHARLES AZNAVOUR της Κατερίνας Ρωμανού

νας ζωγράφος αναπολεί τα νεανικά του χρόνια στη Μονμάρτρη, θυμάται τη ζωή του ως καλλιτέχνης και την εποχή που δεν είχε χρήματα, που ήταν πεινασμένος αλλά ευτυχισμένος. Αυτή την ιστορία αφηγείται το «La Bohème», το τραγούδι που έκανε διάσημο τον Charles Aznavour. Σύμφωνα με τον ίδιο, οι στίχοι του είναι ένα είδος αποχαιρετισμού των τελευταίων ημερών της μποέμικης Μονμάρτρης. Μια ωδή σε πιο απλές εποχές, «όταν πεινούσα και εσύ πόζαρες γυμνή», όπως λένε χαρακτηριστικά οι στίχοι. Το τραγούδι αποτελεί επίσης έναν θρήνο για την απώλεια της νεότητας. Το έγραψαν ο Γάλλος τραγουδοποιός Jacques Plante και ο Aznavour και έγινε το σήμα κατατεθέν του δεύτερου. Το «La Bohème» κυκλοφόρησε το 1965 και έγινε τόσο δημοφιλές, που ο Aznavour το ηχογράφησε στα ιταλικά, στα ισπανικά, στα πορτογαλικά, στα αγγλικά και στα γερμανικά. Παραμένει έως σήμερα ένα από τα πιο δημοφιλή γαλλικά τραγούδια.

mancoderadio.com

134

135

Jean Pierre Bonnotte / Gamma Legends / Getty Images/ Ideal Image

Travel

JOURNEY TO THE ARCTIC της Ελένης Χρίστικα

να ταξίδι στη Γροιλανδία, μια πρόσκληση στο απόκοσμο τοπίο της Αρκτικής και στο μεγαλείο των –σε αέναη πλεύση– παγόβουνων, εικονίζεται στις φωτογραφίες του Φωκίωνα Ζησιάδη, που θα παρουσιαστούν στην έκθεση «Παγετώνες. από τη γένεση στην εξαΰλωση», στο Μουσείο Μπενάκη.

136

137

138

ιδέα γι’ αυτό το ταξίδι γεννήθηκε στην Ισλανδία, ως απόρροια της έντονης έλξης που ασκεί στον Φ. Ζησιάδη η Αρκτική και η οποία τον έχει ήδη οδηγήσει στην έκδοση του photo art book «Iceland», με φωτογραφίες του από το ομώνυμο ταξίδι (κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οίκο teNeues).

πιστό και έμπειρο Ισλανδό οδηγό του, ο οποίος τον συνοδεύει σε κάθε του αρκτική περιπέτεια. Η προσέγγιση αυτών των περιοχών γίνεται άλλοτε με snowmobiles και έλκηθρα που σέρνουν σκύλοι, άλλοτε από αέρος με ελικόπτερα, άλλοτε διά θαλάσσης με ευέλικτα σκάφη.

Ο Φωκίων Ζησιάδης εξερευνά τη Γροιλανδία από το 2016. Την έχει επισκεφτεί μέχρι τώρα τέσσερις φορές, σε διαφορετικές εποχές (Αύγουστο, Μάρτιο, Απρίλιο, Ιούνιο), με σκληρές θερμοκρασίες, σε κάποιες περιπτώσεις κάτω από τους -30 βαθμούς Κελσίου. Έχει διασχίσει απομακρυσμένες τοποθεσίες με τη βοήθεια ντόπιων Ιnuit κυνηγών, μαζί με τον Landmark Dui, τον

Η αντοχή και η πειθαρχία του φωτογράφου στις ακραίες συνθήκες είναι απαραίτητες για να πετύχει τον στόχο του: την απεικόνιση του φυσικού περιβάλλοντος, ενός τοπίου που φαντάζει εξώκοσμο, επιβεβαιώνοντας την ασημαντότητα του ανθρώπου μπροστά στο ανυπέρβλητο μεγαλείο της φύσης. Τα παγόβουνα, το αντικείμενο των φωτογραφιών του Φωκίωνα Ζησιάδη, αποτελούν το τελετουρ-

Travel

γικό αρχέτυπο μιας συνεχούς μεταμόρφωσης, καθώς δημιουργήθηκαν σταδιακά κατά τη διάρκεια μιας μακράς περιόδου, που προηγήθηκε της σύγχρονης ιστορίας κατά εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια (σε μερικές περιπτώσεις, περισσότερα από 400.000 χρόνια). Αυτά τα εκπληκτικά, διαρκώς μεταβαλλόμενα φυσικά γλυπτά κινούνται εδώ και αιώνες στα παγωμένα νερά.

του με τον τόπο, με ειλικρίνεια, ανθρωπιά και σεμνότητα. Η παρουσίαση των φωτογραφιών θα πλαισιώνεται από ήχους της Αρκτικής, που επιμελείται ο Θανάσης Ζαλάνος του Studio Lollipop. Ο φωτογραφικός εξοπλισμός του Φωκίωνα Ζησιάδη αποτελείται κυρίως από συστήματα κάμερας της Phase One για τοπία, της Cannon για wild life και της Olympus για τις υποβρύχιες λήψεις.

Ο Φωκίων Ζησιάδης καταφέρνει να καταγράψει φωτογραφικά την πεμπτουσία του επιβλητικού θέματός του ως δεξιοτέχνης raconteur, με μια πολύ προσωπική προσέγγιση, συμπαρασύροντας τον θεατή σε ένα νοερό ταξίδι και, χαρίζοντάς του την ώριμη ματιά του, του αποκαλύπτει την εξελικτική διαδικασία της σχέσης

Η έκθεση πραγματοποιείται υπό την αιγίδα της πρεσβείας της Δανίας, από τις 17 Οκτωβρίου έως τις 17 Νοεμβρίου 2019. Για περισσότερες πληροφορίες, επισκεφτείτε τις ιστοσελίδες του Φωκίωνα Ζησιάδη, www.fokionzissiadis.com, και του Μουσείου Μπενάκη, www.benaki.org

139

Travel

SAHARA του Θάνου Βεργή

μπνέει σκηνοθέτες, φωτογράφους, καλλιτέχνες με τα ανυπέρβλητα τοπία της. Εικόνες μοναδικές, με έντονες χρωματικές αντιθέσεις ουρανού και εδάφους. Εκτείνεται από τον Ατλαντικό, στα δυτικά, έως την κοιλάδα του Νείλου στην Αίγυπτο, σε μια απόσταση 4.000 χιλιομέτρων. Μετά συνεχίζει ανατολικά, στην αραβική χερσόνησο, φθάνοντας τα 4.800 χλμ. Από τα παράλια της Μεσογείου, το βόρειο, μέχρι την κεντρική Αφρική στο νότιο άκρο της καλύπτει έως 1.800 χλμ. Καταλαμβάνει έκταση ανάλογη των ΗΠΑ και της Κίνας. Ο λόγος για τη Σαχάρα, τη μεγαλύτερη καυτή έρημο του κόσμου, όπου το μυστήριο συνδυάζεται με τον κίνδυνο. Η ονομασία της προέρχεται από την αραβική λέξη «sahra» (έρημος). Εδώ ο άνεμος μετακινεί τους αμμόλοφους, αλλάζοντας συνεχώς το τοπίο. Τα καραβάνια των Βεδουίνων με τις καμήλες τη διασχίζουν με κατεύθυνση προς την όαση. Εδώ, στη δυτική Σαχάρα, ζει ο μύθος των νομάδων Τουαρέγκ, στην τοπική διάλεκτο –ληστές των μεγάλων δρόμων–, με ανοιχτόχρωμο δέρμα. Σε ένα περιβάλλον σχεδόν απόλυτης ξηρασίας, με ακραίες συνθήκες –την ημέρα η θερμοκρασία ανεβαίνει στους 50°C, το βράδυ κατεβαίνει υπό το μηδέν–, δημιουργούνται ισχυροί ανεμοστρόβιλοι που καλύπτουν τα πάντα με άμμο. Παρ’ όλα αυτά, το σκληρό τοπίο και η καθαρότητα της μεγάλης ερήμου ελκύουν συνεχώς ταξιδιώτες, σε μια αέναη αναζήτηση του μύθου της, που χάνεται αιώνες πίσω.

140

141

M’Hamid El Ghizlane, Μαρόκο

Βεδουίνοι παίζουν με πέτρες στην έρημο. 142

Travel

Καμηλιέρης στη Σαχάρα, στην Τυνησία.

Αναβάτης σε καμήλα δρομέα, στην έρημο της Σαχάρας. 143

Έρημος Σαχάρα, Μαρόκο

144

Travel

Το El Dohous είναι ένα ξενοδοχείο στην El Dakhla –τη νότια όαση στη δυτική έρημο της Αιγύπτου, περίπου 500 χιλιόμετρα από το Λούξορ, στην κοιλάδα του Νείλου– και ανήκει σε οικογένεια Βεδουίνων.

145

Έρημος Σαχάρα, Μαρόκο

146

Getty Images / Ideal Image, Unsplash

Travel

147

Design

URBAN JUNGLE

Courtesy of 25 Hours Bikini hotel

της Κατερίνας Ρωμανού

ώς συνδέεται η ζούγκλα με εκείνη των μεγαλουπόλεων; Η απάντηση βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο του Δυτικού Βερολίνου, όπου το 25hours Hotel Bikini Berlin αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της ποικιλομορφίας των στιλ της κοσμοπολίτικης πρωτεύουσας της Γερμανίας. Με άμεση θέα στον διάσημο ζωολογικό κήπο, οι διακοσμητές του Studio Aisslinger παίζουν με τις αντιθέσεις, δημιουργώντας ένα μοναδικό αστικό περιβάλλον. Το lobby με τις κούνιες, ένα κιόσκι και ένας φούρνος μαζί με τη θέα στην εκκλησία του KaiserWilhelm εκπέμπουν κάτι από την ακατέργαστη γοητεία της δημιουργικότητας της πόλης.

148

Τα δωμάτια βλέπουν τον ζωολογικό κήπο, το ίδιο και η σάουνα με τη θεματική ζούγκλας. Το εστιατόριο NENI Berlin στο rooftop και το μπαρ Monkey με την εντυπωσιακή βεράντα στον τελευταίο όροφο συμπληρώνουν την εικόνα.

149

Travel ΚΑΤΑΦΎΓΙΟ ΣΤΗ ΖΟΎΓΚΛΑ της Κατερίνας Ρωμανού

το μέσον του Ατλαντικού Δρυμού, στα σύνορα του εθνικού πάρκου Bocaina της Βραζιλίας, συναντάμε το οικολογικό καταφύγιο Aldeia Rizoma –ένα από εκείνα με τη μεγαλύτερη βιοποικιλότητα στον πλανήτη– και φωλιασμένη μέσα του μια κατοικία για τους ταξιδιώτες, το Arca house. Περιβάλλεται από ένα εντυπωσιακό τοπίο, το οποίο αποκαλύπτεται μέσα από έναν τεράστιο τοίχο μέσω των πανοραμικών υαλοπινάκων, που ανοίγουν σε ιδιωτικές βεράντες και από όπου μπορείτε να παρακολουθήσετε τους περαστικούς

150

«κατοίκους» της ζούγκλας. Μόλις βγείτε κάτω από τα στέγαστρα, σας προσφέρεται πρόσβαση στον προσωπικό σας καταρράκτη και στη φυσική πισίνα. Εκατό μέτρα από την είσοδο της ιδιοκτησίας, υπάρχει ένα τοπικό εστιατόριο που ονομάζεται Barão – ένα απλό μέρος, αλλά πολύ αυθεντικό, με νόστιμο φαγητό. Η τοπική κοινότητα στην περιοχή που γειτνιάζει με την κατοικία ζει σε αρμονία με τη φύση.

151

Courtesy of Atelier Marko brajovic

Book THE HIDDEN TRACKS

Courtesy of Gestalten

της Μαριανίνας Πάτσα

να οπτικό ταξίδι στα πιο ξεχωριστά και εκπληκτικά τοπία. Από ένα μαγικό μονοπάτι μέσα από ένα δάσος με γιγάντια δέντρα και ορεινές αναρριχήσεις στη Νότια Αμερική μέχρι ένα ταξίδι ανάμεσα σε μερικούς από τους ψηλότερους αμμόλοφους στον κόσμο, στη Μογγολία.

Το βιβλίο «Hidden Tracks – Wanderlust off the Beaten Path» του Cam Honan μάς μεταφέρει στις πεζοπορίες του σε έξι ηπείρους και 25 διαφορετικές χώρες. Οι προορισμοί στους οποίους ο Cam έχει ταξιδέψει και έχει κάνει πεζοπορία εικονίζονται με εντυπωσιακές φωτογραφίες μεγάλου μεγέθους, με κάθε κεφάλαιο να περιγράφει ένα διαφορετικό ταξίδι. Επίσης, περιλαμβάνει χάρτες και χρήσιμες συμβουλές. Ξεκινήστε μια συναρπαστική εξερεύνηση των πιο μαγευτικών και ποικίλων διαδρομών πεζοπορίας στον κόσμο. Εκτός από τα πιο γνωστά μονοπάτια, το «Hidden Tracks» μάς ταξιδεύει σε κάποιους άγνωστους «πολύτιμους λίθους». Το βιβλίο αυτό, που κυκλοφορεί από τον gestalten, σας προσκαλεί να φορέσετε μπότες πεζοπορίας και να ανακαλύψετε απομακρυσμένους και ανέγγιχτους από τον σύγχρονο πολιτισμό προορισμούς. 152

Society

AXION HELLAS 7ος Διάπλους στα ακριτικά νησιά της Ελένης Χρίστικα

το Καστελόριζο, στην Αστυπάλαια, στην Τήλο και στη Χάλκη, στα Δωδεκάνησα, οι εθελοντές της Axion Hellas πραγματοποίησαν τον 7ο Διάπλου, στηρίζοντας τους ακρίτες, κάτω από δύσκολες καιρικές συνθήκες, αλλά με πείσμα και περισσή αγάπη για τον συνάνθρωπο. Περίπου 145 εθελοντές γιατροί, νοσηλευτικό προσωπικό και εθελοντές άλλων ειδικοτήτων, με 13 φουσκωτά, επισκέφτηκαν αρχικά την Αστυπάλαια και την Τήλο και στη συνέχεια τη Χάλκη και το Καστελόριζο, προσφέροντας στους κατοίκους των απομακρυσμένων αυτών νησιών τις πολύτιμες ιατροφαρμακευτικές υπηρεσίες τους. Συνολικά 658 κάτοικοι εξετάστηκαν από τους 50 γιατρούς 23 ειδικοτήτων και το νοσηλευτικό προσωπικό της Αxion Hellas, ενώ πραγματοποιήθηκαν 2.553 ιατρικές εξετάσεις. Επιπλέον, η Axion Hellas, στο πλαίσιο της 7ης δράσης στα ακριτικά νησιά, υλοποίησε σημαντικά έργα υποδομών, όπως η ανακαίνιση των φυλακίων στη νήσο Ρω και στη Στρογγύλη. Η 7η δράση ολοκληρώθηκε στο Καστελόριζο με μια μοναδική συναυλία της Άλκηστης Πρωτοψάλτη. 153

VS Mancode Gang

CITROËN 2CV

• Παρουσιάστηκε στο Σαλόνι Αυτοκινήτου στο Παρίσι, στις 7 Οκτωβρίου 1948. • Παραγωγή: Οκτώβριος 1948-Ιούλιος 1990. Συνολικά 3.872.583 2CV κύλησαν από τη γραμμή παραγωγής. • Το προηγμένο τεχνολογικό υπόβαθρο του μοντέλου κρυβόταν κάτω από ένα ασυνήθιστο, πλην όμως άκρως απλοϊκό ντιζάιν, με έμπνευση από το ύφος της σχολής Bauhaus. • Πέτυχε τον αρχικό του στόχο, να προσφέρει στους κατοίκους της γαλλικής υπαίθρου, και σύντομα και άλλων κρατών, μια φθηνή εναλλακτική λύση. • Το αρχικό μοντέλο του 1948, των 375 cm³ και 9 hp, είχε τελική ταχύτητα μόλις 64 χλμ./ώρα. Μόλις το 1970 έσπασε το ψυχολογικό όριο των 100 χλμ. • Η μεγαλύτερη απήχησή του σημειώθηκε κατά τη δεκαετία του 1960. Σύμβολο μιας εποχής, αλλά και ενός συγκεκριμένου τρόπου ζωής, το 2CV εξακολουθεί να έχει και σήμερα πολλούς οπαδούς σε όλο τον κόσμο. • Στις 27 Ιουλίου 1990 και ώρα 16.30, το τελευταίο επίσημο αντίτυπο του θρυλικού μοντέλου, ένα γκρι Charleston, κύλησε από τη γραμμή παραγωγής. 154

Andreas Feininger / Life / Getty Images / Ideal Image

VO LKSWAGEN T YPE 2

• Παρουσιάστηκε τον Νοέμβριο του 1949. • Ονομαζόταν επίσης VW Bus, Kombi, Camper. • Δεν σχεδιάστηκε ως επιβατηγό όχημα, αλλά ως «εργαλείο» του τεχνίτη και του επαγγελματία. • Αγαπήθηκε από τη νεολαία, γιατί ήταν φθηνό, χωρούσε την παρέα, τις κιθάρες, τα σερφ, τα κούλερ με τις μπίρες και ήταν το φθηνότερο «ξενοδοχείο» του κόσμου. • Το VW T2 έγινε σύμβολο ελευθερίας των χίπι και των ανέμελων σέρφερ της Καλιφόρνια. • Ένα κοινό που έχουν μεταξύ τους είναι ότι δεν είναι γρήγορα. Η απόλαυση που νιώθεις οδηγώντας τα είναι ακριβώς αυτή η ηρεμία από την έλλειψη ταχύτητας. Ξέρεις από την αρχή ότι δεν θα προλάβεις, θα είσαι πάντα το τελευταίο αυτοκίνητο στον καταπέλτη του φέρι, οπότε απολαμβάνεις το ταξίδι. • To τελευταίο Τ2 παρήχθη στις 31 Δεκεμβρίου 2013, στο εργοστάσιο της Βραζιλίας, σηματοδοτώντας το τέλος μιας εποχής. 155

BaR-Resto HOTEL

TOREL 1884

Photo by Luís Ferraz

της Ελένης Χρίστικα

την καρδιά του Πόρτο, στην Πορτογαλία, συναντάμε το Torel 1884, ένα boutique hotel που σε ταξιδεύει στις πέντε ηπείρους. Εμπνευσμένο από την εποχή των θαλασσοπόρων του 15ου και του 16ου αιώνα, τη λεγόμενη «Εποχή των Ανακαλύψεων», το ξενοδοχείο στεγάζεται σε ένα αρχοντικό του 19ου αιώνα και αποτίνει φόρο τιμής στην πολιτιστική ποικιλομορφία που ανακάλυψαν οι Πορτογάλοι εξερευνητές στα υπερπόντια ταξίδια τους. Κάθε μία ήπειρος αποτελεί έμπνευση για τον εσωτερικό σχεδιασμό του τριώροφου κτιρίου. Οι χώροι είναι διακοσμημένοι με μια συλλογή από έπιπλα και αντικείμενα από όλο τον

156

κόσμο. Μια πλούσια παλέτα χρωμάτων, υφάσματα από βαμβάκι και μετάξι, μπαμπού, κεραμικά και πορσελάνες, καθώς και μια τολμηρή επιλογή σύγχρονων έργων τέχνης. Στον τελευταίο όροφο, κάτω από το άπλετο φυσικό φως του θολωτού φεγγίτη, μια μεγάλη, πλήρως εξοπλισμένη βιβλιοθήκη και ένα σεντούκι που μετατράπηκε σε μπαρ περιμένουν να σε ταξιδέψουν σε χώρες μακρινές και σε εποχές αλλοτινές. Info: Rua Mouzinho da Silveira, No 228, Porto, 4050-417 Portugal

157

Advertising Stories

158

159

Motors LA Bohème KAWASAKI ZEPHYR 750 του Θάνου Βεργή

ο πνεύμα των μοτοσικλετών Cafe Racer σίγουρα έπαιξε τον ρόλο του στη μετατροπή μιας Kawasaki Zephyr 750 του 1991. Δύο αδέλφια, ο Manolo και ο João, ιδρυτές της Sameiros Motors με έδρα στη βόρεια Πορτογαλία, έχουν στόχο τη δημιουργία customize μηχανών με άποψη. Η La Bohème, όπως ονομάστηκε η μεταμορφωμένη Kawasaki, μας δείχνει ότι βρίσκονται σε καλό δρόμο.

160

161

THE PROpOSAL

BOHEMIAN RUG www.xaliglyfada.gr

CREDITS Διευθύνσεις – Style (σελ. 96-103)

ATTICA THE DEPARTMENT STORE: Πανεπιστημίου 9, Αθήνα, τηλ. 211-1802500. DE RIGO HELLAS: Κεντρική διάθεση, τηλ. 210-6826326. FASHION SQUAD: Αποκλειστικός αντιπρόσωπος τηλ. 210-9607225. GOFAS JEWELRY: Σταδίου 3, Αθήνα, τηλ. 210-3317540. MCM: Ξάνθου 2, Κολωνάκι, τηλ. 210-7225910. NOTOS: Σταδίου και Αιόλου, Αθήνα, τηλ. 210-3245811. ROLEX HELLAS: Βαλαωρίτου 5, Αθήνα, τηλ. 210-3621138 / Κολοκοτρώνη 1, Αθήνα, τηλ. 210-3235909. SWATCH GROUP GREECE: Μαντζαγριωτάκη 3, Καλλιθέα, τηλ. 210-9565656.

162

163

164